4.5: Het nest gevlogen
Een tijd later gaat mijn privételefoon. Één van de collega’s en centralist aan de lijn. Die had een beetje warrig verhaal over een nest mezen waarvan één van de ouders door een kat was opgegeten en de andere gevlucht. Ze had het nest met kuikens en al mee naar huis genomen en de vraag was of wij dat nest met kuikens naar de opvang konden brengen. Collega woont in dezelfde stad als de opvang, dus waarom ze het niet zelf afhandelt? Geen idee, maar er zal vast een valide verklaring voor zijn. Ik geef een seintje naar de bijrijder en haal haar op. Getweeën naar het nest.
Bij de collega aangekomen doet ze de deur al open voordat we er zijn. De doos met het nest er in staat bij de voordeur. Doos open, en inderdaad. Op een bedje van stro ligt een nest met daarin vier of vijf hongerige kuikens. Snaveltjes wijd open. We praten even, waardoor het aanvankelijk wat warrige verhaal gelijk al wat duidelijker werd.
Collega verteld dat ze één van haar struiken al van rupsen heeft ontdaan om ze aan de kuikens te voeren. Win – win. Collega is van de rupsen af en de kuikens hebben weer wat te eten. We nemen het nest met doos en al mee terug naar de bus. Dan rijden we naar de opvang.
Onderweg bellen we op. Met een bijrijder is dat een stuk makkelijker en efficiënter. Beheerder loopt aanvankelijk wat te sputteren maar als we zeggen dat de melding van een collega is die beslist wel van wanten weet kunnen we langs komen. “Zet maar op het aanrecht”. Beheerder zal proberen om de beestjes uit te zetten in bekende nesten in de buurt. Mezen zijn goede pleegouders en een snaveltje meer om te vullen is niet echt een probleem.
Op de opvang plaatsen we de doos met het nest op het aanrecht, formulier er bovenop en klaar. We gaan weer op huis aan.

5: Ziet naar de vogelen
Naar het evangelie van Matheus 6:26-27
5.1: Nestvlieder
Dit keer begint het al als ik de bus nog niet eens overgenomen heb. Collega heeft me opgehaald en we rijden met de bus naar zijn adres in de stad. Daar neem ik het over. Maar voor we de rivier over zijn gaat de telefoon.
Vogeltje, gewond, gegrepen door de kat. Jammer voor de kat, maar er zijn mensen die medelijden met zo’n vogeltje hebben. We overleggen even met de centrale. Centrale is bang dat het een melding zal zijn waar je eigenlijk niets mee kan. Het is een jong vogeltje, en in deze tijd van het jaar zou ‘ie wel eens érg jong kunnen zijn. Maar we hebben een melding van een gewonde vogel dus we gaan er heen.
Collega-chauffeur voert eerst het adres verkeerd in en staan we bij een man op de stoep die nergens van weet. Blijkt één nummertje mis te zijn, we moeten aan de overkant zijn. Daar komt een vrouw aan de deur met een klein doosje met daarin een vogeltje, net uit het ei. Hoe die uit het nest gekomen is en vervolgens door de kat binnengebracht, geen idee. Maar met zoiets, dar kunnen we niets mee. Als ‘ie het al overleeft tot we bij de opvang zijn dan is het nog kantje boord.
Mevrouw de melder snapt het wel maar ze vond het zó zielig dat de kat er mee kwam aandragen. Ook wel voorstelbaar, natuurlijk, maar we moeten ook praktisch zijn, al is dat niet even makkelijk.
Mevrouw heeft nog een zak handdoeken als donatie. Die worden in dank aangenomen. Met vogeltje en zak handdoeken keren we terug naar de bus. Daar bellen we met de opvang. Die adviseert euthanasie. “Kom maar langs, dan doe ik het wel”. Ondertussen is, in die paar minuten, het diertje merkbaar zwakker geworden. Niets meer aan te doen. Voordat de opvang ook maar iets kan doen is het gebeurt met het beestje. In de tussentijd is de volgende melding binnengekomen. Collega en ik kijken elkaar aan. De melding is aan de overkant van de rivier, collega woont aan deze kant. Collega gaat naar huis en ik doe de nieuwe melding alleen.