De reis gaat voorspoedig. Vàilan houdt de paarden goed op gang. Het lijkt wel of ze sneller gaan dan normaal, maar wat wil je als er een griffioen achter ze achter ze aan rent. De rest van de dag zijn geen noemenswaardige incidenten. Tegen de schemering komen ze aan bij de herberg 'De witte hengst'. Madarian stelt voor om daar te overnachten. Sjurd aarzelt en zegt: "Deze naam komt me bekend voor. Maar waarvan? Ik kan het me niet herinneren." Madarian doet de deur open. De overheerlijke geur van een paar gerechten komt hem tegemoet. Hij stapt naar binnen en Sjurd volgt. De deur is niet zo groot dus als Vàilan naar binnen wil, zal hij moeten veranderen. Madarian loopt naar de waard. "Hoeveel voor een kamer?" De herberg is plotseling stil. De waard: "Eén goudstuk voor één nacht meneer." Madarian: "Waarom is het plotseling stil?" Waard: "De andere gasten komen hier alleen maar om te eten. Ze durven niet te overnachten hier." Madarian: "Waarom niet?" Waard: "Heeft u nooit gehoord van 'De witte hengst'?" Madarian: "Nee." Waard: "Het spookt hier 's nachts. De meeste gasten die hier verblijven zijn zeer snel weer weg." Madarian: "Zijn de spoken gevaarlijk? Heeft het al levens gekost?" Waard: "Gelukkig niet meneer." Madarian: "In dat geval wil ik toch een kamer. Sjurd?" Sjurd kijkt wat angstig, maar het is te laat om een eigen kamp op te bouwen, dus stemt hij in. Dan draait Madarian om richting Vailan.

Vàilan steekt zijn kop door de ingang en kijkt naar binnen. De waard en de aanwezige gasten kijken stomverbaasd terug.
"Wat..." stamelt de waard. "...krijgen we.."
Een van de gasten staat op en komt dichterbij. "Zo," zegt hij. "De laatste keer dat ik een griffioen heb gezien was vele jaren geleden. Ik kan me niet herinneren dat ze zo groot zijn. Is hij met jullie meegekomen?"
Ik reis inderdaad mee met deze twee heren. De man kijkt om zich heen en weet even niet waar de stem vandaan komt.
"Oh ja," zegt hij vervolgens. "Interessant. Zeer interessant." Hij kijkt naar de waard. "Ik denk dat er een stal nodig is om hem onderdak te bieden. Wat denk je, Aron, heb je er nog ruimte voor?" De waard, die blijkbaar Aron heet, denkt diep na.
"Ja, er is nog wel wat ruimte. Het kost wel wat extra om...zoiets onderdak te geven. Wat eet zo'n beest?" De gast, die zich tussendoor even voorstelt als Anton, stuurt twee kornuiten naar een nabijgelegen boerderij om wat vlees op te halen.
"Daar maak ik me wel zorgen om. Hier, pak aan." Hij geeft de waard wat extra goud.
Nou...bedankt. Waar heb ik dat aan te danken?
"Nou," zegt Anton, "als ik je mijn verhaal vertel zal je het weten. Omdat het nu toch te lang zal duren doen we 't maar zo. Samengevat kan ik je wel vertellen dat ik eeuwig respect zal hebben voor jouw soort. He, wat is dat voor sjerp? Ik herken dat wapen." Hij komt nog wat dichterbij.
"Oh ja. Thylis. Prachtige stad. Blijkbaar zit je in de hogere kringen als je zoiets omgehangen krijgt."
Ja, ik ben eropuit gestuurd om een kroning bij te wonen. Niemand anders was in staat om dat te doen. En aangezien ik officieel in dienst ben getreden bij hare majesteit...
"Het is niet veel vorsten gegeven om zo'n prachtig wezen in dienst te hebben. Gezegend zij de stad, haar inwoners en natuurlijk jijzelf ook."
Hij maakt een korte buiging en loopt vervolgens weer naar zijn tafel en pakt wat documenten die hij begint door te lezen. Vàilan richt zich vervolgens tot Madarian.
Ok. Dan ga ik naar de stal en jullie gaan naar die kamer. Dan zien we elkaar morgen wel weer. Enne...spoken? Eerst zien, dan geloven. Het spookt vaak al genoeg in m'n dromen, dus veel erger kan het toch niet worden. De waard wijst aan waar de stal te vinden is en vertelt dat de deuren nog open staan.
"Zoek maar een geschikte plek uit." Vàilan doet wat hem opgedragen wordt en loopt naar de stal. Het is netjes onderhouden en niet al te vol. Een paar paarden staan rustig te eten en lijken niet in hem geïnteresseerd te zijn. Vàilan zoekt het ruimste hok wat hij kan vinden en gaat in het hooi liggen.
Dat is goeie kwaliteit. Hele goeie kwaliteit. Ik zou best wel eens dat verhaal van die man willen weten. Blij dat ik zo goed ontvangen ben, trouwens. Dat gebeurt nou ook niet altijd...

