Dag 64: Zondag, 23 juni 2019
Het blijft rustig. Er zijn geen veranderingen in het schema dat de agent ons dagelijks stuurt. Alleen heeft de rederij nog niet door dat we volgens het nieuwste schema pas de zevenentwintigste voor de kant gaat. De laatste reisinformatie van de rederij geeft aan dat we de zesentwintigste al weer onderweg zijn.
Ach, de aflossers kunnen maar op tijd zijn. Drie Filipijnen zijn inmiddels al onderweg vanaf Manilla. De andere drie zouden later vertrekken. De Filipijnen zullen wel in een hotel ondergebracht worden. Die zijn op die manier mooi uitgerust als ze aan boord komen. Hoewel, niet iedereen neem de gelegenheid te baat neemt om tot rust te komen als ze op de baas zijn kosten in een hotel moeten verblijven. Ik kan me nog een keer herinneren in Melbourne….
Voor de rest blijft het afwachten, maar natuurlijk is het zowel op de Filipijnen zowel als in Nederland en Rusland weekend. Hier niet. Beladen en dergelijke gaat gewoon door. Alleen moet de baas in het weekend meer betalen voor de het overwerk van de plaatselijke ambtenaren. Maar dat is niet ongebruikelijk. Een overheid eist dat er bepaalde faciliteiten nodig zijn en rekent dan daarvoor als monopoliehouder de hoofdprijs. In Nederland is dat niet anders.
Interessant wordt het natuurlijk als de betrokken ambtenaren op persoonlijke titel het verschuldigde bedrag komen innen. Dan heet het corruptie of afpersing. Dat is verboden. Maar als het door een overheid wordt opgelegd heet het belasting of vergoeding.
Filosofisch gesproken zou je kunnen debatteren over het verschil tussen roofridders die voorbijgangers afpersen en een overheid die ergens een tol heft. Het principiële verschil zit hem in het feit dat bij een tol de opbrengst gebruikt wordt voor verbetering en onderhoud en dat bij roofridders van een dergelijk onderhoud niet of nauwelijks sprake is. Hoeveel betalen de Nederlandse automobilisten ook weer aan wegenbelasting, en wat was het budget voor de rijkswegen ook weer?
Rond de middag zitten kapitein en ik te filosoferen over de toestand van de ruimen. Doel van het verhalen van afgelopen zaterdag was om te proberen op rustiger water te komen. Waar het ook aan ligt, we liggen nu inderdaad rustiger en daarom gaan we kijken of we morgen de pontonnetjes kunnen verplaatsen. De bedoeling is dan ze zo neer te leggen dat er tijdens het beladen niets meer hoeft te gebeuren.
Twee punt heeft te maken met schoonmaken. In één van de mails heeft de agent laten weten dat zoutresten van het ruimwassen niet toegestaan zijn. Nu zijn de ruimen brandschoon, maar bepaalde delen konden we wel met de dekwas, met zoutwater, schoonmaken, maar naderhand niet naspoelen met zoet. De hoge druk spuit heeft veel minder bereik dan de brandslang. Indien het mogelijk is gaan we de hoge delen, waar we op zee niet bij konden nu met een lapje afpoetsen.
Sommige surveyors hebben een flesje met zilvernitraat waarmee je het voorkomen van zout kunt aantonen. Dat wordt nog wel eens met staalladingen gebruikt waarbij zoutwatercorrosie een belangrijk punt is.

