Madarian komt bij de stal aan. Daar haalt hij z'n paard op en kijkt hij op z'n kaart. Hoe was het ook al weer? Hij gaat linksaf en na een tijdje komt hij bij een kruising aan. Hij kijkt op de kaart. Hier zou toch een T-splitsing moeten zijn Hij pakt opnieuw de kaart erbij. Hij draait deze een paar keer, en dan ziet hij het. Ah. De kaart moest andersom. Ik hoop dat het straks beter gaat. Die spreuk van Thorkel zal vast niet helpen. Hij draait zich om en voor de gein gooit hij de spreuk. Hij ziet wel een route, maar waar loopt die naartoe? Hij besluit de spreuk en de kaart te volgen. Zodra er iets afwijkt, gaat hij de kaart volgen, tenzij anders aangegeven.

"Ik kijk al uit naar mijn volgende opdracht," zegt Rafaël, nadat een handjevol bedienden het paneel naar de eetzaal heeft gebracht, alwaar het boven de deur gehangen zal worden.
"Nou," zegt de koningin, "ik denk dat je eerst maar eens aandacht moet schenken aan Aylin. Je zal vast wel weer teveel met je werk bezig zijn geweest en Aylin maar wat hebben laten zitten."
Aylin kijkt Rafaël ondeugend aan en knikt bij het horen van de woorden van de koningin.
"Maar...ik heb ook nog wat onafgeronde gedichten liggen en..." protesteert Rafaël.
"Niks ervan," zegt de koningin. "Het zou me zeer verheugen als je eens je werk opzij kon zetten en je aandacht kon vestigen op degene die het al zo lang van je verlangt. Beloof je dat?"
Rafaël buigt zijn hoofd. "Wa...maar...ok, ik beloof het, hoogheid," mompelt hij.
"Kun je mooi m'n haar gaan kammen," zegt Aylin. Ze loopt naar hem toe en pakt zijn hand beet. Ze knipoogt naar hem en wil hem omhelzen, maar ze beseft dat dat in een troonzaal niet zo'n goed idee is.
Vàilan probeert zijn kop onder een kussen te verbergen en draait zich een paar keer om.

Madarian gaat weer riching de stad. Onderweg rijdt hij een ruiter tegemoet. Die ruiter heeft iets vreemds. Dan ziet Madarian wat er vreemd is. Die ruiter heeft het uniform van de cirkel aan. Madarian stopt en vraagt: "Hoor je niet in de stad te zitten?" De ruiter spreekt terug: "Mijn naam is Sjurd. Ik ben een verkenner van het leger, generaal. Mijn missie is om berichten van u door te geven aan de rest van het leger." Madarian: "Als je bij mij bent? Een ritje van zo'n vijf dagen?" Sjurd: "Dat is normaal wel zo, maar ik ben gezegend met een paar gaves. Ik kan boodschappen en dingen die ik zie projecteren in de gedachtes van anderen. Zo kan ik snel de leiders informeren. En ik kan magie detecteren." Madarian: "Dat kan inderdaad handig zijn. Vooruit dan." Hij wenkt Sjurd om naast hem te gaan rijden. Madarian: "Ben je een beetje goed in sluipen?" Sjurd kijkt Madarian een beetje vreemd aan en zegt: "Een verkenner die niet kan sluipen is geen verkenner. Maar wat zijn intussen de plannen?" Madarian: "Ik begin met het vinden van die drakensteen. Daarna ga ik achter die magiër aan." Sjurd: "Daarna pas? Dat kost veel extra tijd. En vergeet niet, u heeft nu een leger achter u staan. Zal ik de opdracht doorgeven om die magiër op te sporen?" Madarian denkt even na en zegt: "Doe maar. Tot nog toe ben ik gewend om alles alleen te moeten doen. Bedankt." Sjurd: "Zijn er nog details om die magiër op te sporen? Er zijn niet zo erg veel magiërs, maar het zijn er teveel om allemaal in de gaten te houden." Madarian: "Hij verbergt z'n gezicht achter een kap. Hij heeft een donkerblauwe cape, en het gaat om een krachtige magiër. Mogelijk een slechte cirkelmagiër. Het zijn de laatste orders van Thorkel om die magiër te stoppen." Sjurd: "En wat moet er gebeuren als we die magiër vinden?" Madarian: "Schaduwen. Verder niets." Sjurd concentreert zich en geeft alles door. Als ze bij de stad aankomen, vertrekken meerdere ruiters met het harnas van de cirkel uit de stad.

