schets bij dag 36

afbeelding

CO2 brandblussysteem en rookmelder voor de ruimen

Dag 37: Woensdag 20 januari 2021
Toch vriendelijk van de Spanjaarden dat ze schappelijke werktijden hebben. Het laden gaat hier van acht tot acht met een uurtje middagpauze. Vanochtend om zeven uur erbij, vaak komt voor werkenstijd de voorman even langs om het één en ander door te spreken. Gisterenavond was er al een mannetje geweest met een wensenlijstje voor wat betreft de belading. Dat hield in dat we gisteren tot half tien bezig waren met de tussendekken.
Normaal was dat met een uurtje bekeken, maar de stuwadoor wilde in verband met een efficiënte belading de tussendekken er helemaal uit hebben. We konden ze op de kade leggen, zei hij. Dat gaat, maar het was aardig aan het bluisteren, en daarom hadden we meer man nodig om een ponton van drieëndertig ton in bedwang te houden. Ook moet de kraan verder draaien en nauwkeuriger manoeuvreren. Daar gaat allemaal tijd inzitten. Maar daar zit de stuwadoor niet mee.
Maar om kwart over acht zijn beide scheepskranen lustig aan het draaien. We beginnen op luik één en luik twee voor. Dat betekent dat het neusje snel naar beneden gaat, oftewel de trim achterover snel vermindert. Dat is niet echt de bedoeling, want als we de ballasttanks leeghalen moeten ze ook werkelijk leeg zijn. En dat gaat het beste met een grote trim. De zuigpijp zit in alle tanks achterin. Hoe verder het schip achterover ligt hoe beter het water naar die zuigpijp toestroomt en hoe beter de tank leegraakt. Hetgeen helemaal de bedoeling is.
Ik laat daarom direct al de voorpiek en tank één leeghalen. Gevolg is dat we binnen de kortste keren drie meter achterover liggen. Dart is zo’n beetje het meeste wat we aankunnen, bij een grotere trim bestaat de kans dat we problemen krijgen met het openen en sluiten van de luiken. Die zijn in principe gebaseerd op gelijklastig schip, als de voor en achterdiepgang dezelfde is, maar hebben wat overcapaciteit dat met een bepaalde trim nog steeds te werken valt. Hier is dat in de orde van drie meter achterover en anderhalf voorover.
Voorlopig laat ik de dubbele bodem zitten. Reden daarvoor is de stabiliteit. De stuwadoors laden met een groot frame, waar iets van twintig zakjes aanhangen. Één zak is één en een kwart ton. Samen vijfentwintig. Met het frame erbij tegen de dertig ton. Dan kun je maar beter een behoorlijke stabiliteit hebben anders slingert het schip tijdens het laden als een idioot iedere keer als er een hijsje ingepikt wordt. Helemaal als ze met twee kranen tegelijk werken. Eerst maar eens een flinke laag in het onderruim en dan weer eens kijken.
Na de middagpauze stopt kraan twee, en krijgen we een walkraan op luik drie. Die werkt een stuk sneller dan onze scheepskraantjes. In luik drie trimt het schip achterover. Gevolg is dat we gedurende de gehele dag flink achterover blijven liggen. Mooi zo. Hoe meer er onderin zit hoe minder beweging in het schip als we met de scheepskranen werken. Voorlopig hoeven we nog niet met de dubbele bodem aan de gang.
Voor de rest ben ik bezig met allerlei administratieve zaken en mijn overdracht. Degene die mij komt aflossen zit al een tijdje bij de rederij, maar er zijn altijd details die specifiek zijn voor het schip en voor de reis. In dit geval wijd ik dan ook een aantal paragrfen aan de komende bestemming. Als de collega er al eens geweest is, is dat overbodig, dan weet hij van de hoed en de rand. Maar als hij er voor het eerst komt wordt het een zware tijd voor de goede man.
Aan het einde van de dag hebben we zoveel zakjes geladen dat het mij lijkt dat we met vier zuivere werkdagen er zo’n beetje genoeg in hebben zitten. Zeker met de walkraan gaat het een stuk sneller en dat ding heeft maar een halve dag gedraaid. Alleen verwacht de stuwadoor komende vrijdag, overmorgen, regen, den dat zal mogelijk voor vertraging gaan zorgen. Met regen gooien we de boel dicht.

