Linctus gaat het hek repareren. Hij heeft even tijd nodig om de gedacht op een rij te zetten. Die Questyn is half elf. Dat is ook ongehoord dat een mens en elf een relatie krijgen. Linctus sloeg een plank opnieuw vast. Gezien de koppigheid van de elven lijkt het verhaal te kloppen. Dat van de bomen wist ik nog niet, maar natuurelven zijn natuurlijk anders dan hoogelven. Linctus schudt zijn hoofd en zucht diep. Hij heeft over de jaren meerdere interacties met Elven gehad maar er bleef er altijd een hangen. Een die hem 's nachts nog wel eens wakker houdt.

Laatste edit 02-05-2016 20:55

Linctus kijkt naar de boerderij. Waarschijnlijk gingen de andere nu onderhand wel slapen.

Uren later wordt GroteMop wakker. Met haar kop op de tafel , zittend op de stoel. Ze staat op rekt zich uit en kijkt opzij naar Madarian, die in haar bed ligt. Hmmm. Ze pakt de stoel, zet deze bij het bed, pakt Madarians arm vast en valt weer als een blok in slaap.

Linctus ruimt de spullen op in de schuur en grijpt een stuk boomschors. Daarna grijpt hij in zijn gewaad en haalt een stuk koolstof tevoorschijn. Op de achterkant van de boomschors schrijft hij een stuk tekst: Mijn schuld is ingelost

Linctus zucht een keer en legt de boomschors bij de deur van de boerderij neer. Het moet zo zijn. Denkt Linctus bij zichzelf. Ik raak te veel aan ze gehecht al ik langer blijf. De eenzaamheid voorkomt dat ik gekwetst wordt.

Linctus sluipt weg van de boerderij. Als hij op enige afstand is loopt hij gewoon verder. Hij loopt naar de stad toe, waar de lichten voor het grootste gedeelte al gedoofd zijn. De poort is dicht en de wachters lopen op en neer over de muur. Linctus zoekt bij de muur naar een opening. Daar is de ingang.

Linctus springt het bruine water in en haalt een keer diep adem. Hij duikt onderwater en zwemt naar de opening in de muur. Aan de andere kant komt Linctus weer omhoog. Het riool is altijd onbewaakt en de ideale manier voor zwervers om 's nachts nog in de stad te komen.

Linctus klimt uit de stront en plukt zijn baard een beetje leeg. Hij rilt van de koude wind die op zijn natte kleren waait. Linctus struint wat door de straten. Hij ziet een kampvuur tegen de stadsmuur. Het is een plek waar zwervers zich warm houden,

Linctus kent het al te goed. Hij loopt dichterbij en herkent de gezichten. Hun namen heeft hij nooit gevraagd omdat hij niet aan hun wilde hechten. Linctus hoopt een plekje bij het vuur te krijgen om te slapen. Al is dat wel de populairste plek. Gelukkig had Linctus wat om te ruilen. Hij had het eten van Grote Mop gepakt voordat ze weggingen. Linctus deelt het wat uit en niemand maakt bezwaar als hij gaat liggen op de stenen. Anonimiteit, ik ben weer thuis.

GroteMop wordt wakker, draait zich met haar gezicht naar haar keukentje toe en realiseert zich dat er wat eten uit de keuken is verdwenen. Ze staat op en loopt naar het raam en ziet Questyn slapen in de huifkar. Waar is Linctus? Ze loopt naar het bed toe, geeft Madarian een kus op zn voorhoofd en fluistert in zijn oor: “Weet jij waar Linctus is, lieverd?”

Linctus ligt op de koude stenen en zijn gedachten dwalen al snel af. Linctus valt in slaap en de droom komt terug.

Het regent. De druppels vallen uit de lucht en spatten kapot op de helm van Linctus. Linctus kijkt naar links en rechts van zich en ziet zijn broeders naast hem staan. Allemaal hebben ze dezelfde helm en hetzelfde harnas. Achter hem staan ze allemaal rijen dik. Het zijn allemaal zijn broeders. Linctus kijkt weer vooruit. Voor hem op het paard zit zijn commandant. Hij is van deze afstand alleen te herkennen aan zijn harnas. Linctus verplaatst zijn grip om zijn schild en zwaard en kijkt naar de commandant van de vijand.

Het gouden harnas van de vijand zou bij zonlicht wellicht verblindend kunnen werken, maar hier in de regen hebben de elven dat voordeel niet. De commandant draait zich om van het overleg met de elven. Linctus ziet aan de manier van het rijden dat dit een ding betekend. Vechten. De commandant rijdt voor de troepen langs.