Dag 65: Maandag, 24 juni 2019
Vandaag met de pontons de hoge plekjes doen. Het schip ligt redelijk rustig, we kunnen aan de slag. Alleen is redelijk rustig maar ternauwernood voldoende als je dertig ton in de kraan hebt hangen. Dertig ton is een volgeladen vrachtwagen. Als dat, ook al is het maar een beetje, aan de zwier gaat doe je er weinig aan.
In dit geval was het plan om twee pontons naar achteren te halen en voor de accommodatie naar zeven hoog te gaan. Het lag vijf hoog, daarmee waren we de oceaan overgestoken. Daarmee creëerden we ruimte om luik drie half open te leggen. Dan een ander ponton naar beneden en de hoge delen afpoetsen. Tijdens de reis hebben we daar met zout water tegenaan lopen spuiten. Tijdens de latere schoonmaak hebben we het eventueel achtergebleven zout niet kunnen weghalen. Dat doen we nu. Ook vernieuwen we wat afdichtingen.
Pontons zeven hoog leggen met bewegend schip viel een beetje tegen. Tien uur waren we er klaar mee. Het slingeren konden we beperken met vijf tons spanbanden waarmee we het ding min of meer op de plek konden trekken. En dan op het zeetje en god zegen de greep. Als je een commando aan de kraan geeft duurt het een paar seconden voordat het ding reageert. Je moet daarom vooruit anticiperen wat het ponton gaat doen. Ook met die spanbanden krijg je hem nooit helemaal rustig.
Met het schoonmaken was dat geen bezwaar. Het ponton hangt dan in het ruim en kan geen kant op. Naderhand aan dek neerzetten is ook makkelijker, omdat je er dan beter bij kunt. Je staat er dan met vijf man omheen. Op vier meter hoog gaat dat niet.
Op die manier hadden we voor de middag luik drie achter gedaan. Na de middag de pontons van luik drie voor naar luik drie achter. Dan kunnen we als het gaat op dezelfde manier de rest doen. In principe ging het, alleen duurde het wat langer dan begroot. Het gaat niet altijd zo vlotjes als je het in de pet hebt.
De jongens gingen even door om luik één nog even af te krijgen. Net toen dat gedaan was en ze het luik gingen dichtgooien klapte één van de hydraulische slangen. Zul je net zien. Het kan natuurlijk erger. Als je in de haven ligt en je heb net een kudde inspecteurs aan het rondrennen is minder. Maar ja, nu was het in plaats van half zes tegen zessen dat de heren van dek kwamen.
Bovendien, dan heb je een dek vol met olie, de mensen zijn net bezig de boel met zaagsel te redderen, het luik staat nog half open omdat je met een kapotte slang niets met het luik kunt doen begint het zachtjes te motten. m’n ruimen waren net mooi droog.
Machinisten hadden in de kortste keren een nieuwe slang gemonteerd. Toen kon eindelijk het luik dicht. Kraantjes omlaag en klaar. Morgen maar eens in het ruim kijken hoe erg de schade is in verband met de vochtigheid. Zoals de Engelsen zeggen: “It never rains but is pours”.
Het bootje dat voor ons is zou vandaag naar binnen. De hele dag aan het roepen geweest, wanneer hij nou aan de beurt is, maar op het moment, zeven uur ‘s avonds, ligt hij er nog. Het is van hier, op de buitenrede, nog een uurtje of vijf naar binnen. Voor middernacht gaat het hem niet worden voor de collega. Hij moet volgens de lijst dik dertigduizend ton mais laden. Het zou me niets verwonderen als we nog een dagje extra vertraging krijgen.
Maar dat zien we morgen wel.

