Lachen

Ik ontving zojuist een pb van een mij onbekend lid. Hij schreef dat hij gelezen had dat ik in de bajes gezeten had en hij wilde graag weten of hij mij mocht vragen waarom ik in de bak had gezeten?

Ik zo; 'Tuurlijk mag je dat vragen; ...

Hij weer; 'Waarom heb je in de bajes gezeten?'

Ik weer; 'Moord.. Ik heb de hersenen ingeslagen van een veel te nieuwsgierige vent!'

Stilte...........

Hij weer; 'Euh, misschien dat een nieuwsgierige gozer hierzo even een eindje weg gaat'.

Ik lach me kapot! Ik ga hem nu maar uit zijn lijden helpen denk ik.. LOL

gelukkig kan je hem alleen virtueel vermoorden ..

Wat een lekker waanzinnige mailwisseling.

SamuiAxe, ja wrijf het maar eens lekker in nog, iedere dag verse broodjes whahaha.
Tja het leeftijdsverschilletje heb ik dan gemeen met je he

Nou als ik de mogelijkheid echt zou hebben, zou ik het ZEKER overwegen, ben Nederland al langer spuugzat, maar mijn ma en meiden niet!

Persoonlijk vind ik, idd. gezien de omstandigheden, dat je het goed voor elkaar hebt.
En ook vanwege die omstandigheden, dat je je er zo doorheen hebt geslagen, daar heb ik echt respect voor!

Mooi hutje, ja. En lieve honden. Het ziet er fijn uit

SamuiAxe: Toen ik mijn lief je foto's liet zien zei hij: Heel mooi daar, maar niks voor jou he? En hij heeft gelijk! Het klimaat is moordend voor iemand met artrose en spierreuma....Heel vochtige lucht, warm...nou ja, dan kunnen ze me dus vanaf het opstaan al bij elkaar vegen...

@samuiaxe: Hee leuk man, die foto's! Honden zien er mooi en gezond en blij uit (Odi lijkt niet dom ) en huisje is te gek. Dat is goed vertoeven daar. Vooral als die Huntsmanspinnen je trapje niet vinden .

En over S&W. Ik herinner met van vroeger een voorloper en die heette Robbie en Wiske. Het is dan een ander jongetje maar Wiske is dezelfde, hoewel het wel een andere tekenstijl is en ze er dus realistischer uitziet.

@Lennox: Schijn bedriegt! Odie is echt oliedom Ze is al een keer of drie van het trapje gedonderd.. Vorige week nog; Ze ligt op de bank te slapen, draait zich om, KABAM! Flikkert gewoon van de bank af.. Kijkt mij aan met grote ogen, zo van 'Ík weet 't ook niet hoor! Ik lag gewoon te slapen toen iemand mij van de bank gooide!'. Ligt ze buiten op het trapje en ik ga sluiten voor de nacht; Kauw en Lady kuieren naar binnen, ik roep Odie, 2x, 3x.. Noppes, kijkt me aan met grote koeienogen, zo van 'wat wil je nou eigenlijk?'. Meestal til ik ze dan maar op en draag ze naar binnen Soms laat ik ze dan maar buiten, maar op zeker dat ze dan om een uur of één buiten af en toe een korte kef geeft, ze wil dan naar binnen.. *Zucht*, ik bed uit en open de deur, kijkt ze me verwijtend aan, 'Waar blijf je nou, je hoort me toch roepen?'.. Kuiert vervolgens naar binnen en laat zich met een zucht van genot op de koele tegels vallen... Ach, 't is wel een schatje

P.S. De vonk die je in haar ogen ziet is niet de vonk van intelligentie, het is de vonk van leven

@Lennie: Oh, tja, als hitte en vocht slecht voor je zijn dan is 'mijn' eilandje helaas minder geschikt voor je vrees ik Jammer...

Over Huntsmanspiders: Die zijn er wel degelijk hier! Ik heb er verscheidene gezien, echter, tot op heden niet in mijn hutje, de afspraak die ik met ze gemaakt hebt werkt goed: Jij blijft uit mijn hutje en ik laat je leven Wel steekt het de moord van de spinnen! Het grasveld naast mijn hutje, (zie foto), is 's-morgens nat van de dauw. Als ik met de honden om een uur of zes naar buiten ga en het begint licht te worden dan zie je honderden spinnenwebben op het gras! Ik denk dat deze spinnen een holletje in de grond maken en daar afwachten totdat er een insect in hun web loopt. Gezien heb ik ze nog niet, denkelijk zijn ze erg schuw en horen ze mij en de honden rondbanjeren.. Is wel een mooi gezicht, al die spinnenwebben

SamuiAxe: In Drenthe 's ochtends vroeg op de hei kan het ook mooi zijn. Vooral als er wat grondnevel is. Prachtig foto's maken. En je onmiddellijk waar de sagen van de "witte wieven" vandaan komen...

