De koelte in de lucht had Necia nog nooit eerder gevoeld. De wind leek in haar te snijden en verzwakte haar. Het gevoel in haar ledematen verdwenen terwijl ze steeds sneller probeerde te vliegen.
In plaats van sneller te gaan, begon Necia ongecontroleerd te vliegen. Ze had het kunnen verwachten. Nooit eerder had ze gevlogen en nu al zo hoog en lang. Het was dom.

Necia's hoofd deed zeer, terwijl ze minder bewust werd van haar omgeving. Een glimlach verscheen toen ze voelde dat haar lichaam warmer werd. Pas toen ze een stenen bouwsel zag, schrok Necia wakker en realiseerde ze zich dat het warmer werd, omdat ze lager vloog. Ze probeerde alles om af te remmen, maar het lukte haar niet. Ze wist niet hoe ze het moest. Met een redelijk flinke snelheid knalde Necia tegen het stenen bouwsel.

Langzaam deed Necia haar ogen open. Ze was niet gevallen. Met haar klauwen had zij zich nog vast kunnen houden. Voorzichtig klom ze naar de bovenkant van het bouwsel. Nu zag ze wat het was, het was een toren. Een hoge toren. Necia liet een wanhopige klaagkreet ontsnappen uit haar keel, wat klonk als die van een adelaar, maar ook van een kat. Ze knorde zachtjes en legde haar kop plat tegen de toren. Wat heb ik nu weer gedaan.. Help., dacht ze treurig.

Terwijl hij naar de deur toe loopt zegt Madarian nog: "Larzuk weet tenslotte niet dat we verbannen zijn, en komt vast verhaal halen, met leger en al. Linctus, kom je? We zijn verbannen." Madarian hoopt dat de omgekeerde psychologietruc gaat werken. Zo niet, dan is de stad ten dode opgeschreven vreest hij.

"Ik heb me al te vaak om laten praten," zegt Awyllin. "Nu is het mooi geweest. Jullie brengen alleen maar ellende! Ga! Verdwijn!"
"Je hoort wat ze zegt," zegt Hared. "Pak je spullen en ga de stad uit, en zorg ervoor dat jullie voor vanavond weg zijn."
"Majesteit," begint Aylin. "Is het misschien teveel gevraagd om een verkenner naar het zogenaamde kamp te sturen?"
"Ja," zegt Awyllin. "Ik ga geen mensen naar een hersenspinsel laten zoeken."
"Ik ben geen mens," zegt Aylin.
"Maar zou je echt willen gaan?" vraagt Awyllin.
"Nee," zegt Aylin. "Dat kan ik Raphaël niet aan doen."
"Attent," zegt Raphaël. "Heel attent."
"Ja, hè?" zegt Aylin, waarna ze hem omhelst.

Madarian en Linctus lopen richting de deur. Madarian draait zich naar Linctus, en zegt ietswat harder dan normaal: "Toch knap dat wij worden gestraft voor de daden van anderen, en dat ze bewust signalen negeren van dreigend gevaar." Madarian schudt z'n hoofd. "Enig idee hoe Larzuk heeft kunnen ontsnappen?" De deur wordt achter hun dicht gedaan.

De woorden van Madarian worden genegeerd en iedereen hervat weer zijn of haar dagelijkse bezigheden. Raphaël en Aylin verlaten de troonzaal ook.
"Nou, dat was interessant," zegt Raphaël. "Ik denk dat ik wel weer wat inspiratie heb voor een leuk gedichtje."
"Maar een gedichtje?" vraagt Aylin. "Waarom niet gelijk een heel verhaal?"
"Zou kunnen, maar soms is een klein gedichtje al genoeg om een heleboel te vertellen," zegt Raphaël.
"Of je maakt er een schilderij van," zegt Aylin.
"Een boze koningin schilderen...dat is nieuw. Zoiets is veel beter uit te drukken in een gedicht," zegt Raphaël. "Kom, laten we gaan. Ik wil nog wel even wat geschreven hebben voordat we dood gaan." Na die opmerking barsten de twee in lachen uit en lopen ze terug naar hun woning.
"Idee," zegt Raphaël, waarna hij begint te dichten:

"Duisternis, mijn oude vriend,
je bent er, wat heb ik je gemist.
Waaraan heb ik deze eer verdiend,
Ach, als ik dat toch maar eens wist,"

"Dat is mooi," zegt Aylin. "Schrijf op voordat je het vergeet!"
"Ik onthoud het wel," zegt Raphaël, waarna hij na gaat denken over de rest van het gedicht. "En ik heb nu toch geen schrijfspul mee."

