"Mooi dat deze lukte zonder per ongeluk schade aan de omgeving toe te brengen." hoort Ylaya. Ylaya komt uit de bosjes tevoorschijn en loopt naar Linctus en Madarian. "Was er maar een betere plek om te oefenen." zegt Madarian, terwijl hij een seintje krijgt van Linctus dat de onbekende hun nadert. "Wat dacht je van in de stad?" zegt Ylana. "Daar mogen we juist niet oefenen van de Zilvervleugels..." zegt Madarian.

"De stad staat onder de bescherming van de Zilvervleugel, en zijn vriendinnetje, en dit bos is mijn verantwoordelijkheid. Jullie verstoren de harmonie. Oefenen kun je in de open vlakte ook doen. Ik wil niet hebben dat jullie 'per ongeluk' meer schade toebrengen. Zie je die boom daar? Dat is een voorbeeld van jullie onkunde en onwetendheid. Verdwijn, en laat de harmonie intact. En waarom worden jullie niet opgeleid in een speciale school? Ik dacht dat zulke steden een speciaal gebouw daarvoor hadden. Wij progressieve elfen hebben dat wel."

"Wie ben jij?" begon Linctus tegen de vreemdeling uit de struiken. "En waarom verstoor jij deze training? Zulke scholen zijn tegenwoordig uitgestorven. Het doelwit van duistere krachten die ons uiteindelijk dwingen om in een bos proberen onze kunde door te geven"

"En het is niet 'jullie' onkunde, het is jammer genoeg door 'mijn' onkunde." bekent Madarian.

"Duistere krachten komen bij ons niet voor, want wij zijn trouw gebleven aan de natuur en haar wetten en lieten ons niet verleiden door de duisternis. Puur en zuiver, eerlijk en rechtvaardig. Dat de mensen er een puinhoop van gemaakt hebben was te verwachten. Dat is nou eenmaal jullie lot. Oh, ik zal me maar eens voorstellen, nietwaar? Ik ben Ylaya Anduryl, elfenprinses, afkomstig uit Thallar, of de Groene Landen zoals dat bij buitenstaanders bekend is,"

Ylaya pauzeert even.

"Het verloren gaan van jullie scholen is niet mijn probleem. En deze kunde moet je bewaren voor een plek waar het niemand kwaad kan." Ze kijkt Madarian aan.

"Nog zo'n fout en ik wreek de pijn van het bos. Verdwijn!"

"Een open vlakte, Uwe Koninklijke Hoogheid? Ik ben hier al een tijd niet meer geweest, en ik zou niet meer weten waar we kunnen oefenen zonder dat we weer worden weggestuurd. Kunt u ons wijzen waar een open vlakte is waar we kunnen oefenen?"

"De avond valt," zegt Ylaya. "Ga terug naar de stad voor het donker is. Je wil niet in dit bos zijn als het nacht is. Morgenochtend loop je de stad uit en ga je de boerderijen en akkers voorbij. Ga desnoods naar de heuvels. Ga ver weg van bewoond gebied. Dat is het advies wat ik je meegeef. Zolang je hier tovenaartje speelt krijg je te maken met personen die er niet blij mee zijn. Ik weet wat jullie aanwezigheid teweeggebracht heeft in de stad en wat jullie zelf gedaan hebben. Ik wil het niet in dit bos hebben. Verdwijn!"

"Alweer bijna een dag voorbij," zegt Vàilan, terwijl hij naar de avondzon kijkt.
"En we hebben nog steeds niet...je weet wel...," zegt Fyona.
"Houd er nou eens over op, ik wil er niet aan denken. Gedraag je als een volwassene!" moppert Vàilan.
"Dat doe ik toch ook? Ik zoek verdere toenadering tot m'n maatje," zegt Fyona.
"Doe maar rustig, ok? We hebben nog alle tijd om erover na te denken!" zegt Vàilan.
"Jij hebt tijd nodig om erover na te denken, ik niet hoor. Ik wil het. Zonder twijfel," zegt Fyona.
"Zoals ik al zei, doe maar rustig. We gaan geen rare dingen uithalen met elkaar," zegt Vàilan.