De legende van de Witte Wieven

Lang geleden woonde in Zwiep aan de rand van de berg een boer met veel bezittingen. Uitgestrekte landerijen waren van hem, maar hij had geen zonen, alleen een dochter. Ze heette Johanna en ze groeide op tot een struise boerendochter. De vader wilde haar naar zijn keus laten trouwen met Hendrik, zoon van een welgestelde boer. Johanna echter had haar zinnen gezet op Albert, zoon van een keuterboertje. Deze Albert werd de deur gewezen door Johanna’s vader.

Albert, verdrietig omdat hij Johanna niet meer mag ontmoeten, rijdt op een avond met zijn paard de berg op. Nu had zijn moeder hem altijd op het hart gedrukt, dat hij in de nacht nooit bij de kuil moest komen, omdat de Witte Wieven niet gestoord wilden worden. Albert denkt aan Johanna en niet aan de wieven. Hij rijdt met zijn oude paard de berg op en het wordt steeds donkerder. Hij verdwaalt! Opeens komen uit het niets witte gedaanten opdoemen. Deze pakken paard en ruiter op en zetten deze andersom in de richting vanwaar hij was gekomen. Albert schrikt geweldig en ziet nog net de afgrond van de witte wieven-kuil, waar hij ingestort zou zijn als de Witte Wieven hem niet hadden geholpen.

Hij komt behouden thuis en weet zijn zuster Aaltje te bewegen de volgende dag een koek te bakken. Deze koek wordt op een schotel naar de kuil gebracht als dank voor zijn redding.

Hendrik, de uitverkorene, bracht Johanna een bezoek, maar zij liet blijken dat ze hem niet mocht. De vader van Johanna gaf de moed niet op en komt met zijn dochter tot overeenstemming dat de beide rivalen een proef moeten afleggen.
Hij geeft de jongens opdracht om op hun paard in het nachtelijk duister een ijzeren spit in de kuil te werpen, waarbij ze moeten roepen: "Witte wieven wit, hier breng ik oe het spit". Degene, die het eerst terug is, krijgt Johanna als vrouw!
De jongens aanvaarden de opdracht, al weet Albert dat hij kansloos is, omdat Hendrik over een veel beter paard beschikt. Hendrik, ondanks zijn snelle paard, wordt in het donkere bos bang; hij werpt het spit in de struiken en snelt naar huis.

Albert, door liefde verblindt, drijft zijn paard naar de kuil; werpt het haarspit in de kuil en roept: "Witte wieven wit, hier breng ik oe het spit". De rust is verstoord!
De Witte Wieven komen krijsend uit de kuil te voorschijn. Albert keert zijn paard, achtervolgd door de Witte wieven. Hij ziet de bloeddoorlopen ogen en het haar op hun tanden. Eén van hen heeft het spit opgevangen en zit Albert zo dicht op de hielen, dat hij de hete adem van het Witte Wief in zijn nek kan voelen. Toch blijft hij op wonderbaarlijke wijze voor en weet de boerderij van Johanna te bereiken.

Johanna, in haar hart hopend dat Albert de proef zal doorstaan, heeft de deuren van de boerderij open gezet en een lamp op de deel geplaatst. Albert rijdt met zijn paard de deel op en Johanna, niet mis, staat achter de deur, gooit deze dicht, vlak voor het witte wief. Deze ziet haar prooi ontsnappen en gooit van woede het spit achter Albert aan. Het spit blijft echter trillend steken in de deur. Albert en Johanna omarmen elkaar; Johanna’s vader houdt woord. Ze trouwen in het voorjaar.

De dag na de bruiloft vindt Albert in de nevels op de stoep van de boerderij van het bruidspaar een haarspit op een schotel, gelijkend op de schotel waar de koek op had gelegen. Haarspit én schotel blijken van goud te zijn.!

De Witte wieven bleken Albert en Johanna goed gezind te zijn en ze leefden nog lang en gelukkig.

Deze legende speelt in Lochem in de Gelderse Achterhoek. Op de Lochemse berg in het buurtschap Zwiep zit een diepe kuil, de Witte Wievenkuil. De oude boerderij van Albert en Johanna is verdwenen. Het haarspit en een gedeelte van de deur is bewaard gebleven en staat tegen de bakkerswinkel in Zwiep.

@Lennox: Je bedoelt Rikki en Wiske in Chocowakije?
Rikki was Wiskes broer. Pas in het volgende avontuur, Het eiland Amoras, kwam Suske in het verhaal en werd Rikki afgevoerd door de zijdeur.

die versie was nog redelijk rasistisch ook
er zijn zelfs versies van SnW die echt stevig
rechts te noemen zijn.. opmerkelijk..

