14.2: Gevallen gans
Vroeg in de avond van dezelfde dag weer een telefoontje. In het park wat in de Middeleeuwen de vestingwallen waren was een “drijfsijsje” aangetroffen. Drijfsijsje is een hoofdstedelijke term voor alles wat op een vogel (sijsje) gelijkt en op het water drijft. Melders, volgens de centrale een stel jonge meiden, konden het er niet over eens worden of het een eend danwel een gans was.
Het dier kon, volgens de melders, niet vliegen en liep slecht. Aan die singel ben ik vaker geweest voor allerhande drijvend gevogelte dus ik wist waar ik zijn moest. Ik rijd langs de viskraam de singel op en na nog geen honderd meter staan er mensen te zwaaien. Het is inmiddels zwaar aan het schemeren. Goed te zien is het niet. Wat er staat aan lantaarns geeft nauwelijks licht.
Maar ik heb het gevonden. De melders blijken drie jonge dames van adolescente leeftijd. Ze wijzen me de eend/gans. Zo in de schemer kan ik ook niet ontwaren wat voor beest het eigenlijk is. Het dier probeert wel te ontkomen als je te dichtbij komt. Dat vraagt om maatregelen.
Ik haal het middelgrote schepnet uit de bus. De bijbehorende steel laat ik liggen. Met het net loop ik naar de gans. De drie jongedames staan er half omheen, half bang, half nieuwsgierig en voor de derde helft van goede wil om behulpzaam te zijn.
Van een afstandje gooi ik het net over de gans. In één keer raak. Dat het geluk met de dommen is, is bij dezen weer eens aangetoond. Één van de jongedames zegt: “goh, dat gaat makkelijk”. Ik mompel iets van dat het niet de eerste keer is.
Ik haal de gans uit het net, doe met de elleboog de bak open en doe het dier in de bak. Het dier is verrassend sterk en weert zich flink. Zo op het oog zou je zeggen dat er weinig mee mis is. Maar ik heb wel het verhaal van de melders. Bovendien heb ik het beest wel érg makkelijk te pakken gekregen.
Toch maar naar de opvang. De opvang hier in de stad is wegens de vakantieperiode gedeeltelijk gesloten, dus wordt het de opvang in de grote stad. Ik communiceer dat naar de jongedames. Die hadden van die opvang nog niet gehoord. Oké, dan weten ze het nu.
Ik gooi de box met gans in de bus, stap in en bel met de opvang in de grote stad. Kom maar door zegt die. De vrijwilligers zijn rond deze tijd vertrokken, maar de beheerder woont op de opvang. Kan die de honneurs waarnemen.
Op de opvang aangekomen zet ik vooraan de bus neer en loop naar het woonhuis. Een ruk aan de trekbel en de beheerder komt naar buiten. Even zwaaien naar de automatische verlichting en op een tafeltje buiten inspecteert de beheerder het beest. Zo in het licht lijkt het verdacht veel op een gans. En dat is het ook. Een klein soort gans. De inspectie toont geen bijzondere mankementen. “Maar laten we hem toch maar even in observatie houden”.
Daarmee heb ik weer m’n job gedaan en kan op huis aan.

14.3: Ooievaar met molentjes
De volgende dag zit ik net aan mijn eerste bak koffie als de telefoon gaat. Beetje gek bericht, eigenlijk niet voor ons. Op het industrieterrein in de stad is een dode ooievaar gevonden, recht onder een windmolen.
Dode wilde dieren zijn niet voor ons, die zijn voor de eigenaar van het grondstuk of voor de beheerder daarvan. Bij een windmolen denk je dan al gauw aan de elektriciteitsmaatschappij of aan een overheid. Nu hebben beide, en nog wel meer grote instanties, een naam te verliezen op het gebied van traag optreden en het van zich af schuiven van verantwoordelijkheden. Zeker als het in het weekend is. Dan ligt eenieder achter Kaap Kont.
Meest praktische, en ook pr-gunstige, oplossing is het beest toch maar op te halen. Anders ligt ‘ie er over drie weken nog. Tenminste, datgene wat de maden er van over hebben gelaten.
Ik ga dan ook onderweg. In de melding was er sprake van een adres en het feit dat er een klein hek open zou staan. Nu ken ik dat adres van een vorige gelegenheid (12.4: Een niet zo zatte meeuw). Van die melding wist ik dat het een groot bedrijf is met meerdere ingangen. Ik rijd dan ook langs het bedrijf tot ik, direct onder een windmolen, een relatief klein hek ontwaar. Er vlak naast is parkeergelegenheid, onofficieel, maar er staan meer auto’s.
Ik parkeer de bus en stap uit. Teruglopen naar dat hek, en inderdaad, erachter ligt een dode ooievaar. Niet geheel fris meer, maar zo in de zomer is dat natuurlijk al gauw zo. Ik probeer het hek open te maken. In tegenstelling wat ik via de centrale te horen gekregen heb is het hek op slot. Ik loop even heen en weer om te zien of er een alternatieve ingang is.
Niet in het zicht. Dan bel ik de melder. Die zegt: “Oh ja, dat hek heeft een gebruiksaanwijzing”. Een paar minuten later komt mijnheer naar het hek en met wat gefochel komt het hek zodanig op een kier dat ik er door kan. Handschoentjes en plastic vuilniszak had ik al bij me.
Mijnheer houdt de zak open en ik stop de ooievaar er in. Met een beetje vouwen, het lijk is nog, of alweer, slap, gaat dat prima. Ik praat nog even na met mijnheer. Ik vertel dat dit eigenlijk niet onze taak is maar dat de autoriteiten wiens taak het wel is het er een enkel keertje bij laten zitten. Mijnheer vraagt naar de reden van overlijden. Ik wijs naar boven. Het is natuurlijk maar een vermoeden, maar alle kans dat de windmolen die boven ons staat te wieken hier de schuldige is.
Dan neem ik afscheid. Het is zaterdag ochtend en de milieustraat is nog open. Normaal brengen we een overleden wild dier terug in de natuur maar in dit geval, een grote, opvallend witte vogel, breng ik hem toch maar naar de kadaverbak. Bijkomende reden is dat het om de hoek is.
Nadat ik de ooievaar heb afgeleverd ga ik terug naar huis.

