Aìlérùn werd wakker, en hoorde een stem in zijn hoofd. "Keer terug. Er is een weg terug van de duister. Luister naar je ziel. Er is een weg terug. Je kunt het nu nog terugdraaien. Jij hoeft niet slecht te zijn. Keer terug naar het licht. Het duistere pad leid naar vernietiging." Hij kreunde en probeerde op te staan. Pas toen deed hij zijn ogen open, en merkte dat hij niet was waar hij was toen hij in slaap viel. Hij was in een Huis van de Lichelfen. "Oh nee," mompelde hij. : Van alle plekken met Elfen moet ik uitgerekend hier komen. Snel wegwezen hier." Hij voegde de daad bij het woord, en stond op.

Hij merkte blij verrast dat hij zijn messen nog had, en sprong toen uit het raam. Hij zeeg ineen, en veerde toen weer snel op. "En waar is die Griffin nou? Eens even zoeken." De jonge Elf zocht naar Vàilan met zijn geest, en bemerkte dat hij in het bos was. "Daar maar eens rustig heen lopen, en ondertussen die Draak met m'n geest aan mootjes hakken"

Ailerun is weg, en Fyona sloopt de laatste klonen voordat ze de zwarte wolk laat verdwijnen. Roland en Hared leunen uitgeput tegen elkaar aan, Madarian staat wat om zich heen te kijken en zakt ineen. Hij blijkt meer verwondingen opgelopen te hebben dan hij dacht. Snel worden er artsen bij geroepen die hem meenemen naar de ziekenzaal.
Awyllin keert terug en begint te spreken.
"Madarian heeft ons ontdaan van Schaduwbendeleden, en daarvoor zal hij beloond worden. Linctus, jij hebt meegedaan met deze strijd en je leven op het spel gezet. De aanklachten komen te vervallen, en ik hoop dat je voortaan uit de problemen blijft. Fyona...ga Vàilan zoeken," zegt ze.

Vàilan landt bij het meertje en kijkt om zich heen.
Meester?

"Hier ben ik, kijk even achter je," zegt Augus. De oude meester zweeft achter hem, lichtgevend. Een geest.
"Je bent wat aangekomen," zegt Augus vervolgens.
Potdomme. Ik heb daarnet iedereen in de steek gelaten en dit is het eerste wat je zegt?
"Excuseer. Het viel op. Welnu, ik kan niet lang blijven, maar lang genoeg om je te beschermen. Het gevecht is afgelopen, de elf is ontsnapt en zoekt je. Maar zolang ik bij je ben kan hij niks doen. Vàilan, ik heb je al een tijdje gevolgd. Je bedoelingen zijn nobel, maar je vergeet het gevaar wat je loopt. Ik vond het nu tijd om in te grijpen. Vrees niets, ze zullen het begrijpen. Ik heb het hen verteld," zegt Augus.
Wat is er met u gebeurd? vraagt Vàilan.
"Dat...is een lang verhaal. Je zal je pijn doen als je het hoort. Je komt er ooit op een dag achter, wacht geduldig af," antwoordt Augus.
En wat moet ik nu doen?
"Ga terug als je voelt dat het tijd is om terug te gaan. Fyona wacht op je, of ze gaat je zoeken. Beantwoord haar liefde, Vàilan. Het is niet zo raar als je denkt. Ze houdt van je en jij houdt van haar. Dat weet je, dat voel je. Beantwoord het, en leef gelukkig."

"Wat!?!" riep Aìlérùn uit. "Waar is die Griffin gebleven!?" De jonge Elf barstte bijna uiteen van woede. "Dan maar die Draak vermorzelen" "Lieverd, doe het niet" zei een stem zachtjes. "Ik weet dat je het niet kan" "Maar..." "Geef me eens één goede reden, waarom moet die Griffin dood?" "Ik heb geen geld, en die veren van hem zullen me een hoop opleveren."

"Je kan ook als een góed mens de kost verdienen, zoals als kleermaker!" "En wanneer moet ik dan vechten? In de wacht kan ik niet, want daar heb je een zwaard voor nodig. En die zijn erg duur."""Je kan toch ookmensen voorbrengen, in plaats van ze te vermoorden?""Nee" zei Aìlérùn, terwijl hij neerviel. "Nee, nee, nee, NEE!"

