Arbeidsmigranten in India worden hard geraakt door de coronacrisis. Bovenop het risico dat ze lopen om ziek te worden, is nagenoeg al hun werk verdwenen. Geen inkomen betekent geen eten. Net als miljoenen anderen zagen de 15-jarige Jyoti Kumari en haar vader Mohan Paswan geen andere optie dan teruggaan naar hun geboortedorp.

Maar hoe? Het geboortedorp van vader en dochter heet Sirhulli en ligt in het oosten van het land, op zo'n 1200 kilometer van de voorstad van New Delhi waar de twee werkzaam waren. Sinds het begin van de lockdown in het land reden er nauwelijks treinen en bussen meer. Ook was Paswan tijdens zijn werk als riksjabestuurder gewond geraakt aan zijn been en kon hij daardoor nauwelijks lopen.

Jyoti bedacht een plan: fietsen naar Sirhulli, met haar vader en hun bezittingen achterop. Met wat resterend spaargeld kochten ze een tweedehands fiets en vertrokken ze begin deze maand aan hun tocht naar huis.
Foto

Hoeveel hulp ze kregen van vrachtwagenchauffeurs is niet helemaal duidelijk. Wel is bekend dat de twee op 16 mei, na zeven dagen onderweg te zijn geweest, veilig hun dorp bereikten.

Dat is niet alle migranten gegeven. Velen werden tijdens hun tocht naar huis doodgereden door auto's, vrachtwagens of een trein. Anderen overleden door vermoeidheid.

Voor Jyoti en haar vader lijkt de zware reis nog een bijzonder staartje te krijgen. Naar aanleiding van berichtgeving over vader en dochter in lokale media kreeg Jyoti afgelopen vrijdag een telefoontje van de Indiase wielerfederatie. Voorzitter Onkar Singh was zo onder de indruk van het uithoudingsvermogen van de 15-jarige dat hij haar uitnodigde om na de coronacrisis naar Delhi te komen. Daar krijgt ze, op proef, een plekje in het nationale wielrenteam.