Questyn zit ondertussen op de grond met haar rug geleund tegen de bank waar Dariel op zit. GroteMop houdt al uren alles in de gaten wat er buiten gebeurd. Ze heeft Madarian even gezien. En Linctus heeft ze ook gezien, maar die ging strompelend verder.

Zei Mop nou dat ik verliefd ben op Linctus?, denkt Questyn. Zo voelt het niet. Ze weet eigenlijk ook niet wat ze precies zou moeten voelen. Maar ze voelt wel een diepe genegenheid voor deze man. Maar dat ligt niet in de baan van verliefdheid. Ach, grinnikt ze, die verliefde doos kijkt door een roze bril. Haar Madarian. In zo'n korte tijd helemaal hotel de botel zijn. Eerst ziet ze een zoet broodje, zegt honger, om dan naar het broodje in haar hand te staren, en geen hap door haar keel kunnen krijgen. Een glas mede zou haar geen kwaad doen overigens, dan zou ze wat rustiger worden. Questyn ziet haar vriendin verdrietig op de kussens tegen het raam zitten. Ze zucht. Ze kan niets voor haar doen.

Dan komt de ekster weer door het bovenraam vliegen. Hij gaat op de knie van Dariel zitten, zodat hij Questyn diep in de ogen kan aankijken. Hij laat Linctus zien. Een strijd van vluchten, en zwaar gewond zijn. Hij is in de buurt. "Dariel je moet me helpen, Linctus is in de buurt, maar ik herken het steegje niet waar hij zit." Dariel legt zijn handen op de slapen van Questyn's hoofd. "We kunnen hem via de winkel naar binnen krijgen. Hij zit twee steegjes hier vandaan. Ik kan hem wel dragen, maar je moet me wel helpen. En als Grote Mop mee gaat, om te kijken of we veilig langs de twee stegen terug kunnen, dan hebben we hem zo hier."

Ze lopen naar beneden. "Loop naar die steeg, daar is hij", Dariel wijst het aan. "Zodra jij er bent, loop ik er heen. Grote Mop, houdt jij het vanuit de deuropening in de gaten? "

Questyn trekt haar cape recht, doet haar capuchon op, en loopt rustig naar de steeg. Onopvallend lopen is geen probleem. Ze draait de steeg in, en ziet Linctus tegen de muur zitten. Ze negeert de stank die van hem afkomt. Ze is wel wat gewend met dieren. Ze knielt bij hem neer. Hij wil beginnen te praten, maar Questyn legt een vinger op zijn lippen. "Je hebt tijd nodig, dus nu moet je even goed luisteren naar mij. Dariel mijn vriend komt zometeen de hoek om, en wij zullen je naar zijn huis brengen. Je ziet Grote Mop bij de deur van zijn winkel staan. Daar gaan we naar toe. Als we binnen zijn mag je schelden en mopperen wat je wilt, maar nu stil blijven" ze zegt dit, terwijl ze strak in zijn ogen kijkt. Haar serieuze ogen lijken gevaarlijk. Dariel komt de hoek om. Questyn haalt haar cape van zich zelf af, en legt deze over de schouders van Linctus. Ze trekt de capuchon over zijn hoofd, en samen met Dariel aan de andere kant van Linctus, beginnen ze de steeg uit te lopen.

Laatste edit 04-05-2016 14:14

Linctus wordt ondersteund door een oude man en Questyn. Hij heeft enorm de neiging om er tegenin te gaan. Hij wil zich losrukken en vertellen dat ze op moeten rotten. Dat het hem allemaal niet kan schelen wat er met hun gebeurd. Of wat er met Linctus zelf gebeurt. Heeft zin om te schelden en de ergste beledigingen naar hun hoofd te werpen. Maar hij doet het niet. Hij kijkt nors een beetje vooruit terwijl hij naar de winkel wordt geleidt.

In de winkel ziet hij de boerin ook staan. Ze kijkt beteuterd. Linctus heeft het idee om haar op te vrolijken. Ze lijkt er namelijk erg over in te zitten wat er met Madarian gebeurd. Linctus strompelt naar de boerin toe. “Ik weet dat je bezorgt bent over Madarian.” Begint Linctus. “Maar wees niet bang. Mocht hij doodgaan dan help ik je met een begrafenis. De dood zal ook voor hem een zoete verlossing zijn.” Op een of andere manier lijkt de boerin echter geen troost te vinden in de woorden van Linctus.

Dan komt Madarian een steegje uit. Hij heeft de kleding weer aangetrokken die hij van de waslijn had afgehaald. Wachters zijn druk zoekende, maar laten hem lopen. Een wachter zegt tegen hem: "Ga naar binnen en sluit ramen en deuren!" Madarian knikt en draait licht weg. Dan ziet hij een zwaar bewaakt gebouw. Als hier de hertog niet is, dan weet ik het ook niet meer...

Hij loopt onopvallend rond het huis, en ziet een raam op de tweede verdieping open staan. En het raam is te bereiken via het dak van het huis ernaast. Madarian bekijkt het huis ernaast goed. Hij kleedt zich uit zicht weer om en begint aan de klim. Eerst een muur aan de achterkant op. Dan via de muur het dak op. Hij kijkt rond. Niemand ziet hem. Hij neemt een aanloop, en springt geruisloos naar het raam. Hij kan net het kozijn vastpakken. Voorzichtig trekt hij zich op en kijkt door het raam een gang in.

Niemand links of rechts. Hij gaat het raam naar binnen. Hij hoort links stemmen. Hij sluipt voorzichtig naar de stemmen toe. Aan het iende van de gang is een trap naar beneden, die leidt naar een grote hal. Aan het eind zit de hertog op een troon, omringd door een paar lijfwachten. Er zit geen muur aan de zijkant van de trap. het is een hoge hal, en het plafond heeft allemaal bogen, waar balken tussen zitten. Hij klimt de eerste balk op, en springt geruisloos naar de volgende balk, als er een wachter binnen komt. De hertog: "Wat is er aan de hand?" Wachter: "We zijn op zoek naar een dief, mijnheer. Hij is vlakbij gesignaleerd." Deze hal heeft hij al eerder gezien, en hij weet wat hij moet doen.

