Jáááren geleden (ik was als kind met mijn ouders voor het eerst met vliegvakantie, we waren op de terugreis), zat ik op vrijdag de dertiende in een vliegtuig, en uit de schaarse mediabronnen die we toendertijd op vakantie hadden, wisten we dat in West-Duitsland, staking was in de verkeerstoren.
Het was midden in de Koude Oorlog, en we kwamen ook nog uit een Oostblokland en we moesten naar Schiphol, dus de kans dat we over West-Duitsland zouden vliegen, was groot.
Aan boord van het vliegtuig was de stemming aanvankelijk goed, maar na een tijdje sloeg de heimwee naar Nederland toe, en flapte iemand eruit dat hij, als hij dit overleefd had, biefstuk wilde eten, met sla en gebakken krieltjes.
Toen ik de week erop mijn oma alles over de buitenlandse reis en 'het vliegen' moest vertellen, toen vertelde ik ook van die krieltjes....
Oma, geboren en getogen op een boerderij, flapte eruit "ja, er zijn mensen die dat eten"

Na een geslaagd sportief evenement loop ik met de burgemeester terug naar auto. Onderweg worden we door inwoners, die buiten nog genieten van de warme avond, uitgenodigd voor een versnapering. De burgemeester, in sportkleding, wordt uitgebreid geprezen om zijn sportieve kwaliteiten. Langslopende dorpsgenoten worden trots op de hoogte gebracht van het hoge bezoek.

Een van de passerende dames slaat verschrikt de hand voor haar mond. „Wat erg! Ik zag u net op het evenement en vond u zo’n lekker ding. Maar ik wist niet dat u de burgemeester was.”

Koude dinsdagmorgen. Per fiets ben ik op weg naar kantoor met een pas gekochte kozakkenmuts op mijn hoofd.
Onderweg is een deel van de straat afgezet wegens bestratingswerkzaamheden. Een bordje ‘fietsers afstappen’ kan mij er niet van weerhouden om toch gewoon door te rijden.
Roept een van de stratenmakers tegen een collega: „Hé Willem, we motte het ook nog in het Russisch zette…”

Vriend en ik liggen in bed. Omdat hij nogal gauw verkouden is, heeft hij een T-shirt aan. Verder is hij naakt en dat doet me aan twee bekende stripeenden denken. Ik vraag: „Wie ben je, Fokke of Sukke?”

Hij verstaat me niet, dus ik vraag nogmaals: „Fokke of Sukke?”

Waarop hij vermoeid reageert met: „Ik wil gewoon slapen, liefje.”

Het is de tijd van schoolkeuze. Voor potentiële gymnasiasten geef ik een les Klassieke Culturele Vorming. Aan de hand van dia’s vertel ik het verhaal van koningszoon Paris, die een gouden appel moest geven aan de schoonste godin. Hera beloofde hem macht, Athene wijsheid en Aphrodite de mooiste vrouw van de wereld.
Voordat ik vertel welke keuze Paris heeft gemaakt, vraag ik ze zelf te kiezen. Allen kiezen voor Athene, misschien niet zo vreemd aan het begin van je schoolcarrière. Tot ik bij de laatste leerling kom, een jongetje met grappige stekeltjes. Hij zegt: „Geef mij maar de mooiste vrouw, hersens heb ik genoeg.”

Ik word opgevoed door mijn kinderen. Ik ben dus bij de tijd en kijk nergens meer van op.

Het verbaast mij dan ook niet dat het meisje naast mij in de trein haar gesprekspartner telefonisch op de hoogte brengt van het feit dat ze een nieuwe navelpiercing heeft.

Als ze klaar is met bellen, trekt ze haar trui omhoog, schroeft de navelpiercing los en steekt ‘m in haar mond. Ze sabbelt er even op, stopt ‘m weer in haar navel, kijkt me aan zegt: „Ik moest ‘m goed ontsmetten van mijn vriend.”

Het is zondagmiddag. In onze rustige straat wordt gevoetbald. Luide uitroepen van de jongens maken duidelijk dat hun bal op een garagedak aan de overkant van de straat moet zijn beland.

Uit herhaalde verzoeken om toegang merk ik dat de overbuurman zijn erf niet onmiddellijk vrij geeft. Dan roept er één: „Nou goed, meneer, dan gaan we wel computeren en worden we hele dikke kinderen!” Dat helpt. Enige ogenblikken later zie ik ze daarboven een grote rode bal ophalen.

Na lang zoeken heb ik eindelijk een studentenkamer gevonden. Twee hoog achter, met eigen keukentje en badkamer.

