botte bijl: haha, je had me inderdaad beet.
Ik had nog willen zeggen dat het thuishoorde in de column "Wat me is overkomen".

nee toch

.Open dag op het gymnasium. Tijdens een les klassieke talen krijgen we een rijtje woordjes voorgeschoteld met de vraag hoeveel woorden er afkomstig zijn uit het Latijn of Grieks.
Bij het woord ‘school’ fluistert mijn zoon van net elf „uit het Grieks en het betekent vrije tijd”. De docent bevestigt wat mijn zoon zei.
Vrije tijd was de tijd die beschikbaar was voor studie. Toch wel trots vraag ik hem na de les hoe hij dat wist. Niet van mij, want ik heb nooit Grieks gehad. Zegt hij: „Uit de Donald Duck, daarin staat de rubriek: Weet wat je zegt!”
Van mij mag hij nog heel lang abonnee blijven.

Lang na de feestdagen en twee verjaardagen verder gooi ik in een hoog tempo een veertigtal bierflesjes door de statiegeldautomaat.

Een schermpje licht op: niet zo snel gooien!

Ik mompel iets van: zelfs in de supermarkt word je nog de les gelezen.

Een dame achter mij schiet in de lach en zegt: „U boft nog dat er niet staat: u moet niet zo veel drinken.”

Tijdens een nachtelijk bezoekje aan de snackbar raak ik aan de praat met, zoals hij zegt, een dakloze ex-boxer.

Zoals vaak bij toevallige, nachtelijke gesprekken op straat gaat de discussie al gauw over een vraag des levens: bestaat reïncarnatie nou wel of niet?

Volgens mijn gesprekspartner bestaat dit verschijnsel wel degelijk, aangezien hij de reïncarnatie van niemand minder dan de Egyptische heerser Toetanchamon is. “Dus niet die van Jimi Hendrix?”, grap ik door de vage gelijkenis met mijn idool.

“Nee”, antwoordt hij, waaraan hij volkomen serieus toevoegt: “Maar ik kan wel heel goed luchtgitaar spelen.”

Ik wil op 30 april mijn Oostenrijkse vriend kennis laten maken met de Nederlandse cultuur.
Op het programma staan: Koninginnendag en koeknuffelen.

Ik reserveer per e-mail bij de boerin en maak in de P.S. een grapje: „Ik hoop dat uw koeien Duits spreken, want mijn vriend komt uit Oostenrijk.”

Binnen de kortste keren krijg ik een e-mail terug: „Ik hoop dat u begrijpt dat de communicatie waarover wij op onze website schrijven non-verbaal is en niet verbaal?”

op de middelbare school hadden we een proefwerk Duits, dat eruit bestond dat we 10 Nederlandse zinnen in het Duits moesten vertalen.
omdat ik al mijn hele jeugd veel met Duits, Duitsers en Duitsland te maken had, en diezelfde dag ook nog een proefwerk economie had, waar ik vreselijke moeite mee had, verspilde ik geen tijd om dat Duits voor te bereiden....
economie had ik met veel geluk een 5.7 (was gered dus)
duits had ik een 9.4, het hoogste cijfer van de klas, ondanks dat ik mijn hele woordenschat (op de lelijke woorden na) had misbruikt om de zinnen te vertalen en de dingen die ik had moeten leren te omzeilen
vandaar dat de leraar er onder schreef:
ik hoop dat je het de volgende keer weer eens leert

Thomas is de uitbater van de bar op onze golfclub, een innemend mens en een uitstekend gastheer. Op zijn terras drink ik een wijntje met een bevriend echtpaar.
De vrouw, ervaren wijndrinker, beklaagt zich over de kurksmaak van de wijn. Haar man, van nature geen klager, aarzelt en stapt dan beschroomd naar Thomas.
„Thomas, de wijn smaakt naar kurk.”
„Ja”, zegt Thomas, „dat kan voorkomen bij wijn met een schroefdop.”

