Maar...als je morgenochtend al vertrekt, moet er ontzettend veel in korte tijd klaargezet worden.
"Het is inderdaad wat krap, maar men is op dit moment druk bezig. We zijn altijd voorbereid op een onverwacht vertrek, dus zo lang moet het niet duren. Ik weet al wat ik aan kleding en zo mee wil nemen en wat ik draag tijdens de reis. Moet ik weer zo'n vervelend stuk bescherming dragen. Bah, ik haat dat ding. Maar ja, het is voor mijn eigen veiligheid," zegt Irina.
Het is toch wat. Iedereen die me wat aandacht kon geven gaat er vandoor. Fyona naar de bergen, jij naar de hoofdstad van Draconia, Augus naar de hemelen. Ik blijf de rest van de tijd maar stof verzamelen in deze mand.
"Nou moet je je verdorie niet zo aanstellen," zegt Irina streng. Ze houdt op met hem te aaien en staat op.
"Er zijn genoeg mensen hier, en Aylin, die maar wat graag tijd aan je willen besteden. Ik wil niet hebben dat je gedurende mijn afwezigheid maar wat loopt weg te kwijnen van zorg en verdriet, dat is een Zilvervleugel onwaardig. Beloof je dat? Nee, ik wil dat je zweert dat je je gewoon gedraagt zoals altijd en niet moeilijk gaat doen over mijn afwezigheid."
Vooruit dan. Bij deze.
"Goed, dan hoop ik maar dat je je eraan houdt. Ik ga nu zelf even wat spullen bij elkaar zoeken, voor zover dat niet al gedaan is, en dan zien we elkaar óf later vandaag of anders morgenochtend weer," zegt Irina. Ze knipoogt naar Vàilan en begeeft zich naar haar vertrekken.
Er zal hoe dan ook een leegte ontstaan. Ik ga de komende tijd slapeloosheid tegemoet, vrees ik. Ach ja, beter dan al die idiote dromen. Laat ik Aylin maar eens vertellen dat er een grote gebeurtenis op komst is in Draconia. Vàilan komt uit zijn mand en verlaat de troonzaal. In gedachten verzonken begeeft hij zich naar de woning van Rafaël. Zodra hij daar is, hoort hij geruzie.

"Houd nou verdorie eens op met die handtastelijkheden!" roept Rafaël. "Als je nu nog een poot naar me uitsteekt stuur ik je weg!"
"Je weet toch wel dat je dat niet zult doen!" roept Aylin terug.
"Oh nee? Moet je eens opletten!"
"Oh, gaat Raffie dreigen? Nou dat is leuk zeg, kom maar op zou ik zeggen."

Heel even blijft het stil. Vervolgens lijkt de maat voor Rafaël vol te zijn.
"Genoeg nu! Ik wil dat je oprot, verdwijnt, dit huis niet langer verpest met je aanwezigheid. Ik heb je al te lang moeten tolereren, ik heb al te lang moeten toezien hoe jij continu mijn leven overhoop gooit, en nu is het afgelopen! Ik heb er al spijt van dat ik dit niet eerder gedaan heb. Neem je spullen mee en vertrek! Verdwijn, wil je? Donder op, en ga iemand anders met je vieze poten lastigvallen!"

Een deur slaat dicht. Aan het geluid ervan kan Vàilan horen dat het de deur van het atelier is.

Nondeju, zo heb ik hem nog nooit gehoord...wat zou er gebeurd zijn? En ik maar denken dat hij haar wel waardeerde...deze woede moet al gedurende vele maanden opgebouwd zijn en dat komt nu ineens vrij.

Aylin opent woest de deur en slaat hem hard achter zich dicht.
"Oh, jij ook hier?" vraagt ze boos. Ze leunt tegen de deur en probeert zich in te houden.

Linctus snelde door het bos. Takken en bomen vlogen hem voorbij. In de verte zag hij Tal´Rasha voor hem uitrijden. Een zwerm kraaien vloog achter Linctus aan. Er verscheen een magiër in de boom, maar voordat deze een spreuk kon uitspreken doken de raven er op af. De magiër donderde hierop uit de boom. Linctus begon langzaam Tal´Rasha in te halen, en zag dat ook Tal´Rasha wat raven om zich heen had. Linctus hield de vaart erin en reed uiteindelijk naast Tal´Rasha. Linctus zag dat de normaal pikzwarte ogen van Tal´Rasha nu wit waren. Ook bleef Tal´Rasha iets mompelen. Het was duidelijk dat hij nog bezig was de magiërs achter zich te laten. Het einde van dit bos kwam in zicht. Tal´Rasha en Linctus stopten net voor de rand. Samen zagen ze Ormus en de andere magiërs in het open veld staan. Linctus draaide zich naar Tal´Rasha. “Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar ik heb een plan om ze achter ons te laten.”

“Kom tevoorschijn” Bulderde Ormus. “Je moet boeten voor je daden, je kunt ons niet ontlopen.” Uit bosrand stapte Tal´Rasha rustig naar voren met zijn paard. Tal´Rasha stopte weer op een paar meter. Uit het bos klonk een hoop lawaai. Tal´Rasha zijn ogen waren nog wit. Opeens kwamen er uit het bos duizenden raven. Deze vielen de magiërs van alle kanten aan. Een van de magiërs probeerde met vuur de beesten uit te roeien, maar het hielp niet. Het ene moment viel een raaf dood op de grond om een paar seconden later weer levend op te springen. De magiër hoorde achter zich doffe dreunen, hij draaide zich om en zag een grote schim uit de wolk met raven tevoorschijn komen. Linctus verwonde de magiër met een grote zwaai en verdween weer tussen de raven. Zo maaide Linctus iedereen neer tot alleen Ormus nog overeind stond van de magiërs.

