Tja, een 747 heeft ook een langere startbaan nodig dan een F-16...

7.3:
Onderweg naar de gans had ik alweer een nieuwe melding gekregen. Een onbekende kat die al een maand lang in de buurt rondzwierf. Wel een sociaal beest, liet zich rustig aanhalen en kwam rustig in huis. Volgens zeggen was het de kat van mensen die allang uit de flat vertrokken waren, maar niemand die er het fijne van wist.
Ik naar de flat. Uiteraard klopte de beschrijving als een bus, alleen kon ik vanaf mijn aanrijdpunt de boel niet herkennen. Ik zet de bus maar ergens neer op een parkeerplaats en doe de rest wel met de benenwagen.
Twee liften verderop vind ik het juiste huisnummer. Ik druk op het belletje en de deur gaat open. Ik naar binnen. Zie verder geen aanduidingen op welk verdiep ik moet wezen. Ik ga dan maar met de trap omhoog, dan zie ik het vanzelf wel.
Dat blijkt bijzonder eenvoudig. Vier dekken hoger houdt de trap op en stap ik op een verbindingsbrug naar de galerij. Ook daar eerst knopje drukken, de deur gaat open en kan ik het juiste huisnummer zoeken.
De deur staat open, moeder en dochter staan me al op te wachten. Moeder doet het woord. De kat loopt overal in de rondte te schooien en wordt hier en daar gevoerd. Dat gaat al zo’n goede maand zo. Mevrouw heeft zelf ook katten maar twijfelt of ze deze in huis zal nemen, ook gezien de mogelijkheid dat het beest wat onder de leden heeft. Ze had hem gevangen en in een bench gedaan.
Het dier uit de bench gehaald en de chiplezer eroverheen gehaald. Tot mijn verrassing was er een nummer bekend. Nummer gebeld, dat was volgens de site van een dierenopvang een flink eind uit de buurt. Nummer is volgens de PTT niet in gebruik. Daar kom je ook niet verder mee.
Van de centrale had ik begrepen dat het om een jong katje ging. Ik had dan ook de kleine transportbox meegenomen. Dat was het dus niet, het was een volwassen beest waar het kooitje echt te klein voor was. Met stevig proppen was het misschien wel gelukt, maar dat is toch echt niet de bedoeling. Ik kon dan ook weer naar de bus dansen voor een grotere box. Wie geen hoofd heeft moet benen hebben.
Toen ik met een grotere box teruggekeerd was, was de kat inmiddels onder de bank verdwenen. Gezamenlijk het beest eronderuit gelokt, gelukkig was het een redelijk tam beest, ik heb wel wildere meegemaakt. Beest met een beetje overredingskracht in de box gedaan, gelukkig zonder krabbels.
Mevrouw had nog een hele tas met kattenvoer dat haar eigen kat niet wilde eten en vroeg of het asiel, ik had verteld dat de kat ondergebracht zou worden op het asiel in de grote stad, daar nog wat aan had. Altijd. Dat soort dingen, daar is een beetje asiel grootverbruiker in. Donaties, in pecunia of in natura, worden altijd op hoge prijs gesteld. Ik met de transportbox met kat en de dochter, een meisje van een jaar of veertien, met de tas met kattenvoer, op naar de bus. Nog even met het meisje staan praten. Zij weer terug en ik doe de broodnodige administratie.
Wordt ik opgebeld. Door mevrouw. Ik had de chiplezer laten liggen. Stom. Geeft niks, m’n dochter komt je wel tegemoet. Ik richting lift, komt de dochter me achterop. Die had een ándere lift genomen. Maar ik had de chiplezer weer terug.
Naar de grote stad waar het asiel is gehuisvest. Het asiel is inmiddels gesloten, maar ik heb de sleutel van een gedeelte waar dieren buiten kantooruren gestald kunnen worden. Die worden dan de volgende ochtend uit de tijdelijke kooien gehaald en volgens alle regelen der kunst behandeld.
Ik zet de kat in één van de tijdelijke kooien, tas met voer en een begeleidend briefje erbij. Inmiddels was het al weer half tien. Een latertje, dit keer.

