In feite zijn ze verbannen. Ze zijn uit de stad gezet en hebben hun eigen krottenwijk net buiten de muren gebouwd. Wij stedelingen noemen het Buitenwijk. Daar wonen de criminelen, de dieven, de verschoppelingen. In de stad is geen plek voor ordeverstoorders. Toen koningin Sveltana nog regeerde, bestond Buitenwijk nog niet, in ieder geval nog niet zoals het er nu uit ziet. Nu haar dochter Awyllin regeert is het wat vaker mis gegaan, maar ze heeft zich er goed tegen verzet. De stad is netjes, Buitenwijk niet. Wat zich daar afspeelt is niet de zorg van de stedelingen, zolang het zich maar niet naar de stad verplaatst.
Vàilan en Necia worden de stad binnengelaten. De wachters zijn wat voorzichtig vanwege de eenhoorn, maar ze gaan netjes aan de kant. De poort sluit achter hen.
Nou, op naar het kasteel. Fyona, zeg je? Zij is geen griffin, maar een draak. Een zwarte. Ze is afkomstig van de Zwartsteenbergen. Ze is ontzettend mooi, zowel in haar draakvorm als in haar mensvorm. En ze is sterk, sterker dan mij. En ze is groter dan mij. We hadden elkaar al eens ontmoet, jaren geleden. Dat liep toen niet zo heel goed af. Als je goed kijkt kun je nog littekens zien op m'n achterlijf. Maar ze heeft zich verontschuldigd, en nu zijn we zo'n beetje verliefd op elkaar. Mijn meester heeft me het aangeraden. En naar hem luister ik. Altijd.
Sommige mensen komen vol bewondering kijken naar de eenhoorn. Sommigen beginnen snel te tekenen, anderen maken een korte buiging.
Ze hebben nog nooit zoiets moois gezien. Ze weten wat je bent. Velen van hen werden grootgebracht met verhalen over bijzondere wezens.

"Dames en heren, komt dat zien. De grote Nelson de Nar en zijn assistent, de intelligente Golem".

T-S' donderende stem schalt over het marktplein, en met succes. Een grote menigte verzamelt zich rondom hen. Het optreden kan beginnen.

Nelson pakt meteen groot uit, en hij heeft niks teveel gezegd over zijn kunnen. Met zijn goocheltrucs doet hij de mensen versteld staan, en met zijn grappen en grollen brengt hij iedereen aan het lachen. Ook T-S kan er wat van. De Golem blijkt zowaar zangtalenten te hebben. Mensen verliezen hun angst voor hem en komen geïnteresseerd staan luisteren. Na het optreden gooien ze de twee artiesten een grote som geld toe.

"Je had gelijk Nelson. Ik ga het hier leuk vinden" zegt T-S.

"Wen niet teveel aan 1 stad T-S. Als reizend artiesten zullen we spoedig weer verder gaan. Of wou je hier blijven?"

Voor T-S kan antwoorden, draaien opeens alle mensen op het plein zich om. Verbaasd loopt T-S een stukje naar voren en ziet waarom hij en Nelson niet meer het middelpunt van de aandacht zijn; er komt een eenhoorn langs. T-S kijkt de eenhoorn aandachtig aan en het dier kijkt ook zijn kant op. Eventjes maar, want de eenhoorn lijkt wat nerveus voor de Golem. Wellicht omdat hij eigenlijk iets onnatuurlijks is; een kunstmatige levensvorm.

"Misschien moeten jullie krijgers de verbannene verjagen van de muren. Tenminste, dat is iets wat mijn Meester zou doen.
Jouw meester lijkt mij anders dan mijn Meester. Mijn Meester zou mij niet aanraden om wat te hebben met een oud vijand. Hij heeft liever helemaal niet dat ik wat heb. Dat zit namelijk mijn functie in de weg."

Necia zag de mensen naar haar kijken. Ze moest ervan lachen. "Het gedrag van deze mensen is... Opmerkelijk. Prachtig hoe ze reageren." Het glimlachen van Necia was snel voorbij toen iets haar blik ving. Ze wende haar gezicht af en fluisterde Vàlian iets toe.
"Wat is dat? Dat zonder hart? Ik voel van elk wezen zijn leven, zijn kloppend hart. Maar niet van... dát." Ze liet het eruit rollen alsof het iets afgrijselijks was.
Een leven zonder hart. Het moet niet gekker worden. Is dát ook een mens?, dacht Necia angstig.

