1: Hals und Beinbruch
Duitse heilwens
1.1: Gebroken konijn
De telefoon gaat. Het is zaterdagochtend nog voor koffietijd. Het is een melding van een aangereden konijn dat een kapotte poot zou hebben. “Verbrijzeld” was de term van de melder. Medisch gesproken is een verbrijzeling een meervoudige breuk, dus één waar een bot in meerdere stukken ligt. Of de melder een medische achtergrond heeft weet ik niet, maar het is wel duidelijk dat het om een mogelijk ernstige verwonding gaat.
Het dier was aangetroffen aan de kant van een uitvalsweg uit de stad. Wegnummer was genoemd, net als het hectometerpaaltje waar het konijn zou liggen. Onder een boom, was er nog bij vermeld. Met die informatie moet de plek te vinden zijn. Ik ken niet alle wegnummers uit de kop, maar via ‘maps is dat snel gevonden.
Eerst de bijrijder opgebeld. Die was beschikbaar, dus die eerst opgehaald. Die woont zowat op mijn route naar de stad, omrijden is het haast niet. Bijrijder staat al klaar als ik aankom en springt in de bus. Op naar het konijn.
Eerst de brug over de grote rivier, dan over de dijk langs de nieuwe wijk en we zitten op de gewenste weg. We tellen de hectometerpaaltjes. Als de weg de dijk af gaat komen rechts wat bomen langs de weg. Het is ter hoogte van een buurtschap. Daar is het juiste nummer. Alarmlichten aan, er zit verkeer achter me, vaart minderen en de bus in de berm tussen weg en fietspad.
Het bewuste hectometerpaaltje staat vlak voor ons. We stappen uit en lopen naar het paaltje. Vandaar ziet bijrijder een bruine vlek onder een boom: “daar ligt ‘ie”. We lopen er op toe en inderdaad, precies op de aangegeven plaats ligt een wild konijn in de berm. Als we het dier benaderen wordt het angstig, komt overeind en strompelt met een flinke vaart het fietspad over, de sloot in en zwemt naar de overkant. Daar blijft ‘ie op de wallekant zitten.
Ik loop terug naar de bus voor een net. Dat zal wel nodig zijn, het dier is ondanks de verwonding nog aardig mobiel. Met het net loop ik om via een dammetje in de sloot naar het weiland waar het dier nu zit. Bijrijder blijft ter plekke om de positie van het dier aan te geven.
Net als ik aan kom lopen is het dier weer op krachten gekomen en klimt bij de wallekant omhoog. Net over de kop en ik heb hem. Bijrijder komt met een transportbox in de hand ook mijn kant op.
Samen leggen we het dier in de box. Melder had niets teveel gezegd. Één van de achterpoten ligt er half af en stukken bot steken naar buiten. Volgens mij is er geen redden meer aan, maar een dergelijke beslissing mogen wij niet nemen. Eerst maar opbellen naar een hogere autoriteit met advies dat een dierenarts gewenst is. Autoriteit neemt het advies over en zoekt en vind een dierenarts die, op zaterdagochtend, bereid is naar het beestje te kijken. Daarmee gaan we onderweg.
De dierenarts in kwestie zit de grote stad. Waarschijnlijk zijn er festiviteiten gaande want we komen dik in de file. Ik probeer een sluiproute, maar even later staan we toch weer. Niets aan te doen. Na een paar minuten kunnen we weer voort en komen aan bij de dierenarts.
Die bekijkt het dier en bevestigd mijn vermoeden. Voor een tam konijn waar een eigenaar een fors bedrag (drie nullen) voor over heeft zou de arts wel een poging wagen, al zou het dier de achterpoot moeten missen. Maar een wild konijn met een geamputeerde achterpoot? Die kan geen volwaardig konijnenleven meer leiden. Die is binnen de kortste keren prooi voor een vos of een buizerd.
