De 16-jarige Milan bracht twee weken geleden zijn vriendin naar een afspraak in het gemeentehuis, toen hij op het spoor een meisje zag zitten. De slagbomen gingen dicht. Hij aarzelde geen moment, rende het spoor op en trok haar er vanaf. Niet veel later raasde de trein voorbij. "De politie zei dat ik een heldendaad had verricht."
Zo ziet zijn moeder het ook. 'Mijn zoon is een held', schrijft Wendy Koopmans op LinkedIn. Hoewel Milan het ziet als 'iets gewoons'. "Ik dacht er niet over na. Het is toch normaal dat je iemand gaat helpen als je dat ziet?"
Even voor de gebeurtenis zat Milan nog op de bank, thuis in het Noord-Brabantse dorp Standaardbuiten. Hij verveelde zich en besloot zijn vriendin naar een afspraak in het gemeentehuis te brengen op de scooter. "Anders moest ze fietsen."
Ze waren pas een paar minuten onderweg toen hij een meisje op het spoor zag zitten. Hij schat dat ze een jaar of 13 was. Een ander meisje stond erbij. "Ik dacht eerst dat er niks aan de hand was, want ze lachten. Eigenlijk snapte ik er niks van. Ik vroeg me af waarom ze daar zat."
Milan stopte zijn scooter en bleef even staan om te kijken, want hij 'vond het een beetje raar'. "Toen de spoorbomen dichtgingen, dacht ik: dit is foute boel. En toen de trein aankwam, ging ze op die kant van het spoor staan."
Op hetzelfde moment verscheen zijn neef aan de andere kant van het spoor. 'Moeten we haar niet wegtrekken'?, vroeg hij zich hardop af. Heel even dacht Milan: is het niet al te laat? De spoorbomen waren immers al dicht. Toch sprong hij op het spoor.
"Ik dacht niet meer na, sprong onder de slagboom door en trok aan haar arm." Aanvankelijk wilde het meisje niet meekomen. "Ze zei: 'laat me los, laat me gewoon gaan'." Maar Milan gaf niet op. "Ik trok nog harder aan haar arm en heb haar onder de spoorbomen door kunnen trekken. Toen ik net weg was, kwam gelijk de trein langs." Hij voelde de wind nog langs hem heen suizen.
Terwijl het meisje een beetje boos wegliep, belde Milan zijn moeder. "Mama zei dat ik de politie moest bellen. Die hebben met haar gesproken en hebben haar meegenomen."
Bij Milan was het besef van zijn heldendaad nog niet ingedaald. Hij bracht zoals gepland zijn vriendin naar het gemeentehuis. Eenmaal thuis bij zijn moeder kwam de ontlading. "Ik was verdrietig. Ik vond het zo zielig voor het meisje, ze was zo jong. Mijn vriendin moest huilen. Ik ook. Ik denk omdat de adrenaline weg was."
Hij heeft zichzelf wel een beetje in gevaar gebracht, ziet hij nu. Maar hij dacht er niet over na, herhaalt hij. En dat andere mensen gewoon toekeken zonder iets te doen, noemt hij 'schandalig'. "Zoiets laat je toch niet gebeuren?"
Gelukkig heeft hij er sindsdien geen last van gehad. Hij en zijn vriendin kregen wel slachtofferhulp aangeboden. "Die belden een paar keer om te vragen hoe het ging. Met mij gaat het goed."