Aylin laat Raphaël weer los en pakt zijn spullen op.
"Nou, maak Madarian af en ga mee terug naar huis," zegt ze. Raphaël pakt zijn spullen en zoekt even een plekje om te gaan zitten tekenen.
"Je hebt je handtekening onder het portret gezet," zegt Sybil. "Vind je dat nou wel zo'n goed idee?"
"Het is mijn werk," zegt Raphaël. "Ik signeer mijn werk altijd. En iedereen mag weten dat ik mijn steentje bijdraag aan de veiligheid van mijn stad. Als die Linctus en Madarian er niet mee eens zijn komen ze me dat maar vertellen." Hij tekent vlug door en rondt Madarian af.
"Handtekeningetje erbij, en klaar," zegt hij. Hij staat op en geeft het portret aan Sybil.
"Mooi," zegt ze. "Die kunnen we in de Kroonherberg hangen."
"De wat?" vraagt Aylin.
"De Kroonherberg," zegt Sybil. "Dat is dé herberg van de stad, waar vaker mededelingen en dergelijke worden opgehangen. Iedereen weet dat, en de herberg zit altijd vol. Het is de beste plek om zoveel mogelijk mensen te bereiken in één keer."
"Oké," zegt Aylin. "Is het misschien een idee om die portretten te laten kopiëren door andere tekenaars?"
"Niemand kopieert mijn werk en komt ermee weg," zegt Raphaël. "Maar ik wil best wel een keer toestemming geven."
"Het is een idee," zegt Sybil. "Ma heeft gelukkig al een schriftelijke mededeling opgesteld en in de Kroonherberg laten aanbrengen. Ik zorg ervoor dat deze portretten vandaag nog gekopieerd worden." Ze loopt vervolgens de troonzaal uit en begeeft zich naar een klein klooster dat net buiten het kasteel is gevestigd.
"Dan gaan ze straks gewoon je handtekening kopiëren," zegt Aylin.
"Voor deze ene keer dan," zegt Raphaël. "Waar is Roland gebleven?"
"De wekelijkse ronde houden langs alle wachtcommandanten," zegt Awyllin.
"Oké," zegt Raphaël. Hij en Aylin lopen de troonzaal weer uit en begeven zich naar hun woning.

Gheed z'n zoon kwam binnen. "De kamer is klaar." Linctus gaapt, staat op, en zegt: "Mooi. Ik ben doodop. Morgen praten we wel weer bij. Ik moet even rusten." Madarian staat ook op en bedankt Gheed en de zoon van Gheed, waar hij de naam nog niet van kent. Ook Madarian kan wel wat rust gebruiken. Beide zijn in de kamer aangekomen. Twee éénpersoonsbedden zijn opgemaakt en klaar om gebruikt te worden. Linctus en Madarian maken zich klaar om naar bed te gaan. Al snel zijn ze in diepe slaap. Beelden spoken door Madarian z'n hoofd tijdens z'n dromen. Hij wordt samen met Linctus verbannen. Als hij de deur open doet, en ziet hij Larzuk, die een portaal maakt, en ziet hij een leger door het portaak heen komen. Het leger die hij zag tijdens z'n eigen ervaring met z'n eigen gif komt weer op hem af. Hij vecht er weer tegen. Dit keer verslaat hij het leger sneller, nu Madarian zich realiseert dat hij droomt. Dan ziet hij weer zichzelf als demoon. Waarom zag en ziet hij zichzelf als demoon? Dan gebruikt de demoon de duistere martelspreuk, en raakt Madarian vol. Madarian schrikt wakker en kijkt om zich heen. Niets vreemds te zien...