Hij springt geruisloos en ongezien van balk naar balk, totdat hij vlakbij de hertog is. Hij doet al z'n spullen in de tas. Daarna houdt hij z'n tas in de linker en de twee brieven in z'n rechter hand. Hij neemt even diep adem, en springt vlak voor de hertog op de grond, reikt meteen de brieven aan, laat z'n tas vallen, buigt en zegt: "Van koning Alexander de eerste, mijnheer." De hertog schrikt zich rot. De lijfwachten trekken meteen hun zwaarden en houden deze vlak tegen de nek van Madarian. Madarian zegt: "Ik plaats mijn leven liever in uw handen, mijnheer, dan in die van de corrupte commandant van de wacht!" De hertog: "Wat is er aan de hand?" Madarian: "Herkent u de zegel niet van de koning?" Na een knik van de hertog pakt een ijfwacht de brief aan en laat deze zien aan de hertog. "Maak open." zegt de hertog. Dan komt de commandant van de wachters binnen. "De hertog aanvallen? Mannen, neem hem mee!" Madarian: "Nee. Ik bezorg de brief van de koning die jij hebt onderschept!" De commandant schrikt zichtbaar iets. De hertog kijkt vragend naar Madarian, dan naar de commandant. Dan draait de hertog naar de commandant, en loopt wat naar hem toe. Inmiddels is de commandant vlakbij Madarian en de hertog. De hertog: "Klopt het wat hij zegt?" De commandant kijkt de hertog angstig aan. De hertog kijkt de commandant doordringend aan: "Het klopt wat hij zegt, nietwaar?" De hertog draait z'n hoofd naar Madarian. De commandant weet dat het spel uit is, trekt z'n zwaard, en steekt de hertog neer. De lijfwachten steken daarna de commandant neer.

Als de hertog neer valt, roept Madarian: "HELER! WE HEBBEN EEN HELER NODIG!!!" Madarian probeert uit alle macht de wond iets te helen. Dan pakt hij een helingsdrankje uit z'n rugzak. Hij drinkt eerst zelf een slokje, en geeft het daarna aan de hertog. Intussen wordt de zaal verder ontruimd. Dan komt de heler uit een zijgang. Madarian wordt meegenomen naar een aparte zaal. Hij wordt gefouilleerd, maar ze vinden niets.

Alles ging zoals in het visioen, maar dat de commandant de hertog zou neersteken had hij niet gezien. Een paar wachters, samen met een paar lijfwachten van de hertog houden hem nauwlettend in de gaten. En nu maar hopen dat de hertog het overleeft. Madarian weet waar de hertog is gestoken. Hij probeert het pad te bepalen van het zwaard. Hij schat in dat het zwaard door de linker long is gegaan. Even later komt er iemand aan en vraagt naar de ingrediënten van het drankje die Madarian gegeven heeft. Madarian noemt ze half in gedachte op. Een tijdje later komt dezelfde persoon naar binnen, en hij krijgt de opdracht om haar te volgen. De lijfwachten en wachters omringen Madarian als ze door het gebouw heen lopen...

Laatste edit 04-05-2016 15:31

Questyn denkt na over wat Linctus zojuist over Madarian zei. Maar wees niet bang. Mocht hij doodgaan dan help ik je met een begrafenis. De dood zal ook voor hem een zoete verlossing zijn.

Al vanaf de eerste ontmoeting kan Questyn geen vat krijgen op beide mannen. Ze lijken zo veel te verbergen. Van kleins af aan noemen haar tante en haar moeder haar de kleine onderzoeker. Altijd bezig om raadsels op te lossen. Toch hebben haar moeder en haar tante haar geleerd, om niet een nieuwsgierig aagje te worden, geen vragen stellen, maar gewoon blijven kijken en gegevens verzamelen.

Waar Madarian ook mee bezig is nu, Grote Mop moet nu even bij hem vandaan blijven. Of dat gaat lukken. Ze zou alleen maar Madarian afleiden. Dan schiet haar iets te binnen. Afgelopen dagen is Madarian heel druk bezig geweest met de wachters. Ze laat alle informatie langs komen in gedachten. Hij moet eerst iets belangrijks afhandelen, en het heeft met de wachters te maken. Dan denkt ze aan Linctus. Hij is ook niet veilig voor de wachters. Het beeld dat de ekster haar gaf, was dat hij achter haar huifkar weggeleid werd door wachters.

Dariel heeft iedereen naar boven gebonjoured. De gordijnen zijn dicht, en Grote Mop kruipt gelijk naar haar plekje, waar ze zicht heeft op het plein. Ze duwt het gordijn voorzichtig opzij, en kijkt vol hoop rond om te zien of ze Madarian ergens ziet.

Dariel stelt zich voor aan Linctus. "Ik ben een goede vriend van Questyn. Je bent hier veilig voor van alles. Als Questyn je vertrouwt, dan vertrouw ik je ook. Als je wat nodig hebt, zeg het maar. " De oude man is niet onder de indruk van het norse gedrag van Linctus. Questyn wist dit wel.
"Linctus", vraagt Questyn. "Ik wil me eigenlijk nergens mee bemoeien, maar ik zit nu in een situatie dat ik wel moet. Ik geloof namelijk niet, dat ik veilig door de straten kan hier, nu ik geassocieerd word Madarian. Wat er vanmorgen bij de wachters is gebeurd, dat het fout ging, en Mop en ik weg moesten, ik weet niet... " Questyn kijkt bedenkelijk naar de grond. Dan gaat ze verder. "Hoe onveilig zijn Mop en ik, kunnen wij hier veilig weg naar de boerderij terug. Kunnen wij misschien wat doen? En Mop gaat denk ik niet mee terug naar de boerderij zonder Madarian." Ze zucht. Ze praat als een nerveuze ekster. Maar ze is echt de weg even kwijt.

"Hoe onveilig zijn Mop en ik, kunnen wij hier veilig weg naar de boerderij terug. Kunnen wij misschien wat doen? En Mop gaat denk ik niet mee terug naar de boerderij zonder Madarian." Hoort Linctus. Het is niet de bedoeling dat ze aan mij gaan hechten net zo min als ik niet aan hun moet hechten “Ik weet niet wat er gebeurde vanochtend.” Begint Linctus. “Maar Madarian staat schijnbaar te boek als misdadiger. De zwarte vos noemde ze hem. Hij zou nog vast moeten zitten. Schijnbaar was er dus ene legitieme reden om hem te arresteren. Hij ontsnapte echter en als hij een goed stel hersenen heeft is hij nu zo ver mogelijk van deze stad vandaan. Als hij nog leeft.”

Linctus ziet de wanhoop in de ogen van de boerin. “Even concentreren ja.” Linctus lijkt iets geïrriteerd. “Het grote probleem is niet Madarian. Ik heb gezien dat er meerdere corrupte wachters zijn. Een van de wachters probeerde namelijk de bandieten te bevrijden. Ik heb ze kunnen stoppen, maar…” Linctus kijkt naar de wonden die nog zichtbaar zijn. “Maakt ook niet uit. Het punt is dat we niet kunnen wachten op Madarian en niet terug kunnen naar de boerderij. Wie weet hoe hoog de corruptie gaat. Voor hetzelfde geld is de Hertog ook hierbij betrokken.” Linctus rekt zich uit. “We kunnen ons schuilhouden in het bos. Questyn kent daar de weg. Ik kan jullie veilig houden en begeleiden tot het bos. Daarna staan jullie er alleen voor en scheiden onze wegen.”

“We moeten alle aanwijzingen hier vernietigen. De huifkar kunnen we in bra….” Linctus herinnert zich het verhaal van Questyn. “Ik ken een wachter hier, die kan ons wellicht met de huifkar laten gaan. Dan hoef je die niet achter te laten of te verbranden.” Zegt Linctus tegen Questyn.