Omdat ik me ’s ochtends moet haasten, neem ik met mijn fiets een scherpe bocht in volle vaart. De fiets glijdt onder me weg, ik schuif een flink aantal meters door en kom hardhandig tot stilstand tegen een trottoirband.

Even blijf ik beduusd liggen na de toch onverwachte valpartij en inventariseer ik de schade aan mijn kleding en fiets. Enkele auto’s en fietsers passeren me voordat er iemand stopt. Een portierraampje wordt opengedraaid, een vrouw steekt haar hoofd naar buiten en roept: „Pas op, het is glad!”

Net als elk jaar brengen wij met onze familie het Paasweekend door in een groot vakantiehuis in de Ardennen. Dit keer werden we met een gigantisch pak sneeuw gezegend. Nadat we met z’n allen een grote sneeuwpop hadden gemaakt verkende ik de buurt. Tijdens mijn korte wandeling liep ik langs een ander groot vakantiehuis, waar ook een familie verbleef. Buiten waren drie mannen ook een grote sneeuwpop aan het maken. Opeens roept van binnen een kinderstem door het raam naar buiten: „Pap, kom je even binnen om de playstation aan te sluiten?”

Chelsea-Barcelona, halve finale Champions League, belooft spannend te worden. Helaas kan ik de wedstrijd niet rechtstreeks zien. De dvd-recorder brengt uitkomst. Probleem is dat ik de uitslag niet mag weten.

Ik werp dus geen blik op het grote scherm in de hal van Utrecht CS, zet in de trein m’n iPod op om te voorkomen dat ik van een medereiziger iets te horen krijg en, lopend naar huis, kijk ik niet bij mensen naar binnen. Stel dat ik op hun televisietoestel een juichende Guus Hiddink, coach van Chelsea, zie. Wanneer ik het tuinpad oploop, komt de buurman naar buiten en zegt: „Sneu he, voor Guus!”

De lezing gaat over vroegtijdige zaadlozing. Dat zorgt – in de zaal met apothekers en artsen – voor een jolige stemming.

De spreker weet echter snel te boeien met zijn
onderzoeksresultaten en praktijkvoorbeelden.
Zoveel is duidelijk, dit is een kwaal die veel psychisch en sociaal lijden veroorzaakt bij mannen en hun partners.
De toehoorders zijn onder de indruk van nieuwe behandelmogelijkheden en de puberale sfeer van ginnegappen, maakt plaats voor professionele aandacht.
Tot de spreker na twintig minuten op zijn horloge kijkt en zegt: „Ik ben bijna klaar!”

Mijn elfjarige dochter en haar vriendinnen praten na over hun klassenfeest, waarop Michael Jackson grijs werd gedraaid. Een maand geleden hadden zij nog nooit van hem gehoord. Inmiddels vinden ze hem vet cool.
Billy Jean wordt gezongen, de moonwalk vlekkeloos uitgevoerd. Ik vraag of K3 nog werd gedraaid. Gejoel. „Dat is voor kleine kinderen!” zegt mijn dochter. Hoe kon ik zo dom zijn? Onder welke steen ben ik vandaan gekropen? „K3 bestaat bovendien helemaal niet meer!” zegt ze. Vanachter zijn laptop schiet mijn zesjarige zoon te hulp. „Michael Jackson anders ook niet,” zegt hij droogjes.

