De commandant en Madarian gaan naar binnen. "Komen de dames niet mee?" zegt de commandant. Intussen hoort Madarian de kar weg gaan. Mooi. Als het inderdaad zo gaat als ik gezien heb, dan zijn ze in ieder geval niet in de buurt. Hij hoort gefladder en ziet een ekster zitten bij het raam. De commandant haalt z'n schouders op en handelt de beloning af. Madarian doet de beloning in z'n geldbuidel, en maakt deze weer vast. "Ik heb gemist hoe je heet." zegt de commandant. Madarian haalt een envelop uit een geheim vakje, op zo'n manier dat de commandant niet ziet waar hij het vandaan gehaald heeft en zegt: "Mijn naam is Madarian..." Nog voor hij iets anders kan zeggen, heeft de commandant z'n zwaard getrokken, en houdt deze tegen Madarians keel. "Madarian? Alias de zwarte vos? De meesterdief? Ik heb gehoord dat je opgesloten zat. Heb je kunnen ontsnappen?" Madarian beweegt zich niet en zegt: "Vervroegd vrijgelaten, op voorwaarden. Zie deze brief van de koning." Commandant: "Vrijgelaten? Op orders van de koning? En ik moet jou geloven?" Madarian: "Kijk maar naar deze brief. Het heeft de zegel van Koning Alexander de eerste." De commandant: "Een vervalsing zeker?" Madarian: "En de kans lopen om nooit in aanmerking te komen voor een echte vervroegde vrijlating zoals deze brief? We weten allemaal wat er gebeurt met vervalsers van de koninklijke zegel. De koning zou per koerier ook de hertog informeren. Daar kunt u verifiëren of mijn verhaal klopt." Intussen pakt Madarian ongemerkt een bolletje uit z'n riem. De commandant: "Hoe denk je dat ik weet dat jij de zwarte vos bent?" Hij houdt een brief met koninklijke zegel omhoog. De commandant: "De bandieten die je hebt gestopt hadden deze brief al een paar dagen geleden onderschept en aan mij gegeven." De commandant draait even met z'n gezicht naar een kaars toe om de brief te verbranden. Dat is het moment waarop Madarian wachtte. Snel gooit hij het bolletje op de grond. Plotseling is de commandant omringt door ondoorzichtige rook. Madarian pakt de brief, rent naar het raam. De commandant roept naar z'n wachters, als Madarian door het raam naar buiten springt. De ekster vliegt net op tijd weg. De wachters slaan alarm, en van verschillende plekken komen ze tevoorschijn. Pijlen vliegen Madarian om de oren, maar omdat hij zo snel is en elke keer naar links en rechts duikt, wordt hij niet geraakt. Zodra er wat ruimte is tussen hem en z'n achtervolgers, klimt hij snel een huis op, en gaat via de daken richting het gedeelte voor de rijke mensen. De hertog moet daar wonen. na nadat hij een bocht om is, ziet hij een aantal kisten in een zijstraat staan. Hij schat z'n kansen in. Hij gaat erop af en verstopt zich daar. De afstand is groot genoeg. De meeste wachters rennen voorbij. Eén kijkt even naar de kisten, maar rent dan ook verder. Dan klinkt er "Waar is hij gebleven?" De wachters kijken in de rondte, maar ze kunnen Madarian niet vinden. Dat was dat. Nu de brieven bij de hertog krijgen, anders loopt het fout af.

Laatste edit 03-05-2016 20:40

Nog steeds met haar rechterhand op haar dolk, hoort ze commotie buiten. Ze gaat gebukt naar de hoek van de serre en loert achter de gordijnen, door het raam. Ze ziet een zwarte rookwolk uit een gebouw iets verderop. Ze hoort pijlen schieten en ziet Madarian vluchten. Madarian! Je leeft nog, lieverd! Ze ziet hoe hij alle pijlen ontwijkt en tussen een aantal kisten duikt. Ze bukt en gaat weer bij Questyn onder de tafel zitten. Er ontstaat een glimlach op haar gezicht. “Gelukkig, Madarian leeft nog.” Fluistert ze in haar vriendin’s elfenoor.