Al snel wordt het gerucht verspreid. De hertog is aangevallen. De een zegt dat het degene geweest is die voor de wachters gevlucht is, de ander spreekt dat tegen, en zegt dat het de commandant van de wacht is. Wat wel duidelijk is, is dat de hertog gewond is, en dat de commandant van de wacht dood is.

Madarian wordt een ruimte ingeleid waar een bed staat. Daar ligt de hertog in. De heler loopt langs Madarian heen en knikt even naar hem. Madarian komt vlakbij het bed en ziet de hertog bewegen. Hij knielt voor het bed. De hertog geeft een wuif met z'n handen. De wachters gaan weg. De lijfwachten blijven. Als de wachters de deur uit zijn, zegt de hertog zacht: "Je komt de stad binnen. Zet de stad op stelten omdat je een bandietenbende eigenhandig opgerold hebt. Je ontwijkt alle wachters. Je ploft uit het niets vlak voor me neer." De hertog haalt even een paar keer adem en vervolgt: "Daarna ontmasker je de commandant en redt mijn leven. Dat is een flinke lijst. Nu begrijp ik ook dat de koning je heeft ingeschakeld, zwarte vos!" De hertog haalt weer een paar keer adem. "De brief verklaart veel, maar niet wat je opdracht is. Ik wens je veel succes met het uitvoeren van je opdracht. Geef hem z'n spullen terug, verdubbel de beloning voor het oprollen van de bende, en laat iedereen weten dat hij vrij is om te gaan." Madarian zucht diep van verlichting en zegt: "Mag ik verzoeken dat ik niet de zwarte vos genoemd wordt, maar Madarian, mijnheer?" De hertog: "Zoals je wenst." Madarian: "Dank u mijnheer. Ik hoop dat u snel weer herstelt." De hertog: "Dat komt wel goed Madarian. En nu moet ik rusten."

Madarian staat op, maakt een buiging, draait zich om en verlaat de kamer. Daar krijgt hij z'n spullen terug en wordt naar een andere kamer geleid waar hij z'n beloning krijgt. De stadsomroepers worden opgeroepen om naar het stadhuis te komen. Dat was dat. Toch voelt hij zich niet op z'n gemak. Er zit hem nog iets dwars, maar wat? Als hij een wachter langs een raam ziet lopen weet hij het. Er zullen vast corrupte wachters zijn die niet blij zullen zijn met deze uitkomst.

Als Madarian de deur uit loopt gaan de stadsomroepers de stad in. Madarian denkt na. Wat nu? Proviand inslaan. Voor een harnas zorgen, en niet te vergeten die kleren terugbrengen. En GroteMop en Questyn zoeken natuurlijk.

Laatste edit 04-05-2016 16:09

Llaeth was niet ver van de stad vandaan, aan de rand van een beekje in het bos water aan het drinken. Haar donkere cape met fijne blauwe sierwerken aan de randen, was net één slag te groot voor haar lichaam, maar het was het enige waar ze zichzelf in kon verschuilen. Meestal droeg ze haar capuchon over haar hoofd, maar nu hing deze over haar schouders, omdat ze toch alleen was. Haar lange, spierwitte haar leek een lichtblauwe gloed te hebben op bepaalde uren van de dag, en haar bleke huid deden haar soms lijken op een spook. Het enige wat een beetje leven in haar uiterlijk blies waren haar felle, grijsgroene ogen.

Ze zat hier voor haar gevoel al uren, rustig bij te komen van de lange reis. Hoe ver nog...?
Verdronken in gedachten staarde ze voor zich uit, niet lettend op het rumoer dat, als ze zich in zou spannen, gehoord had.

Legendes, volksverhalen, kronieken geschreven door de grootste geleerden...allen staan ze vol met verhalen over helden, monsters, goede daden en vreselijke rampen. Hoewel de meeste legendes elkaar vaak tegenspreken als het over hetzelfde verhaal gaat, zijn er altijd uitzonderingen. Alle legendes zijn het over deze figuur eens. Waar hij vandaan kwam, wat zijn naam ooit was, waarom hij tot de duisternis werd verleid.

Dit is het tragische verhaal van een jonge edelman, geboren als Vàilan Falcori. Het huis Falcorus, af en toe Falcori genoemd door dichters, dook voor het eerst zo'n tweeduizend jaar geleden op. De stamouders waren van onbetekenende geboorte, maar door hun diensten tijdens de Oorlog van de Zeven Kronen werden ze door de koning van hun rijk in de adelstand verheven en tot hertogen van de Oostelijke Provincies benoemd. Gedurende zo'n vijfhonderd jaar regeerden de hertogen en hertoginnen van het geslacht Falcorus met harde, maar rechtvaardige hand over hun gebied, en stonden zij de vorst of vorstin direct bij als de nood aan de man was. Dat veranderde toen koning Madarius I de macht greep. Zijn hebzucht en paranoia kende geen grenzen, iedereen was tegen hem...zo vond hij. Niemand weet hoe hij het voor elkaar kreeg om zijn persoonlijke leger zo uit te breiden dat hij alle hertogdommen stuk voor stuk kon veroveren en zo een, naar eigen zeggen, 'Kroonrijk' kon scheppen waar alleen hij alle macht en alle zeggenschap had. Huis Falcorus was als een van de eersten aan de beurt...

Het leek zo'n vredige dag. Vàilan was net ontwaakt en had die dag niet bijzonder veel te doen. Al vele maanden bracht hij regelmatig tijd door met een dame van ongeveer zijn leeftijd, door haar vader min of meer aan hem gekoppeld. Hoewel ze op het eerst nogal weinig van elkaar moesten hebben, groeiden ze dicht naar elkaar toe en keken ze al uit naar het aanstaande huwelijk. Het was die vredige dag waarop Vàilan, geheel volgens gebruik, een sieraad aan zijn geliefde gaf dat hij met eigen hand had gemaakt. Samen genoten ze van de ochtend, waarvan ze hoopten dat er geen eind aan zou komen. Toen het eerste projectiel insloeg in het kasteel en daarmee de droom verstoorde, kon hij nog niet weten dat die dag de zwartste uit zijn leven zou worden.