Linctus is zonder problemen naar de ingang van het kasteel gereden. Hij en Tal´Rasha stappen en en geven hun paarden af aan twee wachten. Linctus laat bij de deur nog een keer de papier zien. Samen met Tal´Rasha lopen ze door het kasteel. Allerlei grote momenten zijn afgebeeld in de vorm van mooie schilderijen, glas en lood ramen en beelden. Machtige magiërs en belangrijke vorsten lijken allemaal een plaats te hebben in het kasteel. Tal´Rasha kijkt om zich heen. “Voordat je het weet loop jij een marmeren evenbeeld tegen het lijf.” Grapt Tal´Rasha. Linctus schud zijn hoofd en kijkt streng naar Tal´Rasha. “Ik heb je verteld dat ik het verleden achter me wil laten. De mensen in deze stad kennen me pas een jaar of 10 en nog niemand weet wie ik werkelijk ben. Ik wil dat graag nog zo houden. Daarbij zou een beeld van mij nogal overdreven geromantiseerd zijn, dus lijkt het waarschijnlijk toch niet. Daarbij kent niemand alle beeltenissen uit zijn hoofd. Het zijn er gewoon te veel.” Tal´Rasha denkt even na. “Is 10 jaar niet jou huidig maximum? Moet je niet vertrekken naar een nieuwe stad?” “Ja eigenlijk wel, maar het bevalt me hier zo dat ik er nog een jaar of 5 aan vast wou plakken. Dus dan is het des te belangrijker dat ze me niet herkennen.” Antwoord Linctus. Samen komen ze aan bij de grote zaal. De wachter leest het papier en vraagt of Linctus en zijn gast even willen wachten. De wachter loopt daarna zelf de zaal even in. “Spreek je de andere 11 eigenlijk nog wel eens?” “Nee, ik weet dat er zeker 5 al niet meer leven. De andere 6 kunnen overal zitten. Ik denk niet eens dat de overige nog een zwaard bezitten. Na de grote slag ben ik ze uit het oog verloren.”

De wachter komt de grote zaal binnen en loopt naar de koningin. “Majesteit, De grote lijfwacht van Nillios en een metgezel zijn hier. Moet ik ze meteen binnenlaten?” “Laat ze binnen, ik had ze nog niet terug verwacht. Maar er zijn zaken die ik direct moet bespreken.” De wachter gaat weer naar buiten en laat Linctus en Tal´Rasha binnen. Linctus kijkt door de zaal heen. Er zijn hier ook altijd mensen te vinden. Denkt hij bij zichzelf. Linctus loopt naar de koningin toe. “Majesteit ik heb uw gast opgehaald zoals beloofd.” Linctus ziet aan de blik van de koningin dat hij dit misschien had moeten zeggen als er niet zoveel mensen in de buurt waren. Tal´Rasha heeft dit niet in de gaten en knielt voor de koningin. “Majesteit bedankt dat ik u mag ontmoeten. Zoals u al vast gedacht had ben ik Tal´Rasha, hoofdnecromancer van de Wolvenclan van de Zwarte Maan, Alchemist van de Duistere Gloed en hoeder van de erecode van necromancie.” De koningin slaat een zucht. En kijkt door de zaal naar de blikken van de aanwezige.

"Da's fraai," zegt Rafaël hardop. "Waarom klinkt dat zo bekend?"
Hij bestudeert Tal'Rasha aandachtig vanaf het punt waar hij staat en denkt na.
Een necormancer? Vàilan komt uit zijn mand en kijkt naar de koningin. Vervolgens hapt hij een keer richting Tal'Rasha als teken van wantrouwen.
"Rustig, Vàilan. Hij doet niks," zegt de koningin. "Hij is hier op mijn bevel."
Slecht idee. Augus was altijd erg duidelijk over mensen die zich Necromancer noemden. Hij had er geen goed woord voor over! Ik vertrouw hem niet. En wie is die kerel die bij hem staat?
"Linctus," zegt de koningin.
Ken ik niet, maar ook hem houd ik in de gaten. Hij kijkt de twee nog eens indringend aan.
"Natuurlijk!" zegt Rafaël plotseling, waardoor Aylin zich rot schrikt en hem een mep tegen zijn arm geeft.
"Het archief," zegt Rafaël. "Ik heb ooit eens een document of twee aangetroffen in mijn zoektocht naar informatie over die magiërs. Ik meende dat er iets in stond over een Wolvenclan. Interessant, zeer interessant."
Wat stond er precies in over die lui?
"Daar heb ik dan weer niet op gelet, omdat het niet van betekenis was voor mijn werk. Er zaten trouwens wel mooie symbooltjes in dat document, ik heb er eens eentje in het groot getekend op een stuk perkament, maar dat ding raakte ik zonder reden kwijt en is tot op heden nog zoek. Ik raak nooit wat kwijt. Gelukkig weet ik nog hoe het eruit ziet. Ik durf het alleen niet meer te gebruiken, omdat er dan misschien nog eens wat anders verdwijnt. Dat zou erg zonde zijn, nietwaar?"
"Je was twee weken geleden je pantoffels kwijtgeraakt," zegt Aylin.
"Die lagen gewoon ergens anders dan op de plek waar ze normaal gesproken hoorden te liggen. Is dat zo vreemd?" mompelt Rafaël.
"Nee hoor, dat is normaal," zegt Aylin. Rafaël begint zich wat ongemakkelijk te voelen in de buurt van Tal'Rasha en kijkt wat zenuwachtig om zich heen.
"Laat ik me weer eens terugtrekken. Ik had nog een gedicht over de nacht liggen," zegt hij.
"Ben jij mal?" vraagt Aylin. "Wat had de koningin gezegd?"
"Hm? Oh..."
"Istuc est sapere, qui, ubicunque opus sit, animum possis flectere," zegt Aylin.
"Werkelijk," zegt Rafaël. "Ik wist wel dat ik er ooit spijt van zou krijgen om jou in aanraking te laten komen met de schrijfselen en de taal van de Oude Meesters. Verdraaid, gij, maar ik zal gehoorzamen. Je krijgt mijn aandacht. Maar dan wel op mijn voorwaarden, bij Ovidus!"
"Dát zien we nog wel," zegt Aylin. Ze verlaten de troonzaal en gaan op weg naar hun woning. De koningin kijkt Vàilan aan, maar die blijft naast de troon zitten.
Ik ga nergens heen totdat ik weet wat die kerel wil.

