28.2: Beestenspul
Voor de middag hadden we een ander soort opdracht. Bijrijder en ik waren vanwege dierendag, vandaag is vier oktober, besteld om onze opwachting te maken bij een kinderboerderij in de stad. Ik was er al eens eerder geweest voor een eenogige duif die daar was komen aanwaaien. Bijrijder komt uit de stad en was daar vroeger als klein meisje kind aan huis.
Natuurlijk hadden we er geen idee van wat er van ons verwacht werd en wat ons daar te wachten stond, maar dat zien we wel als we er zijn. De kinderboerderij in kwestie ligt aan het park, wat vroeger in middeleeuwse tijden de verdedigingswal is geweest. Een structuur die je vaak tegenkomt in oudere steden.
We komen met de bus aanrijden via een soortement fietspad, wel voor auto’s maar in de praktijk meer gebruikt als wandel- en fietspad. Voorzichtig manoeuvreren is dan het devies. Bij de ingang is het de vraag of we buiten moeten parkeren of op het terrein. Ze hadden ons besteld, daarom maar de stoute schoenen aangetrokken en met de kar de poort door geslierd.
Daar zaten we vrijwel direct zowat klem met een rijtuig die iemand heel vriendelijk midden op het pad had geparkeerd. Met de stuurboordspiegel door de struiken en aan bakboord twee centimeter vrij konden we het net redden. Auto geparkeerd en uitgestapt. Komt er direct een dame op ons toe rennen, bezweet, wilde haren en een rooie kop. Die heeft vást de leiding.
Inderdaad: “Mooi dat jullie konden komen. Als je achteruit kunt indraaien, daar naast de mestbult. Daar had ik jullie gedacht”. Oké, precies de plek waar we ons thuis voelen: naast de mestvaalt. Achteruit ingestoken en niets geraakt, zelfs geen mestbult. Heb ik weer iets om trots op te zijn.
Wij waren om half twee besteld en om twee uur zouden de festiviteiten beginnen. Vooraf even de tijd om dingen door te spreken, te controleren en na te gaan. Verstandig. Er komen altijd losse eindjes boven water die dan nog geregeld kunnen worden. Bovendien is er dan nog tijd voor een mok koffie. Wij van de dierenambulance hadden met al dat geregel niets mee te maken. Onze aanwezigheid was goed beschouwd voldoende. Wij konden de bus laten zien en dikke verhalen vertellen over wat we al niet hadden meegemaakt. Dat was alles.
Da’s makkelijk. Je zet de deuren open, beantwoord vragen en om dikke verhalen, “Seemannsgarn“ noemen ze dat in Duitsland, zit ik nooit verlegen. Alleen met de doelgroep van een kinderboerderij ben ik wat minder bekend. In het algemeen zijn dat kinderen tot een jaar of zes. Konijntjes knuffelen, paardje rijden en ezeltje aaien, dat soort dingen.
Maar er waren best wat dingen georganiseerd. Dat rijtuig waar ik ruzie mee had werd voortgestuwd door een paard. Konden ze ritjes maken. Er was een fotograaf die de kinderen, met een dier naar wens, op de foto zette. Allerlei beesten, zwijntjes, alpaca’s, paarden, konijnen en dergelijke werden uit de kooi of de omheining gesleept om aan den volke te vertonen. Op de hooizolder konden de kinderen geschminkt worden met snorharen en dergelijke en dan zijn er vast nog wel dingen die ik vergeten ben.
Ook liep er nog een journalist met microfoon en filmcamera in de rondte voor de plaatselijke, provinciale, nieuwsdienst om een rapportage te maken. Deze en gene kreeg de microfoon voor de neus en mocht wat vragen beantwoorden.
Vanaf twee uur kwamen de kinderen binnendruppelen, meest vergezeld van ouders of grootouders. Bij ons waren het over het algemeen de grootouders die de vragen stelden. De ouders waren druk om de kinderen in het gareel te houden en de kinderen zelf stonden voornamelijk met grote ogen staren. Hadden klaarblijkelijk geen idee wat ze nou weer overkwam. Maar ze mochten in de bus klimmen en in de rondte kijken. Ook dat is interessant als je het nog nooit gezien hebt. Netten en kooien, honden- en kattenvoer, handschoenen, waadpak, noem maar op. Als je alles bij elkaar optelt hebben we best wat spullen bij ons.
Wel was er een klein clubje wat oudere kinderen, een jaar of negen, schijnbaar zonder begeleiding, die er zo te zien kind aan huis waren. Daar kon ik nog wel wat verhaaltjes aan kwijt.
Tegen half vijf werd er een eind aan gebreid. De bezoekers wandelden richting uitgang al dan niet vergezeld van gebrul van de kinderen die nog nét even dát lieve konijntje wilden aaien. Fotograaf maakte de laatste foto’s en wij namen afscheid van de leiding. Natuurlijk was dat rijtuig nu nóg ongunstiger geparkeerd, die mochten ze met ellebogenstoom aan de kanten schuiven. Ik breng de bijrijder naar huis en ga zelf ook die kant op.

