Sjurd: "Geen dank. We reizen samen. Als we zonder geschenk aankomen, kan het verkeerd aflopen." Sjurd pakt de veren op en geeft er eentje aan Madarian. Madarian: "Zonder geschenk? Euh..." Sjurd stijgt op. Sjurd: "Laat me raden... Geen geschenk?" Madarian knikt. Sjurd denkt even na. Sjurd: "Geen probleem. Hoop ik tenminste..." Sjurd is even in trance. Daarna zegt hij: "Geregeld. Een verkenner is in de buurt van onze route. Hij gaat een geschenk regelen. Toch wel handig dat u niet in je eentje bent, niet waar?" Madarian: "Sorry. Ik moet nog zo wennen aan al die 'sociale regels'." Sjurd geeft z'n paard de sporen. Madarian volgt. Hij houdt Vàilan wel wat in de gaten om vroegtijdig verwondingen te kunnen behandelen als ze er blijken te zijn.

Zodra Madarian en Sjurd weer in beweging zijn, zet Vàilan de achtervolging in. Hij blijft opnieuw op enige afstand van de paarden en houdt de omgeving in de gaten.

Vàilan...... klinkt het opeens, zacht, fluisterend, alsof de wind zelf spreekt. Vàilan blijft doorrennen.
Vàilan..... Hij stopt abrupt met rennen, maar laat Madarian en Sjurd doorgaan. Hij kijkt om zich heen en blaast een paar keer naar de bomen, alsof ze verantwoordelijk zijn voor het voortbrengen van de stem die zijn naam noemt.
Morgen... klinkt het. Vàilan loopt half de bosjes in en het enige bijzondere dat hij ziet is een mierenhoop, waar ontelbaar veel mieren druk bezig zijn met hun dagelijks werk. Hij kijkt aandachtig tussen de bomen, maar zelfs met zijn sterke zichtsvermogen kan hij niets vreemds waarnemen. Hij stapt weer uit de bosjes en ziet dat hij behoorlijk ver achter is geraakt.
Maakt niet uit, denkt hij bij zichzelf. Op het moment dat een behoorlijke wolkenpartij voor de zon schuift, kijkt hij omhoog. Een van de wolken heeft een donkere vlek die sterk de vorm heeft van Fyona's kop. De vlek verdwijnt vrijwel meteen doordat de wind de wolken verder duwt.
Moet dat nou, Fy, moet dat nou? Kom dan gewoon meteen tevoorschijn in plaats van mij zo te stalken.

Morgen....
Vàilan pakt abrupt een steen op en gooit het in een willekeurige richting.
Vooruit dan. Morgen. Maar geen dag later. Ik vind het niet leuk meer. Hij vervolgt zijn weg, en besluit om de achterstand vliegend in te halen.

Madarian kijkt even achterom. Geen Vàilan. "Sjurd, wacht even. Waar is Vàilan gebleven?" zegt Madarian. Sjurd kijkt achterom en net op dat moment komt Vàilan uit de bosjes. Sjurd: "Ah. Daar is hij." Madarian: "O ja. Moest zeker even een 'pauze' nemen." Sjurd: "Als men moet, dan moet men..." Madarian neemt een slok uit z'n veldfles. "Aaah. Lekker." Hij draait z'n hoofd weer naar de plek waar hij Vàilan laatst zag. Geen Vàilan. Hij kijkt wat omhoog, en ziet Vàilan vliegend dichterbij komen. Madarian en Sjurd laten hun paarden weer verder rijden.

Vàilan haalt Madarian en Sjurd in maar besluit om niet te landen. Ondanks het ongelukje van eerder vindt hij het toch leuker om te blijven vliegen, maar laat het stunten verder achterwege.
Ik heb geen zin om weer achter een vallend zakje aan te gaan. Omdat hij af en toe wat sneller gaat dan de ruiters onder hem, draait hij af en toe om, vliegt een stukje terug en haalt ze dan weer in.
Zal ik ze vertellen wat ons te wachten staat? Nee, ik heb het al een keer gezegd, misschien niet zo direct dat het meteen duidelijk werd, maar ik heb het wel gezegd. Ik heb geen zin om ze verder op te zadelen met gedoe, want hoe zouden ze reageren als ze wisten wat er morgen gaat gebeuren? Zelfs ik ben gespannen, terwijl ik weet dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Hopelijk krijg ik morgen wat antwoorden.

Madarian: "Sjurd, nog nieuws? Is de magiër al gevonden?" Sjurd: "Helaas nog niet. Wel een paar kleine kampen met orcs. Een paar daarvan in de buurt van Thylis. De kampen zijn te klein om een bedreiging te vormen. Ook is er weinig activiteit in de kampen. Alsof ze ergens op wachten." Een paar bochten verder zien ze de restanten van een karavaan. Een paar dode bewakers hebben een maar al te bekend symbool op hun schild en harnas staan. Die van Thylis. Madarian is even aan de grond genageld en roept dan: "Vàilan!" Hij gaat meteen van z'n paard af en gaat alle lichamen af op zoek naar overlevenden. Sjurd volgt hem meteen. Dan komen ze een lijk tegen van iemand met hetzelfde uniform als Aylin had. Madarian: "Is dit een Dracon?" Sjurd bevestigt dit met een knik. Sjurd: "De verwondingen lijken aangebracht te zijn door hetzelfde soort wapens als die de slachtoffers hebben. Maar Thylis en Draconia zijn toch bondgenoten? Hebben ze elkaar aangevallen?"

