Voor het gemak verandert Vàilan terug in mensvorm.
"Fyona zelf loopt ook al de hele tijd rond met het idee dat zij degene is die alles aantrekt. Ik heb haar erover gehoord en ze klonk erg angstig. Ik denk niet dat ze dit bewust doet. Ze lijkt niet het type om bewust het kwaad te lokken en het hier tegen ons te gebruiken. Ik wil haar vooralsnog niet in twijfel trekken. Roland kwam ook met het vermoeden dat het Fyona zou kunnen zijn, maar toen beseften we dat het best iedereen kan zijn, ook dat kleine draakje!
Hij kijkt naar Necia.
"Nee, dit is ernst. We moeten nu zo snel mogelijk naar de koningin om het nog eens te bespreken. Fyona zou er ook bij moeten zijn. En Linctus...dit is eigenlijk een eenhoorn. Zij kan ook van gedaante veranderen. Wees alstublieft niet zo bijgelovig, ok? Een eenhoorn veroorzaakt geen kwaad, als dat zou gebeuren mag wat mij betreft de wereld ophouden te bestaan. Dan is niets meer heilig. Kom, laten we gaan. Necia, wij nemen de speciale route wel."

Linctus liep met Vailan en de eenhoorn richting de koningin. "Begrijp me niet verkeerd." Begon Linctus. "Ik zei dat ze een slecht voorteken is. Niet dat ze zelf slecht is. Ook denk ik dat je vriendin het niet bewust doet." Maar we moeten dit dadelijk bespreken.

Necia legde haar oren in haar nek en blies flink naar Linctus. Meteen daarna wende ze haar gezicht van hem af en liet haar kop op een schouder van Vàilan rusten. Wie is deze elendeling die mij beschuldigt voor een brenger van slechte voortekens?

"Rustig," zegt Vàilan tegen Necia. "Sommige mensen houden er nou eenmaal bepaalde overtuigingen op na. Bijgeloof is niet zo ongewoon in deze omgeving. Neem het hem niet kwalijk."

Ze worden het kasteel binnengelaten en gaan op weg naar de troonzaal.
"Ha, komen we zo weer langs dat standbeeld van mij. Waag het niet om opmerkingen te maken over mijn huidige omvang, want ik doe je wat. Ik weet dat ik wat aangekomen ben sinds die tijd. Als we daar voorbij zijn gaan Necia en ik door de grote houten deur aan de rechterkant, daar begint de speciale traploze route naar boven."
Hij wendt zich tot Linctus: "Ik wil graag eens weten wie die Larzuk precies is. Waar komt hij vandaan, hoe kent hij jou en wat is er gebeurd tussen jullie?"

"Larzuk is een oude leerling van mij" Begon Linctus "Hij was een talentvolle leerling met een aangeboren talent. Iets wat zeldzaam is onder mensen. Op de leeftijd van 12 jaar is hij mijn pupil geworden. Ik heb hem samen met een aantal anderen zo veel mogelijk willen bijbrengen. Alleen is hij in aanraking gekomen met het duister. Langzaam zag ik mijn meest veel belovende het slechte pad opraken. Uiteindelijk was hij de grote verrader binnen de guild. Degene die onze geheimen aan het duister verkocht voor een snelle makkelijkere weg naar krachtige spreuken. We hadden toen als school steeds vaker last van aanvallen. Uiteindelijk werden wij in een nacht overvallen. Ik heb toen de school ontvlucht met de leerlingen, terwijl de andere leraren weerstand boden. Door de jaren heen zijn de leerlingen een voor een afgevallen. Uiteindelijk ben ik alleen nog over van de school. Ik en Larzuk." Linctus zuchtte even en liep naar zijn ingang naar de troonzaal. "De aanval op onze school was nog maar het begin"

Madarian proeft van de taart die op z'n gezicht zit. Het is een heel lekkere taart, en besluit zo goed als het gaat de taart op te eten. Daarna gaat hij naar een beekje vlakbij en wast zich. Het was toch weer tijd voor een pauze. Hij zet de onderdelen in elkaar van de eerste handschoen, doet deze aan en probeert het mechanisme uit. Het werkt perfect. Dan zet hij de tweede in elkaar. Ook deze test hij uit en werkt goed. Ingeklapt lijken het een paar goedkope handschoenen met ijzeren manchet, maar de laag eronder is van het hardste staal dat hij kon kopen, en de klauwen die eruit komen ook. Voor het geval dat...