“De elven denken dat ze onaantastbaar zijn. Denken dat zij de enige uitverkorenen zijn.” De commandant spreekt zijn troepen aan vanaf het paard. “Zij zullen leren de Nephilim niet hun wil op te leggen. We zullen leren dat de onsterfelijkheid van Elven grenzen kent. We zullen wraak nemen op hun die onze koning vermoorde. De elven zullen bloeden vannacht. Dat de dood een zoete verlossing mag bieden.” De commandant wijst met zijn zwaard naar het gouden leger. “TEN AANVAL”

Linctus tilt zijn schild van de grond en rent naar voren. Een zee van pijlen komt uit de hemel omlaag. Vele van zijn broeders vallen op de grond, maar hun harnas is goed gemaakt. De pijlen van de elven kunnen dit harnas niet penetreren. Ze hebben de afstand overbrugt. Een rij van gouden schilden wacht op hun. Linctus heft zijn zwaar en slaat enkele uitstekende speren kapot. Over de muur springen de elven acrobatisch heen. Het vechten begint nu echt.

Linctus voelt de scherpe zwaarden van de elven in zijn lichaam snijden. Niet de eerste keer dat hij zoiets voelt. Hij heeft echter ook een zwaard en enkele elven hebben de ontmoeting met Nis niet overleefd. Linctus tilt zijn schild omhoog en weet een pijl en een zwaard te blokkeren. De aanvaller met het zwaard hijgt en kijkt Linctus aan. Zonder schild is hij veel beweeglijker, maar ook kwetsbaarder. Linctus stormt naar voren en wil de elf beuken met zijn schild. De elf springt overeen en komt achter Linctus neer. Linctus draait zich echter behendig om. Linctus probeert de elf te raken maar hij blokkeert ook Linctus zijn slag.

Linctus voelt een diepe steek in zijn rug. Hij draait zich om en doodt de elf met de speer. De elf met het zwaard heeft nu een open plek om zijn zwaard te plaatsen. Linctus wordt getroffen in de nek. Linctus reageert door de speer in het oog van de elf te steken en zakt door zijn knieën. Nieuwe elven krijgers komen eraan. Hij voelt het. Dit is het moment om te sterven. Linctus spreidt zijn armen en verwelkomt de dood van een krijger. Hij voelt de zwaarden in zijn lijf en alles wordt zwart.

Linctus droomt verder. Zijn ogen openen en moeten wennen aan het felle licht. Linctus hangt vastgebonden aan een boom. Om zich heen ziet hij de lichamen van mens en elf. Voor hem staat de commandant van de Elven. “Jullie hoogmoed heeft jullie ten val gebracht. Het corrupte van de mens zal weggesneden worden door de dood van de Nephilim.” De commandant draait zich om en kijkt over de lichamen heen. “Dit had voorkomen kunnen worden. Wij hebben jullie de kans gegeven en jullie hebben deze verkwist. Jij bent de laatst levende van dit slagveld. De laatst levende van je volk en met jou sterft de Nephilim.” Een zwaardsteek volgt in Linctus zijn hart en alles wordt zwart.

”Waarom sterft hij niet.” Hoort Linctus fluisteren. Linctus opent zijn ogen en ziet de elvencommandant met zijn rug naar hem toe staan. Linctus kijkt omlaag en ziet de wond bij zijn hart niet meer. “Hij is wakker.” De elven commandant draait zich om. “Welke magie is dit?” Vraagt de commandant, maar Linctus weet het niet. De tweede steek in zijn hart volgt. Alles wordt weer zwart.

“Opstaan en wegwezen.” Linctus voelt een voet tegen hem schoppen. Hij kijkt omhoog. Het zijn de wachters van de stad die de zwervers wegjagen bij de muur. ’s Nachts zijn ze niemand tot last en willen ze de zwervers toelaten om vuren te maken. In de ochtend moeten ze weg. Het is een verstandhouding tussen de zwervers en de wachters. Linctus staat op en verstopt zijn zwaard en schild onder zijn gewaad en staat op. Hij zwerft door de straten en probeert te vergeten wat hij heeft gedroomd. De herinneringen zijn van zo lang geleden, maar in de nacht in zijn dromen keert hij terug.

Laatste edit 03-05-2016 06:37

Questyn, die voor op de zitting van de kar heeft geslapen, zodat ze niet bij de lijken hoeft te liggen, wordt wakker door het geroep van GroteMop.
"Questyn, heb jij Linctus gezien?" Questyn staat door de bezorgde stem van Mop al naast de kar. Ze wrijft in haar ogen, trekt haar sjaal recht over haar hoofd, en kijkt om zich heen.
Madarian stapt uit de deur, en ziet het stuk schors liggen, terwijl hij het oppakt krijgt hij een visioen...

