Ik loop Etos binnen om tandenstokers te kopen. De winkelmanager – die zo’n drie meter verderop met een man staat te praten – roept heel vriendelijk: „Dag mevrouw, goedemiddag!” Ik schrik, en ga op zoek naar de tandenstokers. Terwijl ik me sta te beraden, staat er plots een andere winkelmedewerker naast me die vraagt: „Goedemiddag, kan ik u ergens mee helpen?” Ik antwoord spontaan: „God, wat zijn jullie vriendelijk vandaag, hebben jullie controle ofzo?”

Op hetzelfde moment hoor ik links van mij iemand tegen de winkelmanager zeggen: „Het ziet er allemaal goed uit, zorg dat de vakken wat beter gevuld zijn en dan zie ik jullie volgende maand…”

vanmiddag in het winkelcentrum was er een kerstman die wel erg nadrukkelijk 'HOHOHO' brulde....
een jongen van een jaar of zestien was het na een tijdje zat (ik trouwens ook ) en flapte eruit dat hij hem wel even op de handrem ging zetten.

Zolang er geen landelijk EPD is, vertrouwen huisartsen op de onvolprezen ‘plastic zak’ met medicijnen om een beeld te krijgen van de kwalen van de oudere patiënt. Zo werd ik geroepen bij een 83-jarige dame. Haar zoon deed open. Daartoe telefonisch aangespoord door de doktersassistente stond de zak al klaar. Na ordening van een twintigtal doosjes, concludeerde ik: diabetes, COPD, jicht en hoge bloeddruk. Deze vakkundige opsomming leek respect af te dwingen bij de zoon. „En uw moeder heeft ook een stoma…?” vroeg ik , wijzend op een witte, gevouwen zak met ronde opening. Toen veranderde zijn blik: „Nee, dokter, dit is een stofzuigerzak.”

Het belang van een goed gesprek en contact met anderen komt herhaaldelijk ter sprake aan onze keukentafel. Onze zoon Thom van zestien vertelt wat over zijn vrienden en vriendinnen terwijl dochter Thalya van dertien mijmerend voor zich uitkijkt. Ze lijkt het gesprek niet echt te volgen. Dan volgt haar onverwachte bijdrage. „In contact blijven met anderen doet pijn…” Wij luisteren geïnteresseerd en verwachten diepe onthullingen totdat ze wijzend naar haar telefoon vervolgt met „…aan je duim.”

Onze jongste zoon (13) is een enorm knuffelbeest. Omdat ik vind dat hij zo langzaamaan te oud wordt om met zijn moeder te knuffelen en zijn blik moet verruimen, stel ik hem voor eens een vriendinnetje te zoeken.

We bespreken de strategie: meisje meevragen naar de film, na afloop naar huis brengen, zeggen dat je het leuk vond met haar. Terwijl ik na een laatste nachtzoen zijn slaapkamer verlaat, roept hij me nog achterna.

„Mama?”

„Ja?”

„Zullen we samen naar de film?”

We willen de de bankrekening van ons dispuut spekken en vinden een sponsor die bereid is een mooi bedrag te betalen in ruil voor onze inzet voor een goed doel.

Zo staan op een zaterdagmiddag vijftien meisjes enigszins ongemakkelijk in de huiskamer van een tehuis voor verstandelijk gehandicapten. Na het bloempotten beschilderen, muffins versieren en een spannende partij bingo hebben we met plezier voldaan aan onze verplichting en nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden.

Dan ziet een van ons een ietwat kleine, gedrongen vrouw met moeite een grote uitdeelzak chips uit de kast pakken. Bezorgd over het welzijn van deze groep kwetsbare mensen, snelt ons dispuutsgenootje naar een van de begeleiders toe: „Mevrouw, mag zij dat wel zelf pakken?”

Waarop de vrouw met een stalen blik antwoordt: „Ja, dat is de directrice.”

Gisteravond belde de ene na de andere bezorger van dagbladen, folders of krantjes. Als ik de deur opendoe hoor ik: „De bezorger van uw avondkrant wenst u een gelukkig nieuwjaar!” en kijk ik in een verwachtingsvol gezicht.