Het dier krijgt een verdoving en als die ingepikt is het verlossende spuitje. Het dode dier nemen we mee. Die gaat in de dode dierenvriezer van het asiel. Als er gelegenheid is, op zaterdag is de kadaverafvoer maar beperkt open en daarvoor zijn we al te laat, kan het dier afgevoerd worden. Dieren die ingeslapen zijn kunnen niet terug naar de natuur. Er zit nog een residu van gif in en dat wil je niet in de natuur.

1.2: Vluchtige kat
Net de overdracht gedaan, om 19:00 vrijdagavond en zit net aan de eerste bak koffie van de avond. Dan gaat de telefoon. In de stad is een gewonde kat aangetroffen. Mogelijk is het dier aangereden. Als extra informatie krijg ik te horen dat het op een woonwagenkamp is. Dat zegt niets. Ook daar wonen mensen en er zijn in de stad twee kampjes. Bij beide ben ik al eens langs geweest.
De bijrijder is vandaag niet beschikbaar dus ik ga in m’n uppie de kant van de stad op. Centrale had al doorgegeven dat het even zou duren, maar melder zou wachten.
Als ik bij het woonwagenkampje, iets van zes of acht wagens, aankom staan een vrouw en een jong meisje te wachten. Koud en motregen. Alle respect voor melder en haar dochtertje. Als ik uitstap zie ik een bench. Als de kat daar in zit dan wordt het makkelijk.
Maar nee. Mevrouw had van haar tante de bench geleend om de kat eventueel in toe doen. De kat zelf zat onder een auto. Ik pak m’n net en vraag mevrouw om aan de andere kant van de auto te gaan staan. Ik probeer de kat onder de auto in het net te krijgen maar het dier schiet zijwaarts door een omheining de tuin van één van de woonwagens in. Die krijg ik nooit meer te pakken. Bovendien lijkt het er op dat het met de verwonding wel meevalt.
Mevrouw waarschuwt de eigenaar van de woonwagen en gevieren, mevrouw, dochter, eigenaar en ik lopen rond de woonwagen en kijken op alle mogelijke plaatsen. Ondertussen had ik ook de zaklantaarn voorgaats gehaald. Maar geen kat te bekennen. Dat beest kan overal zitten.
Volgens mevrouw hoorde het hier in de buurt thuis, ze had hem vaker gezien. Uiteindelijk geven we het op. We praten nog even na en dan stap ik weer in de bus, vul een rapportje in en meld de centrale dat het niets geworden is. Terug naar huis.

1.3: Ongechipte hond
Even na half twee ‘s nachts gaat de telefoon. Op de kade langs de rivier is een hond aan komen lopen. Melder zit op een woonark en geeft het adres op van het pand tegenover zijn ligplaats. Goed. Als we het maar vinden kunnen. Maar dat zal geen probleem zijn, de positie-indicatie is ruim voldoende.
Ik geef aan de centrale door dat ik er met drie kwartier kan zijn. Dat is ruim, maar mensen zijn gewoonlijk blij als je eerder dan verwacht aan komt tuffen dan dat je later bent. Een kwartier om mezelf toonbaar te maken en de kar op te starten en dan een half uur rijden.
Als ik mezelf voor zover mogelijk toonbaar gemaakt heb spring ik in de bus en ga onderweg. Het is begin april en de nachten zijn nog koud. Ramen beslaan, blazer vol bij en de eerste paar honderd meter voorzichtig rijden omdat je ondanks die blazer en een doekje toch nog weinig ziet.
In de stad aangekomen kom ik via de brug in het centrum op de kade. Precies op de plek waar ik zijn moet is een plekje vrij waar ik de bus insteek. Ik pak de chiplezer en open de bus aan de achterzijde om een hondenriem te pakken. Ondertussen staat de melder al achter me. Een typische vertegenwoordiger van de bruine vloot: Vooraan de middelbare leeftijd en een woeste baard. Maar de man is vriendelijk genoeg.
Samen lopen we naar botter, of wat het ook wezen mag, en tegelijk komt mevrouw met de hond in kwestie aandragen. Kwiek springt mevrouw aan de wal en laat mij de chip uitlezen. Geen contact. Vreemd. Vrijwel alle honden zijn tegenwoordig gechipt. De chipplicht is ingegaan in 2013. misschien is het dier ouder, al lijkt het me van niet. Kan natuurlijk zijn dat de chip kaduuk is.