Ja, eigenlijk zou dat moeten. Maar het werkt prima zo. Zij blijven daar, de eerlijke mensen blijven in de stad. Heel af en toe gaat het wel eens verkeerd, maar de wachters grijpen goed in.
Vàilan en Necia lopen langs het marktplein, waar ze Nelson de Nar en Thomaës zien.
Dat is die golem! Wat doet hij hier? Dat wezen leeft niet, althans...hij is gemaakt van klei en is door middel van magie tot leven gebracht. Hij is niet menselijk, maar heeft wel een eigen bewustzijn. Kennelijk is hij artiest geworden. Nou ja, als het daarbij blijft is het goed. De koningin zal ervan weten, dus hij zal uiteindelijk toch geen kwaad in de zin hebben. Kom, we gaan verder.
Ze lopen een stukje door.
Fyona was niet echt een vijand. Ik drong haar territorium binnen. En mijn meester weet wat goed voor mij is. Hij vond mij toen ik nog klein was, en heeft mij grootgebracht. Augus was zijn naam, en hij was de meest wijze en nobele man die ik ooit gekend heb. Helaas is hij overleden. Ik heb hem laatst nog gezien, hij kon even als geest verschijnen en met me praten. Dat was bijzonder. Ik mis hem, ik heb alles aan hem te danken. Leeft jouw meester nog?

"Misschien kun je ons inderdaad helpen," zegt Fyona tegen Ailerun. "Leg je poten eens in m'n handpalmen." Ailerun doet wat hem gevraagd wordt.
"Ja, je hebt inderdaad een bijzondere kracht door je heen stromen. Misschien kunnen we dat gebruiken voor het bos," zegt ze. Ylaya laat haar nieuwe brouwsel even staan en gaat naast Ailerun zitten.
"Oké, als dat straks klaar is gaan we er met z'n drieën op concentreren. Wie weet hoe snel het dan gaat. Misschien zijn we dan toch nog wat eerder klaar," zegt ze.

De jonge Draak legde zijn kleine pootjes in Fyona's handpalmen, en hoorde haar zeggen dat hij een bijzondere kracht had. "Wat zeg je? Ik hoor alles door een mist...En ik zie ook een zwarte mist voor m'n ogen. Wat gebeurt er?" zei hij, terwijl zijn stem bij elke zin van angst steeds verder omhoog ging.

"Rustig maar," zegt Fyona. "Ik lees je krachten." Al snel is alles weer normaal.
"Ik kan het nog steeds niet goed thuisbrengen. Je bent bijzonder, net als Vàilan, net als mij. Ik vraag me af hoe."
Ylaya pakt het brouwsel.
"Klaar," zegt ze. "Oké, herhaal wat ik nu zeg!" ze begint te spreken en Fyona en Ailerun herhalen haar woorden. Het brouwsel begint te roken en te gloeien en Ylaya laat het flesje vallen. Het ding blijft net boven de grond zweven, en het brouwsel verandert van kleur.
"Onmogelijk...," fluistert Ylaya. Het flesje gaat naar een beschadigde plek en draait om, waardoor de vloeistof over de bodem druipt. Meteen beginnen er mooie planten te groeien.
"Bij Sylanna...," zegt Ylaya en ze gaat even zitten.
"Met z'n allen komen we verder," zegt Fyona droog. "Ailerun is een goeie aanwinst voor deze taak."

Nadat Aìlérùn de woorden heeft gezegd, bleef hij hijgend en sprakeloos kijken naar het schouwspel dat zich voor hun ogen onttrok. "Wat is dit?" vroeg hij. In zijn gedachten voegde hij er wrang aan toe: Ik stel te veel vragen, en te veel onnozele. Maar omdat hij zo moe was, schermde hij die gedachte niet helemaal goed af.

"Mijn Meester leeft nog. Hij schijnt heel jong te zijn, maar dat is niet te vertellen. Hij is een vreemde eenhoorn. Zijn bouw is veel zwaarder dan die van een normale eenhoorn. Hij heeft een langere vacht en niemand weet wat zijn echte naam is.
Ik weet niet of het waar is, maar ik zou de dochter zijn van een vrije verstotene. Dat zijn eenhoorns die zich vrijwillig afwenden van hun stam en in het wild gaan leven.
Mijn Meester zou mij hebben overgenomen van zo'n eenhoorn."

