27.6: Verdoolde kat
Een week later gaat in de loop van de ochtend de telefoon. Op een adres in de stad is een kat gevonden. Mensen waren ‘s avonds aan het wandelen en zagen in de vrieskou een jong katje dat luid mauwend om aandacht vroeg. Beestje meegenomen, zo zielig in de kou, en de andere dag de dierenambulance gebeld.
Samen met de nieuwe bijrijder eropaf. Onderweg besproken wat de aangewezen procedure is. Eerst is de chip uitlezen. Is er een chip dan de registratie erbij zoeken. Dan indien mogelijk de eigenaar bellen of, eventueel, met het beest naar het huisadres, afhankelijk of dit in de registratie vermeld is.
Als er geen chip is, of als de registratie op niets uitloopt, dan zijn er twee mogelijkheden: belbandje omdoen of, als het beest er onverzorgd of zorgwekkend mager uitziet mee naar het asiel. Belbandje is een papieren strip met een telefoonnummer. Als het beest toch de weg naar huis weet te vinden wordt van de eigenaar verwacht het telefoonnummer te bellen zodat centrale weet dat alles in orde is. Als na een paar dagen geen reactie komt en het dier zwerft nog steeds in de rondte komen we het ophalen en gaat het alsnog naar het asiel.
Als we aankomen bij het adres blijkt het een jong gezin te zijn. Man, vrouw, peutertje en baby in de box. De kat is een jong beestje van een paar maand. Erg aanhankelijk en vertrouwd met mensen. Is aan de magere kant maar zit goed in het vel en heeft een verzorgde vacht. Typisch een gewone huiskat die in het verkeerde huis terecht is gekomen.
We praten even met de mensen. Ze hebben de kat tijdens een wandeling in een naburige wijk opgepikt. Voor mij is het duidelijk. Dat wordt een belbandje. We hadden er al eentje mee uit de bus meegenomen. Uitgelegd wat de bedoeling was en mevrouw zegt gelijk: “Dan brengen we hem zo direct naar de vindplaats en laten hem daar los”. Dat is inderdaad de beste oplossing. In zijn eigen wijk heeft hij de meeste kans de weg naar de eigen woonstee terug te vinden.
Daarmee gaan we terug naar huis. Daar aangekomen blijkt dat centrale al een telefoontje van de eigenaar gehad heeft. Eind goed al goed.

28: Heibel in de keet
Ruzie
28.1: Onooglijke kauw
In de loop van de middag weer een telefoontje. Er was een gewonde kauw gevangen op een adres in de stad. Daar zijn we voor. Ik spring in de bus en haal eerst mijn bijrijder op. Dit keer mag zij rijden. Ze moet de auto leren kennen. Er zitten een paar trucjes op die je even gezien moet hebben hoe het functioneert. Één van die dingen is de cruise control. Het heeft mij máánden gekost om uit te vissen hoe dat systeem werkt. Natuurlijk eenvoudig, maar je moet wel weten hoe.
Gezamenlijk rijden we naar het adres van de kauw. Het is in een gewone nieuwbouwwijk. Tegenover het huis zetten we de bus neer en als we uitstappen komen de mensen al naar buiten. De kauw in kwestie zit in een kartonnen doos onder de carport.
Ik haal het dier er uit en mevrouw de melder vertelt wat er aan de hand is. De oogjes van het dier zitten dicht. Schijnbaar niet helemaal, want als ik mijn vinger voor zijn snavel houd pikt hij me. Toch blunderde hij volgens de melder overal en nergens tegenaan, waardoor hij relatief makkelijk te pakken was.
Duidelijk een klantje voor de vogelopvang hier in de stad. We vertellen mevrouw dat het dier naar een opvang gaat en dat ‘ie daar behandeld zal worden. Waarschijnlijk met één of andere antiseptische oogzalf. Daarmee nemen we afscheid en vertrekken richting opvang.
Tevoren had ik meegekregen dat de beheerder wegens privéomstandigheden de telefoon niet kan opnemen, dus stuur ik, als bijrijder, een appje met de meest relevante gegevens. Als we een paar minuten later op de opvang aankomen, ver is het niet, is er al antwoord binnen: “zet maar in hok ‘D’”. In hok ‘D’ staat al een schoteltje water en een bakje met voer klaar. Kauwtje erin, klaar.
Nog even de formulieren doen en dan kunnen we weer naar huis.