28.3: Burenhulp
Ik kom bij huis aan, staat er één van de buren driftig te zwaaien. Die heeft vást wat bijzonders. Dat bleek een jonge duif te zijn die uit het nest geblunderd was en nog net niet voor zichzelf kon zorgen. Of ik die mee kon nemen.
Goed beschouwd nee, mijn dorp valt net buiten het rayon waar ik voor rijd, maar aan de andere kant, ik ben geen bureauridder en wat niet weet wat niet deert. Bovendien wordt dit dan een hulpverzoek en dat wordt anders geadministreerd dan een overdracht.
Ik heb van al die financiële perikelen geen weet, maar ik kan me voorstellen dat wij als dierenambulance per assist een vergoeding krijgen of dat er anders een kilometervergoeding van de gemeente of een andere instantie tegenover staat. Dus elke kilometer die we rijden met een beest aan boord of onderweg naar een melding administreren we braaf.
Maar op deze manier help ik toch weer een beest en buurvrouw is van de zorg af. En daar is het allemaal om begonnen.
Ik laad de fiets achterin de bus en ga onderweg. Eerst naar de opvang, die is in dezelfde stad als waar ik de overdracht doe, en dan naar de overdracht.

Stond dat achter de wagen gespannen?

@venzje: In de maritieme wereld bestaan er ook trekschroeven. Een paard zou je op een dergelijke wijze kunnen beschouwen

28.4: Zwaans lijden
Ik neem bijna altijd de kortste route via de polder en niet over de grote weg. Via de polder is een paar kilometer korter, maar vanwege de snelheidsrestricties, zestig kilometer per uur, doe je er net zo lang over.
Op het derde rak, het zijn allemaal vrij smalle wegen die verschervend tegenover elkaar liggen, staat een auto langs de kant van de weg met de alarmlichten aan. Niets bijzonders daar, het gebeurt regelmatig dat iemand een foto wil nemen van het weidse polderlandschap of van de ruim aanwezige weidevogels, of anders is het een boer die nog even naar zijn koeien gaat kijken.
Achter die auto ligt zo te zien een witte plastic zak, midden op de weg. Ik minder vaart, je weet maar nooit wat er in zo’n zak zit, je wilt er niet met de wielen over en je moet dan wel in de berm.
Naderbij gekomen blijkt het geen plastic zak te zijn, maar een volwassen zwaan. Zo te zien een verkeersslachtoffer. De chauffeur van de geparkeerde auto had het ook gezien en was gestopt om te kijken of hij nog wat kon doen en anders om hulp kon vragen.
In een geval als dit is het Rijkswaterstaat of anders de gemeente. Zo halverwege de polder zou ik eerlijk gezegd niet weten wie van de twee. Maar ja, ik was er toch, en dit soort dingen doen we ook wel, al hoort het officieel niet tot onze taak.
Wat wij dan normaal doen is het beest teruggeven aan de natuur. Een mooie uitdrukking voor “ergens in een rietkraag sodemieteren”. Maar als daar een bezorgde man bij staat is dat een wat minder diervriendelijke, of eigenlijk mensvriendelijke, optie. Ik haal dan ook twee plastic zakken uit de auto en pak de zwaan in. Die breng ik wel even naar de vuilafvoer. Die hebben een bak voor kadavers. Ik zeg tegen mijnheer dat ik er verder voor zal zorgen. Op welke manier laat ik in het midden. Mijnheer was weer helemaal tevreden.
Ik rijd verder naar de opvang voor de duif. Die zet ik volgens de instructie van de leiding in een hok bij een collega van die duif. Dan naar de vuilafvoer. Natuurlijk, het is al na zevenen, hebben die het hek al dicht. Dan maar naar de overdracht, die zwaan doet de collega morgenochtend wel.

Trekken mensen het zó slecht als je zou zeggen dat je het beest aan de natuur terug geeft? Ik zou daar wel vrede mee kunnen hebben, het is toch meer de natuurlijke gang van zaken.
( Je zou zelfs gewoon mogen zeggen dat je het beest in een rietkraag gooit!)

Laatste edit 26-10-2022 00:46

Al dat verwijderen van kadavers is niet goed voor de aaseters. Die moeten ook leven tenslotte.