7.4:
De volgende ochtend komt er om twintig over zes een appje binnen. Ik was al wakker, tenminste, ik had m’n ogen open. Direct een tweede bericht eroverheen: Sorry, ‘t is voor de andere bus. De organisatie waar ik voor rijd heeft twee bussen, één voor elk gebied.
Het is intussen al helderweg dag. Toch maar de benen buiten bed zwaaien en het kakement schrobben. En de eerste anderhalf uur gebeurt er helemaal niets, tenminste op het ambulancefront. De poetsvrouw komt, vandaag is haar vaste dag. Ik heb een hekel aan wc’s schrobben, stofzuigen en aanverwante perikelen, dus huur ik daar iemand voor in. Poetsvrouw is net goed en wel bezig of de telefoon gaat. Iemand heeft een min of meer wilde kat gevangen. Of ik dat beest wilde ophalen en naar het asiel brengen. Welzeker, daar word ik (niet) voor betaald.
Ik ga onderweg en kom in een nieuwbouwwijk terecht, één straat van waar één van de collega’s woont. Collega had er lopend heen gekund, maar ja, het is haar dag niet. Er lopen daar een paar verwilderde katten in de rondte en de mijnheer die de melding had gedaan had één van die katten toch te pakken gekregen. Voor een andere had hij een vangkooi willen bestellen, maar die kat was al een tijdlang niet meer waargenomen.
Mijnheer had het dier in een bench gedaan, knap werk met een verwilderde kat. Water en voer erbij. Het voer had hij opgegeten en van het water had hij kennelijk gedronken. Dat zag er goed uit. Maar omdat het een verwilderde was toch maar voorzichtig zijn. Ik moest hem namelijk van de bench in de transportkooi overzetten, en met een tegenstribbelende kat is dat een heikel karwei.
Kooi op zijn kant met de opening voor de bench. Bench open en het hele samenstel voorzichtig kiepen, zodanig dat de zwaartekracht haar werk doet en de kat vanuit de bench de kooi invalt. Dat werkte bovenwel. Ik weet niet of dit een aanbevolen methode is, maar het is wel praktisch. Zonder krassen en met een licht verontwaardigde kat kon de kooi dicht.
Mijnheer gezegd dat hij zonder bezwaar een vangkooi kan aanvragen mocht dat andere beest toch nog boven water komen, en ik ging weer onderweg naar het asiel. Onderweg begon de kat verontwaardigd te miauwen en net zoals met de kat van mijn ouders lang geleden mauwde ik terug. Zo hebben we onderweg een heel gesprek gevoerd. Maar als je me nou vraagt waar het gesprek over ging….
Bij het asiel stond toen ik binnenkwam het juffertje dat over dat soort gevallen gaat net bij de receptie te kletsen. Zij nam direct de transportkooi van mij over en ik overhandigde de formulieren aan de secretaresse. Ik heb toen de voorraden van de bus weer een beetje aangevuld. Flesje ontsmettingsmiddel was leeg, stapeltje schone handdoeken, vieze handdoeken ingeleverd bij de wasserij, dat soort dingen. Iedere keer als er een dier getransporteerd is krijgt de kooi in kwestie een schone handdoek en wordt zij gedesinfecteerd om eventuele besmettingen tegen te gaan.
Net toen ik in de bus de administratie aan het bijwerken was kwam het juffertje van de kat aanlopen. Ik had helemaal niet meer aan de transportkooi gedacht. Zij wel, gelukkig. Die kooi hoort bij de bus, je wilt niet misgrijpen als je bij een melding bent.

@Emmo: Ik geniet van je verhalen over de Dierenambulance! In tegenstelling tot je verhalen over je zeebelevenissen ken ik hier wel bijna alle uitdrukkingen en dat leest wel een heel stuk makkelijker!
Ik wist niet dat jullie ook voor dingen komen als duiven die tegen een raam aangevlogen zijn...Dat komt hier regelmatig voor en tot nu toe wist ik nooit wat ik met zo'n beestje aan moest. Nou wél!

@HoLaHu: Er zijn verschillende organisaties met verschillende regels. Voordat je ze laat voorrijden eerst even informeren hoe het staat met de kosten.