Madarian kijkt naar de lucht. Wat is het al weer snel avond! Hij had het gevoel alsof hij pas begonnen is met de training, maar er is al weer bijna een dag voorbij. "We kunnen moeilijk kiezen wanneer we zelf aangevallen worden en we gedwongen worden onszelf te verdedigen, Majesteit."

Madarian haalt even diep adem. Hij ruikt nog iets nieuws. "Vrienden van u?" Een pijl vliegt vanachter Ylaya recht op haar af. In een reflex neemt Madarian de pose aan voor een luchtmuur, waarbij z'n arm achter Ylaya komt, en hij denkt de spreuk. De pijl ketst weg op de luchtmuur, maar het neveneffect is dat Ylaya een eindje naar rechts geblazen wordt. "Hinderlaag!" roept Madarian. De luchtmuur verdwijnt een struik in vlak naast een boom, en er klinkt een angstkreet.

"Hinderlaag" Hoorde Linctus Madarian roepen en hij pakte zijn zwaard tevoorschijn. Hij spitste de ogen en zag om zich heen een groep ongure mannen uit de voorstad. "Rovers." Mompelde Linctus. Hij zag een pijl zijn richting uitkomen en die schampte net zijn arm. Uit alle kanten kwamen rovers vandaan. Linctus probeerde zo veel mogelijk rovers van zich af te houden. Dit allemaal zonder magie te gebruiken. Madarian en de Ylala waren veel kundiger met hun wapens. Linctus hoorde twee bogen gespannen worden die op hem gericht waren. Hij had echter geen tijd om te kijken uit welke richting dit geluid kwam. Hij was te druk met zijn zwaard duel. Er was geen andere keus de pijlen suisde zijn kant op. Linctus spreidde zijn armen en een luchtstoot gooide de pijlen uit koers.

Linctus sloot zijn ogen terwijl hij voelde dat midden tussen al het gevecht een poort van vuur ontstond. "Linctus." Werd met een kalme en kille stem geroepen. Een man met een zwart gewaad kwam uit de vuurpoort stappen. "Larzuk" Mompelde Linctus. De rovers hielden even op met vechten en keken de vreemde verschijning aan. Teleportatie Magie was in deze contreien al decennia's niet meer door een sterveling aanschouwd. Larzuk nam een houding aan en een slang van vuur kronkelde om zich heen. De slang begon steeds sneller te draaien en werd steeds groter en groter. Linctus sprintte naar Ylala en Madarian. En vormde een lucht schild terwijl de vuurslang explodeerde. Alles in een straal van 20 meter werd verbrand.

"Het bos!" roept Fyona. Ze staan allebei op en kijken in de richting van het bos, waar ze een kleine verwoesting aanschouwen.
"Het is Larzuk," zegt Vàilan. "Hij is terug."
"En hij doet het bos pijn. Vàilan, jij blijft hier, ik ga hem slopen. Ik hoop dat Ylaya nog leeft, zij zal nu ook haar volle kracht in de strijd gooien," zegt Fyona. Ze springt uit de toren, verandert, en vliegt naar het bos.