Madarian: "Zeg... Sjurd was het toch? Als ik een bericht in mijn gedachte heb en probeer naar jou te sturen, krijg je dat dan door?" Sjurd: "Het was geen Sjurd, Generaal. Het is nog steeds Sjurd. En gelukkig gaat het meestal maar één kant op. Alleen een andere die dezelfde gave heeft lukt het om terug te praten." Madarian schudt even z'n hoofd. Een komiek. Dat kan nog een 'leuke' reis worden... Hij kijkt even naar het gezicht van Sjurd. Hij lijkt niets doorgekregen te hebben. Madarian: "Zijn alle verkenners zoals jou?" Sjurd: "Niet allemaal. Ongeveer de helft." Madarian: "En kun je standaard magie detecteren, of moet je daarvoor eerst iets speciaals doen?" Sjurd: "Ik moet het alleen willen. Ik kan het gelukkig uitschakelen zodra ik dat wil. Als ik tegen een magiër moet vechten wordt het anders erg lastig die magiër te vinden."

Tal´Rasha kijkt naar de koningin. “Majesteit bedankt voor uw begrip.” “Begrijp mij niet verkeerd Necromancer, ik krijg net zo zeer kippenvel bij de gedachte van een Necromancer in mijn stad als de gewone burger. Maar als wat je geschreven had juist is, dan kan het een bedreiging vormen voor het koninkrijk en onze bondgenoten.” De koningin pakt een brief op van naast haar troon. “En zoals je weet is het heel een karwei om onze bondgenoten en onze verdragen in stand te houden. Maar als wat jij schreef waar is, dan kan die wankele balans verstoord worden en het is mijn taak om het koninkrijk intact te houden.” Tal´Rasha maakt een buiging. “U bent zo wijs en rechtvaardig als de verhalen over u vertellen. Nu sta mij toe om u iets te laten zien.” De koningin geeft een zeer bescheiden knikje.

Tal´Rasha open een buideltje en haalt er een rode poeder uit. Met de rode poeder trekt hij een streep. Dan haalt hij uit zijn binnenzak een doorschijnende blauw bal tevoorschijn en legt deze in het midden van de streep. “Dit mijn majesteit is het vissioen van de grote Vizjerei. Verstopt in de grote bibliotheek van Kurast. Totdat ik het vond. Het gaat over deze tijd en waarschuwt voor de val het koninkrijk. En nu weet ik dat er altijd door verschillende zwendelaars wordt beweert dat de wereld vergaat en dergelijke, maar ik ben overtuigd geraakt door de boodschap van dit visioen.” Tal´Rasha prevelt een paar woorden en boven de lijn ontstaat een spiegel zonder frame. De spiegel lijkt te zweven in de lucht. Linctus kijkt met verbazing naar de spiegel. Hij heeft nog nooit van de Vizjerei gehoord en een visioen zoals deze kent hij ook nog niet. In de spiegel verschijnt een klein dorpje aan de rand van een grote heide. Daarna verschijnt in beeld een groep soldaten van Draconia die in een hinderlaag een Koninklijke patrouille aanvallen en uitmoorden. De koningin die een verklaring van de oorlog ondertekend is het volgende beeld. In de spiegel verschijnt daarna een beeld van de stad. Het ziet er vervallen uit en in de muur zit een groot gat. Wapengekletter klinkt en soldaten plunderen en verkrachten door de hele stad. In het gat van de muur staat iemand te lachen. In het visioen is het gezicht te zien, maar Linctus herkend het niet. In de hand heeft hij een staf met een beeldje van een zwarte draak met en rode stip op zijn kop. Daarna verdwijnt de visioen en veranderd het weer in de blauwe bol. De rode lijn van poeder is wel verdwenen.

“Zoals je zei, zijn er wel meer doemdenkers die het einde van de wereld voorspellen.” Spreekt de koningin. “Maar je schreef dat je bewijzen had voor dit visioen.” Tal´Rasha grijpt naar zijn binnenzak en haalt de staf van de visioen tevoorschijn en smijt deze op de grond. “Dit is de staf van een vroegere leerling van mij. Het koste me wat moeite om dit te pakken te krijgen, maar nu ligt het voor u als bewijs. Het enige wat ik van u vraag is om mij en deze staf onderdak te bieden en uw adviseurs te vragen of ze het dorpje uit het visioen kennen. Uiteraard heb ik in de brief gevraagd of u ervoor wilde zorgen dat uw diplomatieke betrekking in goede conditie werden gehouden met name met Draconia.” Linctus kijkt enigszins verbaasd naar zijn oude vriend. “Je mag vannacht blijven als mijn gast, maar of ik jou ook daarna nog onderdak ga bieden weet ik nog niet. Linctus wijs de Necromancer naar mijn gastverblijven.” Spreekt de koningin. Linctus maakt een buiging en loopt naar Tal´Rasha toe. Deze raapt de bol en de staf weer op en loopt mee de troonzaal uit. “Ken jij dit dorpje?” Vraagt Tal´Rasha en hij laat nog een slechte schets van het dorpje uit de visioen zien. “Nee.” Antwoord Linctus “ Maar met zo´n slechte tekening ben ik bang dat niemand het kan herkennen. Als je wilt vraag ik het mijn werkgever Nillios wel. Hij reist zijn hele leven al door het koninkrijk.”