Laatste edit 03-05-2016 08:14

Linctus loopt door de straten. Zijn kleren zijn aardig opgedroogd. Hij ziet de andere zwervers bedelen voor voedsel. Hij heeft echter gisteren goed kunnen eten, dus hoeft vandaag nog niet te bedelen. De droom van vannacht was hem wel bekend. Dit was het einde van het leven dat Linctus had gekoesterd. Ik had weg moeten lopen Denkt Linctus bij zichzelf. Ik had uit het leger moeten stappen en de elven niet moeten bestrijden. Mijn acties hebben zo veel leed bezorgd. Linctus zucht. Hij had het misschien wel alleen gedaan omdat hij orders had die hij moest opvolgen. De Nephilim stonden er om bekend dat ze order uitvoerde hoe zwaar deze ook was. Had ik toen maar de wijsheid die ik nu heb.

Linctus ziet de wachter die hij in het water liet vallen staan. Deze was aan het praten met een bewoner en had Linctus nog niet gezien. Linctus besluit om te draaien en loopt de straat uit.Hopelijk zien de andere mijn vertrek niet als een belediging van hun gastvrijheid. Linctus schudt zijn hoofd. Zie je wel, ik ben al veel te betrokken. Ik ben op tijd weggegaan. Kan het mij schelen wat zei denken. Ze doen hun ding en ik het mijne. Misschien moet ik verder trekken naar een nieuwe stad. In ieder geval ergens meer naar het zuiden. Het Noorden wil ik me niet meer wagen na wat er is gebeurd. Laatste edit 03-05-2016 11:05

GroteMop kijkt Madarian aan. Madarian pakt haar hand vast en fluistert in GroteMops oor: “Ik zag een visioen en het voelde niet goed.” Ze kijkt bezorgd naar Madarian en zegt: “Ik weet dat Linctus zich redt, maar ik ben bezorgd over Questyn. Volgens mij is er in de schuur meer gebeurd dan dat Questyn en Linctus willen toegeven.” Na een tijdje wachten en een zucht, vraagt ze:”Wat staat er op de schors, lieverd?” Zei ik dat nou echt? Oeps! Ze loopt naar Questyn toe en ziet een traan over haar gezicht biggelen. “Questyn, het komt goed. Het komt goed. Linctus komt wel terug. En anders gaan we hem opzoeken, toch?” Ze kijkt weer naar Madarian: “Toch, Madarian?” Ze wacht een poos op antwoord en staart dan naar de grond "...Toch?" herhaalt ze zachtjes, terwijl ze nog naar de grond staart. Laatste edit 03-05-2016 13:22

Questyn droogt met haar mouw haar tranen. Kop erbij houden, denkt ze. De kar moet eerst leeg. Ze kijkt achterom naar de acht lijken die over elkaar heen liggen, met daarover een grote doek. Ze liggen helemaal aan èèn kant, zodat de vier boeven aan de andere kant kunnen zitten.
Hopelijk dient Madarian nog geen tegengif toe, want als die gasten roerloos in de kar blijven zitten, zonder te praten en te bewegen, vindt ze het best. In gedachten hoort ze haar moeder en tante, eerst alles afhandelen wat er moet gebeuren, dan een volgend probleem aanpakken. Maar het steekt haar wel dat Linctus weg is gegaan.
"Als we nu eerst naar de stad gaan, om de .. de... nou ja... die gasten af te leveren, dan zijn we daar mee klaar. Ik kan trouwens in de stad op zoek gaan naar Linctus, misschien is hij daar eerst naar toe gegaan. Ik kan de vogels een beeld van hem geven, en dan kunnen ze voor mij gaan kijken of hij daar is..."

Linctus loopt verder door de stad. Hoe lang zou het geleden zijn? Linctus durft daar geen concreet antwoord aan te geven. Waarom komen die dromen toch steeds terug? Ik ben toch bezig met boetedoening. Ik neem mijn straf als een man van eer. Linctus stopt zijn zwaard nog even iets verder weg uit de mantel. Daar komen weer een aantal wachters aangelopen. Linctus weet niet of het per wet verboden is dat zwervers wapens bij zich hebben, maar hij wil het ook niet uitproberen. Na zoveel steden raak je de draad kwijt waar wat wel en niet mag. Je gedeisd houden werkt dan ook het beste.

Linctus hoort bij het voorbijlopen iets bekends. “Hij zit bij de weduwe in haar boerderij net bui…..” Linctus kan het niet goed verstaan, maar hij is bang dat dit over de boerderij van de boerin gaat. Hij besluit om zich om te draaien en dichterbij de wachters te komen. “Hij is gisteren niet terug komen van de grot.” Hoort hij de ene wachter tegen de andere zeggen. “Hij ging bekijken waar ons aandeel bleef.” Vervolgd de ander. “Zal hij met de buit er van door gaan of zal er iets anders….. Hé wat moet dat daar ons afluisteren.” Linctus kijkt verschrikt. Hij is door de jaren heen toch het een en ander kwijt geraakt aan talent en kunde.