@Grouse: Ja, dat zit ik dus te bedoelen! Laat de natuur zijn gang gaan, daar vaart alles wél bij!

Zelfs mijn eigen Vlaamse reus heb ik na haar verscheiden in de rietkraag gezwiept. Daar leeft genoeg fauna die er snel raad mee weet.

@venzje: dat doet me aan Impe Dimpe Langelaan denken.. waar elke week een bootje aankomt… met zeven Vlaamse reuzen en spikkeltjes… Wie verzint zulke liedjes?

@allone: Karin Bloemen.

Karin Bloemen spande met succes een proces aan tegen iemand die stiekem foto's van haar had gemaakt toen ze lag te zonnen op het naakstrand. Die beelden werden vervolgens op het internet gezet (vanwege de WMR regels hier geen hyperlink).

Dit nieuws ontlokte van veel mensen commentaar, waaronder de reactie: Die meneer had natuurlijk wel een breedbeeldcamera gebruikt.

Hier een video van Karin Bloemen naakt.
Ik hoop maar dat de moderator even een oogje toeknijpt.

@De Paus: Ik heb beide oogjes heel snel toegeknepen.

29: Klitsklatsklandere, van de ene kat naar de andere
29.1: Seriewerk
Net voor de koffie krijg ik de eerste melding binnen. Bij iemand in het stadje aan de overkant van de rivier is een vangkooi uitgezet. Daar is een kat ingelopen en die mogen we nu ophalen en naar het asiel brengen. Een standaard klus waar niet veel bij komt kijken.
Ik haal eerst de bijrijder op en dan gaan we getweeën richting vangkooi. Punt is dat vandaag we met onze bus beide gebieden moeten rijden. Er is een tijdelijk tekort aan chauffeurs. We houden dan station op het asiel, dat ligt voor beide gebieden centraal waardoor de aanrijtijden, en de benzinekosten, fors lager liggen. Zowel de bijrijder als ik wonen een stuk minder centraal. Voor ons normale gebied is dat geen punt, maar voor het andere gebied, oostelijk van de grote stad, ligt dat anders.
Uiteraard is het adres waar we de kooi moeten ophalen geblokkeerd door wegwerkzaamheden, waardoor we de mijl om zeven via de binnenstad moeten rijden. Maar dat is niet anders.
Aangekomen op het adres bellen we aan bij het hek. Een vrouw komt naar buiten en loopt met ons naar de tuin waar een hele kudde katten in de rondte rennen. Volgens de vrouw zijn het hele lieve dieren maar wel een beetje wild. Één van de dieren is nu in de kooi gevangen en gedurende het gesprek merken we dat het de bedoeling is dat de katten, een stuk of zestien volgens de vrouw, stuk voor stuk gevangen moeten worden en gesteriliseerd. Ze vraagt ons hoe dat in z’n werk gaat.
Daar weten wij de ballen van, wij komen alleen maar de kooi met kat ophalen. Maar ik kan me voorstellen dat daar wel een lief sommetje mee gemoeid zal zijn. Zestien katten steriliseren, zelfs als je kwantumkorting krijgt bij de dierenarts loopt dat toch in de papieren. Dat is niet mijn zaak, en als vertegenwoordiger van het asiel kan ik daar geen uitspraak over doen.
Normaal bij wilde katten neemt het asiel dat voor zijn rekening. Hoe dat verder achter de schermen geregeld wordt, daar heb ik geen idee van. Maar in dit geval zijn het katten die bij mevrouw horen en dan mag wat mij betreft mevrouw wél bijdragen in de kosten. Ik ga daar niet over, maar ik vind dat wel redelijk.
De bedoeling is in ieder geval dat alle katten één voor één geholpen worden en daarvoor moeten ze met een kooi worden gevangen. Voor ons is dat simpel. We brengen een kooi en als er wat inzit komen we hem halen. Al vraag ik me af of er geen efficiëntere methode te vinden valt. Ook in verband met de kosten. Een ritje op en neer is tóch in de orde van vijftig kilometer. Maar daar moet het asiel maar over beslissen.
Wij gaan met de gekooide kat richting asiel. Daar zit de hele kudde aan de koffie. Één van de collega’s is jarig en heeft voor gebak gezorgd.

Was het haar bedoeling om alle katten op een goedkope manier te laten steriliseren/castreren?

