De ouders zagen natuurlijk dat ze het kind meenamen en dachten, makkelijk zo'n goedkope oppas

Goede ouders zijn dat zeg. Toen ik nog maar een kleintje was wist moeder letterlijk over elke scheet die ik nam, waar precies dat was geweest en hoe lang ik in de wc had gezeten. En iver mijn zus ook daarbij. Laat staan dat ik buitenshuis zou kunnen verdwijnen.

Om 21 uur hoort een 4-jarig kind in bed te liggen. En niet alleen aan het strand te zijn! Wat zijn dat voor ouders!

Laatste edit 26-08-2019 18:00

zekerlezen:
zo een moeder had ik ook, en ik was enig kind.
evengoed is het mij gelukt om zoek te raken, toen ik met mijn ouders kampeerde op een camping in het bos. net toen mijn ouders aan de praat waren met mensen die het zo erg vonden dat mijn moeder mij aan een tuigje hield, en dat tuigje nog niet om was omdat we net uit de kantine kwamen.
bij kinderen met Asperger werkt het geheugen al heel vroeg, dus ik herinner mij nog dat ik alleen in een bos liep op een pad met gras en varens die hoger waren dan ikzelf. na een tijdje keerde ik om en kwam ik weer op de camping, waar men al aardig ongerust was. ik was hoogstens een kwartiertje weg, maar als ik niet was omgekeerd, dan was het heel moeilijk geweest om mij te vinden
die mensen durfden dus niks meer te zeggen van dat tuigje

@botte bijl: mijn ouders moesten het doen zonder. Wss wisten ze er ook niet hoe zo'n apparaat toegepast wordt, ze komen uit India.

In het bos gingen we nooit echt. Hoogstens een stadspark of zo. Weleens naar een natuurreservaat maar toen was ik al een flink stuk ouder (14).

Ik weet zelfs niet hoe ze het deed. Ze zou urenlang staan koken in de keuken, het huishouden doen wat al nog meer. Maar zodra ik of mijn zus even de deurkruk naar buiten om zouden draaien zou ze er als de kippen bij zijn om ons te vragen wat we er van plan waren. Misschien hielp het dat we op een éénverdieping woning woonden en geen trapgang totdat ik 12 was. Pas toen mocht ik langer uit het zicht blijven.

De enige echte keer toen het mis kon gaan was ik terug naar huis aan het lopen van de basisschool als 5 jarige. Er was een zeer lange stoep (110 m schat ik zo) tussen de schooluitgang en de plek bij de ingang naar een appartementcomplex waar mijn moeder stond mij op te wachten. (We woonden toen opzettelijk direct naast of achter onze school). Dit was in 1985 in de staat Texas.

Plots kwam er een vreemde wagen aangereden met daarin een blanke man met baard (mog ergens in de 40?). Hij zei dat mijn moeder ziek was en in het ziekenhuis lag en hij dus aangewezen werd om mij op te halen. Gelukkig hadden wij in de klas van onze juf instructie gekregen over hoe wij nooit zulke wildvreemden moesten geloven, dat ze kwade bedoelingen hadden, en dat ze aan het liegen waren. Ik kon toen met mijn verstand niet bij waarom iemand een ander kwaad zou willen doen of waarom mensen logen.

Dankzij die les bleef ik stug doorlopen en probeerde mijn vrees voor die man niet te laten uitstralen. Weet niet hoeveel van deze nare interactie mijn moeder door had gekregen maar toen ik enigszins in de buurt kwam van die gebruikelijke plek stond ze daar weer als een havik bij met scherpe blik op mij gericht. Wellicht zag ze de auto maar had de bestuurder niet gezien of begrepen. In ieder geval was ik te bang om dit aan zelfs mijn moeder te vertellen destijds, dacht dat het toch op de een of andere manier mijn eigen schuld kon zijn en ze mij zou bestraffen. En moeder was vaak wel streng in die dagen met discipline waaronder lijstraf.

Voor de rest nooit in mijn kindheid zo dichtbij het 'euvel' gekomen.

(*hoop echt dat het niet te lang was en dat je het kon lezen)

zekerlezen, toen mijn neefje klein was, een jaar of 4 was hij was hij aan het spelen in de achtertuin. Tuin was helemaal omringd door hekken. heel veilig dus. En toen belde iemand mijn schoonzus dat haar zoon bij het winkelcentrum liep.
Een kilometer verder.
Dat was best schrikken.

@stora: heb je dan ooit kunnen vaststellen hoe hij naar buiten is gegaan? Ik zou het willen weten om herhalingsgedrag te voorkomen.

Verder heb je tegenwoordig overal cameratoezicht en beveiligers, dus na te gaan moet het wel enigszins zijn. Anders is dat een idee voor in jullie eigen tuin.

zekerlezen, het was een heel pienter joch en waarschijnlijk met een stokje of iets de haak eraf gehaald Dat is die avond nog beveiligd.
Voor camera's moet je bij mij thuis zijn. ik kan op de monitor hier binnen zien wie er allemaal buiten op straat lopen.
Wij hoeven nooit door de gordijnen te gluren wie er voor het huis staat

@stora: had ik ook een tijd lang gedaan. De camera is jouw vriend. Leuk bewijsmateriaal als het erop aankomt.

zekerlezen, 4 camera's, we kunnen mensen van het begin van de straat naar het eind van de straat zien rijden. Maar ze nemen nu niets meer op.
We zijn gewoon te lui om naar buiten te kijken

@stora: ik wiat wel dat je je eigen erf mocht filmen. Maar geldt dat ook voor de straat? En staan de camera's wel op je eigen erf?

zekerlezen, als niemand klaagt mag alles.
Toen de camera's nog opnamen, toen is er zelfs een keer een politieman binnen geweest om beelden te bekijken.
Die was blij met wat hij zag.