8: Meeuw te water
8.1:
Ik kom weer op het fietsje aan bij de collega om de bus op te halen voor de volgende dienst. Ze heeft gelijk weer een melding voor me. “Wat, alweer, spaar je ze op voor me”? Ze lacht wat. Je hebt de meldingen niet in de hand en dat weten we allebei. Bovendien moet zij de beslissing nemen om eropaf te gaan of te wachten tot ik kom en dan naar mij af te schuiven. En zo’n beslissing neem je afhankelijk van de tijd en de urgentie die ervoor is. Ook dat moet je inschatten.
In dit geval is het een melding van een gewonde merel. Kan niet goed uit de voeten en gedraagt zich niet des merels. Ik er heen. Adres is in een nieuwbouwwijk, helemaal buiten de stad. Melder zegt: “als we niet opendoen, kom dan maar achterom, dan zitten we in de tuin”.
Maar als ik aankom gaat, voordat ik kan aanbellen, de deur al open. Mevrouw gaat me voor, achterom naar de tuin. Beestje zit in een kartonnen doos. Ik haal hem er uit en zie dat ‘ie een kale plek op de rug heeft. Iemand, misschien een kat, heeft ‘m daar lopen plukken. Aan de poten kan ik verder niets zien, maar volgens mevrouw kon hij slecht uit de voeten.
Opvang gebeld: “Is het een jong”? Dat was het, maar naar mijn onbescheiden mening wel vliegvaardig. Kale plek op de rug en volgens de melder slecht op de poten. Goed, kom maar door met het beest. Er is momenteel niemand op het asiel, maar zet hem maar in hok A.
Zo gezegd zo gedaan.

@Emmo: Ik kan de titel niet goed rijmen bij het verhaal

@Sjaak: Komt nog in 8.4

"@HoLaHu: Er zijn verschillende organisaties met verschillende regels. Voordat je ze laat voorrijden eerst even informeren hoe het staat met de kosten."

Dank voor de info!

8.2:
Eenmaal thuis krijg ik de volgende melding. Een egel met longontsteking. Centrale wist ook niet wat de aangewezen weg zou zijn en vraagt me de opvang te bellen voor advies. Dat is geen probleem natuurlijk, maar waarom de centrale de opvang niet zelf kan bellen begrijp ik niet helemaal. De melder belt de centrale, centrale belt mij en ik bel de opvang. Dat zijn vier schijven. Hoe minder hoe beter, zou ik zeggen, maar misschien hebben ze het te druk op de centrale, dat kan natuurlijk ook.
Eerste conclusie is inderdaad longworm, net als de “hoestende egel” die ik een tijdje terug had. Tweede mogelijkheid is paartijd. Dan gaan die beesten ook nogal te keer. Aan longworm is niets te doen, ze moeten daar vanzelf overheen komen of niet. En paartijd, tja, dan zou ikzelf liever ook niet gestoord willen worden.
Maar mevrouw de melder is er toch niet gerust op. Paartijd kan het niet zijn, die geluiden kent ze en dit is toch anders. Bovendien verstopt het beest zich niet maar ligt op het grasveld. Dat is ook geen normaal gedrag zo met daglicht.
Uiteindelijke conclusie, na een beetje heen en weer getelefoneer: haal maar op en zet maar in een hokje. Voer en water erbij en klaar. Dus ik naar de plaats delict. Een wat oudere arbeiderswijk net buiten de binnenstad. Mensen zaten al voor de deur te wachten (ik had, zoals meestal, doorgegeven wanneer ik zou arriveren): moeder en dochter. Egel in een doos.
Ik bekijk de egel, inderdaad onder de mijt, maar volgens de opvang kan dat geen kwaad. Voor de rest ziet ‘ie er redelijk normaal uit. Maar volgens mevrouw had ‘ie geen nest en waren er ook geen jongen te bekennen. Dat was de voornaamste zorg van de opvang, Al je een ouder bij een nest vandaan haalt dan gaat het nest geheid dood.
Beestje toch maar meegenomen, ondanks de reserves van de opvang en met water en voer (dat was door de opvang al klaargezet) in een kooi geplaatst.
Weer terug naar huis.

