Omdat de bloemen die ik voor € 14.50 gekocht had binnen enkele dagen alweer aan het verleppen waren, bracht ik ze naar de betreffende zaak terug.

Omdat de verkoopster met een andere klant bezig was, legde ik de bloemen alvast op de toonbank neer. Terwijl ik even om mij heen keek, pakte de verkoopster ze weer in en overhandigde ze mij met de woorden: „Dat is dan 15 euro mijnheer!”

Mijn nichtje belde vlak voordat zij en haar ouders bij ons kwamen eten. Zij wilde op Koninginnedag spullen verkopen. Of wij nog wat hadden? Op zolder was een grote tas snel gevuld. Bij aankomst toonde ik trots de buit. Extra aandacht kreeg de sudoku-kalender van 2007. „Nooit gebruikt”, zei ik. „Ja, die kennen we”, zei mijn schoonzus. „Die hebben wij jullie met Sinterklaas cadeau gedaan.”

"Ober, er ligt een gehoorapparaat in mijn soep."
"WAT ZEGT U?"

"Ober, breng die soep gelijk maar terug, die is veel te koud."
"Hoe kunt U dat nu zeggen, meneer, U hebt hem nog niet eens geproefd!"
"Als jij er het hele eind tussen hier en de keuken je duim er niet uit hoeft te halen is-ie te koud."

"Ober, er zit een vlieg in mijn soep!"
"Niet lang meer, meneer, kijk maar, er zit een spin op de rand van het bord."

"Ober, er zit een vlieg in mijn soep!"
"Niet zo hard, meneer, straks willen ze er allemáál een."

"Ober, wat doet die vlieg in mijn soep!"
"De rugslag, meneer."

Dan heb ik nog twee ouwe Joodse restaurantmoppen.

Wat is het verschil tussen een gewoon restaurant en een Joods restaurant?
In een gewoon restaurant hoor je de mensen praten en zie je ze eten; in een Joods restaurant zie je ze praten en hoor je ze eten.

Meneer Ibbeles is een klein eethuisje begonnen. De zaken gaan goed - lekker eten voor weinig geld - en hij kan uitbreiden, hij neemt personeel aan, en na verloop van tijd gaat hij ook op goede manieren bij zijn cliëntèle letten.
Komt er een man en vreet als een varken. Meneer Ibbeles ergert zich zeer, en als er een korte pauze tussen het geslobber en geslurp valt omdat de pummel zijn mond afveegt met het tafellaken, zegt hij verwijtend: "Wat zouden ze wel zeggen als U bij Ratner zo zou eten?"
Maar de klant laat een boer en antwoordt: "Ze zeien: 'Als je wilt vreten als een varken moet je maar naar Ibbeles gaan!'".

Trouwens, George Carlin over restaurants:

"Ben ooit een restaurant begonnen. Was niet zo'n succes. We begonnen met "Eet zoveel je wilt - $15." Toen verdienden we amper wat, dus toen veranderen we dat in "Eet zoveel je wilt - $1500". Toen verdienden we helemáál niets meer, en hebben we het weer veranderd, in "Eet zoveel je wilt voor niks". Konden we gelijk dezelfde dag sluiten."

"Ik persoonlijk hou wel van simpel eten in van die vettige kleine restaurants:
- Wat is de specialiteit van de dag?
- Vlees.
- Nou, doe mij dan maar één vlees.
- Wilt U daar saus bij?
- Wat is dat voor saus?
- Vleessaus.
Iets specifieker mag trouwens ook wel. 'Vlees'. Waar is die serveerster van gisteren gebleven?"

Ik ben als jong meisje naar Israël geëmigreerd. Het duurt soms jaren voordat ik weer eens in Nederland ben. Dit keer moet ik er zijn voor een conferentie.
Na een zware dag loop ik naar de Albert Heijn. Bij de ingang staat een meneer. Voordat ik naar binnen loop, doe ik mijn tas open en laat hem de inhoud zien. De man kijkt mij niet-begrijpend aan. Met een rood hoofd mompel ik wat en loop snel door. Ik was even vergeten dat je in Nederland ergens naar binnen kan lopen zonder tascontrole.

Wat onwennig, als bejaarde in een nieuwe omgeving, leg ik mijn supermarktinkopen op de band. Als ik aan de beurt ben en moet afrekenen, toets ik, heel geconcentreerd, mijn pincode in.
De caissière en de mevrouw na mij lachen me vriendelijk en hartelijk toe.
„Deed ik wat fout, dames?”
„Helemaal niet, meneer, u noemde alleen uw pincode hardop. Voortaan niet meer verklappen, hoor.”