De kraaien vielen opeens allemaal uit de lucht dood neer. Ormus keek om zich heen en zag daar zijn kermende leerlingen liggen. Linctus en Tal´Rasha reden rondjes om Ormus heen. “Verzorg de wonden en laat ons onze reis vervolgen.” Sprak Linctus. “Wij willen geen kwaad doen, maar als je ons blijft volgen dan kan dat de dood betekenen van je leerlingen. Wees wijs en verzorg de wonden.” Met die woorden veranderde Linctus en Tal´Rasha van koers en reden ze verder richting de stad. “Denk je dat hij zich iets aantrekt van onze waarschuwing?” Vroeg Tal´Rasha. “Als hij slim is wel en anders heeft het ons een voorsprong gegeven.” Antwoordde Linctus. Hij gaf zijn paard de sporen.

Wat was dat nou?

"Niets," mompelt Aylin. Ze probeert haar verdriet te onderdrukken.
Kom nou, ik heb nog nooit meegemaakt dat Rafaël zo tekeer ging. Wat is er gebeurd?
Aylin schudt haar hoofd en loopt snikkend naar de tuin.
Dan zal ik het wel van de meester zelf moeten horen. Hij tikt tegen de deur en wacht geduldig af. Niemand doet open. Hij probeert het opnieuw en ditmaal doet Rafaël de deur wel open.
"Ja?" vraagt hij.
Zou ik misschien even binnen mogen komen?
"Waarom?"
Praten. Met jou dit keer.
"Waarover?"
Wat er net gebeurd is.
"Dat is iets tussen Aylin en mij, je hoeft je er niet mee te bemoeien." Rafaël wil de deur sluiten maar Vàilan houdt hem tegen.
Het begint nu serieus te worden, dus het is wel degelijk tijd om even te praten.
"We hadden een klein meningsverschil," zegt Rafaël kalm. "Meer niet."
Klein? Je hebt het hele kasteel bij elkaar geschreeuwd. Dat noem ik geen klein meningsverschil.
Rafaël zucht diep. "Dat heb je dus gehoord. Ik...dat was niet goed wat ik daar deed. Irrationeel. Ira furor brevis est. Ik had dat niet mogen doen."
Dat had je je vantevoren kunnen bedenken.
"Ik heb het zo lang mogelijk geprobeerd te vermijden, maar helaas."
Hoe lang heb je dat al proberen te vermijden?
"Ach, Aylin doet soms van die dingen...ik probeer vriendelijk te blijven maar ik zal wellicht gedurende lange tijd enige woede hebben opgebouwd ja. En dat is er nu ineens uitgekomen. Ik heb dus dingen gezegd die ik meestal alleen maar dacht. Gedachten die ik liever onderdrukte met het idee dat er ook goede kanten aan zaten."
En nu heb je haar wel weggestuurd hè?
"In een vlaag van woede verliest de mens zijn verstand en zegt of doet hij dingen waar hij later spijt van krijgt. Impedit ira animum, ne possit cernere verum."
Pardon?
"Woede verduistert de geest zo dat het de waarheid niet kan zien. Maar goed, woede verdwijnt, net als ijs na de winter, zoals de legendarische dichter Ovidus het ooit verwoordde. En die waarheid is dat Aylin het goed bedoelt."
En toch gebeurt dit.
"Ik weet dat Aylin's bedoelingen goed zijn, maar dat rechtvaardigt haar handelingen niet. Ze weet wat de grenzen zijn, en vandaag heeft ze die opnieuw overschreden. Dan komt er een keer een moment waarop ook ik niet meer de nette, kalme, rustige en altijd vredelievende kasteelbewoner kan uithangen. Ieder mens heeft een grens, ook ik."
Komt het nog goed tussen jullie?
"Aylin weet nu waar haar gedrag toe kan leiden. Als ze de les begrepen heeft mag ze weer terugkomen,"
Maar...als ze dat niet wil? Als ze nu eindelijk inziet dat er met jou niet te leven valt?
"Met mij valt prima te leven. Iedereen zou moeten kunnen genieten van de structuur die ik bied. Als Aylin het niet aan kan, dan scheiden onze wegen. Het blijft fascinerend dat dat zo lang geduurd heeft."
Nee, Rafaël, dit moet je niet willen. Aylin is een ontzettend leuke meid die erg op je gesteld is. Je mag haar niet laten vallen.
"Dat bepaal ik zelf."
Oké dan. Dan ga ik nu maar even Aylin opzoeken. Je hebt haar flink overstuur gemaakt.
"Ik heb het huiselijk gezag laten gelden. Zij is bekend met de regels en wenste zich er niet aan te houden. Het is logisch dat ik genoodzaakt ben een dergelijke stap te ondernemen."
Dat meen je niet.
"Zie ik eruit alsof ik het niet meen?" Rafaël sluit de deur en laat een met stomheid geslagen Vàilan achter.

Informatie inwinnen over die drakensteen. Maar waar? Laten we beginnen bij het broederschap. Madarian komt aan bij Thylis. Meteen gaat hij naar het broederschap. Als hij binnenkomt ziet hij Burnaby zitten. Madarian gaat naar hem toe em begint meteen te praten: "Burnaby, Thorkel is gedood door een cirkelmagiër. Ik ben blijkbaar plotseling de generaal van het leger van de Cirkel, en nu moet ik achter een drakensteen aan. Enig idee waar ik die kan vinden?" Burnaby kijkt Madarian aan terwijl hij alles probeert te verwerken. Burnaby: "Thorkel is dood? Drakensteen? Waar heb je het over? Je meent het echt zo te zien. Als Thorkel dood is, dan moet je het hof waarschuwen. En als je het hebt over een drakensteen, vraag dat dan aan Aylin daar. Misschien weet zij waar je anders moet wezen." Madarian verlaat meteen het huis van het broederschap. Burnaby mompelt zonder dat Madarian het hoort sarcastisch: "Graag gedaan." Dan gaat hij naar het kasteel. Daar aangekomen vraagt hij aan een wachter waar Aylin is...