De avond valt. T-S en Nelson stoppen bij een herberg. De herbergier laat echter geen Golems toe in de kamers, dus moet T-S in de stal bij het paard slapen. Nou ja, beter dan buiten in de open lucht.

Die nacht wordt T-S echter uit zijn slaap gewekt. Iemand roept zijn naam:

"Thomaës. Kom alsjeblieft!"

T-S verlaat aarzelend de stal en loopt het donker van de nacht in. De stem klinkt bekend. Heel bekend zelfs.

"Hier beneden!" hoort T-S. Hij ziet dat hij bij de rand van een put is aangeland. T-S gluurt over de rand en ziet in de put een klein, houten wezen met 1 oog.

"Het is niet waar. Camsulom!" roept T-S. Snel pakt hij een lange tak en helpt de kleine golem uit de put.

"Thomaës. eindelijk. Ik moet je dringend spreken" roept Camsulom.

"Rustig aan Camsulom. Hoe is het met je? En hoe wist je dat ik hier was?"

"Ik ben alziend weet je nog" antwoord Camsulom. "Ik wist dat jij en Nelson langs zouden komen. En geen moment te vroeg, want ik zat al dagen in die put. Maar nu ander nieuws Thomaës. Er dreigt een ramp."

"Een ramp?" vraagt T-S verbaasd.

"Ja. Een groot gevaar bedreigt de stad die jij en Nelson vandaag hebben verlaten. De eerste voorbodes zijn al aanwezig."

"Wat is dit gevaar dan?" vraagt T-S.

"Ik weet het niet. Ik kan het maar heel vaag zien, alsof het mijn magische oog kan blokkeren."

T-S pakt Camsulom op en loopt met hem terug naar de stal van de herberg. Daar pakt hij ganzenveer en perkament uit de wagen en schrijft een briefje aan Nelson.

"Ben terug naar de stad. Groot gevaar dreigt. Wacht hier op me"

Daarna beginnen T-S en Camsulom aan hun toch terug naar de stad.

"Oeeee..waaahh, eindelijk klaar," verzuchtte Aìlérùn. De jonge Draak hijgde helemaal, zo'n relatief slechte conditie had hij. Maar hij had dan ook nog niet zoveel kunnen oefenen. Fyona? Mag ik je het nu dan vragen?

"Ik zal er eens over nadenken," zegt Vàilan vlak voordat hij de deuren opent naar de speciale toegangsroute. Hij laat Necia eerst naar binnen lopen en gaat dan zelf, en sluit de deuren.
"Oké," begint hij. "Ze kennen elkaar dus. Ik was er al bang voor. Op een of andere manier kan Larzuk hem vinden. En zo lang Linctus hier is lopen we gevaar. Ik zal de koningin vragen om Linctus te verbannen. Hij moet ver weg van deze stad. Weet je, Nicea, er is de laatste tijd al weer zoveel gebeurd dat ik er moe van wordt. Nou, laten we verder gaan. Deze toegangsweg loopt in een spiraal naar boven zoals je ziet, en er zijn geen treden. Het zal wat makkelijker moeten gaan dan bij de trappen. Dames eerst,".

Ylaya begint weer wat te maken.
"Om het moraal hoog te houden ga ik wat zingen, is iedereen het daarmee eens?" vraagt ze.
"Elfenliedjes zijn wel mooi, ga je gang," zegt Fyona. Ailerun gaat naast haar zitten.
"Even nadenken hoor," zegt Ylaya. "Oh ja, ik weet wel een goede voor vandaag. Hoe ging 't ook alweer..."