Necia bleef even staan en hield haar hoofd scheef. Ze ging toen op haar achterbenen staan en trapte met haar voorbenen in de lucht. Ze huppelde om Vàilan heen en tikte hem af en toe aan met haar hoorn.
"Oké, ik denk dat ik het heb.", zei Necia plots en ging stil staan. Ze boog haar hals en sloot haar ogen.
Haar hoorn lichtte rood op, waarop de rest van haar lichaam volgde. Even later stond er naast Vàilan een andere griffin.

Dolenthousiast begon die met haar vleugels te slaan. Ze opende haar snavel en wou wat roepen, maar meer dan gebrabbel kreeg ze niet uit. Dit verbrak haar enthousiast gefladder. Wat is dit? Ik kan niet praten! Oh, Grote Alma... Ik moet terug. Ik moet terug...
Necia sloot haar ogen en concentreerde zich, maar het werkte niet. De druk was te groot.
Fijn! Hoe nu verder? Waarom moest ik zo nodig spelen...

Met een ietswat wanhopige blik lachte Necia naar Vàlian. Ik ben een kluns.

T-S en Nelson zijn na het optreden teruggekeerd naar de herberg. T-S kan de slaap echter niet vatten; wil hij met Nelson verder blijven trekken en deze stad verlaten, wellicht voorgoed? Het zou hem wel een doel in het leven geven. Maar aan de andere kant kent men hem hier nu, en T-S wil ook wel wat meer weten over deze stad. Zo wil hij toch eindelijk Vailan wel eens goed ontmoeten, en hoe zit het met die eenhoorn?

Vàilan ziet hoe Necia in een griffin verandert.
Lieve Augus...wat is dit voor magie? Hij stoot haar zachtjes aan met z'n kop.
Rustig, concentreer, focus, kalm! Laten we gewoon verder lopen en doen alsof er niks is gebeurd. Mooie veren trouwens. Van mij mag je wel zo blijven. Kan je eigenlijk wel vliegen? Heb je je ooit al eens eeder in iets gevleugelds veranderd?
Hij wrijft nog een keer met zijn kop tegen Necia.
Zeer interessant. Je ruikt zelfs helemaal naar griffin.

"Je bent nog jong en je moet nou eenmaal veel leren," zegt Ylaya. "Veel vragen stellen is in dit geval niet zo heel erg."
Ze begint de planten te inspecteren die net gegroeid zijn.
"Wat zonet gebeurd is kan ik niet verklaren. Ik kan wel een poging doen. Onze gecombineerde krachten hebben iets groots voortgebracht," zegt ze.
"Sylanna kan het natuurlijk ook gewoon gedaan hebben," zegt Fyona.
"Ja, dat kan ook. Natuurlijk heeft zij dit gedaan, wij zouden nooit zoiets kunnen doen," zegt Ylaya vroom.
"Ik hoor aan je dat je eraan twijfelt," zegt Fyona grijnzend. "Wij hebben dit toch echt zelf gedaan, daar heeft geen enkele hogere macht aan meegedaan."
"Blasfemie!" zegt Ylaya streng. "Ik weet zeker dat Sylanna geholpen heeft!"

Necia rekte zich uit, liet haar vleugels hangen en zette voorzichtig stapjes.
Ik heb me weleens in een pegasus veranderd, maar ik heb nog nooit geleerd om te vliegen. Ik sla zo hard ik kan met de vleugels, maar schijnbaar vlieg je niet zo.
Ze strekte haar vleugels uit en probeerde ze op te vouwen. Na een aantal keren lukt het haar.
Na een tijdje zijn mijn krachten te zwak en verander ik weer terug in een eenhoorn. Gelukkig maar. Ik heb al moeite met deze vleugels. En al helemaal dat ik niet kan praten. Hoe zit dat?