Rare kwast. Vindt dat er wel goede kanten zijn, beseft dat haar bedoelingen goed zijn, maar kennelijk is dat ondergeschikt aan de strikte navolging van de regels. Het zal wel.
Hij loopt naar de tuin en zodra hij daar is, ziet hij Aylin op de rand van de fontein zitten. Ze merkt hem op en wrijft een paar keer in haar ogen.
Ik heb met 'm gepraat.
"Werkelijk? Wat had hij te zeggen?"
Vàilan vat het gesprek samen en laat Aylin weten dat ze nog wel welkom is bij Rafaël.
"Hij heeft nog nooit zo tegen mij geschreeuwd," zegt ze. "Ik probeer steeds aardig te doen, maar..."
Maar daar is hij niet van gediend, en dat weet je. Je bent hem volgens mij expres aan het pesten met je gedrag.
"Helemaal niet!"
Aylin, ik ken je langer dan vandaag. En ik ken Rafaël nog veel langer. Jij weet net zo goed als ik dat je soms veel te ver gaat. Rafaël wil niet dat je zulke dingen doet, en zolang je dat ook niet doet zal hij nooit zo tegen je uitvallen. Je moet nu beslissen of je wel bij hem wil blijven of niet.

Tegelijkertijd bereikt Madarian het kasteel, vraagt aan een wachter waar hij Aylin kan vinden en krijgt te horen dat ze bij 'die rare' woont en waar dat precies is. Na een aardige wandeling komt hij bij de woning aan, en probeert de tekst op de deur te lezen, maar hij begrijpt het niet. Hij klopt een keer en krijgt geen gehoor. Hij probeert het nogmaals, dit keer wat harder, en nog wat harder, en de deur wordt eindelijk geopend.
Rafaël ziet een voor hem onbekende persoon staan en denkt even na.
"Ja?" vraagt hij. Voor de zekerheid blijft hij deels achter de deur staan. "Moet dat zo hard?"
"Ja," antwoordt Madarian kortaf. "Waar is Aylin?"
"Niet hier," zegt Rafaël. "Ik ben bezig, wat moet je van haar?"
"Wat vragen," zegt Madarian.
"Jij ook al? Wat is dat opeens met iedereen? Vort, ga naar de tuin waar je haar zal vinden. Denk ik."
"Heb ik niks aan," zegt Madarian. "Weet je het zeker?"
"Ga gewoon naar die tuin en als ze daar niet is ga je zoeken, zo moeilijk is dat niet," zegt Rafaël, waarna hij de deur weer sluit. Madarian loopt richting de tuin, op zoek naar Aylin.

We gaan zometeen weer naar hem toe en dan maken we 't weer in orde, ok?
"Oké," zegt Aylin.
Goed, dan nog iets. Er staat wat te gebeuren in Draconia. Een kroning.
"Wanneer?"
Volgende week.
"Het zou tijd worden. Hopelijk kan er nu eens wat veranderen."
Ik volg het niet.
"Grote kans dat de koningin dood is of afgetreden. Bij ons is dat eerste gebruikelijker, omdat het koningschap voor het leven is. Zij was een behoorlijk aristocratisch figuur, vastgeroest in oude tradities, net zo erg als Rafaël, en niet echt iemand van het volk. Ze had drie dochters en twee zoons, maar gezien het feit dat de eerstgeborene een dochter is, zal zij waarschijnlijk de troon krijgen. En ik weet wie dat is en vooral ook hoe ze is, en het zal een zeer positief effect hebben op het gehele land."

Op dat moment komt Madarian de tuin in gelopen.

Madarian: "Ik ben op zoek naar Aylin?" Aylin: "Dat ben ik." Madarian: "Mooi. Waar kan ik een drakensteen vinden?" Aylin: "Pardon?" Madarian: "Waar kan ik een drakensteen vinden?" Aylin: "Het is hier de gewoonte om ons eerst voor te stellen." Madarian: "Ik ben Madarian. Waar kan ik een drakensteen vinden?" Aylin: "En waar heb je een drakensteen voor nodig?" Madarian: "Om de cirkelmagiër uit te schakelen die Thorkel heeft vermoord." Aylin: "WAAT? Wat is er gebeurd?" Madarian vertelt in het kort wat er is gebeurd. Madarian: "...en nu ben ik blijkbaar de generaal van het leger van de cirkel, en moet ik een drakensteen hebben om die magiër te verslaan, waarvan ik niet eens weet waar ik zo'n ding kan vinden." Aylin heeft moeite om het verhaal te verwerken. Aylin: "Waar zou een drakensteen zijn? Misschien in het land van de draken?" Madarian: "En dat is?" Aylin: "Heb je onder een rots gezeten of zo? Ooit gehoord van Draconia?" Madarian: "Of ik onder een rots gezeten heb? Zo zou je het kunnen noemen, ja." Hij lacht daarbij als een boer met kiespijn. Madarian: "Oké. Op naar Draconia dus, waar het ook liggen mag..." Tot nog toe heeft Madarian de griffioen totaal genegeerd.

