16.11: Kippen in een netje #3
Ons volgende adres is wel heel zeer bekend. Het is van één van de collega’s. Meer specifiek de collega waarmee ik in melding 16.1: tweeëntwintig kippen in een netje” aan het kipvangen ben geweest. Vroeg in de avond was hij samen met zijn dochter een stukje gaan fietsen en had onderweg nog één van de kipjes weten te verschalken. De laatste, nummer vijfentwintig, was toch ontsnapt en wegens zijn schutkleur tussen het riet niet meer te vinden. De gevangen kip hadden ze met de hand kunnen pakken en vervolgens in de fietstas gedaan.
Deze laatste konden wij ophalen en naar de inmiddels bekende opvang brengen. Collega had het dier zolang in de schuur in een kartonnen doos gezet. Beest eruit en in een transportbox gezet. Klaar. Vervolgens naar mijn huis gereden en daar de uiteindelijke overdracht gedaan. Het was inmiddels na tienen ‘s avonds.
De collega die het van me overnam is met duif en kip naar de opvang gereden. De boel daar afgeleverd en vervolgens naar zijn standplaats. Hij was er rond elf uur klaar mee.

17: Trees heeft geen Canadees
Naar: “Trees heeft een Canadees”. Liedje van kort na de oorlog van Albert de Booy
17.1: Canadezenjacht
Tussen ontbijt en koffie gaat de telefoon. In de stad aan een grote doorgaande weg is een gans aangereden. Dat gebeurt vrij regelmatig. Langs de weg loopt een brede sloot waar vaak ganzen verblijven.
Positie-indicatie was: tussen het gemeentehuis en een genoemde zijweg, aan de kant van het fietspad. Ik ben inmiddels voldoende bekend met de geografie van de stad om precies te weten waar ik moet zijn.
Ik ga dan ook vol goede moed onderweg. Hoe de situatie van de gans is weet ik niet. Levend, dood, kan ‘ie nog lopen? Geen idee. Tijdens de rit gaat de telefoon. Een update van de ganzensituatie. Het dier heeft zich verplaatst naar de rotonde met de genoemde zijweg. Het beest leeft dus nog en is in staat zich te verplaatsen.
Als ik kom aanrijden staan een vrouw en een jonge jongen bij de bewuste rotonde te zwaaien. Ik rijd de rotonde rond en zet de bus van de straat op het voetpad. Dat is het kortste bij. Ik stap uit. Mevrouw doet het woord. Ze wijst me waar de gans zit.
De gans, een Canadees, zit dertig meter verderop in het gras. Ik haal een groot net met steel uit de bus en loop kalm, je wilt het dier niet met plotselinge bewegingen verschrikken, in de richting. Op ruime afstand, een metertje of vijftien, komt het dier moeizaam in de benen en gaat op de vleugels. Ze strijkt neer in de brede sloot nabij een koppeltje andere ganzen, gemengd Canadese en witte.
Dat wordt lastig. Als het dier kan vliegen en zwemmen dan is het niet erg invalide en de kans dat ik hem te pakken krijg is nagenoeg nihil. Ik ben eens op zwanenjacht geweest en dat beest heeft me toen zowat alle hoeken van het weiland laten zien en op het laatst moest de brandweer erbij komen om hem te vangen. En die kon niet vliegen.
Maar om me van mijn beste kant te laten zien loop ik met m’n net langs de sloot in de richting van de ganzen. Mijn doelwit houdt zich een beetje afzijdig en is daarom nog steeds te herkennen. En wat te verwachten is gebeurt. De ganzen zwemmen tijdens mijn nadering naar de overkant van de sloot. Ver buiten mijn bereik. Om dat beest te vangen moet je echt grofstoffelijke maatregelen treffen, en die heb ik niet tot mijn beschikking.
Ik loop terug naar de melders en de bus. “Ik krijg hem niet te pakken”. Dat hadden mevrouw en jongen ook al gezien. Mevrouw vraagt nog of het dier een kans maakt. Ik heb het dier niet kunnen onderzoeken en bovendien ben ik geen dierenarts. Toch geloof ik dat het dier een gerede kans maakt. Hij kan vliegen en goed zwemmen. Het komt wel vaker voor dat wilde dieren met een poot minder terecht komen. In hoeverre die poot beschadigd is weet ik uiteraard niet.
Mevrouw en jongen lopen verder en ik berg het net weer op. Terug naar huis.