Dag 66: Dinsdag, 25 juni 2019
Het schip voor ons is in alle vroegte vertrokken en kreeg rond half zes de loods aan boord. Volgens de berichten over de radio zou het daarvoor om acht uur vertrekken. Allemaal een beetje krapaan maar als alles loopt dan kan dat wel. Drie uren loodsaanwijzing duidt op een gemiddelde vaart van tien knopen en dat is niet vreemd.
Over de nacht is het flink gaan opbriezen. Niet helemaal onverwacht, maar het komt niet uit omdat we nog twee pontonnetjes te verplaatsen hebben. Daar kwamen we niet meer aan toe vanwege de gebroken slang gisteren die lekker roet in het eten gooide.
De wind komt voornamelijk uit het zuidwest, waardoor het ook gelijk een stuk frisser geworden is. ‘s Ochtends vroeg een graad of zes tegen tien graden gisteren. Op zuiderbreedte is zuidenwind vergelijkbaar met noordenwind op noorderbreedte.
Volgens de laatste berichten zouden we de zevenentwintigste voor de kant. Dat is al een paar dagen zo. Maar voorlopig hebben we wel voor de Filipijnen de vluchtgegevens. Die zullen de achtentwintigste vliegen. Maar voor de Europeanen, twee Nederlanders en een Rus, nog niets. Zo langzamerhand begint het wel te dringen. Op het moment van schrijven is het in Nederland al tien uur in de avond, dankzij vijf uren tijdsverschil. Vandaag gebeurt er niets meer. Volgens de agent vertrekken we de achtentwintigste, dat is vanaf morgen nog twee dagen. Het kan natuurlijk, technisch is het geen enkel bezwaar om alles op het laatste moment te regelen. We zouden het aan boord alleen wel even graag weten. Al is het alleen maar om het thuisfront in te lichten.
En dan is er weer een verandering. Daar was gisteren al iets over bekend geworden, maar nu is het definitief. We krijgen plotseling een andere loshaven. Héél ergens anders. Helaas was daarbij tegelijk het vriendelijke doch dringende verzoek om wegens commerciële redenen die haven onder de pet te houden. Dat komt niet vaak voor maar is ook niet echt ongebruikelijk.
Vooral gestorte ladingen worden nog al eens verkocht tegen een bepaalde dagprijs. De verscheper of de charteraar heeft natuurlijk baat bij een zo hoog mogelijke prijs. Als de mogelijke ontvangers in een bepaalde haven weten dat er een scheepslading aan zit te komen, dan zal plotseling vlak voor aankomst die prijs zakken. En dan is het voor de charteraar slikken of stikken.
In het verleden heb ik dat een aantal keren meegemaakt met uien. Die werden dan in Nieuw Zeeland geladen en naar Nederland en Engeland vervoerd. De meeste van die uien gingen dan door naar Duitsland. Omdat de seizoenen in Nieuw Zeeland en Europa zes maanden verschillen is de uienprijs in Europa op z’n hoogst, terwijl ze in Nieuw Zeeland op zijn laagst is. Een coöperatie van Nieuw Zeelandse uienboeren kreeg dat door, huurden een aantal schepen en vervoerden hun goedkope uien naar Europa om ze daar duur te verkopen.
Onderdeel van het contract was dat we tijdens de reis uitsluitend contact mochten hebben met de rederij en de charteraar. Voor die uienboeren kon dat het verschil maken tussen winst en verlies. Die waren daar aardig scherp op. Er is een periode geweest dat er op die manier acht scheepsladingen die kant op gingen. Een aantal schepen van de rederij is zelfs speciaal aangepast voor een betere ventilatie daarvoor.
Het lijkt er op dat er hier iets dergelijks aan de hand is.

Dan horen we het wel als je pet weer af is

Waar is de tijd gebleven dat de eerste stuurman nog een pet droeg...