Linctus had het allemaal voorbij horen komen alle arumenten. Pas bij de deur van de troonzaal draaide Linctus zich om. "Voordat ik vrijwillig vertrek majesteit." Begon Linctus. "Ik snap dat u bang bent." Linctus zag dat de koningin hierop wilde reageren. "Als u mij nu ook even gunt om uit te praten dankuwel. Ik weet dat u bang bent. Ik snap dat u liever wilt negeren in plaats van reageren. Ik snap dat het vreselijk is dat Larzuk alle personen in de cellen heeft vermoord. Maar u weet net zo goed als ik dat het niet mijn schuld is. U weet dat ik niet met opzet mijn vijand in een cel zet en martel zodat hij uit kan breken en iedereen in een cel vermoorde. Het klinkt ontzettend onlogisch, maar toch is het uw verklaring. Maar de waarheid is hard majesteit. U zoekt een zondebok en wijst daar ons tweeën voor aan. Ik had meer van u verwacht."

Een portaal opende in een tentekamp. Larzuk strompelde uit de portaal. "Drognan" schreeuwde Larzuk en uit een tent kwam een oude magere lange man naar buiten. "Larzuk, ik neem aan dat je weer onsuccesvol bent geweest." Lachte Drognan. Larzuk greep drognan bij zij kraag. "Jij liet me rotten in de cel. Linctus had me kunnen doden. Zijn leerling heeft me gemarteld. Linctus was sterker dan verwacht. Waarom liet jij me rotten?" Drognan lachte. "Het is jouw taak om Linctus uit te schakelen. Mijn taak is de aanval op de stad. Als jij blindelings teleporteerd elke keer als Linctus magie gebruikt kun je ook in een val lopen. Dat had jij moeten weten. Je mag blij zijn dat ik je nu niet straf voor het falen. Laat mij nu los." Larzuk liet Drognan geïrriteerd los en verdween weer in een portaal.

"En het is hun schuld dat we ze aanwijzen," zegt Sybil.
"Haal Raphaël terug," zegt Awyllin. "Ik wil dat hij van hen een portret tekent zodat we die door de stad kunnen verspreiden. Iedereen moet weten wie ze zijn en dat ze verbannen zijn. Mocht iemand ze dan toch nog zien na vanavond, is het belangrijk dat men hen kan aangeven."
"Komt voor elkaar," zegt Sybil, waarna ze zelf naar Raphaël's woning loopt.
"Ze leken wel erg zeker van hun zaak," zegt Hared.
"Ze zaaien onnodig paniek, en dat tolereer ik niet," zegt Awyllin. "En hoe erg ze het ook vinden, zij trekken steeds die gast aan, en er gebeurt altijd wel wat als zij in de buurt zijn. Dan is het niet meer dan logisch dat we hen verbannen. Nu kunnen ze hun ongeluk tenminste ergens anders naartoe nemen."
"Klopt," zegt Hared, waarna ook hij weer wat anders gaat doen.
"En ik ben niet bang," fluistert Awyllin. "Hij moest eens weten waar wij toe in staat zijn."

Raphaël opent de deur van zijn woning en loopt naar binnen, gevolgd door Aylin.
"Zo," zegt hij. "Ik ga m'n gedicht maar even afmaken."
"Doe dat," zegt Aylin. Ze opent de balkondeuren en gaat op het balkon staan. Raphaël haalt wat schrijfspul op uit zijn atelier en gaat op een bank zitten. Terwijl hij schrijft, komt Aylin weer van het balkon af.
"Toch vind ik het gek," zegt ze. "Waarom zou iemand zoveel moeite doen om een vijand te verzinnen?"
"Sommige mensen lopen over van de inspiratie, hebben teveel verhalen gelezen of gehoord en gaan denken dat ze in zo'n verhaal zitten. Zo raar is dat niet," zegt Raphaël.
"Die twee gasten leken me nou niet echt types die veel lezen of interesse tonen in verhalen," zegt Aylin. "Ze wisten wel heel goed waar ze het over haddden."
"Goed geoefend," zegt Raphaël. "Het is echt niet de eerste keer dat iemand naar de troonzaal komt om een belachelijke voorspelling te doen. Zoals ik al zei, ik heb in mijn leven al heel wat voorspellingen te horen gekregen, en geen een daarvan is ooit uitgekomen. Sommigen klonken erg aannemelijk en werden zelfs met 'bewijs' geleverd, maar uiteindelijk bleek het altijd een wanhopige roep om aandacht of geld. En wees eens eerlijk, die twee komen denk ik uit Buitenwijk, en daar draait alles om geld. Ze zijn gewoon blut en ze moeten iemand betalen om te voorkomen dat ze omgelegd worden, wedden? Daarom zoeken ze naar allerlei bronnen om aan geld te komen, ook in deze nette kringen. Wat mij betreft mogen die twee barbaren de rest van hun leven slijten in die Buitenwijk. Deze stad is toch verboden terrein geworden."
"Denk je echt dat ze zich daar aan gaan houden?" vraagt Aylin.
"Niemand negeert een verbanning. Want iedereen weet dat dat rechtstreeks ingaat tegen het gezag van de koningin en dat is nou eenmaal een zwaar vergrijp. Verbanningen komen zelden voor, maar als het voorkomt heeft de schuldige het er echt naar gemaakt en zal berusten in zijn lot. En als die twee het lef hebben om de beslissing naast zich neer te leggen vrees ik voor hun leven," zegt Raphaël.