De Weduwe van Willy vandersteen kwam daar later pas achter ...

@venzje: Ja je hebt gelijk, dat was hem! Ow was het haar broer, dat was ik totaal vergeten! Ook zijn verdwijning weet ik helemaal niet meer, hoewel ik nog wel weet dat suske in beeld komt, samen met sus antigoon ofzo, dat spook? Allemaal erg lang geleden .

samuiaxe: Haha, klinkt of Odie een schatje is. En een vonk van levenslust is belangrijker dan een van intelligentie. In ieder geval als je een hond bent . Maar goed dat jij je over haar ontfermt hebt, hoe had zo'n onhandig beessie anders kunnen overleven?

En mooi verhaal over de Witte Wieven. Ben gek op dat soort oude vertelsels, die een beetje eng zijn .

@Lennox: 'Ben gek op dat soort oude vertelsels, die een beetje eng zijn.'

Aha, nou, heb ik je ooit verteld over mijn huwelijk?

@Lennox: Oost Nederland (Achterhoek, Twente, Drenthe en Groningen) zit vol met dat soort verhalen. Gek genoeg is er maar weinig van bekend. één van de bekendste is "Ellert en Brammert" uit centraal Drenthe.
Het verhaal van SamuiAxe: kende ik, maar op een andere locatie.

Kijk hier voor een kleine verzameling

samuiaxe: Haha, daar kwam ook een Wit Wief in voor zeker, met harige tanden en die in je nek hijgde ?

@Emmo: Laat ik nu in Groningen wonen en in Drenthe werken en hier nog nooit zo'n eng verhaal gehoord hebben . in Amsterdam daarentgen, hoorde ik genoeg bloederige legende's. Of nee wacht....dat was gewoon AT5 (het Amsterdamse nieuws) .

Er is een Nederlands puntdicht (schrijver ben ik even kwijt) dat als volgt gaat:
Een man en vrouw zijn flink aan het plukharen. Omstanders willen ze uit elkaar halen, maar de dichter zegt: Mensen laat af. Wat de Heer heeft saamgesmeed dat voegt de mens niet scheiden...

Een ezel is een heer met een staart,
Die hij van achteren draagt, zoals een paard.
Het verschil tussen ezels en geleerde doktoren
Zit hem soms minder in het hoofd dan wel in de oren.

@Lennox: Speciaal voor jou, een spookverhaal uit Amsterdam:

De Waarzegster van Amsterdam
Een sage over een bekolde vrouw uit Buiksloot

'Een vrouw in Buiksloot was betoverd - 'bekold' noemen ze dat in Noord-Holland boven het IJ. Je kon het met je ogen dicht constateren, want dan hoorde je haar nog schreeuwen. Als ze lange tijd zo stil had gezeten en zo strak voor zich uit gekeken had, met de handen als dode vogels in de smalle schoot, kwam ze weer in de ban van de betovering. Schor als het blaffen van een waakhond klonk haar stem. Ze tierde en schreeuwde zo, dat zelfs de onverschillige poldergasten, die nergens voor opzij gaan, sneller voorbij het huis liepen.

In de nacht werd ze soms wakker. Dan gleed ze haastig uit het bed en verborg zich achter de keukendeur, in de schuur, in de schaduw van het kabinet in de mooie kamer. Als haar man dan laat thuiskwam van zijn werk en haar niet vond, ging hij haar zoeken, maar zij wilde niet gevonden worden. Zij was bang voor iedereen, zelfs voor hem, en als hij langs haar schuilplaats kwam en zij begreep dat ze elk ogenblik ontdekt kon worden, viel zij hem aan. Zwijgend en verbitterd worstelden zij lange tijd tot de vrouw opeens afliet. Willoos liet zij zich weer in de bedstede tillen om in een urenlange slaap de kracht te herwinnen voor een nieuwe aanval.

Eens stond zij met het vlijmscherpe scheermes in de hand over haar man gebogen. Haar gemompel maakte hem wakker. Met handen klam van het zweet greep hij haar pols en draaide die om. Het mes viel geluidloos op de deken. Dat kon zo niet blijven duren, maar wie zou haar kunnen helpen? De dokter niet; die gaf haar alleen maar druppels om te slapen. De dominee niet; die kwam en sprak zo mooi, dat iedereen ontroerd was, behalve zij. De woorden gleden langs haar af, als regendruppels langs een oliejas. Zelfs Sijmen Buis, de oude belezer, stond hier machteloos. "Daar kan ik niet meer tegen op," zei hij, "ik ben al veel te oud."