Ze renden voor hun leven naar de eerste de beste veilige plaats die ze konden vinden. Vàilan wilde vechten, maar zijn aanstaande weerhield hem hiervan. Hij wist haar echter over te halen en de wapens op te pakken. "Als het de wil van de Ene is, dan zij het zo," zou hij tegen haar gezegd hebben. Ze trokken ten strijde, maar de overmacht was te groot. Ze werden van elkaar gescheiden. De kreet van zijn geliefde, wiens naam we niet meer weten, bracht hem tot wanhoop. Hij vocht de troepen van de koning van zich af terwijl hij naar haar toe ging. Toen hij haar eenmaal vond, was het te laat. Een koninklijke dolk had een einde gemaakt aan hun droom, hun hoop, hun liefde. Hij pakte haar in zijn armen en schreeuwde het uit, en vervloekte alles en iedereen die hier verantwoordelijk voor was. Tijd om te rouwen kreeg hij niet...hij moest vechten. Of hij zou leven of sterven kon hem niks meer schelen. Alles wat hem dierbaar was, werd hem ontnomen. Zijn lief, zijn ouders, zijn huis, zijn titel, zijn toekomst. Van achteren werd hij bewusteloos geslagen en meegenomen. Toen hij weer bij kennis kwam werd hij gedwongen toe te kijken hoe de commandant van het leger het levenloze lichaam van zijn aanstaande toetakelde alvorens het te verbranden. Hierop werd Vàilan in een donker bos gedumpt en voor dood achtergelaten. Waarom ze hem niet hebben gedood, als enige overgebleven van zijn geslacht, weet niemand.

Gek van verdriet en woede zwierf hij door het bos, totdat een stem tot hem sprak. Zijn pijn zou worden weggenomen. Hij zou zijn wraak kunnen uitoefenen. Hij zou zijn pijn om kunnen zetten in een wapen tegen iedereen die het verdiende. Het lot is een gemene kracht, mijn zoon. Het lot had voorbestemd dat hij door een duistere godin zou worden benaderd...tot een van haar kinderen gemaakt...zijn naam zou verliezen...en voortaan bekend zou staan als de Schaduwrijder.

Laatste edit 04-05-2016 17:05

GroteMop hoort Linctus nog zeggen: “Maar Madarian staat schijnbaar te boek als misdadiger. De zwarte vos noemde ze hem. Hij zou nog vast moeten zitten. Schijnbaar was er dus ene legitieme reden om hem te arresteren. Hij ontsnapte echter en als hij een goed stel hersenen heeft is hij nu zo ver mogelijk van deze stad vandaan. Als hij nog leeft.” Ze gelooft haar ogen en oren niet. Een misdadiger? Madarian? Nee, dat geloof ik niet. Ze staat op, loopt naar het raam en begint zachtjes te huilen, meer te jammeren. “Questyn? Kun je een ekster naar Madarian laten zoeken en Madarian hier laten brengen? Ik mis hem.” vraagt ze aan Questyn. Haar vriendin kijkt naar GroteMop en roept de ekster bij haar.

Madarian loopt langzaam de weg terug richting de wachterspost. Intussen hoort hij op verschillende plekken de stadsomroepers verslag leggen over de gebeurtenissen.

Dan komt hij bij het huis waar hij de kleding vandaan gehaald heeft. De waslijn is volledig leeg. Hij pakt een paar goudstukken. Daarna pakt hij de kleding uit z'n rugtas en legt deze voor de deur neer, en legt de goudstukken op de kleding. Dan klopt hij één keer en loopt hij verder. De deur wordt open gedaan. Een magere vrouw doet de deur open. Ze kijkt links en rechts, maar niemand aan de deur. Dan kijkt ze naar beneden en ziet de kleren op de grond met de goudstukken. Ze heeft weer geld om eten te kopen. Daarvoor wil ze de kleding wel opnieuw wassen. Dat is één

Hij loopt verder. De smederij en de markt zijn dicht in de buurt van de wachterstoren. Als eerst kijkt hij bij de wachterstoren. Hij hoort weer stadsomroepers schreeuwen. Hij ziet geen teken van Linctus, Questyn of GroteMop. Volgende keer een ontmoetingsplek afspreken. Als er een volgende keer komt tenminste... De stad is vrij groot. Hij neemt het besluit om eerst te gaan kijken voor een ander harnas, voordat hij naar proviand gaat kijken. Een harnas wordt moeilijk vinden in het wild. De meeste andere dingen lukt wel. Hij kijkt even rond, en ziet dat een wachter hem in de gaten houdt. Ja. Een nieuw harnas kan wel eens van levensbelang zijn.

Hij gaat de smederij binnen en vraagt alle lichte harnassen te zien die de smid op voorraad heeft. Veel voldoet niet aan z'n eisen. Eén komt dicht in de buurt. Leer, bedekt met metalen plaatjes. Geluidsarm. Lichtbruin. Lichtbruin is wel een minpuntje, maar dat zal goed komen. "Doet u mij deze maar, op voorwaarde dat ik even van uw werkplaats gebruik mag maken om hem aan te passen." Madarian haalt daarbij het geld voor het harnas tevoorschijn, samen met een paar extra goudstukken.
De smid staat dat toe, als hij mag meekijken. Madarian stemt in.

Hij past de hoofdkap wat aan, samen met een aantal andere details. Ook maakt hij het speciale slot voor z'n geldbuidel vast aan het harnas. Hij trekt het aan, en verstelt het harnas zodat het als gegoten zit. De kleding van GroteMops man stopt hij in z'n rugzak. Hij maakt nog een paar houders voor z'n wapens vast op de plek waar hij ze wil hebben. De smid kijkt naar Madarians werk. "Ik hoop niet dat je m'n baan wil inpikken." Madarian glimlacht en zegt: "Zo. Dit wordt hem. O ja. Die knots die ik daar zie hangen. Mag ik die even voelen?" De smid overhandigt de knots. Madarian doet een paar stappen naar achteren en zwaait een paar keer met de knots. Hij knikt tevreden, betaalt en verlaat de winkel. Later maak ik het harnas wel echt af. Hij voelt aan z'n geldbuidel. Het zwart bolletje zit er nog in.

Madarian laat z'n kap nog af. Hij kijkt in de rondte. Dezelfde wachter staat nu verderop in de straat naar hem te kijken. Goed, fout of goed fout? We zullen zien. Inmiddels lijkt de rust weergekeerd te zijn in de stad. Wie weet zijn GroteMop en Questyn inkopen aan het doen op de markt. En dan maar schoon schip maken bij GroteMop. Zou ze me daarna nog willen kennen? Madarian besluit naar de markt te gaan.

Laatste edit 04-05-2016 18:22

Linctus ziet dat zijn woorden Grote Mop van slag maakt. Hij staat een beetje onwennig. Grote Mop gaat .aar Questyn en hij ziet dat Grote Mop iets vraagt. Hij probeert er niets van mee te krijgen. Hopelijk heb ik haar niet gekwetst en zit ze nu zich te beklagen bij Questyn. Ik ben misschien door de jaren wat verloren op het gebied van conversaties.

Linctus ziet een vogel aanvliegen en landen bij Questyn en Grote Mop. Wat een toeval dat die vogel precies op dit moment bij die twee landt. Pf heeft het iets te maken met het communiceren met dieren. Linctus krijgt het idee dat de duistere elfen in het verleden misschien een zelfde soort techniek hebben gebruikt om hem te vinden. En zijn gezin natuurlijk al is het steeds lastiger om hun te herinneren. De gezichten zijn vervaagd in zijn herinneringen en zijn nog slechts schimmen.