"M'n cape moet ik nog steeds vervangen. Geldt die verbanning eigenlijk ook voor de buitenwijken? Volgens mij niet." zegt Madarian terwijl hij samen met Linctus begeleidt door de laatste stadspoort loopt. "Ik moet nog even naar een kraam toe. Deze kant op." Terwijl ze naar de kraam toe gaan, borrelen er vragen bij Madarian op: "Wat wordt onze volgende stap? Gaan we op verkenning uit? Wachten we hier? Gaan we op zoek naar hulp? Wie zouden kunnen helpen?" Een stilte volgt. Beide zitten te denken. Intussen komen ze bij de kraam aan. Madarian bekijkt de koopwaar. De ene cape is de andere niet. Dan wel een capuchon, dan niet. Allerlei kleuren die juist wel opvallen. Dan vind hij een grijze cape met capuchon. "Dit lijkt wel een elfencape." mompelt Madarian. "Dat klopt..." zegt de verkoper. Nog voordat de verkoper z'n praatje verder kan houden zegt Madarian: "Verkocht." De verkoper is verbaasd. Geen afdingen? Geen verkooppraatje? Madarian legt het geld wat op het prijskaartje staat neer, en doet de cape meteen om. Dan verbergt hij zich onder de cape, en het lijkt net alsof er een grote steen ligt. Perfect.

"Nee, dit rijmt niet," mompelt Raphaël. Hij streept een woord door en schrijft wat nieuws op. Aylin kijkt naar de deur en snuffelt een keer in de lucht.
"Volgens mij wordt er zo geklopt," zegt ze. En inderdaad, vlak daarna wordt er op de deur geklopt.
"Hoe wist je dat nou weer?" vraagt Raphaël.
"Aandachtig luisteren," zegt Aylin. "Zal ik open doen?"
"Doe maar," zegt Raphaël. Aylin opent de deur en laat Sybil binnen.
"Raphaël," zegt ze. "De koningin wil je nu spreken, neem tekenspullen mee." Raphaël staat op en kijkt haar aan.
"Wie heeft jou toestemming gegeven om hier binnen te komen?" vraagt hij. Aylin steekt haar hand op.
"Goed dan, wat kan ik voor de koningin doen?" vraagt Raphaël.
"Een paar portretten tekenen van Linctus en Madarian," zegt Sybil.
"En daarvoor moet ik helemaal naar de troonzaal? Ik kan het toch ook hier tekenen?" zegt Raphaël.
"Ja, da's waar. Maar goed, als je daar mee wil beginnen zou dat mooi zijn. Voor vanavond moet er sowieso van ieder één portret klaar zijn. Gaat dat lukken, denk je?" zegt Sybil.
"Waag het niet om mijn talent te onderschatten," zegt Raphaël plechtig. Sybil knikt en loopt de woning weer uit.
"Nou, aan de slag dan maar," zegt Aylin. "Dan ga ik wel weer eenzaam op het balkon staan."
"Niet zo zielig doen," zegt Raphaël.
"Oké," zucht Aylin. "Ik wil vanavond wel extra aandacht krijgen hoor."
"Dat zien we nog wel," zegt Raphaël, waarna hij zijn atelier in loopt en de voorbereidingen treft voor het tekenen.

Linctus liep in gedachten verzonken met Madarian mee. Hij zag hoe Madarian de cape uit probeerde. “Ik denk dat we eerst in de buitenwijk in een herberg moeten gaan zitten. Ik moet nog herstellen van de aanval op Larzuk.” Begon Linctus waarna hij weer in zijn gedachten verzonk.

