Sinds twee jaartjes doe ik vrijwilligerswerk. Door dat ik zelf 100% afgekeurd ben, zit ik thuis te nixen. En mensen die nu door de covid-19 virus thuis moeten zitten, weten nu wel, hoe lastig dat is. Voor mij veranderd er niets door. Zo gaat het altijd al.
Ik ben begonnen bij een museum. In het begin was het erg leuk. Maar helaas kwam ook daar de ongewenste werkdruk binnen en moest ik er mee stoppen. Naast mijn ziekte van Crohn ben ik ook gezegend met Asperger. En de autist in mij heeft nogal wat problemen met van alles en nog wat. Ze houdt me enorm bezig.

Maar ik geloof dat ik mijn baantje nu toch gevonden heb!

Sinds februari dit jaar werk ik als vrijwilliger in een zorgwoningencomplex voor mensen die geestelijk heel wat te stellen hebben met zich zelf en de wereld om hen heen.

De leeftijden liggen zo tussen de 25 en 80 jaar.
De emotionele leeftijden liggen allemaal een stuk lager. De meesten zijn zo tussen de 5 en 12 jaar.

Ze hebben allemaal een eigen appartementje waar ze echt alles hebben.
Keukentje (zonder kookmogelijkheden want ze hebben een gezamelijke keuken)
Woonkamer, slaapkamer, badkamer, bergruimte.... dus ja... eigenlijk een complete woning. Dus ze hebben een grote vorm van zelfstandigheid.
Naar gelang wat ze zelf kunnen worden ze begeleid door een groep medewerkers van de zorg. De èèn kan heel veel zelf, en heeft alleen lichte ondersteuning nodig. Een ander heeft veel ondersteuning nodig, en daar wordt dan veel voor gedaan.

Zo goed als allemaal werken ze bij verschillende bedrijven, zodat ze overdag wat te doen hebben. Dagbesteding. Ook hier zit nog verschil in.
De ene dagbesteding is meer productie werk, terwijl een andere dagbestedingsbedrijf meer aandacht heeft voor de werkende mensen.

Ze hebben een gezamenlijke keuken waar twee grote woon/eetkamers aan vast zitten.
Daarnaast een hele grote ruimte voor wassen/drogen en strijken/vouwen.
En de bewoners die kunnen helpen mee met de was, in de keuken, stofzuigen, stoffen etc.

Het is een fijne omgeving om te zijn. Blij om te zien dat dit mogelijk is. Dat mensen die een geestelijke beperking hebben, goed worden opgevangen, en zelfstandigheid hebben.

En nu ... wat doe ik daar dan?
De bewoners zijn niet altijd op een dagbesteding aanwezig, maar soms ook gewoon thuis.
De een vermaakt zich zelf beter dan de ander. De begeleiding heeft het te druk met rapportages maken (bureaucratie ten top) waardoor ze niet meer gezellig kunnen koffie drinken met de bewoners. Of even met ze naar een winkel kunnen, of samen te gaan sporten. Niet elke bewoner kan alleen op stap, of ze zijn te angstig, of qua emotionele leeftijd te jong.

En toen kwam de corona. Ik was net een paar weken aan de gang, en kreeg al een beetje contact met een handje vol bewoners. Dank zij mijn autisme, heb ik veel begrip voor ze, en dat voelen ze ergens wel aan, en accepteren mij ook sneller heb ik gemerkt.
Maar het hield dus weer op. Ik vond het heel erg jammer. Wat ik niet snel heb. Meestal ben ik blij om weer thuis te zijn als gewerkt heb, maar voor het eerst maak ik mee, dat ik liever werk dan thuis zijn. Goh....

Voor vele vrijwilligers was het thuisblijven. Maar niet voor mij. Gelukkig kreeg ik een speciale taak. èèn van de bewoners heeft geen familie meer die langs komen. En om er voor te zorgen dat hij niet volledig aan de corona en thuiszitten aan onder doorgaat ben ik ingezet.