8.3:
Een stuk later weer een melding. Het is inmiddels half elf. Een kat is aangereden op een rotonde in een doorgaande weg middenin de stad. Het beest leeft nog maar zal het niet lang meer maken. Dan wreekt zich natuurlijk dat ik op een half uur rijden van het ongeval woon. Maar het is niet anders. Ik heb geen bijzondere status en ik moet me gewoon aan de snelheden houden. Maar er is weinig verkeer en ik kan lekker doorsjezen.
Nagenoeg om elf uur exact kom ik op de plaats van het ongeval. Midden op de rotonde staat een auto met alarmlichten aan, gevarendriehoek achter de auto en vlak achter die driehoek een zielig hoopje onder een handdoek. Op het moment dat ik de situatie herken gooi ik mijn zwaailicht aan om het overige verkeer te waarschuwen en de man van die auto te laten zien dat ik het doorheb. Ik rij nog een twintig meter verder, in een zijstraat is er een zeer geschikte parkeergelegenheid, op een oprit van gemeentewerken.
Zwaailicht uit, niet meer nodig en je trekt alleen maar je batterij leeg. Chiplezer gepakt en eerst maar eens kijken. Ik steek de rotonde over en kom op de plaats des onheils. Mijnheer had de melding gedaan. Hij had de kat zien liggen, was gestopt en probeerde zoveel mogelijk het andere verkeer weg te houden.
Hij wist niet of hij het dier kon verplaatsen en had er maar een handdoek overheen gelegd. Ik bekijk het dier. Op basis van mijn medische opleiding kon ik wel de diagnose stellen: verwondingen niet verenigbaar met het leven. Duidelijk.
Direct de weg maar vrijgemaakt. Kat met handdoek en al eerst in de berm en later op het trottoir gelegd. Daar had ik wat meer ruimte. Mijnheer was er beduusd van. Hij vertelde me wat hij ervan kon vertellen en ik prees hem dat hij zo adequaat had gehandeld. Dat doe ik wel vaker, maar dit keer was het uit overtuiging. Niet iedereen zet zijn auto midden op een rotonde stil met een gevarendriehoek erbij voor de aangereden kat.
Ik pak de chiplezer en haal de handdoek weg. De details zal ik maar besparen. Het volstaat te zeggen dat het er niet fris uitzag. Maar het dier was alleen aangereden en niet overreden. Hij was niet “plat”. Mijnheer was er op tijd bij geweest. De chip gaf de naam van het dier, een telefoonnummer en een adres. Het adres was één straat verderop, loopafstand. De telefoon gaf geen gehoor. In overleg met mijnheer zijn we, dode kat in de handen, naar het huis gegaan.
Mijnheer belt aan, ik sta daar met de kat in mijn handen. Door de deur heen horen we een vrouwenstem roepen “Oh Nee!!” Ze zag door het matglas in de deur twee reflex-vestjes en vermoedde al het ergste. De deur gaat open, man en vrouw komen beide naar buiten en zien gelijk wat er aan de hand is. Mijnheer en ik vertellen gezamenlijk wat er gebeurt is en waar.
Mensen waren flink geëmotioneerd. De kat was nog geen jaar oud en had zijn plekje in het gezin al gevonden. Hoe vertellen we het de kinderen? Twee kinders, vier en negen jaar. Dat soort vragen. Na wat praten gaan we gevieren naar de plaats des onheils. Een plas bloed geeft duidelijk aan waar het gebeurd is. Ondertussen confereer ik via de app met de centrale. Die willen ook wel weten hoe het loopt.
Dan komen nog meer moeilijke vragen. Ten eerste wat doen we met het beest. Willen de mensen hem zelf begraven of moet ik hem meenemen. Ik vertel maar niet wat de procedure is in zo’n geval. “Nee”, de vrouw is resoluut, “We begraven hem zelf, samen met de kinderen”. Goed. Volgende probleem. Eigenaar is bekend en dat betekent dat we een vergoeding moeten vragen. €27,00, noem het maar voorrijkosten. Dat mag contant, ik heb alleen geen reçu-formulieren, maar het kan ook als donatie overgemaakt worden naar het asiel waar ik voor rijd.
De eigenaar trekt direct zijn mobiel tevoorschijn en voor zover ik kan beoordelen heeft hij het bedrag ter plekke overgemaakt. Ik houd niet van dat soort situaties, maar ja, de bus moet wel kunnen blijven rijden en dan is 27 euries niet eens zoveel.
We praten nog wat na en de eigenaren gaan weer terug op huis aan. Met een zwaar hoofd van “hoe vertellen we het de kinderen”. Ik bedank de melder nogmaals, dit soort situaties zijn prettiger met zijn tweeën en mijnheer bleef als vanzelfsprekend erbij totdat de situatie opgelost was. Voor hem wás dat vanzelfsprekend, zei hij.
Hij rijdt weg, en ik ook. Al met al was het zowat middernacht dat ik thuis was.