"Ging het toevallig zo?" vroeg Aìlérùn, waarna hij een beetje begon te neuriën. "Dat is één van de weinige liedjes die ik ken. Ik weet niet eens meer waar ik het gehoord heb.....
Ik ben nog nooit in het Elfenrijk geweest, toch?
Oh nee." schrok hij. Fyona, dit wilde ik je vragen. Ben ik een Elf geweest?

"Ja, je bent een elf geweest," zegt Fyona. "Je was nogal gewelddadig, hebt een paar wachters gedood en uiteindelijk kwam je zelfs naar de troonzaal om een man genaamd Linctus aan te vallen. Je had een spreuk gebruikt om jezelf een legertje klonen te geven die allemaal konden vechten. We hebben toen allemaal tegen je gevochten. Je bent uiteindelijk verdwenen. Later kwam je opeens terug en begon je in een draak te veranderen. Toen die transformatie voorbij was heb je een tijdje geslapen."
Ylaya houdt prompt op met het maken van het spul.
"Was hij een elf?" vraagt ze.
"Ja, een Donkere Elf als ik me niet vergis," zegt Fyona. Ylaya gaat weer verder met het maken van het brouwsel. Ondertussen neuriet ze een deuntje, gelijk aan dat van Ailerun.
"Dat lied ken ik ook," zegt ze. "Mijn moeder zong het altijd."

Lichtelijk in paniek komt een wachter de troonzaal in.
"Er komt wat nieuws hierheen," zegt hij.
"Wat precies?" vraagt Awyllin.
"Goede vraag. Eerst was het een eenhoorn, daarna veranderde het in een griffioen en nu komt het samen met Vàilan hier naartoe. Linctus is ook op weg hier naartoe," zegt de wachter.
"Een eenhoorn, zeg je? Die hebben we hier nog nooit gezien. Ik ben benieuwd wat hij of zij hier komt doen. Zorg ervoor dat ze veilig hier binnen komen," zegt Awyllin.

Na weer een tijdje getraind te hebben besluit Madarian terug te gaan naar de stad. Linctus is er nog steeds niet, en hij begint zich toch een beetje zorgen te maken. Wat als Larzuk hem verrast heeft?

Voorzichtig liep Necia naar boven.
"Larzuk is dus een kwaadaardige leerling van Linctus, die iedereen van het kwaad beschuldigt. Fyona draagt ook wat van het kwade mee. En ik ben een slecht voorteken. Het zit je ook niet mee, hè Zilvervleugel?", grapte Necia. Ze schudde wat met haar vleugels en slaakte een diepe zucht. "Deze vleugels beginnen zwaar aan te voelen op mijn rug. Die van pegasi is veel lichter. Wat gaan we trouwens doen bij die koningin van je?"

"Ik geloof niet dat Fyona een kwade kracht met zich meedraagt. En ik geloof zeker niet dat jij een slecht voorteken bent. Linctus is wat bijgelovig. Maar inderdaad, het leven is wel eens makkelijker geweest. En de recente gebeurtenissen zijn wat vreemd, maar we zullen wel een antwoord vinden," zegt Vàilan. "Grappig, ik heb nooit last gehad van zware vleugels. Maar ja, ik heb ze dan ook al m'n hele leven. De koningin kan je veel vertellen en leren over haar volk en deze stad. Daar kwam je toch voor, nietwaar? Je zal versteld staan over haar kennis. Je kan haar alles vragen. Nou, nog een beetje klimmen. Daarboven is een deur met een griffioen erop geschilderd. Die deur geeft toegang tot een brede gang die eindigt bij de deuren naar de troonzaal. Vroeger werden hier veel griffioenen getraind, en deze gang was bedoeld als een soort van nooduitgang. Nu wordt ie nog wel eens gebruikt, maar minder dan vroeger."

Met nog een paar stapjes zag Necia de deur staan. Ze bekeek de schildering goed en probeerde elke kwastlijn te volgen die ze kon vinden. Vervolgens wierp ze haar kop over haar schouder en keek Vàilan aan. Zelfs in zijn mensengedaante had hij iets van een griffin.
"Als er zoveel griffioenen zijn, waarom zie ik jou als de enige? Waar zijn ze allemaal gebleven?"