In de Sovjetunie wordt aan een kinderklas gevraagd om de Staat in een metafoor te omschrijven.
Een klein meisje steekt haar hand op:
"De Staat is als een groot schip in een storm."
"Heel goed, je bedoelt een veilige plaats temidden van groot gevaar!"
"Nee, iedereen is doodsbang en kotsmisselijk maar niemand kan eraf."

Nerd humor:

Een blauw vierkant in je tuin verven zodat mensen op Google Maps denken dat je een zwembad hebt!

Onlangs kwam mijn echtgenote thuis met tien zakken compost van elk vijftig kilogram achter in de auto. Ongevraagd was ik zo galant ze alle tien uit de auto te sjouwen en ze op het tuinpad te leggen.

Blij verrast bedankte ze mij, maar zei dat er vijf voor haar vriendin waren. Ik was niet te beroerd om die vijf weer terug te leggen in de achterbak van de auto. Weggeroepen door een telefoontje in huis liet ik de achterklep open staan. Even later nam mijn vrouw de post aan van een vriendelijk lachende postbode die zei: „O ja, ik heb nog even die vijf zakken compost voor u uit de auto op het pad gelegd.”

De zwaarbevochten overgang van mijn zoon wordt beloond met de aanschaf van een nieuw mobieltje. Thuis laat hij me zien hoe je al je bekenden een eigen foto kunt toewijzen die verschijnt als hij of zij belt. Je kunt iedereen zelfs een eigen ringtone geven.
Dan gaat me een licht op: een paar weken geleden klonk een klagend koeiengeloei door de treincoupé. Onverstoorbaar viste het meisje tegenover mij haar telefoontje uit haar jas, klapte het zonder te kijken open en zei „Hoi mam”.

Gemist. De deuren sluiten al. Tegen beter weten in blijft de jonge vrouw de stoptrein tegemoet hollen en ter hoogte van de locomotief kruist haar blik die van de machinist.
Haar teleurgestelde blik maakt blijkbaar iets in hem los, want hij wenkt en opent zijn cabinedeurtje. Wat een klantvriendelijkheid! Een seconde nog hoopt het meisje voorin te mogen meerijden, maar vriendelijk dirigeert hij haar richting coupé.
De medepassagiers zien een hijgende dame in minirok die met rode konen en een brede glimlach uit de cabine komt. Zij besluit de vragende blikken te negeren en stoïcijns verdiept ze zich in de krant. Laat ze maar fantaseren!

Vreemdgaan is met het goede been uit het verkeerde bed stappen.

~

Ik hou van het leven, ik hou van de zon, ik doe de deur open en pleur van het balkon.

die ken ik al jaren, en ik vraag me nog steeds af wat daar nou leuk aan is

een man valt uit een vliegtuig
gelukkig heeft hij zijn parachute aan
helaas gaat die niet open
gelukkig staat er onder hem een hooiberg
helaas steekt er een hooivork uit die hooiberg
gelukkig valt hij naast de vork
helaas valt hij ook naast de hooiberg

Bij windkracht 5 maakt een echtpaar een zeiltocht met een Lemster aak. Bagage ligt in een afgesloten ruimte in het vooronder.
Plassen in een nauw toilet in een stampend schip is een heel gedoe.
Als de man weer aan dek kom zegt zijn vrouw bedekt en bijna onhoorbaar door de wind: „Je moet je rits nog dicht doen.”
De bezorgde schipper die iets opvangt maar geen weet kan hebben waarover het gaat doet ook een duit in het zakje: „Ik zou het maar afsluiten meneer, er wordt al zo veel gestolen tegenwoordig.”

Bijna twee uur nadat de trein uit Utrecht is vertrokken, naderen we station Sittard. Een medepassagier pakt zijn telefoon: „Schat, ik vertrek nu uit Utrecht, over twee uur ben ik thuis.”
Verbazing alom in de coupé. Een direct daarop volgend gesprek zorgt voor opheldering: „Liefje, ik ben er over tien minuten.”

Jaja

Je zit wel eens in de tram en dan hoor je door de luidspreker een of andere trambestuurder een verzoek doen aan de centrale of aan een collega. Vaak betreft dat een ongeluk of een verzoek om een inlichting over een adres.