8.4:
De volgende ochtend, hoewel ik laat ter kooie was gegaan, was ik vroeg wakker. Maar voor de rest gebeurt er niets. Alles blijft rustig.
Net als ik aan mijn tweede bak koffie zit met een punt eigengemaakte cranberry-taart, gaat de telefoon. Er zit een meeuw in het water. Nou is dat geen opzienbarend nieuws, dat gebeurt wel vaker. Maar in dit geval zit het beest vast in de waterplanten en kan er niet meer uit komen. Of ik even wilde gaan kijken. De plek was in de binnenstad in een gracht vlak bij één van de bruggen.
Ik bel de melder op om te verifiëren en om te laten weten wanneer ik er zal zijn. Melder was een marktkoopvrouw die haar kraampje in de gaten moest houden en niet ter plekke kon blijven. In principe is dat ook niet nodig. Als ik die meeuw kan vinden dan lukt het zo ook wel. Kaartje was meegestuurd, via Google Maps gecontroleerd, en inderdaad, het was op een stekje waar ik wel vaker in de buurt was geweest. Ik was er in ieder geval niet volledig onbekend.
Ik tuf er heen, gooi de bus aan de kant van de gracht, pak mijn lange schepnet en een transportkooi en ga op zoek. En inderdaad, vlak bij de aangegeven brug zit daar een meeuw moeilijk te doen in een veldje met wier. Zowat midden in de gracht. Niet bij te komen zonder bootje. Mijn lange net van drie meter is véél te kort, ik schat het op een metertje of tien.
Aan boord zou ik het wel weten: lange drijvende lijn, lus maken rond de vogel en zo naar de oever trekken. Maar ja, ik héb geen lange lijn. En voor die truc heb ik wel een flink stuk nodig, twee keer de gracht over en een stuk reserve. Met dertig meter, een standaard hieuwlijntje, red je dat niet.
Ik confereer met de centrale. Die zegt: “Als je er echt niet bij kunt, dan moet je hem maar laten zitten”. Het begroot me wel, want daarvoor ben ik er niet, maar op een gegeven moment schieten de mogelijkheden te kort. Bovendien is er een nieuwe melding voor me.
Net als ik de boel aan het opbergen ben komt het juffertje van de melding kijken. Ik vertel dat ik er niet bij kom en dat het beest er maar op eigen kracht moet uitkomen, helaas. “Ach wat zielig”! Inderdaad, ‘t is niet waarom ik op die kar zit, ik had het beest ook liever geholpen, maar in dit geval lukt het niet.

8.5:
De nieuwe melding betreft een gevalletje bij de sportvelden. Centrale heeft alleen een telefoonnummer. Ik bel, wordt niet opgenomen. Dat schiet op. Ik doe nog wat administratie en dan wordt ik zelf opgebeld. De melder, een gemeentewerker. Die was bezig op de sportvelden, weet je die te vinden? Nee, al sla je me dood. Ben je bekend in de stad? Nee, in ‘t geheel niet. Heb je een navigator? Ja, die had ik wel. Een bijgewerkte zelfs.
Toets maar in: de naam van de sportclub. Onbekend. Naam van een andere sportclub. Onbekend. Naam van een school vlak in de buurt. Naam van de school: onbekend. Dan moet ik even naar de straatnaam kijken, zegt de melder. En ja hoor, de straatnaam was bekend.
Ik rijd er heen. Hebben ze van een bestaande weg een fietspad gemaakt. Normaal zit ik daar niet mee, ik zet de flitsers aan en rij voorzichtig over het fietspad. Maar in dit geval stonden er paaltjes in de weg. Ik moest een omweg zoeken. Met een zekere mate van flexibel rijgedrag een alternatieve route gevonden en ik kom aan op de bestemde plaats.
Twee werklui gebaren me dat ik een stukje over het fietspad moet en daar de auto neerzetten. Precies datzelfde fietspad waar die paaltjes stonden. Maar in dit geval stond ik aan de goede kant van die paaltjes. Auto neergezet op de oprit naar het sportveld. Het karretje van de werklui stond daar ook al.
Ik praat even met de mannen. Het gaat, hoor ik nu pas, om een duif die niet weg wil vliegen. De mannen zijn bezorgd dat er iets met het beestje aan de hand is. Ik pak weer een transportbox en een schepnet. De mannen wisten niet hoe levendig ze was.
In een hoek van het sportveld zit inderdaad de duif. Ik stap op hem toe en ze fladdert langs de kant weg van me. Er zit nog goed leven in maar gezond is ze niet. Dan maar met het schepnet. Gelijk met de eerste poging had ik hem te pakken.
Ik pak het dier uit het net en bekijk hem. Inderdaad, een beschadigde vleugel, het bloed een beetje. Ik laat het aan de mannen zien en vertel dat ik hem naar de opvang zou brengen. Dan zeggen ze dat collega’s van hen met een gewonde zwaan zaten.