@venzje: Met koud weer draag ik een muts met oorwarmers

Dag 67: Woensdag, 26 juni 2019
Het blijft lachen. Vanochtend om zeven uur een berichtje van de agent: geen verandering van het schema, de zevenentwintigste voor de kant. Mooi. Ons plan getrokken, het waait stevig maar het schip ligt rustig. We gaan proberen ook ruim twee de hoge plaatsen af te poetsen. Daar waren we eergisteren niet aan toe gekomen en gisteren bewoog het schip teveel. Nu komt de wind uit een andere hoek waardoor we veel minder golfoploop hebben.
Luik vrijmaken, achterkant open, pontonnetje er in, dat ging redelijk makkelijk ondanks de wind, en poetsen maar. Toen de achterkant klaar was de voorkant open, pontonnetje naar voren en achterkant dicht. Gedurende die operatie komt de derde stuurman naar me toe en zegt dat hij van de derde machinist gehoord had dat we vandaag naar binnen zouden. Dat is niet zo vreemd, de derde machinist was met zijn lampenrondje bezig komt al doende regelmatig op de brug en hoort dan natuurlijk gelijk als er wat nieuws is.
Blijkbaar is eer geen brand bij, want anders had die ouwe wel een seintje op de toeter gegeven. Dat is het gebruikelijke signaal als er wat bijzonders aan de hand is. We maken luik twee voorkant af, leggen het pontonnetje aan dek, kraan twee in de mik en luik twee dicht. Precies op tijd, nog geen kwartier later kwam er een buitje overzeilen. Maar wij zaten inmiddels aan de koffie. En inderdaad, kwart over twee anker hieuwen en naar binnen.
Na de koffie gaan we verder met de pontonnetjes. Luiken zijn dicht en blijven dicht, maar de pontons moeten nog even naar en betere plek verplaatst worden. Geen probleem. Net dat we met de laatste bezig zijn druk de ouwe op de toeter en loopt achter het brugraam te zwaaien. Ik loop naar binnen en telefoneer naar boven. Loodsdienst was gestaakt wegens de wind. Het zou wel eens vrijdag kunnen worden.
Mooi zo. Dan hebben we in ieder geval de tijd op rustig het ruim af te maken. Als je met zo’n ponton door het ruim slingert komen er altijd verfsplinters en andere vormen van verontreiniging naar beneden zeilen. De matrozen kunnen weer met de bezem in de weer.
Nog een interessante ontwikkeling. Gisterenavond zijn de nieuw gearriveerde mensen uit Manilla de kroeg in gedoken en hebben zich daar enigszins misdragen. Volgens de agent zou het kunnen dat ze zouden worden teruggestuurd naar de Filipijnen. Dat worden spannende tijden voor een aantal mensen. Als ze teruggestuurd worden moeten er nieuwe mensen deze kant worden opgestuurd. De vraag is natuurlijk of daar tijd voor is. Je zit ook met visa en vergelijkbaar papierwerk. Het kan natuurlijk ook dat het met een sisser afloopt. Het komt wel eens vaker voor dat na een gezellig avondje enige strubbelingen ontstaan.
Verder hebben we reisgegevens gekregen. Voor de Europeanen betekend het dat we de achtentwintigste om zeven uur in de ochtend vliegen vanaf Bahia Blanca en via Buenos Aires en Madrid naar Schiphol. Aankomst de negenentwintigste om half twaalf ‘s middags plaatselijke tijd. Gezien het feit dat de loodsdienst nog steeds gestaakt is en dat er nog geen uitzicht is op wanneer hij weer hervat wordt zou het maar zo kunnen dat er morgen weer nieuwe vluchtgegevens volgens. Je blijft aan de gang op die manier.

