Laatste edit 05-02-2020 20:30

@Kolleke: Triest Maakt weer eens heel duidelijk hoe bang de meeste mensen zijn van de dood, of de nabijheid van de dood. Erg triest dit..

schaam jullie, vrinden van die Dick.
Ooit kwam ik in onze dorpskroeg. We kregen, ongeveer 30 personen, een koud/warm buffet aangeboden. Een culinair klasse buffet.
Waarom? Degene die het had besteld had de avond er vooral zijn vrienden en familie uitgenodigd voor zijn laatste feest. Door zijn woekerende kanker had hij nog maar een paar weken te leven. Op het feest waren er 6 personen in plaats van de 130 uitgenodigde. Hij schonk het aan de kroeggangers op de volgende avond.
Het was lekker maar we hadden er een wrang gevoel bij. We kenden hem niet maar hoopte dat hij niet te depressief afscheid kon nemen van deze wereld.

@KhunAxe: Sorry had het onder Kolleke verstuurd, zij was er overigens bij. dus reacties kunnen naar ons beide

@tonktwee: @Kolleke: Maakt niet uit mensen, het blijft triest, mensen zijn zo bang van alles tegenwoordig..

Mijn moeder durfde nooit de ziekte 'kanker' te zeggen. Dat was altijd "Die ziekte".. Beetje wrang dat ze uiteindelijk zelf aan "Die ziekte" is overleden, dus het niet benoemen helpt niet..

Maar nogmaals Ton, trieste posting, maar maakt oh zo duidelijk hoe laf de mens eigenlijk is..

Dick was mogelijk niet boos, maar teleurgesteld....

Bij mijn neef (op 20 jarige leeftijd overleden aan kanker week na zijn verjaardag) waren op zijn verjaardag en ook begrafenis juist bijzonder veel mensen.

@Zeeuw: Mijn vader overleed op zijn 62e, bij leven was hij een tamelijk streng, hardvochtig man, eigenwijs, koppig maar vooral recht door zee. Als hij je niet mocht dan zei hij dat gewoon recht in je gezicht, zonder er omheen te draaien. "He was honest to a fault", zoals een Engelse uitspraak luidt..

Zijn afscheidsdienst in de aula van het kerkhof was afgeladen! Er stonden zelfs veel mensen buiten, zo ontzettend druk was het!

Ik heb mij vaak afgevraagd of al die mensen kwamen om hem de laatste eer te bewijzen of om er zeker van te zijn dat hij inderdaad dood was..

@KhunAxe: Ja, dat kun je zo treffen...Maar ik ga er toch maar vanuit dat ze kwamen om de laatste eer te bewijzen aan je vader.

Een oudere kennis van me vertelde me eens dat ze in de oorlog moest evacueren uit Reusel, hier vlakbij, omdat daar hevig gevochten werd in de nadagen van de oorlog. Ze werd naar haar tante gestuurd in Duizel. Die tante was een echte kenau, een trut van het zuiverste water, zoals mijn kennis haar noemde. Toen de bewuste tante stierf zat de familie en haar gezin in de kerk. De pastoor kwam zoals gebruikelijk naar de preekstoel, om het een en ander te vertellen over Tante Dina. Hij keek de kerk rond, zuchtte een keer diep en zei toen: We weten allemaal hoe Dina was....En toen ging hij weer terug naar het altaar en ging verder met de mis..

@HoLaHu: Een pastoor naar mijn hart! Niet zemelen, gewoon languit zijn. Dat stukje heb ik denkelijk aan mijn vader te danken

@KhunAxe: Oh, toen ik het hoorde vond ik het ook wel een strakke actie van de pastoor.
Mijn vader daarentegen zei altijd: Als ik straks dood ben, dan moet je tegen de pastoor zeggen dat hij in zijn preek niet moet beginnen over hoe een goeie vent dat ik was, want dan zijn de mensen met het avondeten nóg niet thuis...
Toen mijn vader overleden was kwam uiteraard de pastoor bij ons thuis. En ik kon mijn klep weer eens niet dicht houden, dus ik zei precies tegen de pastoor wat ik hierboven neergezet heb..
Die begon te grinniken (hij kon het prima met mijn vader vinden)en toen we in de kerk zaten voor de begrafenismis kwam hij naar de preekstoel...en de eerste zin die hij zei, was dus precies het bovenstaande. En ja, er werd gelachen in de kerk! En door ons, familie, nog het hardst...

@HoLaHu: Mooie anekdote

@KhunAxe: Mooie herinnering...

Er zijn vrienden en vrienden. Daarom zegt men wel "bij tegenspoed leer je je echte vrienden kennen". En eigenlijk vind ik dat ook wel een voordeel.
Het klinkt alsof deze man teleurgesteld was. Maar hopelijk had hij toch 1 of 2 goede vrienden... Of familie.