Thorkel is dood?
Vàilan komt overeind en maakt grommende geluiden.
Cirkelmagiërs, drakenstenen...ik weet niet waar je je mee inlaat, maar ik stel voor dat je dat zo ver mogelijk van deze stad af houdt. Maar als je de moordenaar van Thorkel gevonden hebt zou ik er ook wel even mee willen praten, als je begrijpt wat ik bedoel. Oh, ellende! Wie zal de volgende zijn?
"Wat bedoel je?" vraagt Aylin.
Iedereen die ik ken verdwijnt of gaat dood. Augus, Fyona, ook al was ons samenzijn van korte duur, nu gaat Irina naar Dracla om namens ons land de kroning bij te wonen, en Thorkel is nu dood. Daarom vraag ik dus wie de volgende gaat worden.
"Ik zou mee kunnen gaan met Irina," zegt Aylin. "Dat geeft Rafaël genoeg tijd om af te koelen."
Niks ervan. Zonder jou wordt het al helemaal een dooie boel hier. Je gaat echt niet weg.
"Houd me eens tegen," zegt Aylin.
Graag.
"Drakensteen," zegt Aylin. "Dat klinkt speciaal. Als je het in Draconia moet zoeken zal het ongetwijfeld in de koninklijke schatkamer zijn, en die is alleen toegankelijk met begeleiding en met toestemming van de regerend vorst. Aangezien die er pas volgende week officieel is, maak je nu nog geen kans. Echter, je kan er nu wel alvast naartoe gaan, omdat het een eind reizen is. Vijf dagen, dacht ik."
Klopt. Er zit sowieso nog een land tussen, Feinar. Moet geen probleem zijn, omdat dit land al ruim tweehonderd jaar bevriend is met dat land.
"Ik heb ook een steen," zegt Aylin.
Wat?
"Mijn juwelenkist. Daar heb ik een sieraad in zitten met zo'n perfect ronde saffier, er is een draakje op gegraveerd dacht ik. Het glanst best mooi in zonlicht."
Al die juwelen van jou hebben steentjes.
"Ja, maar deze is best groot."
Nou, dan heb je misschien 's werelds machtigste steen in je kist zitten. Hoera.
"Dat zou wel grappig zijn. Goed, was dat alles, meneer...Madarian? Oh, nog een tip. Wij Dracons zijn weliswaar gewend aan mensen in ons land, maar toch zien wij, ik spreek maar even voor iedereen, de mensen als ietwat minderwaardig. We doen nogal neerbuigend tegenover hen. Accepteer dat het zo is en zoek geen ruzie, want daar heeft niemand baat bij. Het is geen vijandigheid naar jou toe, maar meer een...ja, soort van natuurlijk gevoel van superioriteit. Het is lastig uit te leggen, maar je zal moeten wennen aan de maatschappij daar. Het is gewoon anders."
Dus onze eigen prinses gaat ook zo'n behandeling tegemoet?
"In zekere zin wel ja, maar zij is natuurlijk wel even van een hogere rang, en ook Dracons zijn daar bewust van."
Nou ja, als ze maar in goede handen is.
"Daar hoeft ze zich geen zorgen over te maken."

Madarian: "Het schijnt zo krachtig te zijn dat het een cirkelmagiër kan stoppen. Ik neem aan dat die steen van u geen magische eigenschappen heeft? Dan wordt het tijd om naar Draconia te gaan. Maar eerst wat inslaan, en maar wat gaan slapen. Niet persé in die volgorde." Madarian wil weg gaan. Aylin: "Vergeet je niet iets?" Madarian draait zich weer om en vraagt: "Wat dan?" Aylin: "Twee woorden?" Madarian kijkt Aylin vreemd aan. Aylin: "Is iedereen vergeten dat je anderen moet bedanken als je geholpen bent?" Madarian krijgt een kleur en zegt: "Ik wel. Sorry. Bedankt voor uw hulp." Aylin: "Er is nog hoop voor je." Madarian: "Mischien, misschien niet. Maar ik adem nog. Iets wat niemand had verwacht." Aylin: "Hoe bedoel je?" Madarian: "Ik... ...heb al meer gezegd dan ik de bedoeling was. Mevrouw..." Madarian maakt een lichte buiging en gaat richting de winkels.

"Ken jij hem?" vraagt Aylin, zodra Madarian de tuin verlaten heeft.
Kennen niet, maar ik ben hem wel een aantal keren tegengekomen.
"Hij lijkt me geen onaardig figuur," zegt Aylin.
Schijn kan bedriegen. Er is geen reden om hem te verdenken, maar afgaand op wat hij zegt en waar hij zich mee inlaat moeten we op onze hoede zijn.
"Jup."
Heeft dat juweel toevallig magische eigenschappen?
"Weet ik veel. Het glanst mooi en past perfect bij mijn blauwe gelegenheidsjurk. Ik heb er nog nooit wat raars aan opgemerkt. Het enige magische in ons hele huis is die rune in de voorraadkast."
Oh ja, dat ding.
"Nou, dan gaan we maar even terug naar Raffie," zegt Aylin. Ze komt van de fonteinrand af en loopt alvast die kant op. Vàilan drinkt snel nog wat en volgt haar.

Halverwege de winkels bedenkt Madarian iets. Wat voor spullen zou ik mee moeten nemen? Ik heb hier totaal geen ervaring mee. Daarom besluit Madarian naar het broederschap terug te gaan. Als hij daar is, vraagt hij Burnaby om hulp. Met ietswat tegenzin helpt Burnaby hem een lijst samen te stellen wat hij nodig heeft. Madarian bedankt hem voor alles wat hij gedaan heeft. Burnaby glimlacht: "Graag gedaan. En succes met je missie." Madarian gaat richting de deur, als Armod binnen komt. Armod zit flink ingepakt in verband. Armod: "Jij! Jij hebt me gered is het niet?" Madarian: "Klopt." Armod: "Ik was nog liever gestorven dan dat ik door jou gered had willen worden!" Madarian: "Dan ben je daar te laat mee. Om je iets beter te laten voelen... Zie het als een klein deel van mijn boetedoening." Madarian vertrekt terwijl Armod naschreeuwt: "Je had moeten sterven in de mijn!" Madarian negeert z'n woorden, maar hij weet dat Armod gelijk heeft. Waarom ben ik nog in leven? Madarian gaat nu naar de markt en laat de lijst aan de bediendes zien. Zo koopt hij al snel alles van z'n lijst. Helaas zijn sommige dingen duurder dan anderen, waardoor hij iets meer geld kwijt is dan dat hij op koopjesjacht gegaan was. Pech... Madarian gaat daarna terug naar het broederschap en laat alles zien aan Burnaby. Madarian: "Heb ik nu alles?" Burnaby: "Zo te zien wel. Succes op je reis." Madarian: "Oké. Op naar Draconia... Euh... Welke kant moet ik op?" Burnaby: "Kijk op je kaart." Madarian: "Kaart?" Burnaby: "Heb je geen kaart en kompas?" Madarian: "Nee?" Burnaby geeft hem een kaart en een kompas. Madarian kijkt met een onderzoekende blik naar het kompas. Burnaby: "Nooit geleerd hoe je moet navigeren?" Madarian: Nee. Wat is dat?" Burnaby geeft Madarian een spoedcursus en wijst de plekken aan waar ze nu zijn en waar Madarian naartoe moet. Madarian bedankt Burnaby weer. Daarna is Madarian moe en gaat hij naar bed toe.