8.6:
Daar wist ik al van, van die zwaan. Onderweg had ik van de centrale gehoord dat een paar man van gemeentewerken een gewonde zwaan naar de opvang hadden gebracht, maar dat de opvang dicht zat, op slot. Voor mij is dat geen probleem, ik heb de sleutel.
De mannen van de zwaan zouden wachten tot ik er was. Centrale had mij gezegd eerst maar naar de sportvelden te gaan. Gelukkig was dat in no time gepiept. Met die duif moest ik toch naar de opvang, dus dat was één keer rijden.
Ik keer de bus en via het grasveldje, dat was makkelijker, weer naar de weg, op naar de opvang. Daar stonden twee man met een pick-up op me te wachten. Ze lieten de zwaan zien. Gewond aan een poot en voor de rest ook niet best. Centrale had me verteld in welk hok de zwaan moest en de man van de opvang had me verteld waar de duif in moest. Ik kon het verder wel alleen af.
Samen met de mannen de zwaan in de bestemde kooi gedaan. Het beest verwikte of verweegde niet onder die behandeling. Je bent natuurlijk voorzichtig, maar meestal spartelen de beesten wel tegen, hoe ziek ze ook zijn. Helemaal geen reactie is, lijkt mij, geen goed teken. Ik bel nog even met de man van de opvang. Vertel wat we gedaan hebben ter bevestiging en vraag wat of ik met die zwaan aanmoet. Voer en water erbij zoals gebruikelijk, of nog wat anders. “Nee”, is het antwoord. “Zet bij die zwaan helemaal niets. Ik verwacht inwendige bloedingen, en dan doe je met water geven meer kwaad dan goed”.
Dat laatste klopt, dat is met mensen niet anders. Maar dan vrees ik toch het ergste voor het zwaantje. Als ik alles heb afgewerkt, de schuur afgesloten en de administratie gedaan heb, pfoei, drie meldingen in één, ga ik weer op huis aan. Rond de middag ben ik er weer. Bak soep en een boterhammetje om niet van de graat te vallen.
Gek genoeg de hele rest van de middag geen melding meer te bekennen. Rustig.

9 Marter martelingen
9.1:
Beetje laat opgestaan. Gelukkig geen vroege meldingen. Ik heb net het ontbijt, tenminste wat er bij mij voor doorgaat, door de hals of de telefoon gaat. Melding van een dode kat langs de kant van de weg. Melder was onzeker over de naam van de bewuste straat, maar uit de beschrijving van mevrouw krijg ik een aardig idee. Op hetzelfde stekje heb ik al eens eerder twee dode katten tegelijk opgehaald. Zeker een populaire kattenoversteekplaats.
Maar ik mocht opbellen als ik nergens op uit kwam, dan zou mevrouw me gidsen. Ze liep wel vaker in dat gebied.
Ik erheen. Ik zet de auto neer onder aan de dijk, daar is een geschikt plekje, en bel de melder. Ik vertel waar ik ben. Oh, zegt ze, dan moet je nog een stukje richting stad. Maar als je op de dijk bent kan ik je vanaf mijn huis zien, ik woon aan de dijk. Ik rijd met de bus de dijk op en tegelijk zie ik, precies op het hoek, de kat liggen.
Omdat ik onder aan de dijk stond kon mevrouw de bus niet zien. Ik stond aan de andere kant van de dijk. Maar, beest gevonden. Inderdaad, morsdood. Geen chip te bekennen, dus een klantje voor het asiel. Daarheen gaan de dode dieren die niet geïdentificeerd kunnen worden. Foto van maken, die foto wordt gepubliceerd op verschillende kanalen in de hoop dat het beest wordt herkend en er een baasje komt opdagen. Lukt dat niet dan wordt het na een week of twee afgevoerd.
Nadat ik de kat heb afgeleverd en de voorraden van de bus heb aangevuld, dat moet ook periodiek gebeuren, rijd ik richting huis.