De ogen gaan open. Vaag ziet hij meerdere schimmen om hem staan. Er wordt wat gezegd, maar Madarian kan het niet verstaan. Dan wordt het weer zwart. Dit gebeurt een keer of drie. Dan wordt Madarian eindelijk echt wakker. Hij zit gedeeltelijk in het verband, en hij heeft een aantal hechtingen gekregen. Als hij zicht beweegt, voelt hij de hechtingen trekken. Hij kijkt om zich heen. Veel gekreun, zieke en gewonde mensen om hem heen... Dit moet de ziekenzaal zijn. Madarian fluistert een spreuk, en kleine sneetjes gaan daardoor langzaam weg. De grote worden ietswat kleiner. Elke keer als hij voelt dat de spreuk is uitgewerkt (na ongeveer een minuutje) herhaalt hij de spreuk weer. Terwijl Madarian zich concentreert op het zichzelf helen, wordt de koninklijke familie geïnformeerd dat Madarian wakker is.

Aìlérùn kwam weer bij kennis, nadat hij in een steegje op de grond had liggen kermen. Hij schudde zijn hoofd, en zei tegen zichzelf: "Ik zal de geest van die Draak openpellen als was het een ui. Zij vertelt me waar die Griffin is, en dan krijg ik een hele hoop geld." De jonge Elf begon aan een lange, ingewikkelde reeks woorden in de Elfentaal, om de krachtigste bezwering te maken die hij ooit had bedacht. "Dus, die Draak heet Fyona hmm?" dacht hij. "Fyona, kom hier!"

Augus kijkt om zich heen.
"De elf loopt hier rond. Maar hij kan je niet vinden vanwege mijn aanwezigheid. Wat zijn motieven zijn weet ik niet. Vàilan, je zit met veel vragen. Ik heb rust, moet je weten. Deze verschijning is zeldzaam en ik heb niet veel tijd meer. De Hoeder staat alleen bij hoge uitzondering toe dat een geest terugkeert naar de aarde, tijdelijk dan. En dit was een uitzondering," zegt hij.
Ik heb u nooit kunnen bedanken voor alles.
"Dan doe je dat nu. Vàilan, je was mijn favoriet. Het was een eer om je te mogen grootbrengen. Weet dat ik elke seconde plezier had met het opvoeden en trainen. Ik was altijd trots op je. Kom, als ik wegga moet je naar de Zilvertoren gaan. Daar ben je veilig. De elf zal er niet aan denken om je daar aan te vallen," zegt Augus.
Zie ik u ooit weer? vraagt Vàilan
"Zeker, als ook jij de dood vindt. Maar anders niet. Ik kan niet naar wens verschijnen. Je zult me ooit weer zien. Ik zit hier gezellig tussen mijn voorouders en de jouwe. Ooit zal je je bij me voegen, maar nog niet. Nog niet." antwoordt Augus.
Ik mis u. Met u was alles zo veel beter!
"Tijden veranderen. Vàilan, mijn jongeling, je zult je groot moeten maken. Ooit zul je te weten komen wat met mij is gebeurd en dan begrijp je het. Je leert het vanzelf te begrijpen. Ik moet nu gaan, merk ik. De Hoeder wil me weer in Zijn almachtige aanwezigheid hebben. Vergeet niet, Vàilan, dat ik rust heb. Ik waak over je, ik ben bij je. Vergeet dat niet. Vaarwel"
Augus lost op in het niets en neemt de beschermende aura met zich mee. Vàilan laat een luide kreet van verdriet horen en gaat meteen daarna door naar de Zilvertoren.

Er zijn meer krachten in deze wereld en daarbuiten die je beschermen. Je bent in goede handen, jongeling.

Intussen krijgt Awyllin te horen dat Madarian bij bewustzijn is.
"Mooi, als hij in staat is om hier te komen moet je 'm laten komen. Dan krijgt hij zijn beloning. Linctus zal tegelijkertijd zijn gratie ontvangen. Fyona krijgt haar deel als ze terug is," zegt ze.
"En Vàilan?" vraagt Hared.
"Dat zien we dan wel," zegt Awyllin.

Fyona, die in de Zilvertoren zit, merkt dat de elf weer een poging waagt. Ze concentreert zich en roept de arcane-krachten aan van de Duisternis. Omdat zij tijdens een zeldzame zonsverduistering werd geboren kan ze uit deze oerkrachten putten. Ze blokkeert Ailerun en bezorgt hem een flinke dosis hoofdpijn.

