Inmiddels wordt meer en meer bekend dat multitasken niet bestaat. Wat we doen is niet multitasken, maar switchtasken, dus snel switchen van de ene naar de andere taak. Feit is dat wanneer je heen en weer switcht tussen twee taken, je uiteindelijk meer tijd kwijt bent dan wanneer je de twee taken afzonderlijk na elkaar zou uitvoeren. Hierover zijn diverse onderzoeken gedaan, onder andere bij de Universiteit van Stanford. Uit verder onderzoek blijkt ook, dat er meerdere nadelen zitten aan switchtasken. Zo ben je eerder geneigd fouten te maken, er langer over te doen, en het levert ook nog eens een gevoel van stress. Dat men er oppervlakkiger en onpersoonlijker van wordt kun je aan den lijve ondervinden wanneer je bijvoorbeeld een gesprek probeert te voeren met iemand die met een oog televisie zit te kijken. Daarbij wijst divers onderzoek uit dat multitasken je IQ met wel 10 tot 15 punten verlaagt. Maar dat multitasken echt hersenschade op zou leveren, die had ik nog niet gehoord. Tijd voor wat nader onderzoek.

Onderzoekers aan de Universiteit van Sussex vonden dat multitasken de structuur van de hersenen lijkt te veranderen. Mensen die regelmatig multitasken met telefoons, laptops, tablets etcetera, hebben minder grijze stof in een kern achter in de hersenen, in vergelijking met mensen die af en toe en met slechts met een media apparaat bezig zijn. Over welk deel van de hersenen gaat het dan? Het gaat over het deel dat de anterior singulate cortex (ACC) genoemd wordt. De ACC maakt deel uit van een affectief network in de hersenen dat betrokken is bij de verwerking van emotionele prikkels. Het maakt constant afwegingen tussen wat goed is en wat niet, een soort continue kosten-baten analyse (lees meer). Bij een verminderde werking van de ACC zouden mensen dus minder goed in staat zijn deze afwegingen te maken. Het betreft hier echter nog geen oorzaak en gevolg, maar er lijkt wel een relatie te bestaan tussen multitasken en deze kleinere ACC. “Hoe deze verschillen ontstaan is nog onduidelijk”, aldus wetenschapper Kep Kee Loh. “Het is mogelijk dat iemand met een kleine CCA vatbaarder is voor multitasken omdat die persoon een minder goede cognitieve controle of regulatie van zijn emoties heeft. Het is net zo goed aannemelijk dat wanneer situaties van multitasken vaker voorkomen, er structurele veranderingen optreden in de ACC-kern. Om dat verband vast te kunnen stellen, moeten mensen langere tijd worden gevolgd.”

Dat sociale media ons brein structureel kan veranderen wordt ook beschreven in een blogartikel van Jan Boeckhorst, De Effecten van Sociale Media op Lichaam en Geest, erg interessant. Hij legt uit dat door de gigantische hoeveelheid informatie die beschikbaar is via het internet, er twee nieuwe ontwikkelingen zijn die van invloed zijn op de werking van het brein:

Het is niet meer belangrijk om parate kennis te hebben, maar veel belangrijker hoe en waar je de informatie kunt vinden. Je verlegt dus onbewust je geheugen naar een gezamenlijk, online geheugen.
Doordat we informatie aangeboden krijgen die we zonder internet nooit ontdekt hadden, krijgen we op bepaalde momenten een overaanbod aan informatie, in veel gevallen onnodige informatie, maar je hersenen moeten het wel verwerken.
Door deze ontwikkeling krijgen onze hersenen een hele andere functie. Niet zozeer meer gebaseerd op parate kennis, maar meer op het vermogen om razendsnel informatie te verwerken en te selecteren. Alles wat op dat moment niet belangrijk is vergeten we weer, want dat kunnen we later altijd weer terugvinden op het internet. Geeft stof tot nadenken, wellicht weer eens goed voor die grijze massa.