28.2: Losse hond
Om half één ‘s nachts gaat de telefoon. Ik zit net in de eerste slaap en zo te horen is ook centrale nog niet helemaal helder. Maar er is een loslopende hond aangetroffen. Er is geen adres maar volgens de beschrijving is het in de stad net over de brug midden in de stad bij een voormalige stadspoort. De beschrijving is duidelijk genoeg, ik heb er al vaker beesten moeten oppikken.
Ik bel de bijrijder uit bed. Als je dierenambulance wil spelen zal je ‘t weten ook. Maar als ik een paar minuten later bij haar voor de deur sta staat ze al te wachten. Denkelijk heeft ze de koplampen van ver al zien aankomen. Ze woont op een boerderij op een buurtschap met een heel smal weggetje als enige toegang. Groot licht is dan wel een pré.
Ik rijd dit keer en bijrijder belt de melder. Die is niet blij te horen dat het een half uurtje gaat duren voordat we er zijn. Het is niet anders. Maar net als we het volgende stadje voorbijrijden gaat de telefoon weer. Het is de melder. Eigenaar is gelokaliseerd en heeft de hond onder zijn hoede genomen. Onze assistentie is niet meer nodig.
Bij de eerstvolgende rotonde sleur ik de bus in de rondte en keer terug op onze schreden. Bijrijder afgezet en terug naar huis. Snurken.

28.3: Ruziënde ekster
Dezelfde dag wat later, zo rond de koffie, kwam de volgende melding. Een ekster die was aangevallen door een clubje andere eksters en die daardoor zodanig gewond was dat ‘ie niet meer kon vliegen.
Dat is niet ongebruikelijk. Eksters zijn agressieve vogels met een sterk territoriaal instinct. Komt en vreemde eend in de bijt dan is het al gauw knokken geblazen. Als de indringer annex slachtoffer zich niet snel genoeg uit de voeten kan maken kan ‘ie maar zo aan de gevolgen overlijden. Natuur is niet lief.
Alle kans dat iets dergelijks hier aan de hand is, waarbij de aangevallen ekster door de melder is gered.
Ik haal weer eerst de bijrijder op, waarna ik als bijrijder fungeer en zij als chauffeur. Dan gaan we gezamenlijk naar de ekster. Ook hier houdt deze domicilie in een nieuwbouwwijk. De bus kunnen we voor de deur kwijt. Als we uitstappen komt de melder al naar buiten. De ekster zit in een doos in de garage.
Ik haal het dier uit de doos en bekijk het. Kale kop, die is van bovenaf aangevallen, hetgeen overeen komt met het verhaal van de melder. Aan de vleugels zie ik niets bijzonders, hoewel volgens de melder het dier niet kon vliegen. Best waarschijnlijk, anders had ze hem niet te pakken gekregen. Maar de procedure is duidelijk: naar de vogelopvang.
De ekster gaat in de transportbox en we gaan onderweg. Als bijrijder bel ik de opvang. De beheerder is aanwezig en kan het beest gelijk inspecteren.
Als we aankomen stappen we uit en lopen met de ekster naar de deur. De beheerder komt uit een andere afdeling als we binnenkomen. “Ah, daar is de ekster”. Beheerder bekijkt het dier. Het is een al wat ouder exemplaar. Een oude wond aan één van de poten, mogelijk veroorzaakt door vastzittende, verkalkte, poep aan de poten. Daar zitten scherpe randjes aan.
De kale kop is minder belangrijk, die veren groeien wel weer aan. Oordeel: “We laten hem eerst even tot rust komen. Dan maken we die poten schoon en kijken we of we wat aan dat vliegen kunnen doen”.
Daarmee is onze taak volbracht en kunnen we op huis aan.