Bij de veren van m'n moeder!
"Ongelofelijk," zegt Irina.
De koningin zit in gedachten verzonken voor zich uit te kijken. In de troonzaal wordt het rumoerig, en de koningin maant iedereen direct tot stilte.
Komt er weer zo'n idioot vertellen dat we er allemaal aan gaan. Wat mij betreft is hij net als alle anderen, alleen heeft deze het beter voorbereid. Ze worden steeds brutaler. Vàilan draait wat rondjes, gaat vervolgens voor de troon zitten en kijkt de koningin aan. Irina komt naast hem staan en aait hem over zijn rug.
"Dracons die ons aanvallen? Wat voor idioterie is dat?" vraagt ze verontwaardigd. "We leven al ik-weet-niet-hoe-lang met hen in vrede!"
"Er komt een nieuwe vorst, of vorstin," zegt de koningin. "Het is niet te zeggen welk beleid er gevoerd gaat worden, maar ik kan me niet voorstellen dat het een vijandig beleid zal zijn. Onze landen hebben immers veel baat bij de samenwerking die al zo lang stand houdt."
Dat zal jij dus moeten onderzoeken, Irina.
"Ik zal alles in de gaten houden," zegt Irina. "Als blijkt dat er inderdaad een verkeerd beleid aan zit te komen moeten we wat gaan doen. Laat Aylin komen, zij weet misschien waar we mee te maken gaan krijgen. Vàilan, ga jij haar halen?"
Moet dat?
"Ja,"
Oké. Hij wrijft met zijn kop tegen haar aan en loopt de troonzaal uit.

Maak dat eens mee. Oorlog met Draconia. Een vervallen stad, een kerel met een op Fyona lijkend drakenbeeldje op z'n staf. Deze gast is voorbereid. Je zou haast zeggen dat hij gelijk heeft. Jammer dat Thorkel er niet is, of Augus, zij hadden hem wel even de waarheid gezegd. Wat een idioot, denkt dat hij hier in de troonzaal maar weer even de profeet mag uithangen. Als hij het nogmaals flikt scheur ik hem wegens ordeverstoring aan stukken. Hoe haalt die barbaar het in zijn hoofd om de rust en reinheid van deze omgeving zo bruut te verstoren?
Hij kijkt een keer achterom om te zien of Tal'Rasha in de buurt is en loopt vervolgens verder richting de woning van Rafaël en Aylin.

Plotseling geeft Sjurd een stopteken. Sjurd: "Ik zie verderop een hinderlaag. Geef me tien minuten." Madarian knikt. Sjurd gaat van z'n paard af en verdwijnt in de bosjes. Madarian pakt z'n boog en houdt deze schietklaar. De minuten gaan langzaam voorbij. Na ongeveer tien minuten komt Sjurd weer tevoorschijn. Sjurd: "Bandieten. Dit wordt leuk. Ik heb er ééntje niet uitgeschakeld. Kom op." Sjurd geeft z'n paard de sporen. Madarian volgt Sjurd, gaat naast hem rijden en wacht af. Eén bandiet springt wat verder uit de bosjes. Bandiet: "Halt! Het kost 200 goudstukken om te passeren." Sjurd reageert meteen: "Voor maar één bandiet?" Bandiet roept naar achteren: "Hij wil niet betalen..." Er gebeurt niets. Sjurd en Madarian beginnen te glimlachen. Bandiet naar achteren: "Hé. Waar blijven jullie?" Sjurd stapt af en trekt z'n zwaard. Madarian doet hetzelfde. De bandiet valt met z'n goedendag en schild aan. Sjurd vangt de klap met z'n schild op en Madarian steekt toe. De bandiet weert de aanval van Madarian af, en geeft dan meteen een ram met het schild. Madarian deinst terug. De bandiet wil weer uithalen, maar Sjurd valt nu aan. Madarian gaat zo staan, dat de bandiet tussen Sjurd en hem in staat. Madarian: "Geef je over!" Bandiet: "Nooit!" De bandiet haalt uit naar Sjurd. Madarian slaat van achter de bandiet z'n kop eraf. Sjurd kijkt verbaasd naar Madarian. Madarian: "Wat is er?" Sjurd: "Wat deed u net?" Madarian: "Ik heb die bandiet uitgeschakeld." Sjurd: "Dat bedoel ik niet." Madarian: "Wat bedoel je dan wel?" Sjurd: "U absorbeerde iets van die bandiet toen u hem onthoofdde." Madarian: "Waar heb je het over?" Sjurd: "Ik zag u iets absorberen van het lichaam." Madarian kijkt Sjurd ongelovig aan. Madarian: "Wat had ik dan moeten absorberen? Ik begrijp je niet." Sjurd: "Merkt u iets als u iemand gedood heeft?" Madarian: "Ik voel me iets sterker. Meer niet." Sjurd denkt na. Sjurd: "U doet iets waar u zich niet bewust van bent. U absorbeert iets waardoor u sterker en sterker wordt. Misschien dat u daarom gekozen bent door Thorkel. Ik wil iets testen met uw permissie. Ik wil even met u sparren." Madarian: "Moet het nu? Ach, waarom niet?" Madarian maakt zich klaar. Sjurd: "Een verzoek: niet nadenken, maar meteen doen, en als het even kan: het is sparren. Niet verwonden of doden." Sjurd haalt uit. Madarian weert af en voert meteen een tegenaanval uit. Een paar minuten sparren ze. Dan zegt Sjurd: "Ik weet genoeg. Bedankt." Madarian stopt. Madarian: "En?" Sjurd: "Waar heeft u leren vechten?" Madarian: "Een paar lessen bij het broederschap gehad. Meer niet." Sjurd: "U vecht als een veteraan. U doet vechtbewegingen foutloos die normaal alleen na jaren trainen onder de knie te krijgen zijn. Ik heb genoeg spreuken gezien, maar nog nooit zoiets. Hier moet ik over nadenken."