Sinds april ga ik elke zaterdag met hem vissen.
Nou is vissen niet echt mijn ding. Maar met Wietse is het zo leuk. Wietse is een 50 plusser met de leeftijd van ongeveer 5 jaar. Je ziet dus een vijftig plusser en pas als je met hem begint te praten krijg je door, dat er iets niet helemaal kopt.
Vissen gaat dus ook op een vrij simpele manier. Het is èèn van zijn weinige hobbies en hij kan het prima.
Gelukkig heb ik leren vissen toen ik zelf nog een kind was. En toen mocht ik niet meer mee van mijn broer, want mijn lijn zat altijd in een boom in plaats van het water, en hij wilde me niet meer daar mee helpen.
Dus nu help ik Wietse als zijn lijn in de knoop zit. Of als er een loodje erbij aan moet. Of als de dobber niet goed aan de lijn zit. Alle rand klusjes zeg maar. En gek genoeg, uren vliegen voorbij. Zelfs als het een beetje guur is in de buiten lucht.

Naast Wietse heb ik nog meer nieuwe vriendjes en vriendinnetjes erbij gekregen.
Henk B en Henk K, Marijke, Esther, Karin, Angelique, Dylan, Danny, Hans, Arjen ...
En er komen vast nog wel wat bij, want ik heb nog niet met iedereen contact.

Elke dinsdag en woensdag ga ik 's middags naar het wooncomplex om te kijken met wie ik iets leuks kan doen. En dat wil ik eigenlijk wel graag delen. Want elke keer heb ik wel wat leuks te vertellen.
Zoals bijvoorbeeld over gisteren. Toen had ik Henk B bij me zitten. Die knutselt graag maar vindt spelletjes doen ook erg leuk. Vooral vier op een rij. En gisteren hoorde ik dat hij ook goed is in yahtzee. 'Dus', zei ik tegen hem, "binnenkort dus geen vier op een rij maar een potje yahtzeeën', hij schoot in de lach en vertelde me gelijk dat ik toch ging verliezen. Dus ik vroeg waarom. "Ik train op de hometrainer en die heb jij niet", was zijn antwoord. "Nou mooi is dat", zei ik. En hij bleef maar lachen. "Moet ik nu vragen of ik bij de buren op de hometrainer mag trainen zodat ik kan winnen met yahtzeeën?' 'Ja', zegt Henk. Logisch dus, als je geen hometrainer hebt, kan je ook niet yahtzeeën.

Heerlijk om de bewoners aan het lachen te krijgen. Vooral nu de stress van corona van hun gezichten af te lezen is. Ze begrijpen de regels niet. Ze doen wel goed mee, beter dan de gemiddelde nederlander. Maar ze horen echt wel dat de jeugd van alles doet, en zij dat niet mogen. Niet te begrijpen. En als ik ze dan een momentje van plezier kan geven, dan doe ik dat heel graag.

Tot zover mijn eerste stukje leesvoer.
Hopelijk spreekt het aan.

Fijn, dat je daar zo je draai hebt gevonden!
En voor de bewoners maak je echt een verschil, weet ik. Dat lijkt me ook heel bevredigend.

Een heel gezellig en ook openhartig verhaal. Ik krijg nu het gevoel dat ik je een beetje ken, want ik zie het allemaal zó voor me.
Een leuk initiatief, niet alleen voor de mensen daar ben je een welkome verschijning, hier zullen je verhalen zeer gewaardeerd worden.
In ieder geval door mij!

Eindelijk je plek gevonden dus
Mooi.
Leuk als je elke keer gaat delen wat je daar beleeft en je schrijft ook leuk.

Hee, jij hebt een plekje gevonden dat goed bij je past en waar je voor die mensen een enorm verschil kunt maken! Super! Gefeliciteerd! :

Zo wat een een leuke reacties... dank @venzje: @Mamsie: @Buick: wortel: dank jullie wel... doet me goed en motiveert om verder te schrijven

Vanaf volgende week worden mijn weken weer ietsje anders ingevuld.
Ik probeer al vanaf het begin dat ik er werk een soort van regelmaat te creëren voor me zelf. Best wel lastig nog, en covid maakt het niet perse makkelijker.

Ik begon met de dinsdagavond en woensdagmiddag.
Dinsdag avond sporten in de sportzaal en woensdagmiddag creatieve dingetjes.
Tevens ook een soort van ritueel te maken voor mezelf. Regelmaat en ritueeltjes zijn toch wel belangrijk voor mij. Het zijn een soort van rustpunten waar ik op terug kan vallen.
Mijn koffie ritueel zit er al goed in. Heel belangrijk, beginnen met een kopje koffie. Ik kom dan het pand binnen, pak de reserve sleutel en loop naar de woonkamer. Hier zitten dan vaak de begeleiders te lunchen. Zo maak en houd ik ook contact met hen. En ik hoor dan gelijk wie er wel en niet zijn en met wie ik wat zou kunnen doen.