"Als elke dag zo ging zou ik het niet vol kunnen houden," zegt Raphaël terwijl hij de deur van de woning opent.
"Maar dan blijft het leven wel spannend," zegt Aylin. "Anders gebeurt er ook maar zo weinig, en dat is inderdaad niet vol te houden." Raphaël sluit de deur weer en loopt naar de voorraadkast. Aylin gaat alvast languit op de bank liggen.
"Magie in huis," zegt Raphaël. "Ik begin dat runeteken in de kast steeds mooier te vinden." Hij pakt wat brood en vruchten en loopt de kast weer uit.
"Wie heeft die kast eigenlijk van een rune voorzien?" vraagt Aylin.
"Geen idee, het was al zo voordat ik hier kwam wonen. Het werkt in ieder geval nog wel," zegt Raphaël. Hij legt de etenswaren op een tafeltje en gaat naast Aylin zitten en pakt een vrucht.
"Eet smakelijk," zegt hij. Na het eten verzamelt Raphaël wat spul en gooit het weg, waarna hij weer op de bank gaat zitten.
"En nu maar wachten op de volgende gebeurtenis," mompelt hij. Aylin gaat languit liggen en legt haar kop in zijn schoot.
"Ik mag jou wel even als kussen gebruiken hè?" vraagt ze terwijl ze hem aankijkt.
"Maar dan ben ik de hele tijd gebonden aan deze bank," zegt hij.
"Ja, dat is waar," zegt Aylin. Ze gaat weer overeind zitten en gaapt een keer.
"Dan ga ik even op bed liggen," zegt ze.
"Als je nu gaat slapen, slaap je vannacht niet," zegt Raphaël.
"Nou en? Dan is er voor vannacht genoeg tijd voor andere dingen. Ik wil nou even rustig gaan liggen, of ik wel of niet ga slapen zie ik nog wel. Kom je ook?"
"Ach waarom ook niet," zegt Raphaël, en hij volgt Aylin naar de slaapkamer.

"Het is altijd warm hier tegen het eind van de middag," zegt Aylin. Ze ontdoet zich van wat kleding en ploft op het bed.
"Auw," mompelt ze. "Rotstaart. Soms baal ik ervan dat ik dat ding heb." Ze rekt zich een keer uit en gaat wat gemakkelijker liggen.
"Nou, blijf je daar staan of kom je erbij liggen?" vraagt ze.
"Doe ik wel even wat anders aan," zegt Raphaël. "Ik ga niet op bed liggen in dezelfde kleren waar ik al de hele tijd in rondgelopen heb." Hij pakt wat bedwaardige kleren uit de kast en kijkt Aylin aan.
"Niet kijken," zegt hij. Aylin draait zich om en Raphaël kleedt zich snel om.
"Mag ik weer kijken?" vraagt Aylin.
"Ja," antwoordt Raphaël. Hij legt de dekens wat netter neer en gaat erop liggen.
"Nooit geweten dat 's middags in bed liggen zo rustgevend kan zijn," zegt hij terwijl hij naar het plafond staart. "Ik val zelfs bijna in slaap."
"Daar kan ik wel wat aan doen," zegt Aylin. Ze gaat tegen hem aan liggen en likt hem een paar keer over zijn wang.
"Jij gaat niet slapen?" vraagt Raphaël.
"Neuh, ik denk dat het veel leuker is om jou uit je slaap te houden," zegt Aylin.
"Slapen doe ik vannacht wel," zegt Raphaël. "Als je me dan tenminste met rust laat mag je nu wat mij betreft doen waar je zin in hebt."
Wacht even...waarom zei ik dat? denkt hij bij zichzelf.
"Rawr," gromt Aylin speels. Raphaël kijkt haar aan.
"Je wou rustig liggen, je gaat rustig liggen," zegt hij.
"Misschien," zegt Aylin.
Oh jee, wat heb ik gedaan...
"Het is zo warm dat ik de rest van m'n kleren ook wel uit kan doen," zegt Aylin waarna ze overeind gaat zitten.
"Halt!" zegt Raphaël. "Dat doe je maar als ik er niet bij ben."
"Nou, vooruit dan," zegt Aylin, waarna ze weer stevig tegen hem aan gaat liggen.
"En nou gewoon rustig liggen," zegt Raphaël. "Geen gekke dingen doen, gewoon rustig liggen."
"Grr,"
"Niet grommen, dat doe ik toch ook niet?"
Aylin trekt hem naar zich toe en kijkt hem diep in de ogen.
"Ik mag grommen wanneer ik wil," zegt ze. "Rawr!"

Na een 'vriendelijk' gesprek met de commandant, geeft Drognan het sein om het kamp op te breken. Dan snijdt hij de keel door van de commandant, en wekt hem weer tot leven. Een extra kracht voor z'n leger. Er zijn meerdere wachttorens tussen de plek waar ze nu zijn en de stad, maar die zullen worden verrast. Na een tijdje is het leger klaar om te vertrekken, en begint de mars naar de stad.

