Vàilan en Fyona besluiten de tuinen over te slaan en naar de Zilvertoren te gaan, de op één na hoogste en stevigste toren van het kasteel, waar Vàilan dus zijn nest heeft. Na de lange klim ploft Vàilan, in mensvorm, uitgeput in het hooi. Fyona gaat naast hem liggen, nadat ze het luik naar het trappenhuis goed dicht heeft gedaan.
"Zo, hier kom ik de eerstkomende week niet meer vandaan," zucht hij.
"Oh, dus ik mag voor 't eten gaan zorgen?" vraagt Fyona.
"Als je dat wil...," zegt Vàilan.
"Ach ach, suikertje wil dat ik zijn happie ga halen," zegt Fyona.
"Raaaawwrrrrg!!" Vàilan haalt uit naar Fyona, maar ze houdt hem eenvoudig van zich af.
"Was maar een grapje," zegt ze vervolgens.
"Houd op me zo te noemen, ik smeek je!" jammert Vàilan.
Fyona gaat tegen hem aan liggen en kust hem op zijn wang.
"Sorry," zegt ze zachtjes. Opeens gaat ze overeind zitten.
"Wat moest die Madarian eigenlijk doen?" vraagt ze.
"Een voorwerp halen wat bij de koninklijke familie hoort," zegt Vàilan.
"Oh," zegt ze, en ze gaat weer liggen.
"Geen idee wat voor voorwerp," zegt Vàilan.
"Ga 't eens vragen," zegt Fyona.
"Nu niet, eerst slapen," zegt Vàilan.

Madarian komt bij de stadspoort aan. De wachters blokkeren de doorgang. "Halt!" "Ik heb wat voor de koningin." zegt Madarian. "Zonder bewijs mogen wij je niet binnen laten." Madarian laat de dolk zien. Eén wachter kijkt geboeid naar de dolk. "Wij leveren het wel af." De wachter grijpt naar de dolk. Madarian neemt hem in een houdgreep, en zet de dolk tegen de keel van de wachter. "Wil je de dolk echt zo graag? " De andere wachter weet niet wat te doen. Voor hulp roepen of niet? Madarian: "Doe de poort open. Nu! Ik wordt verwacht door jullie koningin!" De andere wachter denkt even na en doet dan de poort open. Madarian geeft de wachter in z'n armen een flinke douw weg van de poort en gaat naar binnen. De wachters besluiten hun post weer in te nemen. Dan loopt Madarian door naar het kasteel. Het begint al wat donker te worden. Hij hoopt dat de koningin nog aanspreekbaar is...

"Weet je," zegt Fyona.
"Hm?" mompelt Vàilan, die al bezig was met in slaap te vallen.
"Ik heb best wel zin om...,"
"Wat het ook is, bewaar het voor morgen. Ik wil slapen," zegt Vàilan.
Fyona schuifelt wat verder tegen hem aan draait Vàilan naar zich toe.
"Wat moet dat," mompelt hij. Hij kijkt recht in de ogen van Fyona, die haar armen om hem heen slaat.
"Ik mis wat...intimiteit in m'n leven," zegt ze.
"En jij denkt serieus dat ik, een aan jou minderwaardig schepsel, dat kan geven?" vraagt Vàilan.
"Tot een zekere hoogte. Maar wees eens eerlijk, heb jij nooit eens de behoefte gehad om gewoon eens zo met een meisje in 't hooi te liggen?" antwoordt Fyona.
"Om heel eerlijk te zijn: niet echt," zegt Vàilan. "Maar ik moet zeggen dat ik 't best leuk vind."
"We hebben nog de hele nacht om ervan te genieten," zegt Fyona.
"Best raar eigenlijk. Wij zouden niet zo van elkaar moeten gaan houden, 't zou maar wat vreemd zijn. En hoe ga ik dat uitleggen aan iedereen..." merkt Vàilan op.
"Komt wel goed," zegt Fyona. "Nou, kus me."
"Mag ik er nog een nachtje over slapen?" vraagt Vàilan.
"Eigenlijk niet," antwoordt Fyona. "Maar vooruit, morgenochtend vraag ik het opnieuw."
Vàilan draait zich weer om en mompelt nog wat. Zodra hij in slaap gevallen is staat Fyona op en loopt ze naar de Zuidzijde van de toren. Even tuurt ze in de verte.
Hij heeft gelijk...hoe kunnen wij ooit van elkaar houden?

