Jij bent Turks”, zeg ik enigszins vrijpostig tegen het meisje naast wie ik zit te lunchen. Ze kijkt me verbaasd aan: „Nee, ik ben Marokkaans, waarom denk je dat ik Turks ben?” „Mijn zoon vertelde dat Marokkaanse vrouwen een effen hoofddoek dragen en Turkse vrouwen vaak een hoofddoek met bloemetjesmotief.” Het meisje lacht: „Ik heb deze geleend van een Turkse vriendin, ik dacht, dat is leuk voor de lente!”

@ledi: ja hoor het is gelukt. ik heb het voor mijn vader toen maar even via bol.com besteld en bij hen laten bezorgen. geen misverstanden meer!

Na school loop ik naar mijn auto. Twee jongens komen het parkeerterrein van de school oprijden. Een van hen maakt met zijn mobiel foto’s van de duurdere auto’s op het terrein. Ik vraag aan een collega of zij het kenteken van hun auto wil noteren. Ik vertrouw het niet. Ik loop naar hen toe, twijfel, maar vraag toch : „Hé jongens, leuke foto’s aan het maken?”

De jongen die de foto’s maakt, zegt met een grote lach: „Ja mevrouw, wij zijn van de afdeling beveiliging en maken een opdracht over de veiligheid van parkeerplaatsen bij scholen; nou, deze is wel veilig als u zo goed oplet.”

M’n wasmachine hapert. Voor hij er helemaal mee ophoudt, wil ik er naar laten kijken. Ik zoek in het wijkkrantje naar een reparateur. Talloze bedrijven en bedrijfjes bieden zich aan voor allerlei klussen. Ik kan uitkiezen. Moeilijk. Maar dan valt me iets op. Bij één staat: „geen voorrijkosten”. Ik maak een afspraak. Een aardige vent komt het probleem van mijn wasmachine snel oplossen.

Als hij vraagt waarom ik hem heb uitgekozen, vertel ik dat ik het sympathiek vind dat hij „geen voorrijkosten” vraagt. Lachend zegt hij: „Komt alleen maar omdat ik geen rijbewijs heb!”

Ik ben op vakantie met een goede vriendin in Sint-Petersburg. We eten ’s avonds in een vegetarisch restaurant, de tafel staat vol lekkernijen en wodka. Onderuitgezakt op de oude banken doen we ons tegoed.

Dan valt er wat saus op het rokje van mijn vriendin. Snel pakt ze wat water en begint te wrijven. De serveerster loopt op ons toe en wijst naar de wodka. „Dat is veel beter”, zegt ze. Mijn vriendin kijkt naar de serveerster, vervolgens naar de wodka, vult een glaasje en slaat het wat verbaasd ad fundum achterover. De serveerster en ik barsten in lachen uit.

We worden met een groep buitenlandse aio’s en postdoctoraal onderzoekers van de Groningse Universiteit rondgeleid in het Universitair Medisch Centrum Groningen. Velen van hen volgen tijdens hun verblijf hier een cursus Nederlands. We komen bij een prachtig gerestaureerde bestuurskamer middenin het ziekenhuis. Twee Maleisische aio’s proberen het bordje op de deur te lezen en vragen ons verbouwereerd wat een ‘Happy Hour-kamer’ doet middenin een ziekenhuis. Als we hen verbaasd aankijken, zeggen ze: „Dit is toch de Best-Uurs Kamer?”

Tijdens het spreekuur komt een hond langs voor het verwijderen van een teek. Alhoewel de eigenaar eraan getrokken heeft, wil hij niet los. Verrassing: het blijkt geen teek, maar een wrat te zijn.

Op dat moment braakt de hond met kracht twee emmers in water en gal opgeloste, net verorberde paardenvijgen uit.

Met lede ogen zie ik aan hoe de vloeibare maaginhoud tussen de toetsen van mijn toetsenbord zakt, langs de computer druipt, van het keukenkastje afdruppelt en tussen de tafelpoot in de vloer zakt.

Dan spreekt de eigenaar de onsterfelijke woorden: „Jemig, dat heb ík weer.”

Wij zijn zeer tevreden over de school van onze kinderen. Fluitend vullen we een enquête in die ‘oudertevredenheidspeiling’ heet. Goed te doen. Meerkeuzevragen. Maar met af en toe een doordenkertje. Zoals: Is het kind waarvoor u deze enquête invult:

0 jongen

0 meisje

0 niet van toepassing.

@ledi: voor kinderloze juffen?

lol

wortel: zou kunnen

Sinds een paar maanden is de supermarkt bij mij op het dorp op zondag een paar uurtjes geopend. Ontzettend handig.

Toen ik naar binnen wilde lopen, afgelopen zondag, vroeg een vriendelijke man mij of ik een petitie wilde tekenen om de supermarkt op zondag open te houden. Kennelijk is er bezwaar tegen. Een collega van de man vroeg aan een passerende vrouw of ze ook de petitie wilde tekenen. Geïrriteerd zei ze: „Zondag is een rustdag en dat moeten we zo houden, zondag ga je naar de kerk!” Vervolgens stapte ze de supermarkt binnen om boodschappen te doen.

In de kledingwinkel vraag ik naar een lang, zwart vest. De verkoopster laat wat zien en ik leg uit dat het niet al te frivool mag zijn, omdat het bedoeld is voor een begrafenis.

Ze vraagt betrokken of het dichtbij is, die begrafenis. Een beetje emotioneel vertel ik dat het om mijn moeder gaat en ik er dus netjes bij wil lopen.