@Emmo: Toch altijd weer jammer om te lezen dat een dier niet gechipt is. Het is beter voor het dier én voor de eigenaar..

9.2: A
Ik ben nog niet eens bij het plaatselijke ziekenhuis of de telefoon gaat. Er zit ergens bij een kinderboerderij een eend met een lamme vleugel. Volgens de melder heel makkelijk te herkennen. Ik moet het nog zien, ik ben vaker aan het speuren geweest naar “heel gemakkelijk herkenbare” eigenschappen.
Alleen wordt de naam van de kinderboerderij gegeven als plaats en die staat niet in mijn domdommetje. Maar mobieltje heeft internet en daarmee kon ik de kinderboerderij vinden, gelukkig mét adres. Dat adres stond wel in het domdommetje.
Ik op weg. Nog geen tien meter verder gaat de telefoon weer.

Wordt vervolgd.

Laatste edit 16-08-2022 12:23

@allone: Vandaar "A" in de kop

@Emmo:

9.3:
Nog een melding. Een hermelijn gevonden langs een weg onder een brug. Naam van de weg is bekend, het is een lange, maar de naam van de brug niet. Ik bel de melder. Die vraagt uit welke richting ik kom. Van de grote stad via de grote provinciale weg, dat is het snelst. Goed. Dan via de rotondes naar de rivier en als je op de dijk bent, vlak bij de molen, daar sta ik.
Ik onderweg en inderdaad, precies zoals mijnheer had uitgeduid kom ik de dijk op en daar staan een vrouw en twee kinderen naar me te zwaaien. Ik de dijk af op een soortement fietspad en zet de auto aan de kant. Daar sta ik geen boer in ‘t venster.
Vrouw spreekt me aan en de kinderen staan eromheen te dansen. Groot avontuur, natuurlijk. Ik wordt meegetroond naar een nabijgelegen weiland. Daar staan in het midden een man en nog een kind met een kratje aan de voeten. Een van de jongetjes had daar het beest gevonden en bij een nabijgelegen huis hadden ze een kratje gehaald en dat eroverheen gezet om te voorkomen dat het zou weglopen. Vervolgens werd de dierenambulance gebeld en uiteindelijk, zo’n 20 minuten later, kwam ik opdagen.
Kratje opgetild en gekeken. Een klein rovertje. Ik heb totaal geen verstand van die beesten, maar met een ietwat gebogen rug leek het mij een fret toe, geen hermelijn. Het beest ging geen kant op en bleef rustig zitten. Je kon het zo oppakken. Zelfs voor mij was dat een indicatie dat het beest niet gezond was. Hij zat een beetje met de klauwen te spartelen, maar probeerde niet te bijten of zich te verweren. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt met meer onschuldige dieren.
Ik vertel de mensen dat ik advies zal vragen en dat hij óf naar een opvang, óf naar een dierenarts gaat. Naar mijn volstrekt ondeskundologische mening is de dierenarts de aangewezen weg, maar er zijn héél veel mensen die het beter weten, en één daarvan zit op de centrale. Ik neem afscheid van de mensen, nadat de kinderen de ambulance nog even van binnen geïnspecteerd hebben, doe de administratie en bel met de centrale. Die speelt het balletje weer terug en vraagt wat ik ervan vind. Dat is duidelijk, de dierenarts. Voor het asiel stukken duurder, maar daar zit ik niet mee. “Goed, dan maar naar de dierenarts”.
De dierenarts in kwestie woont aan de overkant van de rivier, maar op relatief korte afstand, een paar kilometer. Ik erheen, beest in een bakje. Ik zet de auto op de parkeerplaats en zie dat ze bij de achterburen een paard aan het beslaan zijn. Dat zie je ook niet vaak meer, vandaag de dag.
Naar binnen, met de box in de armen. Na het aanmelden en het noodzakelijke papierwerk komt de dierenarts. Box open: Maar dat is geen fret, dat is een steenmarter. Oké, dan is het een steenmarter. Maar wat is er loos met het beestje?
Geen beschadigingen, eerste gedachte van de arts is een vergiftiging. Dan, als het even heel stil is hoor je het diertje ademen en wordt de diagnose bijgesteld naar een mogelijke longontsteking. Maar hoe dan ook is het beest ver heen. De kans dat ‘ie er bovenop komt is minimaal. Een dier dat lijdt, of het nou vergiftiging is of longontsteking, krijgt een spuitje. Mensen zijn meer begaan met het lijden van dieren dan met het lijden van mensen, dat tot in het oneindige gerekt wordt, volgens mijn moeder.
Opmerking langs de zijlijn van de arts: “Kan ik eindelijk eens iets terugdoen: steenmarters hebben al drie keer mijn kippenhok overhoop gehaald. En dat was niet bepaalt op een diervriendelijke wijze”! Maar ik weet zeker dat als de prognose van de arts positief was geweest, er alles aan was gedaan om het beestje erbovenop te brengen. Je blijft professional.

