Filmmakers, graag even uw aandacht voor het hachelijke avontuur van de IJsselsteinse autoverhuurder Mark Stoop.

Het leest als een briljante viral voor zijn verhuurbedrijf, maar het schijnt echt gebeurd te zijn. In september vorig jaar werden bij Mark twee cabrio’s gehuurd; een zilvergrijze Volkswagen Golf cabrio en een zwarte Opel Cascada. De huurders, Sherzad en Mehmed, bleken met de auto’s één dag voor teruggave echter in Turkije rond te rijden. Iets dat Mark nauwgezet kon volgen, aangezien de huurauto’s zijn uitgerust met een track & trace-systeem.

Tegen HLN zegt Mark:

“Soms doe ik dat, op de computer kijken waar m’n auto’s rondrijden. Dus ik zie die wagens in Turkije rijden! Terwijl ze een dag later terug moesten zijn. Dan weet je: dat gaat niet goed. En ze gingen ook nog richting Syrië. Ik dacht: mijn god, ik heb ze aan jihadstrijders verhuurd.”

Niet veel later zag Mark dat de auto’s langs de Syrische grens richting Irak werden getransporteerd. Nadat pogingen via de ambassade een blokkade op te heffen faalden besloot hij er dan maar zelf achteraan te gaan. Een financiële strop van 75.000 dreigde, onverzekerd, welteverstaan.

Aangezien je in een vreemd land wel wat hulp kunt gebruiken, schakelde hij ene meneer Saman in, een Koerdische Nederlander met een politieachtergrond die in de regio actief was een politiedienst op te zetten. Deze schakelde ter plekke nog een ‘kennis’ in, die zijn Kalasjnikov in de achterbak gooide, en met zijn vieren gingen ze op boevenjacht.

De heren Sherzad en Mehmed hadden inmiddels het volgsysteem uit de auto gesloopt, maar dankzij een globaal idee van de locatie lukte het de achtervolgers, met hulp van de lokale autoriteiten de auto’s terug te halen. Zo veel splinternieuwe Europese cabrio’s rijden er per slot van rekening ook niet in Irak rond. Denk ik.

Het einde van het liedje is dat Stroop zijn wagens weer terug heeft. Auto’s waarmee bij hem, elke keer als hij er een blik op werpt, een uniek achtergrondverhaal zal opborrelen.