"Ik had altijd gedacht dat de magiër besliste wat de magie deed, en niet andersom. Maar ik ben wel blij dat ik dit nu weet. Eindelijk heb ik een kans op vergiffenis van de goden, en die kan wil ik met beide handen aangrijpen." zegt Madarian. Linctus wil naar de koningin of naar Vàilan. Madarian denkt even na. Larzuk is nog aan het herstellen, dan kan ik eindelijk eraan beginnen... "Ik heb nog een paar dingen op m'n lijstje staan om te doen. Ik zie u later." zegt Madarian tegen Linctus. Terwijl Linctus op pad gaat, kleedt Madarian zich verder aan, en gaat naar een smid toe. Die legt hij een paar ontwerpen van losse onderdelen voor om te gaan maken. Dan gaat hij naar een tweede smid toe, en die laat hij de andere delen van z'n klauwhandschoenen maken. Terwijl ze daarmee bezig zijn gaat Madarian riching het dichtstbijzijnde aangewezen veld om te oefenen met magie. Eerst oefent hij met de luchtmuur. Dan de aardespreuk. Daarna met vuurmagie. Dan pakt hij de lessen van Linctus erbij, samen met de volgorde. Hij bladert er even doorheen, en ziet een verdedigingsspreuk. Hij begint te lezen, en ziet dat hij eerst de andere spreuken moet kennen voordat de verdedigingsspreuk ook werkelijk uitgevoerd kan worden. Jammer. Hij bladert terug en begint met de volgende spreuk. Bliksem. Hij neemt de houdingen aan die volgens hem door Linctus is opgeschreven. Hij probeert de spreuk, en vliegt een paar meter achteruit terwijl de schicht z'n hand verlaat. Dat klopt niet... Madarian leest het gedeelte nog een keer door. Ah. Over een klein stukje heen gelezen Hij probeert het opnieuw met de extra houding ertussen, en nu gaat de bliksemschicht wel goed. Een wachter hoort het geluid en komt voorzichtig met getrokken boog dichterbij om te kijken wat er aan de hand is. Als hij ziet dat er geen andere wezens zijn, laat hij z'n boog zakken, en besluit even te kijken wat die magiër van plan is. Na een tijdje is de wachter tevreden en loopt verder om z'n ronde af te maken. Madarian naar de zon. De onderdelen zullen nu wel klaar zijn. Hij pakt z'n spullen en gaat weer terug naar de stad.

Pegasus, wat is dat ook alweer voor iets? Oh ja, een gevleugeld paard. Nog nooit zoiets gezien, alleen over gehoord. Goed, als je niet terugveranderd bent tegen de tijd dat we in de troonzaal zijn zullen we wel het een en ander moeten uitleggen. Jij zal natuurlijk sowieso even je verhaal moeten doen.
De twee passeren de Zuidpoort. Nog steeds trekken ze veel bekijks. Sommige vrouwen houden voor de zekerheid hun kinderen dicht bij zich.

Het is niet zo ver meer. Vliegen is inderdaad meer dan alleen met vleugels slaan. Het is niet eens zo moeilijk als het lijkt. Het is gewoon een kwestie van veel oefenen en niet opgeven. En over dat praten...tja, ooit al eens een pratende vogel gezien? Griffioenen zijn er niet op gebouwd om te kunnen praten. Draken eigenlijk ook niet, behalve bij sommige rassen. In mensvorm kan ik wel praten, omdat mensen dat nou eenmaal kunnen. Het is een beetje ingewikkeld allemaal, maar het komt er dus op neer dat griffioenen niet geschapen zijn met de bedoeling dat ze kunnen spreken. Dat hoort niet bij onze natuur. Wij communiceren op een hoger niveau.

"Hoezo blasfemie? Weet jij dan honderd procent zeker dat ze echt geholpen heeft?" zegt Fyona verontwaardigd.
"Ik voel het gewoon. En als elf vertrouw ik op dat gevoel, of je het nou leuk vindt of niet. Kom, er is nog veel te doen," zegt Ylaya. Ze loopt naar een andere beschadigde plek en Fyona volgt, samen met Ailerun.

