Ailerun vliegt naar de stad en ziet dat ook daar wat gebeurd is. Hij bekommert zich er niet om en volgt zijn neus naar de Zilvertoren. Hij komt daar aan en verrast Vàilan, die nog steeds wat ongerust naar het bos staart.

"Jij hier?" vraagt Vàilan. "Ik hoopte op Fyona. Ze is nog in het bos, en ik weet niet wat er gebeurd is. Ik voelde het wel, maar het ging zo snel." Hij gaat zitten en probeert zich te concentreren.
Fyona!
Ik ben er nog, Ylaya is er nog, Madarian en Linctus zijn er nog, Larzuk is weer ontkomen. Het bos heeft schade opgelopen, net als een paar gebouwen in de stad. Morgenochtend gaan we alles bij langs. Ik kom er zo aan is het antwoord van Fyona.

"Komt wel goed," zegt Vàilan tegen Ailerun. "Wat kan ik voor je doen?"

Linctus liep naar de stap op zoek naar Madarian. Linctus zag Madarian de stal in lopen. Linctus ging hem na en zag dat Madarian al in dromenland was. Linctus stak een zwaard in de grond en ging daarbij zitten. Linctus zou de hele nacht over zijn nieuwe leerling waken.

Alles komt voorbij in de dromen van Madarian. Vàilan, Fyona, Linctus, Larzuk, Ailerun, de magietraining, z'n bijna dood ervaring, en vooral het kleine meisje. Voor het eerst kijkt ze hem niet boos meer aan. Madarian slaapt dieper dan in al die jaren. Geen nachtmerries, geen uren wakker liggen tussendoor. Hij wordt pas de volgende ochtend wakker.

De hele nacht waren er gedachtes door Linctus zijn hoofd geschoten. Gedachten over de spreuk van Madarian lieten hem niet los. Hoe kwam hij aan die duistere spreuk? Zou dit het begin zijn van het verval naar de duistere kant. In zijn gedachten dacht Linctus terug aan vroeger:

Linctus zat op een kamer met grote eiken meubels en een gigantische boekenkast. Hij zat op de voorkant van zijn bureau. Voor hem zaten 10 kinderen met en leeftijd tussen 5 en 12 jaar. “Magie is dus een groot gift met een net zo’n grotere verantwoordelijkheid.” Concludeerde Linctus. “Nu dit is genoeg voor vandaag. Meld jullie bij de boomgaard voor de training van meester Kaysho. Hij heeft voor jullie het een en ander voorbereid op gebied van luchtsturing.” De leerlingen stonden op en liepen allemaal de deur uit. Een leerling bleef staan en liep naar Linctus toe. “Meester Linctus, wat weet u van duistere magie.” Linctus fronste zijn wenkbrauwen. “Larzuk, dit zijn gevaarlijke vragen om te stellen. Onthoudt dat duistere magie een snellere oplossing biedt voor een hele hoge prijs. Je hele ziel wordt corrupt gemaakt door duistere magie. Alles wat je lief hebt zal vernietigd worden ook al zijn het nooit je bedoelingen was geweest. Jij hebt dit niet nodig Larzuk. Ik heb gehoord dat jij de beste van de klas bent en een aangeboren magiër bent. Als enige in de klas, dus magie is gemakkelijker voor iemand zoals jij. Nu schiet op naar de boomgaard voordat je strafwerk krijgt. Zulke vragen kun je nog eens stellen als je klaar bent om een mentor te krijgen.” Kleine Larzuk knikte en een beetje beschaamd verliet ook hij het bureau. “Kom maar te voorschijn Ormus.” Begon Linctus tegen een lege hoek. Een magiër kwam tevoorschijn. “We moeten hem in de gaten te houden. Het schijnt dat onze zuster school regelmatig aanvallen van de duisternis krijgt. Dit soort vragen zijn gevaarlijk in deze tijd.” Begon Ormus. Linctus schudde zijn hoofd. “Ik mag dan wel in hoofdzaak geschiedenis en gevorderde magie geven, maar je hoeft geen hoofdmeester te zijn om dit in te zien Ormus. Dit soort vragen scherpen ook mijn zintuigen. Als hoofdmeester zou ik als ik jou was wat meer op je docenten vertrouwen en je op de grote lijnen richten.” Ormus begon te lachen. “Je bent een goede leraar geworden.” En al lachend stapte Ormus het kantoor uit.

