Onze drie dochters van 11, 10 en 7, nota bene met Brabantse vader, struinen met grote regelmaat YouTube af op zoek naar ‘grappige’ clips.

Tijdens het avondeten komt de clip met het lied van Jos van Os ter sprake: Ik heb zachte G maar ook een harde L.

Onze middelste dochter vraagt wat dat eigenlijk betekent.

Vertwijfeld reageer ik: „Een harde L?”

„Nee”, zegt ze, „dat weet ik wel, ik bedoel die zachte G!”

Een jaar of vijftien geleden heb ik me aangemeld als bloeddonor. Helaas werd mijn bloed niet geaccepteerd omdat ik regelmatig landen bezoek waar malaria voorkomt. Nu ik zeventig ben geworden, krijg ik net als alle 70-jarige donoren een standaardbedankbrief: „Wij zullen u als trouwe donor missen. Gedurende de periode van uw donorschap heeft u volgens onze gegevens in het totaal 0 keer bloed of plasma gegeven. Hiermee heeft u een belangrijke bijdrage geleverd aan de behandeling van een zieke medemens. Namens al deze patiënten willen wij u nogmaals hartelijk danken.”

We zitten tijdelijk in een villa op de Veluwe, niet ver van een grote psychiatrische instelling. Al snel komen mijn ouders logeren. Mijn altijd actieve vader gaat ’s morgens vroeg in ochtendjas naar buiten. Wegens de kou heeft hij de mouwen van zijn pyjama over zijn hoofd geknoopt en loopt langs de weg, microfoon omhoog en recordertje in de hand, tot er een politieauto stopt. ‘Wat zijn wij aan het doen?’ Mijn vader maant hen tot stilte, omdat hij vogelgeluid aan het opnemen is. Een agent legt zijn hand op zijn schouder en zegt: „Ga maar mee, dan gaan we dat de zuster vertellen.”

Ik sta in de rij bij Albert Heijn To Go als de jongeman achter de kassa wordt berispt door de filiaalchef. „Die twee meisjes die je net die fles wijn verkocht, die zijn nog geen 16 hoor. Wil je voortaan eerst om legitimatie vragen?”

„Oh”, zegt de jongen beteuterd, „ik dacht dat ze wel 16 waren.” „Mooi niet”, antwoordt de chef, „ze liepen zingend de winkel uit: Het is gelukt! Het is gelukt!”

„Ja”, zegt de jongen achter de andere kassa die zijn collega te hulp schiet, „dat komt, ik heb ze net mijn telefoonnummer gegeven.”

Na anderhalf jaar werkloosheid kon ik afgelopen week eindelijk weer een baan bemachtigen.

Een hoop te regelen dus rond de indiensttreding en vooral niet vergeten ook UWV op de hoogte te stellen van het heugelijke feit.

Met succes: de volgende dag werd ik door een medewerker van die uitkerende instantie gebeld met de vraag of het klopte dat ik weer volledig aan het werk ging. „Ja”, antwoordde ik.

„Mooi, dan beëindig ik uw WW-uitkering.”

Diezelfde middag las ik op teletekst: Werkloosheid opnieuw licht gedaald.

Man kookt. Vanavond experiment met de oven. De heerlijke konijnschotel van de supermarkt die op de kleintjes let, moet in 40 minuten gaar zijn.

Regelmatig checkt hij de voortgang. Het lijkt wel of het beest steeds kleiner wordt. Maar ja, het ruikt wel goed! Aan tafel blijkt de smaak inderdaad prima, maar wat is het vlees taai!

„Hoe heb je dat gedaan”, vraag ik beleefd, terwijl mijn kiezen driftig malen. Hij wijst naar het bovenste raampje in de kookkolom. Dat verklaart het. Niks oven. Het konijn is 40 minuten lang in de magnetron uitgebakken!