Vàilan hoort dat Madarian zijn naam roept. Hij kijkt omlaag en ziet de karavaan en de doden die erbij liggen. Hij bekijkt de uitrusting van de doden en ziet het wapen van Thylis.
Dat gaat de koningin niet leuk vinden. Vervolgens merkt hij een Dracon-soldaat op. Ook hij merkt dat de verwondingen overeenkomen met de wapens van ieder persoon, alsof ze elkaar hebben bevochten.
Nee he. Juist nu moet zoiets gebeuren. Maar wacht even... Hij zet vlug de daling in en landt bij de karavaan. Madarian kijkt hem vragend aan.
Dit is niet best. Gelukkig zijn we onderweg naar Draconia, zodat ik dit ter sprake kan gaan brengen. Jammer dat ik niet over de middelen beschik om het thuisfront op de hoogte te brengen. Hij loopt om de groep heen naar de dode Dracon.
Een rode. Ja, dat verbaast me niet. Sjurd geeft aan dat hij het niet helemaal begrijpt.
Net als dat er veel kleuren draken bestaan, zwart, wit, groen, blauw, rood, enzovoorts, is dat ook het geval bij Dracons. Aylin heeft mij ooit eens verteld dat vooral rode Dracons een nogal slechte reputatie hebben, zelfs binnen de Dracon-gemeenschap. Ze worden vooral geassocieerd met roversbendes en meer van dat soort onguur tuig. Het zijn vooral deze rode Dracons die zichzelf boven alles zien staan, nog meer dan de 'gewone' Dracons. Wat mij echter verbaast is dat hij alleen is. Een getrainde Dracon kan behoorlijk wat aanrichten, maar toch is het vreemd. Als ze op rooftocht zijn, gaan ze altijd met tenmintse drie of vier tegelijk. Hij denkt even diep na in zichzelf.
Dit hoeft nog niet te betekenen dat er een soort van oorlogsverklaring uitgaat dankzij deze actie. Bandieten die niet namens het rijk opereren heb je altijd. Ook in de geschiedenis van Aleria, helaas ook recente geschiedenis, is zoiets voorgekomen. Het is dankzij goede contacten, competente diplomaten en dergelijke dat het nooit de verkeerde kant is opgegaan. Ik denk dat we dit moeten beschouwen als een dergelijk feit. Een roof, niet in naam van het land maar uit eigen belang.

Shyla verschijnt weer en lijkt te praten tegen iets of iemand die ze niet kunnen zien. Dan krijgen ze allen het volgende door: Het is niet wat het lijkt. De karavaan was aangevallen door een grote groep orcs met Dracon wapens. Daarna is het lichaam van die Dracon neergelegd om te laten lijken dat de Dracons de aanval hebben laten uitvoeren. Er was een magiër bij die z'n gezicht verborgen hield onder een kap. Madarian: "Heb je bewijs hiervoor?" Shyla wijst een lichaam aan van iemand met een Thylis harnas en zegt: Ik praat nu met hem. Hij wil z'n naam nu niet geven. Pas als we bij één van de hoogste leiders zijn van de betrokken partijen. Madarian denkt hardop na: "Zou het degene kunnen zijn die Thorkel heeft omgebracht?"

Waarom moet het nou altijd gecompliceerder zijn dan nodig? Bah, ik had liever gezien dat mijn eerdere theorie zou gelden, dat was veel makkelijker geweest. Nu dit! Orcs? Nooit gezien, alleen van gehoord. Het verbaast me niet dat zij hier achter zitten. Ik hoop dat het bij zoiets blijft. In Aleria zijn een paar Orc-kampen gevestigd, en die worden daar gedoogd. De Orcs mogen er wonen onder voorwaarde dat ze zich aan de wetten van het land houden Voor zover ik weet is het nooit echt mis gegaan. De koningin MOET hiervan weten, maar hoe? Kan een van jullie iemand op de hoogte brengen? Zo niet, dan zie ik mezelf genoodzaakt om terug te keren. Ik zal wellicht te laat zijn voor de kroning en...ja, dat kan ik ook niet maken. Vreselijk! Uit frustratie trapt hij een paar keer met een achterpoot tegen een boom.

De reis zou te paard zo'n 5 dagen duren. Als ik zelf zou reizen zou ik het veel sneller kunnen. Wie weet red ik het nog op tijd naar huis en kan ik dan met volle snelheid richting Draconia gaan. We zitten nu in reisdag twee, nog drie te gaan en dan twee dagen daar weer na zou de kroning plaatsvinden. Het wordt krap, en ik zal alle kracht die ik in mijn lijf heb moeten aanroepen, maar ik zal slagen. Heren, ik denk dat onze wegen zich hier zullen scheiden. Vàilan maakt alvast een buiging en staat op het punt om met volle snelheid terug te vliegen naar Thylis.

Madarian: "Niet nodig Vàilan. Sjurd, kun je dit voorval doorgeven aan de troepen in Thylis, zodat ze de koningin kunnen inlichten? En misschien een verkenner of twee in de buurt laten weten wat hier gebeurd is? Misschien kunnen ze de cirkelmagiër hierdoor opsporen." Sjurd knikt en is even in trance. Hij geeft de beelden door, en wat volgens Shyla de reden is. Sjurd: "Gedaan. En een verkenner is vlakbij." Sjurd wijst in de richting waar ze naartoe reizen. Op dat moment komt er net een ruiter de hoek om met het uniform van de cirkel. De ruiter salueert. Madarian knikt. De ruiter kijkt rond en begint alles te bekijken. Madarian: "Wij moeten er weer vandoor. Laat ons weten wat je vindt, of wat je denkt dat er niet is." De ruiter: "Uw wens is mijn bevel, Generaal." Madarian: "Daar moet ik nog steeds aan wennen. Generaal... Zullen we?" Sjurd knikt, en beide kijken nu naar Vàilan.