Ylaya kijkt naar de destructie die is aangericht.
"Nee...," fluistert ze. "Nu is het bos ontwaakt." Ze fluistert een paar woorden, en het lijkt alsof de bomen rondom de verwoesting beginnen te bewegen. Overal uit het bos klinkt een kreet van afschuw en woede.
"Het bos is ontwaakt. De harmonie zal verdedigd worden." Ylaya doet haar boog weg en pakt haar elfenzwaard. Ze fluistert nog een paar woorden, waarna enkele bomen beginnen te lopen.
"Ontwaak, hoeders van de natuur!" roept Ylaya. Larzuk lacht bij het zien van de Enten.
"Stomme bomen, alsof die mij tegen kunnen houden!" zegt hij. Meteen slaat een van de Enten met een lange tak Larzuk tegen de grond. Een holle kreet van woede lijkt uit de boom te komen. De rovers die nog over waren worden stuk voor stuk door de bomen gegrepen en gewurgd.
Larzuk staat op en gebruikt een vuurspreuk om de Ent te vernietigen.
"Sylanna, moeder van de natuur, bescherm uw kinderen," fluistert Ylaya. Met een kreet springt ze op Larzuk af. Deze weet haar te ontwijken en hij smijt haar met een andere spreuk weg. Ylaya staat weer op, mompelt weer wat en komt opeens met verhoogde snelheid op Larzuk af. Hij weet het weer te ontwijken en duwt Ylaya tegen de grond.
"Nietige elf, wat kan jij mij nou doen?" zegt hij. Twee enten tillen haar op en gaan om haar heen staan ter bescherming. Larzuk bereidt weer een vuurspreuk voor.
"Deze vlammen zullen je geliefde bos in de as leggen. Ik win altijd!" roept hij. Maar voordat hij de kans krijgt, landt Fyona in mensvorm achter hem en ze smijt hem tegen een niet ontwaakte boom.
"Ja ja, maar je vluchtte wel naar je mama de vorige keer!" roept ze.
"De draak," zegt Larzuk terwijl hij op staat.
"Waar is je verenkleedje?"
"In de toren," zegt Fyona. Ylaya komt tussen de enten vandaan en gaat naast Fyona staan.
"Samen pakken we hem. Madarian? Meekomen!" zegt ze.

Linctus zette zich ook schrap

"Samen pakken we hem. Madarian? Meekomen!" hoort Madarian. Een beginneling tegen een volleerde magiër? Dat wordt leuk... Hij doet z'n best om de magieaanvallen te ontwijken. Wat Madarian niet ziet is dat Larzuk op een gegeven moment een combinatie aan het voorbereiden is. Madarian springt uit de weg voor een vuurbal, komt vlak voor Linctus te staan, en wordt vol geraakt door een bliksemschicht die uit de hand van Larzuk komt. Madarian voelt er vrij weinig van. Hij rent op Larzuk af die bijna stil lijkt te staan. Hij haalt vol uit met z'n dolken, maar slaat dwars door hem heen, zonder schade aan te richten! Wat is dit nou weer? Madarian kijkt om zich heen. Alles lijkt stil te staan. Dan ziet hij hoe hij door de lucht vliegt. Hij loopt vol ongeloof naar z'n lichaam toe. Dan hoort hij iets achter zich. Hij ziet een vrouw zonder benen met grote snelheid schreeuwend op hem af komen. "Help! Help me toch!" "Wat is er?" zegt Madarian. "Een demoon! Een demoon achtervolgt me! Daar komt hij!" Madarian gaat tussen de vrouw en de demoon staan. "Wat wil je?!?" roept hij. De demoon verandert in een klein meisje en antwoordt: "Ze heeft het geld verloren voor mijn medicijnen." Dan herkent Madarian het meisje. Hij draait z'n hoofd naar de vrouw. "Ik ben het geld verloren. Had ik het maar goed opgeborgen." jammert ze. "Hoe ben je overleden?" vraagt hij. "Ik kon het verlies van mijn kind niet aan en heb zelfmoord gepleegd. Door mij is ze dood." "Nee. Nee, nee, NEE!" roept Madarian uit. "Het is NIET jou schuld." zegt Madarian. "Het is niet haar schuld! Ze was slachtoffer van een dief! Jullie waren slachtoffer van een dief." Ze kijken beide Madarian met ongeloof aan. "Jullie waren slachtoffer van mij! Ik heb het geld gestolen. Ik alleen ben verantwoordelijk voor jullie dood. Richt jullie woede op mij!" Moeder en dochter kijken elkaar verbaasd aan. Ze beginnen steeds meer licht uit te stralen, en verdwijnen voor de ogen van Madarian in een lichtbundel omhoog. Ze hebben rust. Eindelijk hebben ze rust. Wat heb ik ze aangedaan? Intussen staat alles nog steeds stil. Dan ziet hij een demoon voor zich verschijnen. Dit keer een echte. "Mooie vertoning, maar je bent voor mij!" "Ik aanvaard m'n lot." Madarian stopt z'n wapens weg, spreidt z'n armen en doet z'n ogen dicht. De demoon pakt een oorlogshamer en haalt vol uit naar Madarians hoofd. Madarian voelt niets. Geen klap, alleen het gevloek van de demoon. Madarian doet z'n ogen open. De demoon neemt een speciale houding aan, en roept: "Ooh khom RAAAH!" Een bliksemschicht vliegt dwars door Madarian heen, maar het doet Madarian niets. Een engel verschijnt. "Door dit voorval heb je laten zien dat er nog hoop voor je is, maar je moet jezelf eerst verder bewijzen. Keer terug." zegt de engel. "Blijkbaar is jou lot nog onbeslist. Er wacht een mooie tijd op je in de onderwereld bij ons, waar je thuis hoort. Niet voor jou, maar voor ons. We hebben de tijd. Je zult bewijzen dat je in de onderwereld hoort!" zegt de demoon. Dan voelt Madarian een ruk. Hij opent z'n ogen en ligt op de grond, tegen een boom. Alles doet pijn. Hij pakt het restant van de koningsfoelie en Acaridia wortels en stopt deze in z'n mond. Dan denkt hij aan de spreuk, en hij voelt dat de brandwonden aan het genezen zijn. Er schiet één gedachte door hem heen. Ze hebben rust. Eindelijk rust! Madarian voelt zich alsof er een zware last van z'n schouders valt. Hij staat op. Was dit allemaal echt? Madarian besluit het te testen en neemt de houding aan die hij zag van de demoon, richt op Larzuk en schreeuwt wat hij van de demoon hoorde: "Ooh khom RAAAH!" Larzuk draait bij het begin van de spreuk z'n hoofd naar Madarian...