Madarian en Sjurd krijgen nog wat te eten. De waard vertelt daarna verder: "Niemand weet of de geesten gevaarlijk zijn. Iedereen die ze gezien heeft is meteen weggevlucht. Er zijn er drie gezien: Een witte hengst, een jong uitziende vrouw en een grote donkere gedaante. Gelukkig komen ze alleen 's nachts tevoorschijn." De waard kijkt even naar een klok op de muur. Waard: "Oké. Ik ga afsluiten. Jullie kunnen jezelf helpen aan wat eten en drinken. Alles is genoteerd, maar ik stel het erg op prijs als jullie zelf bijhouden wat jullie gebruiken, zodat dat bij de prijs opgeteld kan worden. Maar meestal houden de gasten het niet zo lang uit dat ze iets kunnen pakken. Sterkte." De gasten vertrekken en de waard sluit af. Madarian: "Eens kijken of het nep of echt is. Laten we naar onze kamers gaan."

Vàilan is nog wakker als hij hoort dat de staldeuren worden gesloten.
Zo, stevig op slot, droog, en prima hooi. Hij gaat zo comfortabel mogelijk liggen en sluit zijn ogen. Hij hoort de paarden wat heen en weer lopen. Buiten waait het zacht en verder klinken er wat krekels.
Slapen... Vàilan dommelt langzaam in en even later is hij volledig in slaap gevallen.

Madarian en Sjurd gaan ieder naar hun eigen kamer. Ze kunnen echter de slap moeilijker vatten. Een kwartier later zijn ze nog wakker. Dan begint er zacht een spookachtig gezang te klinken. Madarian kan het niet laten, gaat z'n kamer uit, en gaat de gang door. Dan ziet hij een doorzichtige vrouw met haar rug naar hem toe. Ze veegt de vloer met een bezem, en is zachtjes een liedje aan het zingen. Sjurd komt z'n kamer ook uit en zodra hij het spook ziet, gilt hij even. De vrouw draait zich om. Sjurd trekt wit weg. Madarian vind deze spook echter niet eng. Hij staat stil en bekijkt haar rustig. Het spook komt dichterbij. Ze lijkt niet kwaadaardig. Dan horen ze in de verte een paard komen. Het geluid wordt steeds harder. De vrouw hoort het geluid ook en gaat richting de deur. Madarian en Sjurd volgen de vrouw op een afstandje. Dan is het paard dichtbij. Een plof voor de deur. Een donkere gedaante stapt af. Het paard gaat naar z'n grote stal, waar Vàilan ligt te slapen. Daar begint het paard te hinniken en hooi te eten. Het gestalte gaat naar de deur van de herberg en loopt er doorheen zonder de deur open te doen. De vrouw schrikt en rent weg, dwars door Madarian. Madarian en Sjurd zijn aan de grond genageld. Dat is wel een spook die de haren overeind laat staan! Het gestalte rent achter de vrouw aan en rent ook dwars door Madarian heen. Echter dit keer wordt Madarian hierdoor omver geduwd. Het gestalte stopt en kijkt even Madarian aan, die aan het opstaan is. Dan gaat hij achter de hard gillende vrouw aan. Madarian en Sjurd volgen op een klein afstandje.