De krullende baard begon langzaam te gloeien. Er zal gevaar dreigen. Misschien niet vandaag, maar binnenkort.... En misschien niet bij hem, maar iemand die dicht bij hem staat, emotioneel gezien. Een familielid? Een vriend? Hij wist het niet. Hij was te nieuw en niet sterk genoeg om de meeste van zijn gaves te begrijpen.

Hij was het bijna vergeten, maar hij was bezig met een ritueel. Zijn rode gloeiende ogen staarde in het rond naar een geschikt punt. Hij koost voor de tafel: standvastig, met moeite moet je zoiets verplaatsen en tekens staan erin voor altijd. Met zijn vieze nagels maakte hij een pentagram in het midden van de tafel. Met een snelle beweging trok hij een stukje baard af en legde in het midden. Om het niet uit te schreeuwen van de pijn beet hij snel op zijn hand, zodat er een straaltje bloed uitliep. Zodra het bloed het pentagram raakte, begonnen de randen te gloeien. Het stukje baard begon te zweven en het kleine mannetje deed een stap achteruit.

Binnenkort, zodra hij een reden kon grijpen, zou hij een moord plegen, zodat hij de grootste macht in de wereld kunnen grijpen. Maar voor grote macht, staat grote verantwoordelijkheid en grote rituelen. Het zal niet lang duren voor mensen hem zouden opmerken. Het beste wat hij kon doen, was zo veel mogelijk spreuken leren in die tussentijd, en dan zou iedereen zijn naam kennen: Ligwal, de alchemistische Magiër!

Vàilan kijkt argwanend naar Sjurd. Zodra een ruiter tevoorschijn komt met een voor hem vreemd uniform, hapt hij een keer naar de ruiter en neemt hij een dreigende houding aan.
Dus, Sjurd, jij hebt over grote afstand genoeg mensen op de hoogte gebracht van de situatie hier, en je weet zeker dat het succesvol was? Ik ben er niet zeker van, niet totdat ik het zelf aan de koningin heb verteld. Hij laat merken dat hij ergens diep baalt van het feit dat dit is voorgevallen, dat uitgerekend hij op pad gestuurd was en vooral ook de machteloosheid. In zichzelf denkt hij verder, nadat hij een stukje is weggelopen en ondertussen nogmaals tegen een boom geschopt heeft.
Ik had nooit met deze lui mee moeten reizen. Als ik gewoon op eigen kracht en op eigen snelheid en op mijn eigen manier had gereisd, had ik dit dilemma nu niet gehad. Het zou niks hebben veranderd aan deze moordpartij, maar men zegt niet voor niets 'wat niet weet, wat niet deert'. Wat voor verrassingen staan mij nu weer te wachten? Ik...ik moet terug. Ik moet dit persoonlijk aan de koningin vertellen. Zo zal zij weten dat het inderdaad waar is. Hij blijft mokkend rondjes draaien.
Ik kan het redden. Ik kan het redden.

Hij kijkt terug naar Madarian en Sjurd.
Sorry. Ik moet het zelf doen. Hij neemt een ferme aanloop, lanceert zichzelf de lucht in en vliegt zo snel als hij kan terug naar Thylis.
En als ik morgen dan Fyona tegenkom, dan zullen zij er geen hinder van ondervinden. Laat ze maar hun eigen missie volbrengen. Ik had nooit op pad gestuurd moeten worden.

Hij blijft zichzelf van alles verwijten, maar komt vervolgens tot de conclusie dat er niks meer aan te doen is. Voordat Madarian en Sjurd goed en wel beseffen dat Vàilan zo ineens vertrokken is, is hij al zo ver gevorderd dat er nog weinig van hem te zien is.

Madarian weet niets te zeggen tegen Vàilan nadat die z'n twijfels had uitgesproken, die blijkbaar worstelt met zichzelf. Voordat Madarian en Sjurd een passend antwoord kunnen bedenken is Vàilan opgestegen en vliegt met een noodgang terug. Madarian en Sjurd kijken elkaar even aan. Sjurd: "Zal ik dit ook maar laten doorgeven?" Madarian: "Doe maar. Misschien kunnen ze een ruiter sturen dat de boodschap doorgegeven is. Maar of Vàilan die gelooft?" Sjurd: "Nooit geschoten is altijd mis. En als het een bericht is met de koninklijke zegel moet hij het wel geloven. Toch?" Sjurd concentreert zich weer en geeft door dat Vàilan terug naar Thylis gaat. Madarian en Sjurd gaan intussen verder.

Verdorie, waar ben ik mee bezig? Vàilan denkt nog eens diep na.

Als ik terugga, loop ik de kans dat ik nieuws vertel wat eigenlijk geen nieuws meer is. Ik moet dan snel weer op pad om de kroning niet te missen. Ik kan me slechts inbeelden wat de koningin gaat roepen als ik opeens weer voor de deur sta...ja, dat zal niet prettig zijn. Ik moet erop vertrouwen dat Sjurd ervoor gezorgd heeft dat het nieuws bij de koningin is gekomen. Dan blijft er nog 1 ding over: Draconia inlichten. Ook daar moet men weten dat het niet is wat het lijkt dat het is. Maar...wil ik eigenlijk nog wel naar Draconia? Straks gebeurt er toch iets in Thylis en dan ben ik er niet.
Hij versnelt zijn tempo en blijft verder denken.
Laat die kroning toch! Wat voor idioterie wordt het als IK, een mengsel van twee beesten, een mensenland moet vertegenwoordigen. Ik snap best dat dat reacties teweeg gaat brengen. Nee, ik wil dit niet. Ik ga terug, ik blijf daar, ik ga naar mijn toren en ik kom er nooit meer uit. Kan mij het schelen. De koningin schrijft maar een brief en stuurt dat met een spoedbode mee, die in staat is om de afstand in de tijd die nog rest af te leggen.