Questyn vindt het maar niets onder de tafel. Ze heeft wel geen mes, maar ze wil tenminste een beetje zien wat er zoal gebeurd. Ze kruipt laag over de grond richting een raam. Ze blijft achter een stel kussens liggen. Zo heeft ze zicht. Ze schrikt van een tik tegen het raam. De ekster. Ze kijkt omhoog naar de punt van de serre, daar zitten raampjes die open staan. De ekster volgt haar blik, en vliegt even later de serre in. Hij gaat voor Questyn zitten. Automatisch gaat hij richting een zak van de cape van Questyn. Questyn haalt wat vogelvoer uit haar cape, en legt het voor het beestje neer. Ondertussen heeft ze beelden opgevangen. Het rondvladderen boven de wachter. Linctus achter die een huifkar langs loopt. Madarian in gesprek met de wachter. Madarian die door een raam naar buiten springt.
"Linctus is bij de wachters", zegt Questyn. "Madarian is op de vlucht", vervolgt ze. "Het is beter om hier te blijven voorlopig". Ze horen Darien de trap op komen met een dienblad vol zoete broodjes en een karaf met mede. Hij zet het op de tafel, en loopt rechtop door de serre. Niemand die hem ergens van verdenkt, en het is zijn huis. Hij gaat op de bank naast Questyn zitten, en pakt haar hand. "Ja dat dacht ik al. Het gevaar voor jullie is nu geweken, voorlopig. Ik zal de gordijnen hier dicht schuiven, dan kunnen jullie weer staan en lopen. "

Voordat Darien de gordijnen dicht heeft gedaan, zijn er al twee dames richting de tafel gekropen. "Honger" zeggen ze allebei tegelijk, en ze lachen...

“Honger?” vraagt de dame die het dichtste bij staat. “Nee.” zegt GroteMop bitchy . Ze kijkt Questyn aan. Ze weet dat Questyn liever heeft dat ze eet, maar ze kan geen hap door haar keel krijgen nu ze weet dat Madarian daar buiten loopt met een lege maag. Haar maag rommelt, maar dat deert haar niet. Madarian. Ik zal niet eten, totdat je terug komt.

botte bijl is ook buiten (is nooit echt in het Fantasy Roleplay) tenslotte, komt Madarian tegen en deelt de inhoud van de electrische koelbox in haar auto met hem

"Madarian? Alias de zwarte vos? De meesterdief? Ik heb gehoord dat je opgesloten zat. Heb je kunnen ontsnappen?" Hoort Linctus uit de andere ruimte. Hij ziet dat de wachter in zijn ruimte wat onrustig wordt en zijn hand op zijn zwaard legt De rest van het gesprek kan hij en de wachter niet opvangen. De wachter loopt wel richting de andere ruimte. Dan klinkt een kleine plof en binnen seconde is het gebouw gevuld met een dichte rook.

“MERDA”Schreeuwt Linctus uit. “ITE MALAM REM” Linctus vloekt en proest er op los. “Wachters, grijp hem.” Hoort Linctus uit de andere kamer. De rook prikt in zijn ogen. “VERVLOEK DEZE ROOK.” Linctus vloekt door terwijl hij in zijn ogen wrijft. Hij beweegt wild met zijn armen terwijl hij door de kamer loopt. De wachter die de papieren ging halen is al weer terug gekomen en opent een raam. Hierdoor trekt de rook snel weg. “Er is een noodgeval, wij moeten gaan.” Begint de wachter met de papieren. “Over jou hebben we ook niets kunnen vinden, dus je bent vrij om te gaan.”

Linctus loopt het verblijf van de wachters uit. Hij proest nog een beetje. Om zich heen ziet hij wachters rondrennen. Dat wordt mij te heet onder de voeten. Denkt Linctus terwijl hij de wachters links en rechts voorbij ziet rennen. Hij ziet dat de vier bandieten die van de kar waren gehaald nu bevrijdt worden door een wachter. Linctus keert zich om en besluit weg te lopen hij hoeft zich hier niet mee te bemoeien.

“Wat ben je aan het doen?” Hoort Linctus in een bekende stem. De wachter die hij in het water trok en hem net vrijliet is naar de wachter en de bandieten gelopen. “Deze mannen zijn de bandieten waar we al tijden naar op zoek zijn. Je kunt ze niet zomaar vrij laten. Ze moeten voor het gerecht komen dat weet jij ook.” De corrupte wachter draait zich om en achter hem verzamelen de 4 bandieten zich. “Ze zijn uitgebroken tijdens de commotie.” Begint de wachter. “Daarbij hebben ze een trouwe wachter gedood. Ik wilde ze tegenhouden maar was te laat. Misschien krijg ik hier wel een onderscheiding voor.” De andere wachter kijkt om zich heen. “Welke wachter is gedood?” De corrupte wachter glimlacht. “Jij bent gedood.” En een van de bandieten gooit een werpmes naar het gezicht van de verbaasde wachter. Deze sluit zijn ogen en duikt in elkaar.