“Ik weet waar die wachter is en wat er met hem gebeurt is.” Begint Linctus snel. “Nou vertel op.” “Ik zag gisternacht toen ik naar de stad ging een wachter de rivier afgaan. Hij had zakken bij zich en wat leek op lichamen.” De wachters kijken elkaar sceptisch aan. “Voor zulke informatie hebben jullie toch vast wel wat over.” Linctus opent zijn hand, maar deze wordt weggeslagen door een wachter. “Je had eerst om geld moeten vragen.” Lacht de wachter. “Nu krijg je niets. Rot nu maar op voordat we je arresteren.” Linctus duikt ineen en haast zich weg. Die gaan hopelijk niet verhaal halen bij de boerderij. Dan zijn ze hopelijk veilig. Linctus stop. Ik ben te lang gebleven en ben te betrokken. Vanavond vertrek ik uit deze stad

Questyn heeft inmiddels Derose en Samuel voor de kar gespannen. Ze rijdt de kar naar de schuur. Madarian staat daar al te wachten met de eerste twee dieven. Ze staat nog niet stil, of hij heeft ze al op de kar gezet. Hij klimt de kar op, en sjeult beide dieven een eindje verder de kar op, zodat hij de andere twee er zo bij kan leggen.
GroteMop is de boerderij aan het afsluiten. Ze heeft nog wat broodjes en drinken in een tas gedaan, want ze hadden geen van allen ontbeten. De zon schijnt al fel op de vroege ochtend. Het zal ongeveer een uurtje rijden zijn.

Grote Mop heeft de paarden van haar en Madarian gezadeld, en staat op hem te wachten. Ze ziet Madarian nog achterom kijken naar de boerderij, en dan naar haar. Ze vraagt zich af wat hij denkt. Dan hoort ze Questyn zeggen, "Zijn we er klaar voor?"

En op weg zijn ze. Madarian en Grote Mop gaan voor haar rijden. Questyn houdt de teugels meer als gewoonte vast. Gewoon om wat in de handen te hebben. In gedachten scant ze naar de aanwezige dieren. Ze stuurt haar gedachten naar de lucht. Ze moet een vogel hebben. Ah, denkt ze, een ekster. Dat zijn perfecte nieuwsgierige aagjes. De ekster merkt het verzoek van Questyn op, en komt vrolijk naar haar toe vliegen. Questyn steekt haar arm uit. En het beestje grijpt met zijn pootjes haar arm vast. Dan laat ze hem naast zich zitten op de bok. Het diertje kijkt haar nieuwsgierig aan. Bijna alle dieren voelen zich gelijk op hun gemak bij haar. Ze pakt een zakje met kruimeltjes die in een kistje onder de bok staan. Ze geeft wat aan de ekster. Ze kijkt of de ekster wel eens in de stad is. Deze ekster is een reisbelust wezentje lijkt het wel. Ze ziet veel meer plekken waar hij wel eens komt. Maar hij komt wel vaak in de stad. Dan laat ze hem het beeld van Linctus zien. Ze laat hem voelen dat ze hem zoekt. Dat ze niet weet of hij wel in de stad is. Het beestje laat beelden zien van allerlei plekken in de stad. Ze ziet een plek waar een vuur is, mannen met gehavende kleding. Ja, denkt ze, je zou daar kunnen beginnen met zoeken. De ekster blijft nog even wat kruimeltjes snoepen, en vliegt dan weg, richting de stad.

Gestaag rijden ze door. De contouren van de stad zijn al zichtbaar. Voor ze weggingen heeft Questyn de huif overal goed vastgemaakt. Ook de voor en achterlappen heeft ze vastgemaakt. Niemand kan zien wat ze in haar huifkar heeft. Ze legt haar hand op het hout van de bok. Ze voelt het pulseren van het hout. De huifkar wil ook van de lijken af. Dood en leven horen gescheiden te zijn. Questyn voelt zich, ondanks het prachtige weer, triest. Ondanks zijn botte gedrag heeft Linctus iets goeds in zich. Dat heeft Angel de wolf ook aangevoeld. Dieren voelen dat aan, als je goed bent, dan zijn ze minder angstig.

En dan ineens is de poort van de stad in zicht. Madarian zakt wat af, en zegt tegen Questyn dat ze gewoon stilletjes moet volgen, en hem het woord laten doen. Hij zegt tegen GroteMop dat ze bij Questyn op de bok moet gaan zitten, en haar paard Samuel vast te maken achter aan de kar. Op die manier kunnen ze zonder problemen langs de poortwachters.

