"Sorry lieverd, langer kan ik je niet in slaap houden." hoorde Aìlérùn toen hij weer bijkwam. Tijdens zijn dutje was er een deel snuit naar buiten aan het steken, en was zijn rechterarm al vrijwel helemaal bedekt met dofzwarte schubben. "Ìséndùn, we moeten onze krachten bundelen. Ik moet naar het kasteel!" dacht hij, terwijl hij het uitschreeude van de pijn. "Oké broer, als jij het zegt," antwoorde zijn broer.
Aìlérùn begon wat te mompelen, en even daarna verdween hij. "Ik hoop dat ze me niet herkennen..."

In de troonzaal, terwijl Madarian het aanbod van Linctus aannam, was plots een lichtflits, en lag de jonge Elf/Draak daar op de grond, kermend van de pijn.

Met een flits kwam een jonge Elf/Draak de troonzaal binnen. Linctus nam weer een gevechtshouding aan. "Hij is terug." Zei Linctus terwijl hij klaar stond om de elf zo veel mogelijk pijn te doen.

"Hij is terug" hoorde Aìlérùn. Hij hoorde ook het geluid van zwaarden en messen die uit hun schedes getrokken werden. "Nee.....al..sje...blieft.... niet" kreunde hij.

"Denk je alles gehad te hebben," zegt Vàilan. Hij ziet hoe de elf langzaam een draakvorm aanneemt.
"Kennelijk ben je niet uniek hier," zegt hij vervolgens tegen Fyona. Hared en Roland gaan voor Awyllin staan, Vàilan verandert in een griffin en Fyona neemt voor de zekerheid ook een gevechtshouding aan.
"Niks doen totdat ik het zeg," zegt ze. "Ik denk niet dat we dit keer gaan vechten." Toch roept ze in zichzelf al de Schaduwmoeder aan voor steun.

Aìlérùn kronkelde en spartelde van pijn. Tijdens een rol zag hij Vàilan als Griffin staan en Fyona in gevechtshouding.
"Aahhh!" zei hij, terwijl zijn snuit verder naar voren drong. Bijna zijn hele lijf zat nu onder die nog altijd dofzwarte schubben.

Zo snel hij kan stopt Madarian z'n beloning weg, pakt z'n blaaspijp, en doopt een blaaspijl in wat speciaal gif, en z'n dolken krijgen ook een behandeling. Madarian schiet daarna de pijl richting de veranderende elf. Raak. "En nu maar hopen dat hij niet tegen verlammend gif kan. Wachten we af? Hoe sterk is hij als hij verandert is? Is hij nog vijandig?" Madarian haalt de pijl uit het lichaam van de elf/draak, terwijl hij met argusogen en getrokken wapens afwacht.

Aìlérùn lag op de grond, en Madarian schoot hem een pijltje in zijn lichaam. Dit deel was gelukkig al wel Draak. Toch begon hij te sidderen, meer van schrik.

Enkele momenten later was er geen Elf meer, en lag er alleen nog een jong, klein hoopje Draak.

Fyona schudt haar hoofd.
"Menselijk falen," zegt ze. "Denkt dat ie met gif een draak kan vellen."
Vàilan, als dit uit de hand loopt gaan we er vandoor.
Vàilan wrijft met zijn kop tegen Fyona aan.
Nee, niet nog een keer. Dit maal moeten we het afwachten en meemaken.
"Moge Malassa ons behoeden als het fout gaat," zegt Fyona.

Ailerun is veranderd.

Mijn veren eraf als dat alles is....
"Klein maar fijn zegt men wel eens," zegt Roland.
"Ik kan niet geloven dat het hierbij blijft," zegt Fyona.
Dat moeten we afwachten.

Madarian: "Toen ik hem raakte, was hij nog niet helemaal draak. Misschien dat het iets verschil uitmaakt, hoewel de kans klein is. Is de koningin al weg?" Madarian kijkt om zich heen. De koningin is al weer meteen weggedirigeerd. De lijfwachten doen hun baan goed.

Het blijft rustig. Het zielige hoopje draak ligt maar wat in het midden van de troonzaal.

"Goed, hier met die veren!" zegt Fyona en ze plukt er twee uit Vàilan's lichaam.
Auw! Laat dat! Vàilan hapt boos naar Fyona die ondeugend naar hem glimlacht.
Moet je dat nou zien. Hij is nog kleiner dan ik. Hij ziet er...hulpeloos uit.
"Onderschat hem niet. Ik voel een behoorlijke kracht rondom hem," zegt Fyona. Ze loopt naar Ailerun toe en knielt naast hem. Ze houdt haar hand boven zijn kop en concentreert zich.
"Dus hij was degene die me steeds probeerde te bereiken. Wat zou hij willen?" vraagt ze.