Als hij zijn ogen open doet staat er de zwerver voor hem die hem het water in trok. Linctus kon het niet over zijn hart verkrijgen om een van de weinige corrupte wachters dood te laten gaan. Deze stad heeft zulke mensen hard nodig. Linctus kijkt naar zijn borstkast en trekt het werpmes eruit. Daarna kijkt hij naar de 4 bandieten en de corrupte wachter. “Ga aan de kant.” Begint de wachter. “Dit zijn niet jou zaken. Dus ga aan de kant voordat ik genoodzaakt ben jou ook het leven te ontnemen.” De bandieten achter hem bewegen wat ongemakkelijk op en neer. Zij weten wie de zwerver is en wat hij kan doen.

“Je mag het proberen.” Begint Linctus. “Je zou niet de eerste zijn die het wilt proberen.” Linctus stapt naar voren en de 5 mannen komen op hem afgestormd. Linctus pakt zijn zwaard en schild, maar wordt in zijn zij gestoken. 5 getrainde mannen afweren was hem vroeger gelukt, maar nu is hij zo roestig als zijn zwaard. Toch weet Linctus dat hij gaat winnen. Hij slaat het zwaard kapot dat het zojuist stak. Hij grijpt de bandiet die het zwaard vast had bij zijn arm en geeft een flinke ruk. Door de kracht zakt hij door zijn knieën. Linctus geeft hem een trap tegen zijn gezicht en voelt weer een paar flinke pijnen. Hij de bandiet die op de grond licht pakt hij bij een been en hij zwengelt hem om zich heen. Hij raakt de andere vier en ze zijn uitgeschakeld.

De niet corrupte wachter staat met open mond te kijken. “Je kunt ze nu alle 5 vastzetten als je wil.” Zegt Linctus terwijl hij weg strompelt. Langzaam begint de pijn van zijn verwondingen door te dringen. Hij grijpt naar zijn zij maar loopt door. “Wat ben jij?” Hoort hij de wachter zeggen. “Ik ben weg.” Gromt Linctus en hij strompelt verder de stad in. Ik moet me eerst de tijd gunnen om te herstellen. Zo ben ik een geen staat om te reizen Linctus zoekt een plek om te rusten.

GroteMop giechelt en fluistert in Questyns oor: "Nou jouw Linctus kan er ook wat van. Hij gaat er anders ook net vandoor."Zegt ze met een frons op haar voorhoofd.

Zonder dat Linctus het weet komt hij langs het huis waar Grote Mop en Questyn zijn. Hij strompelt door. De pijn wordt hem echter te veel. Hij gaat niet veel verder op tegen een huis zitten. Ik weet niet waardoor het komt maar ik heb steeds meer moeite om me van mensen af te sluiten. Denkt linctus terwijl naar zijn verwondingen kijkt. Ik moet hier weg. Linctus zucht. Het blijft pijn doen zolang ik maar niet….. Het wordt Linctus zwart voor de ogen en ligt bewusteloos tegen het huis.

GroteMop kijkt naar buiten en ziet Linctus in elkaar zakken. Hij is bewusteloos. "Shit. Linctus is iets verderop in elkaar gezakt. Hij is bewusteloos." Fluistert ze Questyn in haar oor. "Wat wil je gaan doen, Q.?"

Ze kijkt van boven of er wachters in de buurt staan. Ze ziet dat ze onmogelijk Linctus kan redden, de wachters rennen voor de donkere hoek waar Linctus ineen is gezakt langs. Ze gooit een druif naar een wachter. Ze gooit mis. Recht tegen zijn linkerhand aan. Shit! Beter leren mikken, boerentrien! De wachter kijkt om zich heen, grijpt naar z'n hand, maar loopt daarna verder.