Hermelijn, fret, marter. Er zijn er dus meer die bij de slimste mens niet goed zouden scoren.
Ik zou t ook niet weten hoor.
@Lennox misschien? @BatFish?!

Ik doe in ieder geval niet mee

9.5: B
Ik bel weer de centrale om het verloop te melden en krijg alweer een melding door. Dit keer een gewonde duif die in een gemeentelijke instelling zit. Maar ga toch maar eerst op die eend af van twee meldingen geleden, die bij de dierenboerderij.
Die zit in dezelfde plaats als de dierendokter, een paar straatjes verderop. In het middeleeuwse gedeelte, dat wel, tussen een paar nauwe steegjes aan de doodlopend weggetje. Zo nauw dat ik twee keer moet steken om het straatje in te kunnen rijden. Gelukkig hebben de mensen op straat een beetje consideratie voor een dierenambulance, alles gaat goed.
Aan het eind van het straatje is een park en aan dat park ligt de kinderboerderij. De naam klopt, ik ben op de juiste bestemming. Op het grasveld bij de vijver waggelt een zwerm eenden. Dat wordt lachen. Welke zal het wezen?
Ik pak mijn net en een transportbox en wandel tussen de eenden door. Zoals eenden zijn in dit soort situaties zien ze me als een potentiële voedselbron en komen luid snaterend om me heen staan. Een paar blijven achter. Ik loop die richting in en warempel, één van de achterblijvers heeft een lamme vleugel.
Ik eropaf. Het beest heeft me in de smiezen en loopt weg. Ik drijf haar in een hoek van een heg in de hoop dat ze er niet overheen komt. Dat klopt. Maar ze weet wel zijdelings te ontkomen. Ik ben net te laat met mijn net. Het beest vlucht in een sloot. Ik drijf haar naar een smal gedeelte, maar ook het smalle gedeelte is net te breed.
Achteraf had ik het beest natuurlijk eerst naar me toe moeten lokken met wat lekkers, maar ik dacht dat het zo wel wel zou lukken. Tijdens de drijfjacht, zomaar opgeven doe ik ook niet, wordt ik gebeld door de centrale. Volgende melding. Na nog wat pogingen hou ik het, mede op advies van de centrale voor gezien.
Ik bel de melder dat ik het geprobeerd heb maar dat het me helaas niet gelukt is. Mocht hij de eend weer zien dan kan hij altijd nog een keer bellen. De volgende kan het dan met lokken proberen. Ik moet naar de volgende melding want daar zit een tijdlimiet op.

Lokeend... in Engels lock duck.

Laatste edit 18-08-2022 10:32