Vrijdagochtend, even het haardhout bijvullen. Bij het legen van de emmer komt een vleermuisje tevoorschijn, zo op het eerste gezicht meer dood dan levend. Wat te doen, terugzetten?

Het is een beschermde diersoort, dus dit lijkt me een mooie gelegenheid om eens het nieuwe nationale meldnummer 144 uit te proberen voor een passend advies.

„U heeft een wat gevonden? Oh, ik vraag het even aan de dierenambulance. Nee mevrouw, sorry, die rukken hier niet voor uit. U moet even de gemeente bellen.”

Het advies van de gemeente: „Ik geef u het nummer van de ongediertebestrijdingsdienst.”

Op een dag stond ik mensen te zegenen op het Sint Pietersplein. Er werd een blinde man bij mij gebracht. Ik streel de man over zijn ogen, ik zegen de man in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest . Ik zeg: Open uw ogen en zie. En de man kon weer zien. Toen werd er lamme een man bij mij gebracht. Ik streel de man over zijn benen, ik zegen hem in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest en ik zeg: Sta op en wandel. En hij wandelde verder. Juist wilde ik weer afnokken met deze genezingen, toen er nog een derde man naar mij toekwam. Wat mankeert eraan, vroeg ik, want zo te zien was er niets mis met hem. O, Heilige Vader, ik ben zo impotent.
Ik streel de man over zijn ll, ik zegen hem in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest en ik zeg: Probleem ook alweer gefikst, ga maar gauw naar een bordeel en hang hem er maar weer lekkertjes in.

Hector is 7 jaar oud en autistisch. De band met zijn twee jaar jongere broertje Otto is moeizaam, maar Hector probeert toch af en toe op geheel eigen wijze toenadering te zoeken. Zo ook deze ochtend. Hij is naar de wc geweest en roept enthousiast dat Otto moet komen. Hij heeft iets voor hem. Opgetogen tronen we Otto mee naar de wc. De deur zwaait open en daar staat Hector die roept dat hij een cadeau heeft. En met een ruime armbeweging wijst hij op de wc-pot waarin een dampende drol in een perfecte cirkel ligt. „Kijk”, zegt hij tegen Otto, „speciaal voor jou, de ‘O’ van Otto!”

Een verhaal om even bij af te kunnen koelen:


Woensdagavond, op weg naar het hoge noorden. In Hilversum stap ik over en moet even wachten in de kou. Een vriendelijke stem kondigt aan dat de NS het vervelend vindt dat de treinen minder rijden vanwege het koude weer. Daarom mogen we gratis koffie of thee halen in de kiosk. Opgewekt loop ik naar de kiosk om een kopje thee te halen. Aangekomen in de kiosk lees ik op het bordje:

„Vanwege het koude weer zijn de leidingen bevroren, we kunnen geen warme dranken serveren.”

een tijdje terug moest ik ergens in een flat met de lift naar boven. de lift was er, de deur stond open. vlak voor de deur stonden een paar mensen te praten. ik vroeg of ze ook in de lift wilden, maar ze namen mij niet eens waar....
in de lift stond een keurig geklede Marokkaanse jongeman netjes met de knop de deur open te houden, zich duidelijk geen raad wetend met de situatie....
ik keek hem eens aan, en hij zei dat die mensen daar maar blijven discussieren. ik stelde voor om maar gewoon naar boven te gaan. die mensen konden best met een volgende lift naar boven tenslotte. toen de deur dicht ging, flapte ik eruit dat wat die mensen deden geen 'discussieren' was, maar 'ouwehoeren'.
metéén besefte ik dat ik die keurige welopgevoede jongeman misschien wel een min of meer lelijk woord had bijgebracht
gelukkig glimlachte hij alsof hij dat woord al kende

Over liften gesproken en wat info vooraf: Mijn Engels is bijzonder goed, al zeg ik het zelf. Ik spreek het al vele jaren en beheers het bijna evengoed als Nederlands.... Vind ik..

Ik was op bezoek bij een vriendin die in een flatgebouw in Bangkok woonde. Ik stap de lift in om naar boven te gaan en net voordat de liftdeur sluit stapt er een man van een jaar of veertig in. Hij kijkt me vriendelijk aan en zegt; 'Good morning'.. Ik, ook vriendelijk, antwoord terug; 'Good morning sir'. 'Ah', zegt hij 'You're Dutch'.

SamuiAxe:
vraag mij spontaan af hoe Engelsen mijn Engels inschatten na 6 jaar Zweden....
in Duitsland denken ze nog steeds dat ik uit de omgeving van Bremen kom, en gevoelsmatig klopt dat ook

botte bijl: Het schijnt zo te zijn dat Nederlanders die goed tot (bijna) perfect Engels spreken toch een bepaald accent gebruiken dat voor velen meteen als Nederlands wordt herkent. Niet zo onlogisch natuurlijk dat mijn Engels erg goed is, ik spreek het veel vaker dan Nederlands

SamuiAxe:
ben ik ff blij dat ik in mijn jeugd ook veel Duits heb gesproken

Ik woonde destijds alweer een paar jaar in Nederland toen ik besloot mijn oude vrienden op Jersey op te zoeken.
Na een enthousiaste begroeting was een van de eerste dingen die ik te horen kreeg: Jezus meid, wat heb jij een accent gekregen.

@ledi:
maar ze verstonden je nog wel

Jbotte bijl: Yep!


Je kent het wel: mensen die te dichtbij komen. Of erger nog: de hele tijd aan je zitten. Ook ik vind dat vervelend, maar weet nooit wat ik moet zeggen.