De Canadees heeft zo wel zijn vrijheid behouden

17.2: Onderduikzeebooteend
Even na de middag de volgende melding. Een gewonde eend aan een met name genoemde weg ter hoogte van de nieuwbouwwijk. Als je de situatie niet kent is dat een lastige. Als je de situatie wél kent ook, maar dan in iets mindere mate. Probleem is dat de weg aardig lang is en wat is de definitie van een nieuwbouwwijk? Voor mij met m’n vijfenzestig jaar is dat iets anders dan voor iemand van begin twintig.
Maar de melders zouden wachten waardoor het voor mij een kwestie is die weg zo lang afrijden tot ik die melders gevonden heb. Dat is te doen. In alle vertrouwen ga ik dan ook onderweg.
Ik kom aan op de weg in kwestie. Links een industrieterrein en rechts gaat het naar de kern van het stadje. Ik ga rechts. Aan de linkerkant aan een ventweg staan wat relatief nieuwe huizen. Aan de buitenzijde van een bocht naar rechts staan twee jonge meiden. Ze steken de hand op. Aan hun voeten zie ik in een flits een eend liggen. Gevonden.
Bus in de berm, flitsertjes en alarmlichten aan, ik sta wat ongelukkig. Voorzichtig met uitstappen. Ik loop op de jongedames toe. Hoog in de puberleeftijd, een jaar of zestien, zeventien schat ik. De eend leeft nog en kruipt, als ik op hem toe stap, in de richting van een boom. Met de hand pakken wordt lastig.
Ik zeg tegen de jongedames dat ik een net ga halen. Net uit de auto gehaald en ondertussen steekt de eend het fietspad over en gaat richting sloot. Als ik terugkom met mijn net zit het beest tussen fietspad en sloot. Net buiten bereik van mijn steelloze net. Verdorie, moet ik toch de steel hebben. Ik vraag de jongedames tussen de sloot en de eend te gaan staan om te voorkomen dat het beest in de sloot raakt.
Dat gaat mis, want wanneer ik terugkom met de steel is de eend toch in de sloot geraakt. Ik probeer hem vanaf de steile oever in het net te krijgen. De eend duikt onder en ontglipt me. Het beest blijft onderduiken alsof zij, het is een wijfje, voor fuut gestudeerd heeft. Ondergedoken en zo af en toe bovenkomend zwemt ze op een vrij ongelukkige manier een dwarssloot in.
Ik met m’n net er achteraan, klim over een hek en wordt beloond met een scheur in m’n broek. Het beest zwemt steeds verder de dwarssloot in, voor het grootste gedeelte onder water. Ze is te volgen aan het bellenspoor dat ze trekt. De laatste keer dat ze bovenkomt kantelt ze en komt ondersteboven te liggen. Natuurlijk aan de overkant waar ik er net niet bij kan. Ik roep naar de jongedames of ze naar de overkant van de dwarssloot willen lopen om daar hetzij het dier naar mij toe te jagen of anders het dier uit het water te scheppen.
Beide jongedames gaan op een draf onderweg en als ze bij de eend zijn aangekomen heeft de eend inmiddels weer de kop boven water, maar drijft nog steeds ondersteboven. Idioot gezicht. Ik gooi mijn net naar de overkant en de moedigste van de beide jongedames vist het dier zonder enige moeite uit het water.
Ik zeg tegen ze te wachten, loop terug naar de bus en rijd via de ventweg naar de plaats van handeling. Ik neem het net over en til het dier er uit. Vleugels zien er goed uit, maar ze heeft een gapende wond aan de bovenzijde van de linkervleugel. Zo te zien niet ernstig, het zit net aan de wortel van de veren. Ik toon het aan de meiden en vertel dat ik haar naar de opvang zal brengen. Ze bekijken het dier en knikken. Ik bedank ze voor de assistentie en zij bedanken mij dat ik op ben komen draven.
Dan vertrekken ze en ik doe de eend in een transportbox, ruim de verdere spullen op en bel de opvang. “Gebroken vleugel”? “Volgens mij niet, alleen een wond op de vleugel”. “Doe maar in de groene kist”. Nadat ik het beest in de groene kist heb afgeleverd ga ik weer op huis aan.