29: Superkat
Als “Superman” maar dan anders.
29.1: Vervroegde egel
Om half één in de ochtend gaat de telefoon. Excuses van de centrale voor het late, eigenlijk vroege, belletje. Een persistente dame had een melding gedaan van een bloedende egel. Beest was twee dagen eerder al waargenomen, en nu, in de nacht van zaterdag op zondag, moest ‘ie plotsklaps opgehaald worden. Vandaar de excuses. Normaal adviseert centrale om te wachten tot de volgende ochtend.
Maar in dit geval was de melder te persistent of overtuigend waardoor centrale er toch maar een melding van maakte. Overeenkomstig de afspraak bel ik de bijrijder uit het nest en pik haar op bij haar huis.
Het adres van de egel is in een standaard jaren zestig rijtjeshuis. Ik herkende de naam niet maar als we de straat binnenrijden herken ik een school waar ik al eens eerder een egeltje had opgepikt.
Bus neergezet op een vrij plekje en uitgestapt. Bakje mee voor de egel. Als ik wil aanbellen gaat de bovendeur al open, mevrouw had ons al gezien. De egel heeft domicilie naast de voordeur in een plastic bak met aangelijmde koker als entree. In de koker zijn duidelijk bloedsporen te zien. Die leiden naar een losse tegel onder een bankje. Naast de tegel onder een hoop bladeren vinden we op aanwijzing van de melder de egel. Ik haal het dier vanonder het bankje en bekijk het. Niets bijzonders te zien, maar uiteraard is het dier opgerold zodat de inspectie in het beste geval als oppervlakkig te beschrijven valt.
We praten even met mevrouw. Mevrouw vertelt dat ze wist dat daar een egel zat. Die zat er al jaren. Maar opeens, twee dagen terug, vond ze bloedsporen. De egel was nergens te bekennen zodat ze het ergste vreesde. Deze avond vond ze weer bloedsporen die ze kon volgen en kwam zo bij de egel uit. Daarop heeft ze de dierenambulance gewaarschuwd.
Logisch verhaal dat het onzalige tijdstip verklaart. Bovendien was het dier keurig verzorgd, bakje water stond klaar en ze had ook kattenbrokken klaargelegd. We vertellen wat we gaan doen. Ik neem het dier mee naar huis en houd het daar tot morgenochtend. Morgen zullen we het dan naar de opvang brengen. Mevrouw kan daar mee leven. Dan vraagt ze of ze een donatie kan doen. Dat kan altijd. Kas of overmaken? Kan allebei. Vervolgens krijg ik een briefje van €50 in de hand gefrommeld.
Terug bij de bus toon ik de safe van de bus aan de bijrijder. Die had ik bij de uitleg twee weken terug vergeten. In de safe is een map met kasboek. Donatie ingeschreven in het kasboek en geld in de map. Dat wordt te zijner tijd wel op het asiel ingeleverd.
Ik lever de bijrijder af en rijd naar huis. Daar overleg ik met mezelf wat te doen met de egel. Bij een vorige gelegenheid (zie 20.1: Een egel in de kombuis) heb ik een egel in de keuken gezet, maar daar heeft nu de kat haar voer en water staan. Dan maar naar de badcel. Die is ook betegeld. Daar kan ‘ie rustig en ongestoord de nacht doorbrengen. In de badcel leg ik een doos op z’n kant als beschutting, bakje met kattenvoer en water voor de inwendige egel en klaar.
De volgende ochtend geen egel te bekennen. Is dat vermaledijde beest achter de wasmachine gekropen. Daar kan ik er met goed fatsoen niet bij. Wasmachine en droger naar voren geschoven en toen kon ik met een korte stok met haak het beest voldoende naar me toe trekken om ‘m beet te kunnen pakken. Weer terug in de transportbak en op naar de bijrijder.
Samen de egel afgeleverd bij de opvang. Daar konden we de egel op het aanrecht zetten. Met een half uurtje zou de beheerder komen en dan zou ’ie er naar kijken.