Larzuk stapte uit een portaal in een stuk donker bos. Dat reizen via Portaal kostte hem zo al veel energie. Daarbij had Linctus ook de nodige energie gekost. Larzuk dacht na over de plekke waar hij een portaal naartoe kon maken. De barakken en de stad zelf waren geen probleem, maar de cellen was hij nog nooit naartoe gegaan. Tenminste niet via een portaal. Het kasteel bleef dus buiten schot. Wel jammer, want twee trollen in een kasteel zou voor flink wat opschudding kunnen zorgen. Larzuk liep door het bos heen daar kwamen twee zombies op hem af. “Weg” beval de zombie. Larzuk keek de zombie in het ene oog dat nog in zijn oogkas zat. “Ik ben jouw meerdere, dus ga jij maar weg.” De zombie leek niet te reageren en de andere zombie begon een groene magie bal te vormen. Larzuk onthoofde snel beide zombies met een spreuk. Dood vielen de zombies neer. Larzuk schudde zijn hoofd. Vreemd dat hier twee wachters waren gestationeerd. Er was hier niets meer. En waarom zouden de zombies niet gewoon luisteren? Larzuk liep door tot hij stopte op een plek in het bos. Hier was het. Hier had Luth Golhein zich vroeger gevestigd. Linctus had gelijk. Ze hadden alles gesloopt en de plek bewaart. Wat was er dan zo speciaal aan Luth Golhein? Larzuk ging zitten op een steen. Hij was op deze plek al eeuwen niet terug geweest.

"Zou die ene herberg inmiddels al schoon zijn?" zei Madarian met een glimlach. Helaas kunnen ze daar niet naartoe omdat de herberg in de stad zelf zit. "Waar kunnen we even uitrusten... De stallen misschien? Niet veel mensen zullen ons met open armen ontvangen na de verbanning."

"Laten we maar gewoon de buitenwijk in trekken." Linctus liep rustig door. "De wachters zullen niet willen dat we treuzelen. In de buitenwijk ken ik nog wel een paar slaapplaatsen. Dan hebben we wat meer privacy."

Larzuk zat nog steeds op een steen. Linctus had dus niet gelogen en de guild was helemaal van de kaart gevaagd. Het duister leger had dit dus geheim gehouden voor Larzuk. Larzuk vroeg zich af waarom dit was en wat nog meer voor hem verborgen gehouden werd. Hij schudde zijn hoofd. De ervaring met het gif van die leerling had hem aan het denken gezet. Hij zou er nog voor boeten. Hij en Linctus hadden nog iets te goed. Larzuk stond weer op van de steen. Larzuk opende een portal en stapte uit aan de andere kant. Larzuk maakte een vlam in zijn hand en kon langzaam de kamer weer herkennen. Met de vlam uit zijn hand maakte larzuk de kaarsen aan. Daarna zakte hij in een grote houten stoel.

"Was je zo hard aan het nadenken? We zijn al in de buitenwijken. waar wil je naartoe?" Linctus kijkt even om zich heen, en gaat dan voor. Na een tijdje komen ze bij een deur waar Linctus op klopt.

Raphaël is druk bezig met het tekenen van Linctus. Plots komt Aylin binnen en begint meteen te zeuren.
"Ik heb aandacht nodig," zegt ze.
"Je hebt net al wat mogen doen!" zegt Raphaël zonder op of om te kijken.
"Ik heb toch meer nodig," zegt Aylin. Raphaël zucht en stopt even met tekenen.
"Je wil dus dat ik ga kiezen tussen jou en een koninklijke opdracht die de veiligheid van de stad moet garanderen," zegt hij.
"Simpele keuze, toch?" vraagt Aylin.
"Inderdaad," zegt Raphaël, waarna hij weer verder gaat met tekenen. Aylin loopt naar hem toe en houdt haar handen voor zijn ogen.
"Niet doen," moppert Raphaël. Aylin haalt haar handen weg, maar gaat vervolgens op hem leunen.
"Ik maak deze tekening even af en dan ben jij aan de beurt, oké?" zegt Raphaël.
"Nee," zegt Aylin. "Je moet eens een keer inzien dat ik meer wil dan alleen jouw aanwezigheid."
"En jij moet eens een keer leren inzien dat werk voor alles gaat. In die twee jaar tijd heb je je dat wel moeten beseffen," zegt Raphaël. "Laat me nu dus maar met rust, wil je?"
"Met rust? Hoevaak heb ik je al met rust moeten laten?" roept Aylin boos. "Ik mag nooit wat bij je doen! Altijd maar weer hopen dat je een keer wat meer tijd voor me hebt, maar nee, altijd is meneer weer druk bezig met dingen en sta ik op de achtergrond!"
"Je weet zelf ook wel dat dat onzin is," zegt Raphaël. "Je mag vaak genoeg omhelzen en zo, en je weet best wat mijn standpunt is over onze omgang, en kennelijk kan je ermee leven want anders was je al lang weggegaan. Jij hebt ervoor gekozen om met mij samen te wonen, en dan moet je niet gaan klagen over de manier waarop ik mijn leven invul."
"Ik heb je zien veranderen, maar nooit heb je afgeweken van onze omgangsregels, omdat je gewoon te stom bent om in te zien dat er meer nodig is om een relatie goed te laten verlopen!" roept Aylin.
"Nou moet je ophouden met die kletspraat. Ten eerste hebben wij geen relatie..." "Vind je het gek met die regels van je?" "Laat me uitspreken! En nu vind je me stom omdat ik nou eenmaal volgens een bepaald patroon leef? Je wist waar je aan begon en toch heb je er niks over gezegd. Het is onterecht om mij nu ineens te beschuldigen van het niet kunnen functioneren in een relatie die niet eens bestaat! Ja, voor jou misschien, maar voor mij niet!"
"Oh, zo denk je er dus over? Mooi is dat," zegt Aylin verontwaardigd.
"Zo heb ik er altijd over gedacht, dus wat is het probleem? Volgens mij was jij er juist zo blij mee dat ik me zo netjes kon beheersen, nietwaar?" zegt Raphaël.
"Maar er zijn grenzen," zegt Aylin. "En die grens is bereikt. Je gaat dus nu kiezen tussen mij en die stomme opdracht!"
"Doei, Aylin. Ga maar ergens anders mensen vals beschuldigen," zegt Raphaël, waarna hij zijn tekenwerk voortzet.