Vàilan negeert enig gevoel van honger, dorst of moeheid en wil de reis in een keer afleggen. Naarmate de tijd verstrijkt, voelt hij een bepaalde energie naderen. Een energie die steeds sterker wordt.

Ze komt eraan.

Madarian en Sjurd komen aan bij de grens van Aleria. Daar staan een paar wachters die al hun spullen controleren. Wachter: "Nog iets aan te geven?" Madarian: "Zoals?" Wachter: "Drugs, sterke drank of rookwaar?" Sjurd: "Nee. Het enige 'rookwaar' die we hebben zijn de stukken vlees die we gerookt hebben omlanger te kunnen bewaren." Wachter: "Vooruit dan. Jullie mogen erdoor." Madarian en Sjurd pakken hun spullen weer in en reizen verder. Hun gedachten gaan naar Vàilan en wat er is gebeurd. Sjurd en Madarian krijgen na de grens gepasseerd te zijn een bericht van de verkenner. Geen aanwijzingen dat de magiër hier is geweest, behalve een kort spoor van voetafdrukken die aan beide kanten in het niets oplost. Ik heb wel een orc kamp gevonden van waaruit de aanval is uitgevoerd. Ik wacht op instructies. Madarian naar Sjurd: "Ze hebben de oorlog verklaard met die actie. Het liefst laat ik ze afslachten." Sjurd wil dit net doorgeven als Madarian verder gaat: "Maar als ik dat bevel geef, dan weten ze dat de list niet heeft gewerkt. En dat kan grote gevolgen hebben. Als beide landen de schijn van 'vijandigheid' ophouden, maar eigenlijk bondgenoten zijn, dan kan dat een voor grote verrassing zorgen bij de werkelijke vijand. Geef de locatie van het kamp door aan het leger van de Cirkel, en laat ze ook de koningin van Thylis inlichten inclusief deze gedachten. Ze moet zelf beslissen wat ze doet. Als ze niet ingrijpt kan het veel levens schelen. Grijpt ze wel in, dan zijn de gevolgen misschien groter dan in eerste instantie groter dan gedacht. De cirkelmagiër die Thorkel heeft vermoord is hierbij betrokken, en die is niet dom..." Sjurd laat ook dit weten aan de commandanten van het leger.

Als de avond valt, en de zon al bijna verdwenen is, is Vàilan nog steeds in de lucht. Zijn vleugels beginnen zeer te doen, zijn maag rammelt maar zijn wilskracht is nog steeds zo sterk als ooit.
Maar zelfs dat kan niet voorkomen dat het lichaam protesteert. Hij kijkt een keer achterom maar heeft weinig idee van hoe ver hij is gekomen in die vele, vele uren vliegen.
Geen paard die dit heeft kunnen bijhouden. Geen obstakels die mij in de weg hebben gestaan. Gelukkig was de wind zo vriendelijk om mee te werken. Morgen, als het licht is, zal ik Thylis al bereiken. Ik was niet eens Aleria uit! Dat zou overigens de eerste keer ooit zijn.

Naarmate de nacht steeds verder intreedt, wordt het voor Vàilan lastiger om fatsoenlijk te blijven vliegen.
Topconditie. Probeer maar eens uren en uren en uren op volle snelheid te vliegen.

De energie die hij eerder voelde, maar later wat afnam, steekt opeens weer de kop op en nadert hem.
Fy...Fyona? Iets groots vliegt over hem heen. Zware vleugelslagen klinken en dan volgt een luid gebrul.
Zeg, veertje. Je bent helemaal kapot. Ik ga je nu beetpakken en mee naar beneden nemen. Ik heb alvast wat eten bij elkaar gezocht.
Fyona...ik heb zoveel vragen.
Dat weet ik. Ga eerst eten en rust uit. Morgen heb je tijd zat om mij de schubben van het lijf te vragen. Vervolgens duikt ze op hem af, pakt hem voorzichtig beet in haar poten en begint te dalen. Vàilan laat het zonder tegenstand gebeuren, en zodra hij op de grond is gezet, laat hij zijn vleugels maar wat slap lang zijn lijf hangen en gaat hijgend liggen. Fyona landt voor hem en schuift een verse prooi naar hem.
Waarom doe je jezelf dit in Malassasnaam aan? Vàilan begint meteen met eten en wacht met antwoorden.
Het is belangrijk. Iets wat de koningin moet weten.
Ok. Hé, mooie sjerp.
Grrr.
Terwijl hij eet, loopt Fyona naar hem toe en wrijft zachtjes met haar snuit over zijn vleugels. Ze gaat vervolgens gestrekt liggen en wacht tot Vàilan klaar is met eten. Zodra hij het laatste naar binnen heeft gewerkt, loopt hij naar haar toe en gaat tegen haar aan liggen.
Moet je ons zien, begint Fyona.
Mooi toch? Vàilan neemt een wat andere lighouding aan en valt kort erna in slaap.