@ledi: wij hebben ook zo'n magnetronoven. We (ik ) hebben al meerdere banketstaven zo verpest.
Dus: waarschuwing, geen banketstaven in de magnetron!

wortel:


Na de hertelling in Rotterdam van de stemmen voor de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen, wil de gemeente geen risico meer lopen. De stembureaus opereren volgens strikte protocollen. Onregelmatigheden, zoals meer dan één persoon in een stemhokje, zijn uit den boze wegens mogelijke beïnvloeding. Mijn echtgenoot brengt ’s ochtends vroeg zijn stem uit en komt daarna nog even naar huis. In zijn nopjes. De protocollen werken. Er werd scherp op toegezien dat hij alléén in het stemhokje stond. Zijn gezelschap werd onverbiddelijk tegengehouden: onze kinderen van vier en zes.

Lach je mij nou uit?

Toen ik 30 was kocht ik een ander appartementje. De makelaar die het verkocht was een enorme snob. Constant aan het woord, arrogant, dikke buik vooruit en aardappel in zijn keel. Tijdens de onderhandeling noemde hij mij meisje en mevrouwtje. Toen de deal rond was vertelde ik het nieuws aan mijn ouders die het flatje ook even wilde zien. Omdat ik de makelaar daar toch nog zou treffen voor het e.e.a. nam ik hen dus meteen mee. Moeder klein grijs volksvrouwtje en vader een spanjaard en wat onhandig met de taal. Met zijn drieen stonden we bij de lift van de flat op de grote man te wachten die vol van zichzelf en met een heleboel poespas aan kwam zetten. Minachtend keek hij naar mijn ouders en zei dat het voor ons soort mensen toch best een hele investering was. Hierna stapte hij als eerste de lift in, duidelijk in de veronderstelling dat mijn ouders enorm onder de indruk van hem waren. Tot mijn moeder ook wat zei: Jongen, hou je mond eens dicht en die buik in, we kennen niets eens de lift in zo .

@ledi: Wat een fantastische verhaaltjes heb je hier verzameld zeg! Heb me echt rot gelachen tijdens het lezen . Ik ken zulke verhaaltjes niet, kan alleen putten uit eigen ervaring .

wortel: ik vond het juist een nuttige waarschuwing op een leuke manier verteld.

@Lennox: Nou die eigen ervaring liegt er niet om. Prachtig!!!
Alleen doodzonde om zulke persoonlijke herinneringen hier neer te zetten, omdat deze rubriek vaak heel snel wordt weggedrukt door spelletjes.
Meer naar onderen bij het Forum staat "Wat me is overkomen" . Daar zou een verhaal als dat van jou prima passen en veel langer te lezen zijn.
Wat ook kan is een weblog beginnen met bijv. de titel "Vroeger en Nu" (ik roep maar wat).
Dat zal een verhaal als hierboven nog meer recht doen.

@ledi: Hee, dank je voor de tip. Misschien doe ik een van die dingen nog wel! Ik kan het verhaaltje altijd nog terugvinden in mijn persoonlijke reactie historie denk ik. Voorlopig ben ik nog even bezig met het lezen van jouw vermakelijke verhalen!

@ledi: tsja, zo kun je het ook zeggen

Eerste maandag van de maand, klokslag 12. De lome zomerrust in het plantsoentje wordt ineens verstoord. Over de daken stroomt het geloei van de luchtafweer naar de vijver. Na enige aarzeling klinkt uit het water protest tegen de sirene. De kikkers, die normaliter alleen ’s nachts hun best doen, zetten gezamenlijk een keel op tegen de indringer. Het gebrul in het plantsoen houdt net zo lang aan tot de onbekende concurrent opgeeft. Prompt stopt het mannenkoor ook, in volle tevredenheid. Die gevaarlijk aantrekkelijke exoot heeft kennelijk ingezien dat hij geen kans maakt bij hun vrouwtjes.

Dat de lijntjes in Suriname vrij kort zijn, blijkt tijdens mijn coschap dat ik daar volg. Ik loop een dag mee met de arts op de polikliniek.