Je hoopt natuurlijk nu dat hij maar een verhaal is. Niets is minder waar. Het is de Schaduwrijder die het begrip 'nachtmerrie' tot een nieuwe hoogte heeft getild. Alsof dat nog niet het ergste is...hij is niet alleen. De godin van het duister, wiens naam ik niet durf te noemen, gaf hem een...metgezel. Alsof ze daarmee de leegte in zijn hart wilde opvullen. Dit...wezen is even zo mooi als dat ze dodelijk is. Een wezen geboren in de nacht, dochter van het duister en het meest geliefd bij haar schepster. De naam 'Schaduwrijder' moet immers ergens vandaan komen, nietwaar? Hij die ooit Vàilan heette is haar berijder. Al eeuwen lang heersen zij over de nacht. Waar geen duisternis is kunnen zij duisternis brengen. Het is niet te zeggen wanneer en hoe vaak ze zich laten zien. Hun onvoorspelbaarheid maakt ze des te gevaarlijker. Goed...ik denk dat ik voldoende heb verteld. Slaap zacht, mijn zoon. Vergeet niet het Licht aan te doen vannacht, alleen daarmee ben je veilig.

(het volgende speelt zich de/een nacht of paar nachten vantevoren af en ver bij jullie vandaan, dus jullie kunnen gewoon door ).

Geschreeuw. Huilende stemmen. Paarse vlammen die alles in hun pad in de as leggen. Een onbeschrijflijke chaos.
"Naar jullie posten, godgruwelnogaantoe!" roept een kapitein, die zelf eigenlijk niet meer weet wat te doen. De vesting aan de grens van het Zilveren Woud staat al minutenlang in brand, niets of niemand die aan de vlammen ontkomen kan. Vanuit de lucht klinkt een oorverdovend gebrul en iedereen staat als bevroren van angst.
"Schiet! Schiet dan!" wordt er geroepen. "Waarop? Ik zie niks!" Boogschutters vuren lukraak de lucht in, maar zonder resultaat. De fakkels zijn gedoofd en het maanlicht wordt volledig bedekt door een donkere, bijna tastbare laag.
"Dekking!" roept een soldaat. Een enorm, donker gevaarte vliegt laag over de muur en zet de nog overgebleven katapulten in lichterlaaie. Vanaf een zijingang van het fort kijkt de Schaduwrijder tevreden toe hoe zijn maatje iedereen afleidt. Hij beukt de deur open en houdt zijn zwaard in de aanslag. Als een schim beweegt hij zich door de nauwe gangen totdat hij de grote zaal bereikt heeft, waar de vestingheer zich heeft teruggetrokken.
Even wat minder bombastisch, graag! laat hij aan zijn maatje weten. Mag ik ook een epische entree maken? Fiona houdt zich meteen koest, en een ijzige stilte valt over de vesting.
"Het is voorbij," hoort de Schaduwrijder de vestingheer zeggen. Even halen ze opgelucht adem, voordat een aantal van zijn persoonlijke wachten het donker in getrokken worden, kort waarna de Rijder zelf verschijnt.
"Heerlijk, die rust," zegt hij, grijnzend. "Voel je dat ook? Die stilte? Die vrede? Ah....was het altijd maar nacht." De vestingheer grijpt zijn wapen en kijkt angstig naar de Rijder. "Wie...wat...ben je?" stottert hij. De ogen van de rijder gloeien kort wat paars op. "Je ergste nachtmerrie," zegt hij. "Je verdiende loon." De vestingheer struikelt en probeert weg te kruipen. "Laat me gaan, ik ben onschuldig!"
"LEUGENS!" buldert de Rijder, en trekt de vestingheer aan zijn gewaad naar zich toe. "Je ontvoerde haar, verkrachtte haar en voerde haar aan je honden!" De vestingheer bibbert van angst en wordt steeds bleker.
"N...nou en? Meer mensen doen dat," zegt hij. De Rijder slaat hem in het gezicht. "Die krijgen vanzelf wel bezoek," zegt hij kalm.
"Ik smeek u...heb genade! Ik dacht er niet bij na, ik zweer het op de goden!" stamelt de vestingheer. "Zweer het op MIJ!" roept de Rijder. De vestingheer barst in tranen uit en blijft smeken. "Dacht je dat ik daar gehoor aan zou geven?" zegt de Rijder woest. "De kans die ik nooit kreeg, zal jij ook niet krijgen. KIJK ME AAN!" Met moeite weet de veldheer zijn blik op de Rijder te werpen. "Nee...neee!" schreeuwt hij, maar zodra hij in een flits al zijn misdaden heeft gezien valt hij levenloos neer, met een van pijn en angst vertrokken gelaat. De Rijder doet zijn zwaard weer op z'n rug en begeeft zich naar de uitgang.
Schoongeveegd zegt hij tegen Fiona. Zodra hij buiten staat wordt hij door haar begroet. Ze strijkt met haar snuit over zijn hoofd.
"Goed gedaan, kleintje," zegt ze met een knipoog.
"Eenvoudig," antwoordt de Rijder. "Zwakke zielen zijn niet moeilijk te vernietigen, noch degenen die zij vergiftigen met hun aanwezigheid. We gaan verder." Hij klimt op Fiona's rug en al gauw verdwijnen ze in het donker.

Laatste edit 04-05-2016 19:15

Opeens schrok Llaeth wakker, klam van het zweet terwijl haar hart in haar keel hamerde, nog steeds bij het beekje in het bos. Haar hoofd had zo vol gezeten met gedachten, dat ze ervan in slaap gevallen was. Ze slaakte een diepe zucht, voordat ze opstond. Altijd diezelfde nachtmerrie.. Ze klopte haar gewaad af, trok haar capuchon over haar hoofd, waardoor haar gelaat aan het zicht ontrokken werd. Zo liep ze door richting de stad, waar ze eerder die dag een onrustige energie vanaf voelde stromen... Of was het zijzelf die onrustig was? Ze had al dagen niet gegeten. Misschien wordt ik wel gek. Dacht ze, met een schamper lachje erachteraan. Nog even en dan moest ze pas echt haar best gaan doen om niet op te vallen... Ze dook nog dieper haar capuchon in, rillend aan het beeld, de priemende ogen op haar, altijd aanwezig in haar gedachten, altijd aanwezig in haar dromen.