Madarian staat op, en kijkt naar buiten. Een paar uurtjes zijn verstreken. Wat had hij dat bijtanken nodig. Linctus ligt nog op bed. Madarians keel is droog. Hij staat zachtjes op. De vloer kraakt licht, en Linctus draait zich om. De dromen van Madarian laten hem niet met rust. Zodra Linctus weer wakker is wil hij het daarover hebben. Linctus is op dit moment de enigste die hij wat vertrouwd. Hij hoort wat gepraat in de verte, maar kan niets verstaan. Madarian gaat de kamer uit. Gheed zit nog steeds op dezelfde stoel. Z'n zoon zit naast hem. Zodra beide Madarian hoorde aankomen stopte ze met praten. Madarian: "Hebben jullie toevallig iets te drinken voor me? M'n keel is gortdroog." Gheed schuift een mok naar Madarian toe, en vult hem met bier. Madarian pakt de mok op en neemt een flinke slok. Madarian: "Aah. Daar was ik aan toe, Dank jullie wel." Gheed vraagt hoe hij en Linctus elkaar hebben ontmoet, en Madarian vertelt in grote lijnen de geschiedenis tot nog toe. Gheed: "En de koningin negeert die signalen?!?" Madarian: "Helaas wel. Zij zitten achter die grote stenen muren."

Raphaël valt toch even in slaap. Hij droomt dat hij op het balkon zit te tekenen. Opeens hoort hij in de verte een hoorn klinken.
"Komt me niet bekend voor," mompelt hij. Hij staat op en kijkt in de richting waar het geluid vandaan kwam. Donkere wolken pakken zich samen boven de horizon.
"Oh jee," zegt hij. "Zwaar weer op komst." Hij zet zijn spullen alvast binnen en gaat weer op het balkon staan om te kijken naar de wolken. Weer klinkt het geluid van de hoorn. De wolken lijken zich nog sneller te verspreiden.
"Dat is apart," zegt Raphaël. "Dat moet wel een hele zware bui zijn." Een ijzige wind waait door de stad en lijkt wat paniek te veroorzaken. Plots ziet hij van achter een heuvel soldaten verschijnen, gekleed in zwart pantser. Sommigen dragen zwarte vlaggen met angstaanjagende doodskoppen erop.
"Dit gebeurt niet," zegt Raphaël. Hij loopt zijn huis in en pakt een willekeurig penseel.
Hij kijkt even in de spiegel, loopt heen en weer en gaat weer naar het balkon. Weer klinkt het geluid van de hoorn.
"Ze zijn er," hoort Raphaël achter zich. Hij draait zich om en ziet een voor hem onbekend persoon staan.
"Hun komst was aangekondigd," zegt de persoon. Raphaël wil iets zeggen maar slaagt er niet in.
"Het is te laat," zegt de persoon. "Je had moeten luisteren." De persoon verdwijnt en Raphaël kijkt naar het oprukkende leger.
"Nou," zegt hij. "Dat is niet best." Vanaf het balkon ziet hij dat Madarian en Linctus op de stadsmuur staan.
"Awyllin zal het ook weten," zegt hij. "Al mijn kunst is in gevaar. Al mijn werk is in gevaar. Alles wat ik ooit bereikt heb is in gevaar. Mijn huis is in gevaar. Dit vraagt om actie. Ik hoopte dat dit nooit nodig zou zijn." Hij loopt zijn woning in, gaat naar zijn atelier en opent de loden kist. Hij gooit alles eruit wat niet nodig is en haalt een klein, gouden kistje tevoorschijn.
"Nou Silvius, je mag jezelf eens op een andere manier gaan bewijzen." Hij opent het kistje en haalt een robijnen penseel eruit waarvan de haartjes gemaakt zijn van eenhoornmanen.
"Er is geen weg terug meer. Het moet gebeuren." Hij concentreert zich en spreekt dan de woorden:
"Alea iacta est!"

Het penseel verandert in een staf en Raphaël's kleding verandert mee. Hij bekijkt zichzelf in een spiegel en knikt.
"Silvius gaat klappen uitdelen," zegt hij.

Raphaël schrikt wakker en gaat overeind zitten. Slechts twee uur zijn verstreken. Hij ziet dat Aylin nog ligt te slapen en gaat vlug naar zijn atelier.

Gheed: "Ik weet niet of ik je moet geloven. Wat is je achtergrond?" Madarian: "Ik weet alleen dat ik te vondeling gelegd ben bij een weeshuis. Daar werden we allemaal slecht behandeld. Zodra ik oud genoeg was heb ik dat vreselijke oord verlaten en heb nooit meer omgekenen. Ik was toen op mezelf aangewezen. Ik heb naar werk gezocht, maar niemand wou me aannemen. Toen kwam ik bij een dievengilde terecht." Gheed z'n wenkbrouwen gaan iets omhoog. Ook die van z'n zoon. Madarian gaat verder: "Ik was de beste dief, maar aan alles kwam een eind. Ik werd betrapt, en heb een paar jaar opgesloten gezeten. Toen ik vrij kwam hoorde ik dat één van m'n slachtoffers een kind verloren was omdat het geld van de medicijnen verdwenen was. Vanaf dat moment heb ik het roer volledig omgegooid en ben voorvechter geworden van het recht. Ik heb meerdere dievengildes kunnen oprollen door bewijs te vinden en te geven aan wachters, ik heb sommige roversgildes opgeruimd omdat ik geld nodig had. Daardoor ben ik zo'n beetje door het hele land geweest. Geregeld moest ik weg omdat de criminelen wraak zochten. Sinds een paar maanden ben ik hier."

