Linctus kijk door het raam naar buiten. De stad ligt er vredig bij. Langzaam staat Linctus op en trekt zijn kleren aan. Hij maakt het bed op en loopt naar onder. Daar groet hij de waard en gaat aan de tafel zitten voor zijn ontbijd. Lang geleden dat ik een periode had die zo vredig was Denkt Linctus bij zichzelf.

Vàilan had zijn tocht door de stad ongehinderd voort kunnen zetten en vloog vanuit de binnenste ring naar zijn toren. Zodra hij weer hooi onder zich had, ging hij liggen en viel hij in slaap. Weer droomde hij over Fyona, maar dit keer was het vele malen erger:

Hij kijkt over de rand van de toren en ziet dat er een paniekerige sfeer heerst in de stad. De dag lijkt kouder dan normaal en er lijkt iets op komst te zijn. Het wordt opeens snel donker, en zodra Vàilan de lucht in kijkt ziet hij dat de Zwarte Maan voor de zon is geschoven. De meest zeldzame eclips vindt plaats...
Vanuit het bos stijgt een zwarte wolk op en neemt de gedaante aan van een draak. Het is Fyona...ze komt op de stad af en...

Vàilan wordt wakker. Een klein stukje zon is al te zien aan de horizon.
Het wordt niet beter, maar erger. Ik moet echt eens zien uit te vogelen waar dit allemaal nou vandaan komt.

De hele nacht doet Madarian z'n best om de rest van de wolven bij de boerderijen te vinden, maar het blijft stil. Als het wat lichter wordt komt Madarian bij de plek van de eerste aanval aan. Hij kijkt rond en ziet een plas bloed. En dan ziet hij een spoor van bloed. Hij besluit deze voorzichtig te volgen. Na een tijdje ziet hij verderop een inham in een rotswand. Het spoor leidt daar naartoe. Hij besluit een omweg te maken om boven de rotswand te komen. Zo stil mogelijk maakt hij de omweg, en komt boven de inham uit. Hij kijkt naar beneden. Hij ziet drie volwassen wolven met een paar puppies. Eén van de drie is de wolf die hij verwondt heeft. Hij legt een dolk en z'n schild voorzichtig op de grond. Dan pakt hij z'n boog, en richt op één van de wolven die niet gewond is. Een schot. De wolf wordt geraakt in het achterlijf en kermt het uit. De derde wolf ziet Madarian al snel en rent naar boven. Madarian laat z'n boog vallen en pakt z'n dolk en schild op. Hij draait zich naar de aanstormende wolf. Wat is die wolf snel! De wolf springt op Madarian af. Madarian laat zich achterover vallen en weet met z'n been de wolf een zetje te geven zodat de wolf naar beneden valt, precies op degene die hij had geraakt met de pijl. De gewonde wolf kermt het weer uit van de pijn. De andere wolf staat snel op en stormt weer op Madarian af, die op z'n plek blijft staan. De wolf stopt voor Madarian, en gromt. De wolf draait om Madarian heen om een zwakke plek te zoeken, maar zonder anderen wordt dat lastig. Dan ziet de wolf grond achter Madarian en springt op hem af. Hoewel Madarian een sprong verwachtte, weet de wolf hem toch omver te gooien. De wolf probeert in het gezicht te bijten. Madarian steekt een paar keer toe. Daarna werpt hij de wolf van zich af. Dan pakt hij z'n boog op en loopt hij naar beneden. De twee gewonde wolven zijn te zwak om enig weerstand te bieden, en Madarian verlost ze uit hun lijden. Dan draait hij zich naar de puppies. Hij pakt de eerste op en wil toesteken, maar iets houdt hem tegen. Hij krijgt het niet over z'n hart om de puppies te doden. Hij stopt de puppies voorzichtig in z'n rugtas. Hij ontdoet de volwassen dieren van hun vacht en neemt deze ook mee, en hij besluit terug te gaan.

Oh ja. Ik moet even de koningin wat gaan vertellen. Zou ze al in de troonzaal zijn? Gisteren was iedereen er ook al zo vroeg bij.
Vàilan verlaat de toren, vliegt wat rondjes om het kasteel om te zien of er al enig teken van leven is. Achter de grote spitsboogvensters brandt kaarslicht en is inderdaad beweging te zien.
Ik zal nog maar even wachten, voor de zekerheid. Vàilan blijft rondvliegen en ziet hoe de stad langzaam weer ontwaakt. Buiten de stad ziet hij de bezorgvent met wat pelzen rondlopen.
Wat heeft hij nou weer uit lopen spoken? Hij vliegt richting de boerderijen en cirkelt er een paar keer boven.
Schapenvellen? Nee, lijkt me niet. Maar het mag gerust verdacht genoemd worden dat een of ander figuur 's nachts bij de boerderijen is geweest en terugkomt met huiden. Ik hoop niet dat hij ze gejat heeft.