Weet je al wat je ongeveer wil zeggen tegen Rafaël?
"Niet echt. Het zal improviseren worden," antwoordt Aylin. Ze bereiken de woning, en Aylin bereidt zich voor op het aankloppen.
"Goed, daar gaat ie." Ze klopt twee keer snel achter elkaar.
"Zo weet hij dat ik het ben," zegt ze.
"Ik weet dat jij het bent," klinkt het van achter de deur.
"Zie je?" fluistert ze tegen Vàilan. "Raffie, doe open!"
"Je hebt een sleutel," klinkt het.
"Die ligt nog in de schaal," zegt Aylin. "Ik vergat 'm."
"Oh, ok." Rafaël opent de deur. Aylin kijkt berouwvol naar de grond.
"Raffie," begint ze. "Het spijt me."
"En terecht," zegt Rafaël.
"Mag ik naar binnen?"
"Beloof plechtig dat...," maar voordat Rafaël zijn zin af kan maken citeert Aylin enkele regels en vervolgens een passage uit een van Ovidus' beroemdste werken waarin een dergelijke kwestie wordt behandeld. Rafaël knikt tevreden.
"Ah, dat werk heeft me al zo vaak geïnspireerd. Ik kan het elke dag wel opdreunen. Maar Ovidus heeft gelijk. Ik moest meteen denken aan dat stuk nadat ik weer mijn atelier ingelopen was. Zoals hij ooit in een brief schreef aan zijn vader: nil ego contulerim jucundo sanus amico. En waarom zou ik hem ongelijk geven?"
"Mag ik?" vraagt Aylin. Ze strekt haar armen uit naar hem en wil hem omhelzen.
"Oké dan," zegt Rafaël.
Wat schreef hij in zijn brief?
"Ach Vàilan, je moet echt eens de taal van de klassieken leren," zegt Rafaël, terwijl hij voorzichtig zijn armen om Aylin heenslaat.
Het lijkt meer een taal van tovenaars en zo.
"Die zullen het ook wel eens gebruikt hebben, maar ook de grote dichters van weleer, zoals Ovidus, beheersten deze taal. Grote schrijvers, zoals die er nu helaas niet meer zijn. Ik ben slechts een schim in de aanwezigheid van de Oude Meesters. Ik spreek hun taal, maar hun grootsheid is niet te evenaren."
Aylin duwt haar snuit tegen Rafaël's wang.
"Vàilan had gelijk. Het zou dwaas zijn om jou te laten vallen," zegt hij. Hij groet hem en sluit de deur.
Zo, dat is weer goed gekomen. Vàilan draait zich om en loopt naar de troonzaal.
Ga ik weer lekker eenzaam in m'n mand liggen. Oh joepie, wat leuk.

Linctus en Tal´Rasha hebben veel van hun reis er al opzitten. Door de hoge snelheid zijn ze nu bijna bij de stad. Van Ormus hebben ze geen teken meer gezien. Linctus geeft aan om wat vaart te verminderen. De paarden zouden anders bezwijken. Samen rijden ze rustig een stukje door het bos. “Ben je niet benieuwd naar waarom Ormus mij wil doden?” vraagt Tal´Rasha. “Berechten.”Antwoordde Linctus. “Hij noemde het berechten en nee het zijn niet mijn zaken. Het is mijn zaak om jou veilig bij de koningin te brengen en dat doe ik.” Tal´Rasha leek verbaast te kijken. “Helemaal niet nieuwsgierig? Ben je zo´n marionet geworden? De Linctus die ik kende ging op avontuur, zocht gevaren op. Wilde overal het fijne van weten. Wat is er met die Linctus gebeurd?” Linctus zuchtte “Die Linctus rijdt nog steeds naast je, maar op een bepaalde leeftijd kom je erachter dat alles willen weten geen rust geeft.” Tal´Rasha lachte. “En heb je nu je rust?” Linctus haalde zijn schouders op. “Meer rust dan eerst.”

Zwijgend reden de twee verder tot ze het bos uit waren. “Ormus houdt mij verantwoordelijk voor het creëren van een leger van duistere magiërs.” Begon Tal´Rasha. “Je moet het gewoon vertellen niet waar? Vertel dan maar.” Zei Linctus. “Ik heb een leerling gehad die graag een necromancer wilde worden. Een goede leerling met veel potentie. Alleen wilde er een les bij hem niet in. Neutraliteit. Wij necromancers zijn niet kwaad en hebben geen kwade bedoelingen, maar zijn gewoon neutraal en willen die neutraliteit beschermen tegen invloeden van buitenaf. Mijn leerling zag dit echter anders. Hij gebruikte zijn talenten allen voor slechte dingen. De balans was weg in zijn werk. Ik heb hem wel weggestuurd, maar hij was ervaren genoeg om eigen leerlingen zijn foute weg aan te kunnen leren. Die verzameling van duistere magiërs, want in mijn ogen zijn het geen necromancers meer, heeft het de groep van Ormus erg lastig gemaakt. Hun strijd is omgevormd naar een zuivering van alle mensen die ze verdenken dat duistere magie bedrijft. Ik ben een necromancer en die stomme magiërs zien dat als iets duisters.” Linctus haalde weer zijn schouders op. “Kan gebeuren” antwoordde hij droog. Samen schoten ze in de lach. In de verte was de stad al te zien ze waren bijna weer terug.