GroteMop zit naast Questyn. Ze kijkt opzij. Ze stoot haar vriendin aan en vraagt zachtjes: "wat is dat toch tussen jou en Linctus?" Ze slaat een arm om haar vriendin heen. "Je weet dat je alles bij mij kwijt kan. Linctus is een rare knorrepot, maar hij heeft een goed hart." GroteMop probeert met deze woorden haar vriendin te troosten, maar of het tot Questyn doordringt is de vraag. Ze kijkt naar Madarian en beseft hoeveel geluk zij heeft. Madarian is tenminste bij haar. ik hoop dat Madarian altijd bij mij blijft. ze glimlacht als ze ziet dat hij bijna weer tegen een tak aanknalt.
Even later hoort ze gegrom. Het is Angel. Argos rent naast haar. Hij heeft iets in zijn bek. Angel heeft ook iets in haar bek. Beiden springen op de kar, vluchten terug de bosjes in en komen terug met nog twee bolletjes vacht in hun bek. Ze springen weer in de huifkar. GroteMop gaat kijken naar de bolletjes vacht. Angel en Argos gaan er bij liggen. GroteMop slaakt een kreetje van blijdschap. "Angel is bevallen van wolfshond-puppies!"schreeuwt ze uit.

Laatste edit 03-05-2016 15:02

"Oké, Nu komt het erop aan. Laat mij het woord maar doen. We weten niet of de wachters allemaal corrupt zijn of niet. Voor het geval dat: Ik ben degene die ze allemaal uitgeschakeld heeft, inclusief die wachter. Ik heb jullie daarna gevraagd om de boel mee te nemen. Er staat vast een beloning op hun hoofd. Die delen we samen. En als we Linctus vinden, dan krijgt ook hij z'n deel. Nu even een paar signalen. Als we handen geschud hebben met degene die de boel inneemt, weet ik of we gevaar lopen. Kijk ik naar beneden, dan is het goed fout. Dan zorg ik op een gegeven moment voor afleiding, en dan proberen we te ontsnappen. Kijk ik van links naar rechts, dan is het fout. In dat geval is de tactiek Ja en Amen zeggen, en alles over je heen laten gaan om zo snel mogelijk weg te gaan. Kijk ik glimlachend naar Questyn, dan is het goed." GroteMop kijkt licht beteutert. Madarian: "Ja, naar Questyn. Als ik naar jou kijk, kan ik misschien glimlachen terwijl we wel in gevaar zijn... En nu moeten we een beslissing nemen. Gaan we eerst de boel inleveren? Of gaan we eerst wat spullen inslaan? We weten niet hoe de wachters gaan reageren zodra we door de poort heen gaan."

Questyn somt op wat Madarian heeft gezegd:
letten op handen schudden
naar beneden kijken, fout
links rechts, fout
naar mij kijken, is goed

"Ja ok, laten we het gaan doen" Ze kijkt naar GroteMop, en zegt:"ik ben wel erg nerveus, dus maak me niet aan het lachen, ik waarschuw je".. Grote Mop kan soms zo uit de hoek komen, dat Questyn moet lachen, en dat is niet handig als ze nerveus is!

Questyn is de puppies vergeten, en ook de vragen die GroteMop haar stelde. Iets over Linctus. Straks straks, denkt Questyn. Eerst hier door heen. Ze heeft het niet zo op dit soort activiteiten. Ze wil al helemaal geen contact met wachters, die houdt ze liever op afstand. Niet dat ze haar kennen, maar dat is ook precies wat ze wil, dat ze haar niet kennen.

"Ik ben er klaar voor", zegt ze tegen Madarian

Linctus loopt door de straten en merkt dat de zon al lekker begint te schijnen. Hij loopt naar het marktplein toe en gaat tussen de andere zwervers zitten tegen de waterput aan. Hij doet zijn ogen nog eventjes dicht terwijl hij weg begint te dromen.

Linctus hangt weer aan de boom. Hij komt weer bij en kijkt de elfen commandant aan. “Jij wilt niet sterven.” Begint de elf. “Ik dacht dat jullie zo graag deden sterven. Het staat immers op je zwaard. Wellicht dat de wijze weten wat we met je aan moeten. Het lijkt erop dat je Nephilim lijn met een paar dagen kunt rekken.” Linctus krijgt een zwarte kap over zijn hoofd en wordt weggevoerd. Als de kap verwijdert is ziet hij de elfenstad van Gondolin. De helft van de huizen zijn vernietigd en overal rouwen elfen over het verlies van hun geliefde. Linctus beseft dat de aanval van de Nephilim op Gondolin wellicht het einde betekend van de Nephilim, maar ook de hoog elfen van Gondolin hebben enorme verliezen geleden. Linctus wordt in een elfen cel gegooid.

Als de celdeur open gaat staat daar de commandant. “Mijn naam is Nerdanel.” Begint de commandant. “Heer van Gondolin, de stad die jullie verwoest hebben. Door jullie belegering zijn er honderden onschuldigen verhongerd. Jij hebt het bloed van honderden kinderen en moeders aan jouw handen. Nu wordt het tijd dat jij gaat boeten. Wij hebben speciaal voor jou iets gebouwd dat nog nooit door een elf gemaakt is.”