"Ik wil dat je me verwent," zegt Aylin, nadat Rafaël de deur achter zich heeft gesloten en ze weer in hun woning staan. Rafaël geeft geen antwoord en probeert stiekem naar zijn atelier te sluipen. Aylin pakt zijn arm beet en houdt hem tegen.
"Dacht je soms dat ik dat niet aan zag komen?"
Donders.
"Zoals ik al zei, jij gaat mij verwennen. Je weet wel, 'verwennen'." Ze omhelst hem en kijkt hem recht in de ogen aan.
"Ja maar...," protesteert Rafaël.
"We gaan het als volgt doen. Jij gaat op de bank zitten, in de hoek, en ik ga op de bank liggen. Ik gebruik jou als kussen en jij kan mij met een of twee handen gaan aaien of zo. Of je gebruikt een hand en de ander om dingen op te schrijven zoals je ook wel eens doet. Oké?"
"Fascinerend. Dat is niet wat ik verwacht had," zegt Rafaël.
"Joh, ik had heus wel mijn gebruikelijke wensen kunnen uiten, maar aangezien jij daar stokdoof voor bent probeer ik het maar zo. Ik denk dat dit toch veel acceptabeler is, nietwaar?" antwoordt Aylin.
"Het is zeker geen verkeerd idee. Goed, ik zal wel even een nadenksessie beginnen. Kan ik schrijven en jou aandacht geven tegelijk. Ik zal even de spullen uit het atelier halen." Rafaël wil al naar zijn atelier lopen, maar Aylin houdt hem grommend tegen.
"Ik eerst," zegt ze. "Voordat je je daar gaat opsluiten." Rafaël kijkt naar de grond.
"Verdorie, je had het nog gedaan ook!" zegt Aylin verontwaardigd.
"Misschien. Héél misschien," zegt Rafaël.
"Jij! Aan mij ontkom je niet meer hoor, en als je me niet genoeg aandacht geeft ga ik het de koningin vertellen."
"Chantage? Dat is wel erg laag," zegt Rafaël.
"Maar wel een zeer geschikt middel om jou te motiveren," zegt Aylin.
"Je mag een man van stand niet zo behandelen," moppert Rafaël. Hij loopt samen met Aylin het atelier in, pakt wat spullen, wordt er vervolgens uitgezet door Aylin die de deur achter zich sluit.
"Niemand duwt mij met geweld uit mijn atelier!"
"Ik wel," zegt Aylin. "Hop, zitten jij, vort!"
"Dat kan netter," zegt Rafaël, die alvast een tafeltje klaarzet. Aylin gromt naar hem en laat haar vlijmscherpe tanden zien.
"Oké, dat is ook goed," zegt Rafaël die meteen gaat zitten.
"Sorry," zegt Aylin. "Ik mag niet naar je grommen, maar het werkt prima. Nood breekt wet."
"Er is een verschil tussen 'nood breekt wet' en 'nood breekt MIJN wet'. Die laatste is een slag erger," zegt Rafaël met opgeheven vinger.
"Niet interessant," zegt Aylin. Voordat ze op de bank gaat liggen ontdoet ze zich van wat kleding.
"Dat was de afspraak niet," zegt Rafaël protesterend.
"Volgens de regels van dit huis is er een minimum hoeveelheid kleding die gedragen mag worden, en ik blijf er netjes binnen. Probleem?"
"Ik..maar..,"
"Jouw regels. En volgens mij wordt er niet gesproken over de afstand die moet bestaan tussen de minimaal geklede persoon en wie dan ook."
"Maar...dat spreekt voor zich!"
"Oh ja? Dat maak jij ervan. Puur afgaand op het opgetekende ga ik niet in overtreding. Heb ik gelijk of niet?" Rafaël zucht diep maar moet toegeven dat hij verslagen is.
"Dat wordt dan maar een nieuwe regel. Oh, maar het past wel binnen andere omgangsregels! Zoals...zoals...je weet wel..."
"Je kan niet overal rekening mee houden, schat," zegt Aylin, waarna ze gaat liggen en haar kop in Rafaëls schoot legt.
"Warempel," zegt hij nerveus.
"Nou, kom op! Ik lig hier niet zomaar!"

Madarian en Sjurd rijden verder. Madarian: "Ik vecht zonder al te veel na te denken. Ik zoek wel altijd naar zwakke plekken." Sjurd knikt gedeeltelijk in gedachte verzonken, maar tegelijkertijd de omgeving in de gaten houdend. Dan stopt Sjurd. Madarian stopt ook meteen. Sjurd pakt z'n boog en schiet een pijl de bosjes in. Een kreet volgt. Sjurd stapt af en Madarian stapt ook af en trekt z'n zwaard. Sjurd gaat meteen de bosjes in en komt terug met een dode ree. Sjurd: "Etenstijd." Madarian schudt z'n hoofd en stopt z'n zwaard weer weg. Madarian: "Vooruit dan."