Linctus keerde terug uit zijn gedachten door de eerste zonnestralen van de nieuwe dag.

"Wat er daarnet gebeurd is," zegt Ailerun.
"Dat moet blijken als Fyona straks weer terug is," zegt Vàilan. En vrijwel meteen daarna komt ze de toren in gevlogen. Ze verandert op tijd terug en gaat liggen.
"Wat een gedoe," zucht ze. Ze gaat gelijk weer overeind zitten en begint te vertellen.
"Weet je het zeker?" vraagt Vàilan.
"Het is geen toeval. Sinds ik hier ben gebeuren deze dingen. Ik moet hier weg, anders gaat de hele stad eraan," antwoordt Fyona.
"Het zal echt niet aan jou liggen," zegt Vàilan.
"Ik weet het niet. Ik vind 't eng," zegt Fyona.

Gedurende de rest van de nacht praten ze na over de gebeurtenissen in het bos. Juist op het moment dat Vàilan wat wil slapen, komt de zon op.
"Is dat kleintje hier blijven slapen?" vraagt hij.
"Ja," zegt Fyona. "Laat 'm maar slapen. Weet je, toen Linctus zei dat de duisternis eraan komt, zei ik dat ik dat ben."
"Klopt wel," zegt Vàilan. "Wat is er nou meer duister dan jij?"
"Inderdaad. Maar dan zou ik dus de oorzaak van alles zijn. En eigenlijk is de Schaduwmoeder zelf degene die het meest duister is. Ik ben in vergelijking met haar maar een lachertje," antwoordt Fyona.
"We moeten het afwachten. Ach, is het nou al weer ochtend? Ik heb nog niet eens geslapen," mompelt Vàilan.
"Ik ga zo naar het bos om Ylaya te helpen met het herstellen van de natuur. Ik heb het beloofd," zegt Fyona.
"Ga eerst wat slapen," mompelt Vàilan. Fyona gaat tegen hem aan liggen en omhelst hem. Ze draait hem naar zich toe.
"Ik heb ook best zin in wat anders," zegt ze met een verleidelijke blik in haar ogen.
"Nee," zegt Vàilan.
"Ja," zegt Fyona.
"Nee!"
"Waarom niet?"
"Daarom niet! Ga slapen."

T-S heeft de nacht doorgebracht net buiten de stadsmuur. Hij wordt de volgende dag wakker door het geluid van een paard en wagen. Hij kijkt op en ziet inderdaad een kar langskomen. Op de bok zit een man gekleed in een narrenkostuum.

T-S wil zich verstoppen, maar de man heeft hem al gezien. En hij is totaal niet verbaasd.

"De rode golem! Eindelijk! Leuk je eens te ontmoeten".

T-S stapt voorzichtig op de man af. "U kent mij?"

"In zekere zin. Ik heb van je gehoord toen ik optrad in een rijk hier ver vandaan. Daar woonde een andere golem, gemaakt van koper"

T-S is dolblij dit te horen. "Crowthsulom! U kent hem? Hoe is het nu met hem?"

"Prima. Hij heeft het geschopt tot lijfwacht van een koning." De man stapt van de bok en schud T-S de hand. "Mijn naam is Michaëlus. maar mensen kennen mij beter als Nelson de nar. Ik reis van hier naar daar en treed overal op".

"Ik ben Thomaës Serveaux. Maar zeg maar T-S" antwoord T-S. "ik neem aan dat u in deze stad hier gaat optreden?

"Zeker weten. De mensen hier hebben vast wel behoefte aan wat vermaak naar dat helse gevecht van afgelopen nacht. Ik hoorde het van reizigers in de herberg waar ik verbleef. Zeg. Waarom ga je niet met me mee?"