Ach, ben jij er ook weer? Vàilan zit in zijn toren en kijkt over de stad uit. Bij de bosrand ziet hij Fyona zitten, die kalm om zich heen kijkt en niet van plan lijkt te zijn om dichterbij te komen. In plaats daarvan wordt Vàilan zelf naar haar toe getrokken, door een kracht waar hij zich niet tegen kan verzetten. Hij laat het maar gebeuren, en zodra hij voor Fyona zit kijkt hij haar vragend aan.
Je hoort er nu helemaal bij is het enige wat ze hem meegeeft, voordat ze het bos in verdwijnt.
Ik snap het niet! Er komt geen antwoord.
Dat komt nog wel klinkt het later. Dat leg ik je zelf nog wel eens uit. Spoedig.

Vàilan kijkt achterom en ziet wat paarden lopen. Een van de paarden begint luid te hinniken. Vàilan ontwaakt en hoort het gehinnik nog steeds.
Domme paarden. Kunnen ze nou echt niet stil blijven? Hij ziet een witte gloed en besluit om even te kijken.
Het is niet waar! Hij ziet een wit, spookachtig paard in een hok staan. Het probeert hooi te eten, maar graait steeds door het hooi heen.
Warempel. De waard had gelijk. Zeer interessant. Vervolgens komt een vrouwelijk spook door de staldeuren gelopen. Het paard reageert erop en loopt naar haar toe. De vrouw wordt gevolgd door een donker spookachtig wezen en Vàilan blijft muisstil staan.
Droom ik nou nog of is dit...echt?
De vrouw negeert het paard en rent aan de andere kant de stal weer uit. De donkere gedaante volgt en het paard rent mee. Wat volgt is een ijzige stilte, en zelfs de aanwezige echte paarden staan maar wat voor zich uit te staren.
Nou. Spoken die achter elkaar aan zitten. En iedereen die wil slapen heeft het maar te accepteren. De eerste die mij nu wakker maakt gaat een moeilijke toekomst tegemoet. Vàilan gaat weer liggen en probeert weer in slaap te vallen, ondertussen denkend aan de zoveelste vreemde droom die hij heeft gehad.

De spoken gaan naar buiten en via de stal. Ze zijn sneller dan Madarian en Sjurd. Als ze net de hoek om zijn, besluit Madarian via de andere kant om de herberg heen te rennen. Als ze de tweede hoek om gaan, zien ze de vrouw vallen. De gedaante komt trekt een mes en rent op haar af. Madarian sprint naar de gedaante en probeert het spook vlak voordat de vrouw neergestoken dreigt te worden omver te duwen met z'n schouder. Hoewel hij door de gedaante heen gaat, wordt het spook wel omver geduwd. Geschrokken rent de gedaante naar de stal en stijgt op. Vàilan is aan het knikkebollen als de gedaante de stal binnen rent, het spookpaard bestijgt en wegrijdt. Madarian gaat ook naar z'n paard en volgt de spook zo snel hij kan. Een paar bochten later ziet hij nog net dat de gedaante ergens door geraakt wordt, en daardoor van de weg af raakt en een afgrond in valt. Plotseling staat de vrouw voor hem. Madarian hoort een stem in z'n hoofd: Bedankt. Je hebt me gered! In de herberg heb ik een cadeau voor je. De vrouw verdwijnt weer. Madarian gaat terug naar de herberg.

Vàilan merkt wel dat er wat rumoer is in de stal, maar is al te ver heen om zich er aan te kunnen storen. Hij valt weer in slaap en het duurt even voordat de eerste droom z'n intrede doet. Hij bevindt zich op een vredig grasveld, wat hem doet denken aan een veld vlakbij een klein dorpje in Aleria. Hij wandelt rustig over het veld en plots trekken er zwarte slierten mist over het veld. Hij begint te rennen maar de mist wordt steeds dikker waardoor hij niks meer kan zien. In de verte hoort hij Madarian, die blijkbaar een behoorlijk meningsverschil heeft met Sjurd aangezien ze elkaar lopen uit te schelden. De mist begint op 1 punt samen te komen en vormt een gedaante. In de gedaante herkent hij Fyona.
Waarom martel je me zo?
Fyona neemt vaste vorm aan en glimlacht.
"Het is nog niet voorbij," zegt ze.
Wat bedoel je?
"Geduld, het duurt niet lang meer." Fyona verdwijnt en laat een verbijsterde Vàilan achter. Madarian en Sjurd zijn in een vechtpartij verwikkeld, maar Vàilan is niet van plan om er wat aan te doen.