14.4: Poortwachter duif
Even later gaat de telefoon opnieuw. Iemand heeft bij één van de oude stadspoorten, uit 1400, een duif aangetroffen die er niet best aan toe was. Ze kon er niet bijblijven en kreeg daarom het advies om het dier op een goed zichtbare plaats in een doos achter te laten. Ik kreeg het verzoek om me te plaatse te begeven om het dier op te halen.
De poort is een rijksmonument en in het Domdommetje onmiddellijk te vinden. Ik kan er zo naar toe rijden. Parkeren is ook geen probleem. Als er geen parkeerhaven vrij is dan zet ik de bus naast de poort in het gras. Dat mag wel niet, maar een dierenambulance heeft, zeker met de oranje flitsers aan, toch wat minder last van overijverige parkeerwachters.
Als ik aan kom rijden is er binnen redelijke afstand van het gebouw inderdaad geen enkel plekje vrij. Dan maar in de berm. Die is breed genoeg voor de hele bus. Ander verkeer kan er makkelijk langs. Flitsertjes aan en zoeken maar naar die duif.
Dat zoeken gaat heel makkelijk. Ik kijk eerst aan de stadkant van de poort. Niets. Dan door de poort het singelpark in. En daar staat direct in het zicht, een bananendoos naast een bankje op de hoek van twee paden. Op de doos is een servet geklemd met als opschrift. “Niet wegnemen. Gewonde duif. Dierenambulance komt ophalen”. Heel netjes van de melder. Ik doe de doos open en daar zit inderdaad een zeer jonge duif zielig te wezen.
Ik pak de duif er uit. Korte inspectie. Geen echte ongerechtigheden te zien. Toch beweegt en reageert het dier niet zoals een gezonde duif zou reageren. Daar mogen verstandiger mensen dan ondergetekende zich over buigen. Conclusie: naar de opvang.
Ik doe de duif in een transportbox, de doos neem ik mee. Er is zo gauw geen afvalbak te herkennen. Bovendien, een doos komt nog wel eens van pas. Terug in de bus meld ik wat ik heb aangetroffen en dat ik het die naar een duivenopvang in een dorp nabij de grote stad zal brengen. Dan bel ik de melder op om te vertellen dat ik de duif in goede staat heb aangetroffen en dat het dier naar de opvang gaat. Als laatste bel ik de opvang om te vertellen dat ik er aankom met een duif. Beheerder is niet thuis “Zet maar in het hok met ‘aanvliegers’”. Ik zeg dat het een heel jong exemplaar is, nog half in de dons. Dat verandert de zaak “Zet ‘m dan maar in een lege kooi erboven, bakje water er voor hangen”.
Ik rijd naar de opvang en daar handel ik volgens de instructie. Papiertje met de gegevens schuif ik opgevouwen onder het deurtje. Klaar.
Dan is het tijd om naar het dorpsfeest in één van de dorpen in onze regio te gaan. Één van de collega’s heeft de rest uitgenodigd om dit bij te wonen. Dankzij deze melding ben ik twintig minuten te laat voor de afspraak. We zouden bij haar huis verzamelen en dan op de fiets naar het feest. De fiets heb ik al achterin de bus. Ik stuur een berichtje dat ik te laat ben. Collega komt terug met het nieuws dat ze nog niet weten waar ze zullen zijn. Als ik de bus bij haar huis parkeer nog maar even een berichtje sturen, dan komt zij met het adres.

