Jaarlijks ga ik naar het zomerfeest in mijn geboortedorp. Bij het ringsteken met Friese paarden in de hoofdstraat loop ik mijn neef tegen het lijf. Ik herken hem amper met zijn Amerikaanse pet op. „Tegen de zon!” zegt hij en tikt tegen de klep.
Na de prijsuitreiking wordt ons volkslied gespeeld. Iedereen zingt mee. Mijn neef is verdwenen. Raar dat hij is vertrokken zonder iets te zeggen.
Als ik verder loop, staat hij ineens weer voor mijn neus. „Waar was je?”
„Ik ben even een winkel ingegaan, want in deze zon zet ik mijn pet niet af.”
Duidelijk! Een oprechte Fries neemt de pet af als zijn volkslied wordt gespeeld.

Het ontwikkelen van zelfstandig denken en het hebben van een eigen persoonlijke mening is een essentieel onderdeel van het huidige onderwijs.

Daarbij hoort ook het nadenken over levensbeschouwelijke thema’s.

Vol trots laat onze zoon van 14 zijn werkstuk zien. ‘Ben je Darwinist of geloof je in de schepping’, is het thema. Verbaasd over zijn genuanceerde kijk op dit vraagstuk, vraag ik hem hoe hij tot zijn standpunt is gekomen.

Meewarig kijk hij me aan en zegt: „Het is niet belangrijk wat ík vind, dit levert gewoon het hoogste cijfer op!”

Vorig jaar moest ik mijn secretaresse ontslaan. Ze had met een mobieltje van de zaak voor vele tienduizenden euro’s privégesprekken gevoerd met mensen in een ver buitenland.

Een dergelijk excessief privégebruik was ons toch echt te gortig.

Maanden later krijg ik een telefoontje van haar uitzendburo: „Meneer, wij willen u graag vragen: hoe is Ilse (niet haar echte naam) u bevallen?”

Ik antwoord: „Nou, niet al te best, want ze heeft veel geld gestolen van ons bedrijf.”

Het is even stil aan de andere kant: „…uhh, okay, …maar verder beviel ze wèl goed?”

@ledi: maw, het nadenken lukt goed,
maar voor die 'levensbeschouwelijke visie' , het zelfstandig denken en hebben van een persoonlijke mening' is meer tijd, kennis, ervaring, en echte interesse nodig..

@allone: klopt. Interesse voor wat ik moest leren hebben ze me vroeger echter pas op een daltonachtige school kunnen bijbrengen.
Daarvoor leerde ik omdat "ze" het nodig vonden.

Nou, haar kwaliteiten waren buiten dit excess toch meer dan het excessief telefonisch sociale netwerken uitbreiden waarbij de naam van uw firma veelvuldig geroemd werd - en kan eventueel worden omgebogen in een ode aan uw..

nou, het is te proberen..

maar als Secretaresse - hoe was ze, kon ze steno.

@ledi:

bij mij was het andersom, eerst was ik geinteresseerd, toen verloor ik alle interesse (en ben van school gestuurd), en pas veel later ben ik uit mezelf weer gaan studeren

De afgelopen jaren samen met enkele partners, onder wie een Chinese advocaat, een praktijk opgebouwd in corporate finance-activiteiten met China. Vaak komen daarbij de Chinese inbreuken op intellectuele eigendomsrechten van westerse bedrijven ter sprake. Het bestrijden daarvan is inmiddels een hele business. Zoals wel vaker in de advocatuur geldt hier dat de een zijn dood de ander zijn brood is.

Toch verhelderend als je Chinese zakenpartner je uitlegt dat copyright in het Chinees simpelweg wordt uitgelegd als het „right to copy”.

Het is druk in de wachtruimte van de polikliniek oogheelkunde. Een personeelslid met een grote spuitbus trekt de aandacht.

Om de paar stappen vernevelt zij de inhoud in verschillende richtingen. Wij wisselen vragende blikken.

Een insectenplaag?