Opeens staat hij in zijn toren. Althans, wat er van over is. Planten groeien uit het metselwerk, stenen brokkelen af en de toren lijkt op elk moment in te kunnen storten. De stad is vervallen, alsof in een seconde duizend jaar is verstreken. Het gebrandschilderde glas van de troonzaalramen is gebroken, de stadsmuren zijn deels omgevallen, van veel huizen is alleen nog de fundering over. Instinctief vliegt hij naar het kasteel, en achter hem stort zijn toren in. Met veel gebulder komen de talloze blokken steen terecht op gebouwen eromheen. Vailan rukt de verrotte deur uit het kasteel en rent de gang in. Het tapijt zit vol gaten en is verbleekt, en de vele fresco's van Rafaël en zijn voorgangers zijn gebarsten, verbleekt, vergaan of verweerd.

Vàilan schrikt wakker, staat op en kijkt om zich heen.
Iemand daarboven moet zeker een grote hekel aan mij hebben dat ik steeds zo droom. Kan ik nou nooit eens een keer dromen over een leuk griffioenvrouwtje of zo?
Hij gaat weer liggen en rolt een paar keer door het hooi.
Vreselijk. Ik ben echt benieuwd hoe ik hier wat aan kan gaan doen. Hij gaat wat gestrekter liggen en dommelt weer wat in.

Sjurd wacht Madarian op bij de herberg. Sjurd: "Wat is er gebeurd?" Madarian licht hem in, terwijl ze de herberg binnen stappen. Daar verschijnt de vrouw weer voor hem. Ze loopt naar de haard, die uit is. Daar lijkt ze aan het gewei van een hertenkop die boven de haard hangt te trekken. Madarian doet haar na, en trekt aan het gewei. Een geheime la gaat open, met een zegelring erin. Madarian pakt de ring op en bekijkt hem goed. Hou deze ring bij je. Hij zal van pas komen. Madarian bedankt de vrouw, en ze lost volledig op. Dan gaan Madarian en Sjurd weer naar bed. Hoewel Madarian een arm om zich heen lijkt te voelen wordt dit keer hun nachtrust niet meer verstoord.

Als de zon verduistert, vlucht dan niet maar kijk omhoog. Ik zal je vinden.

*Kukelekuuu*
Een zwarte haan heeft zich toegang weten te verschaffen tot de stal en kraait de boel bijeen. De paarden in de stal briesen onrustig en lijken geschrokken te zijn van het geluid. *Kukelekuuu*. Ook Vàilan ontwaakt en herinnert zich nog dat hij de eerste de beste die hem zou wekken een kopje kleiner zou maken. Hij loopt het hok uit, strekt zijn ledematen en vleugels en kijkt naar de haan, die ongestoord verder loopt en opnieuw de hele stal vult met z'n lawaai. Door enkele spleten in het hout komt vroeg zonlicht de stal in en Vàilan beseft zich dat het al weer ochtend is. *Kukelekuu*!
Vàilan loopt met vlotte passen naar de haan die zich meteen omdraait en kakelend wegrent.
Dom beest. Hij loopt vervolgens naar de staldeuren en ziet dat ze enkel met een sleutel geopend kunnen worden.
Dat is fraai. Nu moet ik wachten tot iemand mij hier uit gaat laten. Hij loopt naar een andere deur, die de herberg met de stal verbindt, en bonkt er een paar keer tegenaan.
Ik wil eruit ik wil eruit ik wil eruit. De waard, die zelf ook al vroeg op is, opent de deur.
"Of wil je eruit?" vraagt hij.
Nee, ik was van plan om hier tienduizend jaar te blijven liggen. Ja, ik wil eruit.
"Wacht even," zegt de waard. Hij loopt de herberg in, pakt twee zakken en sleept ze mee terug.
"Eten," zegt hij. "Wat Anton gisteren voor je heeft laten ophalen".
Dat ziet er niet vers uit.
"Het is minder vers dan een verse prooi, maar het zou goed moeten zijn." De waard dumpt de tassen voor Vàilan en loopt naar de staldeuren om ze te openen. Vàilan haalt een stuk vlees uit de tas en schrokt het naar binnen.
Voor nu is het wel voldoende, maar ik wil liever vers eten. De waard duwt de deuren open en Vàilan vervolgt zijn ontbijt.
"Je kan wat water halen bij de put. Als je tenminste die emmer omhoog krijgt."
Dat zal wel lukken.
"Oh," zegt de waard. "Heb je...vannacht nog wat kunnen slapen?"
Jawel hoor, ondanks die spoken.
"Tja, je wist ervan, dus ik neem geen verantwoordelijkheid."
Hoeft ook niet. Vàilan eet het laatste beetje op en loopt de stal uit, het zonlicht in.
Eindelijk. Hij strekt zijn vleugels nogmaals en laat ze even zo hangen. De zilveren veren schitteren in het vroege licht.
Benieuwd of die twee menswezens al wakker zijn.