Dag 38: Donderdag 21 januari 2021
Vandaag de tweede dag van de belading. Weer twee ploegen vandaag, op luik één en op luik drie. Luik één weer met de scheepskraan en luik drie met walkraan. Trim is tweeënhalve meter, zodat we in ieder geval dubbele bodem twee eruit kunnen slobberen. Dat zijn twee kleine tanks, iets van negentig kuub elk en daarmee verandert de trim in de orde van dertig centimeter. Daar hebben we een makkelijk tabelletje voor: de trimtabel. Daarin kun je voor verschillende diepgangen de trimverandering per honderd ton lading aflezen. Heel makkelijk.
In de onderruimen krijgen we vijf lagen zakken. In luik één, die gisteren de hele dag gedraaid heeft, zal even na de middag vol zijn. Omdat we de pontons van luik één eergisteren aan de wal gelegd hebben moeten we die dan weer terugplaatsen. Gelukkig is het windje flink afgenomen, daar wordt het allemaal een stuk makkelijker en veiliger door. Die pontons, de grootsten dan, wegen per stuk wel drieëndertig ton en hebben een oppervlak van in de orde van honderd vierkante meter. Als daar de wind goed vat op krijgt is het toch lastig ze in bedwang te houden.
Omdat luik één wat langzamer draait neemt de trim weer wat toe. Daarom laat ik dubbele bodem zes eruit halen. Dat is om volledig onbekende redenen altijd een lastige tank om helemaal leeg te krijgen. Maar met drie meter trim moet het lukken. Zes trimt weer een beetje voorover zodat we een beetje in evenwicht blijven. Het blijft goochelen.
Na twaalven lijkt het erop dat de trim weer een beetje aan het afnemen is. Inmiddels hebben we voldoende in het onderruim liggen, tijd om de rest van de dubbele bodem er ook maar uit te halen. We hebben nu een goeie trim, daar gaat het alleen maar vlotter van.
De middagpauze van de stuwadoor is ongeveer tussen één en twee, af en toe schuiven ze er een beetje mee. In die periode mogen we tussendek één dichtleggen. Het onderruim is dan nog niet helemaal vol, maar de pontons kunnen er weer in. Die leggen we daar neer waar de lading al op volle hoogte is. Als het onderruim dan vol is, is het allen maar een kwestie van de pontons op de goede plek leggen, dat is een stuk sneller dan van de kaai oppikken.
Als onderruim één inderdaad vol is gaat de ploeg van één op luik twee aan de gang. Wij hebben dan alle tijd om tussendek één dicht te maken.
Kort voor achten is de walkraan klaar met onderruim drie. Daar kunnen we tot negen uur in de avond ook nog eventjes het tussendek terugplaatsen. Hoort er allemaal bij. Gelukkig ook nu vrijwel geen wind en we hebben de boel dan in minder dan geen tijd voor elkaar. Omdat het totaal van de pontons, drie keer drieëndertig plus dertig plus veertien een goede honderdveertig ton is komt de trim weer wat hoger uit. De dubbele bodem is leeg. Dan kunnen we morgen rustig de laatste restjes eruit halen.
Morgen wordt er regen verwacht. We krijgen daarom maar één ploeg op luik twee. Daarvan is het onderruim nog niet vol. of het ook volkomt is de vraag. Dat hangt volgens de voorman grotendeels af van hoeveel vertraging de verwachtte regen oplevert.
We zullen wel zien.