"Oh help oh help oh help," mompelt Raphaël terwijl hij zenuwachtig zijn atelier betreedt. Pas zodra hij in de spiegel kijkt beseft hij dat hij zijn bedkleding nog aan heeft.
"Nee hè," mompelt hij. Hij gaat terug naar de slaapkamer, kleedt zich zo geruisloos mogelijk om en gaat weer naar het atelier. Hij knielt bij de loden kist en opent de sloten.
"Ik durf het niet," zegt hij. "Stel nou dat...ach, kom nou, jij dwaas! Het was maar een droom." Met moeite tilt hij het zware deksel omhoog. De kist zit inderdaad vol rommel en oude spullen. Raphaël begint systematisch alles eruit te halen.
*Kuch* "wat een stof, bah!" Hij haalt oude documenten, kapotte penselen en verrotte boeken uit de kist. Hij bekijkt een willekeurig document en herrinert zich waarom dat in de kist beland is. Hij gaat door met het leeghalen en ontdekt geen gouden kistje.
"Natuurlijk niet," zegt hij. "Wat moet ik nou met een magisch penseel." Hij stopt alles weer terug in de kist en sluit het ding af.
"Bizar," mompelt hij. "Heel bizar."

"Moet je nou zien. Drie draken, helemaal vast in de tijd. Voor eeuwig.
Hoe minder er van dat soort is, hoe beter. Goed gedaan."
De Dark-elf liep achteruit, en verdween.

Bij de Zilvertoren stond Necia op het punt om te vallen. De Dark-elf verscheen onder haar. "Necia, het is veilig om te vallen."

Een stem verscheen in Necia's hoofd. "Het is veilig om te vallen...
"Nee...", brabbelde ze. "Nee..." Haar keel was half dicht en haar poten waren verkrampt. Dit zou ze niet vol kunnen houden. Al zou ze het wel kunnen. Ze zou sterven door de dorst. De raven zouden haar levend opeten. Een lange dood was ze niet waardig, vond Necia. Ze had gefaald voor haar volk. "Het spijt me, Alma.. Meester..", zei ze zachtjes en liet zich vallen.

"Wat ben jij nou weer aan het doen?" vraagt Aylin, die wakker is geworden door Raphaëls lawaai. Ze loopt het atelier in en kijkt hem vragend aan.
"Ik keek of er een gouden kistje in m'n kist zat," zegt Raphaël.
"Waarom zou er een gouden kist in dat zware, vieze ding zitten?" vraagt Aylin.
"Dat heb ik gedroomd," zegt Raphaël, waarna hij over zijn droom vertelt.
"Dat is inderdaad bizar," zegt Aylin. "Zulke dromen heb ik ook wel eens gehad."
"Het zal niets betekenen," zegt Raphaël. "Ha, zie je mij al met zo'n staf rondlopen?"
"Nee," zegt Aylin. "Dat zou nergens op lijken. Jij met een staf. Jij als tovenaar. Dat kan ik me niet voorstellen. Houd het maar mooi bij je huidige werk, zou ik zeggen."
"Mee eens," zegt Raphaël. "Oh ja, dat portret van jou staat hier nog."
"Laat maar staan, dat zien we morgen wel," zegt Aylin. Ze lopen het atelier weer uit en gaan op de bank zitten.
"Zul je hebben dat er straks inderdaad zo'n leger aan komt zetten," zegt Aylin.
"Lijkt me niet," zegt Raphaël. "Maar als het wel zo is moeten we maar snel een verstopplek vinden."

Linctus werd wakker en stond langzaam op. Hij had alweer weinig geslapen de laatste dagen. Hij kleedde zich aan en keek in de spiegel. Hij greep de wastafel vast en staarde in de spiegel. Linctus zijn ogen werden groot. "Het begint." Mompelde Linctus. Voor zijn ogen zag hij grote hoeveelheden duistere legers voorbij trekken al plunderend en moorden langs de kleine dorpjes net ten noorden van hier. Linctus schoot weet terug naar de kamer. "Dit is niet goed." Snel rende Linctus naar onder. "Wij trainen, nu." Zei Linctus tegen Madarian en stoof de deur uit.