De kaarsen in de ruimte begonnen te flikkeren. Larzuk stond op en pakte een rat uit een kooitje. Hij legde het arme diertje op zijn rug en legde zijn buik open. Uit een ander potje haalde hij een eksteroog en wreef deze kapot tegen de darmen van de rat. Daarna scheurde Larzuk de darmen eruit en at deze op. Hij voelde zijn mana weer aangevuld worden. Zijn krachten waren terug. Larzuk liep naar een boekenkast vol met oude boeken. Hij haalde daar een map uit en legde deze op tafel. Hij opende deze map en haalde allerlei tekeningen en geschriften eruit. "Waar is het?" Mompelde Larzuk. En geïrriteerd zocht hij door de papieren. "Ah." En larzuk opende een plattegrond van de stad war Linctus hem gevangen had gehouden. "Ze zullen hem vast verstoppen in deze stad nietwaar." Begon Larzuk tegen zichzelf. "Het kasteel is een te logische plek om Linctus te verstoppen. Daarbij is het volgens deze papieren ook beschermd tegen teldeportatie van buitenaf." Larzuk keek door de plattegrond. De stad was dan wel wat veranderd sinds dat deze plattegrond gemaakt was, maar de buitenmuren stonden nog steeds op dezelfde plek. Ook de meeste huizen en wijken waren niet meer veranderd. "Daar" Wees Larzuk terwijl hij zijn bottige vinger uitstrekte in de richting van het westelijke deel van de stad. "De wacht commadant zal vast op de hoogt zijn. Misschien moet ik hem eens vereren met een bezoek."

Linctus was er niet bij geweest met zijn gedachten en was nu aangekomen bij de plek die hij kende. Hij klopte op de deur en een breed gespierde man deed open. Linctus keek verbaast. "Gheed?" Begon Linctus. De man bleef nors in de deuropening staan. "Nee, jij bent zijn zoon. God jonge wat ben je gegroeid. De buitenwijk is iniedergeval goed voor de lichamelijke ontwikkeling." De man in de deur bleef nors kijken totdat er een stem van vanachter de man klonk. "Ga aan de kant zoon." De man deed een stap opzij en een klein oud en mager mannetje kwam naar de deur. "Linctus, ben jij het echt? Kom snel binnen." Linctus liep de deur binnen. "Maak een kamer klaar voor onze gasten." Beval Gheed en zijn zoon liep zonder iets te zeggen naar boven. "Ga zitten." Zei Gheed op een vriendelijkere toon. "Jij wordt ook niet ouder." Lachtte Gheed vol ongeloof. En liep toen weg om wat bier te halen. Linctus wenkte naar Madarian dat hij best bij hem mocht zitten.