Als nummer vijf langskomt is mijn kleingeld op. Dan herken ik ineens een stralend koppie dat ik vanavond al eerder zag. „Jij was hier daarnet toch ook al?” zeg ik.

„Klopt!” zegt het jongetje opgewekt, „dat was voor het Schager Weekblad, nu kom ik voor de folders!” en hij steekt mij vriendelijk een kaartje toe.

@ledi: Wij hebben ook een prijs moeten betalen voor het oud papier.

@Sjaak: dat is dus dubbelop.

eind jaren '80 had ik eindelijk de moed om zelf met de auto naar de Noordkaap te gaan. had keurig een veerticket geboekt met hotelcheques van een degelijke hotelketen, was dus goed voorbereid en keurig voorzichtig. de mevrouw van de Zweedse douane, die vroeg waar ik heen wilde, die waarschuwde nog dat ik dan nog een heel eind moest rijden, maar dat had ik op de kaart ook al gezien....
zo gewaarschuwd reed ik die dag voor het eerst zelf met de auto door Zweden. ik wist dat je op die mooie brede wegen afwisselend 90 en 110 mocht, dat er streng op snelheid werd gecontroleerd en dat de straffen pittig waren. reed wel af en toe 'met de meute mee' kleine beetjes te hard, omdat ik Zweden helemaal van zuid naar noord door moest, en ik schoot lekker op, tot vlak voor Stockholm....
op een brede weg tussen de voorsteden door, probeerde een dikke BMW mij in te halen. kon niet, want de rechterbaan was vol. BMW werd steeds aggressiever met lichten en toeteren en zo, opeens was mijn kleine franse dieseltje angstig nietig....
toen ik naar rechts kon, stoof hij mij voorbij met een hoogst illegale snelheid, en achter hem reden meerdere politieauto's, net zo snel, maar met veel minder herrie.
een eindje verder stond die BMW in de berm, de bestuurder ernaast met zijn handen op het dak, en de politie hield hem onder schot. van schrik heb ik de rest van die dag 'vrachtautotempo' gereden
de volgende ochtend zag ik kranten liggen in de ontbijtzaal van het hotel. even Zweeds oefenen kon geen kwaad dacht ik, dus ik ging lezen. op de voorpagina stond een foto van de bestuurder van die BMW (zijn kwaaie gezicht had ik minstens 2 minuten in mijn achteruitkijkspiegel gezien, vergeet ik denk ik van mijn leven niet meer). in het artikel stond dat ze 'daar-en-daar' (vlak voor Stockholm dus) op de grote weg een veelgezochte topcrimineel hadden gearresteerd

botte bijl: Logisch dat die kwaad was omdat hij niet kon passeren terwijl hij op de vlucht was.
De politie had dus alle reden om jou dankbaar te zijn.

Laatste edit 22-12-2013 20:09

@ledi:
gelukkig hielden ze mij niet aan om me te bedanken
was er -braaf en onervaren als ik toen was- denk ik in gebleven als ik ontdekte dat er een opsporing gaande was naar een jonge Nederlandse vrouw in een wit Renaultje met kenteken BL-48-DG
inmiddels weet ik dat de Zweedse politie soms om minder mensen zoekt en dat dat alleen maar beleefd is. je wordt dan niet van je bed gelicht of zo Laatste edit 22-12-2013 20:18

Mijn dochter van 15 wil met haar vriendin in een tussenuur haar ijskoffie afrekenen bij de drukke Jumbo waar iedereen zijn kerstinkopen aan het doen is. De caissière oogt humeurig en snauwt naar mijn dochter dat ze de inhoud van haar tas moet tonen.

Nadat blijkt dat er niets in de tas zit wat afgerekend had moeten worden, slaat ze de aankopen aan op de kassa. Plots klinkt er luide feestmuziek, de caissière zucht diep en zegt op boze toon:

„Sorry maar je bent de 1.000ste klant…”

Na uitgebreid door de bedrijfsleider gefeliciteerd te zijn verlaten ze met een groot kerstpakket de winkel.