Vàilan besluit het te onderzoeken en vliegt op Madarian af.
Het hoeft niet zo lang te duren. Hij nadert van achteren, vliegt over Madarian heen en landt voor hem, waarna hij zich omdraait en hem recht aankijkt.
Mens! Wat komen wij elkander toch bijzonder vaak tegen. Eerst haal ik je bijna onderuit, dan kom je gehaast uit een steegje rennen en nu kom je bij de boerderijen vandaan met een stel huiden. Als je die gejat hebt doe je er goed aan om dat nu op te biechten. Vàilan komt iets dichterbij en bekijkt de huiden.
Wolvenvellen. Hij ziet de tas bewegen en hoort wat zachte, jankende geluiden.
Huiden...en leven in je tas. Ik luister aandachtig.

Madarian schrikt zich wezenloos als de griffioen vlak over hem heen vliegt. Hij komt heel even op adem. Madarian: "Euh... Het broederschap had me de opdracht gegeven om wolven die dieren van de boerderijen afslachten uit te schakelen. Ik heb er vijf uitgeschakeld, maar ik had ook een paar puppies gevonden. Ik kreeg het niet over..." er klinkt gehuil dichtbij. "...m'n hart om de puppies te.. Schijt!" Madarian ziet vijf wolven aanstormen en pakt zo snel hij kan z'n zwaard en schild. De wolven omsingelen de twee. "Is niet goed..." De puppies janken vanuit de rugzak.

Geweldig, je hebt maar even de rest van de troep gealarmeerd. Een beetje jager maakt zo'n fout niet. Vàilan draait een paar rondjes en hapt steeds richting de wolven.
Zo opzichtig met huiden rondlopen, hulpeloze puppies in je tas...dan vraag je erom! De wolven komen grommend dichterbj.
Jij in je eentje, vijf wolven? Da's knap. Er zijn niet veel jagers die op wolven durven jagen, en degenen die het proberen komen vaak niet ongeschonden terug. 't Zou tijd worden dat er eens iemand wat doet! En die koningin maar zeggen dat het allemaal wel meevalt. Ha, ze zou zelf eens met dagelijks hard werken een gezin moeten onderhouden, weet ze ook eens hoe dat is. Een van de wolven, kennelijk de moedigste, rent op Vàilan af.
Beest! Hij haalt uit met een klauw en slaat de wolf weg. Het dier krabbelt overeind en komt weer op hem af.
Ja, kom maar op, stom vlooiencircus. De wolf springt, maar Vàilan slaat het beest tegen de grond. Een andere wolf stort zich op zijn achterste en Vàilan schopt een paar keer totdat de wolf loslaat.
Bijten hè? Dat kan ik ook! Hij pakt de wolf met zijn snavel beet en breekt de nek met een krachtige draai. Een derde wolf komt ook op hem af.
Doorzetters. Hij springt opzij en gaat boven op de wolf staan. Het beest kermt, maar Vàilan laat niet los.
Laat die puppies vrij! Daar komen ze voor! Madarian is echter te druk met de andere wolven.

Réynard piepte even voordat hij zijn ogen opende. Hij sloeg zijn staart af van zijn neus en keek rond. Noire had de dekens om haar omgeslagen. Ze sliep nog steeds, ook al was de kamer goed verlicht door de zo'n.
Réynard stond op en rekte zich gapend uit. Hij liet zijn tong langs zijn lippen glijden uit gewoonte. Zijn neus werd in de lucht gestoken om de overheersende geur op te nemen. Réynard maakte een piepgeluidje dat werd gevolgd door een kort gegrom. Hij klom wat chagrijnig op de toonbank en sprong bovenop Noire, die daardoor wakker schrok. Toen zij zag dat het Réynard was ging ze weer liggen. "Wat is jouw probleem?", mompelde zij terwijl ze haar gezicht in de kussen verstopte. Réynard legde zijn poot op haar achterhoofd. "Heb jij jezelf wel geroken?" Noire antwoordde met zacht gekreun. "Sta op." Réynard wachtte, maar toen Noire niet in beweging kwam begon hij op haar te springen. "Sta op, sta op, sta op." Noire sloeg de dekens van haar af. Ze stond op en begon zich aan te kleden. Réynard sprong van het bed af. "We moeten op zoek naar een douche en ook die kleren van jou wassen."