"Je bent onuitstaanbaar!" roept Aylin boos. Ze loopt het atelier uit en verlaat de woning.
"Die komt wel weer terug," mompelt Raphaël. Hij rondt de Linctus-tekening af en begint aan Madarian. Tijdens het tekenen denkt hij aan Larzuk, die misschien mogelijk wel eens terug kan komen om zijn aartsvijanden weer dwars te zitten.
"Ach," zegt hij, "hij zal mij toch niet lastig vallen. Wat moet zo'n gast nou met een hofkunstenaar?" Hij tekent verder en denkt weer even aan Luth Gholein.
Waarom dat briefje in mijn Codex zat...ik heb het daar echt niet zelf in gedaan en dat handschrift was niet van mij. Zou Larzuk dit gedaan hebben? Of is er misschien toch meer aan de hand? Wat wel zeker is, is dat ik het archief in ga zodra ik klaar ben met tekenen. Ik moet en zal meer informatie krijgen.
Hij tekent rustig verder en blijft ondertussen nadenken over diverse gebeurtenissen. Madarian begint goed te lijken en Raphaël is blij met de voortgang.
Waar is de tijd gebleven dat er nog geen losgeslagen hokus-pokusgasten in de stad rondliepen? Zijn potlood breekt af.
"Nou, dat werd tijd," moppert hij sarcastisch. Hij pakt een nieuwe en gaat verder tekenen.
Kerel met een capuchon, is zeker te bang om z'n kop te laten zien. Wat wil je dan ook als je je inlaat met hokuspokus-tuig en erbij loopt als een of andere huurmoordenaar. Dan verdien je het ook om verbannen te worden. Hij kijkt nog even naar het portret van Linctus en vervloekt hem een keer.
"Barbaar," mompelt hij. "Ik zal je nog wel eens de waarde van mijn werk laten zien. Goedschiks of kwaadschiks."

"Goedendag, heer Gheed. Ik ben Madarian." Nadat hij zichzelf had voorgesteld neemt Madarian plaats naast Linctus. Gheed is aan het eten. Als Madarian dat ziet, begint hij heel even te watertanden, maar herstelt zich snel.

Gheed: "Madarian? Dezelfde Madarian die de Schaduwbende een flinke slag heeft toegebracht?" Madarian knikt bevestigend. Gheed: "In dat geval ben je meer dan welkom! M'n andere zoon was een half jaar geleden gedood door die bende na een akkefietje. Vandaar die 'warme' ontvangst. Je kunt tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn." Madarian: "Gecondoleerd." Gheed knikt.

Raphaël houdt op met tekenen en loopt naar de Codexkast. Hij opent het, haalt Codex 4 uit de kast en opent het op een nieuwe pagina.
De wereld is veranderd schrijft hij. En ik weet niet of ik er blij mee moet zijn. Ik zal het moeten afwachten.
Hij denkt nog even na over wat hij nog meer wil schrijven.
Aylin is weg, tijdelijk hoop ik, dus tot die tijd zal het als vanouds gaan in huis. Het zal weer even wennen zijn, maar mijn oude regels kunnen weer opgegraven worden. Nu maar weer verder tekenen. Portretten en zo, twee verbannen kerels die een doorgedraaide tovergast niet konden bedwingen, en nu is hij ontsnapt. Waar gaat het heen met de stad? Straks komt die idioot terug en begint hij weer rotzooi te schoppen. Nou, als hij ooit het lef heeft om aan mijn huis of schilderijen te komen, schop ik hem persoonlijk naar de onderwereld. Raphaël houdt op met schrijven en gaat weer tekenen. Madarian is bijna af.