29.2: Nog een drijvende eend
Wederom een melding van een drijvende eend (zie 20.4 Drijvende eend). Die beesten schijnen maar niet te willen zinken. Maar dit keer zou het gaan om een eend die gespot was drijvend op de grote rivier nabij een ponton. Het dier zou gewond zijn aan de nek. De melder noemde het zelfs “een gebroken nek”.
Dat ponton ligt naast de brug in het midden van de stad, waardoor de positie goed bekend is. Edoch, met een half uur aanrijtijd is het natuurlijk maar de vraag of dat beest op hetzelfde plekje blijft. Met de stroming op een grote rivier is dat natuurlijk maar zeer de vraag. Maar misschien komt ‘ie terecht tussen de aldaar gemeerde schepen en blijft ‘ie op die manier in positie. Je weet maar nooit.
Ik haal de bijrijder op en samen rijden we naar de aangegeven locatie. Daar aangekomen houden we het simpel en zetten de bus op stoep, flitsertjes aan. Er is zat ruimte dus in de weg staan we niet.
Eerst maar eens op dat ponton kijken. Het is een horecagelegenheid met stroomop de kombuis en stroomaf het terras. Stroomop kunnen we niet komen en vanaf het terras is geen drijvende eend te bekennen. Wel wat meerkoeten en meeuwen. Hoewel, wat verderop drijft iets onbestemd half onder de kaai. Vanwege de afstand is niet goed te herkennen at er is. Vlakbij is een stalen trappetje voor drenkelingen of afgemeerde bootjes.
Ik vraag nog even bij de kombuis of die wat weten, maar het juffertje achter de toog weet van niets. Dan lopen we stroomaf in de richting van het geobserveerde object. Ik daal het trappetje af tot de waterlijn en zie dat het een halfgezonken houten fender is, die nog met één touwtje aan de kade vast zit. Geen eend.
Ik klim weer naar boven we lopen een paar schepen stroomaf. Ondertussen kijken we tussen wal en schip en tussen de naast elkaar gemeerde schepen. Ze liggen twee à drie in de laag gemeerd. Niets. We overleggen even. Als dat beest in de volle stroom terecht is gekomen is ‘ie nu al halverwege de volgende brug, die buiten de stad naar de polder.
We besluiten dat het geen doen is en gaan terug naar de bus en naar huis.

Hoe is het met de eend van 20.4 afgelopen? Hoor je dat ooit?

(Hier bij de kade is een fender die ook drijft. De boot zelf helaas niet, die ligt helemaal onder water)

ze zijn hem nu aan t optakelen en leegpompen

Geen idee. Ik hoor hoogst zelden iets van dieren die ik inlever bij een opvang.

29.3: Kat bij de super
Het volgende verhaal is weer niet van mezelf (net als 26.5 De snelste weg) maar van een collega die met haar vader als chauffeur en zij als bijrijder het geval behandeld heeft.
Eerste melding van de dag. Een melding van een mager, ziek katje bij een supermarkt in de stad. Zou er al langer zitten. Bij aankomst, met mandje in de hand, bleek de ingang van de super in een winkelcentrum. Daar werden we gewezen op de kat. Hij leek ons niet al te slecht, alleen wat ouder misschien. Hij zat lekker op een bankje. De chipreader pikte wat op. Maar we kregen geen tijd om het nummer helemaal in te voeren, voordat we werden aangesproken door een medewerkster van de drogist verderop. Ze had ons waarschijnlijk zien lopen met het mandje en het ergst verwacht. Zij vertelde ons dat het om Karel ging, een oud mannetje dat in de flat boven het winkelcentrum woont. Hij brengt zijn oude dag door op het bankje waar hij genoeg knuffels krijgt. Er had ook langere tijd een briefje gehangen waar op stond dat Karel prima in orde is en genoeg te eten krijgt. We hebben hem nog even een poosje geknuffeld, voordat we weer richting huis gingen. De centralist zou er een melding van maken zodat de centralisten er ook van weten.
Later, toen de chauffeurs onderling de zaak bespraken, hoorde ik dat er al eerder melding van Karel gedaan was.

Dus Karel is beroemd.

@allone: Ja. Karel de niet zo kale.

29.4: Getrimde kat
Tijdens de overdracht van de voorganger te horen gekregen dat er een kat naar een trimsalon gebracht moet worden. Beetje gek, op het asiel lopen er zat mensen die een schaar kunnen hanteren. Misschien niet zo netjes als iemand er er het beroep van maakt, maar een kat inkorten, dat lukt heus wel.
We praten hier natuurlijk wel over een langharig beest. Verdere bijzonderheid is dat het dier al eerder bij de trimmer is geweest maar dat zij het half afgemaakt had omdat de kat ging tegenspartelen. En als een kat serieus gaat tegenspartelen is het lastig knippen. Hoe dan ook, ik mag met het beest naar de trimsalon om het af te maken.
Verdere bijzonderheid is een dode ooievaar. Die was met een ernstig gebroken vleugel door de collega opgepikt bij een boerderij en vervolgens door een dierenarts ingeslapen. Omdat de dodedierenbak inmiddels gesloten was had de collega het voor de andere dag bewaard. Voor mij dus. Op zaterdagochtend is de bak ook geopend. Dat kan mooi in één rit. Als een dier ingeslapen is kan het niet terug naar de natuur. Er zit dan nog een residu van het gif in en dat wil je niet in het milieu.
Ik moet met de kat om tien uur bij de trimsalon zijn. De ooievaar ligt sinds gisteravond al achterin de bus. Om negen uur van huis, bijrijder heeft afgezegd wegens andere verplichtingen. Precies op tijd ben ik bij het asiel. Receptioniste haalt de kat op en daarmee ben ik precies op tijd bij de trimsalon. Soms klopt alles als een bus.
De dame van de trimsalon vraagt of ik wil wachten. “Nee, ik heb nog een andere klant, maar dat is alleen afleveren. Met een kwartiertje, twintig minuten ben ik weer terug”. Ik met de ooievaar naar de milieustraat waar de dooiebeestenbak staat. Het is vrij druk, dat is het altijd op zaterdag. Maar er is niemand die dooie beesten komt brengen dus ik ben direct klaar. Ooievaar in de bak en de plastic zak in de kliko er naast.
Terug bij de trimsalon legt mevrouw de laatste hand aan de kat. Volgens mij heeft ze nog een paar stukjes overgeslagen maar dat schijnt zo te horen. Er zit in ieder geval geen bloed aan de muur dus dit keer heeft de kat zich rustig gehouden. Kat weer terug naar het asiel en ik kan weer naar huis.

