Aan de ene kant walg ik van deze man, maar aan de andere kant heb ik ook wel medelijden. Ik weet hoe tergent psychische en geestelijke handicaps kunnen zijn. Heb er zelf al me hele leven een, en ook net een 4 jaar relatie met een achter de rug (bij ons allebij PDD-NOS, en bij haar nog eens een chronische depressie erbij) en geloof me als ik zeg dat ik door de extra aandacht/zorg die ik om haar had, geen tijd meer had om te merken dat ik ook zo'n handicap heb. Als je dan ook nog van een generatie bent waarin het gebruikelijker is om de zorg zelf op je te nemen, kan ik goed begreipen dat het zover gekomen is dat de man zelf niet meer in staat was om te denken aan het bestaan van profesionele hulp.
Ik keur het zeker niet goed
, maar kan het ergens wel begrijpen