"Douche?" De man keek nog norser uit zijn ogen dan eerst. "Voor vijfentwintig goud mag je." Voordat Noire akkoord kon gaan begon Réynard flink lawaai te maken door te krijsen en te janken. De man, maar ook Noire schrok hiervan. "Laat maar zitten.", zei zij.
"Wat was dat?", vroeg Noire aan Réynard toen ze de herberg uitliepen. "Een bedrieger! Je moest meer betalen voor een zogenaamde douche dan voor een kamer om in te slapen." Noire zuchtte en trok haar kap over haar hoofd. De stad was ook al wakker geworden. De straten begonnen steeds voller te worden, waardoor Noire meer moeite kreeg om de stadspoorten te bereiken. "We zoeken wel gewoon water buiten, zoals we dat altijd doen.", besliste Réynard terwijl zijn oren alle kanten toedraaiden om eventuele kansen op te pikken. "Zeg, Réynard.", begon Noire. "Denk je dat die meneer boos wordt wanneer hij al die botjes en veren in het bed vind?"

Madarian: "Als ik..." Hij steekt met z'n zwaard naar een van de wolven. "...dit geweten had..." Hij slaat met z'n schild tegen een andere wolf. "...dan konden ze..." Twee wolven vallen tegelijk aan. Eén van links, en één van rechts. Madarian wijkt uit, en de wolven knallen tegen elkaar. "...de boom in!" Eén wolf is zo geconcentreerd op de griffioen, dat hij niet op Madarian let. Met een zwaai van z'n zwaard houdt Madarian een andere wolf op afstand, en weet met dezelfde zwaai de afgeleide wolf in z'n achterpoot te raken. Dan vliegt er een pijl vlak langs de griffioen en Madarian, die de gewonde wolf in de borst raakt. Een van wachters die ook patrouilleerde is op het geluid af gekomen. Een wolf springt tegen Madarian aan en weet hem omver te duwen. Uit de rugzak komen een paar pijnkreten van de puppies. De wachter schiet, maar mist. Madarian kan net de wolvenkop van z'n gezicht af houden. De wachter schiet nog een keer. Dit keer op een wolf die de griffioen van achteren wil aanvallen. Deze wolf gaat nu op de wachter af. Madarian weet z'n been onder de wolf te krijgen en duwt zo de wolf van hem af. Hij houdt het zwaard gericht op de wolf en probeert op te staan, maar wordt van achteren verrast door een andere wolf. Weer klinkt uit de rugzak een pijnkreet terwijl Madarian nu voorover valt, waarbij Madarian in een reflex z'n zwaard richting de wolf voor hem steekt. Die wolf wordt in z'n voorpoot geraakt. Meteen bij het neerkomen slaat Madarian met z'n linkerelleboog naar achteren, en weet zo de wolf van hem af te slaan. Madarian rolt verder en steekt z'n zwaard in de torso van de wolf. Er stroomt bloed uit de rugzak, en Madarian heeft wat schrammen en bijtwonden, maar hij voelt het niet door de adrenaline die door z'n lijf stroomt.

Vàilan haalt de wolf in die de wachter wil aanvallen en grijpt het beest. Het jankt, kermt, en stribbelt tegen maar Vàilan is te sterk. Hij smijt het beest een paar keer tegen de grond en maakt het af. De wachter gaat er vandoor. De nog overgebleven wolven lijken door te krijgen dat ze kansloos zijn, maar ze blijven nog aanwezig. Vàilan springt naar voren, spreidt zijn vleugels en krijst naar de wolven, die zich daarna snel uit de voeten maken.
Als ik elke dag zo'n ochtend heb, zal ik niet oud worden. Dan merkt hij pas echt dat hij door een wolf gebeten is.
Barst, daar houd ik wat aan over. Hij loopt naar Madarian toe, die ook toegetakeld is.
Hé, leef je nog? Hij bekijkt de rugzak. Geen bewegingen meer.
Auwe. Hij huppelt wat heen en weer en probeert niet te denken aan de bijtwond in z'n achterpoot.
Gaat wel over. Een beetje griffioen kan zoiets wel hebben...al doet 't verrekte zeer. Hij loopt weer naar Madarian en besnuffelt hem wat.
Zo maat, je kan vechten. Goed gedaan trouwens enne...je hebt vast niet die huiden gestolen. Daar ben ik nu wel zeker van. Lap jezelf op in de stad en kom bij van deze ochtend. Ik heb zelf ook nog wat te doen. Hé, jammer dat ze ons niet even geholpen heeft, dan was het zo voorbij.
Hij loopt een keer om Madarian heen en begint vervolgens zijn veren wat te fatsoeneren.