Linctus moest plaatsnemen van een wachter bij de deur. Hier zat hij te wachten op een seintje.

Vàilan opent de deur en wacht even met antwoorden.
"Dat is al lang geleden gebeurd, nog ver voordat ik geboren werd," zegt hij. Hij wacht even tot Necia in de gang staat en sluit de deur.
"Ze zijn ontsnapt, na een opstand. Al ontelbare jaren had de koninklijke familie een stel griffioen in het kasteel en de torens wonen. Deze griffioenen, geen Zilvervleugels voor zover ik weet, deden dienst als extra bewaking en in zeldzame gevallen als transportmiddel. Maar nooit werden ze tot iets gedwongen en waren ze altijd vrij en werden ze goed behandeld. Diverse generaties lang bleven de griffioenen en de koninklijke familie onlosmakelijk verbonden. Men dacht dat het voor altijd zo zou blijven. Maar helaas. Op een gegeven moment overleed het laatste lid van de edele Faris-familie. Hiermee kwam een einde aan een lange lijn van vorsten. Een strijd om de troon was het gevolg, en de man die toen de macht greep wilde de griffioenen tot zijn persoonlijke slaven maken. Ze werden beroofd van hun kroost en opgesloten in kooien. De koning, Daniël I genaamd, werd gewaarschuwd door Julias, de vader van mijn meester. Daniël luisterde niet, en op een koude nacht liet Julias alle griffioenen vrij. De wachters konden ze niet tegenhouden. Ze hebben zich een weg naar buiten gevochten en zijn gevlucht van de stad. Julias werd later gevangen genomen, maar werd zelf ook bevrijd. Niemand weet door wie. Na de dood van de koning is het nog even onrustig geweest, en heeft het nog even geduurd voordat de familie aan de macht kwam die vandaag de dag nog steeds de troon bezit. Mensen maken altijd ruzie, en veel dieren zijn daar dan de dupe van. Maar goed, dat was vroeger. Sommige mensen denken dat ik een afstammeling ben van die koninklijke griffioenen. Zou best kunnen. Augus vond mij vlakbij een andere stad, waarvan men gedacht heeft dat sommige griffioenen zich daar in de buurt hadden genesteld. Tja..."
Vàilan kijkt een paar keer naar links en rechts.
"Mooie schilderijen. Kijk, dit zijn portretten van de Faris-familie. En dit is volgens mij van de huidige familie. Hier hingen ooit ook portretten van de Daniël-reeks, maar die zijn verwijderd. Logisch natuurlijk. Oh kijk eens, Linctus zit bij de deur. Hij was ons al voor. Nou ja, zijn we tenminste gelijktijdig hier. Necia, wanneer denk je dat je weer gaat terugveranderen?"

Madarian controleert de tijd aan de stand van de zon. Zo vroeg? Zo lang had hij blijkbaar niet getraind. Voor z'n gevoel was het langer. Maar dat krijgt hij altijd als hij zich zorgen maakt. Eindelijk is hij bij de lessen om magie te blokkeren, en hij wil zeker weten dat hij het goed doet. Hij doet navraag op meerdere plekken, om erachter te komen waar Linctus is.

"Kan het niet sneller?" Begon Linctus tegen de wachter. "Ik sta hier wortel te schieten"

"En als je de wortels hebt mag je ze wel aan ons geven," zegt Vàilan. "Wachter, laat ons passeren."
De wachter opent de grote, zware deuren en de drie lopen de troonzaal in.
"Majesteit, naast mij loopt die eenhoorn," zegt Vàilan meteen. "Ze heeft alleen even gespeeld en is nu per abuis in een griffioen veranderd."
Roland, Hared en Sybil komen erbij staan.
"Linctus had haast. Laat hem maar eerst zijn verhaal doen," zegt Vàilan.