Ik ben inderdaad nog nooit een pratende vogel tegen gekomen... Het is dat ik hun lichaamstaal begrijp, anders hadden ze mij nooit kunnen helpen. Vleugels zijn heel handig als een bericht ergens snel moet aankomen.
Ik denk dat ik nooit zou kunnen vliegen. Het ligt gewoon niet in de aard van eenhoorns om te vliegen.
Maar dit communiceren... Is dat gewoon als praten? Iedereen hoort dit, toch?
Necia keek over haar schouders naar haar achterbenen. Het achterlijf van een leeuw..., dacht ze. Ze keek toen vanuit haar ooghoeken naar Vàilan. En het hoofd van een vogel.
Met haar snavel streelde ze door de veren van Vàilan heen tot over zijn rug.
Veren en haar.

Als hij bij de stad aankomt, hoort hij de mensen om hem heen praten over vreemde wezens. Eenhoorns, Golems en narren. Dan ziet hij dat er een show op het plein gegeven wordt. Hoewel hij best wil kijken, besluit hij eerst z'n onderdelen te gaan halen. Nadat hij deze heeft opgehaald loopt hij richting de show. Hij blijft op een afstandje staan, want hij weet dat de kans op zakkenrollers met zoiets groot is. Hij ziet de golem, en iets in hem zegt dat hij dat wezen vaker zal tegenkomen. Hij ziet ook een paar mooie goocheltrucs. Even een geintje uithalen Madarian denkt aan de opmerking van Linctus dat een aantal spreuken alleen maar in gedachte hoeven te worden herhaald. Of het werkt met illusiespreuken heeft hij nog niet geprobeerd. Hij gooit zonder dat de mensen het doorhebben een spreuk op de nar en de golem, en plotseling staan er voor het publiek vijf golems en vijf narren. Dat werkt dus ook. Even kijken of ze kunnen improviseren.

Met een grote haast bewoog Linctus zich naar het kasteel. De informatie van de wacht was toch vast wel aangekomen dacht Linctus. Anders zou terplekke om een audientie vragen. Linctus was blij dat hij niet meer door elke wachter aangehouden werd. Dit zorgde voor een snellere wandeling door de stad. Toen liep hij langs het plein en zag iets staan. "Een gollem van Joelhayss." Linctus zijn ogen werden groot. Hij had de legende al 1000 keer verteld tegen zijn studenten zelf al tijden gezocht naar de wezens van Joelhayss. Als hij ze maar eerder had gevonden, dan had het leed de guild bespaard gebleven. Dan had bij de guild magiërs opgeleid kunnen worden om vorsten te adviseren en de krachten van het licht te versterken. Nu was inmiddels het hele noorden bijna in het duister gehuld en niemand leek zich hier van bewust.

Linctus schudde zijn hoofd. Het was nu nog belangrijker dat hij snel de koningin zou spreken. Linctus rende naar het kasteel toe.

Vàilan voelt dat Necia met haar snavel over zijn rug strijkt.
Laat dat nou even, je hebt nog tijd genoeg me eens goed te bekijken. Daarnaast is het niet zo handig als Fyona dit ziet, die gaat dan meteen lastig doen. Wees trouwens niet bevreesd dat deze communicatie gehoord kan worden. Dat kunnen we sturen. We kunnen zelf bepalen wie het kan horen en voor wie we ons afschermen. Onze communicatie verloopt echt alleen tussen ons, niemand anders kan ertussen komen.
Ze lopen de vele trappen op richting het kasteel. De oude man, die eerder in de buurt van de poort even ging uitrusten, is er niet meer.

Ja, wat ben ik toch een vreemd wezen. Achterlijf van een leeuw, en de voorkant is allemaal adelaar. Veren en vacht, kom dat eens tegen. Maar gelukkig gaat de ene helft wel mooi soepel over in de andere. Soms vraag ik me af hoe ons ras ooit tot stand is gekomen. Er gaan namelijk veel verhalen over en allemaal klinken ze aannemelijk.

"Dit moet ook hersteld worden," zegt Ylaya.
Fyona snuift een keer in de lucht en kijkt om.
"Hm," zegt ze.
"Is er iets?" vraagt Ylaya.
"Weet ik niet zeker. Er is weer iets speciaals in de stad, en het beweegt. Ik kan echter vanaf hier niet genoeg informatie krijgen," zegt Fyona.
"Wat het ook is, het zal wel meevallen. Concentreer je hierop, we hebben veel te doen," zegt Ylaya.
"Ja, het is goed. Waar maak ik me ook druk om?" zucht Fyona.