Als die Larzuk zich weer eens laat zien ga ik 'm vragen of ik hem mag schilderen. Een 'Magiërs van Nu'-schilderij lijkt me wel grappig denkt Raphaël. Opeens wordt er op de deur geklopt.
"Nee!" roept hij boos. "Niet nu!" Maar omdat hij weet dat degene die voor de deur staat hem niet kan horen, legt hij zijn potlood neer en loopt hij naar de deur.
"Houd 't kort," mompelt hij tegen zichzelf. Hij opent de deur en ziet Sybil staan.
"Ik ben bijna klaar, als je geduld hebt kom ik de tekeningen zo brengen, oké?" zegt hij.
"Daar kwam ik niet voor," zegt Sybil.
"Oh," zegt Raphaël. "Wat kom je dan wel doen?"
"Leg uit waarom er net een huilende Aylin de troonzaal in kwam lopen," zegt Sybil.
"We hebben een kleine botsing gehad...ze maakte zich druk over onzinnige dingen. Ze was het niet langer eens met mijn levensstijl. Kennelijk heeft ze dat twee jaar lang opgekropt en nu moest het er even uit, kan gebeuren," zegt Raphaël.
"Ga je excuses aanbieden," beveelt Sybil.
"Ik? Ik heb niks gedaan, hoor. Zij zeurt over mijn leven, terwijl ze weet hoe het er aan toe gaat. Ze had al veel eerder kunnen inzien dat het niks zou worden, en dan moet ze nu niet opeens zo moeilijk gaan doen. Ik ben niemand excuses verschuldigd," zegt Raphaël. "Ze moet gewoon even afkoelen en dan komt ze vanzelf wel terug, wacht maar af."
"Denk 't niet," zegt Sybil. "Ze wil zo snel mogelijk weer terug naar Draconia."
"Dat is wel wat overdreven," zegt Raphaël.
"Als je het wil voorkomen moet je maar even naar haar toe," zegt Sybil.
"Als ik klaar ben met tekenen," zegt Raphaël.
"Dan is ze misschien al weg," zegt Sybil.
"Dan is ze maar weg," zegt Raphaël. "We hebben gewoon een impasse bereikt, en het is duidelijk geworden dat het niet meer gaat. Op zo'n punt is het handig om dan maar ieder onze eigen weg te gaan. Het zal wennen worden, maar er is mee te leven."
"Ga haar dat maar zelf vertellen," zegt Sybil.
"Zou niet weten waarom," zegt Raphaël. "Ik ga verder tekenen." Hij sluit de deur en loopt naar zijn atelier, nadenkend over Aylin.
"Raphaël, doe open!" roept Sybil. "Je gaat nu mee, dat is een bevel! En je weet best dat je mij niet mag negeren!"
"Da's waar," mompelt Raphaël. "En het is nou niet mijn stijl om ongehoorzaam te zijn."
Hij loopt verder naar zijn atelier, haalt de portretten op en neemt wat tekenspul mee. Sybil staat nog steeds op de deur te slaan.
"Rustig!" roept Raphaël. Hij opent de deur weer. "Ik moest alleen even wat halen."
Hij sluit de woning af en loopt met Sybil naar de troonzaal.

Linctus had Gheed al een paar jaar niet meer gezien. "Ja gecondoleerd." Linctus zuchtte, het was altijd zwaar als er bekende stierven. Maar de zoon van Gheed was ook nog eens veel te vroeg gestorven. "Het is me trouwens gelukt om in de stad te komen en de koningin te ontmoeten." Begon Linctus terwijl hij een stuk brood afbrak. "Het was niet zo'n succes en nu zijn we verbannen." Gheed begon te lachen. "Ze is een stuk strenger dan haar moeder vroeger. Lijkt me ook typisch iets voor haar om jullie te verbannen. Alles wat haar 'perfecte' wereldje bedreigd wordt met een harde hand de kop in gedrukt." Gheed liep weer terug naar andere gasten die om aandacht vroegen. "Als mijn zoon terug is, dan kan hij dit overnemen en kom ik er even bij zitten."

Larzuk opende een portaal en stapte er doorheen. Hij kwam aan bij de straten van de stad. Hij snoof de lucht in en merkte dat de stad in verhoogde staat van alarm was. De wachten waren wat meer gespannen dan normaal. Larzuk liep door de straten zonder herkend te worden. Hij liep naar een toren toe en zag de commandant van deze sectie voor het raam op en neer lopen. "Daar" Larzuk opende een poort en liep erin. In de toren van de commandant opende de een portaal en Larzuk stapte hier geruisloos uit. Larzuk bleef staat en wachtte tot de commandant zich weer omdraaide. Het gezicht van de commandant verstijfde. Larzuk maakte een simpel handgebaar en het slot schoof op de deur. De commandant trok zijn zwaard. Larzuk lachte: "Weet je zeker dat je dit wilt proberen? Ga zitten." Larzuk liet een stoel vliegen tegen de benen van de commandant. De commandant werd in de stoel gedrukt. "Alleen wat vragen over ene Linctus, ik ga je niets vragen over de stad." De commandant liet zijn zwaard zakken. "Waar is Linctus? En wie is de leerling die hij bij zich heeft." De commandant dacht even na of hij antwoord moest geven. Daarna besloot hij dat er geen gevaar in zat. "Linctus is verbannen en die leerling heet Madarian die is ook verbannen. Ik weet niet waar ze zijn, maar niet meer in deze stad. Misschien in de buitenwijk of misschien al onderweg naar een andere stad. Nu ga." Larzuk antwoordde netjes terug. "Bedankt voor je medewerking. Ik zie geen reden waarom we niet altijd kunnen samenwerken." Larzuk liep naar de deur en de commandant stond op. Op dat moment draaide Larzuk vliegensvlug om en tackelde de commandant. Samen vielen ze door een portaal. Aan de andere kant stond Larzuk op. Drognan kwam toen net uit zijn tent lopen. "Ik stel geen vragen over de stad." Begon Larzuk. "Maar hij wel." Larzuk verdween weer in een portaal.