Een tijdje later krijgen Madarian en Sjurd een kort bericht door: Koningin van Thylis ingelicht. De strategie wordt nu besproken. We houden u op de hoogte. Madarian naar Sjurd: "Mooi. En nu voorwaarts." Hij geeft z'n paard de sporen. De reis gaat voorspoedig. Weinig oponthoud, behalve af en toe een verdwaald roofdier of een bandiet die snel uitgeschakeld wordt. Als de avond valt zijn ze nog in het bos. Ze maken een kamp, verzorgen de paarden, eten en drinken wat en rusten uit. Om de beurt houdt er eentje de wacht. Als Madarian de wacht houdt, voelt hij een arm om zich heen. Er is echter niemand te zien. Madarian: Shyla? Ben jij dat? Shyla: Ja. Wil je dat ik stop? Madarian: Nee hoor. Ik wou alleen zeker weten dat jij het bent die ik voel. Shyla begint Madarian wat meer te strelen. Shyla: Lastig om de omgeving zo in de gaten te houden, niet waar? Madarian: Als je onzichtbaar blijft valt het kijken wel mee. Shyla: O ja? Draai je eens om? Madarian doet dit en ziet een enkele wolf die er snel vandoor gaat. Shyla: Ik hou sowieso de hele tijd de boel in de gaten. Ik kan dat makkelijker dan jij. Madarian: Bedankt. Straks was ik wolvenvoer. Shyla: Dan had die wolf eerst door mij moeten gaan. Madarian: Euh... Je bent een geest... Shyla: En? Jij voelt me toch ook? Madarian wordt nu volledig omhelsd. Madarian:Dat is waar. Maar voor nu moeten we de omgeving in de gaten houden. Shyla laat Madarian weer los. Shyla: Is goed. Later dan... Dan is Sjurd aan de beurt om de wacht te houden. Madarian maakt hem wakker en gaat daarna slapen.

Auw. Vàilan opent zijn ogen. Hij komt langzaam overeind en merkt dat de capriolen van de dag ervoor nu hun tol beginnen te eisen. Hij loopt een stukje van Fyona weg en spreidt zijn vleugels.
Dat doe ik dus nooit weer. Hij draait zich om en kijkt een poosje naar de slapende Fyona. De zon begint langzaam op te komen en overal klinken al geluiden van vogels. Fyona maakt opeens een niezend geluid en komt overeind.
Gezondheid. Ze kijkt hem aan, strekt haar ledematen en gaapt een keer.
Hoe voel je je? vraagt ze aan hem.
Kon beter. Spierpijn....
Dat is dan echt je eigen schuld. Het is maar goed dat ik je heb meegenomen.
Ik dacht dat je vandaag pas naar me toe zou komen. Fyona likt haar klauwen en zwaait wat met haar staart.
Dat was de bedoeling, maar toen ik eenmaal doorhad wat je aan het doen was ben ik eerder verschenen. Ik wilde niet dat je je verder in de vernieling zou helpen.
Begrijpelijk. Zeg...het is pas kort geleden dat je vertrok, maar het voelt aan als een eeuwigheid. Hoe kan het dat ik weer over je droom? Fyona wrijft met haar snuit over zijn rug.
Ik heb ook dromen gehad over jou, al op de dag van mijn vertrek. Ik denk, nee, ik weet zeker, dat wij bij elkaar moeten zijn, dat wij voorbestemd zijn voor iets groots. Dit wordt hoe dan ook door hogerhand aangestuurd.
Wat zouden wij dan in hemelsnaam moeten doen? Vàilan hapt naar Fyona's staart, en krijgt een zachte tik tegen zijn kop terug.

Dat weet ik niet. Iets brengt ons naar elkaar, maar we zullen zelf moeten onderzoeken wat ons doel is.

Nou, voor mij hoeft het niet. Ik blijf liever gewoon in m'n toren als het kan. Trouwens, durf je nog wel de stad in?

Ik laat me door niemand behalve de koningin tegenhouden.

Laten we dan de reis voortzetten.

Fyona strijkt nogmaals met haar snuit over Vàilan's rug.
Moet dat nou? vraagt hij

Ja, dat moet. Het kriebelt alleen een beetje in m'n snuit en...oh jee. Fyona tilt haar kop op en niest een keer.
Nogmaals gezondheid. Fyona gromt wat en maakt zich klaar voor vertrek.

Hopelijk droom ik nu tenminste een keer fatsoenlijk. Of jij komt erin voor, of Thylis ligt in puin...het is nooit eens wat leuks, moppert Vàilan. Fyona loopt een heuveltje op en kijkt uit over lager gelegen gebied.
Ik kan erover meepraten. Maar...hoe kan een droom waar ik in voorkom nou niet leuk zijn?

Ehm...het is meer de manier waarop. Mysterieus, vreemd, beangstigend...in plaats van dat we bijvoorbeeld samen jagen, vliegen of leuke dingen doen.

Ik weet er alles van. Nou, eens zien wie het eerst in de stad is! Ze lanceert zichzelf met een paar fikse vleugelslagen de lucht in.
Die uitdaging neem ik graag aan. Vàilan vliegt achter haar aan, maar merkt dat hij het rustig aan moet doen.
Misschien een andere keer! Fyona kijkt achterom, draait om en gaat boven hem vliegen.
Als ik je moet dragen, hoor ik het wel.
Da's heel aardig, maar dat hoeft geen tweede keer, en zeker niet overdag.