Terwijl Madarian bekijkt hoe Sjurd te werk gaat, heeft Sjurd al snel een kampvuur gemaakt. Daarna ontdoet Sjurd de ree van z'n vel. Hij snijdt het vlees in een aantal handbare stukken en roostert alle stukken. Madarian: "Zoveel kan ik niet op." Sjurd: "Dit doe ik om het vlees langer goed te houden. We kunnen het vlees straks ook gewoon eten wanneer we trek hebben. Het hoeft niet opnieuw opgewarmd te worden. Het is minder lekker, maar soms is het geen goed idee om een kampvuur te maken." Het vlees begint heerlijk te ruiken. Even later zitten ze heerlijk te eten.

Nadat Vàilan ervoor had gezorgd dat Aylin even bij de koningin kon verschijnen, verschanste hij zich in zijn toren en viel daar even later in slaap. Hij droomde kort over Rafaël die een schilderduel aanging met zijn aartsrivaal en dat won, en vervolgens dat hij zelf ineens zwarte veren had.

Een haan kraait in de verte, de zon stijgt boven de horizon uit en Vàilan ontwaakt. Hij kijkt naar zichzelf en ziet dat hij helemaal niet zwart is.
Gelukkig maar. Het zag er niet uit. Hij denkt nog wat na en realiseert zich dat Irina zal vertrekken naar Draconia.
Dat wordt even afscheid nemen. Helaas. Hij moet zichzelf ertoe zetten om de toren uit te komen, maar zodra hij dat besloten heeft is het snel gebeurd. Hij vliegt naar het balkon en ziet dat er binnen veel commotie is ontstaan.
Er is weer eens wat gebeurd. Vàilan wordt binnengelaten en loopt meteen naar de koningin toe, die voor de Dracon-boodschapper staat.
"Vàilan!" zegt de koningin. "We hebben problemen."
Zoiets had ik al in de gaten.
"Irina zal helaas niet naar Draconia kunnnen. Ze voelde zich gisteravond niet zo lekker en ligt nu ziek op bed. Uitgerekend zij moet ziek worden, ironisch nietwaar? We gaan dus iemand anders sturen. En diegene ben jij."
Wat? Ik? Maar...ik kan toch niet ons land gaan vertegenwoordigen?
De koningin wijst naar de Dracon-boodschapper, die zich voorstelt als Ayel.
"Dat kan u wel degelijk," zegt hij. "Ik kom vaak in het kasteel van Dracla en er wordt vaak gesproken over u. Het zou een eer zijn als u namens dit land bij de ceremonie aanwezig kon zijn. Aangezien de omstandigheden dat nu afdwingen, lijkt het me een goed idee."
Je doet me denken aan Fyona.
"Wie?" vraagt Ayel. Vàilan legt het uit.
"Ok."
Maar...als ik zo weg ben, wie gaat dan de stad in de gaten houden? Straks gebeurt er wat.
"Vàilan," zucht de koningin, "deze stad zal heus niet instorten omdat jij een paar dagen weg zal zijn. Je bent volgens mij iets teveel aan deze stad, en aan Irina, gehecht. Je bent net Rafaël, die durft ook niet te reizen. Durf eens je horizon te verbreden, wat van de wereld te zien. Deze stad is gezegend met jouw aanwezigheid, maar dat hoeft niet te betekenen dat alles eraan gaat als je er even niet bent. We hebben een goeie reputatie voor wat betreft verdediging en zo."
Ja, misschien is het wel een keer goed om wat anders te doen.
"Inderdaad. En over Irina hoef jij je geen zorgen te maken," zegt de koningin.
Doe ik toch wel.
"Goed," zegt de koningin, die het verder maar laat rusten. "Dit ga je omdoen." Twee bedienden komen met een soort sjerp, blauw van kleur en met het koninklijk wapen erop geborduurd. Ze hangen het om de nek van een licht protesterende Vàilan die het maar accepteert. Ook krijgt hij een tasje omgehangen waar een geschenk in zit.
"Bewaar dat goed, want het is meer waard dan je je kan bedenken," zegt de koningin.
Waarom moet ik nu al gaan? In mijn tempo ben ik er veel sneller.
"Het is altijd handig om wat marge te hebben. Ayel zal nu ook vertrekken, toch?" Ayel knikt en pakt wat spullen.
"Bedankt voor de gastvrijheid," zegt hij, en hij verlaat de troonzaal. Vàilan wil Irina nog even zien, maar krijgt daar geen toestemming voor. Hij krijgt wat te eten en verlaat de troonzaal, op weg naar Draconia.

Wat een opmerkelijke wending. Een griffioen gaat in een Draconland een mensenland vertegenwoordigen. Kan het nog gekker?

Na Sjurd en Madarian uitgegeten zijn gaan ze weer op weg. Het vlees wat ze niet opgekregen hebben, zit opgeborgen in de zadeltassen en ze hebben een paar stukken bij zich. Ze gaan door totdat het begint te schemeren. Dan zet Sjurd een kamp op. Madarian bestudeert hoe Sjurd snel een beschutte plek maakt en wat slaapplekken. Ze houden daarna om beurten een wacht. Madarian neemt de diepe nacht op zich, omdat hij gewend is om in het donker te zien. De volgende ochtend als Madarian wakker wordt, zit Sjurd niet op z'n plek. Madarian kijkt om zich heen en zegt: "Sjurd?" Hij hoort wat in de boom naast hem. Hij kijkt omhoog en ziet Sjurd uit de boom springen. Madarian: "Ik had je bij het vuur verwacht." Sjurd: "Precies de reden dat ik daar niet zat." Madarian knikt begrijpend met een glimlach op z'n gezicht. Sjurd reikt wat inmiddels koude vlees aan, en neemt zelf een hap uit een ander stuk. Madarian probeert he, en het smaakt beter dan hij verwacht had. Ze breken het kamp op en gaan weer op pad.