Linctus slenterde door de stad en zocht een plek om even te kunnen herstellen. Hij zag een warenhuis met een openstaande deur. Dit is een uitnodiging om een slaapplek te vormen voor me. Linctus strompelde het warenhuis in en klom een stel kratten op. Boven op een stel kratten met een zijl ging hij liggen. Hij was echt uitgeput van het gebruik van magie. Langzaam dommelde Linctus weg een zoete slaap. Zo lang geleden dat hij zo lekker had gelegen. Zo lekker voelde het dat hij weer magie had gebruikt. Linctus dommelde weg.

“Kom naar beneden met je handen omhoog.” Brulde een wachter waardoor Linctus wakker werd. Linctus stond langzaam op. “Ik weet dat ik hier niet mag zijn, maar ik zocht alleen een plek om wat te rusten.” Linctus keek naar de wachter en zag dat twee andere wachters een aantal lijken versleepten. “Sergeant, hier ligt er nog een.” Linctus keek naar boven en zag daar ook weer een lijk liggen. “Ik wist niet dat hier lichamen lagen.”Stamelde Linctus terwijl hij zijn zwaarden omlaag gooide. “Ik heb hier niets mee te doen.” Linctus klom naar onder. Daar werd hij in de boeien geslagen. Ook kreeg hij een klap tegen zijn hoofd. “Jij zorgt alleen maar voor ellende in deze stad. Jij gaat je nu verantwoorden voor de Koninklijke familie. Ik hoop dat ze jou laten ophangen.” De wachter ging nog even door, maar Linctus verloor langzaam zijn bewustzijn.

Dezelfde avond nog bereikte Madarian het kasteel, maar hij besloot om pas de ochtend erna de dolk af te geven.

"Verenkleed," zegt Vàilan op het moment dat hij wakker wordt. Fyona lacht om die uitspraak.
"Voel je je al wat beter?" vraagt ze.
"Stukken beter," zegt Vàilan. Hij staat op en begint wat te rekken en te strekken.
"Nog steeds van plan om hier de hele week te liggen?"
"Nee, niet meer. Kom, ik wil naar de troonzaal om te zien of Madarian al z'n opdracht voltooid heeft." Hij wil het luik naar het trappenhuis openen, maar Fyona houdt hem tegen.
"Ja?" vraagt Vàilan als antwoord daarop.
"Je had gelijk, gisteren. Het is onwaarschijnlijk dat wij ooit van elkaar kunnen houden. Laten we gewoon goede vrienden zijn," zegt Fyona. Ze laat Vàilan los, zodat hij het luik kan openen en de twee op weg kunnen naar de troonzaal.

Zodra ze daar aankomen is Madarian ook al gearriveerd en houdt hij de dolk in de lucht. Sybil, Roland en Awyllin bekijken het aandachtig.
"Ja, dat is 'm. Goed gedaan, Madarian, goed gedaan," zegt Sybil.
"Je hebt die beloning verdiend. Althans...een deel ervan. Het goud kun je krijgen, maar hulp van Oom Berin bij je ontwerp niet. Berin is namelijk al tien jaar dood," zegt Roland. "Gelukkig heb ik veel met hem opgetrokken en weet ik wel het een en ander over dat spul, dus ik kan je helpen als je dat wil."
"Wat is dat voor dolk?" vraagt Fyona. "Het komt me zo bekend voor..."
Madarian laat van schrik de dolk vallen. Sybil raapt het op en geeft het aan de conservator.
"Die dolk was van koning Daniel II," zegt Roland. "Het was zijn favoriete stukje gereedschap."
Vàilan kijkt boos naar het voorwerp.
"De verensnijder," zegt hij. "Het enige gereedschap waarmee de zilveren veren van een Zilvervleugel afgesneden kunnen worden. Verwijder dat vervloekte wapen!"
De conservator gaat er snel mee terug naar de crypte. Kort daarna komt Roland's broer, Hared, de troonzaal in gelopen.
"Er komt een gevangene aan die Linctus heet," zegt hij. "Hij wordt verdacht van een moordpartij in het warenhuis van Endon."