"Ik weet niet" zegt T-S. "Golems zijn niet bepaald populair, en ik heb in een dwaze bui de zilvervleugel die deze stad beschermt tegen me in het harnas gejaagd. Gisteren heb ik weliswaar wat rovers belet de stad binnen te dringen, maar toch.... wat als hij me herkent?"

"Je bedoelt Vailan toch? Naar wat ik heb gehoord is hij de kwaadste niet hoor. Hij vergeeft je vast wel als je je excuses aanbied. Kom nou maar, ik kan wel een assistent gebruiken bij mijn act."

T-S twijfelt nog even, maar accepteert dan het aanbod. Samen met Nelson begeeft hij zich richting de stadspoort.

"Ik ben niet moe," zegt Fyona opdringerig.
"Ga dan naar Ylaya toe, en laat me met rust!" zegt Vailan.
"Oké dan," zucht Fyona teleurgesteld. Ze springt uit de toren, verandert en vliegt naar het bos. Ondertussen worden de nar en de golem de stad binnengelaten, en dat gaat niet onopgemerkt aan Vàilan voorbij.
"Kan dat zomaar?" vraagt hij zich af. Ook hij verlaat de toren en laat Ailerun slapend achter. Vàilan landt op het balkon en verschaft zichzelf toegang tot de troonzaal. Hij doet verslag van de nar en de golem die op weg zijn naar het kasteel. Tevens vertelt hij over zijn ontmoeting met die golem.
"Die golem heeft gisteren een paar rovers van de stadsmuur gehaald. Een kwaadwillend wezen zou dat niet doen. Ik denk dat we hem de kans moeten geven zichzelf te bewijzen. Hared! Roep wat wachters bijeen en zorg ervoor dat hij veilig hier in de troonzaal aankomt, zodat hij zijn verhaal kan doen. De nar mag mee, ik ben benieuwd wat hij zoal kan," zegt Awyllin.
"Toch niet weer zo'n debiel?" klaagt Hared. "Weet je nog wat die vorige nar deed? En toen heb je volgens mij besloten om nooit meer een nar toe te laten in de troonzaal."
"Hij gaat niet hier optreden," zegt Awyllin. "Hij mag zijn kunstjes op het marktplein vertonen, maar eerst wil ik weten of hij wel geschikt is. Niet elke nar is per sé een losgeslagen gek die alleen maar anderen pest en dat leuk vindt."
"Oké dan, ik laat een escorte komen," zegt Hared, waarna hij de troonzaal uitloopt.
"Ik blijf hier wel even staan," zegt Vàilan. "Als die Golem echt geen kwaad in de zin heeft zal ik me even verontschuldigen. Hoe staat het met de herstelwerkzaamheden?"
"Die zijn bezig. Ik verwacht nog voor de middag een vracht materiaal. Dat kunnen we goed gebruiken," zegt Awyllin. Roland komt naast Vàilan staan.
"Vàilan, we hebben ook wat minder goed nieuws," zegt hij. "We denken dat Fyona...kwaad aantrekt."
"Dat denkt ze zelf ook," zegt Vàilan. "Ze was al van plan om hier weg te gaan. Maar ik denk niet dat het haar schuld is. Wie weet is het ook wel dat kleine draakje. Misschien ben ik het, alhoewel ik hier al m'n hele leven woon. Het kan iedereen zijn."
"Ja, dat is waar," zegt Roland. "Heb je nog wat gehoord van die Madarian en die Linctus?"
"Ik weet niet waar ze zijn, en ik hoef het niet te weten. Als ze maar uit de stad blijven is het prima. Linctus schijnt nog steeds rotzooi aan te trekken. Sterke rotzooi. Wat dat betreft had ie geen gratie moeten krijgen. Hij is gevaarlijk," zegt Vàilan.

Een klein roodbruin kleurig konijntje vluchte weg tussen de bomen. De doodsangst in haar ogen was duidelijk te zien. De snelheid van het konijntje was niet genoeg om van haar belager, een hongerige vos, af te komen.
De vos haalde haar in en zorgde ervoor met één hap dat het konijntje over haar eigen poten struikelde. De vos wou genieten van een maaltijd, maar nog voordat de vos kon smikkelen veranderde het konijntje in een elegante eenhoorn.

