De les Frans, een dag na de toets. De docente staat op.
"N.N.N." schrijft ze op het bord. We weten inmiddels wat dat betekent: "Nee, nog niet." De toets is nog niet nagekeken. Natuurlijk, dan had de docente ook wel snel moeten nakijken, en ze heeft heus wel meer te doen.
De jongen voor me staat op.
Dreigend roept hij: "Mevrouw, als ik niet minstens een acht krijg voor de toets, dan...!!"
En het mes dat hij in zijn hand hield, slaat hij met kracht in het tafelblad.
De docente... begint te lachen! Ze lacht hem recht in het gezicht uit. Dat hij zoiets dúrft!
De jongen voor me gaat snel weer zitten. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar ik kan het me wel voorstellen: het spijt hem nu zeer dat hij niet zomaar de grond in kan zakken.
Zo, die doet dat niet weer. In elk geval niet bij deze docente.

Het nieuwe schooljaar is begonnen. Mijn dochter Roos gaat naar groep 8 van basisschool De Brink in Ottersum. Zij heeft een nieuwe leerkracht: meester Wim.

Hij begint met enthousiasme aan het lesprogramma. Op het rooster voor deze dag staat: ‘Tekentijd’. Hij zet alle kinderen aan het tekenen. Na een tijdje komt hij erachter dat hij zich heeft vergist. „Berg de potloden maar weer op. We gaan het hebben over de gevaren van teken!”

Het is maandag. Ik (van 1930) moet naar het ziekenhuis voor een operatie. Bij de opname wordt me gevraagd wat voor medicijnen ik slik. „Geen”, antwoord ik. Alleen vitamine C. Verbazing.

Ik krijg een kamer en een bed. Na het eten ga ik lekker slapen. Een verpleegster komt binnen en zegt: „Mevrouw, mevrouw, wordt u eens wakker, hier heb ik uw slaappil.”

Het is een zomerse dag in Utrecht. Terwijl ik naast park Lepelenburg mijn fiets van het slot haal, zie ik een man van middelbare leeftijd naast mij staan die zoekend het park instaart. Hij merkt dat ik naar hem kijk, en zegt semiverklarend, met een lichte triomf in zijn stem: „Ik woon daar, tegenover die twee bankjes waar vaak gedeald wordt. Geen fraai uitzicht.”

Ik knik, want inderdaad heb ik daar vaak een groepje ongure types zien zitten, maar vandaag zijn zij er blijkbaar niet. Hij vervolgt, nu met een kleine glimlach: „Ik heb gisteren de bankjes met schenkstroop ingesmeerd.”

@ledi: die man is geniaal

wortel: inderdaad, zolang er tenminste geen kinderen of onschuldige volwassenen op plaats nemen.

@ledi: meestal kun je het zien. Dat betekent, dat het slechts als afschrikking werkt: een zichtbaar onbruikbare bank (een bordje 'nat' is dan niet onhandig, natuurlijk )

Met een beetje pech plijft de stouterik vastgeplakt zitten

wortel: als je het goed insmeert valt het niet op, maar lopen de bankzitters weer weg met een poepkleur ter hoogte van hun billen.

We dwalen rond in een Frans dorp en lopen een brocantewinkeltje in. Binnen zitten twee dames in een hoekje te kletsen, ik snuffel wat rond. Mijn oog valt op een oude rieten mand vol snuisterijen. Ik duik er nieuwsgierig in en vind allerlei leuke dingen. Die haal ik eruit en leg apart.

Dan zie ik een oude leren camerahoes. En jawel, er zit nog een toestel in! Ik kijk door de lens de winkel rond en raak opgewonden. Zou hij het nog doen? Ik druk op de ontspanner: klik! Een van de vrouwen komt aangelopen: „Mevrouw, wat doet u met mijn camera?!” Geschokt leg ik het toestel, samen met alle andere vondsten terug in haar boodschappenmand.

@ledi: En dan is het opeens heel praktisch om goed Frans te spreken...

@Emmo: of ze aftroeven met Engels.

@ledi: Dan zijn ze gelijk Oost-Indisch doof...

@Emmo: in het verleden - als ik een duits bedrijf moest bellen - begon ik direkt in het engels.
Dan hadden de anderen tenminste geen voordeel van hun taal.

@ledi: ja idd dat effekt ken ik ook.
het vervelende is dat wanneer mensen weten dat je redelijk goed duits spreekt, je dat truukje niet meer kunt uithalen..
hoewel je natuurlijk altijd kunt weigeren duits te praten

@ledi:
in de tuinbouw kom je daar niet mee weg

@Rie_Gormortis: ik geloof je graag, maar daar heb ik geen ervaring mee.