30: Bedonderde buizerd
30.1: Kolkende zwaan
Rond een uur of zeven in de avond gaat de telefoon. “Heb je de app gehad”? “Nee”. “Gek, ik heb je net een appje gestuurd over een zwaan”. Er was op een adres nabij de stad een zwaan gesignaleerd die schijnbaar slecht voort kon. Zelfs toen de honden er bij in de buurt kwamen verwikte of verweeg hij niet.
Tegelijkertijd is er ook een melding van een gewonde buizerd in de andere regio. De bus daar is met een andere klus bezig.
Eerst maar die zwaan. Bijrijder is nog steeds indisponibel dus ga ik alleen.
Op een boerderij in het buitengebied is het adres. Ik kan de bus zat kwijt op het erf en ik bel aan. Een vrouw en een kleine meid komen naar buiten. Ik zeg dat ik voor de zwaan kom. Kleine meid wordt naar binnen gedirigeerd. Ondertussen komt de man ook aangelopen. Gezamenlijk naar het plekje met de zwaan. Het adres is aan een oud dijkje met naast de boerderij een wiel. Een wiel is een kolk die is ontstaan met een oude dijkdoorbraak. De gerepareerde dijk is er rond gelegd. Vroeger was dat standaard.
Als we komen aanlopen, “Pas op de draad” komt de zwaan in de benen en schuift de kolk in. Kolk is zeker dertig meter in diameter. Die krijg ik nooit meer te pakken. Ik heb wel een lange stok, maar niet zó lang. Ik overleg met de boer, mevrouw is alweer terug het huis in. Beste is de boel even aan te kijken. Als hij weer naar de kant komt en te pakken is dan komen we weer.
Voor hetzelfde geldt dat ‘ie een knal van een auto gehad heeft. Niet ver hier vandaan is een vrij rustige weg waar aankomende of beginnende automobilisten soms laagvliegoefeningen houden. In dat geval zou het kunnen dat ‘ie een tik heeft gehad en er na verloop van tijd is hersteld. Dat gebeurt vaker. Dan is verder ingrijpen niet nodig.
Daarmee neem ik afscheid van de mensen en kan verder naar de volgende melding.

@Emmo, disponibel is een woord wat jij ook alleen op zondag gebruikt, vermoed ik

@Buick: Ik vind het nog wel eens leuk om ongebruikelijke woorden te gebruiken.