De eenhoorn schudde haar manen uit en tilde een half gespleten hoef op. De vos keek verbijsterd toe en dook ineen wanneer de eenhoorn haar hoofd over hem boog.
"Verdwijn.", brieste ze en ze liet de hoef naast de vos neerkomen. Uit zijn schok ontwaakt vluchtte de vos weg.

De eenhoorn nam weer haar gewoonlijke trotse houding aan. "Gedaantes veranderen onder druk gaat dus minder snel. Goed om te weten..", mompelde ze tegen haar zelf.
Ze zette haar oren in haar nek, stak haar neus in de lucht en tilde een hoef op. Zo stond ze een tijdlang stil. Langzaam had ze haar gesloten ogen weer geopend en zette ze het op een galop.

Na een kwartier te hebben gallopeerd kwam de eenhoorn een hoge muur tegen met een toren.
Mij werd niks verteld over muren en afzondering., dacht ze. De eenhoorn ging op haar achterbenen staan en ramde met haar voorbenen tegen de toren. Ze gooide haar hoofd achteraf en hinnikte. Het gehinnik echo'ode tegen de toren.

Twee wachters, die over de stadsmuur patrouilleren, zien een eenhoorn bij een van de verdedigingstorens staan.
"Wacht even," zegt de ene. "Is dat...,"
"Een eenhoorn," zegt de andere.
"Kan niet waar zijn," zegt de ene wachter weer.
"Zullen we het melden?"
"En dan uitgemaakt worden voor gekken?"
"Wat wil je dan doen? Dat ding staat gewoon tegen onze toren te rammen!"
Een van de wachters blaast op een hoorn om zo een paar anderen te waarschuwen. De klank van de hoorn is in de troonzaal te horen.
"Wat nu weer?" vraagt Roland.
"Dat kwam bij een van de verdedigingstorens vandaan," zegt Vàilan.
"Handel zelf maar die Golem af, ik ga kijken!" Vàilan loopt naar het balkon, verandert weer en vliegt naar de toren.
Altijd wat hier, nooit rust, altijd moeilijkheden.
Hij vliegt langs de toren en ziet een eenhoorn tegen het gebouw schoppen.
Krijg nou zwarte veren...zou dat dier bij Ylaya horen?
Hij besluit om het uit te zoeken en hij landt een stukje achter de eenhoorn.
Zeg mij, edel dier, waarom schopt ge tegen die toren?

Met een ruk draaide de eenhoorn zich om en liet haar voorhoeven zachtjes op de grond landen. Ze zette grote ogen op wanneer ze de griffin zag. Geliefde Alma, hoe komt dit zo groot?
De eenhoorn schudde haar manen uit en herstelde zich weer in haar houding. "Het spijt mij, wonderlijke wezen. Ik ben hier naartoe gezonden om wat waar te nemen over het plaatselijke volk, maar ik had niet verwacht om grote bouwsels tegen te komen waarmee het volk zich afzondert."
Ze draaide zich om naar de muur toe en voelde met haar snuit de kilte van de muur.
"Kunt u mij vertellen waarom het volk zich verschuilt achter deze kou?"

Nelson de nar en T-S zijn dus, zoals Vailan al opmerkte, de stad binnengekomen. Nauwelijks hebben ze zich in een herberg gevestigd, of ze krijgen de uitnodiging om aan het hof te verschijnen.

"Je reputatie is je vooruit gesneld Nelson" zegt T-S.

onder escorte van twee wachters begeven ze zich door de stad richting het kasteel. Zoals verwacht trekt de golem veel bekijks. Mensen stoppen overal prompt met wat ze aan het doen zijn en staren het gezelschap na.

"Ik voel me hier niet op mijn gemak" zegt T-S.

"Geduld. Het gaat vast beter als ze je goed kennen" verzekert Nelson hem.

Niet veel later staan Nelson en T-S dus voor Awyllin in de troonzaal.

"Ik heb van je gehoord Golem. Je probeerde Vailan zijn eten afhandig te maken. Maar je hebt ook een paar rovers verslagen. Vertel op. Wie ben je, en wat is je doel"

T-S verteld zijn hele levensverhaal, maar sluit af met dat hij eigenlijk geen doel heeft in het leven. Hij zwerft al 100 jaar door de wereld.