Linctus stond voor de koningin en knielde. “Koningin, ik heb slecht nieuws, maar ik vraag u om mij uit te laten spreken. Er zullen genoeg mensen zijn die wat ik ga vertellen niet geloven.” Linctus stond op. “Ik zal eerst vertellen wie ik ben. Ik ben het laatste hoofd van de magie guild Lut Gholein. Sinds de vernietiging van de guild ben ik dus gaan zwerven en rondreizen. Iets trok mij naar deze stad, terwijl deze normaal te dicht bij het Noorden zou liggen om mij hier te verschuilen. Maar het valt op zijn plaats. Dit zijn namelijk allemaal voortekenen van de grote duisternis. Ik heb het eerder gezien. Vlak voordat de guild vernietigd werd. Er staan duistere dingen te gebeuren.”

Linctus zag een bedenkelijke blik bij de Koningin. Ook Vàilan had zijn plan al getrokken. “De wereld houd van dingen in balans. Licht tegenover duisternis, leven tegenover dood. Het duister is echter de wereld uit balans aan het trekken. In het noorden zijn grote zegens voor het kwaad gehaald. Normaal zou de wereld het geheel weer in balans trekken. Maar dat kon het niet. De weegschaal was namelijk al in evenwicht. Door de verschuiving van de zwarte draak was de kant van het licht al aangevuld. Er was dus niets uit balans. De wereld kijkt echter alleen naar de sterkte aan beide kanten, niet naar de potentie. De duistere kant heeft zijn potentie verwezenlijkt.” Linctus zag Vàilan nee schudden, maar ging door met zijn verhaal.

“De krachten gebundeld. De duister zal gezamenlijk een poging doen om de wereld voorgoed uit balans te gooien. Ze zijn alle kampioenen van het licht die ik ken door de jaren heen een voor een uitschakelen. Ik vroeg me altijd af waar de eindstrijd zou plaatsvinden, maar nu is het me duidelijk. Al dagen zag ik de een na de ander opmerkelijk en talentvol wezen in deze stad. U zult het ook gemerkt hebben. Een magiër, een dief op zoek naar boetedoening, een zilvervleugel, een zwarte draak, een elvenprinses, een eenhoorn en een van de legendarische wezens van Joelhays hebben zich bij deze stad op dezelfde tijd verzameld. Dit is een voorteken dat het duister hier naartoe trekt voor de grote strijd. Waarom zouden anders alle overgebleven kampioenen van het licht op dezelfde plaats zich verzamelen? Wij moeten onze krachten bundelen, proberen zo veel mogelijk kampioenen van het duister leger verslaan voor de eindstrijd. U kunt ook kiezen om mij niet te geloven, maar als de wereld in duister is gehuld, kunt u dan nog met uzelf leven en de gevolgen van uw beslissing nu? Ik snap dat dit vele vragen bij u oproept en ik zal mijn best doen om elke vraag van u te beantwoorden.”

"Ik woon al mijn hele leven in deze stad. Ylaya is al decennia lang de hoeder van het bos, eenhoorns zijn vroeger in deze streken gezien, tovenaars zijn geen vreemde verschijning en een dief die tot inkeer komt heb ik vaker meegemaakt. Zwarte draken kunnen er niks aan doen dat ze zwart zijn en altijd gezien worden als belichaming van het kwaad terwijl ze juist het vaakst betrokken zijn bij goede daden. Kortom, wat is het probleem?" zegt Vàilan.