30.2: Niet-bevlogen buizerd
Die volgende melding is een gewonde buizerd in een dorp in de andere regio. De tweede bus heeft besognes ergens anders, daarom ben ik tijdelijk ingeschoren voor beide regio’s. Als het nodig is gebeurt dat wel vaker.
Het is even zoeken. Het is inmiddels donker en het adres is een soortement vakantiepark middenin stikdonkere bossen. De weggetjes zijn smal en Domdommetje niet altijd even accuraat zodat je maar zo een zijweggetje mist. Maar uiteindelijk klopt ‘t. Ik ben op het juiste adres en zet de bus neer.
Een jonge vrouw komt op me toegelopen en doet nogal amicaal. Blijkt een oud-collega te zijn waar ik regelmatig mee vergaderd heb. Helemaal niet herkend. Ik ben dan ook een uitgesproken uil als het gaat om het herkennen van mensen, zeker als het in andere omstandigheden is dan gebruikelijk.
Maar ze heeft de buizerd in een kooi, ze kon hem zo oppakken zei ze. Gevaarlijk, want als een roofvogel eenmaal iets in de klauwen heeft is het moeilijk loslaten. Maar collega heeft al haar vingers nog, dus het is goed gegaan.
Samen zetten we de buizerd over in één van de transportkooien. Het beest is inderdaad verdacht rustig. Collega toont wat zij geconstateerd had: Verwonding aan beide ogen, waarbij het linker oog er het ergste uitzag. Voor de rest zo gauw geen ongerechtigheid gezien. Maar daar komen ze op de opvang wel achter als ze het beest met deskundiger ogen dan de mijne gaan bekijken.
Dan nemen we afscheid en kan ik naar de derde melding toe die inmiddels is binnengekomen.

Dat is ook moeilijk. Een “bekend” gezicht te plaatsen als de omstandigheden heel anders zijn en onverwacht. Voor haar was t makkelijk, ze verwachtte je.

Veel ogen in dit artikel. We zullen maar ff een oogje toe doen.

30.3: Aangereden kat
Terwijl ik in een donker bos met alleen de koplampen op smalle weggetjes de weg trachtte te vinden, zonder Domdommetje had ik ‘t waarschijnlijk niet gered, kwam de volgende melding binnen. Ik had “een beetje” moeite om op de weg te blijven en was een beetje kortaf.
Maar toen de vorige melding afgehandeld was kon ik rustig met de centrale confereren over het wat en hoe van de volgende melding. Die ging over een aangereden kat in het buitengebied. Het dier war op de weg aangetroffen door een voorbijganger die het dier in de berm had gelegd.
Het adres was een kruising van twee wegen, iets wat zonder problemen in de navigatie ingevoerd kan worden. Je krijgt zelfs suggesties. Makkelijk. Helaas waren de genoemde straatnamen beide onbekend. Een beetje heen en weer gepraat met de centrale en tegelijk het Domdommetje bedient.
Bleek dat één straatnaam zonder het achtervoegsel “straat” in de gemeente wél bekend was. Daarvan uitgaande álle mogelijke kruisingen nagelopen en daarmee bleek dat er in de tweede straatnaam een spelfout stond. De tweede letter was geen “i” maar een “u”. waarschijnlijk verkeerd verstaan door de centrale want tussen centrale en mij ging het via het spelalfabet, waarbij ook weer verwarring ontstond door het gebruik van twee verschillende alfabetten. Ik gebruik vanuit mijn vorige baan het Internationale Radiotelefonie Alfabet, dat binnen Nederland wat minder gebruikelijk is.
Maar ik had mijn positie, in de orde van 10 minuten rijden. Ik had door de telefoon ook het telefoonnummer van de melder gekregen. Opbellen. Mijnheer zou wachten. Mooi. Weer kruip-door-sluip-door door de donkere bossen naar de aangereden kat. Het bleek een kruising tussen de weilanden. Toen ik arriveerde stond de melder al te zwaaien en wees waar ik de bus het beste neer kon zetten.
Het dier leefde nog maar in mijn ondeskundige ogen was ‘ie toch wel op sterven na dood. Overlegd met de melder, een boer die in de omgeving woonde. Om het dier uit zijn lijden te verlossen met een klap in de nek, zoals hij wel met hazen deed, vond hij in dit geval wat minder geschikt, ook omdat katten taaier zijn dan hazen. Daarom toch maar de dierenambulance ingeschakeld.
Beest met stevige handschoenen, ik heb leergeld betaald, opgepakt en in een transportbak gevleid. Melder bedankt voor het melden en de coördinator gebeld. Centralist is normaal het eerste aanspreekpunt, maar die zat voor de eerste keer achter de telefoon. In dit geval wilde ik iemand met wat meer ervaring spreken.
Samen met coördinator besloten een dierenarts in te schakelen. Ik kreeg van de coördinator de naam van de dierenarts. Zij belde de dierenarts om door te geven dat ik er aan zat te komen. Tijdens de rit naar de dierenarts, een half uurtje rijden, belde ze met de mededeling dat ik een half uurtje zou moeten wachten. Het was inmiddels rond negenen ‘s avonds en de dierenarts had eigenlijk geen dienst maar wilde wel even naar het dier kijken. Ook kreeg ik de instructie dat het alleen om hetzij euthanasie, hetzij om stabiliseren van de patiënt ging. In vorige gelegenheden heeft het asiel eens een rekening van €700 gekregen voor een zwerfkat die tóch niet met goed fatsoen te redden was. Vandaar.
Bij de dierenarts een half uurtje gewacht tot hij op kwam dagen. In de spreekkamer de bak open gemaakt. Toen bleek dat het dier toch was overleden. Even luisteren naar de hartslag, maar nee, beestje was dood. In dat geval maak ik een rapportje op en breng het naar de vriezer van het asiel. Daar proberen ze aan de hand van foto’s, beschrijving en andere gegevens nog een eigenaar te achterhalen. Lukt dat niet dan wordt het beest na 14 dagen afgevoerd (de wettelijke bewaarplicht).
Na het ritje naar het asiel nog even de buizerd wegbrengen naar de opvang. Die zat ook nog steeds van de vorige melding in zijn bakje achterin de bus. De beheerder was niet aanwezig, maar, “zet maar in één van de couveuses, dan ga ik er wel naar kijken als ik weer thuis ben”. De beheerder woont op het terrein van de opvang.
Even na tienen was ik weer thuis. Toen voor het eerst de telefoon ging was ik nét begonnen met eten koken. Ik had de boel in koelkast gezet, maar het was me nu toch te laat geworden om een warme maaltijd in elkaar te stampen. Dat bewaren we wel tot morgen.