@HoLaHu: goedkope manier? Dure manier!
Met dat steriliseren had ze wel vroeger mogen beginnen

Laatste edit 28-10-2022 07:42

@allone, nog vroeger? @Emmo zat net aan zijn eerste bak koffie toen hij die kat ging ophalen

@Buick: nog veel vroeger

29.2: Campingkat
Na de koffie krijgen we de volgende melding. Ook een kat in een kooi. Dit keer de andere kant op, van het asiel uit gezien. Voor bijrijder en mij is dat tot op zekere hoogte terra incognita. Het is een populair wandelgebied en ik ben er, vooral vroeger met mijn ouders, vrij vaak geweest, maar met de ambulance nog niet eerder.
Het adres is in één van de kleinere dorpen in dat gebied. Wij erheen. Kruip door sluip door de krikkemikken in. Allemaal kleine weggetjes waar je bij elke tegenligger de berm in moet. Maar zoveel tegenliggers zijn er niet.
Adres is op een camping, zo te zien de beheerder of de eigenaar. Parkeren is een beetje een probleem. Er is een mooie parkeerplaats, maar lui als ik ben was ik er voorbijgereden in de hoop dat verderop ook nog wel een plekje was. Je bent ambulance of je bent het niet. Dat plekje was er inderdaad, al was het vrij krapjes.
De mensen hadden ons al voorbij zien rijden. Niet ver, hooguit tien meter, daar was de slagboom van de camping. Achter het huis op het terras stond de vangkooi. Beetje vreemd model. Niet echt een kooi die ik uit de loods van het asiel kende.
Het was inderdaad eigendom van de mensen zelf. Ze hadden wel eens vaker katten moeten vangen en hadden een eigen vangkooi aangeschaft. In de kooi zat een zwart katje met een witte bef. Ze hadden al genoeg katten in de rondte lopen en deze konden ze er niet bij hebben. Bovendien kon ze door de dochter wel aangehaald worden maar had af en toe behoorlijk wilde neigingen. Een flink verwilderde huiskat, zou ik zeggen.
Maar wat doen we met de kooi? Die is eigendom van de mensen. We mochten hem zonder bezwaar meenemen, maar ze wilden hem wel weer terug. Binnen een organisatie waar veel mensen rond lopen als in het asiel is dat vragen om moeilijkheden. Elk ogenblik lopen er andere mensen rond en dan is zo’n kooi binnen de kortste keren met de knollen de pot in.
Beter, in mijn optiek, is dan ook de kat overbrengen naar één van onze eigen transportkooien. Maar dat is lastig. Hoe krijg je zo’n diertje uit de vangkooi in een transportkooi zonder dat er een kans is dat het ontsnapt?
De volgende procedure op touw gezet: beide kooien in de bus, alle deuren dicht. Dan blijft het beest in ieder geval in de bus. Dan beide kooien tegenover elkaar zetten, zo dicht als het gaat. Deurtjes open en het beest kan van de ene naar de andere kooi.
Het beest had er geen zin in. Vangkooi aan één kant optillen, beest keert zich en blijft met de nagels aan de tralies hangen. Kooi omgekeerd zodat ze weer met de kop richting transportkooi zit en weer dezelfde procedure. Toen schoof het drinkbakje zachtjes tegen de poten van de kat aan. Kat liet los en liep toen zonder verdere complementen de transportkooi in. Deurtjes dicht, operatie geslaagd.
De melders hadden de kooi weer terug en wij hadden kat in’t bakkie. Op naar het asiel, met de waarschuwing dat het beest onder de vlooien en teken zat.

29.3: De duif gevlogen
We zijn bijna bij de grote stad, telefoon. Er is in één van de dorpen een duif gevonden met bloed aan de vleugel. Tegenover een huis op een hoek bij een rieten schutting. Kan niet missen (kuch). Als we de melder opbellen om door te geven wanneer we er zullen zijn krijgen we toch een huisnummer door. Kort straatje, maar twee huizen.
Wij weer kruip door sluip door door de woonwijken. En inderdaad, het is maar een kort straatje. Huisnummer is gauw gevonden, de rieten schutting ook. De duif niet. De hele straat aan beide zijden geïnspecteerd, nada, niets, noppes. Geen duif te bekennen. Bijrijder belt nog even met de melder, maar die geeft geen gehoor.
Nog even alle struiken, heggen en grasbulten (er was net gemaaid) nagekeken, maar niets te vinden. Dan maar weer richting asiel. Je kunt niet blijven zoeken.