Vandaag bezocht ik mijn tandarts voor een behandeling. Toen ik eenmaal op de stoel was beland, zei de assistente terwijl ze de instrumenten voor de behandeling klaarlegde en haar mondkapje voordeed:

„Meneer, als we straks klaar zijn met u, moet u uw T-shirt maar even binnenstebuiten draaien.”

Enigszins witjes wachtte ik de behandeling verder af. Een half uur later stond ik buiten. Aan de mouw van mijn T-shirt wapperde een labeltje: maat 40.

Mijn zoon, volop in de ridderfase, geeft zijn verjaardagspartijtje. In riddertenue, bewapend met houten zwaarden gaan elf riddertjes naar het Muiderslot. In de trein wordt een opgerolde Metro wapentuig en begint de veldslag. Op de wallen rond het slot wordt de strijd beslist en beide legers geven zich over aan de rondleiding. Geestdriftig vertelt de gids wetenswaardigheden: „… daar komt het woord doofpot vandaan… en weten jullie wat ‘iets in je schild voeren’ betekent?” De kinderen knikken moe van nee, de gids geeft niet op. „Weten jullie wie hier woonde? Een meneer die P.C. Hooft heette en goed kon schrijven.” Ridder Daan wordt zichtbaar enthousiast, blij geeft de gids hem het woord: „Wij hebben thuis ook een pc!”

Voor het Airborne Museum in Oosterbeek doe ik onderzoek bij ouderen die moesten evacueren wegens de gevechten in Arnhem op 17 september 1944.

Ik spreek met een 93-jarige heer in het rusthuis Insula Dei in Arnhem. Na zijn evacuatieverhaal opgetekend te hebben, zeg ik iets over het uitzicht dat hij vanuit zijn stoel heeft op de kerk en de ingang van het huis. Ach, zegt hij met een grijns, ik kan alles mooi in de gaten houden. „Er overlijden veel medebewoners. Ik zie het gebeuren vanuit mijn stoel. Eerst zie ik de auto van de dokter komen, later de familie, daarna de begrafeniswagen en een paar dagen nadien de auto van de kringloopwinkel.”

Het is nog stil in de Albert Heijn, zo ’s ochtends vroeg, als ik een doosje wijn afreken bij de enige kassa die is geopend. Australische wijn, goede producent, vandaag in de aanbieding, mijn vrouw vond ’m een paar maanden geleden ook lekker. Als ik tevreden thuiskom met mijn doos, bedenk ik dat ik er nog wel eentje wil hebben.

Terug naar de AH. Nog steeds rustig. Nog steeds dezelfde kassa, dezelfde efficiënte juffrouw. Zwijgend en geconcentreerd herhalen we onze routine van een half uur geleden: doosje wijn op de band, doos openen, één van de flessen scannen, mijn bonuskaart, pinnen, bonnetje. Dan kijkt ze me aan en zegt vriendelijk: „Tot straks.”

De stationsstalling is gesloten. Een misverstand, de beheerder had niet vernomen dat bussen vandaag de treinen vervangen. Noodgedwongen zet ik mijn fiets voor vijf dagen buiten de stalling. Op slot, ketting om een lantaarnpaal, op hoop van zegen. Hij is in tien jaar nooit gestolen, maar heeft ook nooit zo lang in de etalage gestaan. Vijf dagen later stap ik uit de trein. Zou mijn fiets er nog zijn? Langzaam nader ik de hoek van het trottoir. Spannend. Ik gluur om de hoek. Geen fiets. Het moest een keer gebeuren. Tegen beter weten in loop ik naar de plaats delict. Daar ligt hij, op slot, kettingslot om de stang. De lantaarnpaal is verdwenen.

In de krant zie ik staan dat Malta verhoudingsgewijs de minste verkeersdoden heeft van Europa. Hoe is het mogelijk. Jaren geleden was ik daar met vakantie. Onder toeristen werd flink gemopperd op de Maltese rijstijl.

Op straat in de hoofdstad Valletta had je regelmatig ‘verbroedermomentjes’ met wildvreemden omdat er weer eens als gekken gereden werd. Toeristen onderling begrepen elkaar.