"Zou drakenvlees net zo lekker smaken als men beweert?" Dacht Linctus hardop terwijl een stap dichter naar de jonge draak toe zette.

"Waag het niet!" roept Fyona met een donderende stem, terwijl ze naar Linctus wijst. Iedereen lijkt even bevroren te staan door deze uitbarsting. Haar ogen veranderen in die van haar draakvorm en een paar donkere slierten mist verschijnen rond haar.
"Blijf van hem af, of ik sla je doormidden! We weten niet echt wie hij is, wat hij wil en wat hij nu weer komt doen. En tot die tijd blijf je met je gore dievenpoten van hem af, zowaar ik Fyona heet. Wat daarna gebeurt? Als hij vriendelijk is en geen kwaad in de zin heeft, blijf je eveneens van hem af!"

Rustig, Fyona...alsjeblieft.

Fyona kalmeert, haar ogen krijgen weer menselijke kleur en de slierten verdwijnen.
"Sorry," zegt ze.

Madarian: "Hij viel ons eerder aan. Dus ik hoop dat nu de goede keuze gemaakt wordt, want als dat niet zo is, dan was hetgene van eerder kinderspel, en ik ben nou niet echt in staat om te helpen."

Fyona aait een keer over Ailerun's kop.
"Krijg nou veren," zegt ze.
Die heb je al van mij!
Fyona staat op en denkt na.
"Bijzonder, zeer bijzonder. Ik voel inderdaad een kracht door hem heen vloeien die ik niet kan thuisbrengen. Hij zou ook mijn kracht moeten kunnen lezen. Mijn kracht is afkomstig mijn sterke link met de Schaduwmoeder, en het feit dat ik tijdens de Eclips werd geboren. Iedereen weet dat die eclips maar een keer in de tweehonderd jaar voorkomt. De volgende laat nog wel even op zich wachten. Misschien werd hij ook tijdens een zeldzame gebeurtenis geboren?"
"Jij? Een Eclips-kind?" vraagt Sybil, die nog aanwezig is.
"Ja. Malassa's favoriete moment, wanneer totale duisternis zich twee dagen lang meester maakt van de aarde. Dan gaat zij op pad, en roept ze de kinderen bij haar die dan geboren zijn. Drakenkinderen, elfenkinderen, mensenkinderen, zelfs griffioenkinderen. Ik was er een van. Mijn ouders waren vereerd. Als zwarte draak heb je al een voorsprongetje bij Malassa, weet je..." zegt Fyona.

Dat wist ik dan weer niet denkt Vàilan bij zichzelf. Ach ja, een sterk vriendinnetje is wel leuk. Als ze tenminste niet nog een keer m'n veren eruit gaat plukken.

Aìlérùn werd wakker, en schrok zich meteen een hoedje. Er stond iemand over hem heen gebogen. "Wie...ben ik? Wat ben ik? En waar?" vroeg hij zwakjes.

Iedereen schrikt even zodra Ailerun wakker wordt.
"Wees niet bevreesd, kleintje." zegt Fyona. "Je bent in de troonzaal waar je als elf nogal wat rotzooi hebt geschopt met een heel leger illusies. Je bent in de stad Thylis, in het rijk Aleria. Ik weet niet of je je dat kan herinneren. Je verscheen hier opeens en begon in een draak te veranderen. Dat ben je nu. Je probeerde met mij in contact te komen, maar ik hield je tegen. Wat wil je? Wat kunnen we voor je doen?"

"Waarom..." zei de jonge Draak terwijl hij probeerde op te staan. "Wie zijn jullie allemaal?" Terwijl hij dat zei, viel hij diep bewusteloos neer.

"En hoe zou je het vinden met een magier op je rug een rondje rond de stad te vliegen?" Voegde Linctus er sarcastisch aan toe. "Jij bent een vrouwtjes draak, dus jij kunt waarschijnlijk best wel voor een jonge draak zorgen. Tenminste zonder die oersaaie nutteloze vragen." Linctus schudde zijn hoofd. "De belangrijke vraag is, kun je hem aan als het uit de hand loopt?"