Madarian wordt wakker door een haan. Hij heeft het gevoel dat hij vannacht niet alleen was. Hij wast zich en kleedt zich weer aan. Dan gaat hij naar de kamer van Sjurd. Net als hij wil kloppen wordt de deur open gedaan. Dan gaan Madarian en Sjurd naar beneden. De waard komt op dat moment binnen. Madarian: "Goedemorgen." Waard: "Ik hoorde dat de spoken er weer waren? Nog een beetje geslapen?" Madarian: "In het begin niet. Maar een tijdje later wel. Mogelijk ben je vanaf nu van de spoken af." De waard lacht en zegt: "Als dat zou kunnen... Maar jullie zijn de hele nacht gebleven. Dat is al jaren niemand gelukt." De waard geeft Madarian en Sjurd ieder 5 goudstukken. Madarian en Sjurd weten even niet hoe ze moeten kijken. Waard: "Bedankt. De andere gasten en ik hebben gewed of jullie het vannacht vol zouden houden. Ik heb die weddenschap gewonnen!" Ze krijgen van de waard een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. Terwijl Madarian en Sjurd deze aan het nuttigen zijn komen de eerste stamgasten binnen. Iedere gast geeft de waard wat geld. Even later gaan Madarian en Sjurd naar buiten richting de stallen. Madarian: "Waar zou... Vàilan was het toch? Ja. ...Vàilan zijn?"

Vàilan staat nog steeds optimaal van het vroege zonlicht te genieten. Hij heeft z'n ogen gesloten, zijn vleugels nog steeds optimaal gespreid en probeert zoveel mogelijk zonlicht op te vangen.
Frisse lucht, zon, weinig wind. Ja, dat is een goed begin van de ochtend. Als het ontbijt nou vers was geweest was het perfect.
Zijn moment van meditatie wordt verstoord door het geluid van een boog, die gereed wordt gemaakt om een pijl af te vuren. Hij opent zijn ogen, vouwt zijn vleugels weer in en kijkt om zich heen. Vanuit een struik wordt een pijl afgevuurd. Vàilan springt opzij en de pijl schampt een voorpoot.
Werkelijk. Iemand is zo brutaal om mij te willen schieten? Vanuit de bosjes klinkt zacht gevloek en Vàilan rent eropaf.
"Werk mee, stom ding," mompelt de schutter, die blijkbaar moeite heeft om zijn boog opnieuw gereed te maken. Vàilan springt de struiken in en kegelt de schutter omver. Hij pakt hem vervolgens stevig beet en gooit hem de struiken uit. De schutter staat op, maar voordat hij weg kan rennen duikt Vàilan bovenop hem. Hij houdt hem stevig tegen de grond met een poot en pakt de boog af. Hij bijt het in tweeën en richt zich dan op de schutter.
Waar is dat nou goed voor?
"Laat me gaan!" roept de man. "Ik zal het nooit meer doen. Help!"
Waarom dééd je het überhaupt?
De man raakt nog verder in paniek en weet niet meer wat hij moet antwoorden. Zodra Madarian en Sjurd de hoek om lopen en hem zien, laat hij de man vrij. De jager pakt de restanten van zijn boog en rent de struiken weer in. Vàilan loopt vervolgens naar Madarian en Sjurd.
Hij mag van geluk spreken dat zo goed van karakter ben, maar dat wil niet zeggen dat iedereen zomaar mij kan beschieten en er mee weg kan komen. Hij duwt een keer met zijn kop tegen Madarian en Sjurd aan als een soort van 'goedemorgen' en vraagt dan of ze zover zijn om de reis voort te zetten.