"Ik ben blij dat u bij me was, anders was het een ander verhaal. Dank u voor uw hulp." zegt Madarian. Hij ziet nu de bijtwond in de achterpoot. "Gaat het?" De griffioen lijkt Madarian iets vreemd aan te kijken. Madarian voelt z'n eigen wonden nog niet. Hij probeert tevergeefs wat te vinden om de wond te dichten, en ziet nu pas dat hijzelf ook gewond is. "Dat worden weer een paar littekens. Volgende keer moet ik eerst verband kopen en niet vergeten dat mee te nemen." De griffioen wil z'n pijn niet tonen en negeert de opmerking van Madarian. Madarian vilt de dode wolven. Als hij de vellen aan z'n rugzak wil binden, ziet hij dat z'n rugzak doorweekt is. Hij doet de rugzak openen. Geen enkel puppie beweegt. Hij haalt met trillende handen één voor één de puppies uit z'n rugtas en legt ze op de grond. Dan maakt hij in de bosjes een wat ondiep gat, en legt de puppies één voor één in het gat. Dan beweegt een puppy iets. Madarian is opgelucht dat één puppy het overleefd heeft. Hij houdt die puppy apart, en begraaft de anderen, en houdt voor zichzelf even een momentje stilte. Dan gaat hij verder naar het broederschap.

"Nee, ik wil niet!", klonk er luid in de bossen. Réynard stribbelde flink tegen en probeerde te bijten, maar hij kon niks nu Noire hem vast hield. Zij pakte hem vast bij zijn staart en gooide hem het meertje in. Na een paar seconden kwam Réynards kop weer boven water. Hij krijste flink terwijl hij de overkant probeerde te bereiken. Snel krabbelde hij op de oever en schudde zijn vacht uit. "Heks!", siste hij naar Noire die zich aan het uitkleden was. "Jij zegt steeds dat ik stink, maar jij ruikt ook niet naar die parfum.", zei ze zachtjes. Zij maakte haar haren los en dook toen het meertje in.
Réynard ging liggen terwijl hij wachtte tot Noire weer boven water kwam. "Ik haat je.", zei hij toen hij haar aankeek. "Niet waar, anders zou je niet bij me zijn." Réynard negeerde het en jammerde "Ik ben helemaal nat." "Nou, dan.", zei Noire. "Je bent al nat, ga zwemmen." Réynard gromde zachtjes en liep naar de andere kant waar Noire haar kleren heeft neergelegd. Hij nam ze in zijn bek en sprong toen het water in. Met open mond keek Noire toe. "Waarom?", vroeg ze. Réynard had grote ogen opgezet en deed veel moeite om boven water te blijven. Langzaam zwom hij naar Noire toe en zocht hij steun bij haar. Zij klom weer uit het meertje nadat ze haar kleren heeft verzameld. Ze hing deze op aan een lage boomtak en haalde Réynard van haar schouder af. Hij schudde zich uit en ging jankend onder de boom zitten. Noire ging naast hem zitten. Ze begon de klitten uit haar haren te halen.'

Réynard legde voorzichtig zijn kop neer op één van de knieën van Noire. "We moesten lang lopen om bij dit meertje te komen.", merkte Noire op. Réynard maakte een instemmend geluidje. "Dat komt door die kleine stad buiten de grote stad. Het is geen probleem. We komen nu minder snel iemand tegen." Toen Noire klaar was met haar haren begon ze aan de vacht van Réynard. "Mijn kleren is nat.", zei ze terwijl ze aan zijn vacht plukte. "Nu moeten we wachten tot ze droog zijn." Réynard draaide zich om op zijn rug en liet Noire zijn buik krabbelen. "Waarom deed je dat?", vroeg ze. Réynard maakte draaiende bewegingen met zijn poot in de lucht en zei "Ik ben een vos."

Vàilan wacht even totdat Madarian de puppy's begraven heeft. Hij is niet geïnteresseerd in wat hij wil doen met de huiden en besluit om zelf ook maar te vertrekken.
Tot een volgende keer dan maar. Hij neemt een aanloopje en vliegt weg, richting de troonzaal. Zijn zilveren veren glanzen in het zonlicht. Hij gaat naar het balkon, wordt binnengelaten en maakt meteen duidelijk dat hij wat verzorging nodig heeft.
"Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" vraagt Irina.
Wolven.
"Wolven? Zijn ze weer bezig?" vraagt Irina. "Daar moet nou echt eens wat aan gedaan worden. Ma, hoe lang duurt dat nog?" De koningin reageert niet en wil dat Vàilan vlug zijn verhaal doet.
"Wacht even," zegt Irina. "Vàilan gaat eerst even mee naar hiernaast."

Zodra ze Vàilan voldoende heeft verzorgd, komen ze weer uit de kamer en kan Vàilan vertellen. Hij legt uit wat de draak kwam doen, wie het is, en dat het hem spijt dat hij onrust heeft veroorzaakt.
"Fyona? Zij?" vraagt de koningin verbaasd. "Dat verklaart ineens heel veel.
Ik ben nog niet vergeten wat zij destijds gedaan heeft, maar ik heb met de tijd wel leren begrijpen waarom ze het deed. Laat haar hier komen, zodat we er nog eens over kunnen spreken. Misschien is het tijd om het verleden eens af te sluiten."
Als het goed is, is ze al onderweg hier naartoe. Ik zou haar opwachten bij de stadspoort.
"Goed, dan zie ik jullie vanzelf weer verschijnen. Ga nu, ik heb een paar zaken af te handelen."
Vàilan bedankt Irina voor de hulp en verlaat de troonzaal weer. Fyona heeft inmiddels het bos verlaten en loopt, in mensvorm, rustig naar de stad.