Linctus wordt meegesleept uit de kerkers het plein op. Daar ziet hij het staan, zijn thuis voor de komende tijd. Een schandpaal is er opgericht midden op het plein. Linctus wordt met zijn armen gespreid in de paal gehesen. Zijn armen moeten het gehele gewicht van zijn lichaam dragen. Twee elf soldaten beginnen zijn kleren te verwijderen zodat hij daar naakt hangt. “Jij zult boeten voor de daden van jou volk.” Begint Nerdanel. Hij lijkt het meer gericht te hebben tegen de mensen op het plein dan tegen Linctus. “Jij zult sterven aan deze paal.” Nerdanel loopt dichter bij Linctus. “Ook al weten we niet hoe we je kunnen doden, ik kijk er naar uit om het te proberen.” Nerdanel loopt weg terwijl de twee soldaten met hun speren in Linctus beginnen te steken. Het wordt Linctus weer zwart voor de ogen.

Zo zou Linctus jaren hangen. Soms weken zonder voedsel, soms meermaal daags zijn keel doorgesneden. Maar sterven kon hij niet. Hij moest weerzinwekkende dingen doorstaan en zag voor zijn ogen Gondolin en zijn heer veranderen. De stad zou nooit meer de allure krijg die het ooit had. De straten werden somberder en de inwoners harder. Linctus hing op het plein als herinnering aan al het leed. En daar bleef hij hangen, haast spottend door niet te sterven. Ook Nerdanel veranderde van een zachtaardige heerser in een wreede op wraak beluste tiran. De mensen van Gondolin zouden geen hoog elfen meer heten maar de boeken in gaan als duistere elfen. De Nephilim waren hieraan schuld. En Linctus was de laatste Nephilim en zou dus de schuld van alle Nephilim op zich dragen.

Linctus schrok wakker en zag het gezicht van de wachter die hij in het water had meegesleurd. “Je hebt het overleefd.” Begon de wachter. “Sta maar eens op en kom mee. We hebben wat vragen voor je.” Linctus werd meegenomen naar het verblijf van de wachters bij de poort.

Laatste edit 03-05-2016 16:00

Onderweg naar de stadspoort pakt Madarian z'n eigen rugzak nog uit de hoop spullen, en controleert deze. Mooi. Het zit er er nog in. En nu kan er niets meer verandert worden. Zou ze nog bij me willen zijn als ze weet wie ik nog meer ben? Dan gaan ze door. Als ze bij de poort aankomen, blijkt er geen keus te zijn. Wachter: "Halt. We willen jullie wagen doorzoeken!" Madarian: "Doorzoeken? We komen juist wat bij jullie afleveren. Zo goed als alles op de kar." De wachter kijkt Madarian vreemd aan. "Questyn, wil je even laten zien wat er in de kar zit?" Ze duwt het doek opzij. Madarian: "Mijn naam is Madarian. Ik heb een bandietenbende overmeesterd die me beroofd heeft. Deze dames hebben me geholpen om alles hier te krijgen. Dames, bedankt daarvoor. Ik neem aan dat er een beloning op hun hoofd staat? Die wil ik graag innen. En dan kan ik deze lieftallige dames op een goede manier bedanken voor hun hulp met het hierheen brengen van de spullen." Een paar voorbijgangers hebben het gehoord, en beginnen het gerucht dat de dievenbende eindelijk gestopt is die de stad al tijden plaagde te verspreiden. En dat is precies wat Madarian hoopte. "Ik heb er een paar levend kunnen stoppen, maar de anderen kon ik niet levend overmeesteren. En eentje heeft blijkbaar de wachters geïnfiltreerd, of een uniform gestolen. Daar kwamen we pas achter toen we hem de grot hadden uitgesleept helaas." Wachter: "Meekomen jullie." Ze worden naar de wachterspost gedirigeerd. Questyn haalt daar het doek van de huifkar zodat het makkelijker is om alles uit te laden, en dat voorbijgangers zien dat de dieven werkelijk gestopt zijn. De wachters overleggen wat ze moeten doen. De spullen en de lijken worden van de wagen af gehaald. Madarian dient de vier levenden het tegengif toe, terwijl hij ze zeer diep aankijkt. Hopelijk begrijpen de bandieten dat ze het verhaal van Madarian niet moeten tegenspreken. Vanuit een ooghoek ziet Madarian dat Linctus ook naar de wachterspost worden gedirigeerd. hij geeft een klein knikje als groet, maar bemoeit zich er niet mee. De buit wordt nagekeken, en de lijken ook. De levende bandieten worden naar de kerker geleid. Dan komt de commandant van de wachters eraan. Hij kijkt naar het tafereel. "Bedankt dat je die bandieten hebt overmeesterd. Ze waren ons elke keer te vlug af. En ik had begrepen dat er een infiltrant was? Dan zal dat de reden zijn. Als jullie me volgen, dan zal ik de beloning afhandelen." De commandant schudt de hand met Madarian. Hij krijgt een visioen. De commandant gaat hun voor de wachterspost in. Madarian kijkt van links naar rechts. De commandant wist wat er aan de hand was, maar pikte een graantje mee.