@ledi:
snap ook wel dat elfjarigen en zesjarigen niet 'jouw eigen koters' zijn, op jouw WMR-leeftijd *hihi*
die zesjarige met laptop, die moeten we wel in ere houden

botte bijl: tja - daarom staat er ook bovenaan "van andere mensen".
-----------------------

Konijn was dood, met dank aan onze hond. Dus een oefening in afscheid nemen voor onze dochter van zes. Peuleschil voor mij als geroutineerd oud-misdienaar.
Gezamenlijk met buurkinderen in processie naar een vers graf in ons verwilderd buurtpark. Vooraan de dochter met Konijn op jutezak. Enkele welgekozen woorden, een moment stilte en dan het graf dichten met z’n allen.
Op de terugweg vraagt een buurjongen waarom er geen kruis op het graf staat. Dochter zegt achteloos: „Konijn was niet gelovig.”

in de fabriek waar mijn man werkt, daar vertrekken ontevreden mensen soms naar dat staalbedrijf wat vroeger Hoogovens heette en tegenwoordig eigendom is van de Indiase Tata groep. omdat het Britse Jaguar daar ook onder valt, wordt er dan gegrapt over auto's van de zaak....
toen mijn man aanstalten maakte om daarheen te gaan, heb ik op internet gekeken wat die Tata groep allemaal meer doet (bij grote Aziatische concerns verbaas je je soms een slag in de rondte waar ze allemaal mee bezig zijn)
na enig 'gegoogel' kon ik het niet laten mijn man er 'fijntjes *hihi* ' op te wijzen dat Tata dat bedrijf in Beverwijk waarschijnlijk had gekocht omdat het een concurrent was die op den duur weg moest, dat de lonen in India in soortgelijke bedrijven een fractie zijn van wat hij dacht te gaan verdienen, en dat de meest waarschijnlijke 'auto-van-de-zaak' in zijn functie bij de huidige crisis een Tata Nano zal zijn, het Tata concern bouwt de goedkoopste auto ter wereld tenslotte zelluf
'manlief' zal de vaste baan die hij al 35 jaar heeft dus niet opgeven op zijn leeftijd (53), en dat is precies wat ik wilde bereiken als financieel onafhankelijke maar toch bezorgde/zorgzame 'vrouw-van'

Tataaa - korter hem ik 'm niet.

Naast mijn studie werk ik op invalbasis in de lunchcorner van een grote viswinkel in Rotterdam. Op een middag komt een keurige heer van in de zestig naar mijn balie en wijst naar het bord met de specialiteit van de dag: kreeftensoep. Hij vraagt me in gedistingeerd Engels wat er staat.
Ik kom zo snel niet op het woord voor kreeft en denk driftig na. Dan schiet het Engelse sterrenbeeld me te binnen. Opgetogen over mijn ruime woordenschat antwoord ik tevreden: „That’s cancersoup, sir.”

Bij de kassa van de supermarkt vergeet ik mijn sleutels. Een vrouw komt me achterna en overhandigt ze. „Vervelend hè, die zwangerschapsvergeetachtigheid?”
Verbouwereerd en beledigd staar ik haar na. Ik heb geen snedige opmerking paraat. Mollig ben ik, zwanger niet.
Na nog wat zaterdagse beslommeringen in het winkelcentrum wil ik op weg naar de auto een sigaret opsteken, maar de vrouw van de vergeetachtigheid komt me tegemoet.
Ik wacht met roken tot ik in de auto zit, stel je voor dat ze me een slechte moeder vindt.

Nou, ik heb er wel een en die is best apart
ik lag te dromen en droomde en dat wist ik in
de droom - ik liep door een stad en zag wat vreemde dingen waar ik niet verder op in kan gaan.. maar opeens stond ik bij iemand in de kelder en bekeek de vrieskast.. de muren met bedrading, een rek met kopjes die ik ook echt
kon aanraken en voelen.

Vervolgens liep ik naar de deur en zag een
trap omhoog, nog voordat ik deze kon nemen
kwam een vrouw naar beneden en zei hallo..
Vervolgens zat ik in de kamer goed verlicht
alles heel helder. Ik zat daar in een gemakkelijke stoel van leer en sprak met de
heer des huizes.. ik zei.. weet u waarom ik hier ben?