Nadat de patiënt de kamer heeft verlaten, merkt de dokter op dat hij een gemiste oproep heeft op zijn mobiele telefoon.

Hij kijkt op het scherm en zegt tegen mij: „Hmmm, een gemiste oproep van de minister van Financiën. Die ga ik zeker niet terugbellen. Het zal wel weer over mijn belastingaangifte gaan.”

Afgelopen week bezochten we de Koninklijke Serres te Laken. Het complex is prachtig opgetrokken in gietijzer, staal en glas.

Vol bewondering liepen we door de serres. De botanische tuin was in volle glorie en we wandelden van de ene serre naar de andere.

Koning Leopold II had onder meer een voorkeur voor camelia’s en azalea’s.

We genoten er van en het rook er heerlijk.

Een groep jonge meisjes kwam binnen en tot onze verbazing hoorden we: „Wat ruikt het hier naar toiletreinigers!”

In de lobby van een hotel vlakbij Yosemite Park in Californië zit ik achter de computer en vang onbedoeld de gesprekken op die de receptioniste met kamerzoekers voert.

Deze gesprekken worden met de bekende Amerikaanse professionaliteit gevoerd, maar de prijzen variëren tussen de 89 en de 160 dollar voor precies dezelfde kamers. Haar assistente, duidelijk nieuw in het vak, stelt de vraag die mij ook op de lippen brandt: „How do you know what to charge them?” Antwoord: „I just look at them.”

de hoogbejaarde moeder van een vriend van mij is overleden....
omdat zij haar leven lang lid was van een vakbond, schreef hij een briefje om haar lidmaatschap te beeindigen. kort daarna kwam er een pakje van de vakbond, met een verguld klokje erin, omdat zij 60 jaar lid was.
vriend schrijft terug
'dank u voor het attente geschenk. ik zal het op haar graf zetten.'

We komen aan op een volle camping in Zweden en worden zuinigjes begroet door onze nieuwe Nederlandse ‘buren’. Na een dag stroomt de camping leeg en komt buurman langs. Na een omslachtig verhaal over de ruimte in Zweden in het algemeen en zijn behoefte aan persoonlijke ruimte in het bijzonder, vraagt hij of we een stuk verderop willen gaan staan. Enigszins verbouwereerd verplaatsen we tent en camper naar het eind van het veldje. Buurman komt met een fles wijn aanzetten. Nog dezelfde avond wordt onze oude plek ingenomen door twee bevriende families met vijf kinderen onder de vier.

@ledi: `vijf kinderen onder de vier? twee tweelingen of zo?

wortel: het gaat om TWEE families, maar mogelijk zit er inderdaad een tweeling bij.

@ledi: Ah. Nu, als die kinderen tegen de acht waren geweest (of van gemengde leeftijd) hadden ze echt nog een hoop meer herrie geschopt, hoor.

Mijn zoon heeft schilderles op de basisschool in groep 4.

Iedereen mag twee schilderijen maken; op de ene staat wat je wil worden later, op de andere wat je niet wil worden.

Bij het ophalen drukt hij mij de twee resultaten in handen. Ik vraag hem wat hij niet wil worden.

„Soldaat”, zegt hij. Ik onderdruk een gevoel van trots.

„En wat wil je dan wel worden?”, vraag ik benieuwd.

„Generaal”, zegt hij.

Met zijn tas vol vers gekafte boeken en een enorm broodpakket – hij is in de groei – gaat mijn zoon weer naar school. Bij de les levensbeschouwing krijgt hij de opdracht de kenmerken van zijn ideale God te beschrijven.

En als je niet in God gelooft? De docente legt uit dat dit voor de opdracht niet uitmaakt en dat hij gewoon zijn ideaalbeeld kan omschrijven.

’s Avonds vraag ik hem wat hij heeft opgeschreven. Hij antwoordt: „God is voor mij een lekkere boterham, waar je ieder moment van de dag een hapje van kan nemen.”