Madarian komt aan bij het broederschap. Burnaby wacht hem op. Burnaby: "En?" Madarian: "Acht volwassen wolven dood. Vier puppies ook. Twee volwassen wolven zijn er ontsnapt, maar zijn gewond. Ik heb geluk gehad dat ik geholpen werd door een griffioen en een wachter. Anders stond ik hier niet." Nu weet Burnaby het zeker. Madarian is gezegend door de goden. Dan klinkt er een kleine blaf. Madarian: "Ik heb 8 wolvenhuiden bij me. Kan ik daar wat eten, drinken, wat melk, wat verband en wat helingsdrankjes kopen?" Burnaby: "Wil je jou loon niet hebben?" Burnaby geeft Madarian wat geld en de dingen waar Madarian om gevraagd heeft. Madarian pakt z'n leren handschoen en maakt er een klein gaatje in. Dan giet hij er wat melk in, en haalt het puppy tevoorschijn. Het puppy drinkt de melk gulzig op. Daarna drinkt hij een helingsdrankje, en verbind hij de wonden die nog niet dicht zijn. Als Madarian even heeft kunnen bijkomen zegt Burnaby: "En dan heb ik helaas een spoedopdracht. Armod is samen met nog twee anderen vertrokken om een groep bandieten uit te schakelen. Ze hadden al terug moeten zijn. Vind ze, en help ze zo goed als je kan." Burnaby geeft aanwijzigen naar een grot. Burnaby: "Hou er rekening mee. Die grot staat bekend om z'n vele plekken voor hinderlagen." Madarian: "Mooi. Dan ga ik die plekken gebruiken. Wil je ervoor zorgen dat hem niets overkomt?" Madarian geeft de pup aan Burnaby. "Wat wil je hier nou mee?" Madarian: "Opvoeden en trainen." Dan vertrekt Madarian naar de opgegeven grot.

Vàilan vliegt een paar rondjes over de stad en ziet Fyona de stadspoort naderen. Hij ziet ook hoe twee ruiters haar achternakomen, maar besluit om niet in te grijpen. De ruiters naderen, maar zodra Fyona omdraait en ze allebei van hun paard trekt en duidelijk heeft gemaakt dat ze dat voortaan maar moeten laten, kiezen ze het hazenpad. Vàilan vliegt intussen naar de stadspoort en besluit om dit keer voor de muur te gaan wachten, omdat het erachter wat te druk wordt. Hij gaat rustig zitten, en probeert zijn verbonden poot niet teveel te belasten.
Dat ik uitgerekend daar gepakt moet worden, moppert hij.
"Je zit wat ongemakkelijk," zegt Fyona, zodra ze bij hem is. Vàilan staat op en draait zich om, zodat Fyona het verband kan zien.
"Ach schatje toch, wat heb je nou weer gedaan?"
Ik? Euh...een zeer eervol gevecht gehad met wat wolven en zo.
"En dan beschadigd uit de strijd komen. Ach, krijgswonden zijn vaak wel aantrekkelijk, nietwaar? Maar ik zou geen krasje opgelopen hebben."
Joh, meen je dat? Moet jij eens zien wat je oploopt als je tegen wezens moet vechten die ongeveer mijn formaat hebben, zodat de verhoudingen weer wat kloppen.
"Vast wel. Hoe reageerde de koningin?"
Verbaasd, maar tegen mijn verwachtingen in wil ze je graag zien. Ze wil weer even praten over toen en wellicht het verleden afsluiten. Misschien komt het nog goed tussen jullie.
"Dat siert haar, en ik ben blij verrast." De twee lopen de poort door.
"Ga je nou niet teveel ruimte opeisen?" vraagt Fyona.
Zo lang ik blijf bewegen moet dat geen probleem zijn. Als ik stil ga staan of zitten blokkeer ik wel alles en iedereen, en dat is niet de bedoeling.
Fyona gaat voor Vàilan lopen en kijkt om zich heen. De mensen kijken wat vreemd naar haar terug, omdat ze niet gewend lijken te zijn aan iemand die geheel in het zwart gekleed gaat.

.