Linctus hoort een spreuk uit de mond van Madarian komen die hij hem niet heeft geleerd. Zijn ogen worden groot. “Nee, Madarian niet doen!” Schreeuwt Linctus. Larzuk draait zich om en glimlacht. “Jouw leerling heeft de duistere zijde ontdekt.” Larzuk voert een luchtstoot uit op de grond en vliegt opzij. De paarse donderschok schoot voorbij Larzuk en raakte een van de rovers die zich verstopte in de struiken. Kermend van de pijn zakte deze op de grond. Grote open zweren en wonden begonnen op het lichaam van de rover te verschijnen. Linctus stootte lucht richting Larzuk. Larzuk werd door de lucht geslingerd Linctus ging naar de elf en de draak toe. “Probeer voor die arme man te zorgen. Ik ga achter Larzuk aan.” Linctus rende het bos in. “Madarian, kom mee ik heb je hulp nodig”

"Dus het is toch echt gebeurd..." mompelt Madarian, net nadat hij een paarse donderschok afgevuurd had. “Madarian, kom mee ik heb je hulp nodig!” dringt tot Madarian door. Hij begint te sprinten richting Larzuk. Hij voelt zich snel en opgelucht. Hij rent door het bos heen alsof hij nooit iets anders gedaan heeft, en begint steeds dichter bij Larzuk te komen, die geregeld achterom kijkt en speuken afvuurt. Hij wacht z'n kans af. Twee bomen vlak naast elkaar, en Larzuk loopt er naartoe. Madarian wil net een luchtmuur afvuren, maar ziet die bomen bewegen. Een uithaal later vliegt Larzuk door het bos richting Linctus en Madarian...

T-S hoort hoe in de verte het gevecht gaande is. Zelf is hij net aangekomen aan de rand van het bos en bij de stadsmuur.

"Moet ik nog ingrijpen? Het lijkt erop alsof die anderen daar het in de hand hebben" denkt T-S.

Hij kijkt weer omhoog naar de toren en krijgt de schrik van zijn leven. Daar, achter het raam op de hoogste etage, ziet hij... Vailan!

"hij weer. Als hij me maar niet ziet" denkt T-S.

Dan ziet T-S iets uit zijn ooghoek bewegen. Zijn dat soms.... jawel; rovers. Er zijn er dus nog meer. T-S ziet hoe ze met touwen en haken bezig zijn over de stadsmuur te klimmen.

"Die profiteren natuurlijk van het feit dat iedereen in de stad is afgeleid door het gevecht aan de andere kant" realiseert T-s. "Maar dit is wellicht mijn kans om in de gratie te komen bij die zilvervleugel".