"...Nelson hier heeft mij nu aangeboden zijn assistent te worden".

"Je woorden zijn goed Golem. Je krijgt het voordeel van de twijfel. Voorlopig mag je in de stad blijven" zegt Awyllin. Vervolgens richt hij zich tot Nelson. "En jij, nar. Ben je een beroepsentertainer, of bestaat je vermaak puur uit anderen beledigen?"

"Zeker niet" verzekerd Nelson haar. "Ik ben van vele markten thuis. Zang, dans, goochelarij, acrobatiek... u zegt het maar." Prompt haalt hij, schijnbaar vanuit het niets, een bos bloemen tevoorschijn en geeft die aan Hared. "Geef die maar aan je vrouw."

Hared is niet geamuseerd, maar Awyllin gelukkig wel. Nelson krijgt toestemming op te treden op het marktplein.

Voor de veiligheid. Het is een lang verhaal, maar de mensen strijden nogal vaak met elkaar. Ze voeren oorlog om land, rijkdommen, relieken of personen. En deze muren moeten hen beschermen tegen een vijand. Een vijand die over de grond komt, natuurlijk. Ze willen zich beschermen tegen buitenstaanders en mensen die kwaad in de zin hebben. Dat is al ontelbare eeuwen zo geweest. Zij willen hun veiligheid zelf regelen. Het is een mensending.
Vàilan ontvouwt zijn vleugels en strekt ze een paar keer. Hierdoor zijn de zilveren veren goed te zien.
Sorry als ik wat lui overkom, ik heb een doorwaakte nacht achter de rug. Maar vertel eens, wie ben je en waar kom je vandaan?

Ondertussen vindt Fyona de in meditatie verkerende Ylaya.
"Ik ben er," zegt Fyona, waardoor Ylaya haar meditatie moet afbreken.
"Mooi," moppert ze. "Er is veel werk te doen. De harmonie is verstoord."
"Dat zei je gisteren ook al," zegt Fyona.
"Omdat het zo is! Ik heb de natuur aangeroepen om te helpen. Sylanna zal ons helpen bij deze taak. Kom, laten we beginnen," zegt Ylaya.

In de troonzaal:
"Dat is mijn vrouw niet! Dat is m'n moeder!" zegt Hared.
"Weet hij toch niet?" zegt Awyllin. "Maar goed, je kunt hier je optredens gaan verzorgen. Ik zal erop toezien dat de golem met rust gelaten wordt. Hij is inderdaad een vreemde verschijning, maar we zijn hier wel het een en ander gewend."

Madarian doet z'n ogen even open, om ze meteen weer te sluiten. Zon? Heb ik de hele nacht doorgeslapen? Een kreun waarschuwt Linctus dat Madarian wakker is geworden. Madarian rekt zich uit, wrijft z'n ogen uit en probeert met bijna gesloten ogen om zich heen te kijken. Wat is de zon fel. Dan ziet hij een schim. Langzaam wordt die Linctus. Slaperig en half geeuwend zegt Madarian: "Goedemorgen. Ik heb je straks wat te vertellen, maar eerst..." Madarian gaat naar z'n spullen en pakt wat geroosterd koud vlees uit z'n rugzak. "...even wat eten." Madarian neemt een hap en begint met z'n mond vol enthousiast te vertellen over z'n bijna dood ervaring. "...zware last van m'n schouders..." "...eindelijk heeft dat meisje rust..." "...en toen ik weer kon bewegen moest ik zeker weten dat het werkelijk gebeurd was, en de enige methode die ik kon bedenken was die spreuk nadoen. Het is dus echt gebeurd!" Nu pas kon Linctus z'n eerste woorden spreken.

De eenhoorn keek over haar schouder naar de griffon. "Ik moet schijnbaar nog veel leren over de mensen." Ze brieste haar gespannen houding uit en keerde zich weer naar de griffon toe.
"Ik kom van de hoofdstam van de eenhoorns. Deze hoofdstam let op de andere eenhoornstammen. In elke stam heeft een eenhoorn zijn eigen functie. Helen, verkennen, bewaken... Er zijn er vele. Mijn Meester heeft mij een functie toegewezen die alleen ik kan uitvoeren."