"Hier is alvast een Linctus," zegt Raphaël.
"Nee, houd bij je. Dat regelen we later wel," zegt Sybil.
"Wat jij wil," mompelt Raphaël. "Eerst maar eens een manier bedenken om het geheime wapen te weerstaan."
"Geheim wapen?" vraagt Sybil.
"Ja, huilen is toch het meest effectieve wapen van een dame? Medelijden opwekken en zo, dat schijnt goed te werken," zegt Raphaël.
"Nou, dat valt echt wel mee hoor," zegt Sybil. De twee bereiken de troonzaal en Raphaël denkt vlug na over een strategie. Aylin leunt tegen een zuil en blijft bewegingloos kijken.
"Linctustekening," zegt Raphaël. Hij houdt het portret omhoog. Sybil neemt het aan.
"Madarian is bijna af," zegt Raphaël.
"Daar heb je dus wel tijd voor," zegt Awyllin.
"Omdat het moet," zegt Raphaël. "Sybil zei dat het voor vanavond af moest zijn, dus dan zorg ik daarvoor. Ik zie niet in waarom dat erg is. En waarom bemoeit iedereen zich er opeens mee?"
"Aylin hoort nu gewoon bij ons, en haar welzijn gaat ons allemaal aan," zegt Awyllin.
Nou, als zelfs de koningin zich in de strijd mengt is het echt menens. Denk goed na over je volgende stappen, Raphaël, want dit wordt serieus denkt Raphaël.
"Oké," zegt hij. "Dat is duidelijk. Moet ik hier nu publiekelijk toe gaan geven dat ik fout zat?"
"Het is een begin," zegt Aylin.
"Je weet donders goed dat je me niet kunt dwingen om bepaalde principes los te laten," zegt Raphaël. "Maar toch geef ik eerlijk toe dat ik misschien iets te overdreven heb. Het is gewoon de plicht die ik wilde vervullen, en dat doe ik nou eenmaal met overtuiging, maar dat mag niet ten koste gaan van gezelschap. Gezelschap waar ik, ondanks alles, veel waarde aan hecht."
"Maar je maakt het niet makkelijk voor het gezelschap," zegt Aylin.
"Dat is iets waar jij voor gekozen hebt, en dat heb ik je al verteld. Je wist ervan en je had tijd genoeg om je te bedenken," zegt Raphaël.
"Dat is uiteindelijk wel waar," mompelt Aylin. "Maar ik stoor me er een beetje aan dat jij nooit wat meer wil, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik wil dat heel graag, maar jij niet. Waarom niet?"
"Dat weet je best. Kijk, ik voel veel voor je, heel veel zelfs, en ik zou het jammer vinden als je wegging, maar ik heb het nooit nodig gevonden om tot iets meer te komen. Er zijn genoeg manieren om liefde te tonen, en daarnaast is die ene manier niet eens noodzakelijk omdat ik niet bij jou moet zijn als ik mijn familie wil laten voortbestaan," zegt Raphaël.
"Je moet me gewoon vaker toelaten om je te knuffelen of zo," zegt Aylin. "Je beperkt me veel te veel daarin. Ik moet soms dagen achtereen van je afblijven en je weet dat ik dat niet kan. De gevoelens zijn wederzijds, misschien wat sterker van mijn kant, en je moet er mee leren omgaan. Kan je dat? Je weet dat de eenhoorn zei dat je ervan moet genieten, en ik vind dat ze gelijk had."
"Als het onze vriendschap bevordert ben ik bereid om het toe te staan, mits het binnen zekere grenzen blijft. Ik wil niet dat we als een stel barbaren op de bank los gaan om maar eens wat te noemen," zegt Raphaël.
"Je bent een mafkees," zegt Aylin. "Maar wel mijn mafkees!" Ze loopt naar hem toe en omhelst hem vlak nadat hij z'n spullen even op de grond heeft gelegd. Raphaël slaat zijn armen ook om haar heen.
"Je hoeft echt niet alles overboord te gooien hoor," zegt ze. "Ik heb gewoon wat meer aandacht nodig, en ik weet dat je me dat wil geven."

Gheed ziet dat Linctus een stuk brood pakt, maar Madarian niet. Hoewel Madarian zichtbaar trek heeft. Gheed: "Pak gerust wat eten. Als dank voor het wreken van m'n zoon." Madarian knikt als dank, breekt ook wat brood af en begint te eten. Vooral met vreemden in de buurt is hij stil. Eerst kijkt hij de kat uit de boom. Hoe is Gheed, en hoe is z'n zoon? Die zoon lijkt dezelfde tactiek toe te passen als Madarian. Tenminste... Bij de deur wel.