De volgende ochtend eten Madarian en Sjurd nog even wat en gaan dan weer verder. Sjurd: "Hoe zou het met die griffioen gaan?" Madarian: "Die kan wel tegen een stootje. Dat had je gezien toen hij die smak maakte. Hoe lang denk je dat het heen en weer vliegen gaat kosten?" Sjurd: "Wij rijden door. Waarschijnlijk is hij nog een halve dag onderweg naar Thylis. En dan terugvliegen... Nog twee dagen." Madarian: "Dus we zien hem daar pas weer. Ook goed." Dan zien ze verderop een aantal reeën op hoge snelheid de weg oversteken. Daar vlak achteraan een paar wolven. Madarian: "Liever een ree dan ons."

Bijna thuis! Vàilan versnelt zijn tempo en haalt Fyona in, die nog steeds boven hem vliegt.
Doe je wel even rustig aan? Anders ga ik je wel dragen, of je het nou wil of niet! Vàilan negeert haar en blijft dezelfde snelheid aanhouden, alsof iets hem flink energie heeft gegeven.
Je bent nauwelijks twee dagen weggeweest, en nu al ben je zo blij dat je terug bent. Ik wil je wel eens zien als je maanden weg bent geweest. Fyona versnelt haar tempo ook en gaat weer boven Vàilan vliegen.
Ik wil niet maanden van huis weg zijn. Nooit, is het antwoord van Vàilan.
En wat als je koningin het je beveelt?

Geen idee...het hangt denk ik af van de opdracht. Ik denk dat ik er weinig zin in zal hebben.

En desnoods neem je ontslag.

Bijvoorbeeld. Dat zal toch weinig gevolgen hebben. Desnoods ga ik in het bos wonen in plaats van in de toren, maar ik weet dat Irina liever haar kamer beschikbaar stelt dan dat ik in de wildernis moet gaan leven.

Dat krijg je als je niet in het wild bent opgegroeid.

Ja, maar ik zou het wel kunnen hoor. Willen is een tweede...ik ben zo gewend aan menselijke aanwezigheid en zo...

De twee vervolgen hun conversatie en houden tijdens de reis een goed tempo aan.
We zijn er bijna, Vàilan. Ik ga voor de zekerheid niet zo verder. Ik ren het laatste stuk wel in mensvorm.

Goed, dan zie ik je zo. Ik ga eerst naar het kasteel, dan naar de grootste tuin. Ik zie je daar wel. Fyona daalt en landt tussen de bomen, terwijl Vàilan verder gaat. Hij ziet de zilveren platen op zijn toren al schitteren in het zonlicht. De stad ligt er vredig bij, en er is geen spoor van onrust of paniek.
Ik heb mijn verhaal klaar. De koningin zal luisteren, en ik hoop dat ze het respecteert. Ik keer niet meer terug naar Draconia. Ik blijf hier, hier en hier alleen. Punt.

Het kasteel komt dichterbij, steeds dichterbij, en Vàilan kan achter de gebrandschilderde ramen al beweging zien.
Thuis.... Hij kijkt omlaag maar ziet Fyona nog niet naar de stad rennen. Hij besluit om zijn volledige aandacht te richten op de aankomende confrontatie met de koningin.
Het balkon.

Madarian en Sjurd reizen zonder veel problemen verder. Dan horen ze een paard van achteren naderen. Ze stoppen en draaien zich om. In vol galop komt er een ruiter tevoorschijn. Het gezicht is niet te zien door de helm die hij op heeft. Hij stopt, trekt een zwaard en schild en begint op Madarian af te stormen. Madarian en Sjurd trekken beide ook een zwaard en schild. De ruiter haalt uit, maar Madarian weet de slag af te weren met z'n schild, en geeft de ruiter meteen een stoot met z'n schild terug. De ruiter valt van z'n paard af. Sjurd en Madarian stijgen snel af. De ruiter staat op en wil weer verder vechten, maar de zwaarden van Madarian en Sjurd staan nu op z'n keel. Madarian trekt de helm van het hoofd van de ruiter. Madarian: "Armod?!? Waarom?" Armod: "Om wat je dertig jaar geleden hebt gedaan!" Madarian: "Zijn de mijnen geen straf genoeg?" Armod: "Nee! Jij leeft nog..." Madarian: "Kende jij Thorkel?" Armod: "Van naam. Hoezo?" Madarian: "Ik heb één opdracht gekregen: ik moet de moordenaar stoppen van Thorkel. Een cirkelmagiër. Ik ga dwars door iedereen die me tegen probeert te houden als het moet. Daarna kunnen we dit één tegen één uitvechten. Loop me in de tussentijd niet voor de voeten." Madarian geeft Armod een vuistslag. Armod zakt bewusteloos neer. Dan loopt Madarian naar het paard van Armod en jaagt het paard weg. Daarna stijgen Madarian en Sjurd op en rijden snel weg. Sjurd: "Is het slim om hem te laten leven?" Madarian: "Nee, maar ik kan hem wel begrijpen. Later boetedoening. Eerst de moordenaar van Thorkel stoppen. Maar we moeten wel extra alert zijn vanaf nu."