Madarian en Sjurd komen de hoek om en zien Vàilan een man omhoog houden. Vàilan laat de man los en komt Madarian en Sjurd tegemoet. Hij mag van geluk spreken dat zo goed van karakter ben, maar dat wil niet zeggen dat iedereen zomaar mij kan beschieten en er mee weg kan komen. krijgen ze door. Dan krijgen ze een duwtje. Sjurd: "Ik wou u een goedemorgen wensen, maar die begint al slecht zo te zien. Dan wens ik u maar een betere morgen." Madarian: "Goedemorgen. Gaat het? U bent niet gewond?" Vàilan knikt nee. Nadat Vàilan gevraagd heeft of ze de reis kunnen voortzetten, stijgen Madarian en Sjurd op. Madarian: "Ik hoop dat u lekker heeft geslapen." Dan vertelt Madarian uitvoerig wat er afgelopen nacht is gebeurd met de spoken. Ook laat hij z'n nieuwe zegelring zien. "Halt!" Een bandiet komt uit de struiken. "Jullie geld of jullie leven!" Nog voordat ze kunnen reageren, verschijnt het spook van de vrouw van de herberg, die dreigend op de bandiet af gaat. De bandiet vlucht meteen weg, en de struiken rondom het gezelschap bewegen plotseling flink. Er klinken voetstappen van wegrennende personen. Madarian: "Goedemorgen. Bedankt mevrouw...?" De vrouw draait zich om. Shyla is de naam. Goedemorgen. Madarian: "Die ring, zorgt die ring ervoor dat je met ons mee kunt reizen? Ben je verbonden met die ring?" Shyla glimlacht: Klopt. Vind je dat erg? Madarian kijkt even naar de anderen, en dan naar de vrouw. Donker haar, groene ogen, mooi gezicht, goed figuur... Dat ziet hij wel zitten. Madarian: "Ik niet. Jullie?" Sjurd kijkt wat ongemakkelijk: "Dit kan verkeerd uitpakken. Straks worden we nog gezien als necromancers. Tenzij... Kun je aanwezig zijn zonder dat je gezien wordt?" Shyla kijkt Sjurd aan alsof ze water ziet branden: Had je door dat ik bij jullie was dan? Sjurd kijkt Shyla even vragend aan voordat het kwartje valt, en geeft zichzelf dan een facepalm. Sjurd: "Tuurlijk. Sorry. Geen bezwaar, op voorwaarde dat je jezelf alleen laat zien als er geen anderen in de buurt zijn of in noodgevallen." Shyla knikt instemmend. Dan gaat Shyla naar Vàilan, en begint Vàilan van alle kanten te bekijken. Shyla: Ik heb nog nooit een wezen als jou gezien. Ben je een Griffioen?

Vàilan is wat argwanend tegenover Shyla, maar dat is vooral ook omdat hij nog nooit, op de nacht ervoor na dan, spoken heeft gezien. Als hij over de verbazing heen is probeert hij haar ook een kopje te geven maar dat heeft weinig zin aangezien hij dwars door haar heen duwt.
Eh, ja. Ik ben een griffioen. Een zilvervleugel. Je weet wel, met zilvere veren in m'n vleugels. Logisch hè? Uiterst zeldzaam, dus wees voorzichtig. Jammer dat je me moet zien terwijl ik deze vreselijke sjerp draag. En dan heb ik ook nog zo'n tasje om.
Shyla lacht en zegt dat ze het 'm goed vindt staan.
Een spook reist met ons mee. Nou goed, zo lang ze aan onze kant staat vind ik het prima. We moeten echter goed op onze hoede zijn, want ik verwacht dat we binnenkort bezoek gaan krijgen, en niet het type bezoek waar je zo even vanaf kan komen. Ik word er al weer door geplaagd in m'n dromen, dus geheid dat ik binnenkort...haar weer tegen zal komen. Ik vind het tegelijk leuk en beangstigend omdat ik niet weet wat er van te verwachten is, maar dat zal zij me hopelijk kunnen vertellen. Shyla vraagt of ze Vàilan's zilveren veren mag zien.
Oké. Wist je al dat sommige mensen hele zakken goud over hebben voor één zo'n veer? Ik ben wat dat betreft een goudmijn, en dat is de reden dat mijn soort zeldzaam is geworden. Sowieso komt het al weinig voor dat er een zilvervleugel wordt geboren, en dan worden ze ook nog eens opgejaagd. Vàilan spreidt zijn vleugels en laat de rij zilveren veren in elke vleugel zien. Ondanks dat hij met zijn rug naar de zon staat gekeerd, wordt het licht er toch mooi door gereflecteerd.
Gezien? Ok. Hij vouwt zijn vleugels weer in.
Laten we dan maar verder reizen.