Aìlérùn kwam aan in de stad, en merkte meteen een verandering op. "Vroeger vloog er altijd een Draak boven de stad, maar die is er nu niet meer. Misschien heeft die Griffin er wat aan gedaan?" mijmerde hij. Hij zocht naar die draak met zijn geest, en probeerde er binnen te dringen om haar gedachten te lezen.

Linctus werd met wat water in het gezicht wakker gemaakt. “Wakker worden jij hond.” Begon een wachter. Linctus zat met zijn handen achter zijn rug geboeid op een marmeren vloer. Een hoge hal met grote standbeelden was toch een andere plek dan waar hij bewusteloos raakte. Linctus werd door een grote deur heen geduwd. “Linctus, u wordt aangeklaagd voor vijfvoudige moord, 5 keer poging tot moord, 2 maal huisvrede breuk en vernielingen.” Een opgedofte man las voor van een perkament rol. Linctus zijn ogen moesten nog wennen aan de goed verlichte zaal. “Ik was het niet. Onderbrak Linctus. Op die pogingen tot moord na, maar dat was niet een poging om te moorden, maar meer zelfverdediging.” Linctus zijn ogen waren wat meer gewend en hij keek de zaal rond.

Vàilan ziet Linctus binnengesleept worden.
"Jij weer?" roept hij boos. Hij wil op hem af lopen maar wordt tegengehouden door Fyona.
"Rustig," fluistert ze.

Net nadat de aanklachten zijn voorgelezen begint Fyona wat rusteloos heen en weer te kijken en houdt haar ene hand tegen haar voorhoofd.
"Vàilan, pak m'n andere hand, nu!" roept ze. Vàilan doet wat hem gevraagd wordt en voelt meteen een sterke magische stroming door zich heen koersen.
"Wat gebeurt er?" vraagt hij stotterend. Fyona's ogen gloeien en ze ademt wat zwaarder. Slechts tellen later is alles weer normaal en ze laat Vàilan los.
"Een sterk iemand...probeerde met zijn geest de mijne te bereiken," zegt Fyona zacht. "Met jouw hulp heb ik hem geblokkeerd."
"Wie?" vraagt Vàilan.
"Een elf, meen ik," zegt Fyona.
"Oh donders, niet weer die gast...," zegt Vàilan. "Oké," gaat hij verder. We hebben met z'n allen een probleem. Dat probleem heet niet Linctus, maar Elfengast. Die kerel die hier al eerder was en door mij aangepakt werd. Twee keer. Hij is terug. Wee hen die in zijn weg staan."
"Ik roep de Elitewachters bij elkaar," zegt Hared.
"Niet doen," zegt Fyona. "Ze zullen omkomen. Laat ons dit werkje opknappen."
Madarian begint alvast wat gifspul te maken.
"En Linctus dan?" vraagt een wachter.
"Daar rekenen we later mee af. En als hij het naar eigen zeggen niet gedaan heeft, wie dan wel?" antwoordt Roland.
Madarian houdt even op met spul maken en kijkt snel om zich heen.
"Laten we dat later uitzoeken," zegt Awyllin. "Eerst moet deze dreiging afgeweerd worden."

"Misschien kan ik ook van dienst zijn?" Begon Linctus terwijl hij zag dat iedereen om zich heen in rep en roer raakte. “Tenminste als de aanklachten komen te vervallen.” Linctus had ook aangevoeld dat er een grote dreiging aangekomen was in de stad. Het was niet een van de achtervolgers die hem zochten. En Larzuk zou ook niet komen als hij magie zou gebruiken. Die zou te bang zijn voor de draak die in de buurt was.

"Oh," merkte Aìlérùn op. "Ik word geblokkeerd. Kennelijk is het een Griffin. Misschien is die Draak dan een vrouwtje, en zijn ze een stelletje. Wat een zielige vorm van verzet. Achja, ik weet nu dat ze in het kasteel zijn, dus daar ga ik maar heen." Zo gezegd, zo gedaan, dus ging Aìlérùn op weg naar het kasteel.