Dag 39: vrijdag 22 januari 2021
Vandaag zou het volgens de verwachting gaan regenen. Met regen wordt er niet geladen. Maar op een enkel spettertje na is het zo goed als droog. Even afwachten of het doorzet, maar daarvan is geen sprake. De voorman zit in zijn autootje op de kade. Even een praatje maken “wat denke je ervan”? Conclusie, laten we het er maar op proberen. Van die doodenkele druppel wordt de boel niet nat.
Voorman roept de mensen op en wij openen ruim twee. Omdat er regen was voorspeld was er maar een ploeg georganiseerd voor luik twee. Als die ploeg komt opdagen wordt er direct gezegd dat er niet gewerkt gaat worden. Het waait te hard en in combinatie met die spetters vinden de mannen het niet verantwoord een poot uit te steken.
Wij gooien de boel onverrichter zake weer dicht. Een paar minuten later blijkt dat ze het inderdaad bij het rechte eind hadden, want het begint nu echt te regenen. Dat gaat door tot een uur of tien, dan wordt het droog en kan het laden een aanvang nemen. Ondertussen nog een paar buitjes zodat de luiken in ieder geval gangbaar blijven.
Even voor drieën komen zes pallets met voorraden voor de kok. Eten en drinken gaat door. Uiteraard is de machinist net bezig met de ballast en moeten de luiken voor de zoveelste keer weer eens een keertje open. Dat houdt in dat we met twee man, bootsman en ik, die met die pallets aan de gang waren. Daar wordt je hard van, zeggen ze.
Ondertussen pak ik mijn koffers en maak mijn hutje schoon. Het meeste van dat schoonmaakwerk had ik al gedaan. Verder was het alleen maar een natte lap over de horizontale gedeeltes en even met de stofzuiger door het kot. Natte lap natuurlijk even bevochtigen met schoonmaakmiddel, zodat je na een tijdje stijl achterover slaat van de chemische citroenen. Als iets schoon ruikt dan lijkt het gelijk een stuk schoner.
Vannacht slaap ik in het hospitaaltje. Dat is oorspronkelijk de hut van de radio-officier, ook wel “sparks” genaamd. Die nuttige rang is al jaren uit de mode, maar op deze schepen staat die hut nog steeds op de tekening en wordt daarom nog steeds ingebouwd. Buitenlandse autoriteiten, niet de Nederlandse, vinden het maar gek dat een schip als dit geen volslagen hospitaal heeft. Voor de Nederlandse wet is dat niet verplicht. Maar de rederij krijgt regelmatig opmerkingen van inspecteurs die dan weer met een beroep op de Nederlandse wet moeten worden gepareerd.
Uiteindelijk is het makkelijker om die hut te voorzien van een opschrift en een gecertificeerd bed waardoor het met een beetje goede wil een hospitaal mag heten. Voor de rest wordt het hok voor allerlei zaken gebruikt, zoals nu voor een nachtje te overnachten.
Officieel is zo’n hospitaal om in geval van een besmettelijke ziekte een patiënt te kunnen isoleren. Maar omdat vrijwel altijd iedereen een eigen hut heeft is dat eigenlijk een overbodige maatregel. Is er iemand ziek dan blijft ‘ie gewoon in zijn eigen hut. Daar is ‘ie ook geïsoleerd. Zo’n gecertificeerd hospitaalbed is in de praktijk aan boord eigenlijk volslagen overbodig. De voordelen ervan zijn in een gewoon ziekenhuis uiteraard evident, maar aan boord van een schip? Het hoort op wieltjes te staan, maar aan boord van een schip is dat levensgevaarlijk. De verstelmogelijkheden zijn mooi als je er dagelijks mee omgaat, maar voor mensen als ik die er niet mee bekend zijn zijn die alleen maar lastig en een prima methode om met je vingers bekneld te raken. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.
Waar aan boord wel behoefte aan zou zijn is een goede, veilige en zeevaste plek op de medicijnen op te slaan. Maar juist daar laten de dames en heren scheepsarchitecten en inrichters een doodenkel keertje een steek vallen. Meestal moeten we het doen met een kast waar met het eerste zeetje de laden uitvliegen en waarin de medicijnen los in de vakken liggen.
Als iedereen zo slim was als ikke, dan was er niets meer te klagen. En dat is ook weer niet goed.