"Aaaauw! M'n hoofd potverdorie!" schreeuwde de Elf uit. Hij leunde tegen een muur, en ademde zwaar. "Eternì muí, heel mij" zei hij, en zijn hoofdpijn verdween onmiddelijk. "Dat rotwijf heeft me weer geblokkeerd, maar ik weet wel dat ze in een van de hoogste torens van het kasteel zit. Aaaah!" Dat laatste schreeuwde Aìlérùn terwijl hij een stekende pijn voelde op de knobbels van zijn schouderbladen. Hij kon zweren dat hij ze voelde groeien.

Na een aantal minuten houdt Madarian op met de spreuken, omdat z'n mana op is. Hij is maar een beginneling met heelspreuken. Alleen de diepste wonden zijn nog over Hoewel die ook al flink geheeld zijn, doen ze nog redelijk zeer. Madarian probeert uit bed te komen. Hij staat op, en leunt op z'n linker arm. Hij voelt pijnscheuten vanuit z'n wonden aan de bovenarm en aan aan z'n torso, en valt weer terug in bed. Een verpleegster komt aansnellen. Nog voor ze bij Madarian is, staat hij op z'n benen. "Ah, je komt me helpen met aankleden?" De verpleegster kijkt Madarian met ongeloof aan. Ze had gezien wat voor wonden hij had, en nu staat hij al weer! Madarian pakt z'n spullen die in een kist vlakbij z'n voeteneind liggen, controleert of alles er nog is, en begint zich aan te kleden, wat nog wat moeizaam gaat. De verpleegster helpt hem, terwijl ze zegt: "Eigenlijk zou u nog moeten rusten!" Madarian, terwijl met hij z'n hoofd knikt richting de zieken: "Als ik hier nog langer blijf wordt ik ook ziek." Als hij bijna klaar is met aankleden krijgt Madarian van een bode bericht dat hij wordt verwacht bij de koningin als hij zich goed genoeg voelt. "Ik ben er over een minuutje of 10 denk ik." De bode kijkt Madarian met grote ogen vol ongeloof aan, want hij heeft gezien hoe toegetakeld Madarian werd afgevoerd. Hij draait zich om en gaat op pad om de koningin in te lichten. Zodra Madarian zich toonbaar gemaakt heeft gaat hij op weg naar de troonzaal.

Aìlérùn was in shock. "Nee. Dit meen je niet. Ik ben toch niet..." Wat de jonge elf dacht, bleek maar al te waar te zijn. Hij was een van de weinige Elfen die de mogelijk had om in een Draak te veranderen. "Dus daarom ben ik zo sterk....."
Over dit fenomeen had hij al een hoop geleerd toen hij bij de Raad was, en hij bedacht nu ook dat hij sinds hij een kind was altijd al last had van zijn schouders en torso, maar hij had er nooit wat achter gezocht.
Hij zocht met zijn geest naar Fyona. "Fyona. " probeerde de jonge elf. "Fyona, machtige Draak. ik ben Aìlérùn, de Elf die jullie aanviel in het kasteel. Hoor je mij? Fyona?"

"Rawwrggh" gromt Fyona bij de volgende poging van Ailerun.
Nu ben je te ver gegaan. Bij de krachten van de Schaduwmoeder zal ik je voor altijd blokkeren! Fyona concentreert zich weer en sluit zich totaal af van Ailerun.

Vàilan vliegt zo snel als hij kan terug naar de stad. Gedragen door de kracht die zijn ontmoeting met Augus heeft voortgebracht bereikt hij de stad sneller dan hij had kunnen dromen. Hij verandert net voordat hij goed en wel geland is terug en komt met een flinke plof naast Fyona terecht. Hij gaat op z'n rug liggen en krijgt meteen een nieuwsgierige Fyona naast hem.
"Waar was je nou?" vraagt ze bezorgd.
"Naar Augus. Hij heeft me bezocht," zegt Vàilan hijgend.
"Dus toch," zegt Fyona.
"Ja. Hij mocht van de Hoeder even terug om met me te spreken."
"Hij is dus overleden...hoe?"
"Volgens hem kom ik daar vanzelf achter. Fyona...hij vroeg me om jouw liefde voor mij te beantwoorden,"
Fyona glimlacht. "Hij vond het dus niet zo raar?" vraagt ze.
"Integendeel. Het zou hem veel gelukzaligheid brengen," antwoordt Vàilan.
Fyona kust hem op zijn wang.
"Hij heeft rust, gelukkig," zegt ze.
"Ja. Ik zal hem ooit wel weer zien. Hij zei dat het verhaal over zijn dood me pijn zou doen,"
"Als je er klaar voor bent zal je het te weten komen. Voor nu is het zaak om even weer bij zinnen te komen. Niet iedereen krijgt zomaar bezoek van iemand uit het Eeuwige,"
"Ik moet naar de troonzaal," zegt Vàilan opeens en hij gaat overeind zitten. "Ik moet mijn gedrag verantwoorden. Augus zei dat ze het zouden begrijpen en vergeven."
"Maar nu nog niet," zegt Fyona. "Het heeft tijd nodig."
Vàilan gaat weer liggen en Fyona trekt hem naar zich toe.
"Nou, laten we hier even genieten van een goede afloop," zegt ze.
"Mij best," zegt Vàilan.