"Komt er weer iemand het einde der tijden voorspellen," zucht Roland. "Als onze tijd gekomen is, berusten wij in ons lot."
"Inderdaad," vult Hared aan. "Wij hebben ons leven gewijd aan het volk en dat doen we nog steeds. Wij hielpen hen in moeilijke tijden en beschermden hen toen het nodig was. Ik vrees het Oordeel niet. Als de tijd van wrake komt, zullen wij het accepteren."
Sybil is er echter minder gerust op.
"Maar, dan is het dus waar dat Fyona, bewust of onbewust, de balans verandert. Maar dat is toch gek? Is zij dan soms de enige zwarte draak?" vraagt ze.
"Nee," zegt Vàilan, "maar wellicht wel een van de weinigen die is geboren tijdens een zonsverduistering. En dat betekent veel. Heel veel."
"Toeval," zegt Hared. "Geboren worden tijdens een natuurlijk verschijnsel is leuk, maar niet abnormaal. Wat kan er nou gebeuren?"
"Hoe verklaren we die golem?" vraagt Roland.
"Die zijn weliswaar zeldzaam, maar niet ongewoon. Deze stad is nou eenmaal het knooppunt van het rijk. Het is verdorie de hoofdstad. Vind je het gek dat men hier naartoe komt?" zegt Vàilan.
Awyllin staat op.
"Genoeg," zegt ze. "Wij zijn slechts simpele mensen in een wilde wereld. Als het waar is wat Linctus zegt, dan is onze tijd gekomen. Het zij zo. Ook ik vrees het Oordeel niet."
"En ik weiger om Fyona te bevechten. Ik zou het toch niet winnen," concludeert Vàilan.
Awyllin loopt nadenkend heen en weer.
"Het klinkt allemaal wel heel erg als een verhaal wat normaal gesproken rond het kampvuur verteld wordt. Ik heb nog nooit gehoord van een dergelijke balans en ik ken die gilde niet. Onze levensovertuiging richt zich op de Hoeder. Als Hij inziet dat onze tijd gekomen is, dan is Zijn wil wet. Vàilan, probeer in contact te komen met Augus. Hij zal meer kunnen weten," zegt ze.
"Als dat zo was had ik het wel gehoord. Augus heeft nooit ook maar met een woord gerept over wat Linctus loopt te verkondigen. Ik vind het ook vaag. Maar laat ik voor het gemak eerst met Fyona praten, zij moet er ook van weten." zegt Vàilan.

Tijdens het luisteren was Necia gaan liggen. Ze wou gaan slapen, maar had nog veel vragen en was geïnteresseerd in het balans-theorie van Linctus. Ze wou meer weten over wezens zoals zwarte draken en het verhaal erachter.
Maar in deze gedaante was ze te moe. Het gewicht van de vleugels drukte te veel op haar en haar poten deden zeer van het lopen. Ze was het niet gewend om op zachte zolen te lopen.
Een plek op haar voorhoofd begon te jeuken en warm aan te voelen. Necia wreef met haar kop over de grond en zuchtte diep. Ze sloot haar ogen en liet haar kop op haar poten rusten. Langzaam werd haar lichaam bedekt met een rode gloed en veranderde ze terug in haar gewone gedaante.

Necia keek versuft rond en stond op. Ze tilde haar benen zo hoog mogelijk op toen ze een paar stapjes zette richting de koningin. Ze liet haar hoofd zo laag mogelijk zakken als een buiging en hield het weer mooi rechtop. "Het spijt mij, Nobele", sprak Necia. "Mijn lichaam kan er nu wat grauw uitziet. De gedaanteverwisseling heeft veel kracht geëist en het zal op z'n minst een dag nemen om mijn krachten te herstellen."
Ze schudde de halfwitte manen uit haar ogen en keek de koningin goed aan. "Ik ben Necia, een eenhoorn. Voor mijn stam dien ik als communicatie. Ik bestudeer verschillende volkeren, zodat de eenhoorns hun kennis kunnen bijwerken. Dit is ook de reden dat ik door mijn Meester hier naartoe ben gezonden."
Ze maakte nogmaals een buiging en zette haar oren in haar nek. "Ik vraag u om een gunst. Ik vraag u om uw kennis over het volk met mij te delen, lieve Nobele. Maar niet alleen dat. Ik heb meerdere dingen gehoord."
Necia keek scherp naar Linctus zonder haar hoofd te draaien en ze sprak verder. "De balans van de wereld. Het kwade zou zich onbewust schuilen in een Onschuldige. Een geboorte bij zondsverduistering zou er wat mee te maken kunnen hebben. Ziet u, bij de eenhoorns speelt de Maan een belangrijke rol. Veulens die geworpen worden bij Zwarte Maan sterven nog voordat zij melk proeven. Maar zij die het overleven brengen vaak onheil met zich mee."