Noire lag met haar rug tegen de boom. De schors prikte in haar rug, maar dat kon haar niet veel schelen. Ze was nu weg uit de drukte. Noire hield daar niet van. Zij vond mensenmassa's eng en kon er niet goed tegen. Er kon zomaar iets gebeuren. In het bos is alles nog een beetje voorspelbaar. Als er iets gebeurde, kon je dat van tevoren horen.
Er klonk een zacht geritsel van bladeren. In een reflex greep Noire haar boog vast en pakte ze een pijl. Ze stond op en draaide om in één beweging. Haar pijl lag op haar boog, die nog niet gespannen was. Voorzichtig kroop er iets uit de struiken vandaan. Het was Réynard met een bungelende haasje in zijn bek. Hij opende zijn bek waardoor de haas op de grond viel. Zijn witte snuit was besmeurd met het bloed. Hij liet zijn tong langs zijn lippen glijden en bleef naar Noire kijken. "Mijn kleren zijn droog.", zei Noire die Réynards vraag kon raden. Hij snoof wat lucht uit zijn neus. "Je wordt steeds slimmer.", zei hij spottend. "Misschien moet je ze ook aantrekken, hm?"

Na een paar straten ziet Madarian de griffioen in mensengedaante, samen met een zwartharige vrouw, volledig in het zwart gekleed. Bij de griffioen is nu het been verbonden. Dus toch... Madarian zwaait een keertje, maar de griffioen of ziet het niet, of negeert hem. Een tijdje later loopt Madarian zo geruisloos mogelijk door het bos. Hij volgt de aanwijzingen precies. Hij gaat een bocht om, en ziet een mooi meertje. Dan loopt hij langs een boom en ziet een naakte vrouw met een vos praten. Madarian staat met open mond stokstijf stil. Zodra hij zich weer enigzins onder controle heeft draait hij zich meteen om. "Oeps! Sorry! Mijn excuses. Ik wist niet dat u hier was." Madarian probeert meteen verder te lopen, terwijl hij weg kijkt van de vrouw en struikelt over een boomwortel. "Au!"

In de tweede ring van de stad is het wat minder druk, waardoor Vàilan zijn vleugels even kan strekken.
"Ga zometeen maar aan iedereen laten zien hoe mooi je bent, we moeten eerst even naar hare majesteit de kunnegin," zegt Fyona.
Sorry.
"Héhé, wat een schoonheid! Voor u heb ik hele mooie sieraden in de aanbieding!" Een juwelier, die kennelijk klanten nodig heeft, komt uit zijn zaak en houdt wat kettingen vast. Fyona kijkt hem boos aan.
"Maar misschien niet nu," zegt ze man, en hij loopt weer naar binnen.
"Ik hoef geen sieraden," zegt Fyona. "Ik draag al iets bij me van grote waarde."
Maar niemand ziet dat.
"En dat is maar goed ook," zegt Fyona. Zonder verder oponthoud bereiken ze de derde ring, en uiteindelijk het kasteel.

Noire schrok van het plotse gepraat. Voordat ze haar boog kon spannen lag de man alweer op de grond. Réynard begon schelle stikachtige geluiden te maken. Noire herkende het als zijn gelach die zij nooit had gemogen. Zo snel als zij kon trok zij haar kleding weer aan. Noire schaamde zich niet voor haar naaktheid, maar haar is vroeger aangeleerd dat het niet hoort, dus verbergt ze het alsnog.
Met kleine pasjes rende Réynard naar de man toe terwijl hij zijn haas meesleepte. Hij legde de haas neer naast de man en klom op hem. Hij duwde zijn neus tegen het voorhoofd van de man en gaf vervolgens zijn neus een lik. De pupillen versmalden waarna ze weer groter werden. Réynard maakte een knorrend geluidje, legde zijn oren in zijn nek en keek naar Noire. "Misschien.", zei zij. "Je hoort veel in de bossen. Ik denk het wel." Réynard zuchtte. "Ah, wel", zei hij smalend. "Verbergen heeft geen zin." Réynard draaide een rondje zodat hij zijn staart over het gezicht kon laten glijden. Hij ging zitten en keek de man aan met zijn oranje ogen. "Een jongedame besluipen in de bosjes. Wie mag jij dan denken te zijn?"