Gisteravond betrof het een moeilijke situatie die de man was tegengekomen. Hij zei dat er op een bepaalde plek twee vrouwen vlakbij de rails lagen met een hond, en dat hij het gevaarlijk vond om er zo maar langs te rijden. Vooral omdat die vrouwen duidelijk bleken te lijden aan de ziekte van Heineken.

Een jongen fietst hard door de Amsterdamse Oosterparkbuurt met iets in zijn hand. Hij vliegt de bocht om. dan klinkt er gerem en een enorme klap: de fietser is tegen een auto aangereden. Van alle kanten stromen er mensen toe. Voor de auto liggen een fiets en een tas, maar van de fietser is geen spoor. De chauffeur stapt onthutst uit de auto. Op dat moment slaakt een toegesnelde man een zucht van verlichting. „Gelukkig heeft-ie mijn laptop laten liggen.” „Een geluk bij een ongeluk”, concludeert de chauffeur.

Toen Israël nog maar pas een staat was, moest er nog van alles geregeld worden en liep nog lang niet alles gesmeerd. Sam en Moos, die als vrijwilligers bij het leger zijn gegaan, merken tot hun ergernis dat bijna niks klopt. Ze hebben verschillende uniformen omdat het allemaal restjes van de dump zijn, de helft van de tanks rijdt niet omdat er geen benzine is en van schietoefeningen is ook geen sprake omdat geweerkogels pas over een maand leverbaar zijn.
Dan komt de dag dat ze parachutespringen gaan oefenen, want wonder boven wonder is er wel kerosine. Hoog in de lucht brult de sergeant: "Okay, manne, straks zijn we op 6000 voet, dan spring je, je telt tot drie, je trekt aan het touwtje, je parachute gaat open, je landt en beneden staat er een bus die jullie terug naar de basis zal rijden. Vooruit!"
Aldus geschiedt: de recruten springen één voor één naar buiten, maar tot zijn ergernis merkt Moos dat zijn parachute niet opengaat. Hij brult naar Sam: "En wedden dat straks die kutbus er ook niet staat!!"

Aandachtig kijkt de blonde tennismoeder naar de lijst op het prikbord en spelt de namen. Haar zoon staat er op, die van een andere vrouw naast haar eveneens. Beide kinderen tennissen nog maar kort.
„Een asterisk betekent zeker dat hij is geselecteerd”, merkt ze op. „Hij slaat al een aardig balletje!” Haar Gooise accent is overduidelijk. „Zit jouw zoontje er ook bij?” vraagt ze aan de ander, maar ziet meteen dat daar geen sterretje achter staat..
Ze glimlacht trots.

De langslopende tennisleraar brengt echter uitkomst. „Dat sterretje, mevrouw? Dan heeft-ie gewoon zijn contributie nog niet betaald.”

Een vrouw van middelbare leeftijd neemt plaats in de tandartsstoel. Ze heeft last van een afgebroken kies. De tandarts bekijkt de overgebleven stomp en twijfelt een beetje tussen twee mogelijkheden.

Misschien nog een keer vullen of toch maar trekken. Hij bespreekt de opties en stelt voor nog een poging te wagen en de kies te vullen. „Laten we hem nog een kans geven”, zegt hij. Ze kijkt hem aan en antwoordt: „Dat heb ik in mijn leven bij twee mannen gedaan en dat is me slecht bevallen. Haal hem er maar uit.”
Tien minuten later verlaat ze tevreden de praktijk: zonder kies.

Staat een buschauffeur bij het stoplicht te wachten. Komt er zo'n patser met een uitgebouwde sportwagen langs hem staan en zit zenuwachtig gas te geven.
De buschauffeur lacht zich een deuk.
De patser roept woest : "wedstrijdje ?"
De buschauffeur begint nog harder te lachen en roept terug : "Dat win je nooit, ik heb 3x zoveel pk's als jij, ha ha ha"

Staat dezelfde buschauffeur bij het stoplicht te wachten. Komt dezelfde patser met een grote amerikaan langs hem staan.
De buschauffeur lacht zich weer een deuk.
De patser roept woest : "wat nou weer ?"
De buschauffeur begint nog harder te lachen en roept terug :
"Ik rij toch een grotere bak dan jij, ha ha ha"

Buschauffeur : "Hé, wat ben jij daar aan het doen ?"
Passagier : "Ik sta te wachten op jij bus"
Buschauffeur : "Dat is mooi, maar kom er nu maar vanaf. Ik ben er."