Even verder zit een ouder echtpaar. Hij kijkt mij aan en zegt luid: „Er zijn te veel patiënten”.

er heerst een verkoudheid met als bijverschijnsel een heel akelige hoest. de dokter zei dat het vanzelf over zou gaan, maar van een vriendin hoorde ik dat dagelijks een bruistablet 'Rochelex' (naam veranderd) bij haar veel verlichting had gebracht. ik aan de Rochelex, en het hielp....
een paar dagen later kwam ik bij mijn moeder, die hoestte 'of ze erin bleef'. ik vertelde haar over Rochelex, maar dat wilde ze niet, omdat rochel zo een onsmakelijk woord was. ongerust als ik was, vond ik dat ze, ook gezien haar gevorderde leeftijd, de dokter moest bellen. het was nog vroeg in de ochtend, dus dat kon meteen....
ze kwam niet verder dan de assistente, die zei dat ze eerst Rochelex moest proberen, en als dat niet zou helpen, dan moest ze nog eens bellen....

botte bijl: kijk eens bij mijn blog

Onze allochtone slager maakt steeds tevoren onze weekbestelling klaar die ik dan bij hem ophaal. Zijn zoon, tevens hulpkracht, pakt alles in een grote plastic tas. Als hij de aan stukken gesneden pens voor de hond ook in die zak wil stoppen, corrigeer ik hem direct: „Wil je dat asjeblieft niet in dezelfde tas doen!”

Braaf doet hij het in een andere. Maar als ik bij de winkeldeur sta, hoor ik duidelijk: „In de koe zat het ook bij elkaar.”

Stoep en straat zijn spekglad. Ik steek over, voorzichtig, en passeer een oude mevrouw met een rollator. Uiterst voorzichtig en tergend langzaam, manoeuvreert zij haar rollator de stoep op, centimeter voor centimeter.

Ik passeer haar soepel en zeg in het voorbijgaan: „Gaat het? Voorzichtig hè, oppassen.” Op hetzelfde moment glij ik bijna onderuit. Wild zwaaiend met armen en boodschappen kan ik mij nog net staande houden. Nu moet ik even stilstaan, verbluft kijk ik de vrouw aan.

Ze zegt: „Rollatortje lenen, meneer?”

@ledi: Dat 'meneertje' doet t echt

Ik hoop niet dat je in 't echt bijna gevallen bent!

Zuwe het zijn ik-verhalen van ANDERE mensen.

In Ruinerwold was het trouwens niet glad.

Op weg naar college op de Universiteit van Amsterdam loop ik door een smal steegje dat naar het Spui leidt. Naast mij loopt een potige kale man van een jaar of 40. Van achteren komt een jonge jongen met een zonnebril op keihard aanfietsen, nog net op tijd kunnen de kale man en ik wegspringen om een aanrijding te voorkomen.

„Je mag hier niet fietsen!” roept de kale man in plat Amsterdams. „Kijk ’m nou met z’n zonnebrilletje!”

Waarop de jongen, nog steeds in volle vaart fietsend, zijn hoofd draait en in even plat Amsterdams terugroept:

„De zon schijnt, paardestaart!”

Wachtend in een winkel ben ik getuige van een gesprek van twee vriendinnen die elkaar daar onverwachts treffen.

„Hé, hoe gaat het met jou?”

Binnenkomende vriendin is iets minder vrolijk gestemd: „Deze maand is vreselijk. Mijn relatie is over, vorige week is me de wacht aangezegd op mijn werk en gisteren is mijn iPod gestolen”.

Het blijft angstwekkend stil. Dan: „Je iPod gestolen? Oh meid, wat vreselijk, dan ben je inderdaad je hele leven kwijt. Alles zit erin.”

Hé, ze kan ook niet praten, dacht ik, toen ik een briefje kreeg toegestopt van mijn overbuurvrouw in de trein.

Een paar dagen daarvoor had ik namelijk met twee dove meisjes gebaren gewisseld, toen ze mij hun kaartje lieten zien om te vragen of ze in de goede trein zaten. Maar dat was het niet deze keer. Op dit briefje stond: „Ik denk dat dit de enige manier is om u te vertellen dat het knoopje van uw blouse openstaat zonder de aandacht van de hele coupé hierop te vestigen. M.vr.gr.”

