Jeetje, wat een lange verhalen opeens.
Nou maar weer eens even een kortere.


Mijn rijbewijs moet worden verlengd en ik ga naar het gemeentehuis om een pasfoto in te leveren en de betaling te doen.
Het rijbewijs is over vijf dagen klaar, maar als het eerder gereed is, kunnen we een e-mail sturen, zegt de ambtenaar.

Ik zeg dat ik liever gebeld wil worden. Wij nemen geen telefonisch contact op, is de reactie. Dan kom ik het over vijf dagen wel ophalen, antwoord ik.

Mogen wij nog wel even uw telefoonnummer, vraagt de ambtenaar, dan kunnen wij u bellen als er iets niet in orde zou zijn.

Lekker krom@ledi:

Twee weken lang loop ik voor een onderzoek rond op een mbo-school. Iedere dag word ik nageroepen en -gefloten. Van „wat is je nummer” tot „wil je met me op de foto?” Ik ben 24, lang en blond en stiekem voel ik me best een beetje gevleid. Aan het eind van de eerste week denk ik alle variaties wel gehoord te hebben. Tot een leerling metaalbewerking het ontnuchterend samenvat. Hij ziet me aankomen, draait zich naar zijn vrienden en roept: „Hé! Een vrouw!” Meer is er dus niet voor nodig.

Eric, de man van een vriendin, moet een operatie ondergaan aan zijn huig. Hij laat zich van te voren goed informeren wie dé specialist op dit gebied is. Eenmaal op de operatietafel staat er echter een andere arts dan uitdrukkelijk is afgesproken. Eric pikt dit niet, cancelt de operatie en gaat naar huis.
Ietwat bleek om de neus zit hij enkele uren later thuis op de bank, wanneer zijn vrouw gebeld wordt door het ziekenhuis om te vertellen dat de operatie van haar man geslaagd is en dat hij weer op zaal ligt.

@ledi: waar heb je deze verhalen toch vandaan?
ze zijn leuk.. en raar.. maar het raarste is dat ik de meeste al ken

quote=@allone]@ledi: waar heb je deze verhalen toch vandaan?
ze zijn leuk.. en raar.. maar het raarste is dat ik de meeste al ken [/quote]
@allone: uit een lezersrubriek van ruim een jaar geleden.
Maar mogelijk zijn ze op meer plaatsen te vinden.

Sinds kort volg ik een cursus mindfulness. Onderdeel van de cursus is het thuis dagelijks doen van een mentale bodyscan. Dat doe ik liggend op de bank en het duurt ongeveer 40 minuten.
Inmiddels reageren mijn honden verheugd als ik begin, en nestelen zich meteen bij mij op de bank. Die is niet zo groot dat ze ernaast kunnen, dus krult de een zich op bij mijn voeten, en vlijt de ander zich over mijn borst en buik.

Op de cd klinkt de rustige stem van de cursusleider: „Zorg dat je niet gestoord wordt door huisgenoten.” Daar lig ik met ruim 30 kg huisgenoten bovenop me… Ik glimlach mindful.

Ik werk veel met mensen uit Polen en dit gaat prima. Vandaag ging ik met enkele Polen een machine ophalen. Toen we bij het bedrijf waren aangekomen, kwam de eigenaar eraan. Hij zag het Poolse kenteken en liet op nare toon weten dat de Polen al het werk afnemen, dronken achter het stuur zitten en de oorzaak zijn van alle ellende.

Ik suste het een beetje.

Na het inladen nam de eigenaar mij even apart en vroeg: „Ik heb lekkage aan het dak, kan je dit door hen laten repareren?”

Stromende regen in Amsterdam, ik neem de tram van Amstel naar Centraal. Wanneer de tram stopt bij een verkeerslicht ziet de ras-Amsterdamse trambestuurder een man staan bij het zebrapad met een houten kratje met plantjes.

De man is doorweekt en kijkt zeer chagrijnig de wereld in. De trambestuurder opent de deuren van de tram, kijkt naar de man en terwijl het licht weer op groen springt roept hij in plat Amsterdams naar het chagrijn: „Hé..., je moet ze wel goed water geven!”

Terwijl de man bij het zebrapad zijn middelvinger opsteekt rijdt de tram door met schaterlachende passagiers.

Door de recente discussies over het al dan niet toestaan van boerka’s, niqaabs en chadors, raakt een mens enigszins gedeformeerd. Ik sta bij de oer-Hollandse supermarkt, wanneer ik de bedrijfsleider aan een medewerkster hoor vragen: „Heb jij de boerka’s al besteld?”

De medewerkster is, net als ik, een tikkeltje in verwarring en vraagt voor de zekerheid:

„Wat zeg je?”