Vàilan sjokt in gedachten weer terug naar de troonzaal. Zodra hij langs Rafaël's grootste werken loopt, blijft hij even staan en kijkt hij er nog even naar. Het kolossale fresco aan zijn linkerkant, waar Rafaël een half jaar voor nodig had om het te schilderen, beeldt enkele beroemde magiërs uit in een soort van vergaderruimte. Overal liggen boeken, perkamentrollen en persoonlijke bezittingen van de aanwezige magiërs. De magiërs zelf zitten om een tafel en lijken bevroren te zijn in een eeuwig durende discussie. De een heft zijn hand omhoog alsof hij de ander een halt wil toeroepen, weer een ander wijst naar een boek alsof hij zijn buurman wat wil uitleggen. Een vijfde magiër maakt een gefrustreerd gebaar omdat hij niet fatsoenlijk zijn schrijfwerk kan afmaken. Op tafel staan enkele gedoofde kaarsen en een schaaltje met stenen.
"Wat zou ik daar graag bij geweest willen zijn," had Thorkel gezegd, nadat Rafaël het werk voltooid had. "Dan had ik de tijd van mijn leven gehad."
Maar Thorkel had er niet bij kunnen zijn. De meeste magiërs leefden niet in dezelfde tijd en konden elkaar nooit persoonlijk gekend hebben. De scène toont hen in dezelfde ruimte, maar dat is slechts een gefantaseerd moment. Voor hun uiterlijk, attributen en dergelijke baseerde Rafaël zich op bronnen, opgeslagen in het koninklijk archief, en informatie van Thorkel zelf. Zes maanden lang, ondanks de hulp van diverse assistenten bij de noodzakelijke dingen, moest hij alles geven. Het zou een van zijn grootste meesterwerken worden, waar hij zelf nog altijd trots op is.

Vàilan kijkt naar het fresco ertegenover. Hierop zijn 's lands legendarische dichters afgebeeld, die eveneens verzameld zijn rondom een tafel en met elkaar discussiëren. Aan hun kleding en de spullen die ze bij zich hebben zijn ze te identificeren. In het midden zit Ovidus, een oude man met een zwarte baard en weinig haar op zijn hoofd. Naast hem zit Horic, een leerling van hem. Aan zijn linkerzijde zit Theodor, een dichter die pas een eeuw na Ovidus beroemd zou worden. Naast Theodor zit Jori en naast Horic zit Angelon. Net als bij de Magiërs van Vroeger zitten hier dichters bij elkaar waarvan de meesten elkaar nooit gekend konden hebben, maar ook hier lijkt het alsof ze allemaal tegelijkertijd leefden. De Oude Meesters, zoals het vijftal dichters genoemd wordt, zijn ook ergens anders in het kasteel afgebeeld, maar niet op zo'n formaat.

Rafaël beschouwt ook dit werk, van eveneens kolossaal formaat, als een van zijn meest geliefde meesterstukken. Ook hier had hij maanden voor nodig, maar met de hulp van dezelfde assistenten slaagde hij erin om het te maken. Vàilan blijft er nog even naar kijken en loopt dan verder.

opeens kwam er een Pyromaan voor ormus
ormus dacht wat zal ik doen ik na nie tegen vuur op maar ik heb geen water om met hem te vechten maar de necromancer maakte zich geen zorgen hij ging de strijd aan met de pyromancer
de pyromancer zei ik wil niet vechten ik wil met jullie samen reizen ik wil naar de koning toe ik heb informatie voor de koning en trouwens als we vochten zou ik toch wel winnen
de necromancer zei niks en liep door naar de stad de pyromancer zei dat hij Xan heette en zei tegen Ormus hoe heet jij maar voordat hij kon antwoordde kwamen er slechte necromancers tevoorschijn ormus pakte zijn zwaard linctus maak zich gereed een Xan had al zich voorbereidt. de necromancer begon als eerste met de aanval maar de ander necromancer waren sterker.
Xan riep;ik ben niet bang voor jullie!
hij schoot een grote vuurbal dat die 3 necromancers tegelijk weg schoot.de necromancer was verbaasd over zijn kracht.
hoe kan een wildvreemdeling zoveel kracht hebben inmiddels sloeg hij 2 necromancers weg nu was er nog een over;de leider maar hij vluchte snel weg.de necromancer vroeg zich af of Xan wel te vertrouwen was....

In z'n dromen beleeft Madarian de dag opnieuw. Meerdere keren wordt hij bevroren, meedere keren ziet hij hoe Thorkel voor z'n ogen afgeslacht wordt. Dat hij plotseling een leger tot z'n beschikking heeft, en dat Thylis in vuur en vlam staat. De hele wereld lijkt plotseling in vuur en vlam te staan. Draken vliegen vuurspugend over. Madarian gebruikt z'n drakendoder wapens, maar de lucht zit vol draken. En hij wil maar niet wakker worden.