"Blijkbaar heeft men hier niet stilgezeten," zegt Fyona, terwijl ze om zich heen kijkt.
"Wat is er een hoop decoratie bij gekomen in die jaren."
Dat krijg je met een zeer productieve hofkunstenaar en zijn zoon. Die zoon is nu trouwens de decoratiebaas hier, zijn vader houdt zich nu vooral bezig met lesgeven.
"En hoe heet die 'decoratiebaas'?" vraagt Fyona.
Ehm...dat weet ik wel...eh...het was iets met een R. Of een P. Nee, die P was van z'n achternaam. Gunst, waarom vergeet ik dat nou?
"Denk rustig verder, intussen vermaak ik me wel met al dat moois hier," zegt Fyona. Het duurt even voordat Vàilan het weer weet.
Ja, ik heb het. Hij heet Rafaël. Een zeer getalenteerde kunstenaar, die al op jonge leeftijd zijn vader evenaarde, maar ook een vreemd figuur. Erg op zichzelf, al veranderde dat een paar jaar terug, en ondanks dat hij nu met iemand samenwoont is hij weinig veranderd.
"En wat is er zo raar aan hem?"
Eh, alles? Hij is zo neurotisch als wat en heeft het constant over 'regels' en wat niet. Hij moet bijvoorbeeld altijd zijn eigen gemaakte penselen hebben, want andere dingen accepteert hij niet, en o wee als je aan zijn 'heilige' spullen komt. Hij leeft volgens een behoorlijk strak schema, al is dat met de tijd wel wat losser geworden. Hij werkt hard, kent z'n plaats en is niets of niemand tot last, maar het vergt een hoop geduld om met hem om te gaan. Heel veel geduld.
"Ach ja, niemand is perfect," zegt Fyona. "Met wie woont hij eigenlijk samen? Ik kan me moeilijk voorstellen dat zo'n figuur nog iemand kan krijgen...tenzij die persoon net zo'n karakter heeft."
Nee, die twee zijn twee werelden apart. Dat ze het nog met elkaar uithouden is dan ook een wonder. Zij heeft ervoor gezorgd dat Rafaël wat heeft geschoffeld in zijn leefsysteem. Maar ik hoor haar nog wel eens klagen dat hij geen zin heeft in een knuffel omdat hij te druk bezig is. En dan herinner ik haar er weer aan dat ze er toch echt zelf voor gekozen heeft, en daar geeft ze me dan gelijk in.
"Raar stel," zegt Fyona.
Zij is allerminst raar, hij daarentegen...
"Net zoals wij!"
Hé!
"Geintje."

Nog voor Madarian kon opstaan zat de vos op hem. Er volgde een natte neus en een lik, en daarna een staart over z'n gezicht. De vos maakte geluiden, die Madarian in eerste instantie niet verstaat. De vrouw beantwoord de geluiden met zinnen. Dan hoort hij een vraag: "Een jongedame besluipen in de bosjes. Wie mag jij dan denken te zijn?" Madarian staat op, en draait nog steeds z'n gezicht weg. "Ik ben Madarian, en het was niet de bedoeling om jullie te besluipen. Sorry als ik jullie liet schrikken." Madarian draait heel even z'n gezicht om te zien waar de vos is, en ziet dan vanuit z'n ooghoeken dat de vrouw zich snel heeft aangekleed. Hij weet niet of de vrouw bij de bandieten hoort. Madarian: "En wie zijn jullie als ik vragen mag?"

"Ah, de troonzaal. Wat heb ik dát toch gemist," zegt Fyona grijnzend. De wachters openen de deuren, en de twee worden binnengelaten.
"Ik ben er weerrr!" roept ze enthousiast. De zaal valt stil en enkele wachters groeperen zich rondom de koningin.
"Fyona, dat is lang geleden," zegt ze.
"Insgelijks. Goh, wat bent u groot geworden," zegt Fyona spottend.
"En jij bent niks veranderd," antwoordt de koningin.
"Ach, zo zie ik er al meer dan driehonderd jaar uit," lacht Fyona.
Zo oud? Fyona draait zich om naar Vàilan.
"Ja, zo oud. De Zwarte Maan verduistert de zon eens in de vierhonderd jaar. De volgende keer zal over twee jaar zijn. Nou, mag jij eens uitrekenen hoeveel lentes ik al gezien heb."
Je zou 't niet zeggen. In beide vormen zie je er nog mooi en jong uit.
"Bedankt, lieverd. Ach, ik ben nog maar een jonkie hoor, voor drakenbegrippen dan. Goed, ehm...majesteit! Ik ben er weer, u wilt praten begrijp ik?"
"Inderdaad," zegt de koningin. "Ik heb de laatste jaren nog eens nagedacht over wat er toen gebeurde, en zeker nu Vàilan heeft verteld wat je precies bent, heb ik me gerealiseerd dat je ons wellicht inderdaad voor een ramp behoed hebt, al klinkt het nog altijd wat...apart."
"Dat weet ik, maar ik sprak de waarheid. De flacon is nog steeds in mijn bezit, en zal geen andere draken aantrekken. Dat gebeurt pas weer als het geen bewaker meer heeft," zegt Fyona. "En, nu we het toch hebben over nadenken...ook ik heb nog lang zitten tobben over toen. Ik had niet zoveel geweld moeten gebruiken, ik heb spijt van de schade die ik heb aangericht en ik had mezelf onder controle moeten houden. Ik was zo bevangen van dat ding dat ik niet meer wist wat ik deed. Ik zal er altijd mee rond moeten lopen, maar ik hoop dat u vergevingsgezind bent, ook al verdien ik het niet."
"De fouten van een ander kunnen vergeven is een groot en nobel goed," zegt de koningin. "Ik ben bereid je die vergiffenis te schenken, en de ban op te heffen."
"Ik kan de families niet teruggeven wat ik van ze heb afgenomen, dus het is ook aan hen om te bepalen of ze het zullen vergeven of niet. Ik waardeer het dat u deze stap neemt, majesteit," zegt Fyona, en ze maakt een korte buiging.
"Dan hebben we dit nu afgesloten. Laten we hopen dat we voortaan als bondgenoten met elkaar om kunnen gaan," zegt de koningin plechtig.
"Geen gek idee," zegt Fyona. "Goed, ik wil eten. Kom je, Vàilan? Gaan we naar 't bos."
Prima idee. De twee verlaten de troonzaal en gaan op weg naar de uitgang.