Dag 40: Zaterdag 23 januari 2021
Vandaag wordt ik afgelost. Gisteravond was mijn collega al aangekomen. Zoals gezegd ging ik naar het hospitaaltje en mijn collega kon gelijk in een min of meer frisse hut. In de loop van de avond de overdracht gedaan, het kan maar gebeurd zijn. Even samen met de collega een rondje gelopen over het schip en aangewezen waar de knelpunten zitten. Het staat dan wel allemaal op papier, met iets met de eigen oogjes bekijken is meestal toch duidelijker.
Gisteren ook de laatste afrekeningen met de kapitein gedaan. Daarmee was ik officieel afgemonsterd en geen lid meer van de bemanning.
De volgende ochtend zou ik om negen uur afgehaald worden. De laatste dingen in de koffer gesmeten en wachten op de dingen die komen gaan. Om negen uur was er dus niets. Kapitein wilde om negen uur een MOB (man over boord) oefening houden, die oefening stond nog open. Ik ga even kijken hoe het ermee gaat. Dan roept de kapitein vanuit het bootje: “Oh ja, de taxi komt om half tien”. Mooi, dan hoef ik daar verder ook niet meer over in te zitten.
Ik vlieg vanaf Bilbao naar Madrid en vanaf Madrid op Amsterdam. Naar Bilbao is het vanaf Santander een goed uur rijden. Het vliegtuig gaat om half een, dus half tien is vroeg genoeg. Maar om half tien nog niets. Taxi kwam om kwart voor tien. Ondertussen zat ik in de messroom een boek te lezen. Veel anders is er toch niet te doen als je aan het wachten bent.
Taxichauffeur had nog iemand anders in de auto die ook naar Bilbao moest en onderweg werd er nog iemand opgepikt. Je zit een beetje te praten en uiteraard gaat het over de corona-restricties. Mijn eerste medereiziger, die ook naar Amsterdam moest, vertelde dat hij op stel en sprong nog een test had moeten laten doen. KLM had hem via een SMS laten weten dat dit noodzakelijk was om Nederland binnen te komen. Nieuwe regels met onmiddellijke ingang. Nou had ik gisterenmiddag daar van de rederij al iets over gehoord, maar ook dat was niet helemaal duidelijk. Punt was dat er oorspronkelijk voor zeevarenden, als een essentiële beroepsgroep, uitzonderingsbepalingen waren. Medereiziger kijkt nog even in het bericht van de KLM en leest voor dat die uitzonderingen nog steeds geldig zijn.
Aangekomen op Bilbao staat er een rij van hier tot gunder, met een verloop van likmevessie. Het schoot niet op. Na een half uur stond ik nog steeds in de rij. Eenmaal aan de beurt werd het duidelijk. De vlucht van Madrid naar Amsterdam was uitgevallen. Maar ze konden me wel tot Parijs laten vliegen. Parijs is dichter bij Nederland dan Madrid, dus doen we dat maar. In Parijs zien we wel weer. Parijs is het hoofdstation van Air France en dat is goed beschouwd hetzelfde als KLM.
Ik vlieg van Bilbao naar Madrid. Op Madrid natuurlijk weer alle stationsgebouwen bezocht voordat ik doorkreeg vanwaar de vlucht naar Parijs vertrok. Waarom het allemaal zo slecht aangegeven moet zijn snap ik niet, op Schiphol kan het wel.
Maar uiteindelijk kom ik langs een balie van Air France. Ik vraag daar naar de mogelijkheden. Mannetje gaat op de computer rammelen en telefoneert dat het een lieve lust heeft. Maar uiteindelijk geeft hij aan dat er een goede mogelijkheid is dat ik een aansluitende vlucht van Parijs naar Amsterdam kan krijgen. Keurig. Hoe zit het met de bagage. Zullen ze voor zorgen, zei hij. In de eerste plaats gaan ze proberen mijn koffertjes ertussenuit te vissen en van een nieuw label te voorzien. Als dat niet lukt wordt de boel nagestuurd.
Ook vraagt mijnheer of ik een Covid-test heb laten doen. Als ik nee zeg kijkt hij bedenkelijk maar hij klaart op als ik zeg dat ik zeeman ben en mijn monsterboekje tevoorschijn trek. Dan is alles in orde. Schijnbaar heb ik als zeevarende nog steeds een uitzonderingspositie.
Ik krijg een nieuwe reis en instapkaarten voor Amsterdam via Parijs. Bij de gate naar het vliegtuig vraag ik hoe het staat met de koffers. Een collega van mijn vriend aan de incheckbalie weet er al van en zegt tegen me dat ik even moet wachten. Ze zijn nog aan het zoeken naar die koffertjes van mij.
Tijdje later wenk ze. Mijn koffers zijn gevonden en opnieuw gelabeld. Ik kan ze op Schiphol ophalen. Netjes gedaan, niets van te zeggen.
Vlucht naar Parijs vertrekt op tijd. Op Charles de Gaulle is het rennen, ik heb maar een half uur voor de vlucht naar Schiphol. Ook zijn hier in Parijs de aanduidingen onnavolgbaar. Letterlijk dan. Maar ik blijf binnen Europa en zit dus bij aankomst al op hetzelfde stationsgebouw. Dat maakt het allemaal wat simpeler en sneller. Ik ben op tijd. Ook hier wordt gevraagd naar een tes, maar op vertoon van het monsterboekje mag ik direct doorlopen. Eindelijk heb je als zeeman eens een streepje voor.
In het vliegtuig zit ik naast een Nederlander die loopt te griepen over die tests. Ik vertel hem dat ik nergens last van had. Verdorie, zegt hij, ik heb ook een voorlopig monsterboekje. Had ik mee moeten nemen.
Op Schiphol is het wachten op de koffers. Na een half uur worden de meeste mensen ietwat ongeduldig en de dames van de klachtenbalie geïrriteerd. Die weten ook niets. Mijn taxi, die wat later kwam omdat hij verwacht had dat ik nog zou moeten testen, is inmiddels gearriveerd. Net als ik, na meer dan drie kwartier, vind dat het genoeg is geweest, begint de band te lopen en komen de koffers eraan.
Taxichauffeur vind het geen punt dat hij een kwartiertje heeft moeten wachten en brengt me naar huis. Het is inmiddels na tienen. Toch hoort één van de buren de auto stoppen en komt naar buiten. Ben je d’r weer. Inderdaad. Ik was d’r weer.