Bij thuiskomst na het werk zit mijn 14-jarige zoon achter de computer in de woonkamer. Anders dan gebruikelijk speelt hij geen Minecraft. ‘Omdat we op school iets met de verkiezingen doen’ is hij het Kieskompas aan het invullen.
Ik ben benieuwd welke politieke partij het best aansluit bij de denkbeelden van een puberjongen, en hoop stilletjes dat dit een beetje in de buurt komt van mijn eigen voorkeuren. Dan klinkt zijn beginnende baard-in-de-keelstem: „Weet je wat ik volgens Kieskompas moet stemmen pap? De 50Plus partij.” Ik bedenk me dat ik zelf net 50 ben geworden.

Ik loop op het perron. Schuin voor me loopt een blind meisje op de witte baan van profieltegels. Haar blindenstok laat ze voor zich uit bungelen. In de verte zie ik nog een blinde. Da’s de derde vandaag, denk ik. Meestal zie ik er niet zoveel.
De andere blinde volgt ook het ribbelpad, maar loopt in tegengestelde richting. Ik vraag me af of dit goed zal gaan, ik weet dat ingrijpen not done is. Een botsing lijkt onafwendbaar. Ik twijfel.
Dan valt me de hond van de ander op. Gelukkig doet hij zijn werk: hij stopt zijn baasje bijtijds, besnuffelt het meisje en wacht wanneer de twee elkaar innig zoenen.Laatste edit 22-10-2013 18:36

Met onze band, die vrijwel alleen sixtiesmuziek op het repertoire heeft, spelen we het afgelopen weekeinde in een grand café in de Zaanstreek. Op de playlist staanrelatief veel nummers van The Beatles. Het publiek is aanzienlijk jonger dan we gewend zijn. Onze vrees dat we zullen worden weggezet als bejaarden, blijkt onterecht. Er wordt volop gedanst, de sfeer is zelfs uitbundig en de reacties zijn eensluidend positief.

In een van de pauzes spreekt een bezoeker me aan. Ik schat hem op ergens in de dertig. Hij verzucht: „Ik wou dat ik zo oud was als u.”

Als ik vraag naar het waarom, luidt het antwoord: „Ik ben opgegroeid met house.”

Het is een zonnige dag in Amsterdam. Ik sta voor het rode stoplicht en staar wat naar buiten. Gezellige terrasjes, vrolijke mensen. Ik zie een jongeman zitten. Onze blikken kruisen elkaar. Ik zie zelfs een ondeugend lachje bij hem doorbreken. Ik bloos. Het oogcontact, het warme weer; ik heb gewoon sjans bedenk ik, enigszins verheugd.

De jongeman blijft me vrolijk aankijken. Ik lach voorzichtig terug. Totdat ik het toch wat ongemakkelijk vind worden. Ik wil doorrijden.

Op dat moment realiseer ik me dat ik achter een geparkeerde auto sta te wachten.

Afgelopen weekend zag ik (van beroep anesthesist) in het holst van de nacht een militair in de operatiekamer. Hij had fors alcohol genuttigd, om de goede afloop van een oefening in Duitsland te vieren. Daarbij was hij door een raam gevallen en had een slagaderlijke bloeding opgelopen.

De militair bloedde zeer ernstig en ik was dus benieuwd of hij bloedverdunners gebruikte.

Ik : „Bent u bij de trombosedienst?”

Antwoord: „Nee man, bij de infanterie!”

Andersom kan ook: Bij wegwerkzaamheden ergens in Duitsland waren stoplichten geplaatst. Voor me een kiepauto met zand die mijn volledige uitzicht benam. De kiepauto rijdt op en stopt weer. Ik verkeer in de veronderstelling dat de kiepauto voor de wegwerkzaamheden bestemd is, zo kort rood is idioot, en slier eromheen. De toevallig aanwezige politieagent was het niet met me eens.

Laatste edit 26-10-2013 14:55

@Emmo: en had vermoedelijk het laatste woord.

Wachtend op mijn beurt bij de bank hoor ik hoe een oudere dame haar vriendin enthousiast probeert te krijgen voor een lidmaatschap van de plaatselijke bridgeclub. Ze vertelt dat er iedere werkdag zowel ’s middags als ’s avonds bijeenkomsten zijn. Maar, verzekert ze haar vriendin, vrijdagmiddag is verreweg het gezelligst. De vriendin vraagt zich af of er in dat geval nog wel plek voor haar zou zijn op die middag.

„Wat denk je zelf?” reageert de oudere dame opgetogen vanwege het goede nieuws, „we zijn allemaal in de tachtig, dus er komen aan de lopende band plekken vrij!”

Mijn zoon, 16 jaar, meldt zich in de badkamer. Hij heeft zijn nieuwe kostuum aan. Belangrijke dag op school. „Kan je me helpen met het knopen van mijn stropdas?” Als ik klaar ben met scheren, zeg ik.

Ik verheug me op het emotionele moment dat over enkele minuten zal volgen: vader leert zoon een mooie knoop te maken. Kind wordt man.

Dan komt hij weer binnen. Met geknoopte das. „Dag pap, tot vanavond.” Op zijn laptop zie ik het einde van een Youtube-filmpje over het knopen van een stropdas.