Ze pakt haar rode mantel. Ziet een mandje op de tafel staan, gooit er wat kruiden in en vraagt aan een van de dames: "Mag ik het mandje lenen?" Ze knikken. GroteMop rent als een speer naar de overkant en gaat naast Linctus zitten. "Questyn is veilig in de serre aan de overkant van de straat." Fluistert ze. Ze bekijkt snel zijn wonden, staat snel op en rent als een speer terug de zolder op? Een van de bewakers roept nog: "is dat niet Roodkapje?" "Waar?" Vraagt de andere bewaker. Nog voor de ene bewaker kan wijzen, is GroteMop al weer boven in de serre. "Linctus komt er wel bovenop." Fluistert ze tegen Questyn. Madarian, oh, Madarian, waar ben je toch? Ik mis je Madarian.
Laatste edit 04-05-2016 11:36

Laatste edit 04-05-2016 11:42

"Questyn is veilig in de serre aan de overkant van de straat." Hoort Linctus in een bekende stem. Langzaam begint hij weer bij bewustzijn te komen. Hij knippert wat met zijn ogen. Wat een hectische dagen zijn het toch. Denkt Linctus en voorzichtig probeert hij op te staan. Hij heeft het geluk dat niemand hem met Madarian heeft gekoppeld. Hij kan dus nog vrij door de stad bewegen. Linctus staat op en kijkt naar de overkant. Daar ziet hij Grote Mop door het raam kijken. Hij kijkt Grote Mop recht in de ogen aan en draait daarna zijn hoofd weg.

Steunend tegen de muren strompeld Linctus richting de stadspoort. Je raakt te betrokken Denkt Linctus. Ze gaan je toch niet missen. Je bent zo afstotelijk als de uitwerpselen in je baard en haar. Linctus probeert zichzelf te overtuigen dat hij beter af is om weg te gaan. Questyn blijft echter om een of andere manier in zijn hoofd spoken. Waarom kwam die boerin vertellen dat Questyn veilig was? Linctus komt dichter bij de poort. Waarom voel ik me daar geruster door? Des te meer reden om weg te komen.Laatste edit 04-05-2016 11:47

GroteMop kijkt uit het raam en ziet Linctus kijken. Hij kijkt haar recht in haar ogen aan en draait zijn hoofd weg. Het is goed, vriend, ga. Maar doe geen domme dingen, Linctus Ze draait zich om en hoopt dat Questyn haar verliefdheid voor Linctus kan bedwingen. Ze gaat naar haar vriendin toe en omarmt haar. Ze fluistert in haar oor: "Linctus is naar de poort. Doe wat je moet doen, als je hem mag, maar kijk uit en wees voorzichtig, Q. Ik red mij hier wel." Ik zal hier wachten op je Madarian en niet eten tot ik je weer zie. Ik kan toch geen hap door mijn keel krijgen.

De wachters worden verdubbeld, maar Madarian heeft voor hetere vuren gestaan. Hij staat op en loopt rustig door de straat, met z'n hoofd naar beneden. Maar een aantal wachters weten nu hoe hij eruit ziet. Het lukt hem zo om onopvallend een straat verder te komen. Dan ziet hij iets moois in een tuin hangen: andere kleren. Hij kijkt rond. Niemand die op hem let. Hij gaat snel de tuin in en pakt snel de kleren van de lijn. Dan duikt hij een zijstraatje in, en kleedt zich snel om. De kleren van GroteMops man gaan in z'n rugzak. Die wil ze vast niet kwijt. Wat was hij toch een geluksvogel. Madarian glimlacht even. Tijd om te proberen of andere kleding werkt. Hij loopt de straat weer op en gaat verder richting het gebied van de rijke personen. Een paar wachters passeren hem links en rechts, maar lopen door. Dan komt hij bij de toegangspoort. Dicht. Was te verwachten... Hij kijkt even rond. De muur is te beklimmen op een paar plekken, maar meestal doet hij dat in het donker. En nu is er geen tijd om te wachten. dan weet hij het. Hij gaat weer een steegje vlakbij in, en trekt de kleding weer aan van de man van GroteMop. De andere kleding stopt hij in de rugzak. En nu maar hopen dat ze niet al te goed schieten. Ik moet snel zijn. Madarian loopt rustig naar de muur. Een wachter verderop ziet hem lopen, en komt naar hem toe. Nu of nooit! Madarian versnelt, en klimt zo snel hij kan de muur op. De wachter slaat alarm. Als Madarian bijna boven is, vliegt de eerste pijl vlak naast hem tegen de muur. Hij trekt zich snel op de muur. Daar staan een paar wachters hem op te wachten. Madarian gooit weer een rookbom op de grond. De wind blaast de rook vrij snel weer weg, maar Madarian is verdwenen...