Weer maakte Réynard zijn schelle geluidje. Hij sprong van de ene naar zijn andere poot. "Ik!", riep hij terwijl hij zijn snuit de lucht in stak. "Ik... Ben een vos zoals je al hebt gezien. Strijk mijn ego en vertel wat je van mijn staart vind." Hij liet zijn staart zachtjes heen en weer zwaaien. Noire had zijn vacht goed verzorgd. Zij had inmiddels ook haar cape omgedaan en haar kap over haar hoofd getrokken. Nog steeds hield ze haar boog vast en lette ze goed op.
Réynard draaide twee maal rond en ging toen op zijn achterpoten staan. Hij hief zijn voorpoten de lucht in en sprak verder. "En deze prachtige jongedame. De naam Noire is haar geschonken en wat een talent heeft ze! Ze is een geweldige krijgster." Réynard ging weer op vier poten staan en liep langzaam naar de vieligheid die Noire hem kon bieden. Hij deed dit niet te gehaast, zodat het onopgemerkt bleef. "Haar pijlen zijn vlijmscherp, veel scherper dan mijn tanden. Ze gaan zo door de domme kop van een eland in bronstijd. Maar het zijn haar handen en benen die gevaarlijk zijn. Zo razendsnel zijn ze."
Réynard ging tussen de benen van Noire staan. Hij glimlachtte breed waardoor al zijn tanden en vooral de hoektanden te zien waren. "Vertel eens... Madarian." Réynars sprak de naam uit met een vreemde toon wat duidelijk maakte dat hij de naam niet kende. "Wát ben jij en waar ben je naar op zoek?"

Met verbazing kijkt Madarian naar de vos. Hoorde ik dat beest, een vos blijkbaar, nou praten? Madarian is zo van slag af van de pratende vos dat hij meteen antwoord: "Bandieten in een grot niet ver hier vandaan." Aargh. Domme zak! Je had je kop moeten houden! Hij kijkt meteen naar de houding van Noire. Die lijkt niet te veranderen. Waarschijnlijk hoort ze niet bij de bandieten. Mooi. Zou ook zonde zijn. Madarian: "Maar ik moet nu echt verder. Mevrouw Noire. Meneer Vos." Hij knikt naar beide en kijkt om zich heen. Welke kant moest ik ook al weer op? O ja.

"Bandieten?", vroeg Noire voorzichtig. Madarian had haar interesse gewekt. Réynard legde zijn oren kort in zijn nek en wierp een boze blik naar Noire die duidelijk "Nee" schreeuwde. Noire liet haar boog zakken en liet het hangen voor Réynards gezicht. "Jij bent op zoek naar bandieten.", herhaalde Noire hardop voor zichzelf. "Dat is niet slim. Als je gewond bent of dood, weet niemand dat." Réynard kroop van haar benen vandaan en zette dreigend zijn nekharen op. "Ach, jammer nou.", zei hij klaaglijk. "Zo gaat het in het wild. Dat heb je vaak genoeg gezien, Noire. Een kleine heer laat zich leiden door zijn domme kop en dat wordt hem fataal. Zoals al die vogels die de zwerm verlaten in de hoop een nestje te krijgen." Hij keek even naar achteren om een kwade blik naar Madarian te werpen.

"Klopt half. Iemand weet dat ik er naartoe ga. En niemand zal de slachter van Thylis missen als het fout gaat. Ik hoop alleen dat ik niet te laat ben. Prettige dag." Madarian kijkt even naar beneden. Z'n leren harnas is bebloed, vuil en wat kapot. Hij kijkt naar z'n route. Die loopt een stukje langs het meertje. Madarian springt het water in en zwemt een klein stukje. Als hij het water uit komt is z'n harnas ietswat schoner. Hij kijkt niet achterom om te zien of de vrouw en de vos hem volgen. Hij ziet namelijk verderop iets aparts liggen. Madarian vertrouwt het niet en sluipt wat dichterbij. Dan ziet hij dat het Armod is. Voorzichtig om hem heen kijkend nadert hij Armod. Hij leeft, maar is zwaar toegetakeld. Madarian pakt een helingsdrankje en laat Armod het drinken. Daarna verbind hij de grootste wonden van Armod.