@stora: Enne...eh... wat zag hij?

@Mamsie, een wat ouder vrouw met pothelmpje op een brommertje

Maar serieus, er waren toen bloembakken vernield , planten uit bakken getrokken en je kon zien dat dronken gasten dat gedaan hadden. En die agent kon ze blijkbaar.

@stora: Je bedoelt die leuke, middelbare meid met die integraalhelm op?

@Mamsie, die middelbare ja

Ik ben zelf ooit in een park weggelopen, maar ik dacht wel slim te zijn en ben bij de uitgang van het park gaan staan, omdat m'n ouders daar toch langs moesten op weg naar huis.
Alsof ouders zelfs maar op het idee komen, om naar huis te gaan als ze een kind missen...
Overigens vond ik de uitgang wel een beetje vreemd eruit zien... had er nog geen flauw idee van dat er meerdere uitgangen konden zijn.
Uiteindelijk heeft een vrouw me gevonden en bij m'n ouders teruggebracht.

zekerlezen:
als jouw ouders niet wisten wat een tuigje is, dan wisten ze mogelijk wel wat een touw is....
in mijn geboortedorp Aalsmeer schreef een jongeman die uit een ander land kwam om het tuinbouwvak te leren, tientallen jaren voor mijn geboorte, dat aldaar de honden losliepen en de kinderen met een touw aan een boom vastzaten
dat was omdat de honden konden zwemmen en kleine kinderen niet, en er was in dat deel van het dorp alle paar meter een sloot waar kinderen in konden vallen. de ouders waren allebei aan het werk en konden niet overal tegelijk zijn.
als een kind goed genoeg kon zwemmen, dan mocht het wel loslopen

@botte bijl: Ooit waren wij op vakantie in Denemarken, de kinderen waren nog klein, de jongste nog een dreumes.
En we waren op een camping waar meer kinderen waren dus er werd leuk gespeeld.
Maar.... niet ver van onze tent liep een klein riviertje, ongevaarlijk voor de iets groteren maar levensgevaarlijk voor de allerkleinsten.
En heel toevallig wilde ons kleintje daar iedere keer naartoe lopen of kruipen.
En Papsie, ook héél goed wetende hoe razendsnel zulke kindjes kunnen zijn, had van een lang stuk scheerlijn een fraai tuigje gemaakt en de kleine meid met een stevige haring voor de tent vastgezet. Weliswaar met een ruime actieradius maar ze kon niet weg.
Sommige mensen vonden dat raar maar zelf vond ze het geloof ik wel spannend.

En ze heeft daar nóóit in gevaar verkeerd en we zijn met twee levende kinderen weer thuisgekomen, daar ging het toch om.

@Mamsie:
jij en Papsie begrijpen het
ook ik ben weer heel thuisgekomen, weet ik nog dankzij mijn Aspergergeheugen en meer....
toen mijn vader met pensioen was en ik net van school (en net als nu uitzendkracht), gingen mijn ouders met senioren/ledenkorting een weekje in een huisje op die camping (volgens mij ken je Het Spoek in Beekbergen al ), en ik bezocht ze een dagje. toen we een rondje gingen lopen, eerst langs het prikkeldraad waarin ik ooit zo ben gevallen dat ik handlezers alleen mijn linkerhand laat zien (dubbele levenslijn, ze zijn helemaal van de kook), toen het bospad op tegenover de kantine. de weg die ik ruim 20 jaar eerder overstak was nu geasfalteerd, het pad was hetzelfde, alleen eerder in het seizoen. de blik in de ogen van mijn moeder, toen ik haar een boom aanwees die ik herkende, en zei dat ik daar was omgekeerd toen ik daar alleen liep, die vergeet ik niet meer
was hoogstens 200 meter van de kantine waar men mijn ouders aan de praat hield

@botte bijl: Als ik het goed begrijp had er voor jou ook zo'n tuigje geknoopt moeten worden?

@Mamsie:
als je terugscrollt, dan kan je mijn wegloopavontuur, inclusief tuigje, teruglezen
mijn ouders hadden voor mij een tuigje met leren riempjes gekocht, met gespen zodat het redelijk paste. ik heb geen herinneringen dat het knelde of zo. toen ik in het prikkeldraadhek bij de brandgang viel, toen was ik al te groot voor dat tuigje (4yo en daar kon ik niet in water vallen), en zag ik voor het eerst een caravan van binnen, van mensen met EHBO die mij al hadden geraapt toen mijn ouders (ik rende voor hen uit) mijn 50 meter voorsprong hadden ingehaald. in die linkerhand (mijn tekenhand) had ik mogelijk ook hechtingen, misschien kwam er ook nog een dokter aan te pas, maar daar 'duizelen' mijn herinneringen na 54 jaar een beetje