Vàilan bereikt de troonzaal, waar de koningin inmiddels ook weer aanwezig is. Irina staat met wat bedienden te praten en Vàilan loopt zo geruisloos mogelijk naar zijn mand. Hij gaat heel voorzichtig liggen en probeert zo min mogelijk op te vallen, al hadden de meesten hem al opgemerkt bij binnenkomst.
"Je bent zo stil," zegt de koningin tegen hem. Ze kijkt opzij naar hem, naar de mand die vlak naast de troon ligt.
Ach, het zit allemaal niet mee... moppert Vàilan. Irina geeft de bedienden nog wat opdrachten en komt dan naar hem toe gelopen.
"Zo, de voorbereidingen zijn zo goed als afgerond. Hé, wat is er?" Ze gaat bij hem zitten en aait hem zachtjes over zijn kop.
Ik probeer niet weg te kwijnen.
"Houd je flink, wil je? Je bent volwassen en je moet je zo eens gedragen."
Is het zo raar dat ik me wat verdrietig voel?
"Nee, maar je moet er niet zo mee rondlopen. Denk aan wat vrolijks, dat ik bijvoorbeeld met een leuk cadeau terugkom uit Draconia. Er gaat niks gebeuren, hoor. Ik krijg mijn persoonlijke wachten mee, die ik stuk voor stuk zelf benoemd heb, en je weet dat Danal erbij zit. Hem vertrouw je toch wel?"
Absoluut.
"Nou dan. Vàilan, je maakt je zorgen om niks. Hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen?"
Tien keer?
"Oh Vàilan, volgens mij heb je een partner nodig," zucht Irina.
Ja, dat zou wel een hele hoop schelen.
"Die zul je toch echt zelf moeten zoeken," zegt Irina. "En zolang je dat niet doet of wil doen moet je niet zeuren."

Als Madarian in z'n droom omsingelt is door draken, ziet hij de geest van Thorkel voor zich. De geest neemt bezit van Madarian en prevelt een blizzard spreuk waardoor de draken gedwongen worden om te landen. Dan gooit hij een bliksemspreuk die van draak naar draak springt. Achter zich hoort hij vechtgeluiden. Hij draait zich om en ziet het leger van de cirkel de draken één voor één afslachten.

Ik heb jeuk op m'n rug.
"En ik moet je er vanaf helpen?" vraagt Irina.
Dat zou wel fijn zijn.
"Kom gewoon overeind en krab jezelf, ik ga je luiheid niet belonen," zegt Irina streng. Vàilan staat op en loopt zijn mand uit. Irina blijft op een kussen zitten en wacht geduldig af. Vàilan probeert zichzelf te krabben, maar kan niet bij dat ene plekje.
Dan maar zo. Hij loopt naar een zuil en schuurt er tegenaan.
"Zie je nou wel dat je het zelf kan?" zegt Irina. Vàilan loopt weer naar de mand en gaat liggen.
Ik ben moe.
"Nou, dan ga je slapen. Zal ik je maar met rust laten?"
Ik vind 't wel prima zo. Aai maar rustig verder.
"Vooruit dan maar," zegt Irina.

Linctus had veel tijd gewonnen op de terugreis, maar de paarden hadden eronder geleden. Langzaam reden ze het laatste stuk naar de grote poort toe. Linctus zag dat de bewakers al hun hand op hun wapen hadden. Hij gaf de wachters daarom maar snel de brief. “Hmmm oke” Begon de wachter. “Maar hij is jou verantwoordelijkheid. Ik weet niet waarom we een Necromancer in de stad toelaten, maar alle papieren zijn in orde.” Linctus kreeg de papieren terug en reed de stad in. In plaats van de kortste weg door de stad reed Linctus naar het armste gedeelte toe. Hier gaf hij de waardepapieren aan de personen die het volgens Linctus het meest konden gebruiken.

Ik kijk voorzichtig door het gat dat ik met mijn schroevendraaier langzaam en met veel geduld had gemaakt - niemand heeft iets gemerkt. Met mijn wijsvinger wrijf ik de vezels uit het ruwe gat.

Met mijn oog zo dicht mogelijk tegen het hout kijk ik door het gat en op dat moment.. keek het Paard me aan dacht ik.. ik durf te zweren dat het Paard merkte dat ik keek..

Op mijn handen steunend verzet ik mijn gewicht en kijk nog eens.. nee, het heeft niet kunnen zijn. Het Paard staat helemaal niet op de plek om me te kunnen zien. Een vreemd gevoel en haren omhoog - Even diep in ademen.

De vele uren zonder slaap begonnen parten te spelen, ik weet het maar veel keuze heb ik niet. Nu gaan slapen zou veel te gevaarlijk zijn. Ik moet het volhouden tot dat ik zeker weet wie deze bezoeker is.

"Je hebt een scheve veer op je rug," zegt Irina.
Daar heb ik geen last van.
"Het ziet er raar uit. Mag ik 'm uittrekken?" De koningin kijkt haar dochter vreemd aan vanaf haar troon.
"Laat hem nou toch," zegt ze.
Hoor wat je moeder zegt. Enne, ik ga toch ook geen vreemde haren bij jou uittrekken?
"Inderdaad. Dan blijf je maar een scheve veer houden. Scheefje," zegt Irina spottend.
Hé!