De kamer wordt ingericht met tweedehands meubelen en ik ga er wonen. Er hangen echter nog geen gordijnen, maar dat ga ik binnenkort wel regelen.
De eerste week loop ik wat onwennig door de kamer vanwege het ontbreken van gordijnen, maar de tweede week voel ik me prima thuis. De derde week bellen de overburen aan, met nieuwe gordijnen.

De receptie duurt al lang, is lawaaierig en ik ben niet scherp meer. Ik loop een oude bekende tegen het lijf die ik lang niet heb gezien en vraag haar vriendelijk hoe het met haar en haar vriend gaat. „Hij is naar een ander advocatenkantoor”, vertelt ze. Ze zegt het wat zurig en ik neem het voor hem op.

„Daar was hij ook wel aan toe”, zeg ik en hef mijn glas om hem symbolisch te steunen. Ik schijn zelfs een vette grijns op mijn gezicht te hebben getoverd. Woedend beent ze weg.
Hij was niet naar een ander advocatenkantoor, maar er met een andere advocate vandoor.

Mijn zoon van vier jaar oud is verkouden en heeft doorlopend een vieze snotneus. Er is geen beginnen aan zijn neus schoon te houden.
Het vriendje met wie hij op dat moment speelt, valt dit ook op. Hij zegt: „Jij hebt ook veel snot.”
Waarop mijn zoon zegt: „Ja, maar ik eet ook veel.”
En ze gaan over tot de orde van de dag

We zijn op de crematieplechtigheid van een verre vriendin. Tijdens de herdenking kondigt de inleider een persoonlijke bijdrage aan. Op powerpoint. De apparatuur weigert echter, ook na herhaalde, onhandige pogingen. Vijf minuten ijzige stilte met plaatsvervangende schaamte bij familie en aanwezigen.

Hierna besluit de inleider met excuses dit onderdeel over te slaan. Later, na het condoleren met koffie en cake, loop ik als eerste naar buiten. Uit een kantoor hoor ik verhitte stemmen. „Ja, sorry, duizend keer sorry!” Waarop zijn baas zegt: „Aan dat gesorry van je heb ik niets. Ik ben die klant nu wel voorgoed kwijt.”

Van mijn ouders heb ik geleerd elke dag één goede daad te verrichten.

Ik probeer deze les over te brengen op mijn eigen kinderen. Als ik, met de kinderen in de auto, langs de kant van de weg een oude vrouw met een rollator zie, stop ik om haar over te laten steken.

Zij geeft met een handgebaar aan dat ik kan doorrijden. Maar ik wil het goede voorbeeld geven aan mijn kinderen, en blijf wachten. Uiteindelijk steekt de vrouw over, waarna ik doorrijd.

Als ik met een gevoel van voldoening in de achteruitkijkspiegel kijk, zie ik de vrouw weer terug de straat oversteken.

Tijdens een cursus een persoonlijkheidstest ingevuld. Resultaat: ik heb erg veel kenmerken van het ‘blauwe type’.

Wat is dat blauwe type dan? Ik blader door naar de omschrijving waar onder andere wordt aangegeven dat het blauwe type zeer geordend is.

Als voorbeeld wordt genoemd dat dit type veelal de boeken op alfabet in de boekenkast heeft staan. Hé, dat heb ik niet, maar wat een goed idee! Dezelfde avond nog gedaan.

Een auto hebben we nooit gehad, ik heb zelfs geen rijbewijs. Dat eerste hebben we nooit gemist, maar dat ik in voorkomende gevallen niet kan rijden is af en toe wel erg onhandig. Vandaar dat ik, verstokte fietser, toch maar begin met lessen.

Mijn eerste les begint op een leeg parkeerterrein, waar ik de grondbeginselen van de voertuigbediening krijg uitgelegd. Daarna gaan we de openbare weg op. „Ga hier maar rechts”, zegt de instructeur als we het terrein verlaten. „Oh, en geef maar richting aan met de richtingaanwijzers”, vult hij aan, terwijl hij mijn uitgestoken hand net weet te ontwijken.

Weekje voorjaarsvakantie op Texel in een huisje. „Enkele types A-huisjes hebben een sauna”, belooft de brochure. Niet dat wij echte saunatypes zijn, maar binnen is binnen. Bij binnenkomst vind ik een stapeltje handleidingen. Van de combimagnetron, CV-ketel en… een whirlpool! Ah, brochurefoutje in mijn voordeel. Ik ben echt een whirlpooltype.
Zonder de gebruiksaanwijzing te lezen, ga ik op zoek naar de bubbellocatie. Als ik mijn man mijn teleurstelling wil vertellen, wappert hij grijnzend met het whirlpool-A4′tje en wijst naar de gelijknamige afwasmachine.

De kerkdienst is afgelopen. De rouwstoet begeleidt de kist naar het graf.

