"De zon is dood. Er is geen enkele activiteit waarneembaar", zegt prof. Kees de Jager. Hoe onheilspellend dit ook klinkt, de emeritus hoogleraar uit Den Burg ziet zichzelf beslist niet als een onheilsprofeet. "Welnee, u hoeft zich helemaal geen zorgen te maken hoor. Hij komt wel weer op gang. Maar dat zou best een jaar of vijftig kunnen duren." De plotselinge ophef verbaast hem wel een beetje. "Ik word de hele dag gebeld door kranten en radio. Terwijl ik hier een paar maanden terug al over geschreven heb in een wetenschappelijk tijdschrift. Ik ben trouwens niet de enige die dit zegt." De Jager (8 keerde zeven jaar geleden terug naar zijn geboortegrond op Texel. En werd meteen gevraagd of hij wilde meewerken aan het zononderzoek van het daar gevestigde NIOZ. "De zon heeft mij altijd geïntrigeerd. Nu ben ik vooral geïnteresseerd in de invloed van de zon op de opwarming, of afkoeling van de aarde en dus op ons klimaat. Ik denk dat die invloed groter is dan vaak wordt aangenomen. Hoe groot, daar proberen wij nu achter te komen." Voor het onderzoek heeft De Jager contact met collega’s in onder andere Nederland, Argentinië en België. De hele dag naar de zon staren doet hij niet. "Daar zijn anderen voor, die met telescopen en satellieten gegevens verzamelen. Die krijgen wij, waarmee we aan het rekenen gaan." Dat bracht De Jager tot de conclusie dat de zon momenteel dood is. "De zon heeft een cyclus van zo’n elf jaar waarin de activiteit toeneemt en vervolgens weer afneemt. Het laatste hoogtepunt was ongeveer in 2000, waarna de activiteit weer afnam tot 2005, 2006. Dat klopte. Dan verwacht je dat de activiteit weer toeneemt, maar dat is niet gebeurd. Vorige week dook er even een zonnevlek op, maar die was na twee dagen alweer weg. Er is niets te zien aan het oppervlak en dat is exceptioneel." De laatste keer dat dit voorkwam, was tussen 1650 en 1710. "Dat werd niet voor niets de kleine ijstijd genoemd, met zeer strenge winters en koude zomers." Naar het waarom blijft het gissen. "Zo’n 200.000 kilometer onder de oppervlakte van de zon woeden gigantische elektrische stormen. Dat leidt tot magnetische velden en uitbarstingen. Om een of andere reden komen die niet naar boven. Waarom weet geen mens. Maar we komen daar ooit wel achter." Prof. Kees de Jager heeft een grote staat van dienst. Hij was sterk betrokken bij de eerste Europese satelliet, gaf vanaf 1972 leiding aan Cospar, de internationale organisatie die het Amerikaanse en Russische ruimteonderzoek bij elkaar bracht, en was president van de ICSU, de internationale raad van natuurwetenschappen.