De eenhoorn schudde de manen uit haar ogen en boog haar hoofd als een buiging.
"Ik ben Necia, de communicatie, de handelaar en de vredesstichter. Ik bestudeer andere rassen en volkeren, zodat mijn Meester weet hoe hij moet handelen. Ik beheers vrijwel elke taal door mijn gave, welke uniek is bij elke eenhoorn.
Mijn doel is het leren kennen van elke volk. Bij eventuele problemen komt dat goed uit, omdat we het volk al kennen en er gemakkelijker mee kunnen communiceren."

Nadat ze haar zegje heeft gedaan, hield Necia zich lang stil. De veren van deze griffon zijn werkelijk prachtig., dacht ze. Ze deed een paar voorzichtige stapjes en streelde met haar snuit over deze veren.
"Zou ik er... Misschien een paar van mogen hebben?"

Vàilan staat toe dat de eenhoorn hem besnuffelt.
Pas maar op dat Fyona dit niet ziet, anders wordt ze zo jaloers.
Hij vouwt zijn vleugels weer in en laat de eenhoorn nog een keer snuffelen.
Ik heb nog nooit gehoord van zulke eenhoornstammen. Mijn meester vertelde er ook nooit over. Kennelijk heeft hij ze ook nooit gezien. Jij bent ook de eerste eenhoorn die ik ooit gezien heb. Ik kende jullie eerst altijd uit boeken en tekeningen. Ook hij buigt kort.
Ik ben trouwens Vàilan. Vàilan Zilvervleugel. En ik ben zeldzaam, althans, dat zei mijn meester. Wat zou jij trouwens kunnen met mijn veren? Ik zie niet in wat jij ermee zou moeten. Natuurlijk wil ik je er wel wat geven, maar dan een paar gewone. Ik kan mijn zilveren veren niet uittrekken. Kan ik je gelukkig maken met een gewone veer uit m'n rechtervleugel?

"Concentreer je," zegt Ylaya. "Dit heeft veel energie nodig."
Ze spreekt een paar elfse woorden terwijl ze kruiden mengt met een zilverkleurige vloeistof. Het mengsel ruikt een beetje naar kokosnoot.
"Nu komt het. Pak dit beet en concentreer je," zegt ze. Fyona houdt samen met Ylaya het flesje vast. Ylaya begint weer te spreken en plots verandert het zilveren spul in een groene vloeistof.
"Mooi," zegt Ylaya. "Met jouw drakenkracht gaat dit sneller dan verwacht." Ze staat op en sprenkelt de vloeistof uit over de beschadigde plekken.
"Spoedig zal hier nieuw leven groeien. Laten we de volgende stap voorbereiden!"

"Mooi dat je jezelf vergeven hebt en schuld hebt bekend." Zei Linctus met een oprechte glimlach. "Het enige is dat de spreuk die jij uitsprak een duistere is. Het zit namelijk zo er zijn 3 soorten magie. Neutrale magie ook wel elementen magie genoemd. Magie van het licht. Bijvoorbeeld helende spreuken. En dan is er een derde soort. Dit is een magiesoort die je ziel corrupt maakt. Necromancers gebruiken uitsluitend deze magie. Hun ziel is verdoemd. Hun geest is verstoord. Deze duistere magie brengt erge pijnen en andere onnatuurlijke verschijnselen te voorschijn. Uiteindelijk gaat een maakt een magier die duistere magie gebruikt alles wat hem lief is kapot. Het biedt een snelle weg naar krachtige spreuken, maar tegen een hoge prijs. Daarom kon jij in een keer de spreuk perfect uitvoeren. Maar je moet mij beloven om deze spreuk nooit meer te gebruiken." Linctus sloot zijn ogen. Ondertussen beloofde Madarian de spreuk nooit meer te gebruiken.