14.5: Gebonden hond
Ik kom zoals in het vorige verhaaltje aan bij de collega. Berichtje gestuurd en zij komt met een kaartje van ‘Maps “Wij zitten hier”. Geen idee waar “hier” is, ik ben niet bekend in het dorp. Maar op ‘Maps gezocht en het meest nabijgelegen adres gevonden. Dat ingevoerd op het Domdommetje van mijn elektrieke fiets (die heeft zo’n ding van nieuwbouw ingebouwd) en ik ga onderweg.
Halverwege kom ik bij het feest. De rest moet ik lopen want met de fiets is er geen doorkomen aan. Bij het adres aangekomen blijkt dit inderdaad de uitspanning te zijn waar de kudde heeft plaatsgenomen. Na een goed uur mezelf afvragen waarom ik geen oorwarmers (gehoorbeschermers) heb meegenomen (de plaatselijke kermis is vlakbij) komt collega op me toe: “je hebt een melding”. Ik had de telefoon vlak voor mijn neus op tafel liggen juist vanwege deze eventualiteit maar vanwege de herrie niet gehoord.
Ik stuiter naar binnen waar de geluidsdemping het niveau tot aanvaardbare proporties terugbrengt en bel de centrale. Die had inderdaad een melding. In de stad was een vastgebonden hond waargenomen. Het beest zat er al van vroeg in de middag, inmiddels vier uur geleden. Politie was ook al ingeschakeld, maar die hadden geen chiplezer. Ze waren wel héél erg geïnteresseerd naar de personalia van de eventuele eigenaar. Of ik die via de centrale kon doorbellen.
Ik op een draf naar mijn fiets en dan in de hoogste versnelling, voor zover het verkeer het toelaat, naar de bus. Fiets in de bus en met vliegende vaandels richting stad. Rijtijd ca drie kwartier.
Het is even zoeken. Het opgegeven adres is aan de achterzijde van een plaatselijke supermarkt. Niemand te zien. Ik stap uit en loop een rondje rond het complex. Als ik bij de hoofdingang van die supermarkt ben aangekomen zie ik nabij een zijingang een vrouw zwaaien. Ik loop er heen. Mevrouw is één van drie dames op leeftijd die de hond gevonden en verzorgd hebben.
De hond lijkt op een Stafford. Goed verzorgd, gezeggelijk en aanhankelijk. Niks mis met het beest. Ik lees de chip uit. Alleen een telefoonnummer. Normaal zou ik direct dat nummer bellen maar omdat nu ook de politie er bij betrokken is eerst maar eens kortsluiten met de centrale. De centrale houdt even ruggespraak en zegt dan dat ik het nummer kan bellen.
Ik bel het nummer. Een man antwoordt. Nee, de hond is niet zoek. Gevonden? Misschien heeft mijn dochter de deur open laten staan. Na even heen en weer gepraat te hebben zegt de man dat hij het dier komt ophalen. Gelijk zeg ik dat er kosten aan verbonden zijn. Dat is geen probleem.
Een aantal minuten later komt mijnheer aangedraafd. Heel verhaal in het kort. Kort geleden was een goede vriend overleden en daar was hij nog confuus van. Hij had bij de supermarkt boodschappen gedaan en de hele hond vergeten. De tijd die hij noemde klopte, inmiddels al zes uren geleden.
Toen ik belde was hij samen met zijn vrouw in een andere supermarkt. Naar aanleiding van dat gesprek had zijn vrouw hem op het juiste spoor gezet. “Ik schaam me diep”. Mijnheer bleek een goede bekende van één van de meldsters. De situatie was dus eigenlijk heel banaal, alleen een beetje eigenaardig dat het zo lang geduurd had. Toch neem ik de gegevens van mijnheer over ten behoeve van de politie, zonder te vermelden dat het voor de politie is. Politie inzet lijkt mij niet nodig maar daarover kan de politie beter oordelen dan ik.
Mijnheer neemt zijn hond mee na duizend excuses en bedankjes. Ondertussen heb ik mijn dertig euro kas in de handen gedrukt gekregen. De drie dames gaan huns weegs en ik bel de gegevens en bevindingen door naar de centrale. Routine rapportje schrijven, eind goed al goed. Ik ga op huis aan.