Dankzij een jongen van een jaar of zeventien voor de Albert Heijn is dat in de toekomst geen probleem meer. „Hou op”, roept hij tegen het meisje dat hem bij zijn boodschappen vergezelt, „ik ben toch geen touchscreen.”

Na jaren meniscusleed eindelijk weer voetballen. Enthousiast sprint ik over het veld, maar dan opeens: pats. Met een afgescheurde achillespees lig ik een half uur later op de eerste hulp. Provisorisch word ik gegipst. De volgende ochtend 10 uur nuchter terugkomen voor de operatie. Zuchtend schik ik me in mijn lot, terwijl ik weemoedig voorlopig afscheid neem van sport.

’s Anderdaags lig ik op de dagbehandeling te wachten tot ik aan de beurt ben. „Dat zou wel eens in de middag kunnen worden, meneer: weekendrooster.” Dan komt de verpleegkundige opgewekt binnenlopen:

„U hebt geluk!”

Niet begrijpend kijk ik haar aan. Zou ik eerder aan de beurt zijn?

„U wordt geholpen door dokter De Vries. Die heeft hier verstand van.”

In mijn spreekkamer, op de polikliniek gynaecologie, verschijnen een man en een vrouw, afkomstig uit het woonwagenkamp. Hij houdt zijn bromfietshelm vast, als was het zijn kostbaarste bezit.

De reden van de komst is een uitblijvende zwangerschap. Ik kijk haar na en vraag aan de man of ik even de grootte van zijn testikels mag voelen. Hij laat het zonder morren toe. Vervolgens spreek ik laboratoriumonderzoek af en stel voor dat ook zijn zaad wordt nagekeken. Dan merkt hij aarzelend op: „Eh, dokter, even voor de duidelijkheid, ik ben niet haar man hoor, maar de enige in het kamp met een brommer.”

Met Geintje, onze poes van zestien jaar, gaat het slecht. De dierenarts concludeert na onderzoek: „Het leven is voor haar geen geintje meer.” Dat had ik verwacht, maar toch. Mijn dochter vertelt mijn kleinzoons dat oma’s poes over een paar dagen naar de poezenhemel gaat. De jongens maken tekeningen die Gein op haar laatste reis mag meenemen.

Mijn kleinzoon van negen verzucht: „Het is voor het eerst dat ik meemaak dat een familielid overlijdt.” Zijn broer knikt instemmend. Ik zie ze zitten met gebogen hoofden, ze wrijven tranen weg. „En nu is het ook nooit zo leuk meer bij opa en oma.”

Er is een nieuwe werkplek in ons Hilversumse mediabedrijf gekomen. Nadat meubels en apparatuur zijn geplaatst, mis ik, met een leeg koffiebekertje in de hand, nog een afvalbak. Een mailtje naar de helpdesk is dé manier om dit soort zaken efficiënt af te handelen.

Het antwoord op mijn vraag of er een prullenmand kan komen lijkt verrassend adequaat: „De prullenbak is gewoon te vinden op de desktop. (Linker beeldscherm in de rechterhoek)

Ik hoop je zo voldoende geïnformeerd te hebben.

Met vriendelijke groet,

De helpdesk.”

„Pap, kom ook op Hyves!” zeiden mijn kinderen drie jaar geleden. Inmiddels zijn ze allebei overgestapt naar Facebook en zit ik nog met een stoffig Hyvesaccount.

Tijdens de administratieve voorjaarschoonmaak besluit ik om zelf ook „afscheid” te nemen van Hyves.

In een wanhopige poging om mij hiervan te weerhouden, waarschuwt Hyves me voor de dramatische sociale gevolgen van mijn keuze:

„0 vrienden zullen je missen!”

Mijn ouders hebben ondanks hun respectabele leeftijd (79 en 80 ) nog een pragmatische kijk op het leven.

Tijdens een gesprek over mogelijke dementie, eventuele euthanasie en het onvermijdelijk overlijden blijkt dat hun voorkeur uitgaat naar crematie. Wat er met de as gebeurt is voor mijn vader zelf van geen belang, vindt hij. Uitstrooien, in een urn of wat we verder ook maar zouden willen, het maakt hem absoluut niets uit.

„Nou”, reageert mijn moeder vriendelijk, „dan bewaar ik je wel voor als het weer eens glad is buiten.”

@ledi: Deze anekdote geloof ik niet Ik ken hem zelf namelijk al vele lange jaren als zijnde een grap

SamuiAxe: haha, zou kunnen, maar ik heb deze (net als alle anderen) gewoon uit een lezersrubriek.
Dus wie ben ik om het niet te geloven als de krant het heeft geaccepteerd?

@ledi: Euh, Ledi, de onvolprezen redactrice van WMR? Je weet toch dat kranten bol staan van onjuistheden en leugens? 'De krant brengt de leugen in het land', die ken je vast nog wel

SamuiAxe: ja maar ik weet wanneer ik een oogje dicht moet knijpen.

Doe jij ook vast wel op de daarvoor geschikte momenten.

kende hem nog niet en vind hem leuk

botte bijl: eigenlijk is het nog wel een goed idee.

Onze zoon van 16 is een echte puber; wanneer je hem vraagt of hij nog nieuws of bijzonderheden heeft, krijg je steevast als antwoord: „Nee, niks bijzonders.” Dit is dan vaak het einde van het gesprek.

Aan de ontbijttafel leest hij een tijdschrift en terwijl ik hem meedeel dat de gemeenschappelijke maaltijd toch ook is om te delen wat je bezighoudt, zegt hij: „Daar heb je toch Twitter voor!?”