Fyona kijkt Linctus aan.
"Ik laat me niet berijden, zeker niet door volk als jij. Draken zijn niet bedoeld om te berijden. Ook ik ben vrij en wild, dat je 't maar weet. En jij denkt trouwens dat ik automatisch moedergevoelens ga krijgen? Ik heb nog nooit een nest jongen gehad. Ik kan 't met Vàilan proberen, maar veel kans van slagen geef ik dat niet." zegt ze en ze knipoogt even naar Vàilan. "Och, 't arme schepsel is weer in slaap gevallen. Ja, ik zou hem wel aankunnen, tenzij de kracht die hij bezit te groot blijkt te zijn. Hij moet ermee leren omgaan, dat is duidelijk. Of het kan met de jaren verminderen. Dat is nu niet te zeggen."
Fyona staat op en zucht een keer.
"Hij kan zich niets herinneren. Dat is op zich niet zo vreemd. Zulke transformaties zijn zeldzaam en wellicht permanent. Verdomme, wat moeten we toch met 'm doen? Alleen laten? Loslaten in het bos en 'm maar zijn eigen weg laten kiezen?" zegt ze.

Zo raar is dat niet. Hij kan zich vast wel redden. Vàilan komt er ook bij staan en wrijft weer met zijn kop tegen Fyona.
"Hij wordt onze huisdraak," zegt Sybil. "We zullen hem opvoeden, trainen, en alles bijbrengen wat hij moet weten. Onze familie zat en zit vol met trainers van zulke dieren, dus dat komt wel goed. We geven hem een mooi plekje in de oude verzorgkamer. Nou, wie helpt er tillen?"

Wat moet Madarian geloven? Is het over? Hij hoopt van wel. Dan komt de vraag wie helpt tillen. Madarian: "Ik niet. Ik heb al moeite mezelf staande te houden jammer genoeg. Is de heer Roland in de buurt?" Er wordt naar Roland gewezen die vlakbij de poort staat waar de koningin door verdwenen was. Madarian gaat naar Roland toe. "Goedendag heer Roland. Wanneer kunt u een gaatje vrijmaken in uw agenda om me te helpen met m'n ontwerp?"

"Kapitein! Kapitein Roland. Niks heer, kapitein!" zegt Roland.
"Zeurkous Roland zul je bedoelen," zegt Hared.
"En wat ben jij dan?" vraagt Roland.
"Jongens, kappen aub." zegt Sybil.
"Sorry," zeggen de twee in koor. "Maar goed, morgenochtend kom je maar naar de barakken. Er is vanuit het kasteel maar 1 ingang, die ga je door en dan de eerste deur links. Daar heb ik mijn werkhok waar ik af en toe zelf ook wat zit te tekenen als ik niks beters te doen heb," zegt Roland.

Vàilan verandert terug en samen met Fyona draagt hij Ailerun naar de 'verzorgkamer', waar vroeger de jonge griffioenen van de koning werden verzorgd. De kamer wordt heringericht met veel hooi en stro, en een bak water. Ailerun wordt erin gelegd en de traliedeur wordt gesloten.
"Als hij wakker wordt, moet je hem vertellen waar hij ligt," zegt Fyona. Samen met Vàilan loopt ze terug naar de troonzaal. Awyllin is daar inmiddels ook weer aanwezig.
"Vàilan, we zouden nog steeds gaan genieten van de goede afloop. Zullen we dat alsnog doen?" vraagt Fyona.
"Ja, en wee hen die ons gaan verstoren," antwoordt Vàilan. De twee verlaten het kasteel via de normale uitgang en gaan naar de Zilvertoren.

Aìlérùn werd wakker maar bleef gewoon liggen. Hij deed één oog open, en keek waar hij was. "Waar ... is dit nou weer?" vroeg hij, om meteen daarna op te staan en zich eens goed uit te rekken. "Oewaaah! Nnggh"
De wacht, die stiekem een beetje aan het dommelen was, schrok daar zo van, ookal was Aìlérùn nog maar zo klein, dat hij direct naar de Zilvertoren rende en om hulp riep.

De wacht bedenkt dat hij ook best naar de troonzaal kan en gaat er daar dan ook heen.
"Het draakje is wakker," zegt hij tegen Sybil.
"Mooi, ik kom eraan. Zorg voor wat eten, ik denk dat hij wel honger zal hebben," zegt ze.

"Zullen we het proberen?" vraagt Fyona.
"Hm?" vraagt Vàilan.
"Je weet wel...," antwoordt Fyona. Ze trekt Vàilan naar zich toe en ze kussen elkaar een paar keer.
"Wat gaan we doen als ik, of jij, euh...een bepaalde drang gaat voelen om...jeweetwel...," zegt ze.
"Dat gaat echt niet gebeuren," zegt Vàilan. "Diep vanbinnen weten we van elkaar dat we verschillend zijn en dat het bij wat we nu doen moet blijven. Ik denk dat er geen andere verlangens zullen ontstaan. Dat zou tegen onze natuur zijn."
"Lijkt me ook. Hm, kom hier, suikertje!"