Linctus opende zijn ogen weer. "Hier op deze perkamenten heb ik een aantal basisspreuken geschreven uit alle verschillende element magieen. Inclusief alle houdingen en aandachtspunten. Zo kun je ook leren als ik niet de tijd heb. Ik zal je wel corrigeren als ik iets fout zie." Linctus sluit weer zijn ogen. "Er is iets ontzettend mis. Ik moet onderzoeken wat het is. Ik denk dat ik de koningin of Vàilan moet opzoeken." Linctus stond op en liep de stal uit. Hij zocht een wachter op en vroeg hem de koningin om een audiëntie te verzoeken. "Je kunt kiezen om mee te gaan of om je magie te oefenen op de aangewezen velden. Hoe dan ook ik zal dadelijk weer bij je zijn. Nu dat Larzuk weet dat jij bij mij hoort, zul jij ook een doelwit worden."

Ylaya bereidt een nieuw soort vloeistof.
"Deze kennis is eeuwen oud. Ik ben blij dat ik ermee grootgebracht ben. Tja, als lid van de koninklijke familie heb je veel toegang tot oude kennis," zegt ze. Fyona kijkt intussen rustig toe.
"Denk jij dat ik het kwaad aantrek?" vraagt ze vervolgens. Ylaya kijkt haar vragend aan.
"Alle Malassa-aanbidders trekken kwaad aan," zegt ze. "Ze werden verleid door het duister en omarmden de schaduwen. Het zou me niet verbazen als die Larzuk ook zo'n gast is. Maar jij bent anders, ik voel geen echt kwaad in je."
"Maar desondanks kan ik het veroorzaken, ook al kan ik er niks aan doen," zegt Fyona.
"Misschien, misschien niet. Hier, houd dit vast," zegt Ylaya, en ze geeft Fyona een flesje.
"Herhaal wat ik zeg,". Ylaya spreekt een paar zinnen en Fyona herhaalt dat. Het flesje begint te gloeien en Ylaya neemt het weer terug.
"Mooi, dit kan ik nu verder bewerken. Dat zal even een paar minuten kosten. De natuur bewaken is eervol om te doen, de natuur herstellen al helemaal. Ik ben blij dat je me hierbij wil helpen," zegt ze.

In de troonzaal is het nieuws over de eenhoorn inmiddels aangekomen.
"Dus niks om ons zorgen over te maken," zegt Awyllin.
"Weet je niet. Eenhoorns zijn zo onvoorspelbaar als het paard van Roland," zegt Hared.
"Er is niks mis met mijn paard," zegt Roland. "Ze is alleen wat onrustig de laatste tijd."
"Ze trapt naar iedereen die ze niet mag, en dat is iedereen. Dat beest is vals geworden," zegt Hared.
"Ze trapt helemaal niet," verdedigt Roland.

"Ben maar niet bang, Larzuk is nog aan het herstellen van gisteren. Vandaag kan hij jou geen kwaad doen. Daarbij moet ik magie gebruiken voordat hij een protaal hierheen kan openen." Daarmee probeerde Linctus Madarian gerust te stellen.

Aìlérùn werd wakker, en merkte dat het al bijna avond was. Waarschijnlijk was ik een beetje moe, geeuwde hij. Misschien moet ik even m'n vleugels strekken. Ik kan even naar het bos.

Eenmaal daar aangekomen zag hij Ylaya en Fyona bezig met wat krachtige magie. Goedeavond dames dacht hij, terwijl hij met een meelijwekkend zacht plofje op de grond kwam. Wat doen jullie? Daarna schermde hij zijn gedachten af van Ylaya en vroeg aan Fyona: Fyona? Wie ben ik?

Necia hield haar hoofd scheef. "Ik ben zeer gelukkig met elk van uwer veren, unieke Zilvervleugel. Ik zou gelukkig zijn als u de veer in mijn manen vastbind. Zelf kan ik dat niet doen, aangezien ik geen handen heb."
Snel toverde ze een glimlach op haar snuit, zoals ze vaak doet wanneer ze nog eens om een gunst vraagt.
"Ik ben benieuwd naar de tekeningen van dit volk. Ziet u, onder de eenhoorns zijn maar weinig tekenaars. Er zijn maar een paar die iets herkenbaars met hun hoorn kunnen tekenen."