"Aaaaahh!" schreeuwde Aìlérùn het uit. Hij had zichzelf naar een veilige en rustige plek gesleept, en was daar weer ineen gezegen. Hij moest helse pijnen doorstaan, maar niet als enige. Ergens anders op de wereld voelde ook Aìlérùn's tweelingbroer Ìséndùn hetzelfde. "Wat is er aan de hand lieverd?" vroegen hun ouders aan Ìséndùn. "Weten jullie nog dat Aìlérùn is vertrokken? Hij had toen al last van zijn schouuders, en ik ook"
"Je denkt toch niet dat..." vroeg hun moeder aan hun vader. "Ik denk het wel. Ze zijn een Drakentweeling."

Ondertussen lag Ìséndùn te spartelen op de grond. Anders dan zijn broer, kon Ìséndùn helemaal niet tegen pijn. "Laat het alsjeblieft stoppen!" snikte hij.

"Waar ga je met die hand naartoe?" vraagt Vàilan.
"Oh," zegt Fyona. "Sorry."
"Ik wil toch nu naar de troonzaal," zegt Vàilan vervolgens.
"Neehee, blijf nou,". Fyona houdt hem steviger vast en kust hem een paar keer.
"Ompf, kijk uit, je plet me zowat," mompelt Vàilan.
"Ga volgende week of zo daar heen. Nu is men nog druk bezig met reparaties," zegt Fyona.
"En dan kan ik niet even langsgaan?" vraagt Vàilan.
"Gun ze de tijd," zegt Fyona vervolgens. Vàilan streelt met zijn ene hand door Fyona's haar.
"Het moet toch een keer gebeuren, dan liefst nu," zegt hij.
"Vooruit dan maar, dan ga ik mee," zegt Fyona. Vàilan springt als eerste uit de toren, verandert in een griffin en landt op het balkon van de troonzaal. Fyona volgt even later ook.
"Dat is een verdraaid stevig balkon," merkt Vàilan op.
"Vooruit dan maar," zegt Fyona. Vàilan opent de deur en loopt de troonzaal in, gevolgd door Fyona.
"Ah, ben je er weer?" vraagt Awyllin. Vàilan en Fyona gaan voor haar staan. Vàilan kijkt beschaamd naar de grond.
"Ja, ik ben er weer," mompelt hij. "Ik kom even wat uitleggen."

"Ìséndùn, jij zwakkeling," dacht Aìlérùn ton hij merkte dat hij kon communiceren met zijn broer. "Aìlérùn? Waarom ben je weggegaan?" "Ik kon op veel betere manieren de kost verdi- Aaaaaaggghhh!" "Jij was toch altijd zo sterk?" "Ìséndùn, ben jij wel eens blootgesteld aan echte pijn?" "Nee, maar dit is ondragelijk!" "Jij weet niet wat ik gedaan heb in die 50 jaar. ik heb, nngggh, veel ergere pijnen doorstaan" "Maar..." "Niets te maar! We moeten onze krachten bun...de...len... uhhhh....." "Broer? Aìlérùn? Aauuuww!"
Na deze gedachtenwisseling vielen ze allebei bewusteloos neer, terwijl hun ouders zagen dat bij Ìséndùn vleugels begonnen te groeien, maar niemand zag dat bij Aìlérùn.

Linctus was nog in de zaal. Hij had gezien dat Madarian wat magie gebruikt had en had daar wat vragen over. Ook was hij benieuwd naar de uitleg van de lafaard. Ik kom even wat uitleggen hoorde hij Vailan zeggen. Linctus spitste zijn oren en zag Madarian binnen stappen. Dat ging voor. Linctus liep naar Madarian toe. "Zeg vreemdeling." Begon Linctus. "Zo te zien heb je nachtmerries en herinneringen die je kwellen. Niet gek voor iemand met zulke opmerkelijke set krachten. Mag ik vragen waar jij magie hebt geleerd?"

