De 44-jarige bouwvakker en sportvisser Paul Breems kon zijn geluk niet op: hij ving dinsdag de grootste meerval die ooit in Nederland én de Benelux is gevangen. De vis was 2,46 meter lang. "Ik heb alle hoeken van de Waal gezien."

Hij had hem al máánden in de smiezen. Hij wist waar de megameerval sliep, at. Hij wist waar hij zwom. Hij wist wat de habitat van de meerval was. Hij wist waar de meerval uitrustte, en hoe laat dan. En Paul Breems uit Nijmegen wist op een gegeven moment ook: het gaat me ooit lukken hem te vangen.

Die 'ooit' was dinsdagnacht. Hij had al eerder een megameerval gevangen, anderhalf jaar geleden, 2,43 meter was die, waarmee Paul gedeeltelijk op de eerste plek kwam van vissers met de vangst van de grootste meerval van de Benelux. "Maar daar was ik niet zo tevreden mee", bekent hij. "Ik wilde die eretitel helemáál op mijn naam."

Paul had afgelopen dinsdag gewerkt voor zijn eigen bouwbedrijf, was 'effe snel' naar de kapper geweest, had gebowld als personeelsuitje, en zijn vrouw zette hem rond half 12 in de avond af bij de Waal. "Dan moet je nog een stukje lopen", vertelt Paul, "het is best een toestand daar te komen." En toen ging hij het water op. In het pikdonker, midden op die Waal, hengel mee, apparatuur mee, flippers aan, zwemvest om zijn romp. Hij zat in een heel klein vissersbootje, waarmee je met je benen in het water ligt. Tussen de grote scheepvaart.

Gevaarlijk? "Voor de één misschien onprettig, voor mij mijn comfortzone", zegt hij, "maar ja: de Waal kent wel een sterke stroming, ik vind het de gevaarlijkste rivier van Nederland. Hij is meedogenloos: er verdrinken elk jaar wel een paar mensen. Eén fout, en je wordt afgestraft."

Maar dinsdag waren er geen foutjes. Dinsdag verliep alles volgens plan. Zijn onderwaterapparatuur gaf aan: dáár, links van je, in die krib, aan de waterkant, ligt iets groots. "Ik dacht eerst: is het een tak? Een boomstronk, of iets? Maar toen keek ik beter, en toen wist ik: jackpot."

Daar lag-ie, heel rustig, in het kribvak 'te chillen', buik op de grond, een wapperende staart. "Hij lag er perfect voor", vertelt Paul. Maar, hij weet ook: dat kan zo veranderen. "Die grote meervallen kunnen wel twintig jaar oud worden, het zijn 'zwemmende universiteiten': ze leren snel, weten veel."

"Ze merken de elektromotor van mijn bootje op, de pulsen van mijn dieptemeter. Je moet ze heel rustig benaderen. Proberen te verleiden. Je moet niet stressen, je moet de tijd nemen." Dus dat deed hij. Hij voer erop af, gooide een hengel uit met een kunstvis, van zo'n 24 centimeter groot, een ogenschijnlijk lievelingsmaaltje voor Pauls prooi.

"Hij greep vol. Mijn boot sloeg gelijk 90 graden om, ik moest hem tegenhouden met mijn flippers. Op zo'n moment heb je niets te vertellen. 20 minuten lang geweld. 20 minuten lang werd ik op sleeptouw genomen, ik heb alle hoeken van de Waal gezien. Je wilt niet midden in de Waal belanden, en dan komt het dus op ervaring aan: ik bleef koel, wist de meerval terug naar de krib te sturen. Ik wachtte tot hij moe was, toen pakte ik hem in zijn bek, haak eruit, uitkijken met die scherpe tanden. Ik deed hem een speciaal soort riempje om, trok de boot op de kant, deed mijn flippers uit en begon meteen de vis vast te leggen met de camera. En ik moest bijkomen – mijn armen waren helemaal verzuurd."

Het was een gigant, zag Paul, 80 tot 90 kilo. Precies de gigant die hij al maanden had bestudeerd. "Het was half 3 's nachts, ik moest iemand bellen om het mee te delen, en voor de foto. Ik belde mijn vismaat, hij woont in Roermond, hij zei: 'Ik ga de nachtdienst in'. Ik zei: 'Ik denk het niet, deze nacht wil je hier zijn'."

Dus Pauls vismaat, hup, de auto in, vanuit Roermond naar Nijmegen gereden, waar hij Paul aantrof, aan de kant, tranen over zijn wangen. "Dan komt de ontlading, echt een heel mooi moment: ik heb hier zóveel tijd, energie, nachten zonder slaap en geld in gestopt..."

De druk is nu 'even van de ketel', zegt Paul, in de Waal zwemt er bij zijn weten geen grotere vis dan deze joekel. Hij vertrekt binnenkort naar Italië, om een poging te wagen, daar zitten ze van 285 centimeter. "Al moet ik daar 3000 keer heen: ik ga ervoor."

En tot die tijd is het toch vooral: genieten van wat hem dinsdag overkwam. Visvrienden bellen hem, journalisten die over sportvisserij schrijven, willen hem interviewen. De meerval is allang weer terug in zijn natuurlijke habitat. "Er zijn heel veel mensen die daar wat van vinden, van onze sport, maar wij hebben respect voor de natuur, wij zetten de meerval netjes weer terug waar hij thuishoort."

En Paul heeft, gelukkig, de foto's nog.