De man zei, nee vertel. ik zeg.. ik zit in een droom en ik droom dit dus misschien is het goed als we wat adres gegevens uitwisselen zodat ik kan controleren of dit
alles zo echt is als het lijkt.
Daar bleef de man nogal koeltjes onder
en eigenlijk heel begripvol.

En daar zaten we te schrijven.. ik schreef
mijn adres op - hij zocht zijn telefoon nummer op zodat deze zo compleet mogelijk was. En ik wilde net zijn adres nog eens duidelijk overschrijven als ik plotseling uit de droom wordt getrokken..

Het Enige wat me rest is een
familienaam en een plaats.

@heraux: ook lullig

herauxschreef: Het Enige wat me rest is een
familienaam en een plaats.
-----------

Laat Google er maar eens op los.

Ouder worden en "never a dull moment"

J., een oud collega (85) en ik (81) hadden afgesproken om samen naar een matinee concert in Eindhoven te gaan. J. zou mij komen afhalen en samen zouden we naar het centrum rijden naar de garage onder de z.g. Heuvelgalerie, waar behalve heel veel winkels zich ook de concertzaal bevindt. Wij parkeerden de auto in rij B, doorstekend door rij A

Het concert was mooi en we hebben dan ook genoten. Na afloop liepen wij naar beneden terwijl we piekerend bedachten waarschijnlijk een groot bedrag in de parkeermeter te moeten stoppen en ons afvragend of we wel genoeg munten hadden. . Bij de betaalautomaat bleken we de parkeerbon niet te kunnen vinden. Zonder resultaat onze tassen uitgepakt. Waarschijnlijk lag de bon dan in de auto! J., die slechter loopt dan ik, zou blijven wachten.
Ik kreeg van haar de sleutels en vroeg naar het nummer van de auto. Weet ik niet, zei ze, het is een donkerblauwe. Ik zag alleen maar donkerblauwe auto’s staan met 1 of 2 witte of rode. Ze pakte daarop haar autopapieren en begon het nummer te noemen. Ik protesteerde: dat kan ik niet onthouden. Daarop gaf ze mij de autopapieren en ik ging op zoek. De gangen waren wel 75 (?) meter lang en ik zoeken, maar niets zien. Uiteindelijk bleek de auto verstopt tussen een grote bestelauto en een muur bijna bij het begin.

Ik pakte de bon, maar wist vervolgens niet meer waar ik J. had gelaten, want had van links naar rechts gelopen en had geen idee of ik nu bij A een andere gang was ingegaan bij al mijn zoeken naar de auto. Heb wel 5 minuten door de hallen gelopen, steeds J's naam roepend, maar njet!!
Waarom stond ze niet zichtbaar in een van de gangen, dan had ik haar rode jack zo gezien?? Uiteindelijk maar eens terug naar boven naar die betaalautomaat waar ik was begonnen. En daar iets verderop stond zij achter een muurtje te wachten tot ik met de auto langs zou komen rijden. Nu rijd ik niet zo maar in vreemde auto’s, dus het misverstand was groot geweest. So wie so had ik de auto daar niet stil kunnen zetten om te betalen, want het was de doorgang naar de in/uitgang waar een doorlopende stroom auto’s op dat tijdstip was, omdat de winkels ook net sloten.

Na dit alles was de betaling een makkie en we zijn dan ook tevreden naar mijn huis gereden, waar J. mij heeft afgezet en vervolgens is doorgereden naar haar huis.

@ledi:
oops, arme jij, en niemand die je erop wees dat er in de 21e eeuw vaak een knopje op die autosleutel zit, waarop je moet drukken om de afstandbediening van het slot te activeren, waarna de autolichten gaan knipperen en je de auto kunt openen
zeg met opzet VAAK, want bij mijn ouwe Peus werkt het niet meer

botte bijl: Nieuw batterijtje in de sleutel stoppen. Ik heb ook zo'n Peugeot.
Vorige week heb ik trouwens de accu maar eens vervangen want dat was nog steeds de eerste uit 1999.