Laatste edit 04-05-2016 19:39

Questyn fluistert GroteMop in het oor wat ze zag via de ekster. GroteMop pakt haar rode mantel en slaat deze om haar heen. Ze knikt naar Questyn en fluistert in haar oor. “Ik ga naar de markt, haal Madarian en breng hem hier heen. Zorg jij voor Linctus?”
Ze rent als een speer de markt op. Kijkt schichtig om haar heen en hoopt dat Madarian in de buurt is. Net op het moment dat ze zich om wil draaien ziet ze een man. Ze kijkt hem aan. Ze lacht van oor tot oor. Is dat Madarian? Het moet hem wel zijn. Zijn pijlen. Zijn bundel. Zijn mooie blauwe ogen. Zijn mooi blond haar. Zijn stevig postuur. Dat kan niet anders. Het is Madarian! “Madarian!” Zegt ze zachtjes. Zachtjes genoeg, zodat hij het ook hoort. Hij kijkt haar aan en lacht. GroteMop rent blij verrast op hem af en…

Laatste edit 04-05-2016 19:45

...voor hij er erg in heeft, hangt GroteMop om z'n nek en omhelst Madarian. Ze is veilig. Voor nu. Madarian omhelst haar aarzelend terug. Hij streelt haar haar, en ze kijken elkaar aan. "Hoi GroteMop. Zo te merken heb je me gemist. Hoe is het met je? En m..." Madarian krijgt een zoen op z'n mond. Hij wil niets liever, maar weet dat het éénmalig kan zijn. "GroteMop, ik moet je wat vertellen, maar dan wel onder vier ogen. Heb je het nieuws al gehoord?" GroteMop kijkt Madarian vragend aan.

Dan horen ze een stadsomroeper: "Zegt het voort, zegt het voort. De commandant van de wacht heeft de hertog aangevallen. De hertog heeft het overleefd dankzij Madarian. De man die ook de bandieten gestopt heeft die de stad al jaren plaagde. De commandant van de wacht is overmeesterd door de lijfwachten en bezweken aan zijn verwondingen. Madarian is vrijgesproken van alle aanklachten. Zegt het voort, zegt het voort!"

GroteMop begeleid Madarian naar het huis van Dariel. Ze klopt aan en Dariel doet open. Madarian geeft hem een hand en stelt zich voor. Dariel stelt zichzelf ook voor. Als ze binnen zijn, ziet Madarian Linctus en Questyn bij elkaar. "Mooi dat jullie twee ook veilig zijn. Ik heb wat voor jullie alle drie. Daarna moeten GroteMop en ik even onder vier ogen praten." Madarian geeft GroteMop en Questyn een gedeelte van de beloning. Dan gaat hij naar Linctus toe en denkt even na. Dan zegt hij: "Misschien begrijp je het wel, misschien ook niet. Ja ik negeerde je bij de wachterspost, maar dat kwam omdat ik mogelijk in grote problemen zat, en jou wou sparen. En ja, ik zat in de problemen... Maar nu het gedeelte van de beloning dat van jou is. Even denken.. Jij hebt die vier gasten overmeesterd. En je hebt meegeholpen met sjouwen. Even rekenen..." Madarian reikt Linctus de beloning aan voor de vier levende bandieten, en nog iets extra's voor het helpen sjouwen.

Laatste edit 04-05-2016 20:39

Linctus krijgt goudstukken aangereikt. Hij kijkt even op naar Madarian. "Dus we zijn veilig?" Linctus staat op en loopt naar de deur"Geef mijn deel maar aan de zwervers in deze stad. Ik heb niets nodig" "Een bad zou niet kwaad kunnen" Mompelt Dariel.

Hmm misschien is het tijd voor een beetje persoonlijke verzorging. De uitwerpselen uit mijn aren wassen. Linctus draait zich om en loopt naar Madarian. "Een goudstuk, kun je daarvoor een ruimte in het badhuis kopen?" "Het badhuis?" Antwoord Madarian "Badhuizen zijn hier nooit geweest volgens mij. Dat is iets van uit de oudheid. Je kunt er wel een kamer met bad voor huren in een herberg, naar de kapper gaan en nieuwe kleren kopen."

Linctus kijkt naar de munten op tafel. "Een bad is voldoende. Geef de rest maar weg." Linctus grist een gouden munt van de tafel af en loopt naar buiten.

Laatste edit 04-05-2016 20:57

De Rijder en Fiona steken een groot deel van het Zilveren Woud over totdat ze bij een bergachtig gebied zijn. In een ver verleden werd de weg door dit gebied veel gebruikt door handelaars en reizigers, maar sinds eeuwen is het er te gevaarlijk geworden. Niet alleen het weer, maar ook wat zich er meestal ophoudt is reden om er vooral niet dichtbij te komen - tenzij je of geen andere keuze hebt of levensmoe bent. Ergens halverwege een bergrug staat een half ingestorte toren, die ooit dienst deed als uitkijktpost, verblijf voor reizigers en dergelijke maar nu verloren en alleen daar stond als laatste gedenkteken aan een voorbije tijd. Sinds het moment dat de Rijder en Fiona deze toren tot hun onderkomen hadden gedoopt bleef het in de omgeving rusting qua onguur volk. Fiona nestelt zich in een hoek van de toren en begint wat te graven. De Rijder plaatst zijn helm, die hij al de hele nacht niet op had gedaan, op een steen, legt zijn zwaard ernaast en loopt wat rond. "De nacht is duister en vol gevaren," zegt hij. Dit was gaandeweg zijn lijfspreuk geworden. "En ik doe m'n best om het zo te houden," vult Fiona aan. De Schaduwrijder loopt naar haar toe en krijgt bijna een mep van haar staart.
"Hela, voorzichtig," zegt hij. Fiona gromt alleen en doet verder waar ze zin in heeft. Draken stonden nu eenmaal erom bekend dat ze graag hun eigen ding deden en vaak afgeleid werden. Zelfs na zo lang samen te zijn merkte de Rijder dat daar geen verandering in was gekomen. Hij besluit daarom om zich ook maar in te stoppen. De nacht was immers bijna voorbij.

Llaeth was eindelijk aangekomen bij de poorten van de stad, en probeerde vooral niet de aandacht te wekken van anderen. Verscholen achter haar cape, doolde ze de stad rond, tot ze een markt vond, en stopte voor een kraam gevuld met brood. Ze verlekkerde zich eerst aan de dingen die ze toch niet zou kunnen betalen, zuchtte even, en haalde toen haar zelfgemaakte heuptasje tevoorschijn, waar ze twee zilveren muntstukken uit haalde. Ze probeerde de eigenaar van de broodkraam niet aan te kijken, toen ze slechts haar bleke hand op tilde, en wees naar een plank met daarop wat ouder uitziend brood, met de andere hand stak ze de zilveren munten toe. De kraameigenaar keek haar wat angstig aan, griste snel de munten uit haar hand en stopte haar stamelend de twee broden toe. Llaeth knikte kort, stopte één brood in haar heuptas. Met het andere brood liep ze nog even verveeld rond op de markt, al kauwend op het oude brood.

Linctus is net de deur uit als Madarian zegt: "Wie weet bedenkt Linctus zich in de toekomst. Ik geef voorlopig dan eerst de helft weg van z'n beloning." Hij kijkt naar de anderen in de hoop op een goedkeuring.