Madarian kijkt om, maar Linctus is al naar buiten. Gheed: "Dat klinkt niet goed. Ga hem maar achterna. Wij moeten zelf wat regelen. Zoon, ga iedereen zo snel mogelijk inlichten die je tegenkomt. Dit is niet goed." Madarian gaat naar buiten. Linctus: "We hebben niet de hele dag de tijd. Het leger komt eraan." Snel gaan Madarian en Linctus naar een open veld net na de buitenwijken, waar Madarian al eerder getraind heeft. Linctus: "Spreuken blokkeren. Kijk en luister goed." Linctus doet de bewegingen, en zegt daarna de spreuk. Madarian doet de bewegingen een paar keer na, en daarna zegt hij de spreuk totdat Linctus het goed genoeg vindt. Madarian probeert de combinatie, en er ontstaat een vibrerend luchtschild rond Madarian. Linctus: "Oké. De meeste spreuken zijn handig voor 1 tegen 1 vechten. Maar er komt een compleet leger deze kant op. Zodra je laat zien dat je die spreuken goed kunt gebruiken, wordt het tijd voor het zwaardere geschut. En er is niet veel tijd meer!"

Het leger komt aan bij het eerste dorpje onderweg. De cavalarie maakt een omcirkelende beweging terwijl de infanterie het dorp langzaam nadert. De cavalarie probeert vluchtende mensen en vooral vluchtende ruiters tegen te houden, terwijl wachters wanhopig het leger proberen af te remmen. Helaas zonder succes. Het dorp wordt snel veroverd en de inwoners worden bij elkaar gedreven. Elke gevangen inwoner wordt gedood en weer tot leven gewekt, en zo groeit het leger met een paar honderd man. De kinderen die te klein zijn worden in een rijdende kooi gestopt voor voedselvoorraad. Er worden geen gebouwen in brand gestoken. Dit zou de omgeving te veel alarmeren voor het leger. Helaas weten ze niet dat één rijder ontsnapt is en in volle vaart naar de stad rijdt, wat vier en een halve dag rijden is.

Madarian en Linctus zijn druk aan het trainen. Linctus is verbaasd over de snelle vooruitgang die Madarian gemaakt heeft met magie. De simple spreuken zijn stukken krachtiger geworden. Madarian legt uit dat het komt van z'n gevecht tegen z'n angsten. Een week training in een minuut zonder pauze. Linctus begint Madarian spreuken te leren tegen meerdere vijanden. Vuurballen die exploderen. Stenen spijlen die rondom de magiër verschijnen en tegenstanders kunnen doorboren. Een luchtschokgolf die iedereen in de buurt wegslingert. Een vuurkolom rond de magiër. Een bevriesspray die meerdere voor de magiër kort compleet kan bevriezen. En een heelspreuk die anderen kan helen.

Gheed en z'n zoon zijn intussen druk bezig om iedereen in de buitenwijken te waarschuwen. Langzamerhand ontstaat er een mensenmenigte op het plein van de buitenwijken die om uitleg vraagt van de bewakers.

Twee wachters op de stadsmuren zien dat een menigte begint te vormen in de Buitenwijk en dat toevallig aanwezige wachters bestookt worden met vragen.
"Wat is er nou weer met hen aan de hand?" vraagt een van hen.
"Kennelijk maken ze zich ergens zorgen over," zegt de tweede. Gheed begint de menigte hardop nog eens over het leger te vertellen.
"Dus is dat is er aan de hand," zegt de ene wachter. "Die gast stookt het volk op. Dat moeten we de koningin vertellen!"
"Nee," zegt de ander. "Dit is Buitenwijk, buiten de stad. De koningin interesseert zich niet in dit krottenkabinet. We houden de stadspoorten hermetisch gesloten. Stuur wel een boodschapper naar de koninign om haar er van op de hoogte te brengen. Dit mag zich niet naar de stad verspreiden." De ene wachter loopt naar een kleine wachtpost en stuurt een boodschapper naar de koningin. De poort wordt onmiddellijk strenger bewaakt.
"De muren moeten ook extra bewaakt worden," zegt een wachter. "Gelukkig is het niet mogelijk om zonder fatsoenlijke ladder hier tegenop te komen. Haal versterking! We schieten iedereen af die er ook maar aan denkt om de muur te beklimmen."

De wachters in de Buitenwijk wurmen zich langs de menigte en lopen snel naar een veiligere locatie.