14.6: Verwaaide duif
Op de terugweg van de laatste melding is het plotseling vies weer. Dikke regen, rukwinden, donder en bliksem. Onderweg de nodige afgewaaide takken moeten ontwijken. Ik ben nog maar net thuis, gaat de telefoon. Via de brandweer is een melding binnengekomen over een afgewaaide tak met daarin een nest met jonge vogels. Ga maar kijken en zie wat je er aan doen kunt.
We zijn een beetje onthand, want de beheerder van onze meest gebruikelijke opvang is met vakantie. Hij heeft een vervanger geregeld maar die is maar beperkt bereikbaar en nu is zo’n moment waarop zij niet bereikbaar is.
Eerst maar eens gaan kijken. Het adres is in een bekende straat waar ik wel vaker langskom. Als ik aan kom rijden staan aan de overkant een aantal bomen waar het een en ander aan takken is uitgewaaid. Ik stap uit. Volgens mijn gegevens zou het een boom in een tuin betreffen. Terwijl ik kijk waar het adres precies is komt een vrouw de deur uit.
“Daar, in één van de bloembakken, daar ligt ‘ie”. Aan het tuinhekje van de buren hangt een stelletje bloembakken. In één van de bakken, tussen de plantjes, zit een jonge duif, nog half in de dons. Dat zal dat nest wel zijn. Ik pak een bakje uit de bus en doe het vogeltje in de bak. Het is een jonge duif, dus die kan zonder bezwaar naar de duivenopvang. Vandaag al de tweede, en gisteren ook al. Dat gaat vlot op deze manier.
Ik bel de opvang en vermeld weer dat het een zeer jong exemplaar betreft (zie melding 14.4: Poortwachter duif). De reactie is dan ook gelijkluidend: Alleen in een lege kooi en een bakje water er voor hangen. Met die instructie ga ik onderweg.
Bij de opvang handel ik volgens instructie, net als hiervoor een briefje met de gegevens onder het deurtje en klaar. Op de weg terug is de brandweer al op diverse plaatsen in de weer om de weg vrij te maken van afgewaaide takken en wat dies meet zij. Zo hier en daar heeft er een beste puist wind gestaan.

15: Van links naar rechts
Naar de ballade van de Snollebollekes
15.1: Knokkende reigers
De volgende dag komt er een melding binnen over een gewonde reiger. Dat beest schijnt zich op te houden in de buurt van de plek waar ik eerder naar een dode kat heb gezocht (12.6: Is ‘ie er of is ‘ie er niet). Er is sprake van hetzelfde bruggetje over een sloot met aan weerszijden van de sloot zowel een voetpad als een fietspad. Over het brugje rechts en dan tweehonderd meter verder, daar zit ‘ie. Er is sprake van twee reigers, mogelijk een echtpaar.
Als ik kom aanrijden steek ik het brugje over en rijd het straatje in dat iets verderop de oever van de sloot vormt. Na naar schatting tweehonderd meter zet ik de bus aan de kant en stap uit. Iets verderop is een vrouw in de tuin bezig. Zij vraagt: “Komt u voor de reiger”? Inderdaad, daar kwam ik voor. “Maar zit u aan de verkeerde kant, voorbij het brugje aan de linkerkant, niet de rechter daar waren twee reigers aan het vechten. één ervan had al een kapotte poot”. Ik stap weer in de bus en rijd terug naar het brugje. Daar zet ik de bus weer neer, op hetzelfde plekje als toen met die kat. Dan sta ik in ieder geval centraal.
Als ik op het brugje sta met mezelf te overleggen aan welke kant ik moet zijn komt een man met een hond aanlopen. Van verre roept hij “Op zoek naar een reiger? Hier aan deze kant, een stukkie verderop, daar ligt ‘ie”. Schijnbaar heeft het dier in de tussentijd het loodje gelegd. Op basis van wat mevrouw en mijnheer me vertellen maak ik op dat het om een soort territoriumstrijd handelde en dat één van de twee daaraan is overleden.
Ik haal een grote transportbox uit de bus en loop in de richting die mijnheer me geduid heeft. Een stuk verderop ligt tegen een heg inderdaad een dode reiger. Ik pak het dier op en stop het in de bak. Het is nog niet lang dood. Zelfs het bloed is nog vers.
De normale procedure is dat we dode wilde dieren teruggeven aan de natuur. Dat is een mooi woord voor ergens tussen de struiken mieteren. Daar vergaat zo’n karkas vanzelf en hebben de aaseters ook weer een goede dag. Die moeten ook leven. Ik rijd daarom via de binnenweggetjes terug naar huis. Op een geschikt plekje de bus neergezet, dode reiger tussen de brandnetels. Dan de bak schoonmaken en verder op huis aan.

Ik hoop en neem aan dat de gewonde reiger het gevecht verloren heeft?!

@allone: Goede vraag. Ik neem maar zo aan dat de overleden reiger niet degene is die gewonnen heeft.

@Emmo: dat sowieso