Dat bleek ook maar weer toen ik bij een zebrapad wou oversteken.

Ik twijfelde zichtbaar. Daarop draaide de automobilist zijn raampje naar beneden, en riep: „It’s alright, we’re British!”

@ledi: Ghihi, dat zal in meer landen gebeuren, maar toch wel erg mooi

Kleinzoon Ruben speelt met zijn natuurgetrouw nagemaakte boerderijbeesten: paarden, kippen, koeien, geiten, kortom een uitgebreide veestapel van kunststof. In de stapel bevinden zich koppels van mannetjes en vrouwtjes. Een van de varkens wordt door Ruben nauwkeurig onderzocht. „Jij bent een mammavarken.” Na een verdere zoektocht door de stapel worden de babyvarkens gevonden. Zij worden zorgvuldig bij mammavarken gelegd met de belofte hun pappa te gaan zoeken.

Driftig graait Ruben tussen de beesten, maar pappa komt niet tevoorschijn. „Waar ben je nou?” Hij slaakt een zucht en zegt dan geruststellend tegen moeder en kinderen: „Ah, pappa is al bij de slager.”

In de bibliotheek liep ik met mijn boeken naar de balie. Ik voerde de gegevens in en las op het display dat er nog een boete van vier euro openstond. Daarna verscheen een keuzemogelijkheid. Bovenaan stond ‘Zeg dat het je spijt.’

Verbijsterd drukte ik op ‘ja’. Want het is inderdaad niet netjes, te laat inleveren. Ik vond het nogal dwingend verwoord, dat wel. Was dit een nieuw beleid? Werden mensen voortaan op hun verantwoordelijkheid gewezen? En zouden er mensen zijn die de vraag met ‘nee’ beantwoorden? Pas toen viel mijn oog op de vraag onder de kop: ‘Wilt u dit nu betalen?’ Op dat moment schoot mij de titel van het te laat ingeleverde boek te binnen.

Tijdens de wintermaanden proberen mijn vrouw en ik warmere oorden op te zoeken. Zo zijn we de afgelopen jaren ook een aantal keren op het eiland Bali geweest. In veel van de hotels waar we verblijven is een bibliotheek met vaak ook Nederlandse boeken. Soms laten we er wel eens eigen boeken achter.

Jammer genoeg is het merendeel van de hotelcollecties pulp. Tijdens het inspecteren van de inhoud van de boekenkast in een van de hotels, slaakt mijn vrouw een kreet: „Hier, eindelijk eens een behoorlijk boek. Van Hella Haase, Het woud der verwachting.”

Ik pak haar het boek uit handen, kijk erin en zie een Ex Libris …van onszelf.

Toen ik in de plaatselijke Lidl bezig was de gekochte boodschappen over te laden van mijn winkelwagentje in een tas, viel mijn oog op de volgende tekst: ‘Pas op: niet op de inpaktafel klimmen!’ Het ging om een hoog op de poten staand tafeltje van enkele decimeters breed waar zelfs de meest ambitieuze durfallen onder de peuters zich niet aan zouden wagen. Laat staan volwassen klanten die in een supermarkt wel wat anders te doen hebben dan op inpaktafels klimmen. Het kan niet anders of in een Lidl-verkooppunt ergens op de wijde wereld moet zich ooit een afschuwelijk incident hebben voltrokken dat tot deze wonderlijke waarschuwing heeft geïnspireerd.

Om het nieuwe jaar goed te beginnen, ren ik op Nieuwjaarsdag een rondje langs de Utrechtse singels. Op een bankje doe ik tussendoor wat buikspieroefeningen.

Terwijl ik achterovergebogen bijna met mijn tenen m’n oren aanraak, hoor ik veel gesnuif en voel een vochtige lap langs mijn linkeroor.

„Nee, Keesje! Nee, niet doen”, hoor ik in de verte.

Als ik opsta, zie ik een oudere dame met een hondenriem, en Keesje die alweer achter een paar kraaien aanzit.

„Het zijn leuke honden hoor, die labradors”, zegt ze terwijl ik mijn oor droogveeg. „Alleen jammer dat ze altijd drollen eten.”