T-S rent richting de stadsmuur. Hij pakt de touwen stevig beet en geeft er een ruk aan. Meteen schieten de haken los en tuimelen de vijf rovers naar beneden. Ze staan echter snel weer op en grijpen naar hun wapens. Een gevecht is onvermijdelijk...

Larzuk vloog op Linctus en Madarian af. Linctus schoot een vlam in de rug van de vliegen Larzuk. “Gebruik je luchtstoot” Schreeuwde Linctus. Madarian stootte Larzuk weg. Eenmaal de grond geraakt kermde Larzuk van de pijn. “Wacht maar, jouw leerling zal je verraden.” Larzuk creëerde een grote bal vuur om zich heen en schoot deze hoog de lucht in. In de lucht verspreide het vuur zich in 50 kleinere ballen die terug richting het bos en de stad vielen. “Probeer de vuurballen met je luchtstoot tegen te houden. Wat niet lukt zullen we moeten blussen.” Begon Linctus. En Larzuk vluchte ondertussen door zijn vuurportaal terwijl de rest afgeleid was.

Het lukte Madarian om 4 vuurballen te stoppen. Linctus als geoefende magiër stopte er natuurlijk meer. Meteen rent Madarian naar de dichtstbijzijnde vuurhaard, en denkt even na. Wat was de aardespreuk ook al weer? O ja... Hij gebruikt de aardespreuk om het vuur te doven, en rent naar de volgende vuurhaard. En zo gaat het een aantal vuurhaarden verder in het bos voor Madarian. Hij probeert geen seconde te verliezen.

Linctus spreidde zijn armen en sloeg deze dicht boven zijn hoofd. Een schokgolf doofde direct 10 verschillende ballen. Hij rende naar het meertje in de buurt. Met een waterspreuk roept hij adelaars op gemaakt van water. 10 vogels vliegen naar de vuurhaarden in het bos en spatten kapot op een haardvuur.

Als hij een volgende vuurhaard wil gaan blussen, verschijnt er een wateradelaar, die boven hem kapot spat en de vuurhaard dooft. Madarian is zeiknat. "Sh... Ach, het vuur is uit, en daar gaat het om." denkt hij hardop. Het bos is al redelijk geblust. Madarian rent richting de boerderijen die om de stad heen liggen. Het begint steeds donkerder te worden, zodat de vuurhaarden makkelijk op te sporen zijn. Er komt veel lawaai uit de stad. Alarmbellen en een mensenmassa die de vuurhaarden in de stad aan het blussen is van veraf te horen. Na een tijdje zijn alle vuurhaarden geblust. Madarian weet niet waar Linctus, de elf en Fyona zijn, en het is te donker om ze te gaan zoeken in het bos. Madarian besluit om richting de stad te gaan. Hij is doodop en denkt alleen maar aan slapen. Op naar de herberg, als die nog overeind staat. Morgen gaat hij wel naar de anderen op zoek.

Zwaar uitgeput sjokte Linctus richting de stad. In het bos zouden gevaarlijke wezens kunnen zijn voor een verzwakte magiër. Linctus loopt naar de rand toe en komt dan de elf en de draak tegen. "Dit was niet geheel mijn schuld." Zei Linctus en van uitputting zakte hij door zijn knieën. "Dit soort aanvallen hebben allebei de magie scholen in het Noorden verwoest. De duister komt eraan." Linctus gebruikt een van de zwaarden om af te steunen en weer op te staan.

Na een tijdje komt Madarian bij de herberg aan. De herberg staat nog overeind. Hij loopt naar binnen, ziet de waard, loopt naar hem toe en zegt maar één woord: "Bed?" De waard: "Ik zit helemaal vol! Er zijn flink wat huizen onbewoonbaar door een aantal aanvallen gisteren en vandaag. Heb je Endon nog gesproken." "O ja..." Madarian betaalt z'n schuld af. 10 goudstukken. "Zoals beloofd. Bed?" zegt Madarian. "Bedankt. Even denken. Ik zit vol. M'n concurrent ook. Er kunnen geen mensen meer bij barakken van de soldaten... Het enige wat ik kan bedenken is misschien bij de stallen." Madarian draait zich om en loopt richting de stallen.