De golem en de nar hadden de illusiespreuk perfect opgevangen in hun show. Ze waren het waarschijnlijk gewend. Nadat deze was afgelopen verdwijnen ze de herberg in. () Madarian vertrekt daarna weer richting z'n oefenveld.

Necia snoof. Zo veel haast heeft dit toch niet allemaal? Ik moet dingen kunnen opnemen en heb daar de tijd voor nodig. De pegasi hebben ook veren en vacht, maar dat loopt niet zo mooi over bij een griffin. Op de rug zitten hier en daar veertjes en op de vleugels plukjes haar.
Even stond Necia stil en tilde één voor één haar poten op.
Dat lopen op deze trappen begint vervelend te worden. Waar gaan wij nou precies heen?

Linctus rende de trappen op van het kasteel. De wachters aan het eind van de trap zagen de onruststoker in volle vaart naar het kasteel rennen dat kon niet veel goeds beloven. Iets hoger op de trap liepen Válain en een griffioen, maar er is iets vreemds aan die griffioen "Die griffioen straalt pure goedheid uit, dat verklaart de verstoring."

Geduld. Kijk, voor ons is de ingang. Nog maar een paar treden. Kom, dat kan je best wel. Eenhoorns zijn sterk. Zodra we in het kasteel zijn moeten we via de speciale route naar de troonzaal. Er zijn nog wel trappen, maar daar passen we niet in, die zijn te smal. De andere route heeft geen trappen maar loopt gewoon schuin omhoog, of omlaag als je van de andere kant komt.
Vàilan kijkt even om en ziet Linctus de trap op rennen. Hij draait zich volledig om en blokkeert de weg voor Linctus.
Jij weer? Wat kom jij zo gehaast hier doen? Weer ergens voor op de vlucht?

"Er is iets mis. Een verstoring." Linctus keek verschrikt. "Ik denk dat je vriendin meer veroorzaakt heeft dan dat haar lief is. Maar ik heb geen zin om het twee keer uit te leggen, dus zorg dat je erbij bent als ik het de koningin uitleg."

Voorzichtig wurmde Necia haar kop ertussen om te zien wat er aan de hand was.
"Ik denk dat je vriendin meer veroorzaakt heeft dan dat haar lief is.", hoorde ze.
Jouw vriendin? Fyona?
"...zorg dat je erbij bent als ik het de koningin uitleg." Necia trok haar kop terug en schudde het boos heen en weer. Is dit een grap soms?

Linctus keek in de ogen van de griffioen. "Jij bent niet wat je lijkt te zijn." Linctus schudde zijn hoofd. "Jij bent een slecht voorteken."

T-S en Nelson weten niet wat hen overkomt. Opeens zijn ze met z'n tienen; vijf x T-S en 5x Nelson de Nar. Het publiek denkt echter dat het bij de show hoort en applaudisseert dan ook volop.

"Nelson, wat is dit?" vraagt een T-S.

"Waarschijnlijk weer een grapje van zo'n magiër die meent leuk te moeten zijn. Gebeurt wel vaker. Niks van aantrekken en doorgaan met de show" zegt Nelson.

De tien artiesten voeren nu een vijfdubbele acrobatenact op, en het publiek gaat uit zijn dak. Madarian kijkt tevreden toe. De spreuk raakt gelukkig snel uitgewerkt.

Uren later zitten T-S en Nelson weer op de kar. Ze zullen vandaag naar de volgende stad vertrekken. T-S heeft toch maar besloten mee te gaan. Misschien komen ze de andere Golems nog wel tegen. Samen rijden ze de stad uit.

"toch jammer dat ik die zilvervleugel niet meer heb gezien" zegt T-S.

De twee komen langs het oefenveld waar Madarian bezig is.

"zeg, is dat niet die lollige tovenaar die ons die streek leverde?" zegt T-S.

"inderdaad" antwoord Nelson. "wacht maar even". Hij stopt de kar, stapt af, en loopt naar Madarian. Wanneer Madarian zich omdraait, staat daar opeens de nar achter hem. Nelson grijnst, en haalt achter zijn rug een taart tevoorschijn die hij in Madarians gezicht drukt.

Madarian proest en veegt de stukken taart uit zijn gezicht. Als hij weer opkijkt, zijn T-S en Nelson al vertrokken.