@stora: ha fijn vertroetel hem maar verder vandaag

@EruYagami: Wel knap van je, dat je zo goed je gevoelens aan kan geven.
Ik heb daar nog best moeite mee. Het zal deels de autisme zijn.

@stora: Bij mijn weten worden dieren niet plaatselijk verdoofd, zal dus nog een dag na de verdoving wat versuft rondsjokken. Mooi dat alles goed is gegaan en blijft hij verder gezond.

@Roxichu: Ik ben ook zeker niet de makkelijkste om gevoel te verwoorden. Ik heb dat moeten leren. En afhankelijk van m’n bui kan ik m’n gevoel beter uiten in spraak of juist op (digitaal) papier, het laatste is vaker het geval.

@EruYagami, hij is vanochtend geopereerd en vanmiddag was hij al weer goed wakker.Wij hebben ook een herder die je met gewone verdoving nooit plat krijgt.

‘Het gaat echt wel over mensen’ - deel 7.
Het handgeschreven lijstje “IK HOUD DIT NIET MEER VOL!!!” op een A4 repetitieblaadje zou nog een rol spelen in het lopende schooljaar en ik heb het nog steeds als “souvenir”... Naast die lijst speelde er ook nog iets mee op de achtergrond, maar wist ik niet precies wat. Het (voor)gevoel wat ik eerder had en niet wist te duiden, kon ik nu ook op de lijst zetten. Sommige mensen zien het niet, willen het niet zien of kunnen het niet zien... en juist die dingen zie ik vaak wel aankomen. Al denken sommigen het goed te kunnen verbergen, maar ik zag weer exact dezelfde signalen als op mijn ‘oude’ school. Inclusief het eerste signaal dat mijn functie onder druk kwam te staan, weer wegbezuinigd worden. Dat de directie denkt: een collega al zover gekregen dat hij ontslag neemt, die gaatjesvuller heeft geen vast contract en kan dus ook weg na een schooljaar, nu nog mijn persoontje. Ook dat heb ik aangegeven bij mijn directe leiding. Daarbij opgeteld dat ik dat zo voelde door die afreken-beoordeling en dat ik geen waardering kreeg voor de extra taken die ik geërfd had van mijn gepensioneerde collega. Waardering hoeft niet in geld of elke dag minimaal een schouderklopje van een leidinggevende, maar alles als vanzelfsprekend houden en denken dat ik het op die manier “gratis” erbij doe? Ik ben gek, maar niet zo gek. Ik ga niet ten koste van mijn onbetaalde vrije tijd alles erbij doen. Dat is wat een week nadenken over die lijst had opgeleverd. Toen mijn leiding vroeg welke oplossing ik graag zou zien voor die lijst, zei ik: een prop van die lijst maken en weg ermee, ik moet die extra onzin niet. Mijn directe collega zat erbij en had ik al kort ervoor bijgepraat en die lijst laten lezen. Hij was het wel met me eens en we hebben daarbij ook het recente schoolbeleid besproken. Er was niet voor niets een hele spelersselectie aan personeel vertrokken en aangetrokken. Terug naar het praatje met de leiding. Mevrouw zei dat dat natuurlijk niet kon, omdat bepaalde dingen nou eenmaal schoolafspraken waren en niet weg konden... Andere dingen zouden toch nog opgepakt worden door mijn vertrekkende collega en er werd een beroep gedaan op de gatenvullende collega of hij niet bepaalde dingen voor twee scholen tegelijk kon regelen. Van mij zou zo min mogelijk gevraagd worden om weer wat meer tot rust te kunnen komen. Maar wat kon er bij mij af aan werk? Juist de dingen die ik het liefste doe voor de leerlingen en in iets mindere mate voor collega’s (in het bijzonder nieuwe collega’s). Vrijwel alle rotklusjes bleven op mijn bordje liggen. Er is dus geen echte oplossing gekomen. Ik voelde me achteraf totaal niet gesteund. Door niemand binnen school die mij naar mijn bescheiden mening zou moeten steunen. Na weer een goed gesprek met mijn vertrouwenspersonen over dit praatje met mijn leiding was er nog maar een ding mogelijk... De beste slechtste beslissing in mijn leven (tot nu toe) doorzetten.
(Wordt vervolgd in deel 8.)