De dinsdagavond kwam snel te vervallen. Want de covid regel is, dat we niet binnen mogen sporten. Dus de dinsdagavond werd dinsdagmiddag.
Vanaf juni tot en met nu eigenlijk heb ik dinsdagmiddagen, woensdagmiddag en zaterdagochtend en middagen gewerkt.
En vanaf nu wordt het weer een beetje anders. Geen zaterdagen meer. En de woensdag gaat naar de vrijdagmiddag.
Voorlopig dat maar even aanhouden, en dan zie ik van zelf wel of me dat goed bevalt, of dat ik toch weer iets moet gaan veranderen.

Het vissen met Wietse is nu gebeurd. Een dik half jaar met Wietse aan het vissen geweest.
Iets waar ik eerst best tegen op zag. Want in mijn optiek vis je in alle stilte, en is het stilzitten en naar je dobber turen. Niet zo mijn ding. En dan die zielige visjes aan dat haakje. Oei.
Toch vond ik het belangrijk voor Wietse dat hij wat kon doen buiten het wooncomplex om. De jongens en meiden van de begeleiding (mannen en vrouwen, maar voor mij blijven dat ook gewoon jongens en meiden ) gaven al aan dat Wietse depressief werd.
Wietse is een man van ongeveer 175 cm lang. Erg tenger en sluik blond/grijs haar en snor dragend. Als hij onrustig wordt, blijft hij hangen in iets en blijft vragen en herhalen van vragen.
Sommige buren van het wooncomplex hebben contact met de bewoners. Ze ging 1 van de buurmannen soms vissen met Wietse. Maar de oude gepensioneerde man heeft dit jaar in een rolstoel gekregen, en is een stuk minder mobiel. Vaak zegde hij ook af, waarschijnlijk door de klachten waardoor hij nu in een rolstoel zit.
Wietse snapt dat niet zo goed. Voor hem is het dan dat je hem laat zitten. Hij ziet wel dat de buurman niet zo goed meer kan. Maar dat staat los van vissen. Als je belooft om te komen vissen moet je dat ook doen.
Ik moest dus eerst zijn vertrouwen daarin weer een beetje opkrikken. Dus in het begin was het elke zaterdag om half elf bij Wietse zijn, en dan samen ergens naar toe om te gaan vissen.
De eerste paar weken verschillende vijvers gehad. Tot we ergens zaten waar we niet mochten vissen. OEI....

Ik maar eens in het online visgebeuren gedoken. Wietse heeft een vispas, en verder had ik er geen idee van. Ik bedoel... vissen doe je met een hengel, snoer, haakje, paar loodjes er nog aan, dobbertje om te kijken waar je snoer uithangt, en wat piereworms of brood om de visjes te laten bijten in het haakje. Dobbertje verdwijnt onder water en dan trek je dat ding eruit en heb je een vis gevangen.
Nou.... het is allemaal wat minder simpel geworden zal ik je vertellen.

Tegenwoordig mag je maar met èèn hengel vissen als je een gewone vispas hebt. Je moet ook een mobiele telefoon hebben, want je moet een app downloaden zodat je kan zien waar je wel en niet mag vissen. Dan heb je nog een visdoek nodig. Dat is een grote doek waar je de vis op moet leggen als je de vis van het haakje gaat halen. En je moet ook nog eens een visnet mee hebben. Stoer hoor om al die spulletjes te hebben. Het ligt er allemaal heel professioneel, maar we maken er geen gebruik van.
Wietse vangt kleine visjes en die pakken we met een natte theedoek vast, haakje uit bekkie en vis het water weer in. Niets net of doek. Maar dit is uiteraard weer meer commerciemateriaal dan echt nodig. Als je grote vissen vangt kan het handig zijn, maar dah doet we niet.

Wietse kan zelf de vishengel klaarmaken voor gebruik. Dat doet hij thuis. Maar als we bij de vijver zijn, zorg ik voor dat soort dingen. Thuis heeft hij de rust en tijd, maar zodra het wat ingewikkelder wordt, dan raakt hij letterlijk en figuurlijk de draad kwijt.
Wietse is èèn van de 'makkelijkere' bewoners. Je kan hem vrij snel uit een negatieve emotie trekken.
Nou speel ik ook veel toneel. Toneelspelen doe ik al vanaf jongs af aan. Zoals je vroeger met je schoolvriendjes volwassen dingen nadoet. Maar nu draai ik het een beetje om. Nu laat ik me alles door Wietse uitleggen. En dan zeg ik dat ik het niet snap, en dan begint hij te grijnzen en verteld me hoe het moet. En dan zeg ik' Dank je wel Wietse, nu jij het me zo uitlegt, nu snap ik het'. Zijn glimlach is dan van oor tot oor en je ziet hem groeien van trots.