"Beste... Dariel? Ja Dariel. Is er nog een kamer waar GoteMop en ik even kunnen praten onder vier ogen?" Dariel wijst een kamer aan. Madarian en GroteMop gaan erin en doen de deur dicht. Madarian tikt even op een muur. Flink gehorig. Hij lacht een beetje. Madarian zegt zachtjes: "Het is waarschijnlijk niet onder vier ogen, dus ik zeg het zachtjes." Hij kijkt naar beneden en durft niet in de ogen van GroteMop te kijken als hij doorgaat: "Ik voel met tot je aangetrokken, en zo te merken aan die omhelzing en zoen van net, jij ook tot mij. Ik wil niets liever dan met je verder, maar dan moet je wel een aantal dingen van me weten... Dit is lastig..."

Hij is even stil. Dan zegt Madarian: "Ooit gehoord van de zwarte vos, de meesterdief? Dat ben ik. Of liever gezegd, dat was ik. Ik kon overal in, en kon niet gepakt worden. Totdat ik het in m'n hoofd haalde om een grote smaragd te gaan stelen van koning Alexander de eerste. Hoe hij erachter gekomen was weet ik niet. Misschien had iemand het in een visioen gezien, maar ze hadden een val klaargezet die ik niet heb opgemerkt: een magische. Ik werd twee jaar geleden gevangen genomen. Vorige maand kwam de koning naar me toe, en maakte me een bod dat ik niet kon weigeren: vervroegde vrijlating in ruil voor een geheime missie, of wegrotten voor de rest van m'n leven. Ik heb het bod aangenomen. Wat mijn missie is kan en wil ik niet zeggen om je niet in gevaar te brengen. Als je met me verder wilt dan moet ik eerst die missie voltooien. En geloof me, het is een gevaarlijke missie. Het is aan jou of je met me verder wil gaan, en of je dan op me wil wachten, of dat je mee gaat. Wat je ook beslist, ik begrijp je keuze."

Laatste edit 04-05-2016 21:25

Ze kijkt Madarian aan en pakt zijn hand. GroteMop leunt tegen de muur naast het raam en staart naar buiten. Ze gaat naar hem toe en slaat haar armen om hem heen. “Madarian…. ik weet niet waar ik moet beginnen.” Ze zucht een paar keer. Haalt diep adem en glimlacht.
“Mijn vader en moeder hebben elkaar op de markt ontmoet en zijn snel met elkaar getrouwd. Ik ben dertig jaar geleden geboren. Ik heb alleen een jonger broertje. Marcus is zijn naam. Marcus en ik zijn heel verschillend, maar wij hadden altijd goed contact. Hij is soldaat en woont met zijn gezin in het Noorden.” Ze zucht en kijkt naar Madarian. Ze kijkt. Krijgt een rode kop en blosjes op de wangen en gaat verder met vertellen. “Ik wilde altijd al genezeres worden. Mijn ouders hadden echter geen geld voor een opleiding en vrouwen waren sowieso niet welkom op de academie. Maar mijn vader was gek op mij. Hij was geneesheer in hart en nieren. Hij heeft mij dus in het geheim de basisregels van het genezen geleerd. Mijn moeder was geliefd om haar zorgzaamheid en gulheid. Ze is boerin in hart en nieren. Ze hield altijd van de dieren die ze verzorgde en hield van haar gezin. Alles ging goed, ik had een leuke jeugd totdat ik 12 jaar werd. De boerderij van mijn ouders werd overvallen door een aantal roofridders. Mijn ouders werden vermoord en aan een boom opgehangen als waarschuwing voor voorbijgangers. Ik werd samen met Marcus gevangen genomen. Omdat ik zo’n dun meisje was, verdedigde Marcus mij altijd. 2 jaar lang hebben wij slavenarbeid moeten verrichten. Ik moest het varkenshok schoonhouden, schoenen poetsen, eten koken enz. Toen ik 14 werd, werd ik door een roofridder gekocht en meegenomen naar huis. Marcus werd verkocht aan iemand die ook hem liefdevol opnam in huis in het Noorden. We mochten nog steeds contact hebben. Thuis wachtte een liefdevolle vrouw op hem. Ze was net zo lief als mijn moeder. Hij vertelde mij dat zijn zoon de dag er na thuis zou komen. Zijn zoon was Eric… Eric was soldaat voor de Koning. Ik moest daar het huishouden doen. Eric was toen 16 jaar. We huwden een paar jaar later.".... "Met Marcus is het helaas slecht afgelopen. Twee jaar geleden heb ik gehoord dat Marcus is overleden aan het front.”
Zucht. Diepe ademhaling en daarna verteld ze verder: “Drie jaar geleden veranderde alles in mijn leven. Twee stadswachters stormden onze boerderij binnen. Op zoek naar De Rijder. Eric wist niet wie en waar De Rijder was. Daarom werd hij vermoord. Ze staken hem gewoon in koelen bloede neer.” Toen ze uitgepraat was, begon ze zachtjes te huilen.
"Madarian ik ga met je mee. Wat er ook gebeurd en wat er ook gebeurd is in het verleden. Ik merk dat ik niet boos op je kan worden. Ook niet om de persoon die je bent. Ik wil met je meegaan. Ik wil niet nog iemand kwijtraken waar ik van hou."Laatste edit 04-05-2016 21:55

Llaeth had de helft van haar brood op, en besloot de andere helft te bewaren voor later. Op het moment dat ze het brood in haar heuptas wilde stoppen, hoorde ze een stadsomroeper in de verte, het enthousiasme in zijn stem was zelfs vanaf haar plek te horen. Een man genaamd Madarian zou het leven van de Hertog gered hebben. Dus dát was de onrustige enerige... Llaeth kreeg onbewust een glimlach om haar mond gekruld, blij dat er toch nog goede zielen op de aarde dolen. Op dat moment waaide de wind harder op dan eerst, het leek recht op Llaeth af te komen. Zo voelde het altijd als...

Een flits
Madarian, blond haar, sterke bouw, aan het rondsluipen voor een gebouw, voordat hij erop klimt, wachters van alle kanten slaan alarm.
Gefluister in de verte. "Ze noemen hem de Meesterdief, de zwarte vos..."

Llaeth snakte naar adem toen ze bijkwam van haar visioen. Ze klampte zich vast aan de muur waar ze blijkbaar tegenaan gevallen was. Mensen om haar heen keken haar aan alsof ze bezeten was, en liepen snel verder. Llaeth wist niet zo goed wat ze met deze informatie moest, en waarom de wind het nodig vond om deze met haar te delen. Ze probeerde zichzelf tot bedaren te brengen, en liep verder, op zoek naar een verblijf voor de nacht..