Dag 68: Donderdag, 27 juni 2019
Om vier uur in de ochtend is de situatie nog onveranderd. Niemand gaat naar binnen en de wind blijft rond de dertig knopen uit de noordwest. De luchttemperatuur staat weer op een graad of twaalf maar het zeewater is gezakt van elf bij aankomst naar even boven de negen graden nu.
Om zes uur hoor ik een ander schip dat wordt opgeroepen naar het loodsstation. Die was eerder vanochtend komen aanvaren. Maar zo te horen begint er beweging in te komen. In ieder geval worden er ook schepen opgeroepen om naar buiten te varen.
En dan, plotseling, om zeven uur worden we opgeroepen. Tien uur bij het loodsstation. Dat is drie uren. Één uur om de motor te starten en het anker thuis te halen en twee uur om op te stomen naar het loodsstation bij boei elf.
Kapitein is druk met nog wat laatste papierzaken. Daarom valt mij de eer te beurt om het anker eruit te trekken. Derde stuurman heeft het nog niet door en bootsman staat voor in z’n uppie bij het anker. Het kan, als je rustig blijft, maar met z’n tweeën is makkelijker. Halverwege komt de derde voor gaats en samen maken ze het af.
Afspraken met de verkeersdienst en de loods gaan op z’n Latijns om het zo maar eens te zeggen. Het blijft Latijns Amerika. Één van die dingen is, waar ik me iedere keer dood aan erger is als we vragen waar de loodsladder moet komen te hangen het antwoord is “aan de lijzijde”. Ammehoela. Natúúrlijk aan de lij. Vraag is dan ook: welke kant wordt de lij. Hullie zouden moeten weten hoe de wind waait ter plaatse van het loodsstation en welke koers we zullen gaan voorliggen. Meestal kunnen we daar zelf wel een slag naar slaan, maar in twijfelgevallen kan de loods daar beter over oordelen dan wij. Voor hem is het dagelijks werk, voor ons niet. Beetje op een manier als je vraagt hoe je een huis binnengaat, waarbij de keuze is via de voordeur of via de achterdeur. En dan krijg je als antwoord: door de deur. Sommige mensen houden het wel héél simpel.
Maar als het eenmaal loopt dan loopt het vlot. Het was een flink stuk van boei elf naar de kade, drie uren varen, maar even voor enen waren we er. We hadden stroom mee. Dat helpt natuurlijk.
De kade was een onmogelijk apparaat. Drie enorme pilaren met een graanelevator er boven op en zie maar dat je de touwtjes ergens vast krijgt. Natuurlijk waren daar voorzieningen voor, bolders, maar die stonden een godsgruwelijk eind uit elkaar. Dat krijg je als de kade ontworpen is voor veel grotere schepen. Met kleintjes zoals wij wordt maar zelden rekening gehouden.
Er kwamen weer een hele schuif met inspecteurs en surveyors aan te pas. Één van die mensen was dezelfde die ons in Antwerpen ook gekeurd had. Die zei direct al dat hij alleen maar voor de vorm ging keuren. Daarna kwamen nog een mannetje van de verscheper en van de plaatselijke overheid. De man van Antwerpen was voor de ontvanger.
Vooral die van de overheid deed nog aardig moeilijk, tenminste, hij had niks om moeilijk over te doen, maar hij probeerde het wel. Maar ja, wij hadden drie weken de tijd gehad. Als het dan nog niet schoon is dan mankeert er ergens wat.
Onze aflossers waren de dag tevoren gekomen en waren in een hotel geparkeerd. Normaal verwacht je die zo snel mogelijk na aankomst, maar dat werd pas even voor zessen. Op dat moment was de belading al begonnen. Uiteindelijk hadden we iets meer dan twee uren voor de overdracht. Om acht uur zou onze taxi al weer voor staan om ons naar het hotel te brengen. Dat was eerst zeven uur. Maar omdat de aflossers zo laat waren liet de kapitein dat later worden.
Mijn aflosser was nieuw bij de rederij. Bijzonder, want meestal laten ze zo iemand eerst één of twee reizen als tweede maken om te laten wennen. Probleem is dan dat je overdracht veel uitgebreider wordt. Met iemand die bekend is bij de rederij is twee uren zat, maar nu moesten we rennen.
Om acht uur moest ik ook rennen, want de kapitein en de tweede machinist zaten al in de taxi terwijl ik nog bezig was met mijn collega. Met de taxi naar het hotel. Niet super-de-luxe zoals laatste keer in Turkije maar adequaat. Gedrieën nog een buitengemeen taaie Argentijnse steak gegeten, eigenlijk gebakken klapstuk, en het nest ingedoken. Morgen om vijf uur staat de taxi voor.