Ten laatste raadde men de man aan om maar naar Amsterdam te gaan naar de waarzegster, die in de Driehoekstraat woonde. In Buiksloot zei men, haast fluisterend: "De waarzegster." In de Jordaan sprak men vertrouwelijker over tante Cor die in lommerdbriefjes handelde, gestolen goederen heelde en verborg, zodat de politie ze nooit vond en de toekomst kon voorspellen uit de kaarten.

De waarzegster herkende het kwaad en wist het te doorgronden; heel veel heksen en tovenaars hadden dat al moeten ervaren. Zoals oude heksen zich kunnen voordoen als o, zulke goede, medelijdende vrouwtjes, wie niets te veel is om anderen te helpen en die zo graag eens de zieken komen bezoeken, zo was tante Cor, die hen bestreed, ook niet zo gemakkelijk thuis te brengen. Alleen haar ogen verrieden haar, haar kleine naaldscherpe pikzwarte ogen; daarom droeg ze steeds een donkere bril. In de kleine rommelig gezellige voorkamer in de Driehoekstraat, waar de potkachel rood stond te gloeien, zat de waarzegster in een gemakkelijke stoel vóór de tafel. Onder het bereik van haar hand lag een spel gladde, vettig-glimmende speelkaarten.

De man uit Buiksloot ging tegenover haar zitten en begon te spreken "Vertel maar wat je op je hart hebt," zei tante Cor en onderwijl legde ze de kaart voor de betoverde vrouw, met vingers, die vereelt waren door het vele strijken over de speelkaarten.

"Dat is je huisje,
dat is je kruisje,
dat ontkom je niet,
dat ontgaat je niet,
dat acht je niet,
dat verwacht je niet,
dat komt zeker!" mompelde de kaartlegster.

De bezoeker vertelde verder. Opeens zette tante Gor met een bijna plechtig gebaar haar bril af. Een ondeelbaar ogenblik stokte de stem van de man, maar niet zijn stem alleen. Het geluid dat van buiten doordrong, het knetteren van het hout in de potkachel, de tik-tak van de klok schenen één tel uitgeschakeld te zijn. Tante Cor keek en zag, terwijl de tijd stilstond, zij las met haar eigen ogen in hun levens als in een uitgelegd spel kaarten. Zij zag ook de kol, die de vrouw betoverd had; mijlen ver van Amsterdam zag ze hem gaan over de weg, die van Hoorn naar Enkhuizen leidt. De kol schrok, want hij voelde, dat hij doorzien werd, maar hij wist niet door wie.

De waarzegster zette haar bril weer op en sprak: "Een zwarte man met iets zwarts op de rug, een mars met koopwaar. De marskramer heeft het haar aangedaan. Waarom? Het geld ligt afgewend. Zij wilde niet van hem kopen. Wanneer is dat gebeurd? Het huis ligt gekeerd, het was dus schoonmaaktijd; dit najaar is het geschied. Zij had niet om hem moeten lachen toen hij kwaad werd, omdat ze niets van hem kopen wilde. Bultenaars vergeven zoiets niet gauw. Ik zie een lange reis. Ja, zij had bijna een lange reis gemaakt, een reis, waarvan men niet meer terugkomt. Nu echter zal ze gauw beter zijn."

"Wie is het? Kan ik hem zien?" vroeg de man begerig.

"Ja, dat kan. Kijk!"

De kleine potkachel met zijn door een ijzeren band toegesnoerde buik stond open en hij zag hoe er de vlammen hel in oplaaiden.

"Let op," zei de waarzegster en binnensmonds wat mompelend, gooide ze een handvol poeder in het vuur, zodat het knetterde en knisperde en blauw en geel gespitste vlammen hoog oplaaiden. "Nu zie je hem ook."

Ja, hij zag het. Onduidelijk als in een gebarsten spiegel, waar dik het weer in zit, zag hij in de vlammen een gezicht, dat telkens dichterbij kwam en verder weg week, verhelderde en waziger werd in het spel der vlammen. Zijn hand tastte naar het mes in zijn zak. Tante Cor zag het en zei: "Geef hem maar een snee over zijn gezicht, dan kun je hem later herkennen. Hij heeft het wel verdiend."

De bezoeker boog zich naar voren en - rats! - kliefde het mes door de vlammen. Was het een vonk, was het een bloeddroppel, die nog even hangen bleef aan de punt van het mes?

Als elke week kwam 's maandags de bultenaar met zijn zwarte vierkante houten mars op de rug en de mispelaar in de hand door het dorp Buiksloot, maar deze keer liep er een vurig lidteken van zijn rechteroor tot zijn mond. Hij had zich die reis kunnen besparen. De deuren bleven voor hem gesloten.

* * * EINDE * * *

samuiaxe: Heel erg veel dank daarvoor. Dat was echt een mooi verhaal zo voor het slapen gaan . Weltrusten voor mij, jij een hele fijne dag!

@Lennox: Trusten lieverd