"Daar gebeurt wat," zegt Aylin, terwijl zij en Raphaël vanaf het balkon uitkijken over de stad.
"Jij hebt betere ogen dan ik," zegt Raphaël.
"Je meent het," zegt Aylin. "Maar goed, dit lijkt me niet echt aanvaardbaar. Waarschijnlijk staat men in Buitenwijk wat moeilijk te doen, omdat de poort opeens beter bewaakt wordt. Kom, dat moet de koningin weten."
"Denk 't ook," zegt Raphaël. Ze verlaten de woning nadat alles netjes afgesloten is en gaan op weg naar de troonzaal. De boodschapper is inmiddels ook onderweg. Raphaël en Aylin lopen snel door en staan vlug in de troonzaal. Aylin begint meteen met het vertellen wat ze gezien heeft.
"Madarian en Linctus stoken de boel op," zegt Hared. "Maar het is niet nodig om Buitenwijk tegen ons te keren, omdat iedereen die daar woont eigenlijk automatisch al tegen ons gekeerd is. Dus zo erg is dat niet."
"En wat als het verspreidt naar de stad?" vraagt Aylin.
"Wat in Buitenwijk gebeurt blijft in Buitenwijk," zegt Awyllin. "Maar ik begrijp de verontrusting. Hared, trommel een flinke hoeveelheid manschappen op en blijf paraat staan. De eerste de beste die de stad binnenkomt zonder dat hij of zij er iets te zoeken heeft moet meteen teruggestuurd worden."
"Extra soldaten in de straten...dat gaat opvallen," zegt Raphaël.
"Nogal," zegt Awyllin. "Buitenwijk is niet mijn zorg, maar als de stad eronder gaat lijden is het juist wel mijn zorg. Ik wil niet dat Buitenwijkvolk de inwoners gaat lastigvallen. Houd ze tegen, wat er ook voor nodig is!" Hared haast zich naar de barakken om extra troepen bij elkaar te sprokkelen.
"Roland loopt daar ook nog ergens rond, dus die zal er ook van op de hoogte zijn," zegt Sybil.
"En nu proberen die twee mij dus op deze manier te pakken," gromt Awyllin. "Als dat zo doorgaat breid ik de verbanning uit en mogen ze het land niet meer in. Het is jammer dat Buitenwijkers zo dom zijn dat ze al die praatjes meteen geloven."
Aylin en Raphaël gaan weer naar hun woning omdat ze verder niks te melden hebben.

De groep van de buitenwijk wordt groter. Ze zijn aan het overleggen wat ze kunnen doen. "De stad is afgesloten!" "De koningin laat ons in de steek!" "We moeten vluchten!" "We bestormen de poort!" Gheed roept: "We zijn allemaal bang. Maar dit is niet het moment om te zwichten voor de angst. Vluchten? Waar moeten we naartoe? De dorpen zijn geen forten. In de wildernis zijn we prooi. De koningin laat ons niet naar binnen. We kunnen maar één ding doen: ons ingraven. We moeten zo snel mogelijk een muur bouwen, en palen om de muur te beschermen tegen ruiters. We moeten dit zo snel mogelijk doen. De enige manier is ploegendienst. We wisselen elkaar af. Helaas moeten we een aantal huizen opofferen. Er zit niets anders op, anders gaan we er allemaal aan!" Een paar families gaan naar huis en beginnen hun spullen te pakken om te vertrekken. Sommige willen meteen een paar huizen afbreken. "Stop! Eerst kijken waar we de verdediging het beste kunnen neerzetten!" zegt Gheed. Na een ronde worden verschillende huizen afgebroken. Een andere ploeg begint met graven. Een derde ploeg begint met scherpe punten aan palen te maken. Al die activiteit begint de aandacht te trekken van wat stadsbewoners. Ze kijken vanaf de muur naar beneden, en zien de buitenwijken aan de slag gaan. Ook binnen de stadsmuren begint er een geruchtenstroom te lopen.

Linctus oefent met wapens en Madarian met magie. Het lukt beide steeds beter. Eerst laat Madarian een steen omhoog komen. Dan gebruikt hij een vuurspray die half over de steen heen gaat. De steen zelf wordt gloeiend heet. Dan gebruikt Madarian een luchtstoot die de steen verpulvert. Dan probeert hij een een andere combinatie. Eerst een vriesspray. Dan een vuurspray, zodat de grond nat is. Daarna een bliksemschicht. Linctus is blij met de vorderingen van Madarian.