Wat was ook al weer z'n naam? O ja. Linctus. Madarian dacht even na. Zal ik z'n vraag eerlijk beantwoorden? En zo ja, volledig? hij IS een magiër. Eerst een gedeelte? Madarian begint te vertellen: "Ooit behoorde ik tot een groep van elite dieven. Ik heb daar geleerd hoe ik zo goed als geruisloos kan sluipen, en op een gegeven moment kwam er een nieuwe rekruut. Hij bleek een illusionist te zijn. Van hem heb ik een paar spreuken geleerd. Gedeeltelijk onzichtbaar worden, en controle over licht en donker." Madarian stopte even, maar Linctus was zo te zien nog niet tevreden met dat antwoord. Hij wachtte op meer. Dan de rest ook maar. En nu maar hopen dat hij niet het slachtoffer was Madarian vervolgt: "Daarna kreeg ik een opdracht om een belangrijk voorwerp te halen uit de kamer van een hofmagiër, ver naar het noorden. Eén of andere staf. Bij die diefstal heb ik ook een paar boeken met spreuken meegenomen. Illusiespreuken gaan uitstekend zoals je zag. Een spreuk om te helen lukt net, en vreet mana. Een paar andere spreuken, bijvoorbeeld Destructie of Oproepspreuken willen maar niet lukken bij mij, en ben ik gestopt om die te proberen. Een boek is blijkbaar niet voldoende om die te leren."

"Ik dacht al te zien dan jij jezelf alle spreuken had geleerd." Linctus keek Madarian aan. "Ze waren slordig en doorzichtig. Mensen konden je de spreuken tot buiten de stadmuren horen opzeggen." Linctus schudde zijn hoofd. "Ik kan jou wel iets leren in ruil voor een wederdienst. Jij wordt mijn leerling en jij helpt mij te beschermen met je unieke vaardigheden. Maar wees gewaarschuwd, ik kan een strenge leraar zijn. Denk er maar over na en kom bij me terug als je het antwoord weet. Ik kan je meer leren dan een boek." Linctus liep met zijn handen op zijn rug terug naar Vailan. Toch even horen wat zijn verklaring is.

Aìlérùn kwam weer bij, en schreeude zó hard van pijn, dat het in het kasteel te horen moest zijn. "Lieverd, als je je er niet tegen verzet, doet het minder pijn," hoorde hij in zijn hoofd. "Verhip! Dat is die stem die ik steeds hoor!" Hij begon steeds meer te worstelen omdat hij probeerde de stem te volgen. "Lieverd, " zei de stem. "Rustig." Na deze woorden viel de jonge elf weer bewusteloos neer.

Madarian denkt even over het voorstel van Linctus na. Een halve seconde om precies te zijn. Zo zijn de enige tegenstanders wat tuig, en zo zit hij bij griffioenen, draken en magiërs. Iets in hem zegt dat dit geen toeval is, en dat hij deze mogelijkheid met beide handen moet grijpen. Wie weet wat er nog op z'n pad gaat verschijnen, en dan zijn alle kleine beetjes welkom. En hij is wel wat gewend. Op z'n hele lichaam zijn redelijk wat littekens te zien. Maar eerst z'n beloning. Wat ziet hij toch graag die klauwhandschoenen die hij ooit in een droom gebruikte werkelijkheid worden, en daar zijn twee belangrijke dingen nodig: kennis en geld, en beide wachten met smart op hem bij de koningin. Helaas is ze nog met Vàilan bezig.

Vàilan wacht even tot Linctus en Madarian uitgepraat zijn.
"Goed. Ik heb een zeer wonderbaarlijke gebeurtenis meegemaakt. Tijdens de strijd, of iets ervoor, werd ik plots aangeroepen door Augus, mijn oude leermeester," begint hij.
"Maar...hoe...," stamelt Awyllin.
"Luister. Hij vertelde me dat mijn leven te waardevol was om op het spel te zetten in die strijd. Ik moest mezelf in veiligheid brengen en ik deed dat. Hij leidde me vervolgens naar een meer hier een eindje vandaan. Daar verscheen hij aan me en legde hij het een en ander uit. Hij zei dat het verhaal over zijn overlijden me pijn zou doen en dat ik het met de tijd te weten zou komen. Ik zou het dan begrijpen, zei hij. Hij heeft nu rust, en zit temidden van zijn familie en voorouders bij de Hoeder. Hij zei dat hij wilde ingrijpen in mijn acties. Mijn bedoelingen waren nobel, zei hij, maar hij wil niet dat ik me teveel in gevaar breng. Ik ben te waardevol. Hij heeft al die tijd over me gewaakt. De verschijning van Augus was mogelijk bij hoge uitzondering. Ik denk dat bij de volgende keer dat ik hem zie ik zelf ook in het Eeuwige zal zijn,"