Terwij al het bovenstaande geschiedde, was T-S buiten de stadsmuur in gevecht verwikkeld met de rovers. Maar anders dan Vailan, die een zilvervleugel is, zijn deze rovers maar gewone mensen, en die kan een Golem wel de baas. Twee rovers proberen T-S met hun pijlen neer te schieten, maar de pijlen komen niet door T-S' harde kleilichaam heen. T-S stormt naar voren en slaat beide mannen tegen de grond. Vervolgens trekt hij zijn zwaard en bevecht de andere drie. Een kort maar fel gevecht later en de rovers kiezen het hazenpad.

T-S blijft alleen achter. Hij heeft de stad in elk geval behoed voor een groepje plunderaars, terwijl Madarian en Linctus afrrekenden met Larzuk. Maar niemand heeft T-S bezig gezien (denkt hij), dus niemand zal ooit weten wat hij gedaan heeft. Hij gaat maar wat buiten de stadsmuur zitten.

Fyona en Ylaya zien de magiërs wegrennen en krijgen de opdracht om de getroffen rover te redden, wat ze niet kunnen doen omdat een ent hem al te grazen neemt.

Linctus keert terug en legt uit dat het niet geheel zijn schuld is.
"De duister is er al," zegt Fyona droog. "Dat ben ik...oh nee...zou het?"
Ylaya roept de enten op om weer te slapen. Ongerust kijkt ze in het rond.
"Morgenochtend zullen we de schade opnemen, en het bos herstellen. De harmonie is uit balans geraakt. Waarom gebeurde dit? Waarom?" zegt ze.
Fyona gaat even zitten.
"Misschien trek ik ze wel aan. Als er iets duister is, ben ik het. Geboren tijdens de eclips, uitgekozen door Malassa...oh jee. Dit kan niet waar zijn!" zegt ze.
"Malassa-aanbidder!" roept Ylaya boos. "Haar kinderen zijn de vijanden van Sylanna, mijn vijanden!"
"Ik ben niet zo. Je moet me geloven!" zegt Fyona.
"Weet Vàilan ervan? Je brengt hem in gevaar!" zegt Ylaya.
"Hij weet ervan, heus! Laat me morgen helpen het bos te herstellen. Ik ben goed, je moet me geloven!"
"Vooruit. Nu is niet de tijd om met elkaar overhoop te liggen. We hebben elkaar nodig. De schurk is ontsnapt. Hij komt zeker weer terug. Bah, wat een gedoe," zegt Ylaya. Ze loopt naar een boom en fluistert er wat tegen.
"Ik zal alvast beginnen. Kom morgenochtend hier terug, en dan maken we het af. Sylanna zal ons bijstaan," zegt ze en ze verdwijnt in het donker.

Vàilan loopt ongerust in de toren rond, en tegelijkertijd staan Roland, Hared, Sybil en Awyllin vanaf het balkon te kijken naar de stad.
"Waarom gebeurt dit?" vraagt Hared.
"Geen idee. Er gebeurde nooit wat noemenswaardigds voor het moment dat die draak hier kwam. Denken jullie wat ik denk?" antwoordt Roland.
"Ze zal toch geen kwaad brengen? Ze is zo vriendelijk tegen ons als 't maar zijn kan en ze beschermt de stad, samen met Vàilan," zegt Sybil.
"En toch is het verdacht," zegt Roland.
"Mazzel dat morgen weer karren vol nieuw materiaal wordt bezorgd. Daarmee gaan we alles herbouwen," zegt Awyllin.
"Er gebeuren dingen die ons ver te boven gaan, dat is zeker," zegt Hared.

Wat is hier gebeurd? dacht een zekere jonge Draak toen hij in het bos aankwam. Misschien is die grote hier geweest, of die Griffin. Maar laat ik maar teruggaan naar de stad, en kijken of ik hen kan vinden.

Terwijl Aìlérùn dat dacht, flapte hij wat onnadenkend met zijn vleugels. Ongemerkt steeg hij zo tot boven de bomen uit. "Wauw, ik vlieg!" riep hij uit. Hiermee ben ik in no time in de stad!. Hij ging dus maar, op weg naar het kasteel.