Linctus zag dat Gheed meer in de rol van leider begon te rollen. "Dat is nou ook niet nodig." Linctus draaide even naar Madarian. "Blijf oefenen en dan leer ik je dadelijk een spreuk die ik bedacht heb." Linctus trok een sprintje naar Gheed.

“Gheed” Linctus stopte even om uit te rusten. Zijn leeftijd begon dus toch wat aan zijn fitheid te doen. Maar misschien was het ook wel omdat hij er jaren uit was geweest en nu heel actief bezig was geweest met vechten. “Gheed, Voordat de buitenwijk een grotere vesting vormt dan de stad zelf moeten we misschien even nadenken over een slimme aanpak.” Linctus wees op een groep mannen die een grote staak aan het verslepen waren. “We moeten een eenheid vormen. Probeer dus liever eerst te zorgen dat er genoeg mensen zijn om te vechten. Desnoods verbergen we ons in de huizen van de buitenwijk. Zo kunnen we ze wellicht aanvallen met het element van verassing. Ook moeten we kijken of de vrouwen en kinderen de stad in kunnen. Mochten wij falen, dan zijn hun in ieder geval nog veilig.” Gheed knikte instemmend. “De buitenwijkers laten samenwerken is misschien nog wel de grootste taak. Ik zal meteen een rondje door de buitenwijk gaan maken. Over de vrouwen en kinderen zal ik kijken wat ik kan doen. Kun jij ze anders niet naar binnen teleporteren?” Linctus keek naar Gheed. “Als ik ergens naartoe teleporteer, dan zal vlak daarna een duistere magier komen en iedereen in de buurt wegvagen. Zolang deze duistere magiër nog leeft, dan is dat geen optie.”

Linctus ging weer terug naar Madarian. “Er is nog hoop.” Linctus leek wat vrolijker te kijken. Wellicht was vrolijk niet het beste woord. Iets minder nors wellicht. “Nu deze spreuk” Linctus maakte een beweging met zijn handen en stootte deze naar voren. Een blauwe beer vloog in hoge snelheid door de lucht en ging dwars door Madarian heen. Er gebeurde niets. “Deze spreuk is lastig onder de knie te krijgen, maar jou zal het wel lukken. Het doet levende wezens niets, maar iemand tot leven gewekt is door magie, zoals bij een pion van een necromancer dan doet het de spreuk van de mancer teniet. Of bij hele krachtige spreuken en ondode wezens doet het enorm veel schade.” Linctus raapte een tak van de grond en sloeg Madarian tegen de knie. “Nu oefenen tot je het onder de knie krijgt. Al duurt het de hele dag.”

Madarian probeert de spreuk. Een blauw vonkje komt van hem af. Meer niet. Hij is er niet voor de volle honderd procent bij. Dat vonkje heeft hem een idee gegeven. Madarian: "Linctus..." Linctus: "Concentreer je. Opnieuw." Madarian: "Ik..." Linctus: "Concentreer je!" Madarian:"...heb een idee." Linctus wil zichtbaar verder met de training, maar door dat idee lukt het niet. Linctus: "Wat dan?" Madarian: "Als we de velden nou volgooien met olie en vet. Als we dan een vuurbal erop gooien, dan kunnen we een gedeelte van het leger laten verbranden." Linctus: "En je denkt dat de wachters niet gaan schieten met brandende pijlen, zodat de boel eerder in de hens vliegt?" Madarian: "Het idee liet me niet los." Linctus: "Idee gehoord. Ik zal erover nadenken. In de tussentijd: concentreer je."

Larzuk merkte dat Linctus weer magie gebruikte. “Nu heb ik je” Larzuk strekte een arm uit om een portaal te openen. Opeens schoot een scheut van pijn door het hoofd van Larzuk gevolgd door een stem. “Hier komen!” klonk het in het hoofd van Larzuk. Larzuk wreef over zijn hoofd en opende een poort naar Drognan toe.

Een vuurportaal opende bij het eerste dorp. Larzuk stapte eruit en keek om zich heen. Drognan stond achter Larzuk: “Een goede hond komt als zijn meester hem roept” Begon Drognan. “Ik ben geen hond.” Reageerde Larzuk. Drognan besteedde er geen aandacht meer aan. “Jouw taak om Linctus te doden is voorlopig opgeschort.” Begon Drognan. “Jouw magie is nu nodig. Hoe zijn jouw transformeer spreuken? Ben je al verleerd wat Linctus je geleerd hebt?” “Wat heb je nodig.” “Jij transformeert jezelf als een aantrekkelijke blonde persoon en trekt dit pak aan.” Drognan hield een diplomaat uniform omhoog. “Dan transporteer je ons met zijn vijven naar de richting van de stad en reizen vanaf daar door naar de stad. Vanaf daar zul je wel merken wat de bedoeling is.”