Voor het eerst voelt Madarian echt vlinders in z'n buik! GroteMop wil mee! Madarian glimlacht. Hij zegt "Dan nog een geheim." Hij haalt het zwarte bolletje uit z'n geldbuidel. "Dit is een van de redenen dat ik nooit gepakt ben, behalve dan door de koning. Hoe vind je m'n harnas? Net nieuw, en ik heb het zelf wel wat aangepast. Maar nu komt het. Kijk goed naar het harnas..." Hij houdt het bolletje tegen z'n borst, terwijl hij naar GroteMop kijkt. Het bolletje wordt opgenomen door het lichtbruine harnas, en het harnas begint een zwart patroon te krijgen als een spinnenweb, vanaf de plek waar het bolletje zat. Het harnas wordt steeds donkerder, totdat het een zwart leren en metalen harnas geworden is. Madarian: "Deze betovering helpt me onder andere met sluipen, zorgt ervoor dat ik die visioenen elke keer heb als ik iemand aanraak en biedt weerstand tegen magie en wapens. Behalve de spreuken die ze gebruikte om de schatten van de koning te beschermen helaas. En nee, het maakt me niet immuun voor wapens en magie."

Madarian vervolgt: "Familie. Ik heb m'n familie nooit gekend. Ik ben opgegroeid in een weeshuis, en was vooral op mezelf aangewezen. Zodra ik oud genoeg was, werd ik de straat op gestuurd. Maar bedelen wou ik niet. Daar is mijn dieven carrière begonnen. Al snel had ik genoeg geld om eten te kopen, en als ik dat niet had, dan jatte ik het ergens. De anderen gaven het geld vaak uit aan vrouwen en drank. Ik niet. Ik kocht er betere spullen voor, en uiteindelijk een huisje. Ik heb wel eens een normale baan geprobeerd, maar het salaris was niets vergeleken met het stelen. Ik deed altijd m'n best om onschuldige mensen of personen die zich overgaven te sparen."

Questyn staat bij het raam en heeft het gordijn een stukje opzij geduwd. Ze kijkt over het marktplein. Ze ziet Linctus opnieuw weglopen. In een kamer ernaast zijn Madarian en Grote Mop in gesprek. Ze heeft wel een vermoeden hoe dat gesprek ongeveer zal gaan. Grote Mop gaat overal naar toe met Madarian. Ze zal haar boerderij opgeven voor hem. Ze weet nog goed hoe verliefd ze was op Eric. Als het hart van Mop voor iemand speciaal klopt, dan ... tja... dan berg je maar. Ze had genoeg meegemaakt. En Questyn gunde haar deze liefde. En ze had het vermoeden dat de gevoelens wederzijds zijn.

Dariel komt achter haar staan. "Sinds je moeder is gestorven, en je tante is weggegaan, kan jij heel slecht over het verlies van vrienden. En vrienden kan je ook in twee dagen tijd maken. Maar mijn lieve halve elfenkind, jij zal altijd iemand hulp bieden, zodra de vraag er is. Jij helpt je dieren, maar jij helpt ook ieder mens in nood. Je hart staat voor iedereen open. Hoe slecht ze ook zijn. Jij haalt altijd het verborgen goede naar boven. Je moeder en je tante hebben alles gedaan om ervoor te zorgen, dat jij niet te veel mensen kent, zodat je niet zoveel verdriet zal hebben. Je menselijke emoties zijn je kracht, en je valkuil. Leer je eigen balans daar in te vinden." Hij draait Questyn om, en slaat de armen stevig om haar heen. Questyn voelt haar keel en de tranen in haar ogen. Ze wil niet huilen. Maar Dariel is de vader geweest, toen haar vader haar niet meer wilde. Hij pakt haar gezicht vast. En met zijn duimen wrijft hij de tranen weg. En draait haar weer om naar het raam. "Je hebt een nieuwe taak", zegt Dariel. Questyn kijkt naar buiten, en ziet een gestalte tegen een muur aan strompelen. Het gevoel van hulpbieden verdringt alle vorige gedachten, en ze kijkt Dariel aan. "Ik zei toch, je hebt een nieuwe taak", en Dariel grijnst. "Ik ga naar de keuken om eten klaar te maken. Het lijkt erop dat we nog iemand op bezoek krijgen."

Questyn loopt naar beneden door de winkel naar buiten. Haar cape heeft ze om haar heen, maar haar capuchon laat ze nu af. Ze ruikt even aan haar cape. Oh ja, die had ze even om Linctus gegooid, toen ze hem uit de steeg haalden, denkt Questyn. Questyn loopt behoedzaam langs de buitenkant van het marktplein. Ze probeert te peilen wie deze persoon is. Niet erg groot. Het kan een vrouw zijn, denkt Questyn. Als of ze een dier benaderd, nadert ze de persoon die helemaal in de cape gedoken zit. Questyn gaat langzaam naar de muur, maar blijft nog op afstand. De persoon is gestopt met lopen. Het hoofd gaat langzaam omhoog, maar Questyn kan nog niet onder de donkere capuchon kijken. "Hey", zegt ze zacht. "Ik bedoel het goed. Ik bedoel het vriendelijk. " Dan wacht ze even om te kijken of de persoon reageert. Voorzichtig gaat Questyn verder. "Als je eten en een slaapplaats zoekt, kan ik je helpen. Het enige wat je hoeft te doen, is mij te volgen. Ik draai me straks om, en loop naar de kruidenwinkel, dat is vanaf hier vier steegjes verder." De capuchon draait een beetje bij zodat deze ietwat over het marktplein kan kijken. Voor Questyn is dat een teken dat ze begrepen wordt. Ze draait zich langzaam om. en loopt heel rustig langs het eerste steegje. Ze wacht heel even, maar draait zich niet om. Ze hoort iets ruisen. Questyn hoopt dat het de persoon is, maar zeker weten doet ze het niet. Questyn loopt verder, langs de tweede steeg, nu stopt ze niet, maar ze luistert of het nog achter haar ruist. Questyn besluit om rustig verder te lopen naar de ingang van de winkel. Daar blijft ze met de rug naar haar mysterieuze persoon wachten.

Linctus loopt over de markt en hoort over de markt de heldendaad van Madarian klinken. Linctus is blij dat hij niet genoemd wordt. Hij kijkt om zich heen, waar zou de herberg zijn. Het is eigenlijk vreemd, want Linctus kent de straten en schuilplaatsen in de stad als de beste. Maar een herberg is hij nog nooit binnen geweest. Hij vraagt de weg aan een marktkoopman, die wijst hem naar de rand van de markt.

Linctus stapt de herberg binnen. "Sorry, maar ik kan geen eten missen." Klinkt het direct. Linctus zegt niets, maar gooit de gouden munt op tafel. De eigenaar kijkt verbaasd. "Excuses, wat kan ik voor je betekenen." Linctus gromt terug. "Een kamer met een warm bad en mijn kleren wassen." De eigenaar kijkt naar Linctus en besluit dat zulke vieze kleren de prijs flink opdrijven. "Dat kost toch al gauw een halve gouden munt." Probeert hij. "Nee" antwoord Linctus. En de eigenaar kijkt teleurgesteld. Iedereen wil altijd alles voor de laagste prijs. "Ik betaal jou die gouden munt en daar hoef ik niets van terug."

Linctus wordt enthousiast naar een kamer geleidt. "Hier kunt u wachten terwijl ik het bad klaarmaak." De eigenaar verdwijnt weer uit de kamer en Linctus ploft op bed. Even de ogen sluiten.