Het gebeurt zelden, eigenlijk nooit, dat ik een veer afsta. Maar ik weet dat eenhoorns edele, zuivere dieren zijn. Ik zou het een hele eer vinden als je m'n veer accepteert. Een ogenblikje.
Vàilan vouwt zijn rechtervleugel uit en houdt 'm zo dat hij er met zijn kop bij kan. Hij pakt een veer en zet zich schrap. Met een korte *tjak* trekt hij de veer uit z'n vleugel.
Auw, nondeju, dat doet zeer!
Hij legt de veer voor Necia neer en verandert naar mensvorm.
"Zo gaat het vastbinden wat makkerlijker," zegt hij. Hij pakt de veer op en maakt het voorzichtig vast aan de manen van Necia.
"Zo, nu heb je een griffinveer. Wees er zuinig op!" Vàilan verandert weer en kijkt wat in het rond.
Kom, laten we naar de stad gaan. Ik zal je voorstellen aan de koningin en haar gezin. Het zijn nobele mensen, die je met respect zullen behandelen.

"Nu niet," zegt Fyona tegen Ailerun. "We zijn met belangrijke dingen bezig. Zometeen heb ik wel even tijd voor je. Stoor ons, en vooral Ylaya, niet terwijl we met deze taak bezig zijn."

Necia haar hart bonst in haar borst. Shapeshifter!, schreeuwt een stem in haar hoofd. "Hoe... Bent... Eh.. Ik zou graag de koningin willen zien." Ze haalde diep adem om te kalmeren. Niet je ontvanger bombarderen met vragen. De Meester vindt dat niet leuk., sprak ze in gedachte tegen haarzelf.

Vàilan merkt dat Necia een beetje onrustig wordt van zijn verandering.
Het is misschien wat raar om dit te zien, ik geef het toe. Maar ik heb dit altijd al gekund. Ik heb er weliswaar vrij laat pas gebruik van gemaakt, en dat was even wennen. Ik weet niet precies hoe het komt dat ik het kan, misschien is dat ook een zeldzame gave. Fyona kan het ook.
Ze lopen rustig naar de stadspoort.
Gelukkig zijn de straten breed genoeg voor ons om doorheen te lopen. In de stad hoeven we niet te vrezen dat iemand ons iets aan wil doen. Dat hoopje krotten net buiten de stad is wel gevaarlijk, maar daar hoeven we niet doorheen.

Ylaya heeft het brouwsel gemaakt en sprenkelt het in het rond.
"Volgende stap," zegt ze.
"Hoe lang gaat dit nog duren?" vraagt Fyona.
"Lang. Ik wil er de hele dag aan besteden," zegt Ylaya.
"Oh. Nou ja, dan heeft Vàilan wat rust als ik hier blijf," zegt Fyona.
"Rust waarvan?" vraagt Ylaya, terwijl ze wat planten uitzoekt.
"Mijn ehm...behoeften, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben 'm een beetje zover aan het krijgen dat we gaan...,"
"Oh, nee toch? Stoute meid! Hoe wou je dat trouwens gaan doen?" zegt Ylaya.
"Dat moeten we dan maar uitzoeken," zegt Fyona blozend.
"Tssk. Richt je eerst hier maar op. Zet die rare gedachte uit je hoofd!" zegt Ylaya streng.
Ailerun gaat ondertussen wat graven en in de bladeren spelen om de verveling tegen te gaan.

"Er zijn dus mensen die bij deze stad horen, maar gevaarlijk zijn. Waarom worden ze dan niet verbannen van deze stad?", zei Necia nadenkend. De Meester zou elk eenhoorn verbannen als die anderen schaadt, herinnerde zij zich.
Necia keek even opzij naar Vàilian. "Wie is Fyona? Ook een griffin? De mensen accepteren jullie wel. Bij de eenhoorns zou dat bij sommigen moeilijk gaan..."

"Sorry," zei Aìlérùn, terwijl hij een beetje in de bladeren rondsjeesde. "Kan ik helpen?" vroeg hij hoopvol.