Laatste edit 04-05-2016 12:26

Linctus komt dichter bij de poort en kan inmiddels alweer normaal lopen. Hij ziet iets in de verte de stadsmuur op klimmen. Dat zal Madarian wel zijn Denkt Linctus. Als hij nu gewoon aan de andere kant omlaag klimt dan is hij ze kwijt. Maar hij zal wel weer voor de moeilijkere weg gaan. Alweer zat Linctus aan zijn reisgenoten te denken. Hij komt bij de poort maar ziet dat deze gesloten is. Madarian, je verpest een normale uitgang. Dan maar weer terug via het gat van het riool.

Linctus loopt weer terug. Wat was er toch met hem gebeurd. Vroeger was hij trots, was hij een krijger. En nu? Nu bedelde hij voor voedsel en klom hij door de riolering om een stad te verlaten. Als mijn broeders mij zouden zien zouden ze me uitlachen. Linctus loopt onbewust de straat weer in met het huis waar Questyn zit. Een Nephilim met uitwerpselen in zijn haar zou ongehoord zijn. Nu weet niemand meer wie de Nephilim zijn. Niemand hier in het zuiden tenminste. Het Noorden kennen sommige de Nephilim als legende. De duistere elfen in Gondolin zullen het nooit vergeten. Ze zullen mij nooit vergeten. Ze zijn mij nooit vergeten.

Linctus stopt voor het huis waar Questyn in zit en probeert stiekem te zien of hij haar ziet. Doe niet zo gek Linctus schud zijn hoofd en loopt snel door. Je weet wat ze doen als je aan iemand gaat hechten. Het is de laatste keer dat iemand gedood wordt omdat ik om iemand geef. Linctus is inmiddels aardig opgeschoten en is in de buurt van de doorgang. Natuurlijk staat ook hier een wachter. De wachters weten ook wel wat de zwakke plekken zijn. Dan maar nog even uitrusten voordat ik dat gat door ga. En Linctus gaat zich tegen de muur zitten die direct uitzicht bied op de doorgang.

GroteMop hoort weer commotie. Alle wachters uit de stad rennen naar de stadsmuur toe in de verte. Ze ziet in de verte iemand over de muur klimmen. Madarian! Jij bent het! Ik zie de kleren van mijn overleden man. Je hebt ze aan. Och, liefste, was ik maar bij je, Madarian! Ze gaat zitten onder het kozijn en begint zachtjes aan te huilen. Ik mis je jongen. Kom gauw terug, Madarian.

Laatste edit 04-05-2016 12:57

Linctus sluit zijn ogen. Waarom droom ik de laatste tijd over het verleden? Langzaam begint de pijn van zijn verwondingen minder te worden. Zou het komen door die half-elf? Zou haar beeltenis de herinneringen oproepen? Nee, dat kan niet. Ze is veel knapper dan welke hoog elf dan ook. Linctus zucht. Waar kwam dat vandaan? Ik moet weg. Dit wordt gevaarlijk. 2 vrouwen heb ik in mijn leven al moeten begraven. Zelfs al hadden de duistere elfen hun niet vermoord, dan had ik ze zien sterven. Dat is mijn vloek. Daar moet ik aan denken. Niet aan wat zou kunnen zijn, maar aan wat is. Ik ben vervloekt en iedereen in mijn buurt besmet ik met mijn vloek.

Linctus opent zijn ogen weer. Hij kijkt naar de wonden in zijn lichaam. Nog maar even en hij is genoeg hersteld. Die wachter kan ik wel aan, maar wat nu als de pijlen mij raken voordat ik door het gat ben. Linctus bedenkt hoe hij dit het beste kan aanpakken. Hij moet weg zijn voordat hij te betrokken raakt. Als ik nu eens ga bedelen bij de wachter. Misschien duwt hij mij dan wel in de blubber. Dan kan ik onder de muur door. Ja, dat wordt het plan. Maar eerst nog wat herstellen, maar dat duurt niet meer lang, Linctus kijkt weer wat om zich heen.