Samen komen we tot een passende combinatie van jurk en vest en concluderen dat ik er zo keurig uit zal zien.

Na het afrekenen overhandigt ze me de tas met kleding met de woorden: „Veel plezier ermee!”

Het is lente en ik ga kleiner wonen. Tijd om te ruimen. Toch breekt mijn hart wanneer ik afscheid moet nemen van mijn overdaad. Ik zet sommige ‘aardige spullen’ op mijn oprit aan de straat. Wie ze gebruiken kan, mag ze meenemen. Ik begin met een keukentafel en een tuinstoel. Benieuwd hoe snel ze weg zijn. De volgende ochtend kijk ik uit mijn slaapkamerraam.

Alles staat er nog. Maar er zijn twee grote gammele witte garderobekasten bijgezet.

Afgelopen zaterdagmiddag in het Concertgebouw bij de uitvoering van VARA-matinee. De zaal zit vol, het programma brengt een opera van Hasse. Een verhaal over Pyramus en Thisbe die net als Romeo en Julia elkaar niet mogen liefhebben van haar hardvochtige vader. Twee sopranen zingen de rol van meisje en jongen. Als het wanhopige stel besluit te vluchten, zingt de sopraan die Thisbe vertolkt: „Laten we vluchten naar de besneeuwde bergen in Libië.” Op dat moment klinkt er uit de zaal een aanzwellend geroezemoes, dwars door de muziek. Het publiek geeft ongevraagd advies: „Doe het niet!”

Mijn schoonmoeder is 92 en woont al een halve eeuw tegenover een benzinestation. De rode neoncijfers van de brandstofprijzen zijn zichtbaar in haar woonkamer. De familie doet verwoede pogingen de oude weduwe, die erg veel aan het verleden hecht, bij de actualiteit te betrekken door haar te voorzien van digitale televisie, gesproken ondertiteling, enzovoort.

De recente ontwikkelingen in Japan en Libië kunnen haar onmogelijk zijn ontgaan. Ik informeer voorzichtig hoe zij de mediagekte ondergaat. Zij antwoordt: „Ik volg al vijftig jaar de brandstofprijzen aan de overkant van de straat; als ze plotseling stijgen staat de wereld in brand; als ze weer zakken is alles weer goed”.

Na vijftien jaar verhuis ik. Ik vraag KPN om mijn vaste telefoonnummer naar het nieuwe adres te verhuizen.

Enige tijd nadat ik mijn verhuizing heb doorgegeven, ontvang ik een brief van de directeur klantencontact van KPN.

Er staat: „Helaas kunnen wij de gegevens nog niet verwerken om de volgende reden: De nieuwe adresgegevens zijn onbekend.”

Na een telefoontje naar de klantenservice van KPN blijkt dit tot twintig werkdagen vertraging te leiden.

De brief is bezorgd op mijn nieuwe adres.

4 mei, tegen 20 uur in de vertraagde intercity. De trein davert door de avondzon, de volle coupé is opgewekt in gesprek. Ik zat nooit in de trein tijdens dodenherdenking en vraag me af: we zullen toch wel stilstaan?

Vlak voor achten remt de trein af en vraagt de conducteur om twee minuten stilte. Juist als alle gesprekken zijn verstomd gaat bij het meisje tegenover mij de telefoon af. Ze zet ’m snel uit en met een rood hoofd zit ze de twee minuten uit.

Als de trein langzaam optrekt, zegt ze zachtjes tegen haar vriendin: „Ik had het alarm gezet zodat ik het niet zou vergeten.”

Ik lig op de behandeltafel bij de dermatoloog. Een verdachte moedervlek op mijn linker bovenarm wordt weggehaald.

De arts zit naast me, vertelt wat hij doet, ik stel wat vragen, de assistente reikt de benodigdheden aan.

Dan zegt hij bij mijn oor:

„Ik vind het leuk om dit samen met jou te doen!”

Ik ben nog bezig dit onverwachte perspectief te verwerken als ik de assistente hoor zeggen:

„Ik ook!”

Het is het seizoen van de sponsorlopen. Groep 7 loopt om geld in te zamelen voor een schoonwaterproject, maar de kinderen zijn niet zo enorm geïnteresseerd in het lopen en ook al niet per se in de noodzaak van schoon drinkwater in Afrika.

De competitie is vooral losgebrand rondom de hoeveelheid sponsors en geld die ieder weet binnen te slepen. Daarbij wordt niets geschuwd en de beste tactieken heftig bediscussieerd.

Sommigen zien in elk nadeel een potentieel voordeel om meer geld op te halen. „Ja maar, jij hebt geluk! Jouw ouders zijn gescheiden.”

@ledi: „Ik vind het leuk om dit samen met jou te doen!”

Ik zou in paniek raken, ik zou denken dat er een sociojuf in de kamer zat...

wortel: haha, ik denk dat die assistente gauw genoeg reageerde om niet in paniek te raken, maar komisch is het wel om aan zoiets terug te denken.

@ledi: Bijna-paniek dan. Ik ben fervent vóór capuchons en tegen sociojuffen.
Die mensen hebben teveel tegen me aan gezeurd.
Ik moet binnekort weer naar zo iemand, bèèè!

wortel: o jee! Misschien helpt het als je vooraf iets leuks gaat bedenken dat je na afloop gaat doen als een soort "beloning".

@ledi: 't is midden onder schooltijd

't is wel een lichter soort sociojuf, een soort tussenvorm. Het is de schoolarts, maar die kijken altijd ook nogal sociojuffig (en doen zo)