Welkom thuis

Welkom thuis!

Toch heeft het wel iets een ziekenhuis bed op wieltjes op een schip.
Dan ben je ziek en lig je de hele tijd op hetzelfde plekje naar het plafond te kijken.
Als er dan een mooie golf komt, dan zie je weer een ander plekje van het plafond
Welkom thuis

Het moet toch een fijn gevoel zijn met zulke buren. Je laat je huis achter, maar je weet dat er echt naar wordt omgekeken.

Laatste edit 26-01-2021 12:49

Mooi verhaal weer. Dank je wel.

@Buick: In de praktijk zijn de wieltjes er afgesloopt en is het bed aan de vloer vast gelast.
Ik mocht wel eens bij een nieuwe inventaris een infuusstandaard op wieltjes ontvangen....
Ook al zo'n extreem nuttige aanvulling op de inventaris.

Welkom thuis. Wat een gedoe om thuis te komen, maar het is je gelukt.

@Emmo:

op die manier blijf je natuurlijk wel (zee)ziek

Laatste edit 29-01-2021 09:29

welkom thuis. reizen is nog moeilijk in deze tijd, maar het is weer gelukt....

@Emmo: Wat ik me afvroeg: Zou dit schip nou verkeerd geladen zijn, of is het gewoon niet zeewaardig?

@venzje: Ik vermoed een combinatie van beide. De Zwarte Zee is een gemeen zeetje waarin in korte tijd een hoge golfoploop kan ontstaan met een relatief korte golflengte.
Ik ken het type schip niet maar waarschijnlijk een Russisch schip voor binnenwateren, zoals een Volgobalt of een Baltiyskiy (Er zijn meer vergelijkbare scheepstypen).
Deze zijn specifiek gebouwd voor transport op de Russische rivieren, maar net als de Nederlandse binnenvaarders (Wad- en Sontvaart) steken ze het neusje ook nog wel eens buitengaats. Ik heb me laten vertellen dat dit is toegestaan (verzekeringstechnisch) tot windkracht 6.
Deze schepen zijn relatief lang en smal, en vanwege de diepgang zo licht mogelijk gebouwd. In zwaar weer zijn ze zeker niet voldoende zeewaardig. Verder is de mogelijkheid dat de ladingverdeling niet goed is. Het gebeurt vaker dat in principe goede schepen breken onder een verkeerde belading.
Derde mogelijkheid is gebrekkig onderhoud, waardoor de sterkte van het schip minder is dan origineel.
Het kan elk van deze drie mogelijkheden zijn, of een combinatie.

@venzje: Nog even op scheepsnaam gezocht in "Vesselfinder". Het is inderdaad een Volgobalt, l x b 113 x 13 meter = lang en smal. Gebouwd in 1975 als VOLGO-BALT 189. Oud beestje dus, en mogelijk verzwakt door gebrekkig onderhoud.

Heb door diverse redenen een flink deel van je verslag gemist, dat wordt dus lekker onderuit bijlezen

@Emmo: Dank. Zat ik toch in de goede richting te denken. Ik vond het er al meer uitzien als een binnenvaarder.

@KhunAxe: Zo gauw ik mezelf er toe kan zetten ga ik weer verder met corrigeren en dergelijke.
Dan komen vanzelf de epubjes.
Overigens voor eenieder die het ambieert.

Even een reclamepraatje:
Mijn nieuwe boek is uit: Van Kuil tot Schot.
afbeelding

Voor wie het wil: een pdf'je ervan is direct te verkrijgen. Ben nog bezig met de epub.
Geef even je e-mail op via een pb'tje of directe mail.

Het boek ziet er weer aantrekkelijk uit!
Ik hoop dat er veel vraag naar zal zijn.

Het volgende boek is ook weer klaar. Van Poort tot Kooi.
afbeelding
Wederom beschikbaar voor de liefhebber in pdf of epub.

Voor wie wil kan ik alle boeken bestellen voor een zacht zeeprijsje: Van Poort tot Kooi is bij Bol €18.89. Ik kan het bestellen voor €13 (exclusief bezorging). De meeste boeken bestel ik tussen de €10 en €13, behalve "Van Bulb tot Spiegel", die is €15,5. Die is een stukkie dikker, vandaar.

Stuur even je e-mail en gewenst boek / versie of voor een fysiek boek het afleveradres.