Generaties jongeren hebben hun ouders in Duitsland geschokt door grof te provoceren. Of ze steunden in de jaren zeventig de terroristen van de links-extremistische Baader-Meinhof-Gruppe, werden langharig en links-radicaal, of ze scheerden hun hoofd kaal en droegen als ­neonazi’s in de jaren negentig soldatenkistjes.

De huidige generatie – als ze bij Berlijn de snelwegen niet blokkeren, tot woede van wachtende automobilisten, en zich met Extinction ­Rebellion aan het wegdek vastlijmen – heeft een nieuw stokpaardje. Ze wisselen zo vaak van seksuele identiteit en geslacht als niemand tevoren.

Er is een nieuwe Kulturkampf gaande in Duitsland: Hoe drammende feministen de Duitse taal onder vuur nemen

‘Vandaag ben ik Franziska, en morgen ben ik Franz,’ vertelde de dochter van een vriend. En de dag erna wilde ze weer Franziska worden genoemd, eiste ze op hoge toon. Mijn maat zat met de handen in het haar. Het gedrag van het kroost was wispelturig en eigenzinnig, maar hij berustte toen ze dreigde zich compleet voor hem af te sluiten. Elke dag veranderde zijn dochter haar kleren en kapsel, van meisje naar jongen en terug.

Bij de buurjongen zag ik ook een waterscheiding. De zoon van twee gescheiden psychiaters begon bloemetjesjurken te dragen, zijn stem werd die van een Tunte, een drag queen. Hij maakte zijn ogen op en droeg nagellak, een fenomeen dat ik ook in mijn sportteam bemerkte. Het geflirt met zijn alter ego Ziggy Stardust van David Bowie, die in de jaren zeventig in Berlijn woonde, is een halve eeuw later weer hip.

De Duitse regering besloot deze zomer zich aan de nieuwe werkelijkheid aan te passen. ­Iedere persoon boven de veertien jaar mag voortaan, zo wil het kabinet, één keer per jaar bepalen welke gender (geslacht) en welke voornaam hij of zij heeft. Er is geen juridische procedure meer nodig: registratie bij de burgerlijke stand is voldoende. De maatregel zou zo een einde maken aan discriminatie van transseksuelen.