Dat hun ouders Russische spionnen in de VS waren, hadden Tim en Alex niet door. Voor het eerst doen deze broers hun verhaal. ,,We vonden ze eigenlijk best saai."
Tim denkt eerst nog dat de politie voor hem komt. De avond tevoren heeft hij namelijk op een feestje als minderjarige alcohol gedronken. En dat mag niet, daar is de politie van Boston erg streng in. Pas als zijn ouders geboeid worden afgevoerd in zwarte auto's, begrijpt de jongeman dat er iets anders aan de hand is.

Dat was in 2010. In de weken, maanden en jaren die volgen, ontspint zich een fantastisch en tegelijkertijd uiterst pijnlijk verhaal voor Tim en zijn jongere broer Alex. Hun ouders - Donald Heathfield en Tracey Foley - komen helemaal niet uit Canada, heten eigenlijk Andrei en Elena, en spioneerden in de VS voor de Russische geheime dienst.

De twee jongens zijn de afgelopen 6 jaar stil gebleven. Ze praten nu wel, omdat ze graag terug willen naar Canada, waar ze geboren zijn. De Britse krant The Guardian sprak met ze en beschreef hun verbazing, woede en uiteindelijke berusting.

Na de schokkende inval in het huis in Boston wordt alles anders. De broers, dan 16 en 20 jaar, worden niet verdacht, maar ze zien hun ouders in de cel verdwijnen. Op aandringen van hun moeder nemen ze vrij snel het vliegtuig naar Moskou, een stad in een land waar ze nooit geweest zijn. Meteen als ze in Moskou aankomen, laten 'collega's' van hun ouders de jongens de stad zien. Ze ontmoeten hun oom en een neef; mensen die ze nog nooit hebben gezien. Tim en Alex, die nu Timofei en Alexander Vavilov heten, spreken geen woord Russisch. Ze kunnen hun nieuwe naam niet eens goed uitspreken.

Was er dan nooit een gevoel dat er iets niet orde was? Nee, dus. Er gebeurde nooit iets. Alex vond zijn ouders zelfs saai. Tim beschrijft hun jeugd als 'volkomen normaal'. En nee, ze hadden het nooit over Rusland en er is nooit ook maar één enkel Russisch gerecht op tafel gekomen. Soms kregen ze een foto van hun grootouders in de sneeuw, zogenaamd uit Canada. De twee broers waren destijds gewoon nog te klein voor wantrouwen, zeggen ze nu.

Tim studeert uiteindelijk af in Moskou. Hij doet nu iets financieels ergens in Azië. Alex verging het minder goed. Hij wilde terug naar Canada, maar zijn visum werd op het allerlaatste moment ingetrokken. Ook Engeland en Frankrijk kwam hij niet in. De broers willen allebei hun Canadese nationaliteit terug. ,,Ik heb geen band met Rusland,'' zegt Tim. ,,Ik spreek de taal niet, heb er weinig vrienden en ik wil er niet wonen.''

Hun ouders wonen nu in Moskou. Elke paar maanden gaan de broers op bezoek. Of ze niet vreselijk boos zijn, wil de verslaggever van The Guardian weten. ,,Er waren natuurlijk moeilijke momenten,'' zegt Tim. ,,Maar boos worden heeft geen zin. Dat leidt nergens toe.''

Zijn broer heeft lang geworsteld met zijn gevoelens, maar hij kwam tot de conclusie dat het nog steeds de mensen zijn die hen liefdevol hebben opgevoed. ,,Ondanks hun geheimen.''

Hoe bizar dit verhaal ook is, het is niet uniek. Rond dezelfde tijd (2010) lopen in Duitsland Andreas en Heidrun Anschlag tegen de lamp. Hij is een ingenieur, zij speelt graag tennis met de vrouwen uit de buurt. Hij heet eigenlijk Sacha, zo weten we nu, en zij Olga. Jarenlang spelen ze geheime NAVO-documenten door aan Moskou, geleverd door een Nederlandse mol op het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag. Als de politie binnenvalt, is Heidrun/Olga net via haar kortegolfwereldontvanger verbonden met de Russen.

En ja, deze 'skrupellose Schnüffler' (aldus de Duitse krant Bild) hebben samen een dochter, Maria. Ook zij wist helemaal van niks.