Madarian: "Dat warenhuis was ik. Het waren allemaal leden van de Schaduwbende, met uitzondering van Endon. Zeven binnen, en drie buiten. Dat was de heler aan wie ik ooit die dolk had verkocht. Hij wou me uitleveren aan die Schaduwbendeleden. Als er nog wat prijzen op hun hoofden staan, wil ik die later collecteren. Terwijl jullie dat verifiëren, zal ik jullie proberen te helpen met die dreiging. Wat is er aan de hand?"

Aìlérùn kwam aan bij het kasteel, en hoorde iemand zeggen: "Wat is er aan de hand?"
Hij wist meteen dat het over hem ging, en begon op de poort te bonzen. Dat was helemaal tot in de troonzaal voelbaar.

"De dreiging neem ik aan?" zegt Madarian. Fyona knikt bevestigend. "Laten we dan voor een verrassing zorgen." Madarian fluistert iets, en plotseling staan er 5 van ieder in de troonzaal. 1 origineel, en 4 illusies, die precies hetzelfde doen als het origineel. "Dit duurt niet al te lang, dus maak er het beste van... "

Aìlérùn hoorde Madarian een spreuk mompelen, en hij herkende hem. "Ah, dus ze gaan een leger van illusies op me afsturen hmm?" zei hij hardop, zo hard dat Vàilan het wel moest horen, dacht hij. "Wat zielig. Laat ik ze eens een goede schok geven!" het laatste mompelde hij.

"Aìlérùn mónnù lùminnéì" mompelde hij.
"Ik overwin met meer."
Deze spreuk zorgde ervoor dat er kopieën van hem kwamen die maar al te dodelijk waren, in tegenstelling tot die van Madarian, wist hij. Met één ferme slag kreeg hij de poort open, en hij en zijn leger liepen naar binnen

Na een paar zinnen van beide kanten is al snel iedereen in gevecht. Lictus kan zich echter niet verdedigen met z'n handen achter z'n rug. Madarian baant zich snel een weg naar Linctus, en als hij dichtbij genoeg is, slaat hij naar de boeien. Klang! "Sh.. Geen touw!" Hij prevelt een spreuk, waardoor alleen z'n eigen origineel gedeeltelijk onzichtbaar is, en kraakt snel het slot van de boeien. Madarian: "Als je leven je lief is, help dan!"

Denk aan je leven. Jij bent bijzonder. Jij bent zeldzaam. Er zijn er weinig van jouw soort. De schoonheid van de wereld sterft met ieder van jouw soort die omkomt. Red jezelf. Red jezelf.

"Augus?" mompelt Vàilan. Even lijkt het alsof hij zijn oude leermeester ziet staan.
Vàilan zwaait met zijn armen en vernietigt zijn illusies.

Ik zou nooit gewild hebben dat je je zo in gevaar brengt. Luister naar me, jongeling.

Vàilan begint rusteloos heen en weer te lopen.
"Ik kan het niet," zegt hij. "Ik kan het niet! Aaarhg!" Hij slaat een stuk uit een van de granieten zuilen en leunt er tegen.

Ga, ga! Jouw leven voor alles!

"Meester!" roept Vàilan.

Ja, mijn leerling. Ik ben bij je.

"Vailan?" vraagt Fyona. "Is alles...ok?"

"Mijn meester! Ik zie hem! Ik hoor hem!" roept Vàilan.
"Nee, die elf speelt met je geest!" zegt Fyona.
"Die elf komt voor mij, waarom zou hij me wegjagen?" hijgt Vàilan. "Nee. Ik gehoorzaam mijn meester. De man die mij vond, mij grootbracht en mij les gaf. Ik dank hem mijn leven. En ik bescherm mijn leven."

Ze zullen het je vergeven. Zij zal het je vergeven. Jullie zullen samen zijn.

Vàilan verandert in een Griffin en springt door het grote raam naar buiten, en vliegt zo ver weg als hij kan.