Dan schiet er een andere gedachte door het hoofd van Madarian en zegt: "Larzuk!" Madarian neemt een vechthouding aan, en kijkt rond. Linctus ook. Madarian: "Je had magie gebruikt!" Ze kijken om zich heen. Linctus vraagt waar Madarian Larzuk gezien heeft. Madarian: "Niet. Maar met hem weet je het maar nooit." Na even rug aan rug te hebben gestaan, geeft Linctus het sein 'veilig'. Madarian: "Ik had verwacht dat hij weer een aanval zou doen. Oké." Madarian concentreert zich, en doet de spreuk van Linctus na. Een blauwe wolf van een paar centimeter groot verschijnt heel kort. Linctus: "Het begin is er. Ga door."

"Dus, niemand komt erin of eruit," beveelt Roland, die inmiddels bij een wachtpost op de stadsmuur is aangekomen. "Waarom moet het nou juist nu weer gebeuren op het moment dat het avond wordt? Dat wordt weer een doorwaakte nacht."

De zon begint langzaam onder te gaan.

"Ik moet morgen maar even de kast laten aanvullen," zegt Raphaël na het avondeten. "In ieder geval ga ik me nu wassen en naar bed, ik heb 't gehad met deze dag. Ik ben moe, en wee hen die het wagen om mij uit bed te houden." Hij loopt de wasruimte in en zodra hij klaar is neemt Aylin de ruimte in beslag. Raphaël gaat alvast in bed liggen en denkt na over zijn droom.

De wolf wordt niet groter, hoe Madarian ook oefent. Madarian: "Het lukt niet." Linctus: "Voor iedereen is deze spreuk anders. Je houdt een situatie vast in je geheugen, die niet sterk genoeg is voor de spreuk. Je moet een sterkere in je gedachte zetten." Madarian denkt na. Wat kan sterker zijn dan de last van het meisje dat door hem dood gegaan was, en dat ze eindelijk rust heeft? Dat hij z'n kwaadaardige kant heeft aanvaard? Madarian probeert de speuk nu met die situatie in z'n geheugen. Nu staat er een wolf van normale grootte voor hem, maar deze doet niets. Madarian stopt met de spreuk en de wolf verdwijnt. Madarian: "De mijne is blijkbaar een wolf. Maar hij doet niets. Die beer rende. Moet ik de wolf op één of andere manier sturen?" Linctus: "Ja. Jou concentratie houdt bijna op zodra de spreuk je hand verlaat. Het is net genoeg om de spreuk door te laten gaan, maar meer ook niet. Probeer nu de spreuk opnieuw, en visualiseer wat de wolf moet doen. Concentreer je daarop. Dit werkt om al je spreuken te sturen." Madarian probeert de soreuk opnieuw. De blauwe wolf verschijnt weer voor hem, maar beweegt niet. Als de mana van Madarian na een paar minuten bijna op is, begint de wolf iets naar voren te bewegen. Linctus: "Je hebt het bijna voor elkaar. Kom op." Madarian: "Ik ben op. Even geduld." Linctus reikt Madarian een flesje aan en zegt: "Niets ervan. Opdrinken en doorgaan." Madarian gehoorzaamt en drinkt het flesje leeg. Hij voelt z'n mana toenemen, en probeert de spreuk opnieuw. De wolf verschijnt weer, en zet z'n eerste echte stap voorwaarts. Een stap erbij, en de wolf begint te lopen. Dan draait hij zich om, loopt naar Madarian en probeert de wolf hem te likken. Madarian voelt echter niets. Linctus: "Goed zo. En dan nu een nieuwtje: dit is de eerste gevorderde spreuk, en normaal duurt het een paar maanden voor iemand zover is, en je hebt het al redelijk onder de knie. Je bent een natuurtalent."

Linctus krijgt ook meerdere aanwijzingen van Madarian over het vechten met wapens. Hoe hij met een zwaard meer schade kan toebrengen door bij een slag eerst z'n hand half open houdt, en bij het slaan z'n hand moet sluiten, zodat het zwaard extra snelheid krijgt, en daardoor extra slagkracht. Hoe Linctus zichzelf sneller kan herstellen als de vijand hem een klap toebrengt, en vooral: waar zwakke plekken zitten van de tegenstanders: slagaders, monnikskapspier, onder het middenrif slaan zodat de tegenstander geen lucht kan krijgen... Een aantal wist Linctus al lang, sommige zijn nieuw.