17.3: Als de kat van huis is
Bij een verzorgingstehuis in de stad was een kat komen aanlopen. Komt elke keer weer terug en niemand heeft er een idee van waar ‘ie thuishoort. Mijn opdracht was: chip uitlezen en als die er niet is een belbandje omdoen. Simpel genoeg als de kat meewerkt. Maar hij was gevangen, dus dat is geen probleem.
Ik naar de stad. Op het ruime parkeerterrein van het tehuis zet ik de bus neer en bel op. Omdat het een gesloten tehuis is moet iemand de deur voor me opendoen.. “Er komt iemand aan”. Ik pak belbandje en chiplezer en loop richting hoofdingang. Dan wordt ik vanaf een zijingang toegeroepen. Daar moet ik wezen.
Ik wordt begeleid door het rammelen van de diverse sleutelbossen binnengelaten en naar het dier geleid. Dat bivakkeert op een binnenplaats met uitloop naar buiten. Het dier zelf is een enorme Maine Coon, een rode kater. Een beest waar je U tegen zegt.
Ze hadden geprobeerd het dier te lokken met wat kipfilet, met gedeeltelijk succes. Ik slik even. Het dier is totaal niet agressief of zo, en normaal nieuwsgierig. Maar een tijger van die afmetingen, een gewone kat kun je wel baas, maar zo eentje? Als die scheef wil is er geen houden meer aan.
Ik pak wat stukjes kipfilet en ga op de knieën zitten. Geduldig het beest lokken. Geholpen door de kipfilet komt het dier naderbij en strijkt rond mijn benen. Gelijk de chiplezer eroverheen en “blieb”, nummer gevonden. Mooi zo.
Ik voer het nummer in in “Chipnummer.nl” en vind onmiddellijk een perfecte registratie: naam, telefoonnummer, adres, e-mail. Alles is er. Alleen staat bij “Status”: vermist. Goed. Dan maar even opbellen naar de eigenaar. “Dit nummer is niet in gebruik”. Dat schiet op. Ik bel naar de centrale of die nog slimme ideeën heeft. “Probeer het adres te lokaliseren” is het antwoord. Adres ingevoerd in ‘Maps, en wat blijkt: het is in het straatje achter de instelling. Nog geen honderd meter van hier.
Eigenaardig: Adres vlakbij de vindplaats, maar toch: “vermist”. Ondertussen is de kat tussen de spijlen van het hek door geglipt en zit me nu aan de andere kant van het hek aan te kijken: “Is er nog meer van die kipfilet”? Met de resterende stukjes probeer ik hem terug te lokken, maar daar heeft ‘ie geen zin in. De kipfilet wordt gewaardeerd maar hij komt niet weer het hek door.
Ik ga terug naar binnen en overleg met de melder. “Kan ik buiten dat hek naar de openbare weg komen”? Dat kan. Melder opent het hek en ik loop de kat achterna in de richting van het veronderstelde adres.
Bij het adres aangekomen komt er net een vrouw naar buiten. Mevrouw blijkt de eigenaar. “Nee, het beest is helemaal niet zoek. Hij loopt hier regelmatig te struinen en komt dan gewoon weer terug naar huis”. Mevrouw vertelt dat het dier vroeger, op een ander adres, wel vermist is geweest, maar dat zij naar beste weten gecanceld had. Ik laat haar de registratie zien. Het telefoonnummer is verouderd, maar voor de rest klopt alles.
Ondertussen is de kat meegelopen en zit doodrustig op de stoep naast ons. Conclusie is dus dat het een vals alarm is van de mensen uit de zorginstelling. Ik bel naar de melder om te vertellen dat alles in orde is en dat het beest in de buurt thuishoort. Melder zou dit in de interne app zetten met de instructie het dier niet te voeren of binnen te laten.
Ik neem afscheid van de eigenaar en loop terug naar de bus. Daar stuur ik bericht naar de centrale dat de situatie is opgelost. Terug naar huis.

17.4: Een beetje zwanger.
Kort na de middag weer een telefoontje. Mensen hadden een zwangere kat gevonden nabij een grote provinciale weg en mee naar huis genomen. Ze kunnen geen kat met kittens gebruiken dus het asiel gebeld. Ik mag het dier ophalen.
Het adres is in één van de moderne nieuwbouwwijken. Het ontwerp is weer totaal anders dan gebruikelijk maar als je eenmaal weet hoe het in elkaar steekt is het best wel logisch. Ruim opgezet met veel groen en water. Één van de collega’s woont in dezelfde wijk, vandaar dat ik weet hoe het werkt.
Als ik aankom zet ik de bus neer op een vrij plekje en loop naar de voordeur. Door het ontwerp van de wijk is het de vraag aan welke kant de voordeur zit, maar, zoals gezegd, als je het eenmaal weet is dat geen probleem.
Ik bel aan en word binnengelaten. “Zij zit in de achtertuin”. Wel lopen door het huis naar de achtertuin en daar zit op een tuinbank een rode kat. Ik zeg: “Het lijkt wel een kater! Rode poezen zijn zeldzaam. Weet je zeker dat ‘ie zwanger is”?
De, inmiddels verzamelde, familie knikt. Ja hoor het is een poes. Ik til het beest op en ja hoog. Hoogzwanger, de tepels zijn al gezwollen. Bijzonder. Rode poezen bestaan, maar, zoals gezegd, zijn ze heel zeldzaam. Kwestie van recessieve genen heb ik me laten vertellen.
Goed. De afspraken zijn al gemaakt. Ik doe het dier in een transportbox, neem afscheid en ga terug naar de bus. Seintje naar de centrale en onderweg. Op het asiel aangekomen is het even zoeken. Het is zondag en de receptie is gesloten. Bovendien is degene die er over gaat bezig in een vergadering. Ik klop op de deur en de verantwoordelijke komt naar buiten. “Oh, je bent er al”.
Beest wordt aangenomen en in de isolatieafdeling gezet. Dat is standaard. Nieuwe aankomsten gaan eerst in isolatie. Dan komt de verantwoordelijke naar buiten. “Zijn er ook kittens”? Nee, er waren geen kittens. Het dier had kortgeleden geworpen en zat nog zo ruim in het vel dat ze nog zwanger leek. Ik heb geen idee wanneer de melders het dier hebben gevonden, maar waarschijnlijk al wat langer geleden, in iedere geval meerdere uren. Ze hadden de vondst met foto’s op Facebook gezet en een reactie afgewacht alvorens het asiel te bellen. “Dan zijn die kittens nu dood. Dan gaan we kijken of moederpoes stiefmoeder kan worden voor een stelletje heel jonge kittens”. Leven en dood komen op die manier wel heel dicht bij elkaar.