Het balkon! Vàilan landt op het balkon van de troonzaal en begint tegen de deur te bonken. Twee bedienden openen de deur en Vàilan sprint de troonzaal in. Hij stopt voor de troon en kijkt de koningin aan.
"Vàilan!" roept ze verontwaardigd. "Jij hoort onderweg te zijn naar Draconia!"
Vàilan buigt zijn kop en legt zijn terugkomst uit.
Ik wilde het per se persoonlijk vertellen.
De koningin gaat wat minder gespannen zitten en knikt. "Dus jij hebt het ook gezien. Dan weet ik nu dat het inderdaad waar is wat me is verteld. Je had die...Sjurd?..niet in twijfel hoeven trekken, maar ik begrijp je actie wel. Echter, nu moet je vlot weer op pad als je nog op tijd wil zijn." Vàilan blijft naar de grond kijken en raapt zijn moed bijeen.
Ik wil niet. Ik blijf hier.
"Maar...Vàilan! Het is een opdracht, een taak, een missie, een weet-ik-veel, en als jij het niet gaat doen, wie dan wel?" roept de koningin.
Stuur een brief mee met een spoedbode, leg uit wat er is gebeurd met de karavaan en verontschuldig je voor de afwezigheid van iemand van ons land. Zo erg is het nou toch ook weer niet?
"Niet erg? We staan voor schut zo."
"Niet helemaal," klinkt het. Rafaël, die toevallig in de troonzaal aanwezig is, komt naar voren en legt uit.
"Hoe vaak heeft Draconia al eens belangrijke uitnodigingen afgewezen of genegeerd? Wij hebben altijd netjes onze plicht voldaan. Zij zullen het ook weten."
"Als we dat pad gaan bewandelen hebben we binnen korte tijd slaande ruzie," zucht de koningin. "Vàilan, waarom?"
Ik voel me niet prettig als ik ver van de stad ben. Hij kijkt naar Rafaël, die begrijpend knikt.
"Daar kan ik me in vinden," zegt hij. "Hij is hier opgegroeid, hier grootgebracht. Vind je het gek dat ie het moeilijk vindt om ook maar voor korte tijd deze plek te verlaten? Dat komt zo vaak voor." De koningin zucht nogmaals en laat dan schrijfspullen aanleveren.
En bovendien heb ik een hekel aan de sjerp. Hoe kan een wezen als ik nou een mensenland vertegenwoordigen? Dat was vanaf het begin al een zot idee.
"Goed dan. Je blijft maar hier. Ik laat twee spoedbodes gaan die elk een andere route zullen nemen. Zij zullen van elkaar weten dat ze op pad zijn. De eerste die aankomt zorgt ervoor dat de tweede ook goed opgevangen wordt. Moet je nog iets kwijt?"
Irina.
"Nog steeds flink ziek, dat gaat echt niet in twee dagen over."
En Fyona. Zij komt weer hier naartoe.
"Ik dacht dat ze weg was," zegt de koningin. Vàilan legt uit over hun recente ontmoeting en de mogelijke reden.
Ik ga in de tuin wachten. Hij buigt een keer en wil naar de tuin lopen.
"Vàilan," zegt de koningin. Hij draait zich om en kijkt haar aan.
"De stad is niet veel aan als jij er niet bent. Ik had het kunnen weten."
Geeft niet. Ik ben er weer. Hij draait zich om en verlaat de troonzaal.

Fyona, die eerst het idee had om 's nachts naar de stad te rennen, bereikt de poort en wordt binnengelaten door verbaasde wachters.
"Zag je d'r rennen? Dat is niet menselijk!" fluistert een van de wachters. Fyona kijkt hem grijnzend aan en strijkt met een hand door haar lange, gitzwarte haar.
"Goed gezien. Zeg het voort: Fyona is weer terug. En ditmaal is ze niet van plan om te vertrekken! Ik hoor bij Vàilan, en Vàilan hoort bij mij. Wie het waagt om ons wat aan te doen is er geweest. Wij twee zijn samen een." Ze kijkt om zich heen en ziet nog net een Broederschapslid een gebouw in verdwijnen.
Waag het eens. Ach, laat ze maar komen. Als ze eenmaal weten waar ze mee van doen hebben, laten ze het wel uit hun hoofd.

Vervolgens begeeft ze zich naar het kasteel, en vervolgens naar de grote tuin. Zodra ze daar aankomt ligt Vàilan al op haar te wachten. Fyona verandert weer naar draakvorm en begroet hem.
Zo, begint ze, wat nu?
Niks. Helemaal niks. Laat de toekomst maar komen. Ik ben er klaar voor.

Met zijn lange dunne benen kon hij moeilijk opstaan. Waar was hij nu terecht gekomen?
Hij keek geschrokken om zich heen en begon zachtjes te roepen naar zijn moeder.
Zijn geroep echo'de, maar hij kreeg geen antwoord.
Verloren legde hij zijn oren in zijn nek en liep wat heen en weer. Zijn benen trilden onder zijn gewicht. Hij was het niet gewend om te lopen zonder de steun van zijn moeder.
De wind zorgde ervoor dat hij het koud had. Hij had dan ook maar een dunne vacht en een smalle lichaamsbouw. Hij was geen ruige.

Wanhopig keek hij door de bomen heen. Misschien zou zijn moeder alsnog verschijnen. Hoe langer hij wachtte, des te kouder hij het kreeg. Zelfs hij kon bedenken dat hij zou sterven, als hij niet snel zou bewegen.
Met een gebogen nek begon hij nog meer stappen te zetten en liep langs de bomen heen. Deze plaats was nieuw voor hem. Het rook er heel anders, er zat een nare geur aan alles hier. Het smaakte er ook anders. Veel minder van smaak en soms zelfs bitter.
Hij snoof wat stof uit zijn neus. Dat ook nog, het was hier onwijs stoffig. Dat hadden ze niet op de lange weides.

Zijn voorhoofd jeukde wat. Hij wreef het tegen de bomen aan, maar tevergeefd. De jeuk bleef. Daar zou zijn hoorn gaan groeien, wat nu maar een klein bobbeltje is.