Shyla geeft een lichte aai over Vàilans hoofd die hij wel voelt. Shyla gaat weer richting Madarian en verdwijnt weer. Dan voelt Madarian een paar armen om zich heen. Hij glimlacht heel even en geeft z'n paard de sporen. Sjurd en Vàilan volgen. Madarian: "Shyla... Een aparte naam. Heb ik nog niet eerder gehoord. Waar komt dat vandaan? En heeft het een betekenis?" Shyla: Waar het precies vandaan komt weet ik niet. M'n ouders waren in een ver land, en toen hoorde ze deze naam. Ze zeiden dat het 'godin' betekent. Madarian denkt in zichzelf: Toepasselijk. Shyla: Dank je. Madarian: Kan ze mijn gedachtes lezen? Shyla: Ja, dankzij die ring. Madarian: Dan bied ik je mijn excuses aan.

Heren, als jullie het niet erg vinden ga ik vandaag even vliegen. Het is alsof een onbedwingbare kracht mij ertoe zet, maar wat wil je dan ook als je bestaat uit twee beesten. Ik zal continu in de buurt zijn en jullie in de gaten houden. Vàilan versnelt daarop zijn pas, rent langs de paarden en lanceert zichzelf de lucht in. Met een luide 'skrieeh' laat hij de grond ver onder zich terwijl hij naar een zekere hoogte klimt en Madarian en Sjurd vanuit de lucht volgt. Hij geniet van de koele wind die langs zijn lijf blaast.
Rennen is leuk, vliegen is leuker.

Sjurd: "Zolang u maar niet als een aasgier rondjes om ons blijft vliegen." Madarian kijkt Sjurd glimlachend aan en schudt z'n hoofd. Madarian: "Laten we verder gaan. Sjurd, nog nieuws van de verkenners?" Sjurd is even in gedachte. Sjurd: "Nog weinig nieuws te melden. Er zijn een paar kampen gevonden met orcs. Eentje redelijk dicht bij Thylis. Het kamp is te klein om en bedreiging te vormen. Mogelijk alleen verkenners. Een apart ding wat genoemd wordt, is dat er bijna geen activiteiten zijn in de kampen. Het lijkt wel of ze ergens op wachten." Madarian: "Laat de koningin van Thylis inlichten. Aan haar of ze actie wil ondernemen. Vooralsnog doen wij hier niets aan. Maar waar wachten ze op? En de magiër is nog niet gevonden?" Sjurd: "Nee. Nog geen spoor gevonden." Madarian kijkt even naar Vàilan die wat aan het stunten is in de lucht. Madarian: "Waar wacht de vijand op? Daar moet ik over nadenken."

Ik ben vrij!
Vàilan maakt wat koprollen, duikt soms meters omlaag, schiet weer omhoog en doet alsof het luchtruim van niemand anders is dan van hemzelf. De blauwe sjerp wappert in de wind en het zakje rinkelt erop los, maar Vàilan is zo druk bezig met genieten van de vrijheid dat hij er geen aandacht aan besteedt. Wat hij niet merkt is dat een van de touwtjes aan het zakje begint los te laten. Hij stunt lekker verder, en plots knapt het touw waardoor het zakje van zijn hals glijdt en aan een snelle toch naar de grond begint.
NEE! Vàilan duikt er meteen achteraan. Hij haalt het zakje in, pakt het zo voorzichtig mogelijk beet in zijn snavel en probeert zich dan weer omhoog te werken, maar aangezien hij te ongecontroleerd is gaan dalen lukt dat niet meer en hij moet een noodlanding maken in een boom. Hij belandt op een uitgestoken tak, die vanwege houtrot te zwak is geworden om hem te dragen. Met een luid gekraak breekt het af en met een luidere kreet valt Vàilan op de grond. Hij belandt op zijn rug, en houdt zijn poten gestrekt omhoog.
Auw.
Daar ga ik wat aan over houden. Hij krabbelt overeind en legt het zakje op de grond. Hij strekt zijn vleugels een keer en kijkt dan naar het zakje.
Hoe ga ik dat in hemelsnaam nu dragen. Het touwtje is eraan.