„Of je de boerenkaas al hebt besteld.”

In de trein op weg naar Utrecht. Vlakbij me, naast het gangpad, zit een moeder met haar dochtertje van twee à drie jaar. Het meisje maakt het klittenband van haar schoentjes los, trekt ze uit en wil ze beslist niet meer aan. De modieus geklede moeder heeft een probleem.

Op dat moment schiet de conducteur haar te hulp. Onverstaanbaar roept hij een bericht om.

„Hoor je nou wel”, zegt de moeder, „Hij zegt dat je je schoenen aan moet.”

Lente! We fietsen vaak even naar het strand. De kortste route langs de Zeeweg is acht kilometer. Acht kilometer zwerfafval. We kunnen erover klagen, maar dat helpt niet. Zelf de handen uit de mouwen steken is een optie. Gewapend met vuilniszakken en een zwerfafvalgrijper gaan we aan de slag. De reacties zijn bemoedigend. Langsrazende automobilisten toeteren. Fietsers steken hun duim op. Wandelaars geven complimenten. Eén wielrenner racet langs en vraagt belangstellend: „Taakstrafje?”

Mijn man en ik zijn ruim twintig jaar bij elkaar en eerlijk is eerlijk, de vonken spatten er niet altijd meer van af. De laatste tijd hebben we veel mailcontact, ook tijdens het werk. Reden: aanschaf van een huis. Onderaan de mail lees ik ineens een zin die ik al tien jaar niet meer heb gelezen, noch gehoord: „Ik hou van je.” Even later belt hij mij ook nog op, waarbij ik gekscherend zeg: „I love you too”. Verbazing aan de andere kant van de lijn. Er was een tikfout ingeslopen, hij bedoelde ‘Ik hoor van je’.

De bel gaat hard en nadrukkelijk. Drie agenten. „Huiszoeking wegens verboden wapenbezit”, zegt een van hen, kijkend op een vel papier. Twee maken aanstalten binnen te komen. Ik ben een verse weduwe op leeftijd, dus een beetje reuring is welkom. Ik zeg dat ze hun gang kunnen gaan. Hij vergelijkt naambordje en huisnummer met de gegevens op papier en wil weten hoe deze straat heet. „Maasstraat”, zeg ik. Ik zie hem schrikken, hij krijgt een rooie kop. „We moeten in de Waalstraat zijn”. Ik heb nog nooit drie agenten zo snel zien weglopen. Jammer, ik had ze graag een kop thee gegeven.

Geweldig

In 2001 werkte ik voor de Nederlandse vestiging van een Amerikaans internetbedrijf. Goldman Sachs uit Londen was aangezocht om onze beursgang te begeleiden.

Onze contactpersoon daar belde: „Met Friso van Oranje, ik wil een afspraak maken.” Ik dacht in een flits, als je al Van Oranje heet, waarom noemen je ouders je dan Friso? Totdat ik besefte dat het werkelijk Friso van Oranje was.

Een paar dagen later zat hij aan onze oude vergadertafel koffie te drinken uit een plastic bekertje. Na afloop van de meeting vroeg ik mijn Amerikaanse bazen: Weten jullie wel wie dat is? Hun antwoord: „Yes, we guess that’s quite special for you: he’s a Dutch guy!”

Als journalist zit ik weleens met het dilemma: wel of niet tutoyeren? Ik merk dat interviews soepeler verlopen in de je/jij-sfeer; de geïnterviewde is opener, ik durf meer door te vragen. Je wilt echter niet te amicaal doen, zeker als je de leeftijd van de gesprekspartner niet weet.

Op een weblog, waar ik collega-schrijvers dit dilemma voorleg, blijkt dat velen dit vergelijkbaar ervaren. Én dat tutoyeren van beide kanten tot hilarische uitspraken kan leiden.

Zo vroeg een interviewkandidaat aan mijn collega: „Hoe lang gaat dit interview duren, schat je?” Gevolgd door: „O, wat zeg ik nou?!”

@allone

Gefascineerd kijken we naar een natuurfilm, met twee jagende bosjesmannen die vanuit een hut bij een drinkplaats met pijl en boog een koedoe proberen te schieten. Het zit hen niet mee: ze moeten zes dagen lang in een met gras afgedekte kuil verblijven, voordat ze eindelijk succes hebben.

Ik ben zelf jager en spreek mijn bewondering uit voor het taaie uithoudingsvermogen van deze natuurmensen.

Mijn zoon valt me volmondig bij: „Wauw, zes dagen! M’n telefoon zou al lang leeg zijn!”

@ledi dat is wel zoals Friso het wilde

Ik lees een boek in de trein. Vanuit mijn ooghoek merk ik dat mijn boek de interesse wekt van een wat oudere vrouw.