30.4: Kat in container
De volgende komt vroeg in de middag een volgende melding binnen. Er zit ergens een kat in de tuin. Nou is dat iets wat in eerste instantie schrikwekkend te noemen is. Bij mij zitten ook wel eens katten in de tuin. Maar in dit geval wordt het toch als ongewenst gezien, anders hadden de mensen niet de dierenambulance gebeld.
Dit keer heb ik wel een bijrijder, dus eerst die opgehaald. Het adres is een beetje ambivalent. Het is een belangrijke uitvalsweg uit de stad. Het kan dus zowel in de stad als in het buitengebied zijn. Eerste gedachte is in de stad. Daar zijn mensen minder geneigd om loslopende katten in de tuin te accepteren.
Maar als we het adres naderen wordt het duidelijk dat het toch in het buitengebied is. Uiteindelijk blijkt het een alleenstaande boerderij waarin nog een andere onderneming is gevestigd. Om er te komen moeten we de ventweg hebben, terwijl we door Domdommetje op de hoofdweg afgeleverd worden. Geen probleem, met niet geheel en al volgens de regels te navigeren komen we alsnog op de ventweg.
De oorspronkelijke boerderij is naar woonhuis verbouwd. We bellen dan ook gewoon aan in plaats van via de pompstraat naar binnen te stuiteren en “vollek” te roepen. De deur gaat open en een vrouw komt naar buiten. De kat in kwestie, een kater, liep nog vrij rond. Lastig. Waar zit dat beest. We lopen de verschillende bijgebouwen af, geen kat te bekennen. Dan denk mevrouw hem te horen. In een twintigvoet scheepscontainer die ook op het erf staat. De container zit mudvol met van allerlei troep, bouwmaterialen en zo. Zie daartussen maar eens een loslopende kater te vinden.
Bijrijder gaat met het net achter de container staan. Daar zit een gat waardoor het beest zou kunnen ontsnappen. Mevrouw en ik staan aan de voorkant herrie te maken om de kat via het gat in de achterkant naar buiten te drijven. Lukt niet.
Mijnheer komt ook kijken en mevrouw gaat terug naar het woonhuis. Mijnheer klimt met gevaar voor eigen leven, het bouwmateriaal is niet echt stabiel gestapeld, de container in om de kat te drijven. Ook dat lukt niet. Die zit natuurlijk in een klein hoekje ons uit te lachen.
Na een tijdje besluiten we dat dit geen doen is. We geven het advies om het dier te lokken met voer en in een schuurtje of ander hok op te sluiten. Dan kunnen we komen om hem uit dat hok op te halen. Daarmee sluiten we af en gaan op huis aan.

Hiermee wordt boek vier afgesloten. Het manuscript / eerste drukproef is inmiddels naar de correctrice. Als dat terug is wordt de zoveelste laatste hand gelegd en is het klaar voor publicatie.