Op dat moment wordt Rafael de troonzaal binnengelaten. Hij duwt een karretje voor zich uit, waarop een voorwerp onder een doek ligt. Hij kijkt een paar keer boos naar Aylin.
"Er is niks mis mee," zegt hij. "Let maar op." Maar zodra hij tegen een scheve tegel botst, breekt een wieltje af. Aylin houdt in superreflex het karretje tegen, en voorkomt dat het voorwerp van het karretje valt.
"Zei je iets?" vraagt ze.
"Mijn karretje!" roept Rafael. "Zet de ezel klaar, er moet getild worden." Een paar mensen zetten een schildersezel neer. Rafael pakt het doek met het voorwerp vast en Aylin pakt de andere kant beet.
"Oké, op drie. Een, twee, drie!" ze tillen het voorwerp op en dragen het naar de ezel, waar het voorzichtig op geplaatst wordt. Het doek blijft netjes over het werk hangen.
"Ah, mooi dat het af is. Ik verheug me erop," zegt de koningin.

oeps sorry een storing van mij

Madarian wordt met een flinke koppijn wakker. Als hij rechtop komt, ziet hij een wit goedje liggen in en om z'n bed. Als hij het aanraakt blijkt het ijs te zijn. Dan ziet hij wat spulletjes op de grond liggen, die getroffen lijken te zijn door bliksem. Dan pas ziet hij dat Burnaby vreemd naar hem zit te kijken. Madarian: "Wat is er?" Burnaby: "Waarom heb je verzwegen dat je een magiër bent?" Madarian: "Magiër? IK? Waar heb je het over?" Burnaby: "Over een bevroren bed, en moet je kijken wat je gedaan hebt in je slaap." Burnaby pakt een kapotte bierpul op. Burnaby: "Zonde... Doodzonde..." Madarian: "Dit is me nog niet eerder overkomen!" Burnaby: "Ik begin te begrijpen waarom Thorkel jou heeft uitgekozen. Je hebt meer in je mars dan je zelf weet, laat staan dat anderen het weten. Maar hoe wist Thorkel dat? Het is dat je achter die drakensteen aan moet, anders had ik je aangeraden om een magiër om raad te vragen. En buiten Thorkel weet ik zo snel geen andere magiër. En het wordt moeilijk om met de doden te praten. Tenzij... Ik hoorde dat er een necromancer in de stad schijnt te zijn." Madarian: "Is dat een soort magiër?" Burnaby: "Ja. Maar necromancers zijn berucht. Ze kunnen doden laten opstaan, ook al is het tijdelijk. Je kunt die necromancer beter mijden." Madarian: "Misschien kom ik een magiër tegen op m'n reis die me kan helpen." Madarian staat op, maar gaat daarna weer zitten. Madarian: "Wow. Wat een koppijn." Burnaby reikt hem iets te drinken aan. Madarian drinkt het op, en meteen voelt Madarian zich stukken beter. Madarian: "Wat was dat voor spul?" Burnaby: "Heeft het geholpen?" Madarian: "Ja, maar het smaakt afschuwelijk." Burnaby: "Geheim van de smid. Misschien vertel ik het je later wel een keer. Het wordt tijd om te vertrekken." Madarian knikt instemmend en pakt z'n spullen bij elkaar. Dan gaat hij de deur uit, op weg naar Draconia.

De gesprekken in de troonzaal worden tijdelijk stilgelegd en iedereen verzamelt zich rondom Rafaël's paneel.
"Mijn karretje," begint hij, "is door mijn vader aan mij gegeven. Hij kreeg het op zijn beurt van zijn vader. Al drie generaties lang doet het dienst als onmisbaar hulpmiddel voor de hofkunstenaar. Ik kan me slechts weinig objecten bedenken die zo handig zijn bij het uitvoeren van mijn taak. Het is een icoon geworden. Een object met een rijk verleden, een stuk erfgoed. Ik weet nog goed hoe..." maar Aylin onderbreekt hem: "Ja, houd nou maar op met dat gezever, je karretje wordt heus wel gerepareerd!"
"Daar wilde ik mee eindigen, maar het leek me te direct om dat als eerste te eisen," zegt Rafaël. Op bevel van de koningin wordt het karretje weggehaald en naar een werkplaats gebracht.
"Voorzichtig ermee! Laat dit object van onbeschrijfelijke waarde niet verloren gaan!"
"Je moet echt een nieuw karretje maken," zegt Aylin. "Dat ouwe wrak valt van ellende uit elkaar en ziet er niet uit."
"Wat zeg je daar? Dat karretje verkeert, zeker gezien de leeftijd en het vele gebruik, in een prima staat. Onze namen staan erin gegraveerd, de sporen van de eervolle taak die het ons heeft helpen doen, zijn er in terug te vinden. Spreek niet zo over mijn spullen!"
"Genoeg zo!" beveelt de koningin. Rafaël buigt zijn hoofd en verontschuldigt zich.
"Goed dan," zegt hij. Hij pakt het doek vast en kijkt om zich heen.
"Aanschouw, uwe koninklijke hoogheden en waarde aanwezigen, het product van mijn inzet. Vele studies gingen eraan vooraf, vele uren werk zit erin, en het was niet eenvoudig om een stuk geschiedenis als deze zo af te beelden dat een ieder er zich in kon vinden. Toch heb ik het voor elkaar gekregen. Ziehier!"
Hij verwijdert het doek en laat de aanwezigen goed kijken. De koningin komt uit haar troon en bekijkt het paneel van dichtbij.
"Rafaël," zegt ze. "Elke keer denk ik dat je me niet meer kan verbazen met je talent. En toch doe je het iedere keer weer. Ik ga dit persoonlijk op de plek hangen waar het voor bedoeld is." Rafael bedankt de koningin en beantwoordt vervolgens enkele vragen van aanwezigen over voorwerpen, achterliggende gedachten en gehele compositie. Vàilan ligt nog in zijn mand en heeft weinig interesse.
"De geschiedenis komt nog meer tot leven," zegt de koningin. "Goed werk, je zal je belonnig ontvangen."

Even een beetje overleg met mij zelf..
verander even van houding en ga er even
bij zitten. Poe, ok, er is een nieuweling
in de stad, te Paard, bewapend, mijn gevoel
zegt dat deze persoon geen ridder of huurling is.
Maar de kracht die ik voelde tijdens
zijn aanwezigheid geven iets heel anders.

Was dat Paarden oog een goed of slecht teken..?

Ik moet nog wat andere dingen doen
nu val ik op als ik zo gevonden wordt.
Alles op zijn tijd en plaats..

De stal moet nog schoon. Laat ik daar maar mee beginnen..