Laatste edit 13-08-2019 21:24

@stora: Gelukkig maar. Wat merkt zo’n beest eigenlijk, als die z’n staart mist (als die al wat merkt)?

@stora:
fijn dat je hond het goed heeft doorstaan

@EruYagami, de staart gebruiken ze voor evenwicht, maar ze wennen er gauw aan om zonder staart recht te lopen. Vroeger werden van bv dobermans hun staart gecoupeerd omdat "men" het mooi vond.
En die konden ook zonder staart.Wij hadden trouwens 2 dobermans met staart en dat is veel mooier.

@botte bijl , je moet eens weten hoe blij wij zijn Echt niet leuk om je hond bij de dierenarts achter te laten.

@stora: Nee, dat is inderdaad niet leuk! Een paar jaar geleden moest ons Beessie ook geopereerd worden aan een gezwel, maar bij haar moest er toen meteen de baarmoeder en de eileiders uit. Grote operatie dus! Ze waren daar heel lief voor haar, hoor...Maar het feit dat je haar achterlaat bij vreemde mensen en dat ze daar allemaal dingen bij haar doen zonder dat we erbij waren..Nee, dat is niet prettig! Toen ze ons belden dat ze weer opgehaald kon worden was ze weer helemaal goed wakker en ze was zó blij! Ze probeerde zelfs weer om in onze armen te springen, maar dat was niet zo'n goed idee met haar buikje vol hechtingen!

@EruYagami: pffff ik vrees het ergste over de afloop

@stora: Mooi dat de operatie gelukt is. hoe gaat het nu met het beestje??

@EruYagami: Wat een verhaal. benieuwd hoe het verder gaat.

@HoLaHu, Onze hond ook Toen die weggebracht werd kreeg hij gelijk een spuitje en was hij gelijk onder zeil.
Maar toen ze belde dat hij opgehaald mocht worden was hij zo blij Helemaal kwispelen, zonder staart
Hij had alleen wel dat hele hok ondergescheten.
Geeft niet zei die assistente, dat komt door de stress.

@GMVersluis, het gaat echt goed.
Hij krijgt nog wel pijnstillers, maar hij doet niet voorzichtig, gaat gewoon op je of tegen je aan zitten en er is geen wond. Er zitten wel allemaal hechtingen.

‘Het gaat echt over mensen’ - deel 8.
Half november. Rustig moment in de school. Daar gaat-ie dan. Naar de hoogste baas in de toko, de rector, maar vooral: de man onder wiens leiding zoveel mensen de achter zich hebben dichtgegooid. En ik was de volgende...
In de eerdere gesprekken met mijn direct leidinggevende had ik het al laten duidelijk laten weten. Ik begon, zoals op mijn vorige school, steun en waardering te missen. Nee, ik miste het al. In ondubbelzinnige bewoording ook gezegd dat ik direct weg ben, als de kans zich voor zou doen. Na mijn controlevraag bevestigde zij dat zij mij goed had begrepen. Naast het feit dat ik het bloedserieus meende, was het ook voor haar als leidinggevende een test hoe zij zou reageren...
Na het gesprek met mijn vertrouwenspersonen heb ik op hun advies mijn korte en krachtige brief getypt en door hen laten checken. Het enige wat nog aangepast moest worden, was de datum. En die datum werd definitief half november.
De grote baas zat op zijn kantoor. “Chef, ik heb hier mijn brief met daarin de officiële mededeling van mijn ontslag.” Niet dat het per se geheim moest blijven voor de directie, maar hij was reeds op de hoogte gebracht van wat bijna onvermijdelijk zou zijn. Ik had niet de intentie om hem op zijn reactie te testen, maar hij verried zichzelf... Op de vraag aan mij of ik mijn besluit tot ontslag had genomen op grond van het beleid wachtte hij niet eens mijn antwoord af en sneed direct iets anders aan... Ook weer iets heel subtiels wat de meeste mensen niet zou opvallen, maar mij wel. Duidelijk signaal voor mij dat je het niet bij je eigen handelen zoekt. En uit het hele gesprek (wat hooguit 10 minuten duurde om het niet voor mezelf in vervelende exercitie te laten eindigen) bleek dat de school er niet veel aan ging doen om me tot een ander inzicht te laten komen. De laatste vraag was wanneer het algemeen bekend mocht worden. Ik zei dat ik het voorlopig zo klein mogelijk wilde houden en dat werd gerespecteerd. Het zou toch wel vanzelf uitlekken, maar dan komt het in stapjes en niet in een grote golf van alles en iedereen. Achteraf bezien is die vraag ook weer een teken dat hij me niet ging overhalen met een tegenvoorstel of nog eens wilde nadenken over mijn besluit en hetzelfde gold voor mijn direct leidinggevende. Ik dacht bij mezelf: dom, zo laat je alleen maar zien dat je je mensen gewoon maar laat gaan.
Later in het schooljaar, tot aan mijn laatste werkdag toe, kreeg ik alleen maar meer en meer bevestiging dat mijn vervelende gevoel gewoon vanaf het begin klopte. De enigen met wie ik echt te doen had nadat ik mijn ontslagbrief had ingeleverd, dat waren de leerlingen. De laatste mensen die mij nog echt waarderen (en misschien ook hun ouders). Zij wisten toen nog niet wat ze boven het hoofd hing...
(Wordt vervolgd in deel 9.)