Ik ben benieuwd wat er in dat zakje zit. Vàilan ziet de bomen razendsnel onder zich voorbij schieten en realiseert zich dat hij best snel gaat.
Ik ben ruim op tijd, waarom zou ik me haasten. Hij probeert zijn tempo te verlagen maar betrapt zichzelf erop dat hij de sportieve vliegstijl toch veel leuker vindt.
Waarom ook niet, denkt hij. Een tijd lang denkt hij aan Fyona, Irina, de stad, en probeert elk gevoel van heimwee te onderdrukken.
Ze heeft gelijk. Ik ben veel te veel vergroeid met de stad, maar wat wil je dan ook als je er al je hele leven hebt gewoond en niks anders gewend bent? Daar zal de komende tijd wel verandering in komen. Ach, als ik de wildernis niet kan overleven, dan kan niemand dat. Ik heb gelukkig een intimiderend formaat, dat helpt altijd. Hij blijft zichzelf nog wat ophemelen. Vervolgens begint hij na te denken over het weer, zijn zwarte-veren-droom en de stomme sjerp die hij om z'n nek heeft hangen.
Dat blauw vloekt vreselijk bij m'n veren. Ik wil niet weten wat men er van gaat zeggen. Hij vliegt rustig door, kijkt af en toe wat naar beneden, en ziet opeens twee ruiters. Hij begint er rondjes boven te draaien om ze goed te kunnen zien.
Welja. Dat is bezorggast. Maar wie is die kerel naast hem? Dan ziet hij dat 'de man naast hem' wat vlees in een niet helemaal gesloten tas heeft zitten.
Nee Vàilan, je gaat niet van iemand anders stelen. Toch kan hij zich niet inhouden en hij begint te dalen.
Instincten zijn toch wat sterker dan ik had gedacht. Nou, kom op, ga je eigen eten zoeken. Vàilan gaat steeds lager vliegen.
Iets verderop, bij een klein meertje, ziet hij wat herten lopen.
Duikvlucht! Met enorme snelheid schiet hij door de lucht, over Madarian en Sjurd heen richting de herten. Hij legt zijn oren plat in zijn nek en maakt zichzelf zo aerodynamisch mogelijk om zijn snelheid te vergroten. De herten staan rustig te grazen en lijken niets in de gaten te hebben. Zodra een van hen hem opmerkt is het al te laat. Vàilan weet in volle vaart een flink hert te pakken. Hij schiet weer de lucht in en blijft cirkelen totdat hij genoeg vaart heeft geminderd om te kunnen landen. Het hert stribbelt tegen maar kan niets meer doen.
Een welverdiende lunch. Hij kijkt achterom naar Madarian en Sjurd. Als een soort van instinctieve waarschuwing om vooral niet bij zijn prooi in de buurt te komen maakt hij wat geluiden, voordat hij aan het hert begint.

Wacht eens even. Hij kijkt achterom naar zijn achterpoot en ziet dat het verband er nog zit.
En niemand die op het idee is gekomen om mij erop te attenderen dat...ach, ik heb er zelf ook niet eens meer aan gedacht. Nou, nu is de mop helemaal compleet. Griffioen met een stomme blauwe sjerp en een verbonden achterpoot. Hoera, het publiek lacht zich rot. Hierna realiseert hij zich dat hij verder geen last meer heeft van de bijtwond en gaat rustig verder eten.

Na een stuk gereden te hebben worden ze plotseling verrast door een groot overvliegend object. Als reactie laten Madarian en Sjurd zich uit hun zadel glijden en trekken een wapen. Dan herkent Madarian de griffioen. Madarian: "Dat is die griffioen van de stad. Ik zag nog net he verband om z'n achterpoot." Sjurd: "Is hij gevaarlijk?" Madarian: "Dat zeker. Ik denk niet dat hij ons zal aanvallen, maar wees op je hoede." Sjurd knikt en stijgt weer op. Een kreet klinkt van dichtbij. Het klonk precies als de ree die Sjurd gedood had. Daarna volgt een andere kreet. Die van de griffioen. Madarian stijgt ook weer op en ze gaan verder.

Vàilan merkt niet dat Madarian en Sjurd weer verder rijden en dichter naar hem toe komen. Hij is te druk bezig met eten, maar zodra er wat hongerige dieren ten tonele te verschijnen kijkt hij toch even op. Vàilan maakt zich groot, spreidt zijn vleugels en laat zijn zilveren veren zien, om te laten zien wie de baas is. De dieren lopen grommend rondjes om hem heen maar komen niet dichterbij. Eentje probeert het toch en Vàilan maakt meteen een beweging naar voren waardoor het dier schrikt en een stukje wegrent.
Ik ben nog niet klaar met eten! Hij kijkt even richting Madarian en Sjurd en sleept het hert een stukje verder.
Van mij, niemand aankomen, van mij. Een van de roofdieren besluit om het toch erop te wagen en komt op de ree afgerend. Vàilan pakt het beest beet in z'n snavel en slingert het enkele meters ver weg.
Er zitten altijd van die brutale exemplaren tussen die de gok wagen. Nou, hopelijk leert deze het af. Hij slokt nog wat vlees op, wast zich in het meertje en loopt weg bij het karkas. Hij kijkt weer richting Madarian en Sjurd en begint naar hen toe te lopen.
Bezorggast en ik willen vast wel van elkaar weten wat we hier doen. Nou, laten we dat eens ophelderen. Ik weet z'n naam niet eens, en dat terwijl we toch eens met zijn tweetjes hebben staan knokken. Strijdmakkers horen elkaar te kennen, nietwaar?