Laatste edit 03-05-2016 16:40

GroteMop kijkt naar Madarian. Wat is hij daar aan het doen met die wachter? Waar praten ze toch over. Ze gaat naast haar hond zitten en kijkt naar de bolletjes vacht die lichtjes zitten te ademen. Angel gaat naar de kleintjes toe en likt ze warm. GroteMop pakt de kleinste op. “Het is een vrouwtje,” zegt ze in zichzelf, “Ik noem je Maddy.” Dan kijkt ze naar Madarian. Ja, ik noem haar naar jou, liefste. Maddy zal goed worden verzorgd. Ze pakt een ander bolletje vacht op. Deze is geheel zwart. “Jouw manneke, noem in NightShadow.” Het derde bolletje vacht dat ze oppakt heeft een vlek rond zijn oog: ‘Jouw noem ik Spot’. De laatste is een vrouwtje met gele ogen. “Jouw noem ik Yellow-Eye, meisje.” Ze blijft zitten in de huifkar, bij haar wolvenvriendjes, wolvin en hond. Ze ziet haar geliefde, Madarian, nog weggaan in de duisternis. Kijk alsjeblieft uit, liefste! En kom gauw terug! Ze gaat de huifkar in, kijkt wat ze mee moet en kan nemen (ze neemt haar wolven/honden-familie mee in een kist met gaten er in) en loopt naar Questyn toe. “En nu?” fluistert ze Questyn in het oor.

"Houdt je vast Grote Mop, het is fout", zegt Questyn heel zachtjes tegen Mop. Afwachtend kijkt Questyn naar Madarian. Nu moet de afleiding komen. Questyn heeft de omgeving goed in de gaten gehouden. Ze kan met haar huifkar gelijk een steeg in, die weer uit komt op een grote marktplaats. Daar zijn tig andere huifkarren.
Moet ze wachten op de afleidingsmanoeuvre... Damn, ze voelt lichtelijk paniek op komen. Dan vliegt de ekster boven haar, hij voelt haar paniek en vliegt naar de wachter, en doet net of hij iets van zijn hoofd wil pakken. Madarian kijkt heel onopvallend naar Questyn. Door te knikken naar haar, geeft hij aan dat hij het begrepen heeft. Hij doet net of hij de wachter helpt om van de ekster af te komen. Nog een paar eksters hebben zich verzameld, en lijken plezier te hebben in het plagen van de wachter. Questyn geeft Samuel en Derose een teken, en ze lopen gelijk richting het steegje. "Niet naar Madarian kijken", sist Questyn. Dan verraad je hem. Grote Mop draait gelijk haar hoofd weer terug. De huifkar rijdt niet al te snel weg. Alsof het een beetje de bedoeling was, dat het afhandelen van de buit alleen voor Mandarian was, en dat hij dat later wel met de twee vrouwen zou regelen. "Ik hoop dat we hem wat ruimte hebben kunnen geven", zegt Questyn zachtjes.

Ze rijden het grote marktplein over richting een andere steeg. Daar rijden ze verder in en komen uit bij een gebouw met een poort. Een man komt er al aan gelopen, en knikt naar Questyn. "Ik voelde je al aankomen Questyn", zegt de man. "En ah, je hebt een vriendin bij je". Questyn rijdt de huifkar de poort door, en de man sluit het poort gelijk achter haar.

"Ben je gevolgd?" vraagt de man. "Sorry Dariel, ik weet het niet. Het was even erg hectisch." "Nou ja, dat zien we dan straks wel, komen jullie eerst maar binnen." Grote Mop en Questyn stappen van de kar af. De wolf ligt op het kleedje, dat Grote Mop voor haar had neergelegd. De kleine hondewolfjes tegen haar aan. "Die zijn hier wel veilig", zegt Questyn, en ze stelt beide aan elkaar voor. "Grote Mop, dit is Dariel, hij is een magische genezer, bij hem haal ik vaak de ingredienten waar je om vraagt. En Dariel, dit is GroteMop mij""Je beste vriendin, ha eindelijk, wat prettig om kennis met je te maken", zegt Dariel, en pakt de handen van Grote Mop vast. Het vriendelijke oudere gezicht van de man straalt, en duwt de twee meiden voor zich aan zijn huis in.

GroteMop krijgt een duw in haar rug, van de vriendelijke oude man. “Dariel, dankuwel nog voor de kruiden, die u altijd aan mij levert.” Oh, lieverd, ik hoop dat er niets ernstigs is gebeurd. Kom alsjeblieft gauw terug. Ze fluistert Questyn in haar oor: “Waar zijn Madarian en Linctus, Q.?” Ze hoopt dat beide mannen veilig zijn. Waar ze ook zijn. Ze kijkt naar de kist en hoort het gejank. Straks ga ik de puppies, mijn hond en Angel trainen. Hopelijk kan Questyn mij daar mee helpen.