En als we terug zijn in het wooncomplex vertelt hij trots hoe hij mij van alles heeft geleerd.

De medewerkers in het wooncomplex zijn allemaal leuk en geweldig. Altijd een lach op het gezicht, altijd vriendelijk, geen pesterijen, geen gekat, open cultuur. En dit zie je terug in het gedrag van de bewoners. Ik kan altijd een vraag stellen. Niets is te gek. Klinkt als utopia, maar ik zweer je, het is echt waar. Na 7 maanden kan ik zeggen, ja, zo zijn ze allemaal, en het is niet gespeeld.

Dat doe je goed!

(Ik moet telkens denken aan mijn eigen buurman Wietse. )

Hee, klinkt goed! Mensen dingen laten uitleggen doet ze altijd goed, niks is zo fijn als duidelijk is dat je je eigen expertise hebt waar je oged in bent - en ik denk dat zowel jij als Wietse er beter van gaan vissen!

@venzje: ik heb een huisgenoot Wytze. Als z'n moeder langskomt, roept ze 'm nog weleens met "Wytz!". Dat klinkt heel raar in een huis that nog weleens naar wiet ruikt...

Laatste edit 29-10-2020 14:21

: :

wortel: In mijn studentenkroegje, waar het spul ook niet onbekend was, hadden we een Limburgse jongen die werkelijk Wiet heette. (Een roepnaam die is afgeleid van Aloysius.)

@Questyn, in mijn jonge jaren had ik een goede vriend en die werkte in een verpleeghuis.
Di vriend was op een grappige manier zo gek als een deur.
De bewoners waren vooral lichamelijk gehandicapt.
1 van die bewoners was spastisch, dus praten dat ging ook moeilijk.
Maar hoe beter en langer je met hem omging hoe beter je hem begreep.
Die vriend en nog een collega gingen af en toe naar
Zandvoort met een paar bewoners. bewoners in de rolstoel en heuveltje af sprongen ze ook op de rolstoel en gingen met een rotvaart heuveltje af.
De bewoners hadden zo'n lol.
Maar ik werkte in een kledingzaak en die vriend zei, ow we komen binnenkort bij je shoppen..
Ik zei, je vraagt maar aan mijn oude collega of die advies geeft.
Bijna iedereen die in een rolstoel zit wordt genegeerd en ze vragen altijd aan de begeleider wat die meneer of mevrouw wil.
Z wilden niets , alleen maar de boel op stelten zetten
Dus ze komen de winkel binnen en ik verdween op de achtergrond.
En mijn oude collega vroeg aan die vriend ( de begeleider) wat ze zochten.
Die vriend zei, ik niets , hij moet kleren dus vraag het maar aan hem.
Dus dat joch vrij jong en spastisch, die begint klanken uit te stoten. Gewoon praten kan hij niet en zijn armen en handen gaan dan een eigen leven leiden.Dus mijn oude collega wist niet wat hij ermee aan moest en werd vuurrood.
Die vriend van mij kon lezen en schrijven met dat joch en zei, ik versta hem niet hoor.
En mijn collega wist niet hoe hij het had.
Dus uiteindelijk naar een minuut of 5, ( die duren lang hoor als je vertwijfeld rond kijkt) zei die vriend, kom op we gaan ergens anders heen, want hier helpen ze je niet.
Ze gingen weg en ik keek door het raam en ze hadden allebei de grootste pret.
Dat flikten ze trouwen heel vaak in verschillende zaken.
Maar ik was jong en ik dacht, ja,ik vraag ook altijd aan de begeleider wat ze zoeken en die in de rolstoel vind ik zielig.
Vanaf die dagen werden mijn ogen geopend. Die mensen zijn gehandicapt maar niet dom. Ze uiten zich alleen moeilijker.
Vanaf die dag vond ik gehandicapten ook niet meer zielig, maar vroeg aan degene in de rolstoel, wat hij of zij zocht. Dat was echt een eyeopener.
Een paar dagen later hoorde ik van die vriend hoe dat joch genoten had, zeker toen mijn collega een rode kop kreeg en begon te stamelen.