Een paar bochten later zien Madarian en Sjurd de griffioen, die een hert aan het verorberen is, en een paar wolven die het proberen af te pakken. Madarian en Sjurd weten niet of ze moeten ingrijpen, mede omdat de paarden wat onrustig worden nu ze de wolven gezien hebben. Dan zien ze dat de griffioen z'n prooi wat verder van ze wegsleept. Ze besluiten verder te gaan, terwijl ze wel de wolven in de gaten houden. Eén wolf vliegt plotseling met een kreet door de lucht. De griffioen neemt nog een paar happen en laat dan de prooi achter terwijl hij naar een meertje loopt om zich te wassen. De wolven storten zich op de restanten. Na een korte wasbeurt kijkt de griffioen om. Madarian en Sjurd volgen de weg. De afstand tussen hen en de griffioen wordt nu groter. De griffoen komt nu op Madarian en Sjurd af. Sneller dan ze op dit moment rijden. Sjurd houdt de griffioen met argusogen in de gaten. Als de griffioen dichtbij genoeg gekomen is, groet Madarian de griffioen: "Goedemorgen, gaat het beter met uw wond?" Madarian wijst naar de achterpoot van de griffioen."

Vàilan wacht even met antwoorden om te zien wat Sjurd van plan is. Hij probeert vervolgens zijn gedachten bij allebei in 't hoofd te krijgen.
Prima hoor. Zeg, het doet mij voorkomen dat wij elkaar nog niet eens bij naam kennen. Nu we elkaar hier toch tegenkomen lijkt me dat wel een goed moment. Oh. En ik...mag je zeker wel even om een gunst vragen? Haal dat verband weg. Ik zie er al zo stom uit met die blauwe sjerp en dat zakje met iets zeer waardevols...dat verband maakt het erger. Of nee, de sjerp maakt het erger. Ik weet het niet. Wat ziet er het ergst uit? Hij kijkt een paar keer om zich heen en schudt wat met zijn kop. In het zakje rinkelt iets.
Oh. Nu maar hopen dat ik het niet gesloopt heb. Dat zal ik vast nog lang moeten horen. Goed. De formaliteiten. Mijn naam is Vàilan Zilvervleugel, maar Vàilan volstaat. En met wie heb ik het genoegen opnieuw en nieuw kennis te maken?

Madarian laat zich van z'n paard glijden en loopt naar Vàilan toe. Eerst haalt hij het verband van de achterpoot. Daarna pas stelt hij zich voor, hopend dat Vàilan nooit van de slachter van Thylis gehoord heeft: "Ik ben Madarian, en dit is Sjurd." Hij let goed op de reactie van Vàilan.

Veel beter. Hij duwt een keer met zijn kop tegen Madarian aan. Hij loopt een rondje om hem en Sjurd heen, op een manier zodat de paarden er niet van schrikken.
Volgens mij...ken ik die naam. Ik heb mijn meester er wel eens over horen praten. Volgens mij heb je hele slechte dingen gedaan in het verleden. Hij blijft stilstaan en kijkt hem aan.
Het kan mij niet zoveel schelen wat je gedaan hebt. Hoe lang is het al weer geleden? Ach wat maakt het mij ook uit. Als je je maar gedraagt voortaan, hm?
Hij loopt naar het paard waar Sjurd op zit, en begint wat aan hem te snuffelen. Het paard briest een beetje en lijkt wat zenuwachtig te worden. Vàilan zet een paar stappen terug om de paarden niet teveel te laten schrikken.

Waar gaan jullie precies heen?

Madarian laat even een zucht horen en laat z'n schouders zakken: "Ik ben niet trots op wat ik gedaan heb zo'n 30 jaar geleden, maar het was de beruchte druppel die de emmer deed overlopen." Een moment denkt hij weer terug aan wat hij had gedaan. Dan vertelt hij verder: "We zijn op weg naar Draconia. Om de magiër te verslaan die Thorkel vermoord heeft hebben we een drakensteen nodig, en die schijnt in de koninklijke schatkamer te liggen. Maar u was in de kamer toen me dat verteld werd als ik me dat goed herinner. En u? Welke richting gaat u op als ik vragen mag? Misschien kunnen we samen reizen?"

Madarian en Sjurd kijken elkaar aan en weten zeker dat ze hetzelfde denken: hoe kunnen ze een vliegend dier bijhouden te paard? Door het dichte bos galopperen? Madarian stijgt op en neemt een slok uit z'n waterzak. Dan geeft hij z'n paard de sporen. Sjurd volgt.

Vàilan laat Madarian en Sjurd een voorsprong nemen voordat hij zelf achter ze aan begint te rennen.
Dat ze maar even weten dat ik zowel in de lucht als op het land snel kan zijn. Hij houdt ze goed bij maar blijft wel op een zekere afstand van hen.
Hé, dit is eigenlijk niet eens zo heel verkeerd. Rennen, in plaats van vliegen. Moet ik toch eens vaker doen.