"Dariel en ik kennen elkaar al heel lang", legt Questyn verder uit. "Nog in de tijd dat mijn moeder leefde. Heel lang al dus. Ik heb zo goed als geen geheimen voor hem. En ik denk dat hij beter kan uitleggen wat we moeten doen, dan wij", voegt ze er raadselachtig aan toe.
Dariel kijkt haar aan, en pakt Questyn's handen en draait deze om met de palm naar boven. Hij kijkt. "Ojee", zegt hij. "Mhh", is een volgende geluid. "Jullie moeten hier blijven. Maar het kan gevaarlijk worden. We moeten voorbereidingen treffen." Hij staat op en kijkt Questyn aan. "Je kar moet verder de tuin in. Daar staat een schuur, zet hem daar achter, en dan hebben de paarden gras om te grazen. De wolvin en haar pups kunnen daar ook beter blijven. Hebben jullie wapens?" vraagt hij. Questyn kijkt hem aan. "Ik heb mijn kar", stamelt Questyn. Ze kan haar zelf verdedigen en snel wegrennen, zoals haar tante haar dat haar geleerd. Ze hoort nog de stem van haar tante. Pak die kruik, sla hem stuk op zijn hoofd, en wegrennen
"Ik heb nooit een wapen gehad, en weet niet eens of ik wel iemand een mes in zijn buik kan steken". Questyn voelt zich heel onbehulpzaam. "Maar Grote Mop heeft wel een wapen", zegt ze.

Dariel knikt. Hij kijkt bedenkelijk naar de twee vrouwen. "Ik breng de kar naar achteren, en jullie gaan naar de eerste verdieping. Daar is een grote serre, daar kunnen jullie het veiligst wachten, tot dat ... nou ja... tot er een ander bericht komt."

Linctus loopt naar de poort toe. Hij ziet van een afstand een huifkar die hij herkend. Hij probeert het niet te laten merken. Gelukkig gaan de drie een straat in waardoor het zicht van de huifkar geblokkeerd wordt. "We gaan even naar ons verblijf bij de poort." Begon de wachter net toen Linctus zich af begon te vragen wat er ging gebeuren. "Daar controleren we of er geen prijs op je hoofd staat. Zo niet dan mag je gaan."

Dan mag je gaan? Dat is te mooi om waar te zijn. Wellicht zijn niet alle wachters slecht en corrupt Dacht Linctus. "Ik ben blij dat je het hebt overleefd" Gaat de wachter verder. "We dachten toen die vrouw schreeuwde dat jij een van de bandieten was die de stad terroriseerde. Zeker toen je weg rende. We hebben het echter nog nagevraagd en die vrouw werd niet door jou beroofd. Ik was dan ook heel bezorgd dat we een onschuldige hadden neergeschoten. Gelukkig heb je het overleefd."

Linctus gelooft zijn oren niet. Een bezorgde wachter, het moest niet gekker worden. Hij hoort een kar wegrijden. Hij hoopt dat het grote mop en Questyn zijn die naar veiligheid rijden. zeker weten doet hij niet. Linctus werd aan de andere zijde van de huifkar het verblijf ingebracht. Questyn en Grote Mop hadden hem niet gezien en Linctus hun niet. Binnen ziet hij echter Madarian, maar die doet net of hij Linctus niet kent. Linctus wordt op een stoel gezet en een van de wachters gaat tussen de papieren zoeken.
Laatste edit 03-05-2016 19:53

….tot dat ... nou ja... tot er een ander bericht komt." Hoort ze de oude man nog zeggen. Op dit moment zou ik willen dat ik kon zenden, zoals elven kunnen doen. Dan zou ik Madarian iets willen zenden. Ze kijkt naar Angel en Argos. “Zorg goed voor jullie pups, lieverds, en bewaak die goede oude man.” Ze gaat met Questyn naar boven, helemaal naar achteren. Ze verstopt zich samen met Questyn onder een tafel en wacht af. Ze klemt haar rechterhand om de dolk die aan haar linkerheup bevestigd is. “Kun je al iets zien via de vogels, Q.?” Vraagt ze zachtjes aan Questyn. Lieverd, ik hoop maar dat je veilig bent. Haar gedachten gaan daarbij uit naar Madarian. Ze realiseert zich, dat ze zich niet moet laten afleiden, maar ze kan niet anders. Eric, Madarian, Eric, Madarian... De gedachte aan die twee grote liefdes in haar grote boerinnenleventje maakt het wachten op Madarian wat dragelijker.

Laatste edit 03-05-2016 20:06