Vàilan pauzeert even en laat de aanwezigen dit verhaal verwerken.
"Hij zei dat het me vergeven zou worden en dat jullie het wel zouden begrijpen,". Vàilan gaat op een tree zitten.
"Hij heeft me grootgebracht," zegt hij snikkend. Hij vond me toen ik nog klein en zwak was, verstoten en achtergelaten. Ik heb alles aan hem te danken, alles. Ik kan geen nobelere man bedenken dan Augus. Hij nam de moeite om me te trainen, me zijn wijsheden bij te brengen..."
Fyona gaat naast Vàilan zitten en slaat een arm om hem heen.
"En hij beval me om mezelf in veiligheid te brengen, en ik deed dat. Ik luister naar mijn meester, zoals ik altijd naar hem geluisterd heb. Hij waakt over me. Ik weet het." Hij staat weer op en haalt een keer diep adem.
"Zo, dat is mijn uitleg. Je hebt het er maar mee te doen."
"Arme Augus," zegt Awyllin. "Ik herinner me hem wel. Hij was een heilige. Zo kalm, zo nobel, zo rechtvaardig. Goed, we moeten toch weer terug naar de orde van de dag. Linctus! Madarian! Hierkomen! Ik heb wat voor jullie."

Madarian gaat naar de koningin, en probeert een buiging te maken, maar komt niet ver. "Aaargh. Mijn excuses Uwe Hoogheid, maar verder gaat nog niet."

Linctus liep naar Vailan toe. "Zouden jullie hier kunnen komen? Klinkt een stuk vriendelijker." Begon Linctus. "Nu laat maar eens zien wat je voor ons in petto hebt."

"Mond dicht, ik roep je bij me zoals ik wil," begint Awyllin. Sybil, haar zus, Roland en Hared komen erbij staan.
"Linctus, jij eerst. Het schijnt dat je her en der wat in de problemen hebt gezeten. Of je ze veroorzaakt hebt of niet is niet belangrijk. Doordat je vrijwillig je leven hebt gewaagd denk ik dat het op z'n plaats is om je gratie te verlenen. Je bent vrij om te gaan, en ik wil je het advies meegeven om uit de problemen te blijven en eventuele verdachte zaken door te geven. Je krijgt 100 goudstukken mee, doe er mee wat je wil."
Roland geeft Linctus een zakje goudstukken.
"Madarian. Je bent een bijzonder persoon. Getraind in veel disciplines en een waardig tegenstander. Je hebt eigenhandig veel leden van de Schaduwbende omgelegd, iets wat vele soldaten niet is gelukt. Dat verdient een prijs. Twintig goudstukken per gedood lid. De verificatie is in gang, dus je beloning zal stukje bij beetje bij elkaar geharkt worden. Tevens krijg je van Roland hulp bij je ontwerp, omdat zijn oom Berin dat niet meer kan omdat hij helaas niet meer onder de levenden is. Ik wil ook jou het advies meegeven om zoveel mogelijk uit de problemen te blijven."
Awyllin pauzeert even.

"Fyona en Vàilan, voor jullie had ik ook nog wat in gedachten," zegt ze vervolgens.
"Hoeft niet," zegt Vàilan. "We hebben elkaar."
"Precies," zegt Fyona en ze omhelst Vàilan. "Wat zou je ons überhaupt kunnen geven? Een zadel?"
"Ja, nee, ik weet het niet. Ik kom er nog wel op. Vooralsnog weet ik het niet," zegt Awyllin.

Madarian neemt een gedeelte van z'n geldbeloning in ontvangst, en bedankt de koningin. Daarna zegt Madarian: "Meneer Linctus, ik neem uw aanbod graag aan. Ik hoop dat u nog even geduld kunt opbrengen, zodat ik in ieder geval m'n ontwerp kan afmaken, anders zal dat me teveel afleiden. Het uiteindelijk fabriceren doe ik dan later."