29.4: De onze?
We zijn alweer onder de rook van de grote stad als de telefoon wéér gaat. Dit keer gaat het om een aangereden kat die bij een benzinestation aan een doorgaande weg was gevonden. Bijzonder detail was dat de vinder een kat van hetzelfde ras en kleur al een paar dagen kwijt was. Ze vroegen zich dan ook af of het niet hun kat was.
Ik zou zeggen dat een eigenaar zijn eigen kat wel kan herkennen, maar het kan natuurlijk zijn dat het beest beschadigd is. Aanrijdingen kunnen voor stevige schade leiden. Wij de bus maar weer gekeerd en onderweg naar het dorp in kwestie.
Weer via een aantal kleine achteraf weggetjes. Al doende komen we aan de rand van het dorp bij een nieuwbouwwijk, alweer met een onnavolgbare nummering. Het eerst nummer dat ik herken is nummer één. We volgen dan ook de nummers totdat we bij het juiste zijn aanbeland. Dat blijkt het allereerste huis te zijn waar we de wijk binnenreden. Maar daar was het huisnummer van onze kant niet leesbaar.
We zetten iets verder de bus in de berm en lopen in de richting van het adres. Inmiddels is er al een meisje van een jaar of twaalf aanwezig, moeder komt aanlopen en vader komt het huis uit. We lezen de chip uit, althans dat proberen we. Geen reactie. Nog maar eens proberen, beest half opgetild zodat we ook de andere kant ook kunnen doen.
Het dier heeft forse schade aan de kop maar voor de rest niets. Maar of een chip door zo’n schade ontregeld raakt, daarover kan ik niets zeggen. Zou best kunnen. Een flinke dreun teken de kop kan ook schade veroorzaken aan de nek. Een chip wordt normaal gesproken tussen de schouderbladen ingebracht. Of eventuele vervolgschade wat met die chip kan doen, dat weet ik niet, maar ik acht het denkbaar.
Mensen vertellen waar het dier gevonden is, soms kan dat helpen met de identificatie. Wij vertellen dat het dier naar het asiel in de grote stad brengen. We maken foto’s en vullen de formulieren in. Alle beschikbare informatie wordt op sociale media geplaatst zodat iemand die zijn of haar kat kwijt is het misschien kan herkennen.
Dan nemen we afscheid en gaan weer richting asiel. Daar leveren we de dieren, de levende en de dode, in, en wachten op de volgende melding. Die niet komt. In tegenstelling tot de ochtend een rustige middag.

30: Konijnen eunuch
30.1: Twee katten in ‘t bakkie
Nog vóór de koffie gaat voor het eerst de telefoon. Op het moment hebben we een serie opdrachten van een mevrouw die zowat zestien halfwilde katten in de tuin heeft lopen. Die wil ze allemaal gecastreerd of gesteriliseerd hebben. De reden daarvoor moge duidelijk zijn. Het moeten er niet nóg meer worden.
Daarvoor heeft ze een deal gesloten met het asiel. Wij brengen vangkooien, één per keer, en als er een beest in zit dan halen we die op en brengen die naar het asiel. Na de gewenste procedure brengen we de beesten weer terug. Ik heb het hier al eerder over gehad in 29.1: Seriewerk. Dat was de eerste van de partij.
Dit keer zijn er twee katten tegelijk in één keer de kooi ingelopen. Het gaat vlot op die manier.
Ik ga onderweg. Geen bijrijder dit keer, die heeft zich wegens griep afgemeld. Ik ben nog maar net onderweg, dan gaat de telefoon weer. Volgende melding. Er is een hond afgeleverd bij een dierenarts in de stad en die wilde dat beest naar het asiel hebben. Of ik die gelijk even wilde ophalen.
Nog een stukje verder, wéér telefoon. Melding nummer drie. Dit keer een aangereden zwaan op een provinciale weg. Dat is voor Rijkswaterstaat, maar het ligt precies op mijn route. Die kan ik dan ook in het voorbijgaan oppikken.
Het heeft allemaal geen brand, eerst maar naar die twee katten. Op het adres ben ik al zowat kind aan huis. Even op het belletje drukken en gelijk het hek door. Mevrouw, mijnheer en hond komen gezamenlijk door voordeur uit. Gevieren lopen we naar het afdakje waar de kooi staat.
Daar zijn inderdaad twee jonge katten gevangen. Doek eroverheen, katten voelen zich het best in het donker. Vooral wilde katten wil je liefst zo rustig mogelijk houden. Soms vliegen die beesten alle kanten op. Niet dat ze in de kooi ver kunnen komen, maar je wilt niet dat ze de poten kapot lopen of zichzelf op een andere manier beschadigen.
Nog even gepraat met de mensen over het verloop van de operatie. Gaat z’n gangetje. Ik taai af richting dierendokter om dat hondje op te pikken.

Dat waren de dakhazen. Nou ben ik benieuwd naar die konijnen.

@venzje: Die komt nog. ('t Is bij de konijnen af)