Dat is wat je noemt vrouwelijke solidariteit.

Vandaag is het griepprikdag in de praktijk. Ik prik iedereen zelf, vind ik leuk. Een kort praatje en de prik. Een jaarlijks ritueel. Ik zie Giovanni en familie binnen komen. Een 6-jarig oer-Haags jongetje. Eentje die het ver gaat schoppen in de wereld, alleen al op presentatie. Een mix van Rambo en Frans Bauer.

Een prik is best eng dus moeten mamma en oma eerst. Dan is er geen ontsnappen meer aan. Vertwijfeld, maar stoer steekt hij zijn arm uit. De prik doet toch pijn en tranen wellen op. Hij stort zich huilend in de armen van mamma en brult: „Waarom doet-ie dat nou. Hij is toch mijn vriend?”

Mijn broer is professor aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT) in Boston en begeleidt studenten met een IQ van 200, dat hij zelf overigens niet heeft. Ja, IQ 200 bestaat echt.

Op een dag bezocht hij zijn moeder in Nederland en nam hij zijn vriendin met IQ 200 mee.

Toen ik een paar dagen later bij mijn moeder kwam, zei ze: „Als je je broer spreekt, wil je hem dan vragen voortaan IQ 200 thuis te laten, want daar is geen zinnig woord mee te wisselen.”

Hardlopen langs de Sloterplas. Twee rondjes uit en thuis. Het heeft gesneeuwd, de lucht is koud. Onderweg zie ik in de verte een oude man moeizaam met zijn rollator over de besneeuwde paden gaan. Hoe oud zal hij zijn? Negentig? Het zou kunnen. Zo wil ik dus nooit worden. Als ik die leeftijd heb, zal ik nog iedere dag op zijn minst één rondje soepel kunnen hardlopen. Daarom doe ik dit. Als ik hem later passeer, zegt hij joviaal: „Heerlijk, hè?” Ik zeg terug: „Geweldig.”

Hij zwaait en roept me enthousiast na: „Ik weet het. Ik heb zeven marathons gelopen.”

Ben weer eens in Holland. Want daar sluimeren mijn roots, en af en toe moet je toch naar de tandarts. Enfin, ik heb een vriendin bezocht in Betondorp en sta op de halte van lijn 9. ’s Avonds half twaalf.

Je kan ook de bus nemen en dan lijn 12, heeft mijn vriendin gezegd.

En daar is de bus. Ik vertel de chauffeur dat ik bij het Concertgebouw moet zijn en op lijn 12 wil overstappen. Kan hij mij ook zeggen waar? De man stempelt mijn kaartje, kijkt in zijn spiegel, sluit de deur, geeft gas en een draai aan het stuur, allemaal tegelijk. En zegt: „Dat is uw probleem.”

Schuin achter mij staan twee meisjes van een jaar of zestien. Eén van de meisjes heeft in haar handen een boek uit de serie … voor Dummies. Ze hebben de hulp van een winkelmedewerker ingeroepen en het meisje met het boek voert het woord.

Ik ben benieuwd naar wat voor boek ze op zoek is. Een handleiding? Een cadeau voor een broer, zus of ouder misschien? Na enig gestuntel stelt ze haar vraag: „Hebben jullie ook een boek, over, zeg maar… Ouderschap voor Dummies?”

@ledi: en dan vraag je je af, of dat voor eigengebruik was, of een cadeau voor...

@allone: Dat is inderdaad een goede vraag.

Ik vermoed dat mijn 15-jarige dochter behoorlijk op de hoogte is van het moderne leven met al zijn gevaren en valkuilen, maar zo nu en dan moet dat vermoeden wel geverifieerd worden.

„Weet jij wat loverboys zijn?” vraag ik haar tijdens het ontbijt. „Pffff ja hoor, dat zijn jongens van wie je, eh, ‘dingen’ moet doen.” „Wat voor dingen dan?” vraag ik. „Nou gewoon….dingen!”

Om haar uit de tent te lokken zeg ik: „Afwassen, stofzuigen….”

„Nee joh”, reageert ze onmiddellijk, „dat is huwelijk.”