Maar voor mij is de situatie duidelijk. Die gaat naar het asiel en dan kunnen ze het daar verder uitzoeken. Dat bestaat normaal uit foto’s nemen en publiceren op Amivedi en diverse sociale media in de hoop dat er een eigenaar zich meldt.
Dit vertel ik aan de melders. Dan breng ik het dier naar de bus en laad het dier met enige moeite in. Groot is het dier niet maar hij is een beetje terughoudend de donkere bus in te springen. Maar met een beetje geduld en een zetje lukt dat.
Ik geef het resultaat door aan de centrale, zodat die ook weet wat er aan de hand is en vertrek richting asiel. Daar aangekomen plaats ik het dier in de nachtopvang. Geen probleem, dier is gezeggelijk genoeg. Formuliertje in de daarvoor bestemde brievenbus en klaar. Terug naar huis en knorren.

1.4: Waar is de baas?
Rond de middag dezelfde dag gaat weer de telefoon. Alweer een hond gevonden. Mensen zagen een hond verdwaasd lopen en concludeerden dan het dier de weg kwijt was. Vervolgens mee naar huis genomen en de dierenambulance gebeld.
Ik bel de bijrijder dat we een melding hebben en spring in de bus en, in tegenstelling tot vanochtend vroeg, haal ik de bijrijder van huis. Zij belt als we weer onderweg zijn de melder op dat we er aan zitten te komen en geeft de ETA door.
We komen aan in een nieuwbouwwijk en moeten een paar meter lopen van de parkeer naar het woonhuis. De deur van de berging staat open en ik zie zo gauw geen bel. Dus roep ik “vollek”. Tenslotte worden we verwacht.
Een paar tellen later komt mevrouw via de berging naar buiten. “Kom maar mee, hij zit achter”. Wij lopen via de berging mee naar de achtertuin. Daar zit een schapendoes. Man en een stel kinderen zijn ook aanwezig. Drukke bedoening.
Maar dat geeft niet. Bijrijder had de chiplezer meegenomen en strijkt het dier ermee over de schouderbladen. “Bliep”, contact.
Bijrijder leest het nummer en ik noteer het. Invoeren op de website van Chipnummer.nl en we krijgen telefoonnummer en een plaats. Op forse afstand van waar we zijn. Vreemd. Maar telefoonnummer gebeld. “Heeft u een hond die vermist is”? “Nee”. Het telefoonnummer blijkt van een vrouw die voorheen honden fokte maar ermee was opgehouden.
Ik leg de situatie uit en we praten even heen en weer. Zij vraagt het chipnummer. Misschien kan zij in haar oude administratie nog wat vinden. Hoe lang dat zoeken zou duren kon zij niet zeggen. Met die onzekere situatie neem ik het besluit alvast onderweg te gaan naar het asiel. Als mevrouw de fokker vlot is kunnen we onderweg omkeren en de hond brengen. Zo niet dan is het pech maar dan komt het dier in het asiel terecht.
We nemen afscheid van de familie, kinderen moeten nog even extra afscheid nemen van de hond, lief beest, en dan gaan we onderweg. Ruim halverwege, uiteraard op een plek waar we niet kunnen keren, belt de centrale. De fokker had naar de centrale gebeld en de bekende gegevens doorgegeven. Die bestonden uit een adres, inderdaad in de stad waar we het dier hadden opgepikt, maar helaas geen telefoonnummer. Zo in het weekend, het is zaterdag, weet je nooit of de mensen thuis zijn. Bovendien, als we eenmaal kunnen keren zijn we al vlakbij het asiel.
We rijden dan ook door. Bij het asiel leveren we het dier in, samen met alle gegevens waarover we beschikken. Ze zijn er niet echt blij mee. Zonder naam of telefoonnummer is het lastig zoeken dankzij de privacywetgeving. Maar onze taak zit er op en we gaan weer huiswaarts.