Het gevecht brak uit, en Aìlérùn deed met alle plezier mee. "Ahahaaaa! Dit is leuk!" schreeuwde hij uit. "Maar wat is dit? Heeft onze Griffin last van spoken? Moet ik hem misschien even helpen?" Hij sprak een spreuk uit, en Vàilan veranderde in een Griffin, en vloog het raam uit. Aìlérùn zag hem snel wegvliegen, en sprak snel een spreuk uit om alles binnen de stad te houden.

Volg mij. Ik begeleid je. Vertrouw op mij.

Vàilan sluit zijn ogen, concentreert zich en laat zich leiden door de geest van zijn meester. Zodoende vindt hij de kracht om door Ailerun's schild te breken en ver weg te vliegen.

Ook Fyona begint haar twijfels te krijgen.
"Lieve Malassa, waar hebt Gij mij in verzeild doen raken?" vraagt ze bij zichzelf af. Ze loopt een stuk achteruit en spreekt hardop, voor iedereen hoorbaar:
"Bij de kracht in mij, gegeven door Haar, geboren ben ik, in de eclips van de zon. Laat de schaduwen van de Duisterdraak, de schaduwen van de Moeder, over mijn vijand komen!" Fyona hult zich hierna in een gitzwarte wolk en lijkt erin op te lossen.

Aìlérùn voelde dat Vàilan door zijn schild heeb brak, en zorgde ervoor dat zijn klonen om hem heen gingen staan. Omdat de Griffin door het schild brak, voelde de jonge Elf zijn rug knappen. Vlak voordat hij bezweek, merkte hij echter dat er een lichtstraal om hem heen kwam "Klonen," instrueerde hij. "Jullie moeten kostte wat het kost die Draak verwonden." Daarna viel hij neer, in een diepe slaap.

De klonen slaan regelmatig in de lucht als ze de illusies van Madarian raken, en één voor één verdwijnen de illusies die Madarian gemaakt heeft door de aanvallen. Geen genade meer.. Veel keus heeft hij niet. Madarian gebruikt al z'n kusten om de klonen aan te vallen. Behendig ontwijkt hij veel slagen, en weet een redelijk aantal klonen goed te raken, waarna ze als stofwolk verdwijnen. Dan gaat Vàilan er vandoor. Madarian wordt kwaad, en gaat daardoor beter vechten. Dan wordt de draakvrouw een gitzwarte wolk. Madarian denkt dat ze ook probeert te vluchten, en wordt daardoor furieus! Door de adrenaline lijkt de tijd voor hem wat langzamer te gaan. Hij belandt in een soort trance, en weet slagen te ontwijken die hem anders vol geraakt zouden hebben. Plotseling verzamelen de klonen zich op één plek, en valt er ééntje die door niemand geraakt is. De andere klonen draaien zich naar de gitzwarte wolk...

"Raar tuig!" roepen Roland en Hared tegelijk. De kapiteins trekken hun zwaarden en gaan meedoen met de strijd. Sybil en haar zus brengen intussen zichzelf en Awyllin in veiligheid.

Fyona is nog aanwezig en beweegt zich snel heen en weer om de klonen af te leiden.

Vàilan is ondertussen al ver weg van de stad, nog steeds in een soort van trance.

Land bij het meertje. Je zult me daar ontmoeten.

Linctus had de hele tijd staan mompelen in de hoek. In zulke kleren had niemand op hem gelet. Hij zag eruit als een gewone burger. Dit had hem de jaren door geholpen. Linctus open zijn ogen zijn vuisten zijn omhuld in vlammen. Hij rende naar Madarian toe die als een bezetene vocht. Elke slag die Linctus aan een kloon gaf veranderde hem in stof. Toen zag hij de zwarte wolk waar de klonen naartoe gingen. Linctus rende hier naartoe en ging ervoor staan. Ondertussen begonnen stemmen in het hoofd van Aìlérùn te komen. Keer terug. Er is een weg terug van de duister. Luister naar je ziel. Er is een weg terug. Je kunt het nu nog terugdraaien. Jij hoeft niet slecht te zijn. Keer terug naar het licht. Het duistere pad leid naar vernietiging. Linctus was de gedachten aan het sturen.