Als we het eindstation naderen sla ik het boek dicht.

„En, is het echt waar?” vraagt de mevrouw tegenover me direct.

Verbaasd kijk ik haar aan, ze knikt naar het boek.

„Oh”, zeg ik lachend, „daar gaat het helemaal niet over, dat is juist de grap.”

De vrouw is even stil. „Jammer, ik had het nu weleens willen weten”, antwoordt ze teleurgesteld.

Ik lees Mark Rutte is lesbisch van Raoul Heertje.

In het Friese vakantiehuis dat wij met vrienden delen, hangt een sierbordje aan de muur met de tekst:

‘It bêste stik húsried is in goed wiif’.

Met de kinderen proberen we het Fries te vertalen:

„Het beste stuk huisraad is ..”

De jongste van het stel maakt enthousiast de vertaling af:

„Het beste stuk huisraad...is een goede wifi.”

Ook ik ben al weken in de ban van Wordfeud. Een spelletje met een gezellige chatfunctie voor vrienden. Ik verbaas me ieder keer over de Wordfeud- woordenschat. Woorden waar ik nooit op zou komen, worden achteloos gelegd en geaccepteerd door de Wordfeud-server.

Via de chat uiten we onze frustraties en bespreken elk woord dat het niet haalt.

Wanneer ik het woord ‘tros’ leg, blinkt meteen het chatlampje op. Mijn vriendin: „Goh, jouw tros accepteert hij wel, maar mijn vara pakt-ie niet!”

mag ik hem ook in het Engels schrijven? Mijn Nederlands blokkeert...
In mijn dorp reed geen enkele interessante auto. Behalve in één straat, om een bepaald restaurantje heen. De villa-eigenarenuit het bos hier komen kennelijk speciaal naar deze straat om hun auto te laten zien. Ik stond een keer met mijn auto voor het stoplicht te wachten. Een gedeukte en gekraste Citroën BX, die als bijnaam Prestige had omdat hij olie lekte. (Naar het schip van de olieramp)
Naast mij stond een gigant van een luxe Range Rover, met erin een druk bellende man met een toen nog zeer luxe mobiele telefoon en duidelijk op weg naar de golfclub.
Ik open mijn handschoenenvakje, pak er mijn postbankmobiel uit, lomp, groot, toen al ouderwets, babyblauw. Ik klem de telefoon tussen mijn oor en schouder en duw op een knopje in de auto. Bzzzz, de auto komt omhoog tot bijna even hoog als de buurauto. Nu móét de Range Rover-man wel opkijken.
'Bar, bar, bar!' begin ik in mijn telefoon te blaffen. Of iets anders. Misschien had ik die geniale tekst nog niet verzonnen toen. Maar het moet boekdelen hebben gesproken, want hij wist precies wat ik bedoelde; patser!

Ik had een drukke week, en op een avond liep een vergadering behoorlijk uit.

Het opstaan kost moeite, en ik maak het ontbijt maar half bewust mee. Maar het lukt me om mijn nette pak aan te trekken met bijpassend overhemd en das. Ik haast mij naar het station.

Als ik het perron oploop lachen bekende gezichten mij vriendelijk toe. Ze lachen zo vriendelijk dat ik het verdacht begin te vinden.

Terecht, want als ik naar beneden kijk, zie ik onder mijn keurig geperste pantalon de twee bruine suede sloffen die mijn kinderen mij zo belachelijk vinden staan.

Het maatschappelijke serviceclubje van mijn man had een excursie georganiseerd, waarbij ook de dames waren uitgenodigd. Bij dit samenzijn in een oud gebouw in Utrecht kwam ook een van de kersverse leden van de club binnen met zijn vrouw. In hun kinderwagen lag een stralende baby.
Ik knoopte een praatje aan met de moeder en vroeg haar hoe oud de baby was. Zij vertelde trots dat haar dochter 15 augustus was geboren.

Ik reageerde met „O, leuk” en vervolgens: „Maria Hemelvaart.” Waarop zij spontaan haar hand uitstak en zich ook voorstelde.

Tijdens de Paasdagen gaan we op bezoek bij tante Nel die in een verzorgingshuis woont.

We praten bij en lezen de bewonerskrant waarin de agenda voor de komende periode staat en ook een verslag over een brand op de afdeling psychogeriatrie op de derde verdieping:

„Door kordaat optreden van het personeel en de brandweer zijn er gelukkig geen doden of gewonden gevallen...”

We lezen verder: „De schrik zat er goed in bij het personeel, en nog steeds. De bewoners zijn het voorval gelukkig alweer vergeten.”