Dag 69: Vrijdag, 28 juni 2019
Om half vijf ging het wekkertje. Snel onder de pomp en aankleden. Uitchecken bij het hotel was zo gebeurt, het eten ging op rekening, dat was voor de baas.
Ik was de eerste in de lobby, boekje lezen. Voor dat soort dingen is zo’n e-reader ideaal. Tenminste als je de batterij opgeladen hebt. Het valt mij op van die dingen dat ze nooit en te never aan zevenduizend pagina’s komen die in de folder beloofd wordt. Zevenhonderd is een betere schatting.
De taxi was mooi op tijd, een half uurtje rijden naar het plaatselijke vliegveld. Daar moesten we naar gate één. Kunst. Er was er maar één. Maar dat maakt het zoeken alleen maar makkelijker. We hadden ruim de tijd want zo’n klein hebbeding volladen is natuurlijk in een vloek en een zucht gebeurt.
Kapitein moest zijn mobieltje opladen en stak hem in een stopcontact dat in ons tafeltje zat ingebouwd. Deed het niet. Bleek dat de hele tafel niet aangesloten was. Ze hadden wel, net als in het hotel, een soortement dubbele stopcontacten. Die waren zowel geschikt voor het plaatselijke systeem als voor de Europese tweepoot. Het plaatselijke systeem bestond uit twee platte contacten in een dakje met een verticale er midden onder. Meestal moet je aan het goochelen met adapters of zo, maar hier was dat niet nodig.
Het was een uurtje vliegen naar Buenos Aires. Daar landden we op een klein vliegveldje vlak aan het water. Even de weg over en je kon in de Rio de la Plata duiken.
Het enige dat we in Bahia Blanca gehoord hadden was dat we onze koffers moesten ophalen. Na aankomst dus eerst maar eens naar de koffers kijken. Toen we bij de band kwamen waren onze koffers al lustig rondjes aan het draaien. Koffers er af, en wat nu? We staan verwilderd om ons heen te kijken, want de enige uitgang was de straat op. Zie ik op een een gegeven moment door de glazen deur, die naar de straat, een mannetje staan met een kaart in de handen. Op die kaart stonden onze namen. Probleem opgelost, wij werden afgehaald.
Mannetje had een auto bij zich om ons naar het internationale vliegveld van Buenos Aires te brengen. Even persen om de koffers in de auto te krijgen, maar met passen en meten wordt de tijd versleten. Uiteindelijk lukte het.
Dat duurde een dik uur. Ten eerste omdat het internationale vliegveld een stukje buiten de stad lag en ten tweede omdat we middenin de spits zaten. Gelukkig gingen we de stad uit. De stad in was erger. Veel motorfietsen die elk beschikbaar gaatje benutten. Ik vraag me af hoeveel verkeersslachtoffers te betreuren zijn daar. In ieder geval waren er maar weinig auto’s zonder deuken op straat.
We hadden zes uur voor de overstap, en dat was wel nodig ook. Op het internationale vliegveld waren ze net bezig met een forse verbouwing en kwamen ze parkeerplaatsen te kort. Uiteindelijk toch een plekje gevonden en ons mannetje bracht ons naar de gate. Twee verschillende vanwege de verbouwing. De tweede machinist, een rus, vloog via Parijs naar Moskou, de kapitein en ik via Madrid naar Schiphol. Voor Madrid stond een rij van hier tot gunder. Zeker een populaire bestemming. In ieder geval werd het een volle bak in dat vliegtuig. We stonden een uur in de rij om in te checken. Daarna nog door een hele batterij met controles. Daar wordt in ieder geval niet op bezuinigd, daar.
Maar we waren op tijd in het vliegtuig, dat ook op tijd was. Dat scheelt.