@stora: Je hond had er gewoon schijt aan en wilde gewoon weer naar huis toe...
Weer wat geleerd over honden. De kat van mijn vertrouwenspersonen moest een paar weken geleden een kleine gebitsingreep ondergaan, dus vandaar dat ik goed mee kan leven.

@EruYagami, wij denken ook dat die het expres heeft gedaan

@stora: Ik denk dattie de afsluiter kwijt was.

Hoe gaat het nú met hem? Nog erg onder de indruk?

@Mamsie, goed
Hij is 1 dagje in die kliniek geweest en denkt nu ook dat die chirurg is
We letten continu op hem en hij bleef er goed af , maar ineens zagen we dat die een hechting aan het verwijderen was.
Het is het hondje van mijn ouders, die heb je ook al eens gezien

Even alles gelezen, wij hebben een beagle pup van 8 weken

We moeten nog veel leren, maar hier te lezen kunnen we nog wat verwachten.

@EruYagami: Jeetje wat een toestand he... Dat ze je liever laten gaan dan willen zoeken naar een oplossing.

@EruYagami, die chef legt bij voorbaat de schuld bij iedereen die het niet met hem eens is. Daar moet je echt boven blijven staan.

@Roxichu: Het wordt nog veel “leuker” in het vervolg... Dit is (vanuit mijn perspectief) nog maar het topje van de ijsberg.

@stora: Het erge is dat ik niet eens overtuigd ben van “kwade opzet”. Het is namelijk naar mijn idee meer “ziende blind en horende doof”. Ik zal dat in de komende delen verder proberen uit te leggen en dan ben ik benieuwd naar jouw oordeel.

@EruYagami, sommige mensen zijn zo, het is altijd de schuld van een ander. Ze denken: ben je het niet met me eens dan ben je tegen me.En dat is vooral lastig voor anderen als ze wat hoger op de ladder staan.

@stora: Dat weet ik. Die knurft van een teamleider op m’n vorige school was zo. Als hij erbij was, amper een kwaad woord over hem, maar achter z’n rug kotste iedereen hem uit. De lopende grap was dat “hij thuis niks te vertellen had en dat maar op z’n werk deed”...

@Mariekez: Ik heb 10 jaar lang een beagle gehad, Bella...Een heerlijk beestje, lief, aanhankelijk en trouw. Ze zijn echt uberschattig, met die lange oortjes en dat stoepstaartje! En niet te vergeten die droopy-oogjes!
Maar vergis je niet, ze zijn ook heel eigenzinnig en luisteren is niet hun sterkste kant. Als je wilt dat een Beagle echt naar je luistert moet je sterk in je schoenen staan. Nee is nee en ja is ja. En daar moet je echt al vanaf het begin mee beginnen! Jij bent de baas, niet de hond...Oh en verder is het natuurlijk een jachthond. Als ze al niet heel goed luistert, zou ik hem/haar niet los laten lopen in de bossen. Je bent je hond echt kwijt voor een aantal uren