Na een tijd zonder noemenswaardige incidenten komen Madarian, Shyla en Sjurd aan in de hoofdstad van Draconia. Ze gaan naar het kasteel, en worden tegengehouden door een wachter. "Halt! Waarvoor komt u hier?" Madarian: "Wij komen hier om een oorlog te voorkomen." De wachter kijkt Madarian aan en ziet dat het geen geintje is. Wachter: "Op dit moment is er een overgangssituatie. Er wordt een nieuwe leider gekozen." Madarian: "Ik neem aan dat er intussen een regent is? Mogen we die spreken?" Wachter: "De opzichter is in de gang. Vraag aan hem of u de regent mag spreken."

Hij begon het steeds kouder te krijgen, ook al had hij al vele kilometers gelopen. De jonge eenhoorn kon geen warmte vinden bij de hoge bomen of in het lage gras. Vermoeid bleef hij stil staan om even om zich heen te kijken. Zijn oren gingen omhoog om wat geluid om te vangen. In de verte klonk het gezang van een kleine vogel.
Enthousiast draafde de jonge eenhoorn naar het gezang toe. Hij kwam terecht bij één van de vele hoge bomen die allemaal op elkaar leken. De jonge eenhoorn keek omhoog om te zien of hij de vogel kon zien waaruit het gezang klonk. Het gezang werd luider, maar nog steeds kon hij niks zien. Zachtjes begon de eenhoorn geluiden te maken om aandacht van de vogel te trekken. Het werd stil.

De eenhoorn liet zijn hoofd zakken en draaide zich om om verder te gaan lopen, toen hij zachtjes poten voelde op zijn rug. Hij draaide zijn hoofd om naar zijn rug toe en zag de kleine vogel. De vogel pikte in de kleine zachte haren van de eenhoorn en at af en toe een korrel die hij tegen kwam. Tevreden liep de jonge eenhoorn door met zijn nieuwe gezelschap op zijn rug.

Een tijd lang liggen Fyona en Vàilan voor zich uit te staren nadat hij zijn heimwee had opgebiecht.
Werkelijk, je bent vergroeid met deze stad. Zelfs een korte reis is al te veel voor je, is het antwoord van Fyona. Vàilan staat op en loopt rond, strekt zijn vleugels en drinkt wat uit de fontein.
Ik kan er niks aan doen, is zijn antwoord. Fyona snuift hard en schudt haar kop.

Het was jouw taak om dit te doen, en eerlijk gezegd is het een hele eer. Zo ken ik je niet...nauwelijks, Vàilan. Sinds wanneer zou jij je koningin niet willen dienen? Vàilan kijkt haar aan en denkt na.

Ik ben gewoon bang dat er van alles met de stad gebeurt als ik weg ben, dat Irina iets overkomt. Ik zou het mezelf nooit vergeven.

Ook Fyona komt nu overeind en stijkt met haar snuit over Vàilan's rug.
Maak je daar geen zorgen over. In jouw afwezigheid kan ik hier alles in de gaten houden, zegt ze

Ach, het is toch al te laat. Ik kom nooit meer op tijd in Draconia aan, zelfs al zou ik non-stop vliegen. Vàilan gaat liggen en sluit zijn ogen.

Dat denk je, maar ik weet wel iets, antwoordt Fyona.

Als het maar geen pijn doet vind ik alles prima, antwoordt Vàilan.

Jij gaat die sjerp terughalen en dan vlieg je in een stuk door naar Draconia. De kracht die jij in je hebt en de kracht die ik jou kan geven zal je in staat stellen om dingen te doen die je nooit voor mogelijk zou hebben gehouden.

Ik dacht dat jij niks kon met magie? vraagt Vàilan verbaast.

Dit is geen magie, dit gaat verder dan dat. Moeilijk uit te leggen. Voel je niet de bond die wij hebben? Wat er tussen ons bestaat en groeit? Vàilan, wij kunnen veel met elkaar bereiken. Heel veel. Laten mij deze mogelijkheid aangrijpen om jou te helpen om je taak te vervullen.

Vàilan gaat zitten. Je hebt gelijk....doe het!

Fyona gromt wat, snuffelt zijn rug en concentreert zich. Vrijwel direct daarna voelt Vàilan een onbekende kracht door zijn lichaam stromen. Langzaam raakt hij eraan gewend.

Zo. De dag zal je leiden, de nacht zal jou niet durven uitputten. Sterker nog, de nacht zal je voeden. Vàilan loopt wat rond en merkt dat hij fitter is dan ooit tevoren.
Als ik er maar geen zwarte veren van krijg. Beheks me niet met de schaduwen!

Fyona gromt en duwt hem omver.
Dat zou ik nooit kunnen doen, al zou ik het willen. Ik kan alleen maar donkere, schaduw- en nachtgerelateerde krachten bieden, omdat dat alles is wat ik heb. Was ik bijvoorbeeld een gouden draak geweest had ik weer andere dingen gekund. Maar nee, de Schaduwmoeder maakte zich meesteres over mijn wezen. Fyona likt Vàilan vervolgens over zijn kop als teken van excuus.

Ga nu, Vàilan. Je komt nog te laat!
Zonder verdere vragen te stellen snelt hij naar de troonzaal, legt direct uit wat er gebeurd is en krijgt de sjerp en het geschenk weer omgehangen.

"Kom snel terug, en doe voorzichtig. En Vàilan, maak je niet teveel zorgen. Als ik dit land niet kon leiden en beschermen, zou ik hier niet gezeten hebben," is het antwoord van de koningin. Vàilan buigt zijn kop, verlaat het kasteel en vliegt met een ongekende snelheid richting Draconia, in de hoop om de kroningsceremonie nog te kunnen meemaken.

Laatste edit 20-06-2014 12:57