Dag 70: Zaterdag, 29 juni 2019
Van Buenos Aires naar Madrid was het goed twaalf uren vliegen. Over de nacht en dan wordt je geacht te slapen. Maar dat is mij in een vliegtuig nog maar zelden gelukt. Op zijn best van die hazenslaapjes tussen de bedrijven door. In de tussentijd anderhalf boek uitgelezen. Ik had m’n e-reader dit keer wel van te voren opgeladen.
Madrid is één van die vliegvelden die uitblinken in het weglaten van de bewegwijzering. Je zoekt je dus een ongeluk. Maar ze hadden sinds ik de laatste keer daar was de boel gemoderniseerd zodat het in ieder geval wat minder onduidelijk was. Bovendien was ik er al vaker geweest en dan is het minder lastig. De eerste keer werd ik wegwijs gemaakt door een Spaanse matroos die tegelijk met mij vloog. Dat was toen wel nodig.
Dit keer moesten we met een soortement metro naar het andere stationsgebouw. Vroeger ging dat met de bus waarbij je donders moest uitkijken dat je op de juiste halte uitstapte. Charles de Gaulle en Heathrow hebben ook iets dergelijks.
In dat andere stationsgebouw stonden we nog niet op de borden. We hebben toen maar een hoognodige bak koffie naar binnen geslurpt. Kapitein was helemaal gelukkig, want hier deden de stopcontacten het wel. Die moest de nodige berichten op het allerlaatste moment naar het thuisfront sturen. Vroeger, toen er nog geen mobiele telefoons waren, lukte het ook, maar ja.
Naar Schiphol was het maar twee uurtjes, maar hier hadden ze de stoeltjes wat dichter op elkaar gezet zodat je met de knieën achter de oren als haringen in een ton op elkaar geperst zat. Maar voor twee uurtjes ging het, al was het niet zo comfortabel.
Op Schiphol eerst de koffers van de band. Dat duurde nog best een tijdje. Soms gaat het razendsnel, soms duurt het een eeuwigheid. Met de koffers zijn we samen naar de balie van de Schipholtaxi gegaan. Uiteraard helemaal aan de andere kant van het vliegveld, maar we hadden al genoeg op de kont gezeten.
Mijn taxi was er heel vlot. Afscheid genomen en op huis aan. De buren aan de ene kant waren net bezoek aan het verwelkomen en die aan de andere kant waren niet thuis. Toen maar gewoon mijn huisje in gestuiterd.
Buurvrouw kwam later nog even langs. Ze had, met toestemming, mijn aardbeien en aalbessenstruiken leeggeroofd. Ze had ze ingevroren en ik kreeg er nu mijn deel van, inclusief een pot aalbessengelei naar Litouws recept. Buurvrouw is Litouwse.
Aan zulke buren heb je wat.

Welkom thuis. Gelukkig ben je nog heel.

en geniet van je aalbessengelei

Welkom thuis.

Fijn dat je weer thuis bent. Geniet ervan!

Welkom thuis

Pfoei. Eindelijk is het zo ver. Mijn volgende boek ligt bij de uitgever. Met een weekje zal het in de boekhandel liggen. De titel wordt "Van Vloei tot Rollerbit" en is hier bekend als het reisverslag van 2017, van Avilès naar Houston.
Met oneindige dank aan @venzje, die zich er als corrector gigantisch in verslikt heeft.

PDF's worden op aanvraag verstrekt (voor WMR leden), een epub is nog in de maak.

@Emmo: gefeliciteerd , moet ik doorlezen je vorige boek kwam ik maar niet aan toe, gelukkig heb ik nu een weekje vakantie

@Emmo: Geweldig, je bent zo onderdehand een beroemd auteur!

@Mamsie: Dat ben ik al járen. Volgens mezelf dan...

@Emmo: Zéker! want het hoeveelste boek is dit nu al?

@Mamsie: Dit is nummertje acht.
In de pen zitten nog:
Van Vlak tot Luik ('17 - '18 )
Van Poort tot Kooi ('18 - '19 )
Van Kuil tot Schot (2019)

Komende rit begin ik met "Van Slampamper tot Koning". Voorlopig is dat 17 of 18 september opstappen in Durban.
Voor de daarop volgenden heb ik óók al titels verzonnen.

Laatste edit 06-09-2019 18:09