Sjurd ziet wat er gebeurt. Madarian was nog in gedachte verzonken als er een luid gekraak klinkt. Madarian: "Wat was dat?" Sjurd: "De griffioen..." Madarian: "Waar?" Sjurd geeft z'n paard de sporen. Madarian volgt meteen. Al vrij snel vinden ze Vàilan. Madarian: "Gaat het? Hulp nodig?"

Gevallen engelen zijn één ding, maar een gevallen griffioen is erger. Vàilan probeert zijn trots zo veel mogelijk te beschermen en doet alsof het allemaal wel meevalt. Hij pakt het zakje op en geeft het aan Madarian.
Kan je dat zodanig repareren dat ik het weer kan dragen? Als er iets mee gebeurt ben ik er geweest. Maak het zakje niet open. Gewoon even dat touwtje repareren moet genoeg zijn.
Hij duwt de gebroken tak weg. Ik ga maar weer rennen, denk ik. Het is toch wat vervelend vliegen zo met die stomme vracht om m'n nek.

Madarian: "Is goed. Ik zal naar het zakje kijken. Maar als u merkt dat u gewond bent laat het dan alstublieft weten. Des te eerder behandeld, des te eerder genezen, des te makkelijker de reis gaat. Als u even een korte pauze nodig heeft dan kunnen we beter even rusten." Terwijl Madarian op antwoord wacht bekijkt hij het zakje. Er zat zo te zien een standaard knoop in, en die was losgeraakt. Madarian: "Sjurd, kun je hier een paar goede knopen maken? En dan kijk ik even mee. Ik ken alleen een standaard knoop en zo'n knoop is blijkbaar losgeraakt." Sjurd krijgt het zakje en knoopt langzaam het touwtje goed vast. Hij probeert even of het touwtje goed blijft zitten. Daarna doet hij het zakje weer om de nek van Vàilan. Sjurd: "Alstublieft."

Alleen m'n trots heeft een klein deukje opgelopen. Meer niet. Hij kijkt hoe Sjurd het touw herstelt en vervolgens wordt het tasje weer om zijn nek gehangen.
Bedankt. Hij strekt zijn vleugels nogmaals om te ontdekken of alles nog naar behoren functioneert.
Misschien een paar schrammen en... zodra hij met een vleugel slaat vallen er twee veren uit.
Vrees niets, dat hoort bij de tijd van het jaar. Neem ze mee of laat ze liggen, al zou dat laatste wat zonde zijn, hè? Je kunt er prima mee schrijven. Hij vouwt zijn vleugels weer op en laat Madarian en Sjurd weten dat de reis voortgezet kan worden.

Ondertussen, in een plek hier ver vandaan, stond een klein mannetje met een grote baard boven een groot boek.
"Onmogelijk, ONMOGELIJK..." Bleef hij maar mompelen. Knikkebollend stond hij daar maar. Zijn versufte blik keek in de verte. Hij gaf een kleine knik, alsof er iemand voor hem stond. Hij begreep wat er moest gebeuren.

Hij dwong zijn voeten om te bewegen richting de tafel in de buurt. Met één grote beweging gooide hij alles op de grond. Het glas spatte in het rond, maar het mannetje maakte het niet uit. Met een vinger in zijn baard kleine krulletjes makend, maakte hij met zijn andere hand een paar krassen in het eikenhout.

Na wat gefriemel ontstond er een pentagram. Hij sloot zijn ogen en begon langzaam de enige toverspreuk uit de spreken die hij kende. In het midden van de pentagram ontstond er een klein koekje. Zonder aarzelen slikte hij het koekje volledig door, al was het te groot voor zijn keel en moest hij een flink aantal keer kokhalzen.

Zijn ogen begonnen rood te kleuren en zijn bruine krullende haar werd... nou jha, bleef bruin, maar lichter... als hij lang genoeg in de zon bleef.... oké, het bleef bruin.

Hij zal de macht hebben, hij zal alles zullen doen onderwerpen. HIJ ZOU ALMACHTIG WORDEN.

off-topic: ik ben nieuw hier en zag dit, dus ik dacht; ik maak even een schurk voor de nabije toekomst. Het leek me leuk. Jha, heb ff de hele site doorgrondig bekeken xD