Daar aangekomen volgen nog enkele woorden van de pastoor. Vervolgens wordt de kist neergelaten in het graf. Vier dragers houden de touwen vast en laten deze rustig vieren.

De kist daalt, maar het gaat niet direct vlekkeloos. Het gat lijkt te klein te zijn. Uiteindelijk lukt het. Even wordt er gelachen als de zoon van de overledene zijn dankwoord begint met de opmerking „Inparkeren is nooit pa’s sterke punt geweest.”

Om niet telkens een duur maaltijdpakket te hoeven kopen voor alleen de kruiden was ik op zoek naar losse kruiden voor Zweedse gehaktballetjes.

Het beroemde Zweedse warenhuis zou deze toch moeten verkopen. Op hun website met behulp van de zoekfunctie gezocht op kruiden, zweedse gehaktballetjes, gehaktbalkruiden, enz.

Helaas zonder resultaat. Uiteindelijk de hulp ingeroepen van de virtuele Zweedse assistente Anna. Na het intypen van dezelfde zoekvragen, waarop geen bevredigend antwoord kwam, slechts het woord gehaktbal ingetypt.

Het antwoord van Anna: ‘Met schelden kom je nergens’.

Ik sta voor de klas en we behandelen het thema tongval en dialect. Ik leg uit dat aan het dialect of de tongval te horen is uit welke streek de spreker afkomstig is.

Ik benadruk mijn eigen tongval: een zachte g en vraag vervolgens uit welke streek ik dan wel afkomstig zou kunnen zijn.

Er heerst even stilte in de klas. Dan laat een leerlinge zich ontvallen: „Ik weet het niet mevrouw, maar wij noemen dat kak.”

Naast mijn studie klus ik bij als chauffeur. Maar in een druk studentenleven slaat de vermoeidheid achter het stuur wel eens toe.Als ik tijdens een nachtelijke rit vlak voor de eindbestemming moeite moet doen wakker te blijven, klinkt er ineens vanuit het groepje halfslapende passagiers de vraag: „Ben je nog wakker?”

Ik voel me enigszins betrapt op mijn slaperigheid en zo wakker mogelijk antwoord ik van wel.

„Niet jij!”, smaalt dezelfde stem weer, waarop ze haar telefoongesprek vervolgt.

een jaar of wat geleden had ik net een relatie beeindigd, met een man die mij nog steeds lastig viel....
na een vermoeiende werkdag, bij een baan die mij al tijden de keel uit hing, tankte ik mijn auto vol. moe als ik was, zette ik na het tanken en betalen, de auto aan de kant, om de snack te eten die ik in de tankshop kocht.
een wildvreemde man stapte naast mij in mijn auto, en zei dat we verder konden. ik had mijn eten op, dacht niet verder na en reed weg....
ben daarna niet meer op dat werk geweest, niet meer door die ex gestalkt, en nog steeds gelukkig met die man

botte bijl: you're joking.. je reed weg met die wildvreemde man en begon een nieuw leven?
geweldig

@allone: ik moet er ook om lachen, vooral gezien die -smiley aan het eind.

Het is pauze. De man rechts van mij staat op. Hij laat een euro vallen. Ik wijs hem hierop. Hij stopt de euro in zijn zak. Een paar passen verder richting foyer laat hij weer een euro vallen en weer wijs ik hem erop. Nog een paar passen verder laat hij een derde euro vallen. Hij draait zich om, glimlacht en mompelt: „Ik heb een gat in mijn zak”. Ik moet lachen en zeg dat ik de rest van de pauze achter hem aan ga lopen.

’s Avonds in bed ben ik opeens klaarwakker als het bizarre toeval van deze gebeurtenis pas echt tot mij doordringt: gebeurde dit nou echt in de pauze van Die Dreigroschenoper?

Onderweg van school naar huis, vertelt mijn dochter van zes dat we vanmiddag een Palmpaastak moeten maken. Die gaan ze op school versieren. ‘Leuk’, zeg ik, ‘dan moeten we even bij het tuincentrum langs om een krulwilgentak te kopen.’ Verbaasd roept ze uit: ‘Nee joh, het moet een kruis zijn. Jezus hing toch aan een kruis!’ Oh ja, zeg ik, ‘even vergeten, ik heb ook niet op een katholieke school gezeten.’ Ze valt me bij: ‘Geeft niet, hoor. Toen jij op school zat bestond die natuurlijk nog niet.’ Als ik ’s avonds de anekdote aan mijn man vertel, zegt hij ‘Ja natuurlijk, jij bent ook van voor Christus.’

@allone: @ledi:
het zijn toch ïk-verhalen" van andere mensen