@venzje: oh hellup

@Buick: hahaha daarmee hebben ze je wel iets geleerd, en zelf een hele grappige dag gehad!

Met rolstoelen naar Zandvoort trouwens? Liggen daar mooie paden dan. 'k Ben scoutingleiding geweest van een kleuter in een rolstoel, die kon je met stoel en al optillen als het moest. En dan nog was het bos een ramp om die stoel doorheen te krijgen. Liggen blijkbaar goede paden in de Zandvoortse duinen dan!

@Buick: Ik had vroeger een collega, die vanwege spierdystrofie in een rolstoel zit. Hij heeft ooit meegemaakt dat hij met zijn vrouw naar de slager was en dat de slager aan zijn vrouw vroeg: Mag hij een plakje worst?

Professor Veltman won in 1999 de Nobelprijs voor natuurkunde. Hij stond een aantal jaren geleden op het station van Den Dolder (hij woont daar in de buurt) op de trein te wachten. Plotseling kwam er een groep geestelijk gehandicapte mensen bij hem op het perron staan. Er was ook een begeleider bij, die de mensen opriep om naast elkaar in een rij te gaan staan. De professor kwam nu midden in die rij terecht. Controleer of jullie schoenveters vastzitten, sprak de begeleider. Onwillekeurig keek de professor naar zijn eigen schoenveters. Er was inderdaad een veter los. Nog voordat hij kon bukken om de veter vast te maken, stond de begeleider bij hem. Wie ben jij? vroeg hij. Ik ben professor Veltman, ik heb de Nobelprijs voor natuurkunde gewonnen. De begeleider reageerde als volgt: Ja, ja, dat zal wel, maak maar snel die veter vast.

@Questyn: geweldig, wat een inspirerende verhalen

@De Paus:

@Buick: mooi verhaal.
@Sjaak: poeh Iemand die ik ken zit al zijn hele leven in een rolstoel en kan lichamelijk helemaal niets. Praten is moeizaam, zelf eten lastig. Maar. Hij is wel heel intelligent en heeft een heel goede baan als ITer waar hij goed geld mee verdiend. Bovendien is hij getrouwd en heeft 2 gezonde kinderen. Vergis je niet. Alles is mogelijk.

@allone, maar als jij hem zou begeleiden dan praten mensen niet met hem, maar met jou.
wortel, je hebt in Zandvoort de duinen en dat zal wel heuvelachtig zijn. Ze zullen niet zo'n pad naar het strand af zijn gesjeesd want daar kom je met een rolstoel nooit meer uit.

@allone: Denk maar aan de helaas overleden geleerde Stephen Hawking.

@Mamsie: Ik denk eerlijk gezegd dat de dood voor Hawking als een bevrijding is gekomen.

Laatste edit 31-10-2020 09:45

@KhunAxe: Dat zal zeker. Maar een briljant geleerde was hij in ieder geval.

@Mamsie: Absoluut! Hij viel in de categorie 'geniaal', samen met Einstein, Oppenheimer, Galileo Galilei, Goethe en nog wat van zulke megabreinen

Vergeet niet de oud-Egyptische Imhotep.
Die was de architect van de piramide van Djoser, hij was priester, arts en raadgever van de koning.
Een multitalent dus.

@Mamsie: Natuurlijk niet! Hij wordt zelfs beschouwd als 's-werelds eerste genie

@Buick: Prachtig verhaal. Leuk ook dat geinen met elkaar. Geweldig.
Vorige maand met Esther naar de Mediamarkt. Èèn van de medewerkers (allemaal nog net niet jongen af) ging heel leuk om met haar. Hij liet haar uitpraten en negeerde mij gewoon (met een knipoog, echt geweldig)
Een andere was bijna bot tegen haar. Alsof hij meer was dan haar. Gelukkig heeft zij het niet gemerkt. Maar ik had zin om dat joch een schop onder zijn hol te geven.

@venzje:
Uiteraard .... Aloysius..Wiet... heel logisch hahaha Dankje wel Wortel en @allone:
@De Paus:

Hilarisch, ben je een Nobelprijswinnaar, maar je wordt niet herkend, of ze kennen je helemaal niet en ineens behoor je tot het stelletje ongeregeld, en moet je je veters strikken.... geweldig

Op veel van de drukkere stranden zijn strandrolstoelen beschikbaar. Die heb je in alle soorten en maten.

afbeelding

Laatste edit 02-11-2020 09:29